Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.3: Μπογκοτά
Μέρος 2ο: Στη Μπογκοτά

Πρώτη μέρα σε μια σωστή πρωτεύουσα

Ήδη με μια πρώτη ματιά η κολομβιανή πρωτεύουσα είχε εντυπωσιάσει την τσοπάνα. Αρκετά μεγάλη και χαοτική σε σχέση με το μικρό και ήσυχο Κίτο, η Μπογκοτά, παρα τα αρνητικά σχόλια γνωστών της, βρήκε μια γωνιά στην καρδουλα της τσο..Αυτό που της έκανε περισσότερη εντύπωση, που το είχε συναντήσει δηλαδή σε όλη την Κολομβία απλά σε μεγάλη πόλη ήταν ξεκάθαρα πιο αισθητό, είναι το ότι οι δρόμοι χωρίζονταν σε “carreras ” και “calles ”, με το δεύτερο να είναι κάθετο στο πρώτο. Κάθε carrera παράλληλη σε άλλη carrera ήταν ένα νούμερο μεγαλύτερο ή μικρότερο και το ίδιο συνέβαινε με τις calles.Για παράδειγμα αν βρισκόταν στην Carrera 15 και ηθελε να πάει στην 18 ήξερε ότι έπρεπε να ανέβει 3 δρόμους ενώ αν η διεύθυνση που έψαχνε ήταν Carrera 18 calle 9 και αυτή βρισκόταν στην Carrera 18 calle 10, έπρεπε να προχωρήσει στον ίδιο δρόμο αλλά να στρίψει στο επόμενο στενό. Ρωτώντας τους πάντα ευγενικούς και εξυπηρετικούς (κι ας λένε όλοι ότι οι rolos1 είναι αγενείς) περαστικούς βρέθηκε στο χόστελ που είχε κλείσει στην Candelaria .Αν και ήτο αρκετά κουρασμένη, προτίμησε να πάει την ίδια μέρα στο μουσείο χρυσού, αφού ήταν Κυριακή και τις Κυριακές η είσοδος είναι δωρεάν.


Το μουσείο, γεμάτο κόσμο όπως ήταν αναμενόμενο, εξέθετε κοσμήματα και αγαλματίδια από χρυσό. Σκουλαρίκια όχι μόνο για τα αυτιά, περιδέραια ακόμη και «χρυσά σουτιέν» φορούνταν χρόνια πριν από τους αυτόχθονες της περιοχής. Άλλα ήταν λαμπερά και γυαλιστερά και άλλα θολά, ενώ κάποια ήταν ραμένα με χρυσό σύρμα, αφού όπως έλεγε στις επιγραφές τα επισκεύαζαν όταν χαλούσαν. Στις οθόνες διάφορα βίντεο εξηγούσαν λεπτομερώς πώς επεξεργάζονταν τον χρυσό . Τέλος, τα αγαλματίδια σκαλισμένα με λεπτομέρειες, με σχήματα και χαρακτηριστικά όχι απαραίτητα ανθρώπινα, πολλά με σέπτουμ, τράβηξαν τη ματιά της τσο , που πολύ ήθελε να πάρει ένα για το σπίτι.

Η μέρα δεν είχε και πολλά ακόμη, μιας και η κούραση ήταν έντονη, σε συνδυασμό με την βροχή για το καλοσώρισμα που της επιφύλασσε η Μπόγκο και έτσι η τσο έκανε απλά δημόσιες σχέσεις και μια φιλία που έμελλε να κρατήσει στο χόστελ λίγο πριν κοιμηθεί επιτέλους σε κρεβάτι.


Δεύτερη μέρα

-Τί εννοείς έχεις τον ιό Ζίκα;

Αυτή ήταν η πρώτη φράση που ξεστόμισε η τσοπάνα, ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, στον γείτονα Τζιμ, που επίσης δεν είχε σηκωθεί από το δικό του(και ούτε θα σηκωνόταν μιας και κοιμόταν όλη μέρα).

Εντάξει αυτό είναι κάτι που θα μείνει μεταξύ μας, σκέφτηκε, μιας και το θέμα με τον συγκεκριμένο ιό, που δεν είναι τίποτα μπροστά σε ο,τι μπορεί κανείς να κολλήσει σε κεντρική και νότια Αμερική, είχε γίνει blockbuster στην ευρώπη, με την τσο να δέχεται μηνύματα από τσοπανομαμά αλλα και φίλους για να της πουν να προσέχει να μην τον κολλήσει.

