Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Ρίο, Μπάιρες, Μοντεβιδέο, 3 (μήνες) επί 3

[10900km]

Τους τρεις μήνες στο Ρίο και αυτούς τους δύο στο Μπουένος Άιρες έχω σκεφτεί αρκετές φορές τον παχουλό γκέι σύζυγο του Modern Family(!). Σε ένα επεισόδιο, εκείνος και η ξανθιά κόρη τού Εντ Ο’Νιλ (πάει χρόνος από την τελευταία φορά που είδα Modern Family – στη Θεσσαλονίκη ακόμα – κι έχω ξεχάσει τα ονόματά τους στη σειρά), είχαν ενώσει δυνάμεις για να... αναμορφώσουν ένα σπίτι, και να το πουλήσουν για όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν. Εκείνος επέμενε να ξοδέψουν χρήματα για μία πολύ... φαντασμαγορική fountain στην αυλή τού σπιτιού, κι εκείνη ήταν η “φωνή τής λογικής”, που επέμενε ότι το συγκεκριμένο ήταν περιττή πολυτέλεια. Το βιολί του εκείνος, επέμενε, επέμενε, επέμενε, και το επιχείρημά του ήταν ότι το σπίτι χρειαζόταν ένα “wow factor”, αυτό που δεν σου αρέσει απλά, αλλά σε αφήνει με ένα... αυθόρμητο “wooowww”.

Τελικά, το έκανε χωρίς τη συναίνεσή της, και το βράδυ που πήγαν για να του ρίξουν μια τελευταία ματιά τελειωμένο, πριν το πουλήσουν, η τύπισσα πρώτα “φόρτωσε” όταν κατάλαβε τι είχε κάνει ο συνεργάτης της πίσω από την πλάτη της, αλλά μόλις είδε περί τίνος επρόκειτο, ω ναι, της ξέφυγε ένα αυθόρμητο “wooowww”.

Όοολη αυτήν την εισαγωγή την έκανα επειδή το point μου είναι ότι τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, τόσο το Ρίο όσο και το Μπουένος Άιρες, είναι “ουάου”. Με διαφορετικό τρόπο, αλλά... και τα δύο. Προφανώς, το ζήτημα είναι εντελώς υποκειμενικό. Γνωρίζω κόσμο που δεν τον ξετρελαίνει/εντυπωσιάζει το Ρίο, και ακόμα περισσότερους που δεν συγκινήθηκαν ιδιαίτερα όταν ήρθαν στο Μπουένος Άιρες. Το “wow factor”, όπως και η ομορφιά, είναι στα μάτια (και στο μυαλό) τού θεατή.

Επιμένω στο “και στο μυαλό”. Δεν θα ξεχάσω μία νεαρή Χιλιανή που επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη πριν από... 15, πάνω-κάτω, χρόνια, κι επικοινώνησε μαζί μου μέσω του couchsurfing, για να βρεθούμε, να κάνουμε βόλτα, να πιούμε κάτι. Το δικό της must τότε όσο θα έμενε στη Θεσσαλονίκη, ήταν να πάει στον τόπο γέννησης του Αριστοτέλη(!). Ήταν η πρώτη (και μοναδική) φορά που ασχολήθηκα να βρω λεπτομέρειες για το... τι μπορεί να δει κανείς σήμερα, για την ακρίβεια, τι μπορούσε να δει τότε, πριν από 15-τόσα χρόνια, στα Στάγειρα. Τι να “πω”... Cada loco con su tema… Αυτό που κάνει ένα μέρος “ουάου” για κάποιον, το ίδιο ακριβώς μπορεί να αφήνει παγερά αδιάφορο κάποιον άλλο...

Το αναφέρω επειδή χθες για παράδειγμα, όπως τριγυρνούσα στο Σαν Τέλμο, χωρίς να είμαι και στα καλύτερα κέφια, τον θυμήθηκα ξανά τον παχουλό γκέι σύζυγο. Μου αρέσει πολύ, πολύ, πολύ, το ότι είμαι σε μία πόλη που με εντυπωσιάζει, που ενίοτε μου... σηκώνει την τρίχα, που ώρες-ώρες, στα καλά καθούμενα, όπως τριγυρνάω, βλέπω κάτι που με κάνει να σκέφτομαι, “πωωω... Είμαι στο Μπουένος Άιρες, και περνάω ολόκληρο τρίμηνο εδώ...” Ό,τι κι αν είναι εκείνο που με απασχολεί/προβληματίζει, σε αυτήν τη σκέψη, φαντάζει λιγότερο σημαντικό.

