Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Ρίο, Μπάιρες, Μοντεβιδέο, 3 (μήνες) επί 3

[10900km]

Είδα κάτι στατιστικά που πόσταρε ο Δευκαλίωνας χθες-προχθές, και συνειδητοποίησα ότι δεν ζήτησα ποτέ η συγκεκριμένη “ξοφλημένη” ιστορία να μεταφερθεί στις ολοκληρωμένες. Αντί νέου κειμένου, σαν “κλείσιμο” ανεβάζω κάτι που έγραψα για το runvel.gr, ταξιδιωτικό μπλογκ τού φίλου Κώστα Φυλακτού (μέλος κι εκείνος του Travelstories), τον Αύγουστο του ‘19, με τίτλο “Μπουένος Άιρες, Μοντεβιδέο: τα δίδυμα που χώρισαν στη γέννα”.

Καλό 2021 σε όλους.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Μπουένος Άιρες, Μοντεβιδέο: τα δίδυμα που χώρισαν στη γέννα

Οι εντυπώσεις μου από κάθε μέρος που επισκέπτομαι, καθορίζονται – καλώς ή κακώς – μέχρι έναν βαθμό από το πού βρισκόμουν ακριβώς νωρίτερα. Στο Μοντεβιδέο πέρασα το τρίμηνο από μέσα Δεκεμβρίου 2018 μέχρι μέσα Μαρτίου, μετά από άλλο τρίμηνο στο Μπουένος Άιρες. Η Πρωτεύουσα της Αργεντινής μπορεί – για διάφορους λόγους – να είναι παντοτινά ριζωμένη στην καρδιά μου, όμως αλήθεια είναι ότι μετά από 90 μέρες εκεί, το διάστημα που πέρασα στο Μοντεβιδέο, κι ειδικά οι πρώτες ημέρες/εβδομάδες, ήταν σαν... χαλαρωτικό μασάζ...

Το Μπουένος Άιρες είναι αχανές, κι ανάλογα με το πού μένεις και πού θέλεις να πας, το πήγαινε-έλα με μέσα μαζικής μεταφοράς μπορεί να αποδειχθεί από μόνο του... ολοήμερη εκδρομή. Αντίθετα, στο Μοντεβιδέο... περπατάς σχεδόν παντού. Οι αποστάσεις είναι μικρές, και για τους τουρίστες ακόμα μικρότερες, μια και τα κάθε λογής αξιοθέατα δεν είναι... διασκορπισμένα όπως στο Μπουένος Άιρες (θεωρητικά μπορείς να περπατήσεις από την Μπόκα στο Παλέρμο, για παράδειγμα, το έκανα, όμως πρέπει να έχεις... ιδιαίτερη σχέση με το περπάτημα για να το δοκιμάσεις και να το ολοκληρώσεις).

Στο Μπουένος Άιρες, κάθε φορά που κατέστρωνα πλάνο για το πού θα κινούμουν, έπρεπε να είμαι ενήμερος, να έχω διαβάσει τις τελευταίες ειδήσεις, για να ξέρω ποιοι δρόμοι στο κέντρο θα ήταν κλειστοί λόγω διαδήλωσης, ποιοι σταθμοί τού Subte (μετρό) θα ήταν κλειστοί, ποιοι έκαναν απεργία. Στο Μοντεβιδέο, τρεις μήνες, κλειστό δρόμο είδα μόνο στο αποκορύφωμα του καρναβαλιού τους, και η κεντρική λεωφόρος ήταν κλειστή ακριβώς γι’ αυτό, για την παρέλαση των αρμάτων και των καρναβαλιστών.

