Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.2: Νέιβα, Έρημος Τατακόα

Μέρος 1ο: Νέιβα

Τίτλος 1: Καυτές μέρες και ατέλειωτες νύχτες στη Νέιβα
Εναλλακτικός Τίτλος 1: Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας
Εναλλακτικός Τίτλος 2: Ένα καμένο φορτηγό, ένας στρατιώτης στα πρόθυρα κατάρρευσης και η πανκ ζωή στην κολομβιανή επαρχία


Εντάξει, μην περιμένετε τίποτα ιστορίες για αγρίους. Απλά η μικρή τσοπάνα νιώθει πως ήρθε ο καιρός να μιλήσει για το προφίλ του λατίνου εραστή, από τα μάτια μιας (όχι απαραίτητα ωραίας) Κορνηλίας. Και το όχι απαραίτητα δεν μπήκε χάρη στη μετριοφροσύνη της τσο αλλά χάρη στην απόλυτη ισότητα ως προς το ενδιαφέρον του ανδρικού φύλου που βιώνουν οι γυναίκες στη λατιναμέρικα. Το Κορνηλία αδιαπραγμάτευτο.


Ήδη από την τρίτη μέρα της άφιξής της στην ήπειρο, όποτε και πάτησε το πόδι της στον έξω κόσμο , είχε έρθει σε επαφή(μεταφορικά πάντα) με την ιδιαίτερη αυτή κατηγορία. Μα υπάρχουν εραστές και εραστές. Και οι Κολομβιανοί είναι σίγουρα από τους πιο δημοφιλείς, ειδικά όταν συγκρίνονται με τους σε γενικά πλαίσια αδιάφορους γείτονές τους(μαντέψτε ποιούς!). Δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία τους που είναι αρκετά πιο ελκυστική αλλά και ο χαρακτήρας τους που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή, να μη μιλήσουμε γι αυτό το χαμόγελο που πραγματικά δε συγκρίνεται με κανενός άλλου στον πλανήτη. Αν η Κολομβία πρέπει να χαρακτηριστεί ως χώρα του κάτι, για την τσοπάνα θα χαρακτηριστεί χώρα του χαμόγελου. Αυτοί οι θεσπέσιοι λοιπόν άνθρωποι έχουν ένα ψεγάδι: μιλάνε, μιλάνε πολύ! Και ένα δεύτερο: είναι υπερβολικά καλοί! Σε βαθμό που δε μπορείς να διακρίνεις πότε η καλοσύνη και το απλό ενδιαφέρον γίνεται φλερτ και πώς να το διαχειριστείς.


Για να μην κουράζουμε, θα χωρίσουμε τον τόπο σε 2 σημεία, το Κίτο και τη Νέιβα και τον χρόνο σε 2 αντίστοιχα, προ ταξιδιού και μετά ταξιδιού.


Τόπος 1: Όλοι ξέρουμε ότι αν ένα πράγμα πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις σε κάθε ταξίδι αυτό είναι παρέα με ντόπιους. Η τσοπάνα όμως ανησυχούσε ότι δε θα καταφέρει να γνωρίσει τους σωστούς ανθρώπους στα σωστά μέρη κι έτσι απευθύνθηκε στο παλιό καλιό κόλπο: couchsurfing. Το αίτημα της τσοπάνας ήταν απλό και ειλικρινές : hang out with locals και, μαντέψτε, τα λοκάλια ανταποκρίθηκαν. Το πρώτο λοκάλι λοιπόν, ο Όσκαρ, είχε καλά προγνωστικά: ήξερε καλά την ιστορία του τόπου του, ήταν κοινωνικός και «δικτυωμένος» στην ούτως ή άλλως μικρή πόλη του και το σημαντικότερο... άκουγε πανκ! Η ανταλλαγή αριθμών για συνεννόηση μέσω whatsapp κρίθηκε επιτακτική και όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ο Όσκαρ ξεκίνησε να βομβαρδίζει την τσοπάνα με πληροφορίες. Πολλές πληροφορίες!


Τόπος 2: Ο καλός Όσκαρ είχε ήδη ενημερώσει την τσοπάνα ότι δυστυχώς δουλεύει και δεν μπορεί να έρθει να την πάρει από τον σταθμό. Η τσοπάνα που ούτως ή άλλως ποτέ δεν του είχε ζητήσει κάτι τέτοιο του είπε να μην αγχώνεται αλλά ο Όσκαρ αγχώθηκε και απευθύνθηκε στον ξάδερφό του, τον Σέζαρ. Έτσι μετά την ανταλλαγή άπειρων μηνυμάτων το ντίλ έκλεισε: ο Σέζαρ, με το μηχανάκι του έκανε το ντελίβερι και η τσοπάνα βρέθηκε να πίνει το ποτάκι της ανάμεσα σε δύο λατίνους εραστές. Η βραδιά κύλησε όμορφα με την τσοπάνα και τον Όσκαρ να έχουνε τακιμιάσει και τον Σέζαρ σε ρόλο θεατή.


"Τώρα θα σας πούμε μία ιστορία, για τη μικρή τσοπάνα την ωραία Κορνηλία..."