Το ίδιο μού συνέβη αρκετές φορές στο Ρίο, να με πιάνω να ενθουσιάζομαι με την ιδέα ότι ήμουν εκεί, για τόσο καιρό. Εκεί, ήταν πιο... εύκολο, επειδή δίπλα σε όλα τα άλλα, το Ρίο ανέκαθεν μου φαινόταν εξωτικό (κάτι που... αν και αθεράπευτα αργεντινόφιλος, δεν θα έλεγα ποτέ για το Μπουένος Άιρες). Στο Ρίο έκοβα βόλτες, και πολλές φορές άκουγα πιθήκους να... επικοινωνούν μεταξύ τους από τα ψηλότερα κλαδιά δέντρων στα οποία περνούσαν όλη τη μέρα. Έβλεπα πουλιά που δεν έχω δει πουθενά αλλού. Έβλεπα γυναίκες από... ξανθιές με γαλάζια μάτια και κατάλευκο δέρμα (εκτός από τα σημεία με τατουάζ, τα οποία στο Ρίο κάνουν θ-ρ-α-ύ-σ-η, ακόμα και μεταξύ γυναικών, κ-ά-θ-ε ηλικίας), μέχρι... κατράμι (και το γράφω με θαυμασμό, για να μην παρεξηγηθώ), με όλες τις “αποχρώσεις” μεταξύ των δύο. Κι όταν έφθανα σε κάποια παραλία, εκεί ήταν που... έλιωνα τελείως.

Εννοείται ότι για την... ιδιάζουσα περίπτωσή μου, “καγκελοτριχικές” στιγμές ήταν πάμπολλες και σε γήπεδα, ειδικά στους αγώνες τής Φλαμένγκο στο Μαρακανά. Για πλάκα μάζευε η Φλα 50, 55, 60.000 κόσμο, ακόμα και σε παιχνίδια με τη... Σεαρά. Αν είσαι του ποδοσφαίρου, στο “Ναός των Ποδοσφαιρικών Ναών” Μαρακανά, βλέποντας Φλαμένγκο, με 60.000 κόσμο, κι ειδικά να τραγουδάνε για το Διηπειρωτικό Κύπελλο που κέρδισαν το 1981 (το αγαπημένο μου τραγούδι τους), είσαι σε φάση... “δεν με πειράζει να πάθω ανακοπή, και να είναι αυτές οι τελευταίες στιγμές μου”.

Από τώρα ξέρω ότι αυτό το... μπόνους δεν θα το έχω τους τρεις μήνες στο Μοντεβιδέο. Θα υπάρχουν άλλα θετικά, αλλά δεν περιμένω να υπάρξει ούτε μία φορά που θα είμαι στη μέση βόλτας, και θα σκεφτώ, “πωωω... Είμαι στο Μοντεβιδέο...” Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα και πάντα...

Περί Σαν Τέλμο, το σχόλιό μου είναι ότι θα ήθελα να δω σε δέκα χρόνια από σήμερα, πόσο... Σαν Τέλμο θα έχει γίνει η Μπόκα. Εξηγούμαι: εκεί, βλέπεις πάμπολλα ξενοδοχεία, κυρίως “μπουτίκ”, παλιά κτήρια που τα σουλούπωσαν και πρέπει να είναι πολύ όμορφα μέσα. Από έξω, εκείνο που βλέπω είναι μόνο η πρόσοψη, και τα αστέρια, στην πλάκα με το όνομα κάθε ξενοδοχείου. Εδώ, ξενοδοχείο, ούτε για δείγμα. Το μοναδικό “HOTEL” που έχω δει στην Μπόκα είναι στην... περιφέρειά της, πάνω στην Αλμιράντε Μπράουν, εκτός “καρδιάς” Μπόκα, κι είναι τόσο low-key που το όνομά του είναι αυτό ακριβώς, “HOTEL”, όπως λέει η... ταπεινή επιγραφή πάνω από την ετοιμόρροπη είσοδό του.

Εκεί, βλέπεις πάμπολλα όμορφα μαγαζιά, στα οποία όσο πιθανό είναι να ακούσεις Πορτογαλικά Βραζιλίας, Ισπανικά Ισπανίας, Ισπανικά χωρών Λατινικής Αμερικής (πλην Αργεντινής), Γερμανικά, Γαλλικά, άλλο τόσο πιθανό είναι να ακούσεις ριοπλατένσε Ισπανικά. Εννοώ ότι οι θαμώνες στα μαγαζιά είναι... μοιρασμένοι, μισοί τουρίστες, μισοί ντόπιοι. Στην Μπόκα, αυτό που βλέπεις είναι σούπερ-ντούπερ τουριστικά “ρεστοράν”, στα οποία ντόπιοι δεν είναι ούτε καν εκείνοι που δουλεύουν σε αυτά. Στα μη τουριστικά μαγαζιά, βλέπεις ελάχιστους ξένους (εκείνους που ξεμάκρυναν κάπως από το Καμινίτο), και, ναι, εκεί βλέπεις ντόπιους, είναι στέκια ντόπιων.

Στο Σαν Τέλμο υπάρχουν μουσικές σκηνές, θέατρα, άλλοι... καλλιτεχνικοί χώροι, επιμένω όμως στο της μουσικής, με ροκ, με τζαζ, με, με, με... Στην Μπόκα, μουσική ακούς έξω από... “κοινοτικά κέντρα”, χώροι στους οποίους μαζεύονται κάτοικοι της περιοχής για να κάνουν δωρεάν μαθήματα χορού.

Τέλος, στο Σαν Τέλμο ξέρω από πρώτο χέρι ότι ζουν πολλοί ξένοι που... έχουν σχετική οικονομική άνεση, κόσμος που εγκαταστάθηκε εκεί επειδή θεωρείται "cool" να μένεις εκεί. Στην Μπόκα, ακόμα, όχι (τέτοιου "είδους" ξένοι).