Στο Μπουένος Άιρες, σε εβδομαδιαία βάση, και το “εβδομαδιαία” το γράφω χωρίς ίχνος υπερβολής, άλλαζαν οι τιμές (των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, της... πίτσας στα Ugi’s – θρυλική αλυσίδα πιτσαριών, όχι λόγω ποιότητας προϊόντος, όσο... καλτ προφίλ. Ψάξτε “Ugi’s Pizza” στο facebook, ρίξτε μια ματιά στις τελευταίες 10-15 αναρτήσεις τους και... αντι-σχόλιά τους σε σχόλια κόσμου, και – με λίγα βασικά Ισπανικά – θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται). Στο Μοντεβιδέο, οι τιμές άλλαξαν μόνο μια φορά, κι ήταν προγραμματισμένο. Οι τιμές υπηρεσιών και κάποιων προϊόντων αναπροσαρμόζονται κάθε αρχές χρόνου, με βάση τον πληθωρισμό. Εννοείται ότι γράφοντας “άλλαζαν οι τιμές” στο Μπουένος Άιρες, εννοώ ότι ανέβαιναν (το αντίθετο θα αποτελούσε εξωπραγματική πρωτοτυπία).

Στο Μπουένος Άιρες, μένοντας στην Μπόκα, έπρεπε να... έχω τον νου μου κάθε φορά που επέστρεφα σπίτι (airbnb) αργά το βράδυ. Η ιδιοκτήτρια ήταν πολύ ειλικρινής στην περιγραφή τού καταλύματος που προσέφερε και της περιοχής στην οποία βρίσκεται, και σχεδόν δεν σταμάτησε όλο το τρίμηνο που περάσαμε μαζί να μου εφιστά την προσοχή σε δρόμους και γωνιές που θα ήταν καλύτερο να αποφύγω. Γενικά στο Μπουένος Άιρες υπάρχουν αρκετές περιοχές που... είναι προτιμότερο να αποφύγεις, αν δεν έχεις σοβαρό λόγο να πας. Κι ακόμα και σε πολυσύχναστες περιοχές στο κέντρο, οι επιθέσεις και οι ληστείες είναι καθημερινό φαινόμενο. Μέχρι και ξένοι δημοσιογράφοι έπεσαν θύματα επίθεσης κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής των G20, περιμένοντας ειδικό λεωφορείο που θα τους μετέφερε εκεί, σε περιοχή που υποτίθεται ότι τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια... Το Μοντεβιδέο δεν είναι... επί γης ασφαλής παράδεισος, αλλά ο αριθμός επιθέσεων με μαχαίρι, ωχριά, σε σχέση με το τι συμβαίνει στο ασύγκριτα πολυπληθέστερο Μπουένος Άιρες.

Στην Πρωτεύουσα της Αργεντινής, μπορεί να είσαι δίπλα στον Λα Πλάτα, τον ποταμό, όμως μπορείς να περάσεις εβδομάδες χωρίς να το καταλάβεις, επειδή η πόλη είναι... μαλωμένη με το παραποτάμιο μέτωπό της. Υπάρχουν περιοχές που μπορείς να σταθείς δίπλα στο ποτάμι, για παράδειγμα στο ανατολικό άκρο μίας πράσινης έκτασης ακριβώς ανατολικά τού Πουέρτο Μαδέρο, ή στο Βισέντε Λόπες, ακριβώς έξω από τα βόρεια όρια της πόλης, όμως δεν υπάρχει αυτό που υπάρχει στο Μοντεβιδέο, ένα πλατύ πεζοδρόμιο μήκους πολλών χιλιομέτρων, χωρίς διακοπές, στο οποίο μπορείς να περπατήσεις επί ώρες δίπλα στο νερό, να τρέξεις, να κάνεις ποδήλατο, να βρεις σκιά κάτω από δέντρο και απλά να καθίσεις και να... χαζέψεις το ποτάμι (στο Μοντεβιδέο είσαι ουσιαστικά στον Ατλαντικό).