Η τσοπάνα ζήτησε από τον προσωπικό της οδηγό να την πάει σε ένα χόστελ και αυτός την πήγε σε ένα χοτέλ. Από τα καλύτερα της πόλης! Οι επιλογές ήταν 2 : 30 χιλιάρικα για δωμάτιο με ανεμιστήρα και 40 με κλιματισμό. Α ναι, αυτό ξέχασε να σας το αναφέρει. H Νέιβα, στη νότια Κολομβία, είναι μία έκπληξη για τον ταξιδιώτη. Όχι ιδιαίτερα ευχάριστη. Κατεβαίνοντας από το Σαν Αγουστίν στην κοιλάδα του σημαντικότερου ποταμού της Κολομβίας, του ποταμού Μαγδαλένα, βλέπει κανείς το τοπίο να αλλάζει ραγδαία. Τα άγρια και εντυπωσιακά βουνά διαδέχεται μια περίεργη τροπικοερημική πεδιάδα. Με μέση θερμοκρασία ετησίως πάνω από 30ο και το απέραντο σχεδόν ίσιο του ορίζοντα σκέφτεται κανείς ότι βρίσκεται στην έρημο. Και δεν έχει και άδικο. Πολύ κοντά στην πόλη βρίσκεται η έρημος Τατακόα, μία όχι και τόσο τυπική έρημος. Από την άλλη, ο καιρός κάποιους μήνες είναι αρκετά υγρός.


Η επιλογή της τσο ήταν η φθηνότερη φυσικά. Το δωμάτιο ήταν δίκλινο και όλο για την παρτάρα της, ήταν καθαρό, ο ανεμιστήρας χτυπούσε κατευθείαν στο κρεβάτι και η ατμόσφαιρα –είμαι-στη-Λάρισα-τη-δεκαετία-του-’80- άρεσε πολύ στην τσοπάνα. ΌΜΩΣ το παράθυρο δεν ήταν παράθυρο, ήταν μία σύνθεση τζαμιών τοποθετημένα κάθετα και πολύ κοντά το ένα στο άλλο και φυσικά δεν υπήρχαν κουρτίνες οπότε το φως και ο θόρυβος ήταν ένα θέμα.


Η επόμενη βρήκε την τσο να ψάχνει απελπισμένα για ένα γλυκό αλλά ελαφρύ πρωινό(40ο γαρ). Το μόνο που της πρότειναν ήταν ζωμός από κόκκαλα(caldo de hueso) και φυσικά το αγαπημένο κολομβιανό sancocho. H τσο επέλεξε να φάει ένα κεκάκι και να πιεί μια γουλιά από τον φημισμένο κολομβιανό καφέ που στον φτιάχνουνε γλυκό σε περίπτωση που ξεχαστείς και δε διευκρινίσεις ότι δε θέλεις ζάχαρη.


Ο Σέζαρ παρέλαβε την τσο και αφού η ίδια του δήλωσε ότι θέλει να πάει στις θερμές πηγές, την πήγε. Η διαδρομή με το μηχανάκι διήρκησε περίπου μία ώρα και κατα τη διάρκειά της, ο Σέζαρ ήτο αρκετά διαφορετικός από το χθεσινό βράδυ. Πολύ πιο ομιλητικός και με διάθεση να μοιραστεί πράγματα. Στην ερώτηση της περίεργης τσοπάνας σχετικά με τον εμφύλιο, τα ναρκωτικά και τη φτώχεια ο Σέζαρ μοιράστηκε τις δύο εξής ιστορίες-αστραπή.


Η πρώτη περιλαμβάνει τον ισχυρισμό του Σέζαρ, ότι η Κολομβία έχει λεφτά απλά οι Κολομβιανοί όχι, με την έννοια ότι σχεδόν όλο το χρήμα που μπαίνει στη χώρα προέρχεται από το εμπόριο κόκας. Και είναι τόσο πολύ αυτό το χρήμα που σύμφωνα με τη μαρτυρία του μια φορά μπροστά στα ματάκια του τα λατίνικα έκαψαν ένα ολόκληρο φορτηγό με δολάρια αμερικάνικα, για λόγους που η τσοπάνα δεν κατάλαβε. Τη στιγμή πάντα που η φτώχεια σ’αυτή τη χώρα ειδικά προς τη χερσόνησο Γκουαχίρα, στα σύνορα με τη Βενεζουέλα αλλά και γενικότερα είναι κραυγαλέα. Αστικός μύθος ή αλήθεια; Δε θα μάθουμε ποτέ.