Το γκραφίτι τουρ ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα για την τσοπάνα, μα, όπως θα διαπίστωνε το ίδιο κιόλας πρωί, ήταν μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ιδέα για τους δημιουργούς του, αφού τα λεφτα που παίρνουν σε καθημερινή βάση ισοδυναμούν σχεδόν με τον εβδομαδιαίο μισθό ενός κολομβιανού. Το τουρ γίνεται 2 φορές τη μέρα στην τουριστική γειτονιά Candelaria και ενώ θεωρητικά μπορείς να δώσεις ό,τι θες, οι οδηγοί θεωρούν ότι 20 με 30 χιλιάρικα πέσος είναι καλή προσφορά. Ώς αναμενόταν, δεν υπήρχε ούτε ένας ντόπιος στο τουρ που κράτησε μιάμιση ώρα, ενώ το μίνιμουμ που δινόταν ανα άτομο ήτα 20 χιλιάρικα(~6 ευρώ) και πολλοί έδωσαν και 50(~16 ευρώ). Αν βάλουμε ένα μέσο όρο 10 ευρώ και το ότι ήταν γύρω στα 20-25 άτομα (και όπως είπε ο ξεναγός τόσα είναι πάντα) έχουμε ένα μίνιμουμ 200 ευρώ επί 2 φορές τη μέρα 400 ευρώ και τα άτομα που συνολικά δουλεύουν δεν πρέπει να είναι πάνω απο 4(η τσοπάνα νομίζει πως είναι 3 αλλά δεν είναι σίγουρη). Μιλάμε λοιπόν για 100 ευρώ το άτομο τη μέρα που, ακόμη κι αν δε δουλέψει για 2 εβδομάδες ή ακόμη κι αν έρθουν αναδουλειές, κάτω από 1000 ευρώ το μήνα αποκλείεται να παίρνει με την ελάχιστη προσπάθεια. Οι ιδέες πληρώνονται αδρά λοιπόν! Πίσω στο τουρ, το γκραφίτι στη Μπογκοτά καλά κρατεί και όπως φαίνεται γίνεται με την ανοχή της αστυνομίας, αφού πριν από λίγα χρόνια η αστυνομία κυνήγησε και σκότωσε έναν 16χρονο γκραφιτά, γεγονός που ξεκίνησε ένα κύμα διαδηλώσεων για να δώσει στο γκραφίτι την ανοχή που «απολαμβάνει» σήμερα. Παρόλη την ομορφιά, η τσοπάνα απογοητεύτηκε ομολογουμένως, αφού τα περισσότερα γκραφίτι είχαν καλλιτεχνικό και όχι πολιτικό περιεχόμενο, όπως περίμενε.

Βροχερό απόγευμα

Η μέρα είχε πολλές ακόμη ώρες για να τελειώσει και έτσι η τσο αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στη γειτονιά, να πάει για ψώνια, αφού οι τιμές είναι πραγματικά ασύγκριτες και φυσικά να φάει κάτι. Μιας και τα στομαχικά της δεν τις επέτρεπαν να το ρισκάρει, προτίμησε για ακόμη μία φορά την ασφαλή λύση της αρέπας, τιμώντας επίσης μία ομπλέχα, τυπικό γλυκό της Μπογκοτά που υπάρχει σε αφθονία στο δρόμο και παρασκευάζεται στη στιγμη. Η βροχή έκανε για ακόμη μία φορά εμφάνιση το απόγευμα και έτσι η τσοπάνα περιορίστηκε για ακόμη μία φορά στο χόστελ.

Η obleja

Τρίτη μέρα

Η τελευταία μέρα στην κολομβιανή πρωτεύουσα δεν περιείχε κάποιο συμβάν γενικού ενδιαφέροντος, πέρα από την παρατήρηση του ηλιοβασιλέματος από ψηλά...

[1] rolos(ελληνιστί ρόλος)-inside ονομασία των κατοίκων της Μπογκοτά, οι αντίστοιχοι του Μεντεγίν ονομάζονται paisas=ντόπιοι, «συντοπίτες»(ελ. Πάισας)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 23 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kanel28]

Νταξ είσαι φοβερή! Για δώσε λίγο το στίγμα σου!!!(Πως και γιατί είσαι εκεί; )

Ο εναλλακτικός τίτλος (β) θα μπορούσε να είναι και τίτλος τηλενουβέλας νομίζω. Παρακολουθούσα μια παρόμοια χρόνια πριν!

 

[mikrh tsopana]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.

υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

 

[Kanel28]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.
υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

Να περάσεις όμορφα τυχερούλα και μη μας ξεχνάς. Γράφε όσο μπορείς!

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1:Κίτο
Εισαγωγή:Το ταξίδι

1. Πρέπει να το παρω απόφαση. Θα κάνω τα πάντα ΠΑΝΤΑ την τελευταία στιγμή. Δηλαδή και νωρίς να ξεκινήσω, θα φτάσω αργά. Δεν έχει σημασία τί συμβαίνει στο ενδιάμεσο. Σημασία έχει η αρχή και το τέλος. Όλα τα υπόλοιπα είναι καβαφικές ψευδαισθήσεις!

Σαν καλό κορίτσι που είμαι κάνω το μπανάκι μου και πριν πέσω για ύπνο κοιτάω το ημερολόγιό μου.

• Ξύπνημα στις 8.30
• Πρωινό 8.45 με 9.15 (τρώω και αργά πανάθεμά με)
• 9.30 check-out
• 10.00 αναχώρηση για το αεροδρόμιο
• 10.15 άφιξη στο αεροδρόμιο
• 12.35 απογείωσηηηηη

Η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου είχε πεί να είμαι μισή ώρα νωρίτερα για την αναχώρηση κι επειδή την είχα πατήσει στη Ρώμη ήθελα να είμαι σίγουρη αυτή τη φορά.


Σαν κακό κορίτσι που είμαι το ημερολόγιό μου κατάντησε ως εξής:

• Ξύπνημα στις 9.30
• Πρωινό 9.35 με 10.00
• 10.10 check-out
• 10.15 αναχώρηση για το αεροδρόμιο

Ωραία, σκέφτομαι, εφόσον δε χρειάστηκε να περιμένω μισή ώρα για το λεωφορείο δεν έχω λόγο να αγχώνομαι.
Ο οδηγός φτάνει κι έρχεται να πάρει τις βαλίτσες μας.

-Σε ποιό τέρμιναλ πάτε;
-Τ1 απαντάνε όλοι οι υπόλοιποι.

Με κοιτάει περιμένοντας να απαντήσω κι εγώ.

-Ε δε ξέρω, Τ1

Και αυτό να μην είναι, θα πάω με τα πόδια μέχρι το δικό μου.

-Στο Τ1 σίγουρα;

Μα καλά, γιατί επιμένει;Είπαμε Τ1!

-Όχι αλλά δεν υπάρχει θέμα.
-Με ποιά εταιρεία πετάτε;
-Με την Iberia.
-Στο Τ4 λοιπόν.

Μέσα σε 5-10 λεπτά φτάνουμε στο Τ1. Παίρνω θέση εκκίνησης μιας και αφού φτάσαμε στο Τ1 σε 2 λεπτά το πολύ θα είμαστε στο Τ4. Ναι καλά! 10 λεπτά με το αυτοκίνητο παρακαλώ! Να ‘ναι καλά ό άνθρωπος που επέμεινε γιατί αντί για τον αυλό της τσοπάνας αυτή τη στιγμή θα γράφονταν ο επικήδειος της τσοπάνας.

Φτάνουμε επιτέλους στο Τ4. Έχω εκτυπώσει το εισιτήριό μου, έχω εκτυπώσει και το tagγια τη βαλίτσα και είμαι κυρία. Αφήνω τη βαλίτσα μου μέσα σε 5-10 λεπτά και η ώρα είναι 11 παρά τέταρτο κι έχω σχεδόν 2 ώρες μέχρι την αναχώρηση.

Φεύγοντας από τις αποσκευές μία υπάλληλος μου λέει είστε στο RSUκαι μου δείχνει προς μία κατεύθυνση. Δεν κατάλαβα τί σημαίνει, αλλά καλή καρδιά.

Περνάω τον έλεγχο αρκετά γρήγορα, η ώρα είναι 11 παρά ελάχιστα κι έχω περάσει και τον έλεγχο. Μα τί θα κάνω μιάμιση ώρα μέχρι να φύγω;

Σε ένα τέταρτο η ώρα θα είναι 12 κι αποφασίζω να αφήσω τις σοκολάτες και να ασχοληθώ λίγο με την πτήση μου. Για να δούμε λοιπόν τί είναι αυτό το RSU.Koιτάω την ταμπέλα.RSUπρος τα κάτω. Ξανακοιτάω. RSU22 λεπτά. Περδόν; Τί 22 λεπτά;

Παλιά μου τέχνη κόσκινο, αποφασίζω να ρωτήσω για οδηγίες. Πλησιάζω το σταντ με τις πληροφορίες.Δεν είναι ώρα να εξασκήσω τα ισπανικά μου. Θα ρωτήσω στα αγγλικά.