Μία μέρα είχαμε με τη Βερόνικα την κουβέντα τού “gentrification”, πώς πάει στην Μπόκα, πόσο έχει αλλάξει ο χαρακτήρας τής περιοχής, αν έχει αλλάξει, τα τελευταία δέκα χρόνια. Μου είπε ότι οι ξένοι που έχουν εγκατασταθεί εδώ, όπως έγραψα τις προάλλες σε άλλο κείμενο, είναι είτε από χώρες τής Λατινικής Αμερικής, είτε Κινέζοι, όλοι εργαζόμενοι, όλοι... “μικρομεσαία τάξη”. Δεν βλέπεις αυτό που έχω δει σε πολλές γειτονιές σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες, στις οποίες βρέθηκα δύο και τρεις φορές με διαφορά κάποιων ετών. Δεν βλέπεις ξένους με “καλά” πορτοφόλια να έχουν εγκατασταθεί, να έχουν αναλάβει τις επιχειρήσεις, να έχουν ανοίξει άλλες, να έχουν σπρώξει τα ενοίκια στα ύψη, τόσο που οι ήδη υπάρχοντες κάτοικοι να έφθασαν κάποια στιγμή στο σημείο να μετακομίσουν, επειδή δεν άντεχαν άλλο να ζουν στη “νεο-ακριβή” γειτονιά τους.

Αλλάζουν όμως τα πράγματα; Κι αν ναι, πόσο γρήγορα; Εντύπωσή μου είναι ότι αλλάζουν, αλλά πολύ αργά. Στην Μπόκα βλέπεις πολλές επιγραφές σε τοίχους που λένε “La Boca no está en venta” (αν και κύριο όνομα, η Μπόκα παίρνει άρθρο, είναι από τις εξαιρέσεις, όπως κι η Αβάνα, για παράδειγμα). “Η Μπόκα δεν είναι προς πώληση”. Αλλού βλέπεις γραμμένο, “εδώ ζει μία οικογένεια που παλεύει για το δικαίωμα στη στέγαση”. Τέτοιες επιγραφές βλέπεις σε πολύ-πολύ “καιρο-τσακισμένα” σπίτια, κτήρια που είναι προφανές ότι ο χρόνος έχει φανεί αμείλικτος μαζί τους, λόγω φτωχής συντήρησης. “Basta de desalojos” είναι κάτι άλλο που βλέπεις γραμμένο σε τοίχους. “Φθάνει με τις εξώσεις”. Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ψάξτε “La Boca desalojos” στο ίντερνετ, και θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα πρόσφατα ρεπορτάζ.

Για την ώρα, νομίζω, εκείνο που... “προστατεύει” την Μπόκα από το gentrification, είναι η... φήμη της, και δεν εννοώ τη φήμη της ως τουριστικό προορισμό, αλλά το πόσο επίφοβη θεωρείται σαν περιοχή. Στο Σαν Τέλμο, χθες, κυκλοφορούσα με mp3, ακουστικά στα αυτιά, ακούγοντας μουσική. Στην Μπόκα, κάθε φορά που περπατάω μέχρι Καλιφόρνια, τρία χιλιόμετρα, έναν δρόμο στον οποίο υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο με outlets, ακουστικά στα αυτιά βάζω όταν φθάνω στην Πατρίσιος, τον κεντρικό δρόμο στα όρια με Μπαρράκας. Εννοώ, ακόμα και τη μέρα. Τα εφτά τετράγωνα από το σπίτι μέχρι την Πατρίσιος, ούτε μέρα δεν θα κάνω με ακουστικά στα αυτιά, χωρίς να έχω συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω μου.

Γιατί στο Σαν Τέλμο “ναι” στα ακουστικά, και στην Μπόκα “όχι”; Επειδή όπως έγραψα τις προάλλες, η Μπόκα είναι... comunidad, ξέρουν ο ένας τον άλλον, κι υπάρχει δίκτυο αλληλοστήριξης αλλά και αλληλοκάλυψης, όπως το περιέγραψα τις προάλλες. Βλέπεις αμέτρητα τσογλανάκια μέρα μεσημέρι να κάθονται σε πεζούλια και να “κόβουν κίνηση”, κι όχι με ματιά απλού... θεατή, αλλά με ματιά τύπου που... ζυγίζει τις πιθανότητές του, να κάνει ή να μην... “κάνει κίνηση”. Στο Σαν Τέλμο, κάθε φορά που περνάω από εκεί, δεν βλέπω τέτοιες φάτσες, δεν έχουν μείνει τέτοιοι... κάτοικοι εκεί. Εδώ, οι συγκεκριμένοι, είναι... στο σπίτι τους. Εκεί, δεν έχουν απομείνει τέτοιοι “μόνιμοι κάτοικοι”. Βλέπεις ζητιάνους, δεν βλέπεις όμως... πέντε τσογλανάκια μαζεμένα να “τσεκάρουν” τους θαμώνες μαγαζιών και τους περαστικούς...

Το αν θα έκανε καλό ή κακό στην Μπόκα το gentrification, “σηκώνει πολλή κουβέντα”, κι αυτό το κείμενο είναι ήδη μεγάλο...