Η δεύτερη ιστορία και αρκετά πιο πιστευτή του Σέζαρ αφορά σε ένα «γκεριγιέρο» φίλο του. Είχε λοιπόν ένα φίλο που από μικρός ήθελε να μπει στο στρατό, ο οποίος στην Κολομβία είναι υποχρεωτικός, έχει μικρότερη χρονικά θητεία από την Ελλάδα(η τσοπάνα νομίζει πως κρατά 6 μήνες) και γίνεται στον Αμαζόνιο(βασικά καλησπέρα σας!). Ο φίλος λοιπόν έκανε το τρελό του όνειρο πραγματικότητα και μπήκε στις δυνάμεις καταστολής και ασφαλείας της Κολομβίας. Μόνο που του επιφυλασσόταν μια έκπληξη του φίλου. Ο ρόλος του στα άρματα ήτανε η περισυλλογή των νεκρών στρατιωτών και παραστρατιωτικών που έφερναν κάθε μέρα τα ελικόπτερά τους. Και από ότι ο Σέζαρ υπονόησε, ήταν πολλοί. Στην αρχή ο φίλος λοιπόν το διαχειριζόταν αυτό κάπως ψύχραιμα, είχε μεν το σοκ της πρώτης επαφής αλλά όπως λέει και ο μεγάλος Αγγελάκας πονάει πάντα η πρώτη φορά. Μόνο που και η συνέχεια του τραγουδιού είχε αντίκρυσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση: ο φίλος όσο περνούσε ο καιρός άρχιζε και τρελαινόταν μέχρι που αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ήταν όμως πια αργά. Εν ολίγοις, είχε πονέσει για πάντα η πρώτη φορά. Ο φίλος εξαφανίστηκε για αρκετό χρονικό διάστημα, βρέθηκε κάπου στον Κολομβιανό Αμαζόνιο ζωντανός μεν αποτρελαμένος δε. Από τότε, πετάγεται στον ύπνο του ενώ πολλές φορές πιστεύει ότι έρχονται παραστρατιωτικοί να τον σκοτώσουν. Ο Σέζαρ αναφέρθηκε σε μια πλάκα που του έκανε ένας άλλος πανηλίθιος φίλος ότι έρχονται να τον σκοτώσουν, η οποία η τσοπάνα δυστυχώς δε θυμάται πώς ακριβώς τελείωσε.


Η σεσιόν στα λουτρά τελείωσε, η κρύα μπύρα το ίδιο και τσο και ξα πήγαν να φάνε. Ο ξα τότε έγινε ακόμη πιο περίεργος. Και ξεκίνησε να τη βγάζει φωτογραφίες, παρά τα παράπονα της τσοπάνας.


Αφού την άφησε σπίτι είχε συνεννοηθεί με τον Όσκαρ, ο οποίος τηλεφωνούσε κάθε λίγο και λιγάκι να δει αν η τσοπάνα είναι ευχαριστημένη, να την παραλάβει δεύτερη φορά, αυτή τη φορά για βραδινή έξοδο. Έπρεπε όμως να συνεννοηθεί για την ακριβή ώρα με την ίδια την τσο και έτσι αντάλλαξαν τηλέφωνα. Κι εκεί άρχισε να βλέπει το έργο. Ο ξα με το που την άφησε ξεκίνησε τα μηνύματα για το πόσο καλά πέρασε, για το ότι κρίμα που η τσο θα φύγει την επόμενη και ταρατατζούμ! ότι θέλει να ‘ρθει στο Κίτο. Αυτό τρόμαξε την τσοπάνα που δεν ήξερε τί της επιφύλασσε η μοίρα, μιας και σε λίγο καιρό από τότε ο άλλος ξα, ο Όσκαρ, έμελλε να της δηλώσει ότι ψάχνει αεροπορικά για να πάει μαζί της στην Ελλάδα. Ευτυχώς οι λατίνοι εραστές είναι μόνο λόγια.


Το βράδυ έφτασε γρήγορα και η τσο, μην έχοντας άλλη επιλογή επιβιβάστηκε στο μάτζικ μπας για το κέντρο της Νέιβα. Η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα-να μην παραπονιόμαστε μονάχα-αφού ο Όσκαρ είχε κανονίσει να πάει την τσο σε μια diy πανκ συναυλία δίπλα στο ποτάμι, πριν πάει την ίδια την τσο στο ποτάμι για να (προσπαθήσει να) ξεδιπλώσει το ταπεραμέντο που μόνο ένας λατίνος εραστής έχει. End of story


(η ντόλτσε βίτα δεν έδωσε περιθώρια στην τσο για να φωτογραφίσει το παραμικρό στη Νέιβα)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kanel28]

Νταξ είσαι φοβερή! Για δώσε λίγο το στίγμα σου!!!(Πως και γιατί είσαι εκεί; )

Ο εναλλακτικός τίτλος (β) θα μπορούσε να είναι και τίτλος τηλενουβέλας νομίζω. Παρακολουθούσα μια παρόμοια χρόνια πριν!

 

[mikrh tsopana]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.

υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

 

[Kanel28]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.
υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

Να περάσεις όμορφα τυχερούλα και μη μας ξεχνάς. Γράφε όσο μπορείς!

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1:Κίτο
Εισαγωγή:Το ταξίδι

1. Πρέπει να το παρω απόφαση. Θα κάνω τα πάντα ΠΑΝΤΑ την τελευταία στιγμή. Δηλαδή και νωρίς να ξεκινήσω, θα φτάσω αργά. Δεν έχει σημασία τί συμβαίνει στο ενδιάμεσο. Σημασία έχει η αρχή και το τέλος. Όλα τα υπόλοιπα είναι καβαφικές ψευδαισθήσεις!

Σαν καλό κορίτσι που είμαι κάνω το μπανάκι μου και πριν πέσω για ύπνο κοιτάω το ημερολόγιό μου.