-Για το RSU;
-Από πού είσαι;
-Από την Ελλάδα.
-Α, Τσίπρας! Προσπαθείς να αποδράσεις;

Γελάω.

-Ακριβώς.
-Και πού πας;

Η ώρα έχει πάει σχεδόν 12, 12.25 είναι η τελευταία αποβίβαση, η ταμπέλα δίνει προγνωστικά στα 22 λεπτά κι εγώ συνεχίζω αμέριμνη την κουβέντα με τον ορεξάτο υπάλληλο.

-Εκουαδόρ.
-Στη ζούγκλα;
-Στις Άνδεις.
-Όχι, πας στη ζούγκλα. Και δε ξέρεις και ισπανικά. Καλύτερα να μείνεις εδώ.
-Την επόμενη φορά.

Αποφασίζει να κάνει τη δουλειά του.

-Θα πάρεις το ασανσέρ και θα πας κάτω. Θα έρθει ένα μετρό να σε πάει.

Όπερ και έγινε. Η ώρα 12.10. Bλέπω άλλα duty-free. Βλέπω και μια ταμπέλα. RSU7 λεπτά. Έχουμε καιρό.Kάνω μία υπερμίνι βόλτα και θυμάμαι να αγχωθώ. Ακολουθώ την ταμπέλα. Παίρνω το ασανσέρ. Αυτή τη φορά με πάει πάνω. Η ώρα 12.15. Κοιτάω τον πίνακα. Πτήση τάδε, πύλη 40. Πάω κατευθείαν. Η ουρά ατελείωτη. Ο πίνακας δείχνει lastcallκι εγώ να μη ξέρω αν πρέπει να αγχωθώ. Η ώρα 12.30 κι εγώ μόλις που κάθισα στη θέση μου.

2. Δίπλα μου κάθεται ένας συμπαθής, πανύψηλος τύπος σκούρου, πολύ σκούρου χρώματος. Ξεκινάμε. Η πτήση είχε τελικό προορισμό το Γκουαγιακίλ και οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, πήγαιναν εκεί. Ο τυπάς με ρωτάει:

-A Κίτο;

-Ναι.

Μου λέει κάτι άλλο που έμοιαζε με ερώτηση. Πω, τα ισπανικά μου είναι πιο φτωχά κι από το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

-Δεν καταλαβαίνω.

Επιμένει να ρωτάει.Επιμένω να μην καταλαβαίνω. Οι αεροσυνοδοί μας μοιράζουν χαρτιά για να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας, ένα για το αλλοδαπών κι ένα κατα την εισοδό μας στη χώρα, για να δηλώσουμε ότι δεν κουβαλάμε πράγματα για να τα πουλήσουμε. Δε βρίσκω το στυλό μου. Ο τυπάς μου προσφέρει το δικό του, αλλά δεν έχει γράψει ακόμη τίποτα. Του κάνω ευγενικά νόημα ότι δε θέλω, σκεπτόμενη ότι θα περιμένω να γράψει αυτός και μετά θα τον ζητήσω. Δε γράφει τίποτα. Μιλάει με τον φίλο του που κάθεται μπροστά. Με κοιτάει και χαμογελάει. Στα χέρια του κρατάει το διαβατήριό του. Με ξαναρωτάει το ίδιο με πρίν.

Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.

-Μιλάς ισπανικά;
-Όχι.
-Αγγλικά;
-Όχι.

Το διαβατήριό του γράφει Σενεγάλη.

-Γαλλικά;
-Ναι! Και μου λέει κάτι στα γαλλικά.
-Ζε νε πά παρλέ φρανσέ.

Σκάει το γέλιο της απογοήτευσης.

Έρχεται το φαγητό.

Εκεί που κρατάω το μαχαίρι κι ετοιμάζομαι να πιώ το τσάι μου, τον βλέπω να μου μοστράρει το στυλό και πάλι. Αρχίζω να παίρνω στροφές. Με νοήματα συννενοούμαστε ότι αφού φάω θα του συμπληρώσω τα στοιχεία.

Μου δίνει το διαβατήριο και ξεκινάω να γράφω. Πρέπει να συμπληρώσω επάγγελμα. Ξεκινάει ένας καινούριος μαραθώνιος. Πώς το λένε αυτό στα γαλλικά τώρα;

Περνάει η αεροσυνοδός. Τη ρωτάω άμα ξέρει γαλλικά. Απογοήτευση.

