10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Άνθρωποι σαν τον Ρόμπερτ με... διχάζουν. Ο μισός Δημήτρης νιώθει... δέος, τους βγάζει το καπέλο, κι ο άλλος μισός θέλει να τους βάλει τις φωνές(!).
Ο Ρόμπερτ είναι Σλοβάκος, μασέρ τής ομάδας futsal (ποδόσφαιρο 5 Χ 5) της πατρίδας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων που φιλοξενήθηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες στο Μπουένος Άιρες. Ισπανικά; Μία λέξη: μασαχίστα (μασέρ). Αγγλικά; Βαριά-βαριά, 50 λέξεις. Κουτσά-στραβά, χθες, έμαθε πώς να πάει στο γήπεδο της Βέλες Σάρσφιλντ από το Ολυμπιακό Χωριό. Είχε Βέλες – Χιμνάσια Λα Πλάτα στις εφτά, πρωτάθλημα, πήρε το λεωφορείο 28, και σύντομα-σύντομα, ήταν στο γήπεδο. Μέχρι εδώ, τίποτε – απολύτως – το... διχαστικό.
Φεύγοντας από το γήπεδο (πρώτη φορά μου εκεί, εντυπωσιασμένος έμεινα, και το εισιτήριο φθηνό, 380 πέσος, λιγότερο από 10 ευρώ), άκουσα κάποιον από πίσω να μου λέει στα Αγγλικά, “συγγνώμη, πώς, γήπεδο Ουρακάν, εννιά και μισή, Ουρακάν – Ρίβερ”, και να μου δείχνει στο κινητό του ότι έψαχνε από πού μπορούσε να πάρει το λεωφορείο 8.
Φορούσε ακόμα τη στολή των Ολυμπιακών Αγώνων, με κρεμασμένη τη διαπίστευση, άσπρος-άσπρος, ξεχώριζε από απόσταση ότι ήταν ξένος.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μπορούσα να τον πάω μέχρι τη στάση τού 8, αλλά ότι θα πήγαινε στο γήπεδο της Ουρακάν μάταια, αφού χθες το βράδυ ΔΕΝ υπήρχε τέτοιο παιχνίδι. Η Ρίβερ έπαιζε μεν, εκτός έδρας, αλλά... στη Σάντα Φε, πιο πέρα από το Ροσάριο. Επέμενε(!), επαναλαμβάνοντας ότι είχε δει σε μία σλοβακική ιστοσελίδα ότι χθες το βράδυ έπαιζαν Ουρακάν – Ρίβερ.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι... απλός φίλαθλος, αλλά δουλειά μου είναι να ξέρω όχι μόνο ποιοι, πότε και πού παίζουν στην Αργεντινή, αλλά μέχρι ποιοι είναι τραυματίες και τιμωρημένοι. Ακούγοντάς μας φίλοι της Βέλες που περπατούσαν δεξιά-αριστερά μας, του έκαναν κι εκείνοι σήμα με τα χέρια ότι “δεν υπήρχε” Ουρακάν – Ρίβερ χθες. Ανένδοτος ο Ρόμπερτ. Επέμενε να βρούμε μέρος με ίντερνετ, για να μου έδειχνε στο κινητό του τη σελίδα που το είχε δει γραμμένο.
Βρήκαμε, σε ένα μαγαζί που φτιάχνει εμπανάδας. Εξηγώντας στα παιδιά εκεί γιατί χρειαζόμασταν τον κωδικό του wifi τους, του είπαν κι εκείνοι ότι δεν υπήρχε τέτοιο παιχνίδι χθες. Με τα πολλά, μπήκαμε στο ίντερνετ, και είδε ότι το παιχνίδι ήταν Κολόν – Ρίβερ, όχι Ουρακάν – Ρίβερ. Μόνο τότε πείστηκε...