• Ξύπνημα στις 8.30
• Πρωινό 8.45 με 9.15 (τρώω και αργά πανάθεμά με)
• 9.30 check-out
• 10.00 αναχώρηση για το αεροδρόμιο
• 10.15 άφιξη στο αεροδρόμιο
• 12.35 απογείωσηηηηη

Η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου είχε πεί να είμαι μισή ώρα νωρίτερα για την αναχώρηση κι επειδή την είχα πατήσει στη Ρώμη ήθελα να είμαι σίγουρη αυτή τη φορά.


Σαν κακό κορίτσι που είμαι το ημερολόγιό μου κατάντησε ως εξής:

• Ξύπνημα στις 9.30
• Πρωινό 9.35 με 10.00
• 10.10 check-out
• 10.15 αναχώρηση για το αεροδρόμιο

Ωραία, σκέφτομαι, εφόσον δε χρειάστηκε να περιμένω μισή ώρα για το λεωφορείο δεν έχω λόγο να αγχώνομαι.
Ο οδηγός φτάνει κι έρχεται να πάρει τις βαλίτσες μας.

-Σε ποιό τέρμιναλ πάτε;
-Τ1 απαντάνε όλοι οι υπόλοιποι.

Με κοιτάει περιμένοντας να απαντήσω κι εγώ.

-Ε δε ξέρω, Τ1

Και αυτό να μην είναι, θα πάω με τα πόδια μέχρι το δικό μου.

-Στο Τ1 σίγουρα;

Μα καλά, γιατί επιμένει;Είπαμε Τ1!

-Όχι αλλά δεν υπάρχει θέμα.
-Με ποιά εταιρεία πετάτε;
-Με την Iberia.
-Στο Τ4 λοιπόν.

Μέσα σε 5-10 λεπτά φτάνουμε στο Τ1. Παίρνω θέση εκκίνησης μιας και αφού φτάσαμε στο Τ1 σε 2 λεπτά το πολύ θα είμαστε στο Τ4. Ναι καλά! 10 λεπτά με το αυτοκίνητο παρακαλώ! Να ‘ναι καλά ό άνθρωπος που επέμεινε γιατί αντί για τον αυλό της τσοπάνας αυτή τη στιγμή θα γράφονταν ο επικήδειος της τσοπάνας.

Φτάνουμε επιτέλους στο Τ4. Έχω εκτυπώσει το εισιτήριό μου, έχω εκτυπώσει και το tagγια τη βαλίτσα και είμαι κυρία. Αφήνω τη βαλίτσα μου μέσα σε 5-10 λεπτά και η ώρα είναι 11 παρά τέταρτο κι έχω σχεδόν 2 ώρες μέχρι την αναχώρηση.

Φεύγοντας από τις αποσκευές μία υπάλληλος μου λέει είστε στο RSUκαι μου δείχνει προς μία κατεύθυνση. Δεν κατάλαβα τί σημαίνει, αλλά καλή καρδιά.

Περνάω τον έλεγχο αρκετά γρήγορα, η ώρα είναι 11 παρά ελάχιστα κι έχω περάσει και τον έλεγχο. Μα τί θα κάνω μιάμιση ώρα μέχρι να φύγω;

Σε ένα τέταρτο η ώρα θα είναι 12 κι αποφασίζω να αφήσω τις σοκολάτες και να ασχοληθώ λίγο με την πτήση μου. Για να δούμε λοιπόν τί είναι αυτό το RSU.Koιτάω την ταμπέλα.RSUπρος τα κάτω. Ξανακοιτάω. RSU22 λεπτά. Περδόν; Τί 22 λεπτά;

Παλιά μου τέχνη κόσκινο, αποφασίζω να ρωτήσω για οδηγίες. Πλησιάζω το σταντ με τις πληροφορίες.Δεν είναι ώρα να εξασκήσω τα ισπανικά μου. Θα ρωτήσω στα αγγλικά.

-Για το RSU;
-Από πού είσαι;
-Από την Ελλάδα.
-Α, Τσίπρας! Προσπαθείς να αποδράσεις;

Γελάω.

-Ακριβώς.
-Και πού πας;

Η ώρα έχει πάει σχεδόν 12, 12.25 είναι η τελευταία αποβίβαση, η ταμπέλα δίνει προγνωστικά στα 22 λεπτά κι εγώ συνεχίζω αμέριμνη την κουβέντα με τον ορεξάτο υπάλληλο.

-Εκουαδόρ.
-Στη ζούγκλα;
-Στις Άνδεις.
-Όχι, πας στη ζούγκλα. Και δε ξέρεις και ισπανικά. Καλύτερα να μείνεις εδώ.
-Την επόμενη φορά.

Αποφασίζει να κάνει τη δουλειά του.

-Θα πάρεις το ασανσέρ και θα πας κάτω. Θα έρθει ένα μετρό να σε πάει.

Όπερ και έγινε. Η ώρα 12.10. Bλέπω άλλα duty-free. Βλέπω και μια ταμπέλα. RSU7 λεπτά. Έχουμε καιρό.Kάνω μία υπερμίνι βόλτα και θυμάμαι να αγχωθώ. Ακολουθώ την ταμπέλα. Παίρνω το ασανσέρ. Αυτή τη φορά με πάει πάνω. Η ώρα 12.15. Κοιτάω τον πίνακα. Πτήση τάδε, πύλη 40. Πάω κατευθείαν. Η ουρά ατελείωτη. Ο πίνακας δείχνει lastcallκι εγώ να μη ξέρω αν πρέπει να αγχωθώ. Η ώρα 12.30 κι εγώ μόλις που κάθισα στη θέση μου.