Χαιρετίσματα σε όλους από το όλο και καλοκαιρινότερο Μπουένος Άιρες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[NightcoreKing]

Τρελε μου επεστρεψεςςςς, δωωωωσε σε παρακαλώωωω!

 

[Yorgos]

Καλώς τον!!!

Έχω ψιλοσοκαριστεί κι εγώ για το πόσοι από τους γνωστούς μου ψήφισαν αυτό το κράμα Τραμπ και Πινοσέτ, αλλά η δική μου εκτίμηση (πριν διαβάσω τη δική σου) είναι ότι συνετέλεσαν τα εξής:
α) η διαφθορά του Εργατικού Κόμματος έκανε πολύ κόσμο να αηδιάσει
β) υπάρχει μια τάση παγκοσμίως να ψηφίζει ο κόσμος για οτιδήποτε αντισυστημικό, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι είναι χειρότερο. Αρκεί να μην κερδίσει το σύστημα. Ας αυτοπυροβοληθούμε, αρκεί να χάσει το σύστημα.
γ) ο Μπολσονάρο έβγαλε το πολύ συντηρητικό, ξενοφοβικό, μισογυνικό, ταλιμπανοχριστιανικό που έχει ένα μεγάλο (κυρίως φτωχό) κομμάτι της Βραζιλίας μέσα του και που δεν εκφραζόταν έυκολα. Ε τώρα απενοχοποιήθηκε και βγήκε από τη ντουλάπα του όλο αυτό το πράγμα, που μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αφού τα ίδια και χειρότερα λέει ο νέος πρόεδρος
δ) η γενική αίσθηση ανασφάλειας και χάους σε μια χώρα όπου ο αρχιμαφιόζος της χώρας κάνει συνεντεύξεις από τη φυλακή κι εξηγεί το πώς διοικεί τη χώρα (!!) και προτείνει υπουργούς (!) δίνει πάτημα σε κόσμο να ψηφίσει έναν "σκληρό" στρατιωτικό που γουστάρει τη χούντα και ισχυρίζεται πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι "είναι υπέρ των βασανιστηρίων". Βέβαια ο βασικός του αντίπαλος είναι αυτός που έριξε εντυπωσιακά το έγκλημα στο Σάο Πάολο, αλλά την εικόνα του αποτελεσματικού την έχει ο Μπολσονάρο, η εικόνα μετράει.
ε) ο Μπολσονάρο έπαιξε το "Καραμανλής ή τανκς". Έτσι όπως τα παρουσίαζε στην προεκλογική, η επιλογή ήταν "Μπολσονάρο ή κομουνισμός" το οποίο βέβαια δεν είχε καμία βάση, αλλά δε βαριέσαι, τα τουίτ να είναι πιασάρικα τη σήμερον ημέρα. "Αν δε βγω εγώ θα γίνουμε Βενεζουέλα" είπε ο άρχοντας και τον ψήφισαν ακόμη και γυναίκες παρά τα όσα απίθανα έχει πει κατά καιρούς για τους βιασμούς ή το IQ των γυναικών.
Άντε και εις κατώτερα. Έτσι κι αλλιώς κατά διαόλου πάει όλο το κομμάτι της Λατινικής Αμερικής που βλέπει προς Ατλαντικό, ένας φασίστας παραπάνω μας μάρανε;

Αναμένουμε τη συνέχεια, όχι μετά από 4 μήνες πάλι. (Στο μεταξύ τι το συγκλονιστικό θα βρεις στο Μοντεβιδέο, εσύ το ξέρεις. Ε, από την Ασουνσιόν καλύτερα θα είναι, και ποδοσφαιρικώς υποθέτω).

 

[Señor_Nada]

Φίλοι μου βραζιλιανοι αντιφασιστες μου ελεγαν ότι θα τον ψηφίσουν γιατί "δεν παει άλλο και η Βραζιλία χρειάζεται ένα ηλεκτροσοκ". Οι συγκεκριμενοι μου είχαν ανοιξει τα ματιά σχετικά με το ρατσισμό στη Βραζιλία και πόσες δολοφονίες μαύρων από αστυνομικους γίνονται κάθε χρόνο. Απίστευτα πράγματα!

 

[fenia42]

Καλημέρα! Ποσο μου αρέσει αυτή η live μετάδοση της ζωής των χωρών της Λατινικής Αμερικής! Γράψε μας ο,τι θες, όσο μακροσκελές κι αν είναι, σε παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον!

 

[Dina Z]

Καλώς τον!
Περιμένουμε την επόμενη κοινωνικο - πολιτικο - ταξιδιωτική ανταπόκριση.
(Τα ποδοσφαιρικά τα θεωρώ αναγκαίο κακό στο σπίτι μου, δεν θα τα αντέξω στο φόρουμ; )

 

[NightcoreKing]

Αφήστε τον άνθρωπο να μιλήσει ρε! Γράφε οοοοοοτι θες και όσα θες εγώ σου έχω ξεκαθαρίσει ότι είμαι στο big3 fans σου..!