Και αρχίζω δείχνοντας το ανάλογο πρόσωπο και κάνοντας κινήσεις παντομίμας.Εδώ, αν και δεν είναι σωστό αλλά δε νομίζω να συμβεί ποτέ τίποτα, να πω πως τον λέγανε Ντιόπ Αμπντού και ο τρόπος που το έλεγε ακουγόταν σαν Ντιό Αμπντού.

-Γιο εστουδιάντε. Τού;
-Αμπντού.
-Νο Αμπντού.Τού;
-Αμπντού.
-Νο. Γιο...
-Ντιό.
-Νο τού..
-Αμπντού.
-Νο, γιό.
-Ντιό .Ντιό Αμπντού.

Πραγματικά δε ξέρω για πόση ώρα συνεχίστηκε αυτός ο εποικοδομητικός διάλογος μέχρι να επιστρατεύσω το πιο δυνατό μου όπλο.

Ζε νε βε πα τραβαγιέ...

-Τραβαγιέ; Και το δάχτυλό μου έδειχνε το χαμογελαστό του πρόσωπο.

Καταφατικό νεύμα.

-Κέ;
-Μπιζνές.
-Σι, κέ;
-Μπιζνές.

Για καλή μου τύχη πέρασε ο αεροσυνοδός που πριν τον είχε ρωτήσει στα γαλλικά τί θα φάει. Του εξηγώ πώς έχουν τα πράγματα και τελικά βγάλαμε άκρη. Στο χαρτί συμπλήρωσα...μπιζνές.

 

[villi]

Νεανικός αέρας πλημμύρισε το Travelstories και θα περάσουμε καλά προβλέπω!Αλλά πιο καλά να περάσεις εσύ χαρούμενη τσομπάνα!!!!

 

[htrul18]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

 

[mikrh tsopana]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

δε φαντάζεσαι πόσο θα σας τρελάνω!!

υγ. ελπίζω να έχεις ξεκινήσει οικονομία για να έρθεις(και να με δανείσεις γιατί άμα συνεχίσω έτσι κάηκα! )

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1β:Κίτο
Τίτλος:O χρυσός, το τζάγκουαρ και ο ήλιος


Κάπου στον Ειρηνικό,στις ακτές του Εκουαδόρ, δύο θαλάσσια ρεύματα συγκρούονται. Το ένα είναι θερμό, ταξιδεύει από το βορρά και το όνομά του είναι Ελ Νίνιο. Το δεύτερο είναι ψυχρό, έρχεται από τις ακτές του Περού και της Χιλής και λέγεται Χάμπολντ. Αυτή η σύγκρουση, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει την ακτή του Εκουαδόρ, προκαλώντας εναλλαγές σφοδρών βροχοπτώσεων και ξηρασίας.

Το νερό στη σιέρα βράζει πιο αργά, ο ήλιος και η βροχή μαλώνουν καθημερινά ποιός θα πάρει την πρωτιά και η ανάσα είναι μάλλον θυμωμένη. Η καρδιά από την άλλη έχει αυξήσει ταχύτητα και –μην το ξεχάσω-κάπου έχει κρυφτεί η αντοχή μου, ίσως σε κανένα ηφαίστειο ή σε κανένα υποτροπικό συννεφόδασος εδώ γύρω.

Η αμαζονία κρατάει έναν πιο σταθερό και διακριτικό χαρακτήρα, επιλέγοντας να είναι καυτή και υγρή όλο το χρόνο.

Τέλος τα νησία Γκαλαπαγκος(δε βάζω τόνο γιατί δε ξέρω ακόμη που μπαίνει), επηρεασμένα αν μη τι άλλο από το ρεύμα Χάμπολντ, περνούν ένα μεγάλο μέρος του έτους καθαρά και στεγνά και το υπόλοιπο χορεύουν μαζί με τη σιέρα το χορό της βροχής.

Το Εκουαδόρ, ελληνιστί Ισημερινός, κατοικείται ήδη από το 11000 π.Χ. Η ηπερωτική χώρα χωρίζεται στις 3 προαναφερθέντες ζώνες, ενώ στην κατοχή του βρίσκονται ακόμη τα νησιά Γκαλαπαγκος.