2. Δίπλα μου κάθεται ένας συμπαθής, πανύψηλος τύπος σκούρου, πολύ σκούρου χρώματος. Ξεκινάμε. Η πτήση είχε τελικό προορισμό το Γκουαγιακίλ και οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, πήγαιναν εκεί. Ο τυπάς με ρωτάει:

-A Κίτο;

-Ναι.

Μου λέει κάτι άλλο που έμοιαζε με ερώτηση. Πω, τα ισπανικά μου είναι πιο φτωχά κι από το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

-Δεν καταλαβαίνω.

Επιμένει να ρωτάει.Επιμένω να μην καταλαβαίνω. Οι αεροσυνοδοί μας μοιράζουν χαρτιά για να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας, ένα για το αλλοδαπών κι ένα κατα την εισοδό μας στη χώρα, για να δηλώσουμε ότι δεν κουβαλάμε πράγματα για να τα πουλήσουμε. Δε βρίσκω το στυλό μου. Ο τυπάς μου προσφέρει το δικό του, αλλά δεν έχει γράψει ακόμη τίποτα. Του κάνω ευγενικά νόημα ότι δε θέλω, σκεπτόμενη ότι θα περιμένω να γράψει αυτός και μετά θα τον ζητήσω. Δε γράφει τίποτα. Μιλάει με τον φίλο του που κάθεται μπροστά. Με κοιτάει και χαμογελάει. Στα χέρια του κρατάει το διαβατήριό του. Με ξαναρωτάει το ίδιο με πρίν.

Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.

-Μιλάς ισπανικά;
-Όχι.
-Αγγλικά;
-Όχι.

Το διαβατήριό του γράφει Σενεγάλη.

-Γαλλικά;
-Ναι! Και μου λέει κάτι στα γαλλικά.
-Ζε νε πά παρλέ φρανσέ.

Σκάει το γέλιο της απογοήτευσης.

Έρχεται το φαγητό.

Εκεί που κρατάω το μαχαίρι κι ετοιμάζομαι να πιώ το τσάι μου, τον βλέπω να μου μοστράρει το στυλό και πάλι. Αρχίζω να παίρνω στροφές. Με νοήματα συννενοούμαστε ότι αφού φάω θα του συμπληρώσω τα στοιχεία.

Μου δίνει το διαβατήριο και ξεκινάω να γράφω. Πρέπει να συμπληρώσω επάγγελμα. Ξεκινάει ένας καινούριος μαραθώνιος. Πώς το λένε αυτό στα γαλλικά τώρα;

Περνάει η αεροσυνοδός. Τη ρωτάω άμα ξέρει γαλλικά. Απογοήτευση.

Και αρχίζω δείχνοντας το ανάλογο πρόσωπο και κάνοντας κινήσεις παντομίμας.Εδώ, αν και δεν είναι σωστό αλλά δε νομίζω να συμβεί ποτέ τίποτα, να πω πως τον λέγανε Ντιόπ Αμπντού και ο τρόπος που το έλεγε ακουγόταν σαν Ντιό Αμπντού.

-Γιο εστουδιάντε. Τού;
-Αμπντού.
-Νο Αμπντού.Τού;
-Αμπντού.
-Νο. Γιο...
-Ντιό.
-Νο τού..
-Αμπντού.
-Νο, γιό.
-Ντιό .Ντιό Αμπντού.

Πραγματικά δε ξέρω για πόση ώρα συνεχίστηκε αυτός ο εποικοδομητικός διάλογος μέχρι να επιστρατεύσω το πιο δυνατό μου όπλο.

Ζε νε βε πα τραβαγιέ...

-Τραβαγιέ; Και το δάχτυλό μου έδειχνε το χαμογελαστό του πρόσωπο.

Καταφατικό νεύμα.

-Κέ;
-Μπιζνές.
-Σι, κέ;
-Μπιζνές.

Για καλή μου τύχη πέρασε ο αεροσυνοδός που πριν τον είχε ρωτήσει στα γαλλικά τί θα φάει. Του εξηγώ πώς έχουν τα πράγματα και τελικά βγάλαμε άκρη. Στο χαρτί συμπλήρωσα...μπιζνές.

 

[villi]

Νεανικός αέρας πλημμύρισε το Travelstories και θα περάσουμε καλά προβλέπω!Αλλά πιο καλά να περάσεις εσύ χαρούμενη τσομπάνα!!!!

 

[htrul18]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

 

[mikrh tsopana]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

δε φαντάζεσαι πόσο θα σας τρελάνω!!