 

[10900km]

Παίρνω πάσα από σχόλιά σας για να γράψω τούτο: τρεις μήνες στο Ρίο, έμεινα με την αίσθηση ότι ο μέσος Καριόκα δεν περιμένει από καμία ομοσπονδιακή ή τοπική κυβέρνηση να μην είναι γεμάτη διεφθαρμένους, να μην... υπερκοστολογούν έργα, να μην είναι... τακίμια με μαφιόζους, να μην φουσκώνουν τραπεζικούς λογαριασμούς τους σε “φορολογικούς παραδείσους”. Αυτά, έμεινα με την αίσθηση, τα έχουν... αποδεχθεί, σιωπηρά, απρόθυμα, αλλά αποδεχθεί. Εκείνο όμως που πιστεύουν, ή τουλάχιστον ελπίζουν ότι μπορεί να αλλάξει, να βελτιωθεί, είναι το αίσθημα φόβου που έχουν όταν βγαίνουν από το σπίτι τους, ή ακόμα κι εντός αυτού...

Έλεγα στον airbnb host μου “θα πάω στο τάδε γήπεδο”, και με ρωτούσε πώς είχα σχεδιάσει να φθάσω εκεί, εφιστώντας μου πάντα την προσοχή, να αποφύγω τον δρόμο Α και τον σταθμό Β, και να φορέσω το Γ αποφεύγοντας να πάρω μαζί μου το Δ. Βλέπεις ειδήσεις στο Globo (καταστροφολόγοι από τους λίγους), και νομίζεις ότι στο Ρίο είσαι σε εμπόλεμη ζώνη. Διάβαζα ειδήσεις για όλες τις ομάδες τής πόλης (και γενικά του πρωταθλήματός τους, λόγω δουλειάς και προσωπικού ενδιαφέροντος), και κάθε τρεις και λίγο, ακόμα και στις ειδήσεις τής Φλαμένγκο, της Βάσκο, της Φλουμινένσε, της Μποταφόγκο, έβρισκα κομμάτια που είχαν να κάνουν με ληστείες (με θύματα στελέχη των ομάδων), και φυσικά-φυσικότατα με “ενέδρες” οπαδών σε παίκτες και διοικούντες (άλλου τύπου βία αυτή, αλλά... βία).

Έμεινα με την εντύπωση ότι ο μέσος Καριόκα ήταν έτοιμος να ψηφίσει οποιονδήποτε τον ψευτοέπειθε ότι λίγους μήνες μετά τις εκλογές, θα έβγαινε από το σπίτι του το πρωί για να πάει στη δουλειά, αισθανόμενος ότι το ρίσκο να μην επιστρέψει το βράδυ θα είναι μικρό, πολύ μικρότερο από τώρα.

Είναι όντως ΤΟΣΟ άσχημα τα πράγματα; Μήπως υπερβάλλουν; Αν ναι, πόσο; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ξέρω όμως δύο πράγματα: πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα στη θέση να αναρωτιέμαι αν είχα φάει σφαίρα, και σε άλλη περίπτωση, άλλη μέρα, αλλού, είδα αστυνομικό να γράφει χιλιάδες κόσμου στα... του, και να ρίχνει καπνογόνο εν μέσω εντελώς αθώου και ακίνδυνου πλήθους.

Εξηγούμαι: μία κοπελιά που γνωρίζω από το 2009, μένει σχεδόν στη γωνία Catete με Pedro Américo. Λίγα μέτρα αριστερά, ανατολικά, όπως βλέπει κανείς τον χάρτη, υπάρχουν κάτι σκαλοπάτια που βγάζουν πάνω, σε φαβέλα. Ένα μεσημέρι που περνούσα από εκεί (το μέρος που νοίκιασα για τρεις μήνες ήταν Largo do Machado, λίγα λεπτά περπάτημα από εκεί), είδα την αστυνομία (έχει αστυνομικό τμήμα ακριβώς στη γωνία) να έχει διακόψει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Δύο αστυνομικοί ήταν με την πλάτη στον τοίχο, ακριβώς δίπλα στη βάση των σκαλοπατιών. Αντί να σταματήσω, να γυρίσω, και να πάρω άλλον δρόμο, δεν ξέρω τι σκέφτηκα, κι απλά συνέχισα να περπατάω, προφανώς στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τη στιγμή που έφθασα στην ευθεία των σκαλοπατιών, ένας από τους αστυνομικούς έγειρε μπροστά και πυροβόλησε προς τα πάνω. Αμέσως μετά ακούστηκαν δύο-τρεις πυροβολισμοί από πάνω, κι ένας τύπος που ήταν μέσα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα μού φώναξε να τρέξω. Μέχρι που απομακρύνθηκα, δεν άκουσα άλλους πυροβολισμούς, και σε ένα λεπτό είδα αυτοκίνητα να περνούν από δίπλα μου, οπότε οι αστυνόμοι είχαν ανοίξει πάλι την κυκλοφορία, αυτό ήταν όλο, αλλά όπως άνοιξα το βήμα μου για να απομακρυνθώ, θυμήθηκα ταινίες, που κόσμος που είχε χτυπηθεί από σφαίρα δεν το είχε καταλάβει, και είδε το αίμα αργότερα (μέχρι εκεί φθάνουν οι γνώσεις μου για το τι σου συμβαίνει όταν σε πυροβολούν). Το βράδυ, είπα στη φίλη μου τι είχε συμβεί δίπλα στο σπίτι της, και της έκανε εντύπωση επειδή είχαν περάσει μήνες από την προηγούμενη φορά που κάτι τέτοιο είχε συμβεί. Εμένα μου έκανε εντύπωση ότι της έκανε εντύπωση που συνέβη ξανά “μετά από μήνες”.