Εκεί άρχισε το... διχαστικό τής υπόθεσης. Ο Ρόμπερτ είχε βρει στο google maps πώς να πάει στο γήπεδο της Ουρακάν, όμως δεν είχε ασχοληθεί με το πώς θα επέστρεφε στο Ολυμπιακό Χωριό. Σκέφτηκε να πάει πίσω, στη Χενεράλ Πας, τον... περιφερειακό τού Μπουένος Άιρες, και να πάρει το ίδιο λεωφορείο που είχε πάρει για να πάει στο γήπεδο της Βέλες. Θυμόμουν από το 2011 κάτι που μου είχαν πει (το σπίτι που έμεινα τότε ήταν λίγες δεκάδες μέτρα από τη Χενεράλ Πας), ότι το βράδυ κάποιες γραμμές λεωφορείων που περνούν από εκεί είναι εξαιρετικά επίφοβες, ειδικά για οφθαλμοφανέστατα ξένους.
Πάλι τα ίδια, πάλι να προσπαθώ να του εξηγήσω με τα απλούστερα δυνατά Αγγλικά, ότι το 28 ήταν κακή ιδέα. Ένα 117 ήταν σταματημένο εκεί κοντά. Εξυπηρετικότατος και φιλικότατος ο οδηγός (όπως και οι εννιά στους δέκα στο Μπουένος Άιρες, αυτό λέει η προσωπική εμπειρία μου), του έδωσε να καταλάβει (με χειρονομίες), ότι... δεν, ΔΕΝ έπρεπε να πάρει το 28, άσχετα αν στον χάρτη φαινόταν πολύ πιο straightforward. Τον πείσαμε να πάρει το 117, κάθισε κοντά στον οδηγό, κι εκείνος θα του έλεγε πού έπρεπε να κατέβει για να πάρει το 91, και να φθάσει στο Ολυμπιακό Χωριό.
Μία ώρα περάσαμε με τον Ρόμπερτ, αποχαιρετιστήκαμε στις δέκα, αφού πρώτα μου έδωσε ένα μπουκάλι Κόκα-Κόλα(!) που είχε στο σακίδιό του, και κάτι μπάρες δημητριακών, σαν “ευχαριστώ” πού προσπάθησα να τον βοηθήσω.
Του έστειλα μέιλ (μου έδωσε την κάρτα του) όταν επέστρεψα στο σπίτι, για να βεβαιωθώ ότι έφθασε στο Ολυμπιακό Χωριό καλά. Ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση, αλλά... ok, είχε πτήση για Σλοβακία σήμερα. Ελπίζω να είναι καλά.
Το “διχαστικό” τής υπόθεσης έγκειται στο ότι... από τη μία με εντυπωσιάζουν θετικά τέτοιοι άνθρωποι, ψιλοχύμα, με σχεδόν μηδενική γνώση τής γλώσσας τής χώρας που επισκέπτονται, σχεδόν μηδενική γνώση ακόμα και Αγγλικών, που όμως δεν... κωλώνουν, γουστάρουν να πάνε κάπου, να δουν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου για παράδειγμα, και βρίσκουν την άκρη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εγώ είμαι πολύ της... οργάνωσης, του υπολογισμού, της εξαντλητικής προετοιμασίας, τσεκάρω μέχρι και την τελευταία αχρείαστη λεπτομέρεια, τα πάω καλά με τα Αγγλικά, τα καταφέρνω και με τα Ισπανικά, οπότε... βρίσκω τον δρόμο μου, ειδικά σήμερα, με την τεχνολογία τεράστιο συνεργάτη.
Από την άλλη, άνθρωποι σαν τον Ρόμπερτ με... βγάζουν από τα ρούχα μου(!). Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο χύμα, τόσο... “έχει ο Θεός...” Η Ριβαντάβια στο ύψος τού γηπέδου τής Βέλες δεν είναι και το καλύτερο σημείο τού Μπουένος Άιρες στις δέκα το βράδυ. Αν όντως είχε βρει τρόπο να πάει στο γήπεδο της Ουρακάν, εκεί που είναι, αργά το βράδυ, χωρίς κόσμο τριγύρω (αφού δεν υπήρχε παιχνίδι εκεί), είναι πολύ πιθανό αν είχε μπει σε μπελάδες. Κι αν είχε επιμείνει να πάρει το 28 για να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό, είναι επίσης πολύ πιθανό να είχε μπει σε άλλους μπελάδες.