υγ. ελπίζω να έχεις ξεκινήσει οικονομία για να έρθεις(και να με δανείσεις γιατί άμα συνεχίσω έτσι κάηκα! )

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1β:Κίτο
Τίτλος:O χρυσός, το τζάγκουαρ και ο ήλιος


Κάπου στον Ειρηνικό,στις ακτές του Εκουαδόρ, δύο θαλάσσια ρεύματα συγκρούονται. Το ένα είναι θερμό, ταξιδεύει από το βορρά και το όνομά του είναι Ελ Νίνιο. Το δεύτερο είναι ψυχρό, έρχεται από τις ακτές του Περού και της Χιλής και λέγεται Χάμπολντ. Αυτή η σύγκρουση, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει την ακτή του Εκουαδόρ, προκαλώντας εναλλαγές σφοδρών βροχοπτώσεων και ξηρασίας.

Το νερό στη σιέρα βράζει πιο αργά, ο ήλιος και η βροχή μαλώνουν καθημερινά ποιός θα πάρει την πρωτιά και η ανάσα είναι μάλλον θυμωμένη. Η καρδιά από την άλλη έχει αυξήσει ταχύτητα και –μην το ξεχάσω-κάπου έχει κρυφτεί η αντοχή μου, ίσως σε κανένα ηφαίστειο ή σε κανένα υποτροπικό συννεφόδασος εδώ γύρω.

Η αμαζονία κρατάει έναν πιο σταθερό και διακριτικό χαρακτήρα, επιλέγοντας να είναι καυτή και υγρή όλο το χρόνο.

Τέλος τα νησία Γκαλαπαγκος(δε βάζω τόνο γιατί δε ξέρω ακόμη που μπαίνει), επηρεασμένα αν μη τι άλλο από το ρεύμα Χάμπολντ, περνούν ένα μεγάλο μέρος του έτους καθαρά και στεγνά και το υπόλοιπο χορεύουν μαζί με τη σιέρα το χορό της βροχής.

Το Εκουαδόρ, ελληνιστί Ισημερινός, κατοικείται ήδη από το 11000 π.Χ. Η ηπερωτική χώρα χωρίζεται στις 3 προαναφερθέντες ζώνες, ενώ στην κατοχή του βρίσκονται ακόμη τα νησιά Γκαλαπαγκος.

Ανάλογα με το σε ποιά ζώνη βρίσκονταν, οι φυλές που το κατοικούσαν ανά τους αιώνες ανέπτυξαν διαφορετικές δεξιότητες. Στη σιέρα, το κυνήγι μεγάλων ζώων από τους άντρες και μικρών ζώων καθώς και η συλλογή τοπικών φυτών και καρπών ( φασόλια, γιούκα, κινόα) από τις γυναίκες αλλά και η κατασκευή αψέων εργαλείων από τους άντρες ήταν τα βασικά γνωρίσματα των φυλών κατά τα πρώτα χρόνια(11000-4000 πΧ).

Στην ακτή, το ψάρεμα θαλασσινών και οστρακοειδών ήταν η κύρια τροφή, ενώ μέσω ενός απίστευτα γρήγορου δικτύου διανομής, τα θαλασσινά έφταναν μέχρι τις ψηλομύτες κορυφές των Άνδεων σε μικρό χρόνο. Χαρακτηριστική είναι η λατρεία ενός συγκεκριμένου οστρακοειδούς, του SpondylusShell,το οποίο ξεχώριζε για το σχήμα του και θεωρούνταν σύμβολο της θηλυκότητας. Οι αρχαίοι λαοί, αποκαλούσαν το όστρακο αυτό «θεϊκό όστρακο» και ήταν απαραιτήτως παρόν στις θρησκευτικές τους τελετές. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου οστρακου, αποτελούσε ένα ισχυρό ατού για τις φυλές της ακτής, που φυσικά εκμεταλλευόταν την αίγλη του και ανέπτυξαν έτσι ένα κραταιό εμπόριο που εκτείνονταν από τον Αμαζόνιο και τις Άνδεις, μέχρι τις ακτές της Καραϊβικής. Οι φυλές αυτές επίσης δημιουργούσαν εργαλεία, τα οποία ήταν όμως πιο εκλεπτυσμένα, λεπτά και αμβλεία, σε σχέση με τις φυλές των Άνδεων.

Η δημιουργία όχι μόνο εργαλείων, αλλά και αγγείων, αγαλματιδίων και κοσμημάτων με μέταλλα για θρησκευτικούς ή όχι σκοπούς, με έμφαση σε μικρές λεπτομέρειες και περίτεχνα σχέδια ήταν παρούσα από πολύ παλιά. Ανάλογα με τους αιώνες και την περιοχή, η θεματολογία και τα σχέδια ποικίλλουν, από άνδρες καθισμένους οκλαδόν, φορώντας μόνο τα κράνη τους, μέχρι απεικονίσεις ομοφυλοφυλικών ερωτικών σκηνών, τρομακτικών τερατόμορφων σχεδίων και αγγείων που στηρίζονται πάνω σε ανθρώπινα πόδια. Άλλα σχέδια είναι πιο επίπεδα και γραμμικά, ενώ άλλα πιο «τρισδιάστα».

Η οργάνωση των κοινοτήτων, ο τρόπος λειτουργίας τους , η πολεοδομία και ο ρόλος των δύο φύλων ποικίλλουν, χωρίς να λείπουν κοινότητες στις οποίες η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο.

