10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος, όμως πρέπει να ήταν σε επεισόδιο του “Ταξιδεύοντας” που το άκουσα, γυρισμένο στο Νεπάλ. Αν δεν κάνω λάθος, μιλούσε η Μάγια η Τσόκλη με κάποιον ντόπιο, και της είπε ότι η Κατμαντού είναι “οργανωμένο χάος”. Αυτοκίνητα, κόρνες, θόρυβος, κόσμος-κόσμος-κόσμος, χαμός γενικά, “χάος”, αλλά “οργανωμένο”...
Σκέφτομαι ποια λέξη είναι η αντίθετη του χάους... “Ευταξία”; Ας πούμε ευταξία, for argument’s sake. Τι (μεταξύ άλλων) είναι το Μπουένος Άιρες για μένα; “Αισχρά ανοργάνωτη ευταξία”...
Το γράφω με αφορμή όσα έγιναν το περασμένο Σαββατοκύριακο με τη διπλή αναβολή τού επαναληπτικού τελικού τού Λιμπερταδόρες, όμως ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα το έγραφα. “Ευταξία”, επειδή κυκλοφορείς ειδικά στο κέντρο τού Μπουένος Άιρες, και βλέπεις επιβλητικά κτήρια, μια ατελείωτα φαρδιά λεωφόρο, διαφημίσεις μεγάλων εταιρειών/τραπεζών, έχεις στο μυαλό σου “Αργεντινή, μεγάλη χώρα, η πιο ‘ευρωπαϊκή’ τής Νότιας Αμερικής”, αν παρακολουθείς κιόλας τα τεκταινόμενα στην πολιτική και οικονομική ζωή τής χώρας συναντάς κάθε τρεις και λίγο επίθετα που κραυγάζουν ότι οι φέροντές τους έχουν γερμανική καταγωγή, άλλοι αγγλική, άλλοι γαλλική (το “ιταλική” και “ισπανική” το θεωρώ αυτονόητο), και... ξεγελιέσαι περνώντας την Αργεντινή για σοβαρή, για οργανωμένη χώρα.
“Αισχρά ανοργάνωτη”, επειδή... Por Dios… Αυτό το “επειδή” θα μπορούσε να κρατήσει ατελείωτες παραγράφους...
Στο αεροδρόμιο Εσέισα, το μεγαλύτερο από τα δύο που έχει το Μπουένος Άιρες, στο μεγαλύτερο διεθνές αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας μίας χώρας που καυχιέται ότι είναι η καλύτερη στα πάντα (τουλάχιστον στη Λατινική Αμερική), υπάρχει ΕΝΑ μέρος στο οποίο μπορείς επίσημα να αλλάξεις χρήματα, ένα υποκατάστημα της “Εθνικής” (ας πούμε) τράπεζας της χώρας. Δεν υπάρχουν άλλα ανταλλακτήρια(!!!!!). Την ημέρα που έφθασα, “το σύστημα είχε πέσει”, και δεν ήταν η πρώτη φορά. Για να ανταλλάξω δολάρια με πέσος εκεί, έπρεπε να περιμένω ένα δίωρο(!!). Δεν είχα κάνει πέσος στο Ρίο, επειδή η ισοτιμία ήταν προκλητικά κακή τόσο στην πόλη όσο και στο αεροδρόμιο. Σκέφτηκα ότι στο Εσέισα μόνο καλύτερη θα μπορούσε να ήταν. Δεν είχα φανταστεί, δεν ήξερα για να είμαι ειλικρινής, ότι υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ σημείο για να ανταλλάξεις επίσημα χρήματα.
Χρειαζόμουν να βγάλω κάρτα SUBE, αυτήν που χρησιμοποιείς σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο Μπουένος Άιρες. Μου την έδωσαν στο γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Για να τη “φορτώσω” χρειάστηκε να πάω σε κιόσκι, να αγοράσω κάτι μικρό, να δώσω πέντε ευρώ, και να πάρω τα ρέστα σε πέσος. Αυτή ήταν η λύση, για να μην περιμένω δύο ώρες μέχρι να... αποκατασταθεί το σύστημα.
Το λεωφορείο, αντί να ακολουθήσει την κανονική διαδρομή του φθάνοντας στην Μπόκα, έκανε αριστερά, κι ο οδηγός με άφησε 10-15 τετράγωνα από τον προορισμό μου, αργά το βράδυ. Αργότερα κατάλαβα ότι οι οδηγοί αποφεύγουν να μπαίνουν στην Μπόκα το βράδυ.
Την επομένη, Σάββατο, για να αλλάξω χρήματα στη Φλορίδα, τον πιο εμπορικό πεζόδρομο στο microcentro, χρειάστηκε να πάω σε κιόσκι, “συστημένος”, επειδή δεν είχα εμπιστοσύνη να αλλάξω χρήματα οπουδήποτε στον δρόμο. Μία Κολομβιανή φίλη τής κυρίας στο σπίτι της οποίας μένω, ήξερε κάποιον ιδιοκτήτη... κιοσκίου στη Φλορίδα, και πήγα εκεί. Άλλη επιλογή εκείνη την ημέρα δεν είχα, αν και Σάββατο, όχι Κυριακή, αν και δύο-τρεις το μεσημέρι-απόγευμα, όχι στις... έντεκα το βράδυ, επειδή τα “κανονικά” ανταλλακτήρια ήταν ήδη κλειστά.