Λόγω εξάρτησης από το ποδόσφαιρο, πήγα σε δεκάδες αγώνες και στις δύο πόλεις. Παρά το ότι το σπίτι στο οποίο έμεινα στο Μπουένος Άιρες ήταν στην Μπόκα, πέντε τετράγωνα από το γήπεδο, τρεις μήνες, δεν μπόρεσα να πάω ούτε σε ένα παιχνίδι, λόγω της... “ιδιαίτερης” κατάστασης με τα εισιτήρια στο Μπομπονέρα. Μπορούσα να πάω σε όποιο παιχνίδι ήθελα αν ήμουν πρόθυμος να ξοδέψω πολλά λεφτά για να αγοράσω εισιτήρια στη μαύρη αγορά, ή μέσω “πρακτορείων” που δουλεύουν αποκλειστικά με τουρίστες, όμως λόγω... προσωπικής φιλοσοφίας, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κανένα από τα δύο. Γενικά, η αγορά εισιτηρίων για τα περισσότερα παιχνίδια ήταν μία... μη ξέγνοιαστη διαδικασία, και υπήρχαν φορές που χρειάστηκε να καλύψω μεγάλες αποστάσεις για να πάω στο ένα συγκεκριμένο σημείο που πουλούσαν εισιτήρια (μέχρι και στο... “εξωτικό” Φλορένσιο Βαρέλα βρέθηκα, στα γραφεία τής μικρούλας Ντεφένσα ι Χουστίσια), και να στηθώ σε ατελείωτες ουρές. Στο Μοντεβιδέο, ακόμα και για αγώνες των μεγαλύτερων ομάδων τους, της Πενιαρόλ και της Νασιονάλ, για αγώνες τού Λιμπερταδόρες (του νοτιοαμερικάνικου Τσάμπιονς Λιγκ), το μόνο που είχα να κάνω ήταν να βάλω σαγιονάρες, να μπω στο ασανσέρ, να κατέβω στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου (ξανά, airbnb), και να αγοράσω όποιο εισιτήριο ήθελα για οποιονδήποτε αγώνα ήθελα σε κατάστημα από εκείνα στα οποία μπορείς να κάνεις χίλια δύο πράγματα, από το να αγοράσεις εισιτήρια θεαμάτων, μέχρι να πληρώσεις λογαριασμούς και να κάνεις συνάλλαγμα. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τέτοιες αλυσίδες, με αμέτρητα σημεία εξυπηρέτησης σε ολόκληρο το Μοντεβιδέο.

Επιστρέφοντας σε εκείνο που έγραψα στην πρώτη παράγραφο, τις πρώτες εβδομάδες στην Πρωτεύουσα της Ουρουγουάης τις χάρηκα επειδή αισθανόμουν ότι... είχα κατεβάσει ταχύτητα (μετά το από πολλές απόψεις κουραστικό Μπουένος Άιρες), ότι ήμουν σε μία πολύ... χαλαρή πόλη, εύκολη στην “εξερεύνησή” της, χωρίς καθημερινές αρνητικές εκπλήξεις, μία πόλη στην οποία τα... αυτονόητα, γίνονται, τα χαίρεσαι, εύκολα. Είχα την αίσθηση ότι ήμουν σε μία πόλη στην οποία οι Αρχές ήταν εκεί για να λύνουν προβλήματα, αίσθηση που μου δημιουργήθηκε παρακολουθώντας καθημερινά τα νέα, και βλέποντας με τα μάτια μου τις λύσεις που βρίσκονταν σε προβλήματα που προέκυπταν.

Αντίθετα, στο Μπουένος Άιρες, αισθανόμουν επί 90 μέρες ότι οι άνθρωποι που είχαν δύναμη στα χέρια τους, από τον πρόεδρο της χώρας μέχρι την αστυνομία, τους επικεφαλής συνδικαλιστικών οργανώσεων και τους ανθρώπους που διοικούν το ποδόσφαιρο στη χώρα, λάτρευαν να επιλύουν γελοία προβλήματα που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, ξεκινώντας από το Α, περνώντας από το Ε και το Ζ, απλά και μόνο για να επιστρέψουν την τελευταία στιγμή, “θριαμβευτικά”, στο Α. Οι κάτοικοι του Μπουένος Άιρες είναι συνηθισμένοι να ζουν έτσι, να βρίσκουν καθημερινά λύσεις σε ξαφνικά προβλήματα ξεγλιστρώντας μέσα από σχισμές. Προσωπικά, σε τρεις μήνες, εξαντλήθηκα.