Για να καταλήξω, αυτή η... “πάμε και βλέπουμε” προσέγγιση καταστάσεων μού είναι εντελώς ξένη, κι έτσι, όσο με μισο-εντυπωσιάζει, άλλο τόσο με μισο-τσατίζει. Ειδικά τώρα που πέρασα τα 40 και γίνομαι αργά αλλά σταθερά ακόμα πιο τζαναμπέτης απ’ όσο ήμουν παλιότερα.
Highlight της ώρας που περάσαμε με τον Ρόμπερτ, το μπλουζάκι που τσίμπησε δώρο από μπάρρα (φανατικό) τής Βέλες. Εκείνον και την κοπέλα του τους είχε βγάλει φωτογραφία νωρίτερα, στην κερκίδα. Ήταν κοντά μας όσο ψάχναμε τρόπο να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό ασφαλής, μας πλησίασαν, βγήκαμε φωτογραφίες, τους έδωσε αναψυκτικά και μπάρες δημητριακών κι εκείνους (μικρό-μικρό το σακίδιο, αλλά τρεις – τουλάχιστον – κόκες είχε μέσα), κι ο τύπος τού έδωσε το μπλουζάκι του. Έκανα τον μεταφραστή, κι είπα στον Ρόμπερτ ότι έπρεπε να το προσέξει το μπλουζάκι, επειδή είναι των μπάρρας, κι ήταν δώρο καρδιάς (από έναν ελαφρώς μαστουρωμένο Βελεσάνο).
Όσο για τη δική μου επιστροφή στην Μπόκα, “βαρετή”, “προβλέψιμη”: τρένο για Όνσε, κι από εκεί λεωφορείο 64 για το σπίτι. Μπουυυυ... Τον Ρόμπερτ, όπως τον έκοψα, μέχρι να έφθασε στο Ολυμπιακό Χωριό, μπορεί να έκανε... κι άλλους δύο φίλους.
Ο Ρόμπερτ είναι Σλοβάκος, μασέρ τής ομάδας futsal (ποδόσφαιρο 5 Χ 5) της πατρίδας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων που φιλοξενήθηκαν τις δύο τελευταίες εβδομάδες στο Μπουένος Άιρες. Ισπανικά; Μία λέξη: μασαχίστα (μασέρ). Αγγλικά; Βαριά-βαριά, 50 λέξεις. Κουτσά-στραβά, χθες, έμαθε πώς να πάει στο γήπεδο της Βέλες Σάρσφιλντ από το Ολυμπιακό Χωριό. Είχε Βέλες – Χιμνάσια Λα Πλάτα στις εφτά, πρωτάθλημα, πήρε το λεωφορείο 28, και σύντομα-σύντομα, ήταν στο γήπεδο. Μέχρι εδώ, τίποτε – απολύτως – το... διχαστικό.
Φεύγοντας από το γήπεδο (πρώτη φορά μου εκεί, εντυπωσιασμένος έμεινα, και το εισιτήριο φθηνό, 380 πέσος, λιγότερο από 10 ευρώ), άκουσα κάποιον από πίσω να μου λέει στα Αγγλικά, “συγγνώμη, πώς, γήπεδο Ουρακάν, εννιά και μισή, Ουρακάν – Ρίβερ”, και να μου δείχνει στο κινητό του ότι έψαχνε από πού μπορούσε να πάρει το λεωφορείο 8.