Κάνοντας δε βόλτα στη Φλορίδα εκείνη τη μέρα, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι είχε γίνει blackout, κανείς δεν είχε ρεύμα, εκτός από κάποια μεγάλα μαγαζιά που είχαν ενεργοποιήσει τις δικές τους γεννήτριες.
Ανακεφαλαιώνω λοιπόν, για τις πρώτες... ούτε 20 ώρες μου στο Μπουένος Άιρες τον περασμένο Σεπτέμβριο: στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, κι ένα από τα πιο busy τής Νότιας Αμερικής, υπήρχε ΕΝΑ μέρος για να αλλάξεις “κανονικά” χρήματα, και ήταν off, λόγω προβλήματος στο σύστημα. Το λεωφορείο που έπρεπε να ακολουθήσει μία διαδρομή Α, ακολούθησε στο τέλος άλλη διαδρομή, ετσιθελικά. Για να αλλάξω χρήματα σε εργάσιμη μέρα, όχι Κυριακή ή εθνική αργία, αναγκάστηκα να πάω σε... πωλητή περιοδικών. Τέλος, στον πιο τουριστικό πεζόδρομο της Πρωτεύουσας της “πιο ευρωπαϊκής χώρας τής Νότιας Αμερικής”, τα μαγαζιά έμειναν χωρίς ρεύμα, εκτός κι αν είχαν δική τους γεννήτρια. Κι αυτά, επαναλαμβάνω, πριν κλείσω 24 ώρες στο Μπουένος Άιρες.
Αν και αθεράπευτα αργεντινόφιλος, όπως έχω ξαναγράψει και ξαναγράψει, αυτό εγώ το λέω και “μπουρδέλο”, ξέροντας ότι έτσι προσβάλω πολύ περισσότερο τα μπουρδέλα, και πολύ λιγότερο το Μπουένος Άιρες...
Πρέπει να έχω κουράσει να το γράφω, είναι κλισέ, θα φανώ να επαναλαμβάνομαι σε εσάς που είστε του ποδοσφαίρου, θα ξενερώσω με ποδοσφαιρική αναφορά εσάς που δεν είστε του ποδοσφαίρου, αλλά ξανά, for argument's sake, θέλω να αναφέρω τούτο: πριν από βδομάδες, δύο ομάδες τού Ροσάριο είχαν να παίξουν μεταξύ τους σε προημιτελικό τού Κυπέλλου Αργεντινής, μονό παιχνίδι, νοκ-άουτ. Την ημέρα που προκρίθηκε η δεύτερη ομάδα (την πρώτη την ξέραμε νωρίτερα, όπως κι ότι με βάση τις διασταυρώσεις θα έπαιζαν μεταξύ τους), άρχισε ένα ατελείωτο, απολαυστικό, γελοίο, λαχταριστό, καταγέλαστο πανηγύρι, γύρω από το πού θα διεξαγόταν το παιχνίδι, και υπό ποιες συνθήκες. Επί μέρες και μέρες και μέρες ακούγονταν διάφορες προτάσεις, όχι θα γινόταν στο Ροσάριο, για να αποδείκνυαν οι τοπικές Αρχές ότι ήταν ικανές να διοργανώσουν τέτοιο παιχνίδι με οπαδούς και των δύο ομάδων (κάτι που δεν επιτρέπεται στο πρωτάθλημα, παρά μόνο σε ελάχιστα παιχνίδια, και σίγουρα όχι σε τοπικά ντέρμπι), όχι θα γινόταν εδώ, όχι εκεί, όχι δεν ξέρω κι εγώ πού, μέχρι που ένα πρωί ανακοινώθηκε ότι θα γινόταν σε ένα γήπεδο της κακιάς (της χείριστης...) ώρας στο Σαραντί, νότια του Μπουένος Άιρες, κοντά μου (με λεωφορείο ή τρένο), ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ!!!
Τι να γράψω για να το καταλάβετε εσείς που δεν είστε του ποδοσφαίρου, ειδικά του αργεντίνικου; Ήταν σαν να είχαν περάσει πενήντα νοματαίοι δυο βδομάδες ρίχνοντας ιδέες για το πού θα διοργάνωναν ένα τεράστιο πάρτι, και μετά από όοοοοολο εκείνο το πανηγύρι των προτάσεων, των ιδεών, των “μήπως να”, κατέληξαν να κάνουν το πάρτι σε υπόγειο εγκαταλελειμμένης πολυκατοικίας(!), ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ!!!
Ειλικρινά, εκείνη τη μέρα, σκέφτηκα “πού σκατά ήρθα ρε π...; Πού σκατά ήρθα;...” Ήταν τέτοιο το... anticlimax, που ειλικρινά αισθάνθηκα αηδία...