Η ειρωνεία τής υπόθεσης είναι ότι παρά τα όσα μόλις έγραψα, στο Μπουένος Άιρες θα επέστρεφα... χθες. Στο Μοντεβιδέο, δεν αισθάνομαι την τρελή ανάγκη να ξαναπάω. Πείτε με και μαζοχιστή. Για να είμαι πιο ακριβής, αν ξαναπήγαινα για έναν μήνα σε εκείνη την περιοχή, θα περνούσα 28 μέρες στο Μπουένος Άιρες, και θα πήγαινα στο Μοντεβιδέο για ένα διήμερο. Οι λόγοι γι’ αυτό, χρειάζονται ξεχωριστό ολόκληρο κείμενο. Αν δεν μπορείτε να αντισταθείτε σε κάτι (φαγητό, συνήθεια, παρέα) που ξέρετε ότι κατά βάθος σάς κάνει κακό, αλλά συνεχίζετε να το απολαμβάνετε, έστω και ένοχα, έχετε μία ιδέα των λόγων που θα αράδιαζα σε εκείνο το ατελείωτο ξεχωριστό κείμενο...

Όσο για τον τίτλο, το Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο μού φαίνονται δίδυμα από πολλές απόψεις, το πώς μιλούν Ισπανικά (τα... περίφημα “rioplatense” τους), φυσιογνωμικά (αν και στο Μοντεβιδέο και γενικά στην Ουρουγουάη υπάρχουν και απόγονοι Αφρικανών σκλάβων), το πώς λατρεύουν το “μάτε” τους (αγαπημένο ρόφημα – και πολλά περισσότερα από απλό ρόφημα – Αργεντινών και Ουρουγουανών), τα “ασάδος” τους (να ψήνουν τοπικά κρέατα για τα οποία περηφανεύονται), τον “αρρωστημένο” έρωτά τους με το ποδόσφαιρο, την καταγωγή τους (όσα Ισπανικά επίθετα βλέπεις, άλλα τόσα ιταλικά παρατηρείς), μέχρι και τους ίδιους εθνικούς ήρωες έχουν (πάνω-κάτω). Τα κοινά των δύο διδύμων είναι τόσα που ώρες-ώρες αναρωτιέσαι γιατί το Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο είναι Πρωτεύουσες ξεχωριστών χωρών, και όχι μεγαλουπόλεις τής ίδιας χώρας...

Ταυτόχρονα όμως, τα δίδυμα είναι και πολύ διαφορετικά, μετά τον... διαχωρισμό τους στη γέννα. Μπουένος Άιρες και Μοντεβιδέο, Αργεντινή και Ουρουγουάη γενικά, εξελίχθηκαν διαφορετικά, το καθένα με τον δικό του χαρακτήρα, το Μπουένος Άιρες πιο... πομπώδες, φωνακλάδικο, έτοιμο να στήσει “κιλόμπο” (φασαρία) στα καλά καθούμενα, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, και το Μοντεβιδέο πιο... χαμηλών τόνων, πιο ήσυχο, πιο χαλαρό, ταπεινό.

Τόσο όμοια και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικά...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19

First Προηγούμενη 19 of 19

Go to chapter

Go

[NightcoreKing]

Τρελε μου επεστρεψεςςςς, δωωωωσε σε παρακαλώωωω!

 

[Yorgos]

Καλώς τον!!!