Προχωρώντας στα χρόνια, με την εμφάνιση των Ίνκας από το διπλανό Περού, οι φυλές των Άνδεων προέβαλαν σημαντική αντίσταση, ενώ όταν τελικά κατακτήθηκαν, τελειοποίησαν την τεχνική τους στην επεξεργασία του χρυσού, φτιάχνοντας απίστευτα κοσμήματα, διακοσμητικά που ακόμη και σήμερα και ο πιό έμπειρος τεχνίτης θα ζήλευε.

Κλείνοντας, η ερώτηση της ημέρας:τί κοινό έχουν ο ήλιος, το χρυσάφι και το τζάγκουαρ;


Οι πληροφορίες πηγάζουν από το Εθνικό Μουσείο του Εκουαδόρ. Επειδή δεν έχω σημειώσεις και όλες προέρχονται από την μνήμη μου και τον έλεγχο για διασταύρωση πληροφοριών στο διαδίκτυο, θα διορθώσω όποια λανθασμένη πληροφορία αφού ξαναεπισκεφτώ το μουσείο.

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.2: Mompiche

Είχαμε περάσει αισίως το σημείο με τις πολλές στροφές. Και λέω αισίως γιατί πραγματικά κοντέψαμε να σκοτωθούμε όταν στο αντίθετο ρεύμα φορτηγό προσπέρασε άλλο φορτηγό αμέσως μετά τη στροφή. Και λέω αισίως γιατί στο γυρισμό, σε εκείνη την περιοχή 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και λέω αισίως γιατί στο Εκουαδόρ, αν και οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί, οι οδηγοί είναι τόσο ασυνείδητοι που τα ατυχήματα είναι πολύ συνηθισμένα.

Στο θέμα μας. Ο αέρας είχε αλλάξει, η υγρασία ήταν τόσο έντονη που κάθε ανάσα σχεδόν υγροποιούνταν με την έξοδό της από το ανθρώπινο σώμα, η ζέστη ήταν τόσο έντονη που τα «κιτένια» ρούχα μας ήταν πλέον περιττά. Οι δρόμοι είχαν παντού υψωματάκια για να κόβει ταχύτητα (ή και την ανάσα μας) ο οδηγός καθώς και λακούβες τόσο βαθιές, που κάθε φορά τα κεφάλια μας χτυπούσαν είτε στον ουρανό του αυτοκινήτου είτε στις πόρτες, ανάλογα με το αν ο οδηγός προλάβαινε να στρίψει και να τις αποφύγει ή όχι. Τα κουνούπια ήταν τόσα και τόσο οργισμένα μαζί μας που στο τέλος πιστέψαμε ότι το μέρος τους ανήκει και μας έβλεπαν ως εισβολείς, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.Τέλος, το μάτι δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά τροπικά φυτά που υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, δηλαδή τί υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, άγγιζαν τον ουρανό. Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δείτε κάποιες πληγές στο δέρμα του ουρανού να ξέρετε πως ευθύνονται αυτά τα τερατώδη καταπράσινοπράσινα φυτά. Αλλά ποιός νοιάζεται; Όλο και κάποιο βοτάνι θα έχουν αυτοί οι μάγιστροι για να τις γειάνουν. Ίσως να είναι μάτικο, έχω ακούσει ότι και νεκρούς ανασταίνει...


Το Mompiche είναι ένα μικρό χωριό κάπου στην περιοχή Esmerraldas, στο βορειοδυτικό Εκουαδόρ. Είναι γνωστό για τα κύματά του, τα ψαράκια του και την όμορφη κατάμαυρη παραλία του(στην οποία δεν πήγα, αλλά υπόσχομαι ότι θα πάω και θα επανέλθω με φωτογραφίες). Είναι πραγματικά τόσο μικρό που στα 2 βράδια που κάτσαμε ( και αναφέρομαι σε βράδια και όχι σε μέρες γιατί οι sex pistols κυκλοφορούν βράδυ) γνωρίσαμε σχεδόν όλο το χωριό. Ίσως βέβαια να φταίει και ο Sid, δε ξέρω.

Τα μαγαζιά για να φας δεν είναι πολλά και όπως σε όλο το Εκουαδόρ είναι πενταβρώμικα. Δεν αστειεύομαι, δεν έχω θέμα με τη βρωμιά, τρώω από το πάτωμα(εκτός κι αν είναι πάτωμα τουαλέτας) αλλά όχι, οι κουζίνες στο Έκου είναι πενταβρώμικες. Άμα είστε υποχόνδριοι κι έχετε στη λίστα σας το Έκου, βγάλτε το. Παρόλαυτά, το encocado(ψάρι με σάλτσα καρύδας) τους συνοδευόμενο από ρύζι και patacones ήταν πεντανόστιμο.

Και γενικά οι τιμές τους πολύ φτηνές για δεδομένα ελλάδας, ακριβές για δεδομένα Εκου. Παρόλαυτά σε αυτό το μικρό χωριουδάκι υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο μαγαζί, La Chocolateria, στο οποίο μπορείς να φας φαγητά εξαιρετικής ποιότητας, ίσως της καλύτερης στο Έκου(αυριο θα τσεκάρω το pobre diablo) φρουτοσαλάτες, σάντουιτς, κρέπες, απίστευτα γλυκά και μπισκότα και φυσικά να πιείς καφέδες και σοκολάτα. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαλαρή, η διακόσμηση καλλιτεχνική, η μουσική κυμαίνεται από ροκ μέχρι –τί άλλο;-σάλσα, η κουζίνα είναι-θέλω να κλάψω- καθαρή και τα παιδιά υπερσυμπαθητικά(κι επίσης μου χρωστάνε μια σοκολατόπιτα για τη διαφήμιση).