Την ίδια πολλαπλασιασμένη επί δέκα αισθάνθηκα το Σάββατο, βλέποντας τι είχε συμβεί με το λεωφορείο τής Μπόκα. Στο αγαπημένο μου μπουρδέλο που λέγεται Μπουένος Άιρες, την πόλη που με έκανε να πεθυμήσω σαν τρελός το εξάμηνο που πέρασα στην Κρακοβία (επειδή εκεί, παρά τα άλλα στραβά τής πόλης και της χώρας, ήξερα κάθε μέρα τι μου ξημέρωνε, σε αντίθεση με εδώ που κάθε μέρα κρύβει και μία δυσάρεστη έκπληξη λόγω έλλειψης οργάνωσης και συνέπειας), στο κωλοχανείο λοιπόν που λέγεται Μπουένος Άιρες, η Αστυνομία είχε δύο ολόκληρες εβδομάδες, ΔΥΟ, ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ, ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, για να ετοιμάσει ένα σχέδιο πρώτα και κύρια για ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ: πώς θα έφθανε το λεωφορείο τής Μπόκα στο γήπεδο χωρίς προβλήματα. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν δευτερεύοντα. Όλα τα υπόλοιπα μπορούσαν να λυθούν ακόμα και την τελευταία στιγμή, όπως λύνονται τα... έντεκα από τα δέκα προβλήματα στην Αργεντινή. Το πόσο καλά τα πήγε η Αστυνομία, νομίζω ότι περιγράφεται με ένα “σκατά στα μούτρα τους”...
Πέρασα ώρες το Σάββατο και την Κυριακή παρακολουθώντας online Fox Sports, το κανάλι που έχει – μέχρι και φέτος – αποκλειστικά τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων τού Λιμπερταδόρες. Τι σκεφτόμουν ακούγοντας τα σενάρια περί του τι επρόκειτο να συμβεί, τις εκδοχές τού τι είχε συμβεί, τις on και off the record πληροφορίες, και όλα τα σχετικά με το μ-π-ά-χ-α-λ-ο γύρω από τον διπλά ματαιωμένο τελικό; Το 1982, και τον πόλεμο στις Μαλβίνας, στα Φόκλαντς...
Ήμουν εφτά, και θυμάμαι τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Δεν καταλάβαινα τα πάντα, όμως έχω αναμνήσεις από εκείνα τα δελτία ειδήσεων. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν ότι οι Αργεντινοί ήταν τυχεροί τότε που η σύρραξη περιορίστηκε στα νησιά. Όχι ότι υπήρχε θέμα να... εξαπλωθεί στην – ηπειρωτική – Αργεντινή, αλλά... λέμε τώρα, σκεφτόμουν ότι αν οι Βρετανοί ήθελαν, θα είχαν κάνει το Μπουένος Άιρες σύγχρονη αποικία τους σε λίγες εβδομάδες, “πατώντας” στο πόσο μνημειωδώς ανοργάνωτοι, χύμα, “ό,τι να’ναι”, “πάμε και βλέπουμε”, “κάτι θα γίνει”, και “εντάξει μωρέ” είναι οι Αργεντινοί...
Το ότι περνάω χρόνο στην Αργεντινή τρίτη φορά τώρα, και χρόνο... αρκετό, όπως επίσης το ότι από έφηβος παρακολουθώ νέα που έχουν να κάνουν με τη χώρα, προφανώς δεν με κάνει ειδικό επί αυτής. Έχω όμως γνώμη/θεωρία για το ποια είναι η... βάση τού κακού. Μπορεί να είμαι εντελώς... offside, μπορεί να έχω λίγο δίκιο: για όλα, ακόμα και για τη μεγαλύτερη χοντράδα, υπάρχει μια δικαιολογία, την οποία είναι όλοι έτοιμοι πρώτα να χλευάσουν ως γελοία, και μετά να αποδεχθούν(!!).
Πώς γίνεται αστυνομικός διευθυντής που υπό την εποπτεία του πυροβολήθηκαν άνθρωποι σε διαδηλώσεις να κυκλοφορεί ελεύθερος και ουσιαστικά ποτέ να μην λογοδότησε; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή...”
Πώς γίνεται πολιτικός να έχει, αποδεδειγμένα, μοιράσει δεξιά-αριστερά βαλίτσες με χρήματα, και να είναι σήμερα μέλος τού Κονγκρέσου, λέγοντας μάλιστα ότι δεν μετανιώνει για τίποτα; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή...”
Πώς γίνεται η Αστυνομία να μην σκέφτηκε ότι σε εκείνο το σημείο, με τόσους οπαδούς τής Ρίβερ δεξιά-αριστερά, κάποιοι κάτι θα πετούσαν; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή. Έκανε επιδρομή η Αστυνομία παραμονές τού αγώνα στο σπίτι τού αρχηγού των μπάρρας τής Ρίβερ, βρήκαν 300 εισιτήρια και πολλά χρήματα σε ρευστό, δεν έκαναν το ίδιο με τους μπάρρας τής Μπόκα πριν τον πρώτο τελικό, και... πήραν εκδίκηση στο λεωφορείο”.