Έχω ψιλοσοκαριστεί κι εγώ για το πόσοι από τους γνωστούς μου ψήφισαν αυτό το κράμα Τραμπ και Πινοσέτ, αλλά η δική μου εκτίμηση (πριν διαβάσω τη δική σου) είναι ότι συνετέλεσαν τα εξής:
α) η διαφθορά του Εργατικού Κόμματος έκανε πολύ κόσμο να αηδιάσει
β) υπάρχει μια τάση παγκοσμίως να ψηφίζει ο κόσμος για οτιδήποτε αντισυστημικό, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι είναι χειρότερο. Αρκεί να μην κερδίσει το σύστημα. Ας αυτοπυροβοληθούμε, αρκεί να χάσει το σύστημα.
γ) ο Μπολσονάρο έβγαλε το πολύ συντηρητικό, ξενοφοβικό, μισογυνικό, ταλιμπανοχριστιανικό που έχει ένα μεγάλο (κυρίως φτωχό) κομμάτι της Βραζιλίας μέσα του και που δεν εκφραζόταν έυκολα. Ε τώρα απενοχοποιήθηκε και βγήκε από τη ντουλάπα του όλο αυτό το πράγμα, που μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αφού τα ίδια και χειρότερα λέει ο νέος πρόεδρος
δ) η γενική αίσθηση ανασφάλειας και χάους σε μια χώρα όπου ο αρχιμαφιόζος της χώρας κάνει συνεντεύξεις από τη φυλακή κι εξηγεί το πώς διοικεί τη χώρα (!!) και προτείνει υπουργούς (!) δίνει πάτημα σε κόσμο να ψηφίσει έναν "σκληρό" στρατιωτικό που γουστάρει τη χούντα και ισχυρίζεται πως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι "είναι υπέρ των βασανιστηρίων". Βέβαια ο βασικός του αντίπαλος είναι αυτός που έριξε εντυπωσιακά το έγκλημα στο Σάο Πάολο, αλλά την εικόνα του αποτελεσματικού την έχει ο Μπολσονάρο, η εικόνα μετράει.
ε) ο Μπολσονάρο έπαιξε το "Καραμανλής ή τανκς". Έτσι όπως τα παρουσίαζε στην προεκλογική, η επιλογή ήταν "Μπολσονάρο ή κομουνισμός" το οποίο βέβαια δεν είχε καμία βάση, αλλά δε βαριέσαι, τα τουίτ να είναι πιασάρικα τη σήμερον ημέρα. "Αν δε βγω εγώ θα γίνουμε Βενεζουέλα" είπε ο άρχοντας και τον ψήφισαν ακόμη και γυναίκες παρά τα όσα απίθανα έχει πει κατά καιρούς για τους βιασμούς ή το IQ των γυναικών.
Άντε και εις κατώτερα. Έτσι κι αλλιώς κατά διαόλου πάει όλο το κομμάτι της Λατινικής Αμερικής που βλέπει προς Ατλαντικό, ένας φασίστας παραπάνω μας μάρανε;

Αναμένουμε τη συνέχεια, όχι μετά από 4 μήνες πάλι. (Στο μεταξύ τι το συγκλονιστικό θα βρεις στο Μοντεβιδέο, εσύ το ξέρεις. Ε, από την Ασουνσιόν καλύτερα θα είναι, και ποδοσφαιρικώς υποθέτω).

 

[Señor_Nada]

Φίλοι μου βραζιλιανοι αντιφασιστες μου ελεγαν ότι θα τον ψηφίσουν γιατί "δεν παει άλλο και η Βραζιλία χρειάζεται ένα ηλεκτροσοκ". Οι συγκεκριμενοι μου είχαν ανοιξει τα ματιά σχετικά με το ρατσισμό στη Βραζιλία και πόσες δολοφονίες μαύρων από αστυνομικους γίνονται κάθε χρόνο. Απίστευτα πράγματα!

 

[fenia42]

Καλημέρα! Ποσο μου αρέσει αυτή η live μετάδοση της ζωής των χωρών της Λατινικής Αμερικής! Γράψε μας ο,τι θες, όσο μακροσκελές κι αν είναι, σε παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον!

 

[Dina Z]

Καλώς τον!
Περιμένουμε την επόμενη κοινωνικο - πολιτικο - ταξιδιωτική ανταπόκριση.
(Τα ποδοσφαιρικά τα θεωρώ αναγκαίο κακό στο σπίτι μου, δεν θα τα αντέξω στο φόρουμ; )

 

[NightcoreKing]

Αφήστε τον άνθρωπο να μιλήσει ρε! Γράφε οοοοοοτι θες και όσα θες εγώ σου έχω ξεκαθαρίσει ότι είμαι στο big3 fans σου..!