Ανάλογα με το σε ποιά ζώνη βρίσκονταν, οι φυλές που το κατοικούσαν ανά τους αιώνες ανέπτυξαν διαφορετικές δεξιότητες. Στη σιέρα, το κυνήγι μεγάλων ζώων από τους άντρες και μικρών ζώων καθώς και η συλλογή τοπικών φυτών και καρπών ( φασόλια, γιούκα, κινόα) από τις γυναίκες αλλά και η κατασκευή αψέων εργαλείων από τους άντρες ήταν τα βασικά γνωρίσματα των φυλών κατά τα πρώτα χρόνια(11000-4000 πΧ).

Στην ακτή, το ψάρεμα θαλασσινών και οστρακοειδών ήταν η κύρια τροφή, ενώ μέσω ενός απίστευτα γρήγορου δικτύου διανομής, τα θαλασσινά έφταναν μέχρι τις ψηλομύτες κορυφές των Άνδεων σε μικρό χρόνο. Χαρακτηριστική είναι η λατρεία ενός συγκεκριμένου οστρακοειδούς, του SpondylusShell,το οποίο ξεχώριζε για το σχήμα του και θεωρούνταν σύμβολο της θηλυκότητας. Οι αρχαίοι λαοί, αποκαλούσαν το όστρακο αυτό «θεϊκό όστρακο» και ήταν απαραιτήτως παρόν στις θρησκευτικές τους τελετές. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου οστρακου, αποτελούσε ένα ισχυρό ατού για τις φυλές της ακτής, που φυσικά εκμεταλλευόταν την αίγλη του και ανέπτυξαν έτσι ένα κραταιό εμπόριο που εκτείνονταν από τον Αμαζόνιο και τις Άνδεις, μέχρι τις ακτές της Καραϊβικής. Οι φυλές αυτές επίσης δημιουργούσαν εργαλεία, τα οποία ήταν όμως πιο εκλεπτυσμένα, λεπτά και αμβλεία, σε σχέση με τις φυλές των Άνδεων.

Η δημιουργία όχι μόνο εργαλείων, αλλά και αγγείων, αγαλματιδίων και κοσμημάτων με μέταλλα για θρησκευτικούς ή όχι σκοπούς, με έμφαση σε μικρές λεπτομέρειες και περίτεχνα σχέδια ήταν παρούσα από πολύ παλιά. Ανάλογα με τους αιώνες και την περιοχή, η θεματολογία και τα σχέδια ποικίλλουν, από άνδρες καθισμένους οκλαδόν, φορώντας μόνο τα κράνη τους, μέχρι απεικονίσεις ομοφυλοφυλικών ερωτικών σκηνών, τρομακτικών τερατόμορφων σχεδίων και αγγείων που στηρίζονται πάνω σε ανθρώπινα πόδια. Άλλα σχέδια είναι πιο επίπεδα και γραμμικά, ενώ άλλα πιο «τρισδιάστα».

Η οργάνωση των κοινοτήτων, ο τρόπος λειτουργίας τους , η πολεοδομία και ο ρόλος των δύο φύλων ποικίλλουν, χωρίς να λείπουν κοινότητες στις οποίες η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο.

Προχωρώντας στα χρόνια, με την εμφάνιση των Ίνκας από το διπλανό Περού, οι φυλές των Άνδεων προέβαλαν σημαντική αντίσταση, ενώ όταν τελικά κατακτήθηκαν, τελειοποίησαν την τεχνική τους στην επεξεργασία του χρυσού, φτιάχνοντας απίστευτα κοσμήματα, διακοσμητικά που ακόμη και σήμερα και ο πιό έμπειρος τεχνίτης θα ζήλευε.

Κλείνοντας, η ερώτηση της ημέρας:τί κοινό έχουν ο ήλιος, το χρυσάφι και το τζάγκουαρ;


Οι πληροφορίες πηγάζουν από το Εθνικό Μουσείο του Εκουαδόρ. Επειδή δεν έχω σημειώσεις και όλες προέρχονται από την μνήμη μου και τον έλεγχο για διασταύρωση πληροφοριών στο διαδίκτυο, θα διορθώσω όποια λανθασμένη πληροφορία αφού ξαναεπισκεφτώ το μουσείο.

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.2: Mompiche

Είχαμε περάσει αισίως το σημείο με τις πολλές στροφές. Και λέω αισίως γιατί πραγματικά κοντέψαμε να σκοτωθούμε όταν στο αντίθετο ρεύμα φορτηγό προσπέρασε άλλο φορτηγό αμέσως μετά τη στροφή. Και λέω αισίως γιατί στο γυρισμό, σε εκείνη την περιοχή 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και λέω αισίως γιατί στο Εκουαδόρ, αν και οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί, οι οδηγοί είναι τόσο ασυνείδητοι που τα ατυχήματα είναι πολύ συνηθισμένα.