“En Argentina es asíii” (παρατεταμένο το “ι”), “έτσι είναι στην Αργεντινή”. Δεν ξέρω πόσες φορές και από πόσα άτομα το έχω ακούσει, όταν μιλάμε για... κακώς κείμενα. “Έεετσι είναι στην Αργεντινή”, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε...
Για να το κλείσω... Εδώ και λίγες ημέρες διαβάζω το “¡Academia, carajo!”, ένα βιβλίο για το... “ιστορικό” πρωτάθλημα που κατέκτησε η Ράσινγκ το 2001, τον Δεκέμβρη που ολόκληρη η Αργεντινή και φυσικά το Μπουένος Άιρες ήταν – για κάποιες ημέρες – πεδίο μάχης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, σε σύγκριση με το υπερκαραμπάχαλο εκείνων των ημερών, και όσα συνέβησαν για να διεξαχθούν τα δύο παιχνίδια που θα έβγαζαν τον πρωταθλητή, να μην “έμενε” ολόκληρη η τελευταία αγωνιστική για τον Φεβρουάριο, σε σύγκριση λοιπόν με ΕΚΕΙΝΑ, όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες με τον τελικό τού Λιμπερταδόρες είναι... “ψιλικατζίδικο”. Οι μηχανορραφίες για να διεξαχθούν τα δύο κρίσιμα παιχνίδια και να βγει συγκεκριμένα η Ράσινγκ πρωταθλήματα ήταν τέτοιες, εν μέσω χάους σε ολόκληρη τη χώρα, με νεκρούς στα πεζοδρόμια, με λεηλασίες μαγαζιών, με τον έναν πρόεδρο να διαδέχεται τον άλλο κάθε λίγες ημέρες, με, με, με, που πραγματικά, το μπάχαλο αυτών των τελευταίων ημερών φαντάζει... παρεξήγηση νηπίων σε παιδικό σταθμό για το ποιος φώναξε “γεια σας κυρία” πιο δυνατά από τον άλλο...
Κλείνω με αυτό... Όπως βλέπω τα πράγματα εγώ (χωρίς, όπως έχω γράψει αμέτρητες φορές όλα αυτά τα χρόνια που μοιράζομαι εδώ εντυπώσεις από ταξίδια, να υποστηρίζω ότι η δική μου εκδοχή των πραγμάτων είναι απαραίτητα σωστή), το Μπουένος Άιρες γοητεύει, αλλά και εξουθενώνει. Σε διαμονή λίγων ημερών, βλέπεις κατά κανόνα τη γοητευτική πλευρά του, ίσως επειδή είσαι προδιατεθειμένος – οι περισσότεροι – να... απολαύσεις το πρώτο ταξίδι σου εδώ. Μετά από κάποιον καιρό όμως, εμένα τουλάχιστον, η έλλειψη οργάνωσης και συνέπειας, με φθείρει. Η Αργεντινή, από άποψη οργάνωσης, κάνει τη Βραζιλία να φαντάζει... γερμανικότερη της Γερμανίας. Οι άνθρωποι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Είναι κορυφές στο να επιλύουν τελευταία στιγμή και πλαγίως προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Επιπλέον, όπως πολύ εύστοχα, εκτιμώ, μου είπε η καλύτερη Αργεντινή φίλη μου, από το Ροσάριο, η Αργεντινή, εδώ και χρόνια, αλλά ειδικά αυτόν τον καιρό, είναι χώρα στην οποία το Κράτος, οι Αρχές, όσοι έχουν κάποια δύναμη στα χέρια τους, κάνουν ό,τι περνάει από αυτά για να περιπλέκουν καταστάσεις, και να κάνουν τη ζωή όλων δύσκολη, μόνο για να εμφανιστούν την τελευταία στιγμή και “ως δια μαγείας” να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Αυτό, το βλέπω, και με φθείρει.
Συνήθιζα να λέω και να γράφω ότι τα αρνητικά τής Αργεντινής τα αναγνωρίζω αλλά τα αποδέχομαι, μέχρι που τα “καλοδέχομαι” κιόλας, σαν αναπόσπαστα κομμάτια της. Χαίρομαι που ήρθα, χαίρομαι που περνάω ένα γεμάτο τρίμηνο, αλλά... δεν είμαι για περισσότερο. Μπορεί μετά από χρόνια να επιστρέψω για σύντομη επίσκεψη, αλλά δεν με βλέπω να επιστρέφω για άλλο τρίμηνο. Στη Βραζιλία, ναι, πολύ ευχαρίστως, ειδικά στο Ρίο, παρά κι εκείνου τα στραβά. Σχεδόν τίποτα δεν με απογοήτευσε ή... εξουθένωσε στο Ρίο, ούτε καν το να σκέφτομαι ποιον δρόμο έπρεπε να πάρω για να αποφύγω πιθανούς πυροβολισμούς. Στο Μπουένος Άιρες, μετά από εννιά εβδομάδες, αισθάνομαι ότι η πόλη με έχει... στεγνώσει με την ανοργανωσιά της.