 

[10900km]

Παίρνω πάσα από σχόλιά σας για να γράψω τούτο: τρεις μήνες στο Ρίο, έμεινα με την αίσθηση ότι ο μέσος Καριόκα δεν περιμένει από καμία ομοσπονδιακή ή τοπική κυβέρνηση να μην είναι γεμάτη διεφθαρμένους, να μην... υπερκοστολογούν έργα, να μην είναι... τακίμια με μαφιόζους, να μην φουσκώνουν τραπεζικούς λογαριασμούς τους σε “φορολογικούς παραδείσους”. Αυτά, έμεινα με την αίσθηση, τα έχουν... αποδεχθεί, σιωπηρά, απρόθυμα, αλλά αποδεχθεί. Εκείνο όμως που πιστεύουν, ή τουλάχιστον ελπίζουν ότι μπορεί να αλλάξει, να βελτιωθεί, είναι το αίσθημα φόβου που έχουν όταν βγαίνουν από το σπίτι τους, ή ακόμα κι εντός αυτού...

Έλεγα στον airbnb host μου “θα πάω στο τάδε γήπεδο”, και με ρωτούσε πώς είχα σχεδιάσει να φθάσω εκεί, εφιστώντας μου πάντα την προσοχή, να αποφύγω τον δρόμο Α και τον σταθμό Β, και να φορέσω το Γ αποφεύγοντας να πάρω μαζί μου το Δ. Βλέπεις ειδήσεις στο Globo (καταστροφολόγοι από τους λίγους), και νομίζεις ότι στο Ρίο είσαι σε εμπόλεμη ζώνη. Διάβαζα ειδήσεις για όλες τις ομάδες τής πόλης (και γενικά του πρωταθλήματός τους, λόγω δουλειάς και προσωπικού ενδιαφέροντος), και κάθε τρεις και λίγο, ακόμα και στις ειδήσεις τής Φλαμένγκο, της Βάσκο, της Φλουμινένσε, της Μποταφόγκο, έβρισκα κομμάτια που είχαν να κάνουν με ληστείες (με θύματα στελέχη των ομάδων), και φυσικά-φυσικότατα με “ενέδρες” οπαδών σε παίκτες και διοικούντες (άλλου τύπου βία αυτή, αλλά... βία).

Έμεινα με την εντύπωση ότι ο μέσος Καριόκα ήταν έτοιμος να ψηφίσει οποιονδήποτε τον ψευτοέπειθε ότι λίγους μήνες μετά τις εκλογές, θα έβγαινε από το σπίτι του το πρωί για να πάει στη δουλειά, αισθανόμενος ότι το ρίσκο να μην επιστρέψει το βράδυ θα είναι μικρό, πολύ μικρότερο από τώρα.

Είναι όντως ΤΟΣΟ άσχημα τα πράγματα; Μήπως υπερβάλλουν; Αν ναι, πόσο; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ξέρω όμως δύο πράγματα: πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα στη θέση να αναρωτιέμαι αν είχα φάει σφαίρα, και σε άλλη περίπτωση, άλλη μέρα, αλλού, είδα αστυνομικό να γράφει χιλιάδες κόσμου στα... του, και να ρίχνει καπνογόνο εν μέσω εντελώς αθώου και ακίνδυνου πλήθους.