Φορούσε ακόμα τη στολή των Ολυμπιακών Αγώνων, με κρεμασμένη τη διαπίστευση, άσπρος-άσπρος, ξεχώριζε από απόσταση ότι ήταν ξένος.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι μπορούσα να τον πάω μέχρι τη στάση τού 8, αλλά ότι θα πήγαινε στο γήπεδο της Ουρακάν μάταια, αφού χθες το βράδυ ΔΕΝ υπήρχε τέτοιο παιχνίδι. Η Ρίβερ έπαιζε μεν, εκτός έδρας, αλλά... στη Σάντα Φε, πιο πέρα από το Ροσάριο. Επέμενε(!), επαναλαμβάνοντας ότι είχε δει σε μία σλοβακική ιστοσελίδα ότι χθες το βράδυ έπαιζαν Ουρακάν – Ρίβερ.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι... απλός φίλαθλος, αλλά δουλειά μου είναι να ξέρω όχι μόνο ποιοι, πότε και πού παίζουν στην Αργεντινή, αλλά μέχρι ποιοι είναι τραυματίες και τιμωρημένοι. Ακούγοντάς μας φίλοι της Βέλες που περπατούσαν δεξιά-αριστερά μας, του έκαναν κι εκείνοι σήμα με τα χέρια ότι “δεν υπήρχε” Ουρακάν – Ρίβερ χθες. Ανένδοτος ο Ρόμπερτ. Επέμενε να βρούμε μέρος με ίντερνετ, για να μου έδειχνε στο κινητό του τη σελίδα που το είχε δει γραμμένο.
Βρήκαμε, σε ένα μαγαζί που φτιάχνει εμπανάδας. Εξηγώντας στα παιδιά εκεί γιατί χρειαζόμασταν τον κωδικό του wifi τους, του είπαν κι εκείνοι ότι δεν υπήρχε τέτοιο παιχνίδι χθες. Με τα πολλά, μπήκαμε στο ίντερνετ, και είδε ότι το παιχνίδι ήταν Κολόν – Ρίβερ, όχι Ουρακάν – Ρίβερ. Μόνο τότε πείστηκε...
Εκεί άρχισε το... διχαστικό τής υπόθεσης. Ο Ρόμπερτ είχε βρει στο google maps πώς να πάει στο γήπεδο της Ουρακάν, όμως δεν είχε ασχοληθεί με το πώς θα επέστρεφε στο Ολυμπιακό Χωριό. Σκέφτηκε να πάει πίσω, στη Χενεράλ Πας, τον... περιφερειακό τού Μπουένος Άιρες, και να πάρει το ίδιο λεωφορείο που είχε πάρει για να πάει στο γήπεδο της Βέλες. Θυμόμουν από το 2011 κάτι που μου είχαν πει (το σπίτι που έμεινα τότε ήταν λίγες δεκάδες μέτρα από τη Χενεράλ Πας), ότι το βράδυ κάποιες γραμμές λεωφορείων που περνούν από εκεί είναι εξαιρετικά επίφοβες, ειδικά για οφθαλμοφανέστατα ξένους.
Πάλι τα ίδια, πάλι να προσπαθώ να του εξηγήσω με τα απλούστερα δυνατά Αγγλικά, ότι το 28 ήταν κακή ιδέα. Ένα 117 ήταν σταματημένο εκεί κοντά. Εξυπηρετικότατος και φιλικότατος ο οδηγός (όπως και οι εννιά στους δέκα στο Μπουένος Άιρες, αυτό λέει η προσωπική εμπειρία μου), του έδωσε να καταλάβει (με χειρονομίες), ότι... δεν, ΔΕΝ έπρεπε να πάρει το 28, άσχετα αν στον χάρτη φαινόταν πολύ πιο straightforward. Τον πείσαμε να πάρει το 117, κάθισε κοντά στον οδηγό, κι εκείνος θα του έλεγε πού έπρεπε να κατέβει για να πάρει το 91, και να φθάσει στο Ολυμπιακό Χωριό.
Μία ώρα περάσαμε με τον Ρόμπερτ, αποχαιρετιστήκαμε στις δέκα, αφού πρώτα μου έδωσε ένα μπουκάλι Κόκα-Κόλα(!) που είχε στο σακίδιό του, και κάτι μπάρες δημητριακών, σαν “ευχαριστώ” πού προσπάθησα να τον βοηθήσω.