Μακρηγόρησα...
Χαιρετίσματα σε όλους από το – ακόμα, και μάλλον παντοτινά, βαθιά στην καρδιά μου – Μπουένος Άιρες.
Σκέφτομαι ποια λέξη είναι η αντίθετη του χάους... “Ευταξία”; Ας πούμε ευταξία, for argument’s sake. Τι (μεταξύ άλλων) είναι το Μπουένος Άιρες για μένα; “Αισχρά ανοργάνωτη ευταξία”...
Το γράφω με αφορμή όσα έγιναν το περασμένο Σαββατοκύριακο με τη διπλή αναβολή τού επαναληπτικού τελικού τού Λιμπερταδόρες, όμως ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα το έγραφα. “Ευταξία”, επειδή κυκλοφορείς ειδικά στο κέντρο τού Μπουένος Άιρες, και βλέπεις επιβλητικά κτήρια, μια ατελείωτα φαρδιά λεωφόρο, διαφημίσεις μεγάλων εταιρειών/τραπεζών, έχεις στο μυαλό σου “Αργεντινή, μεγάλη χώρα, η πιο ‘ευρωπαϊκή’ τής Νότιας Αμερικής”, αν παρακολουθείς κιόλας τα τεκταινόμενα στην πολιτική και οικονομική ζωή τής χώρας συναντάς κάθε τρεις και λίγο επίθετα που κραυγάζουν ότι οι φέροντές τους έχουν γερμανική καταγωγή, άλλοι αγγλική, άλλοι γαλλική (το “ιταλική” και “ισπανική” το θεωρώ αυτονόητο), και... ξεγελιέσαι περνώντας την Αργεντινή για σοβαρή, για οργανωμένη χώρα.
“Αισχρά ανοργάνωτη”, επειδή... Por Dios… Αυτό το “επειδή” θα μπορούσε να κρατήσει ατελείωτες παραγράφους...
Στο αεροδρόμιο Εσέισα, το μεγαλύτερο από τα δύο που έχει το Μπουένος Άιρες, στο μεγαλύτερο διεθνές αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας μίας χώρας που καυχιέται ότι είναι η καλύτερη στα πάντα (τουλάχιστον στη Λατινική Αμερική), υπάρχει ΕΝΑ μέρος στο οποίο μπορείς επίσημα να αλλάξεις χρήματα, ένα υποκατάστημα της “Εθνικής” (ας πούμε) τράπεζας της χώρας. Δεν υπάρχουν άλλα ανταλλακτήρια(!!!!!). Την ημέρα που έφθασα, “το σύστημα είχε πέσει”, και δεν ήταν η πρώτη φορά. Για να ανταλλάξω δολάρια με πέσος εκεί, έπρεπε να περιμένω ένα δίωρο(!!). Δεν είχα κάνει πέσος στο Ρίο, επειδή η ισοτιμία ήταν προκλητικά κακή τόσο στην πόλη όσο και στο αεροδρόμιο. Σκέφτηκα ότι στο Εσέισα μόνο καλύτερη θα μπορούσε να ήταν. Δεν είχα φανταστεί, δεν ήξερα για να είμαι ειλικρινής, ότι υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ σημείο για να ανταλλάξεις επίσημα χρήματα.
Χρειαζόμουν να βγάλω κάρτα SUBE, αυτήν που χρησιμοποιείς σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο Μπουένος Άιρες. Μου την έδωσαν στο γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Για να τη “φορτώσω” χρειάστηκε να πάω σε κιόσκι, να αγοράσω κάτι μικρό, να δώσω πέντε ευρώ, και να πάρω τα ρέστα σε πέσος. Αυτή ήταν η λύση, για να μην περιμένω δύο ώρες μέχρι να... αποκατασταθεί το σύστημα.
Το λεωφορείο, αντί να ακολουθήσει την κανονική διαδρομή του φθάνοντας στην Μπόκα, έκανε αριστερά, κι ο οδηγός με άφησε 10-15 τετράγωνα από τον προορισμό μου, αργά το βράδυ. Αργότερα κατάλαβα ότι οι οδηγοί αποφεύγουν να μπαίνουν στην Μπόκα το βράδυ.
Την επομένη, Σάββατο, για να αλλάξω χρήματα στη Φλορίδα, τον πιο εμπορικό πεζόδρομο στο microcentro, χρειάστηκε να πάω σε κιόσκι, “συστημένος”, επειδή δεν είχα εμπιστοσύνη να αλλάξω χρήματα οπουδήποτε στον δρόμο. Μία Κολομβιανή φίλη τής κυρίας στο σπίτι της οποίας μένω, ήξερε κάποιον ιδιοκτήτη... κιοσκίου στη Φλορίδα, και πήγα εκεί. Άλλη επιλογή εκείνη την ημέρα δεν είχα, αν και Σάββατο, όχι Κυριακή, αν και δύο-τρεις το μεσημέρι-απόγευμα, όχι στις... έντεκα το βράδυ, επειδή τα “κανονικά” ανταλλακτήρια ήταν ήδη κλειστά.