Εξηγούμαι: μία κοπελιά που γνωρίζω από το 2009, μένει σχεδόν στη γωνία Catete με Pedro Américo. Λίγα μέτρα αριστερά, ανατολικά, όπως βλέπει κανείς τον χάρτη, υπάρχουν κάτι σκαλοπάτια που βγάζουν πάνω, σε φαβέλα. Ένα μεσημέρι που περνούσα από εκεί (το μέρος που νοίκιασα για τρεις μήνες ήταν Largo do Machado, λίγα λεπτά περπάτημα από εκεί), είδα την αστυνομία (έχει αστυνομικό τμήμα ακριβώς στη γωνία) να έχει διακόψει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Δύο αστυνομικοί ήταν με την πλάτη στον τοίχο, ακριβώς δίπλα στη βάση των σκαλοπατιών. Αντί να σταματήσω, να γυρίσω, και να πάρω άλλον δρόμο, δεν ξέρω τι σκέφτηκα, κι απλά συνέχισα να περπατάω, προφανώς στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τη στιγμή που έφθασα στην ευθεία των σκαλοπατιών, ένας από τους αστυνομικούς έγειρε μπροστά και πυροβόλησε προς τα πάνω. Αμέσως μετά ακούστηκαν δύο-τρεις πυροβολισμοί από πάνω, κι ένας τύπος που ήταν μέσα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα μού φώναξε να τρέξω. Μέχρι που απομακρύνθηκα, δεν άκουσα άλλους πυροβολισμούς, και σε ένα λεπτό είδα αυτοκίνητα να περνούν από δίπλα μου, οπότε οι αστυνόμοι είχαν ανοίξει πάλι την κυκλοφορία, αυτό ήταν όλο, αλλά όπως άνοιξα το βήμα μου για να απομακρυνθώ, θυμήθηκα ταινίες, που κόσμος που είχε χτυπηθεί από σφαίρα δεν το είχε καταλάβει, και είδε το αίμα αργότερα (μέχρι εκεί φθάνουν οι γνώσεις μου για το τι σου συμβαίνει όταν σε πυροβολούν). Το βράδυ, είπα στη φίλη μου τι είχε συμβεί δίπλα στο σπίτι της, και της έκανε εντύπωση επειδή είχαν περάσει μήνες από την προηγούμενη φορά που κάτι τέτοιο είχε συμβεί. Εμένα μου έκανε εντύπωση ότι της έκανε εντύπωση που συνέβη ξανά “μετά από μήνες”.

Το με το καπνογόνο έγινε μετά το Φλαμένγκο-Γκρέμιο, στο Κύπελλο Βραζιλίας. Εκείνο το βράδυ, στο Μαρακανά ήμασταν πάνω από 60.000 άνθρωποι. Η Φλαμένγκο ξεπούλησε, και το γήπεδο δεν είχε 70.000 κόσμο επειδή στη Βραζιλία επιτρέπεται (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, βασικά μία, στην Κουριτσίμπα) η παρουσία φιλοξενούμενων οπαδών, και η αστυνομία άφησε ένα μέρος των κερκίδων κενό για λόγους ασφαλείας.

Μετά το παιχνίδι, περπατώντας προς Σάο Κριστόβαο (δύο σταθμούς μετρό έχει κοντά στο Μαρακανά. Αυτός είναι ο ένας από τους δύο), είδα δύο-τρεις τύπους να φωνάζουν σε αστυνομικούς, δεν ξέρω γιατί. Δεν έκαναν κίνηση εναντίον τους, ήταν μόλις δύο-τρεις, οι αστυνομικοί ήταν... στρατιά ολόκληρη, όμως... στο έτσι, στο... “άντε χάσου από εδώ”, ένας αστυνομικός σήκωσε το παλούκι που κρατούσε κι έριξε καπνογόνο στη μέση του πλήθους!!!!! Στο εντελώς “έτσι”. Από τη μια στιγμή στην άλλη, όσοι ήμασταν εκεί τριγύρω αρχίσαμε να τρέχουμε, επειδή ήταν δύσκολο να αναπνεύσεις, κι άρχισαν αμέσως να τσούζουν τα μάτια. Σταμάτησα να τρέχω λίγο πριν τον σταθμό τού μετρό. Τύποι που είχαν πάγκους με νερό και αναψυκτικά, μοίραζαν νερά δεξιά-αριστερά σε κόσμο για να ξεπλύνει το πρόσωπο, τα μάτια. “Μιλάμε” για κόσμο κάθε ηλικίας, από πιτσιρίκια μέχρι ηλικιωμένους, πολλές γυναίκες, οικογένειες, χαμός... Κι όλα αυτά, επειδή “σπάστηκε” ένας αστυνομικός με τη μανούρα που του έκαναν δύο-τρεις εκνευρισμένοι.