Το με το καπνογόνο έγινε μετά το Φλαμένγκο-Γκρέμιο, στο Κύπελλο Βραζιλίας. Εκείνο το βράδυ, στο Μαρακανά ήμασταν πάνω από 60.000 άνθρωποι. Η Φλαμένγκο ξεπούλησε, και το γήπεδο δεν είχε 70.000 κόσμο επειδή στη Βραζιλία επιτρέπεται (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, βασικά μία, στην Κουριτσίμπα) η παρουσία φιλοξενούμενων οπαδών, και η αστυνομία άφησε ένα μέρος των κερκίδων κενό για λόγους ασφαλείας.

Μετά το παιχνίδι, περπατώντας προς Σάο Κριστόβαο (δύο σταθμούς μετρό έχει κοντά στο Μαρακανά. Αυτός είναι ο ένας από τους δύο), είδα δύο-τρεις τύπους να φωνάζουν σε αστυνομικούς, δεν ξέρω γιατί. Δεν έκαναν κίνηση εναντίον τους, ήταν μόλις δύο-τρεις, οι αστυνομικοί ήταν... στρατιά ολόκληρη, όμως... στο έτσι, στο... “άντε χάσου από εδώ”, ένας αστυνομικός σήκωσε το παλούκι που κρατούσε κι έριξε καπνογόνο στη μέση του πλήθους!!!!! Στο εντελώς “έτσι”. Από τη μια στιγμή στην άλλη, όσοι ήμασταν εκεί τριγύρω αρχίσαμε να τρέχουμε, επειδή ήταν δύσκολο να αναπνεύσεις, κι άρχισαν αμέσως να τσούζουν τα μάτια. Σταμάτησα να τρέχω λίγο πριν τον σταθμό τού μετρό. Τύποι που είχαν πάγκους με νερό και αναψυκτικά, μοίραζαν νερά δεξιά-αριστερά σε κόσμο για να ξεπλύνει το πρόσωπο, τα μάτια. “Μιλάμε” για κόσμο κάθε ηλικίας, από πιτσιρίκια μέχρι ηλικιωμένους, πολλές γυναίκες, οικογένειες, χαμός... Κι όλα αυτά, επειδή “σπάστηκε” ένας αστυνομικός με τη μανούρα που του έκαναν δύο-τρεις εκνευρισμένοι.

Για να καταλήξω, στο Ρίο, σήμερα, σε αντίθεση με άλλες πόλεις που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, υπολογίζεις πράγματα (πού υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να πέσεις σε πυροβολισμούς) που αλλού δεν αποτελούν ζήτημα. Και δεύτερο, δεν φαντάζομαι πώς θα είναι τα πράγματα αν όντως βγει ο Μπολσονάρο, που έχει πει “αστυνομικός που δεν σκοτώνει, δεν είναι αστυνομικός”. Η αστυνομία στη Βραζιλία είναι ήδη “υπεράνω νόμων”, υπάρχει μηδέν... accountability (δεν μου έρχεται η λέξη στα Ελληνικά), ο αστυνομικός κάνει ό,τι θέλει ξέροντας ότι δεν θα έχει καμία συνέπεια, κι αυτό, ΠΡΟ Μπολσονάρο.

Καταλαβαίνω τους Βραζιλιάνους που έχουν απηυδίσει με την εγκληματικότητα, αλλά το να περιμένουν από την αστυνομία να βελτιώσει την κατάσταση με τον Μπολσονέρο πρόεδρο, είναι σαν να έχεις ημικρανία, να σε τρελαίνει, και η λύση που σου φαίνεται πιο άμεση είναι να κουτουλήσεις με δύναμη το κεφάλι σου στον τοίχο. Το “καλύτερο” που μπορεί να σου συμβεί είναι να μείνεις προσωρινά αναίσθητος. Το χειρότερο; Όταν συνέλθεις, να έχεις αποκομίσει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα...

Χαιρετώ. Πηγαίνω σήμερα να αγοράσω το εισιτήριό μου για Μοντεβιδέο, δύο μήνες νωρίτερα. Έτσι όπως αλλάζουν οι τιμές εδώ, αν το αφήσω για μια βδομάδα πριν το ταξίδι, μπορεί να πληρώσω και 50% περισσότερο. Άλλος... μπαχτσές η Αργεντινή και η οικονομία της...