Κάνοντας δε βόλτα στη Φλορίδα εκείνη τη μέρα, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι είχε γίνει blackout, κανείς δεν είχε ρεύμα, εκτός από κάποια μεγάλα μαγαζιά που είχαν ενεργοποιήσει τις δικές τους γεννήτριες.
Ανακεφαλαιώνω λοιπόν, για τις πρώτες... ούτε 20 ώρες μου στο Μπουένος Άιρες τον περασμένο Σεπτέμβριο: στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, κι ένα από τα πιο busy τής Νότιας Αμερικής, υπήρχε ΕΝΑ μέρος για να αλλάξεις “κανονικά” χρήματα, και ήταν off, λόγω προβλήματος στο σύστημα. Το λεωφορείο που έπρεπε να ακολουθήσει μία διαδρομή Α, ακολούθησε στο τέλος άλλη διαδρομή, ετσιθελικά. Για να αλλάξω χρήματα σε εργάσιμη μέρα, όχι Κυριακή ή εθνική αργία, αναγκάστηκα να πάω σε... πωλητή περιοδικών. Τέλος, στον πιο τουριστικό πεζόδρομο της Πρωτεύουσας της “πιο ευρωπαϊκής χώρας τής Νότιας Αμερικής”, τα μαγαζιά έμειναν χωρίς ρεύμα, εκτός κι αν είχαν δική τους γεννήτρια. Κι αυτά, επαναλαμβάνω, πριν κλείσω 24 ώρες στο Μπουένος Άιρες.
Αν και αθεράπευτα αργεντινόφιλος, όπως έχω ξαναγράψει και ξαναγράψει, αυτό εγώ το λέω και “μπουρδέλο”, ξέροντας ότι έτσι προσβάλω πολύ περισσότερο τα μπουρδέλα, και πολύ λιγότερο το Μπουένος Άιρες...
Πρέπει να έχω κουράσει να το γράφω, είναι κλισέ, θα φανώ να επαναλαμβάνομαι σε εσάς που είστε του ποδοσφαίρου, θα ξενερώσω με ποδοσφαιρική αναφορά εσάς που δεν είστε του ποδοσφαίρου, αλλά ξανά, for argument's sake, θέλω να αναφέρω τούτο: πριν από βδομάδες, δύο ομάδες τού Ροσάριο είχαν να παίξουν μεταξύ τους σε προημιτελικό τού Κυπέλλου Αργεντινής, μονό παιχνίδι, νοκ-άουτ. Την ημέρα που προκρίθηκε η δεύτερη ομάδα (την πρώτη την ξέραμε νωρίτερα, όπως κι ότι με βάση τις διασταυρώσεις θα έπαιζαν μεταξύ τους), άρχισε ένα ατελείωτο, απολαυστικό, γελοίο, λαχταριστό, καταγέλαστο πανηγύρι, γύρω από το πού θα διεξαγόταν το παιχνίδι, και υπό ποιες συνθήκες. Επί μέρες και μέρες και μέρες ακούγονταν διάφορες προτάσεις, όχι θα γινόταν στο Ροσάριο, για να αποδείκνυαν οι τοπικές Αρχές ότι ήταν ικανές να διοργανώσουν τέτοιο παιχνίδι με οπαδούς και των δύο ομάδων (κάτι που δεν επιτρέπεται στο πρωτάθλημα, παρά μόνο σε ελάχιστα παιχνίδια, και σίγουρα όχι σε τοπικά ντέρμπι), όχι θα γινόταν εδώ, όχι εκεί, όχι δεν ξέρω κι εγώ πού, μέχρι που ένα πρωί ανακοινώθηκε ότι θα γινόταν σε ένα γήπεδο της κακιάς (της χείριστης...) ώρας στο Σαραντί, νότια του Μπουένος Άιρες, κοντά μου (με λεωφορείο ή τρένο), ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ!!!
Τι να γράψω για να το καταλάβετε εσείς που δεν είστε του ποδοσφαίρου, ειδικά του αργεντίνικου; Ήταν σαν να είχαν περάσει πενήντα νοματαίοι δυο βδομάδες ρίχνοντας ιδέες για το πού θα διοργάνωναν ένα τεράστιο πάρτι, και μετά από όοοοοολο εκείνο το πανηγύρι των προτάσεων, των ιδεών, των “μήπως να”, κατέληξαν να κάνουν το πάρτι σε υπόγειο εγκαταλελειμμένης πολυκατοικίας(!), ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ!!!
Ειλικρινά, εκείνη τη μέρα, σκέφτηκα “πού σκατά ήρθα ρε π...; Πού σκατά ήρθα;...” Ήταν τέτοιο το... anticlimax, που ειλικρινά αισθάνθηκα αηδία...