Στο θέμα μας. Ο αέρας είχε αλλάξει, η υγρασία ήταν τόσο έντονη που κάθε ανάσα σχεδόν υγροποιούνταν με την έξοδό της από το ανθρώπινο σώμα, η ζέστη ήταν τόσο έντονη που τα «κιτένια» ρούχα μας ήταν πλέον περιττά. Οι δρόμοι είχαν παντού υψωματάκια για να κόβει ταχύτητα (ή και την ανάσα μας) ο οδηγός καθώς και λακούβες τόσο βαθιές, που κάθε φορά τα κεφάλια μας χτυπούσαν είτε στον ουρανό του αυτοκινήτου είτε στις πόρτες, ανάλογα με το αν ο οδηγός προλάβαινε να στρίψει και να τις αποφύγει ή όχι. Τα κουνούπια ήταν τόσα και τόσο οργισμένα μαζί μας που στο τέλος πιστέψαμε ότι το μέρος τους ανήκει και μας έβλεπαν ως εισβολείς, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.Τέλος, το μάτι δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά τροπικά φυτά που υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, δηλαδή τί υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, άγγιζαν τον ουρανό. Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δείτε κάποιες πληγές στο δέρμα του ουρανού να ξέρετε πως ευθύνονται αυτά τα τερατώδη καταπράσινοπράσινα φυτά. Αλλά ποιός νοιάζεται; Όλο και κάποιο βοτάνι θα έχουν αυτοί οι μάγιστροι για να τις γειάνουν. Ίσως να είναι μάτικο, έχω ακούσει ότι και νεκρούς ανασταίνει...


Το Mompiche είναι ένα μικρό χωριό κάπου στην περιοχή Esmerraldas, στο βορειοδυτικό Εκουαδόρ. Είναι γνωστό για τα κύματά του, τα ψαράκια του και την όμορφη κατάμαυρη παραλία του(στην οποία δεν πήγα, αλλά υπόσχομαι ότι θα πάω και θα επανέλθω με φωτογραφίες). Είναι πραγματικά τόσο μικρό που στα 2 βράδια που κάτσαμε ( και αναφέρομαι σε βράδια και όχι σε μέρες γιατί οι sex pistols κυκλοφορούν βράδυ) γνωρίσαμε σχεδόν όλο το χωριό. Ίσως βέβαια να φταίει και ο Sid, δε ξέρω.

Τα μαγαζιά για να φας δεν είναι πολλά και όπως σε όλο το Εκουαδόρ είναι πενταβρώμικα. Δεν αστειεύομαι, δεν έχω θέμα με τη βρωμιά, τρώω από το πάτωμα(εκτός κι αν είναι πάτωμα τουαλέτας) αλλά όχι, οι κουζίνες στο Έκου είναι πενταβρώμικες. Άμα είστε υποχόνδριοι κι έχετε στη λίστα σας το Έκου, βγάλτε το. Παρόλαυτά, το encocado(ψάρι με σάλτσα καρύδας) τους συνοδευόμενο από ρύζι και patacones ήταν πεντανόστιμο.

Και γενικά οι τιμές τους πολύ φτηνές για δεδομένα ελλάδας, ακριβές για δεδομένα Εκου. Παρόλαυτά σε αυτό το μικρό χωριουδάκι υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο μαγαζί, La Chocolateria, στο οποίο μπορείς να φας φαγητά εξαιρετικής ποιότητας, ίσως της καλύτερης στο Έκου(αυριο θα τσεκάρω το pobre diablo) φρουτοσαλάτες, σάντουιτς, κρέπες, απίστευτα γλυκά και μπισκότα και φυσικά να πιείς καφέδες και σοκολάτα. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαλαρή, η διακόσμηση καλλιτεχνική, η μουσική κυμαίνεται από ροκ μέχρι –τί άλλο;-σάλσα, η κουζίνα είναι-θέλω να κλάψω- καθαρή και τα παιδιά υπερσυμπαθητικά(κι επίσης μου χρωστάνε μια σοκολατόπιτα για τη διαφήμιση).

Η «φάρρα» το βράδυ δεν ποικίλλει ιδιαιτέρως, υπάρχουν 1-2 μαγαζιά στην παραλία στα οποία μπορείς να πιείς κόμπο-κοκτέηλ(2 για 6 ή 8 δολάρια) και 1-2 μπίιτς μπαρς στα οποία μαζεύονται κυρίως τουρίστες, κάνοντας αυτά τα διαβολιά τουριστοπράγματα, ανάβοντας φωτιές και χορεύοντας μέχρι το πρωί, σίγουρα ξυπνώντας την επόμενη μέρα με τσουτσάκι.