Η «φάρρα» το βράδυ δεν ποικίλλει ιδιαιτέρως, υπάρχουν 1-2 μαγαζιά στην παραλία στα οποία μπορείς να πιείς κόμπο-κοκτέηλ(2 για 6 ή 8 δολάρια) και 1-2 μπίιτς μπαρς στα οποία μαζεύονται κυρίως τουρίστες, κάνοντας αυτά τα διαβολιά τουριστοπράγματα, ανάβοντας φωτιές και χορεύοντας μέχρι το πρωί, σίγουρα ξυπνώντας την επόμενη μέρα με τσουτσάκι.

Στο χωριό υπάρχουν κάποια 3θέσια ή πολυθέσια μηχανάκια που σε πάν μέχρι ένα σημείο για 1 δολάριο και από εκεί παίρνεις τη βάρκα για μισό δολάριο για να σε μεταφέρει στο Portete.


A!Portete! Aυτό το μικρό νησάκι που δικαίωσε τις φαντασιώσεις μου για τις λατίνες παραλίες και ταυτόχρονα ξαναέβαλε μέσα τη φράση που πάλευα να νικήσω, κι όμως είχε καταφέρει να φτάσει σχεδόν ως τα ελληνικά δόντια μου: Σαν το Πήλιο δεν έχει!


Πού είχα μείνει; A! Portete! Αυτό το μικρό νησάκι με τις μεγάλες παραλίες, τα ακόμη πιο μεγάλα κύματα, και τους φοίνικες. Το μπάνιο στην παραλία δεν είναι εύκολη υπόθεση, ο άνεμος είναι αρκετά αισθητός και τα κύματα στο λένε ξεκάθαρα: no pasarás!

-Πώς πάω στο μαγαζάκι για τις μπύρες;

-Περνάς αυτό το δρομάκι και στο τέλος του το βρίσκεις.

Δρομάκι; Εννοείς την άμμο ανάμεσα στις φωτιές των ντόπιων; Και πως θα περάσω από εκεί;

Με τη μπλούζα στο πρόσωπο, και μια βαθιά ανάσα. Στην άκρη του δρόμου 2-3 μικρά σπιτάκια κι ένα μαγαζάκι για τις μπύρες. Η κοπέλα που δουλεύει έχει στην αγκαλιά της ένα μωρό.

-Τί θες; Το βλέμμα της δεν είναι και πολύ φιλικό, μάλλον την ενόχλησα λίγο.

-Μία μπύρα.

Με πλησιάζει, με το μωρό κολλημένο στο στήθος της. Βγάζει την μπύρα από το ψυγείο. Πλησιάζει ακόμη για να μου δώσει τα ρέστα. Βλέπω καλά. Ταυτόχρονα θηλάζει το μωρό.Ώρα να φεύγω.

Ώρα να φεύγουμε γενικά. Από το Portete και από το Mompiche. Επιστροφή στην κανονικότητα..

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.3: Ιστορικό Κέντρο

Και ο πρώτος ήλιος λάμπει στο Κίτο. Και ναι,θεοί, εισακούστηκαν οι προσευχές της τσοπάνας.
Ήλιος. Με σύννεφα, αλλά ήλιος. Το βιβλίο στο χέρι, πράσινο τσάι στο τραπέζι, το βλέμα στη θέα και ξεκινάμε...

Το Κίτο έχει να περηφανεύεται και να ντρέπεται για πολλά πράγματα, αλλά αν ποτέ το ρωτήσεις ποιό παιδί του αγαπά πιο πολύ, δε θα ντραπεί να σου απαντήσει και να περηφανευτεί για το ιστορικό του κέντρο. Χαρακτηρισμένο από το lonely planet ως "το στολίδι του Κίτο", για πολλούς αποτελεί το πιο σημαντικό και καλοδιατηρημένο(παρόλο το σεισμό του 1917) ιστορικό κέντρο της λατινικής Αμερικής καθώς και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco ήδη από το 1978.
Απαρτίζεται από γραφικά στενά με κτήρια και εκκλησίες που συνδυάζουν ισπανικά, ινδιάνικα, ιταλικά, φλαμανδικάκαι μαυριτανικά στοιχεία.
Το λεωφορείο σταμάτησε κάπως απότομα. Ζαλισμένη όχι από τις στροφές αλλά από τα βίαια μαστιγώματα πρωτόγνωρων σκηνών η τσοπάνα σταματάει στη μέση της ανώγειας σκάλας για να φωτογραφήσει τα σπιτάκια που βρίσκονται στην άκρη του λόφου.

Τόπος:ιστορικό κέντρο. Μέρα: Σάββατο, και τί Σάββατο! Καιρός: αίθριος. Ηθικόν:ακμαιότατον!

Στάση για ένα cheviche και ξανά πίσω σπίτι για ένα ακόμη πράσινο τσάι υπό το φως του δύοντος ηλίου.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.