Την ίδια πολλαπλασιασμένη επί δέκα αισθάνθηκα το Σάββατο, βλέποντας τι είχε συμβεί με το λεωφορείο τής Μπόκα. Στο αγαπημένο μου μπουρδέλο που λέγεται Μπουένος Άιρες, την πόλη που με έκανε να πεθυμήσω σαν τρελός το εξάμηνο που πέρασα στην Κρακοβία (επειδή εκεί, παρά τα άλλα στραβά τής πόλης και της χώρας, ήξερα κάθε μέρα τι μου ξημέρωνε, σε αντίθεση με εδώ που κάθε μέρα κρύβει και μία δυσάρεστη έκπληξη λόγω έλλειψης οργάνωσης και συνέπειας), στο κωλοχανείο λοιπόν που λέγεται Μπουένος Άιρες, η Αστυνομία είχε δύο ολόκληρες εβδομάδες, ΔΥΟ, ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ, ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, για να ετοιμάσει ένα σχέδιο πρώτα και κύρια για ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ: πώς θα έφθανε το λεωφορείο τής Μπόκα στο γήπεδο χωρίς προβλήματα. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν δευτερεύοντα. Όλα τα υπόλοιπα μπορούσαν να λυθούν ακόμα και την τελευταία στιγμή, όπως λύνονται τα... έντεκα από τα δέκα προβλήματα στην Αργεντινή. Το πόσο καλά τα πήγε η Αστυνομία, νομίζω ότι περιγράφεται με ένα “σκατά στα μούτρα τους”...
Πέρασα ώρες το Σάββατο και την Κυριακή παρακολουθώντας online Fox Sports, το κανάλι που έχει – μέχρι και φέτος – αποκλειστικά τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων τού Λιμπερταδόρες. Τι σκεφτόμουν ακούγοντας τα σενάρια περί του τι επρόκειτο να συμβεί, τις εκδοχές τού τι είχε συμβεί, τις on και off the record πληροφορίες, και όλα τα σχετικά με το μ-π-ά-χ-α-λ-ο γύρω από τον διπλά ματαιωμένο τελικό; Το 1982, και τον πόλεμο στις Μαλβίνας, στα Φόκλαντς...
Ήμουν εφτά, και θυμάμαι τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Δεν καταλάβαινα τα πάντα, όμως έχω αναμνήσεις από εκείνα τα δελτία ειδήσεων. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν ότι οι Αργεντινοί ήταν τυχεροί τότε που η σύρραξη περιορίστηκε στα νησιά. Όχι ότι υπήρχε θέμα να... εξαπλωθεί στην – ηπειρωτική – Αργεντινή, αλλά... λέμε τώρα, σκεφτόμουν ότι αν οι Βρετανοί ήθελαν, θα είχαν κάνει το Μπουένος Άιρες σύγχρονη αποικία τους σε λίγες εβδομάδες, “πατώντας” στο πόσο μνημειωδώς ανοργάνωτοι, χύμα, “ό,τι να’ναι”, “πάμε και βλέπουμε”, “κάτι θα γίνει”, και “εντάξει μωρέ” είναι οι Αργεντινοί...
Το ότι περνάω χρόνο στην Αργεντινή τρίτη φορά τώρα, και χρόνο... αρκετό, όπως επίσης το ότι από έφηβος παρακολουθώ νέα που έχουν να κάνουν με τη χώρα, προφανώς δεν με κάνει ειδικό επί αυτής. Έχω όμως γνώμη/θεωρία για το ποια είναι η... βάση τού κακού. Μπορεί να είμαι εντελώς... offside, μπορεί να έχω λίγο δίκιο: για όλα, ακόμα και για τη μεγαλύτερη χοντράδα, υπάρχει μια δικαιολογία, την οποία είναι όλοι έτοιμοι πρώτα να χλευάσουν ως γελοία, και μετά να αποδεχθούν(!!).
Πώς γίνεται αστυνομικός διευθυντής που υπό την εποπτεία του πυροβολήθηκαν άνθρωποι σε διαδηλώσεις να κυκλοφορεί ελεύθερος και ουσιαστικά ποτέ να μην λογοδότησε; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή...”
Πώς γίνεται πολιτικός να έχει, αποδεδειγμένα, μοιράσει δεξιά-αριστερά βαλίτσες με χρήματα, και να είναι σήμερα μέλος τού Κονγκρέσου, λέγοντας μάλιστα ότι δεν μετανιώνει για τίποτα; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή...”
Πώς γίνεται η Αστυνομία να μην σκέφτηκε ότι σε εκείνο το σημείο, με τόσους οπαδούς τής Ρίβερ δεξιά-αριστερά, κάποιοι κάτι θα πετούσαν; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή. Έκανε επιδρομή η Αστυνομία παραμονές τού αγώνα στο σπίτι τού αρχηγού των μπάρρας τής Ρίβερ, βρήκαν 300 εισιτήρια και πολλά χρήματα σε ρευστό, δεν έκαναν το ίδιο με τους μπάρρας τής Μπόκα πριν τον πρώτο τελικό, και... πήραν εκδίκηση στο λεωφορείο”.
“En Argentina es asíii” (παρατεταμένο το “ι”), “έτσι είναι στην Αργεντινή”. Δεν ξέρω πόσες φορές και από πόσα άτομα το έχω ακούσει, όταν μιλάμε για... κακώς κείμενα. “Έεετσι είναι στην Αργεντινή”, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε...