 

[Παρίσακτος]

Να και μια περιγραφή όπου το Ρίο παρουσιάζεται και ως εμπόλεμη ζώνη. Ομολογώ πως δεν έχω άποψη για την πολιτική κατάσταση εκεί, οπότε περιμένω με ενδιαφέρον.
Ιντριγκαδόρικα όσα μας λες και δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι εκτιμώ πολύ αυτό που κάνεις, μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και το πώς γενικότερα αποτυπώνεις τη ζωή των τόπων που επισκέπτεσαι/ζεις (έστω και μέσα από το ποδόσφαιρο, που δεν μου είναι ιδιαίτερα προσφιλές), το βρίσκω πολύ χρήσιμο (κι ελπίζω να ολοκληρώσεις και μέρη που έχεις αφήσει στη μέση, όταν θα επανακτήσεις την όρεξή σου γι' αυτά, αν έχει νόημα για σένα). Κι εύχομαι να ταξιδεύεις όσο σε βαστούν τα πόδια σου κι όσο το ποθεί η καρδιά σου.

β) υπάρχει μια τάση παγκοσμίως να ψηφίζει ο κόσμος για οτιδήποτε αντισυστημικό, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι είναι χειρότερο. Αρκεί να μην κερδίσει το σύστημα. Ας αυτοπυροβοληθούμε, αρκεί να χάσει το σύστημα.

Χωρίς να ξέρω τα περί Βραζιλίας (σίγουρα η οπτική όσων είναι γνώστες θα είναι ωφέλιμη κι ως εξωτερικοί παρατηρητές θα το κρίνετε κάπως πιο αμερόληπτα το ζήτημα), θα κάνω μόνο μια διόρθωση(προσωπική άποψη): το αντισυστημικό θα το έβαζα μέσα σε πολλαπλά εισαγωγικά. Εκτός αν θεωρείς ότι ο Τραμπ ήταν αντισυστημικός (ή ακόμη κι ο Πινοσέτ, αν κι εδώ παίζει ρόλο σε ποιο σύστημα αναφερόμαστε: το οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, συνήθως αναφερόμαστε στο πρώτο που καθορίζει και τα υπόλοιπα ως έναν βαθμό), όπως "αντισυστημική" είναι και η ΧΑ με τους "ακτιβιστές" της ή οι πολιτικοί που θα ‘σκιζαν μνημόνια και καταλήγουν να τα γλείφουν και να κολλάνε το ένα πάνω στ’ άλλο. Κατά τα άλλα συμφωνώ.

 

[Yorgos]

Χωρίς να ξέρω τα περί Βραζιλίας (σίγουρα η οπτική όσων είναι γνώστες θα είναι ωφέλιμη κι ως εξωτερικοί παρατηρητές θα το κρίνετε κάπως πιο αμερόληπτα το ζήτημα), θα κάνω μόνο μια διόρθωση(προσωπική άποψη): το αντισυστημικό θα το έβαζα μέσα σε πολλαπλά εισαγωγικά. Εκτός αν θεωρείς ότι ο Τραμπ ήταν αντισυστημικός (ή ακόμη κι ο Πινοσέτ, αν κι εδώ παίζει ρόλο σε ποιο σύστημα αναφερόμαστε: το οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, συνήθως αναφερόμαστε στο πρώτο που καθορίζει και τα υπόλοιπα ως έναν βαθμό), όπως "αντισυστημική" είναι και η ΧΑ με τους "ακτιβιστές" της ή οι πολιτικοί που θα ‘σκιζαν μνημόνια και καταλήγουν να τα γλείφουν και να κολλάνε το ένα πάνω στ’ άλλο. Κατά τα άλλα συμφωνώ.

O Trump δε στηρίχτηκε από τα ΜΜΕ της χώρας του, με εξαίρεση το fox κι αυτό με πολλούς αστερίσκους. Ο Μπολσονάρο εξαρχής χαρακτηρίστηκε ως καταστροφή από τραπεζίτες, το επιχειρηματικό λόμπι, τους ξένους επενδυτές και τις κυβερνήσεις των γύρω χωρών. Άλλους υποψήφιους στήριξαν, αλλά πήγαν άπατοι. Η ΧΑ στήριξη από τα ΜΜΕ της Ελλάδος επίσης δεν είχε, ούτε έχει. Ως συστημικό εννοώ κάποιον που έχει τη στήριξη του οικονομικού/μιντιακού στάτους κβο της χώρας, όταν δε σε στηρίζουν αυτοί, δίνεις την αίσθηση του αντισυστημικού. Το να είναι κάποιος αντισυστημικός δε σημαίνει σώνει και καλά ότι είναι κάτι θετικό, αφού υπάρχουν πολύ χειρότερες επιλογές από το υπάρχον στάτους κβο (π.χ. ανάμεσα στο ναζισμό και την υπάρχουσα κατάσταση οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι θα επέλεγαν το δεύτερο).

 

[taver]

Στο πρόσφατο ταξίδι στη Β. Κορέα, γνώρισα ένα παλικάρι που δουλεύει αστυνομικός στο Ρίο, στα αντίστοιχα ΜΑΤ μάλιστα, όταν κάποια στιγμή χάλασε το λεωφορείο τους στο δρόμο για την Kaesong και τους πήραμε με το δικό μας. Αν και τα Αγγλικά του ήταν φτωχά, μας περιέγραψε διάφορες ιστορίες φρίκης. Το τι γίνεται στις φαβέλες, με εμπλοκή και κάποιων συναδέλφων του, δεν περιγράφεται...