Στο χωριό υπάρχουν κάποια 3θέσια ή πολυθέσια μηχανάκια που σε πάν μέχρι ένα σημείο για 1 δολάριο και από εκεί παίρνεις τη βάρκα για μισό δολάριο για να σε μεταφέρει στο Portete.


A!Portete! Aυτό το μικρό νησάκι που δικαίωσε τις φαντασιώσεις μου για τις λατίνες παραλίες και ταυτόχρονα ξαναέβαλε μέσα τη φράση που πάλευα να νικήσω, κι όμως είχε καταφέρει να φτάσει σχεδόν ως τα ελληνικά δόντια μου: Σαν το Πήλιο δεν έχει!


Πού είχα μείνει; A! Portete! Αυτό το μικρό νησάκι με τις μεγάλες παραλίες, τα ακόμη πιο μεγάλα κύματα, και τους φοίνικες. Το μπάνιο στην παραλία δεν είναι εύκολη υπόθεση, ο άνεμος είναι αρκετά αισθητός και τα κύματα στο λένε ξεκάθαρα: no pasarás!

-Πώς πάω στο μαγαζάκι για τις μπύρες;

-Περνάς αυτό το δρομάκι και στο τέλος του το βρίσκεις.

Δρομάκι; Εννοείς την άμμο ανάμεσα στις φωτιές των ντόπιων; Και πως θα περάσω από εκεί;

Με τη μπλούζα στο πρόσωπο, και μια βαθιά ανάσα. Στην άκρη του δρόμου 2-3 μικρά σπιτάκια κι ένα μαγαζάκι για τις μπύρες. Η κοπέλα που δουλεύει έχει στην αγκαλιά της ένα μωρό.

-Τί θες; Το βλέμμα της δεν είναι και πολύ φιλικό, μάλλον την ενόχλησα λίγο.

-Μία μπύρα.

Με πλησιάζει, με το μωρό κολλημένο στο στήθος της. Βγάζει την μπύρα από το ψυγείο. Πλησιάζει ακόμη για να μου δώσει τα ρέστα. Βλέπω καλά. Ταυτόχρονα θηλάζει το μωρό.Ώρα να φεύγω.

Ώρα να φεύγουμε γενικά. Από το Portete και από το Mompiche. Επιστροφή στην κανονικότητα..

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.3: Ιστορικό Κέντρο

Και ο πρώτος ήλιος λάμπει στο Κίτο. Και ναι,θεοί, εισακούστηκαν οι προσευχές της τσοπάνας.
Ήλιος. Με σύννεφα, αλλά ήλιος. Το βιβλίο στο χέρι, πράσινο τσάι στο τραπέζι, το βλέμα στη θέα και ξεκινάμε...

Το Κίτο έχει να περηφανεύεται και να ντρέπεται για πολλά πράγματα, αλλά αν ποτέ το ρωτήσεις ποιό παιδί του αγαπά πιο πολύ, δε θα ντραπεί να σου απαντήσει και να περηφανευτεί για το ιστορικό του κέντρο. Χαρακτηρισμένο από το lonely planet ως "το στολίδι του Κίτο", για πολλούς αποτελεί το πιο σημαντικό και καλοδιατηρημένο(παρόλο το σεισμό του 1917) ιστορικό κέντρο της λατινικής Αμερικής καθώς και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco ήδη από το 1978.
Απαρτίζεται από γραφικά στενά με κτήρια και εκκλησίες που συνδυάζουν ισπανικά, ινδιάνικα, ιταλικά, φλαμανδικάκαι μαυριτανικά στοιχεία.
Το λεωφορείο σταμάτησε κάπως απότομα. Ζαλισμένη όχι από τις στροφές αλλά από τα βίαια μαστιγώματα πρωτόγνωρων σκηνών η τσοπάνα σταματάει στη μέση της ανώγειας σκάλας για να φωτογραφήσει τα σπιτάκια που βρίσκονται στην άκρη του λόφου.

Τόπος:ιστορικό κέντρο. Μέρα: Σάββατο, και τί Σάββατο! Καιρός: αίθριος. Ηθικόν:ακμαιότατον!

Στάση για ένα cheviche και ξανά πίσω σπίτι για ένα ακόμη πράσινο τσάι υπό το φως του δύοντος ηλίου.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.