Για να το κλείσω... Εδώ και λίγες ημέρες διαβάζω το “¡Academia, carajo!”, ένα βιβλίο για το... “ιστορικό” πρωτάθλημα που κατέκτησε η Ράσινγκ το 2001, τον Δεκέμβρη που ολόκληρη η Αργεντινή και φυσικά το Μπουένος Άιρες ήταν – για κάποιες ημέρες – πεδίο μάχης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, σε σύγκριση με το υπερκαραμπάχαλο εκείνων των ημερών, και όσα συνέβησαν για να διεξαχθούν τα δύο παιχνίδια που θα έβγαζαν τον πρωταθλητή, να μην “έμενε” ολόκληρη η τελευταία αγωνιστική για τον Φεβρουάριο, σε σύγκριση λοιπόν με ΕΚΕΙΝΑ, όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες με τον τελικό τού Λιμπερταδόρες είναι... “ψιλικατζίδικο”. Οι μηχανορραφίες για να διεξαχθούν τα δύο κρίσιμα παιχνίδια και να βγει συγκεκριμένα η Ράσινγκ πρωταθλήματα ήταν τέτοιες, εν μέσω χάους σε ολόκληρη τη χώρα, με νεκρούς στα πεζοδρόμια, με λεηλασίες μαγαζιών, με τον έναν πρόεδρο να διαδέχεται τον άλλο κάθε λίγες ημέρες, με, με, με, που πραγματικά, το μπάχαλο αυτών των τελευταίων ημερών φαντάζει... παρεξήγηση νηπίων σε παιδικό σταθμό για το ποιος φώναξε “γεια σας κυρία” πιο δυνατά από τον άλλο...
Κλείνω με αυτό... Όπως βλέπω τα πράγματα εγώ (χωρίς, όπως έχω γράψει αμέτρητες φορές όλα αυτά τα χρόνια που μοιράζομαι εδώ εντυπώσεις από ταξίδια, να υποστηρίζω ότι η δική μου εκδοχή των πραγμάτων είναι απαραίτητα σωστή), το Μπουένος Άιρες γοητεύει, αλλά και εξουθενώνει. Σε διαμονή λίγων ημερών, βλέπεις κατά κανόνα τη γοητευτική πλευρά του, ίσως επειδή είσαι προδιατεθειμένος – οι περισσότεροι – να... απολαύσεις το πρώτο ταξίδι σου εδώ. Μετά από κάποιον καιρό όμως, εμένα τουλάχιστον, η έλλειψη οργάνωσης και συνέπειας, με φθείρει. Η Αργεντινή, από άποψη οργάνωσης, κάνει τη Βραζιλία να φαντάζει... γερμανικότερη της Γερμανίας. Οι άνθρωποι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Είναι κορυφές στο να επιλύουν τελευταία στιγμή και πλαγίως προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Επιπλέον, όπως πολύ εύστοχα, εκτιμώ, μου είπε η καλύτερη Αργεντινή φίλη μου, από το Ροσάριο, η Αργεντινή, εδώ και χρόνια, αλλά ειδικά αυτόν τον καιρό, είναι χώρα στην οποία το Κράτος, οι Αρχές, όσοι έχουν κάποια δύναμη στα χέρια τους, κάνουν ό,τι περνάει από αυτά για να περιπλέκουν καταστάσεις, και να κάνουν τη ζωή όλων δύσκολη, μόνο για να εμφανιστούν την τελευταία στιγμή και “ως δια μαγείας” να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Αυτό, το βλέπω, και με φθείρει.
Συνήθιζα να λέω και να γράφω ότι τα αρνητικά τής Αργεντινής τα αναγνωρίζω αλλά τα αποδέχομαι, μέχρι που τα “καλοδέχομαι” κιόλας, σαν αναπόσπαστα κομμάτια της. Χαίρομαι που ήρθα, χαίρομαι που περνάω ένα γεμάτο τρίμηνο, αλλά... δεν είμαι για περισσότερο. Μπορεί μετά από χρόνια να επιστρέψω για σύντομη επίσκεψη, αλλά δεν με βλέπω να επιστρέφω για άλλο τρίμηνο. Στη Βραζιλία, ναι, πολύ ευχαρίστως, ειδικά στο Ρίο, παρά κι εκείνου τα στραβά. Σχεδόν τίποτα δεν με απογοήτευσε ή... εξουθένωσε στο Ρίο, ούτε καν το να σκέφτομαι ποιον δρόμο έπρεπε να πάρω για να αποφύγω πιθανούς πυροβολισμούς. Στο Μπουένος Άιρες, μετά από εννιά εβδομάδες, αισθάνομαι ότι η πόλη με έχει... στεγνώσει με την ανοργανωσιά της.
Μακρηγόρησα...
Χαιρετίσματα σε όλους από το – ακόμα, και μάλλον παντοτινά, βαθιά στην καρδιά μου – Μπουένος Άιρες.
)