Όταν για τόσο κόσμο η καθημερινότητα είναι έτσι, είναι φυσικό να στρέφουν την εκλογική προσοχή τους στον πρώτο που αναδικνύει το δικό τους πρόβλημα στην κορυφή της πολιτικής του ατζέντας, έστω και με λάθος ή αναποτελεσματικό τρόπο ("αφού όλοι απέτυχαν, ας δοκιμάσουμε κι αυτόν").

Για το συστημικός ή όχι, τα πράγματα είναι λιγο πιο κυνικά. Αντισυστεμικός είναι όποιος θέλει να προβάλλει πρόσωπο διωκόμενου και διαφορετικού, ανατρεπτικού - αν είναι ή δεν είναι στην πραγματικότητα, λίγη σημασία έχει. Το να μη σε παίζουν τα κανάλια σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι επικοινωνιακό πλεονέκτημα (αρκεί να έχεις εναλλακτικές προσβάσεις στις μάζες: μηχανισμούς word of mouth/viral, social media κλπ).

 

[Παρίσακτος]

O Trump δε στηρίχτηκε από τα ΜΜΕ της χώρας του, με εξαίρεση το fox κι αυτό με πολλούς αστερίσκους. Ο Μπολσονάρο εξαρχής χαρακτηρίστηκε ως καταστροφή από τραπεζίτες, το επιχειρηματικό λόμπι, τους ξένους επενδυτές και τις κυβερνήσεις των γύρω χωρών. Άλλους υποψήφιους στήριξαν, αλλά πήγαν άπατοι. Η ΧΑ στήριξη από τα ΜΜΕ της Ελλάδος επίσης δεν είχε, ούτε έχει. Ως συστημικό εννοώ κάποιον που έχει τη στήριξη του οικονομικού/μιντιακού στάτους κβο της χώρας, όταν δε σε στηρίζουν αυτοί, δίνεις την αίσθηση του αντισυστημικού. Το να είναι κάποιος αντισυστημικός δε σημαίνει σώνει και καλά ότι είναι κάτι θετικό, αφού υπάρχουν πολύ χειρότερες επιλογές από το υπάρχον στάτους κβο (π.χ. ανάμεσα στο ναζισμό και την υπάρχουσα κατάσταση οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι θα επέλεγαν το δεύτερο).

Νομίζω πως το απαντάς και μόνος σου, άλλο δίνεις την αίσθηση, άλλο είσαι. Άλλο σε ψηφίζω επειδή είσαι αντισυστημικός (που λες) κι άλλο επειδή νομίζω πως είσαι (που τα εισαγωγικά θα έφτιαχναν). Θέλω να πιστεύω ότι είναι καθαρά εκφραστικό το ζήτημα. Επίσης το ότι δεν σε στηρίζει το παλιό κατεστημένο, δεν σημαίνει ότι είσαι αντισυστημικός (γιατί αυτό κρίνεται από την πολιτική που ακολουθείς και από το τι διατίθεσαι να αλλάξεις), αν και το Fox που αναφέρεις είναι από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία των ΗΠΑ για να είναι απλή εξαίρεση. Επίσης δεν ισχύει ότι τα μέσα δεν στήριξαν την ΧΑ (ενδεικτικά ΣΚΑΙ, Πρώτο Θέμα κι άλλα μεγάλα κανάλια/εφημερίδες, ρεπορτάζ με γιαγιάδες και παλικάρια που τις βοηθούν να φτάσουν μέχρι το ΑΤΜ και δεν συμμαζεύεται, δεν νομίζω όλοι οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι της να ανακάλυψαν τη ΧΑ από το twitter), δεν ξέρω πόσο έχεις παρακολουθήσει τα ελληνικά δρώμενα της τελευταίας δεκαετίας, αλλά αυτή είναι η εικόνα. Επίσης λάθος το ότι ο Χίτλερ ήταν αντισυστημικός (μιας κι αναφέρεσαι στον ναζισμό ως κάτι αντίθετο στο κατεστημένο), μια χαρά τον στήριξε η ελίτ της εποχής του, μια χαρά βολικές οι χούντες γενικότερα (κι η δική μας μαζί, όχι για όλους, αλλά για αυτούς που είχαν τη δύναμη να τις στηρίξουν), δίχως στήριξη από το κατεστημένο δεν θα άντεχαν (ιδίως σε κράτη σαν τις ΗΠΑ και φαντάζομαι και τη Βραζιλία, που είναι ανερχόμενη υπερδύναμη, για την οποία όμως δεν έχω εικόνα). Η Λατινική Αμερική, που είναι το δεύτερο σπίτι σου, νομίζω είναι γεμάτη τέτοιες "αντισυστημικές" ιστορίες.

Συγγνώμη, 10,900km για το hijacking του θέματος, αν θέλει κάποιος μοντ να μεταφέρει τα ποστ που δεν σχετίζονται με την ιστορία σε νέο τόπικ (ή ήδη υπάρχον σχετικό), ας το κάνει (κι εκεί θα μιλήσω εκτενώς), δεν θα ενοχλήσω στο παρόν, καθώς πρόκειται για ένα ημερολόγιο κι όχι μια αντιπαράθεση (που επαναλαμβάνω, μια χαρά θα την έκανα αλλού κι ιδίως με κάποιον σαν τον Γιώργο που έχει επιχειρήματα).