Του έστειλα μέιλ (μου έδωσε την κάρτα του) όταν επέστρεψα στο σπίτι, για να βεβαιωθώ ότι έφθασε στο Ολυμπιακό Χωριό καλά. Ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση, αλλά... ok, είχε πτήση για Σλοβακία σήμερα. Ελπίζω να είναι καλά.
Το “διχαστικό” τής υπόθεσης έγκειται στο ότι... από τη μία με εντυπωσιάζουν θετικά τέτοιοι άνθρωποι, ψιλοχύμα, με σχεδόν μηδενική γνώση τής γλώσσας τής χώρας που επισκέπτονται, σχεδόν μηδενική γνώση ακόμα και Αγγλικών, που όμως δεν... κωλώνουν, γουστάρουν να πάνε κάπου, να δουν ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου για παράδειγμα, και βρίσκουν την άκρη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εγώ είμαι πολύ της... οργάνωσης, του υπολογισμού, της εξαντλητικής προετοιμασίας, τσεκάρω μέχρι και την τελευταία αχρείαστη λεπτομέρεια, τα πάω καλά με τα Αγγλικά, τα καταφέρνω και με τα Ισπανικά, οπότε... βρίσκω τον δρόμο μου, ειδικά σήμερα, με την τεχνολογία τεράστιο συνεργάτη.
Από την άλλη, άνθρωποι σαν τον Ρόμπερτ με... βγάζουν από τα ρούχα μου(!). Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο χύμα, τόσο... “έχει ο Θεός...” Η Ριβαντάβια στο ύψος τού γηπέδου τής Βέλες δεν είναι και το καλύτερο σημείο τού Μπουένος Άιρες στις δέκα το βράδυ. Αν όντως είχε βρει τρόπο να πάει στο γήπεδο της Ουρακάν, εκεί που είναι, αργά το βράδυ, χωρίς κόσμο τριγύρω (αφού δεν υπήρχε παιχνίδι εκεί), είναι πολύ πιθανό αν είχε μπει σε μπελάδες. Κι αν είχε επιμείνει να πάρει το 28 για να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό, είναι επίσης πολύ πιθανό να είχε μπει σε άλλους μπελάδες.
Για να καταλήξω, αυτή η... “πάμε και βλέπουμε” προσέγγιση καταστάσεων μού είναι εντελώς ξένη, κι έτσι, όσο με μισο-εντυπωσιάζει, άλλο τόσο με μισο-τσατίζει. Ειδικά τώρα που πέρασα τα 40 και γίνομαι αργά αλλά σταθερά ακόμα πιο τζαναμπέτης απ’ όσο ήμουν παλιότερα.
Highlight της ώρας που περάσαμε με τον Ρόμπερτ, το μπλουζάκι που τσίμπησε δώρο από μπάρρα (φανατικό) τής Βέλες. Εκείνον και την κοπέλα του τους είχε βγάλει φωτογραφία νωρίτερα, στην κερκίδα. Ήταν κοντά μας όσο ψάχναμε τρόπο να επιστρέψει στο Ολυμπιακό Χωριό ασφαλής, μας πλησίασαν, βγήκαμε φωτογραφίες, τους έδωσε αναψυκτικά και μπάρες δημητριακών κι εκείνους (μικρό-μικρό το σακίδιο, αλλά τρεις – τουλάχιστον – κόκες είχε μέσα), κι ο τύπος τού έδωσε το μπλουζάκι του. Έκανα τον μεταφραστή, κι είπα στον Ρόμπερτ ότι έπρεπε να το προσέξει το μπλουζάκι, επειδή είναι των μπάρρας, κι ήταν δώρο καρδιάς (από έναν ελαφρώς μαστουρωμένο Βελεσάνο).
Όσο για τη δική μου επιστροφή στην Μπόκα, “βαρετή”, “προβλέψιμη”: τρένο για Όνσε, κι από εκεί λεωφορείο 64 για το σπίτι. Μπουυυυ... Τον Ρόμπερτ, όπως τον έκοψα, μέχρι να έφθασε στο Ολυμπιακό Χωριό, μπορεί να έκανε... κι άλλους δύο φίλους.