Για να καταλήξω, στο Ρίο, σήμερα, σε αντίθεση με άλλες πόλεις που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, υπολογίζεις πράγματα (πού υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να πέσεις σε πυροβολισμούς) που αλλού δεν αποτελούν ζήτημα. Και δεύτερο, δεν φαντάζομαι πώς θα είναι τα πράγματα αν όντως βγει ο Μπολσονάρο, που έχει πει “αστυνομικός που δεν σκοτώνει, δεν είναι αστυνομικός”. Η αστυνομία στη Βραζιλία είναι ήδη “υπεράνω νόμων”, υπάρχει μηδέν... accountability (δεν μου έρχεται η λέξη στα Ελληνικά), ο αστυνομικός κάνει ό,τι θέλει ξέροντας ότι δεν θα έχει καμία συνέπεια, κι αυτό, ΠΡΟ Μπολσονάρο.

Καταλαβαίνω τους Βραζιλιάνους που έχουν απηυδίσει με την εγκληματικότητα, αλλά το να περιμένουν από την αστυνομία να βελτιώσει την κατάσταση με τον Μπολσονέρο πρόεδρο, είναι σαν να έχεις ημικρανία, να σε τρελαίνει, και η λύση που σου φαίνεται πιο άμεση είναι να κουτουλήσεις με δύναμη το κεφάλι σου στον τοίχο. Το “καλύτερο” που μπορεί να σου συμβεί είναι να μείνεις προσωρινά αναίσθητος. Το χειρότερο; Όταν συνέλθεις, να έχεις αποκομίσει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα...

Χαιρετώ. Πηγαίνω σήμερα να αγοράσω το εισιτήριό μου για Μοντεβιδέο, δύο μήνες νωρίτερα. Έτσι όπως αλλάζουν οι τιμές εδώ, αν το αφήσω για μια βδομάδα πριν το ταξίδι, μπορεί να πληρώσω και 50% περισσότερο. Άλλος... μπαχτσές η Αργεντινή και η οικονομία της...

 

[Παρίσακτος]

Να και μια περιγραφή όπου το Ρίο παρουσιάζεται και ως εμπόλεμη ζώνη. Ομολογώ πως δεν έχω άποψη για την πολιτική κατάσταση εκεί, οπότε περιμένω με ενδιαφέρον.
Ιντριγκαδόρικα όσα μας λες και δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι εκτιμώ πολύ αυτό που κάνεις, μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και το πώς γενικότερα αποτυπώνεις τη ζωή των τόπων που επισκέπτεσαι/ζεις (έστω και μέσα από το ποδόσφαιρο, που δεν μου είναι ιδιαίτερα προσφιλές), το βρίσκω πολύ χρήσιμο (κι ελπίζω να ολοκληρώσεις και μέρη που έχεις αφήσει στη μέση, όταν θα επανακτήσεις την όρεξή σου γι' αυτά, αν έχει νόημα για σένα). Κι εύχομαι να ταξιδεύεις όσο σε βαστούν τα πόδια σου κι όσο το ποθεί η καρδιά σου.

β) υπάρχει μια τάση παγκοσμίως να ψηφίζει ο κόσμος για οτιδήποτε αντισυστημικό, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι είναι χειρότερο. Αρκεί να μην κερδίσει το σύστημα. Ας αυτοπυροβοληθούμε, αρκεί να χάσει το σύστημα.

Χωρίς να ξέρω τα περί Βραζιλίας (σίγουρα η οπτική όσων είναι γνώστες θα είναι ωφέλιμη κι ως εξωτερικοί παρατηρητές θα το κρίνετε κάπως πιο αμερόληπτα το ζήτημα), θα κάνω μόνο μια διόρθωση(προσωπική άποψη): το αντισυστημικό θα το έβαζα μέσα σε πολλαπλά εισαγωγικά. Εκτός αν θεωρείς ότι ο Τραμπ ήταν αντισυστημικός (ή ακόμη κι ο Πινοσέτ, αν κι εδώ παίζει ρόλο σε ποιο σύστημα αναφερόμαστε: το οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, συνήθως αναφερόμαστε στο πρώτο που καθορίζει και τα υπόλοιπα ως έναν βαθμό), όπως "αντισυστημική" είναι και η ΧΑ με τους "ακτιβιστές" της ή οι πολιτικοί που θα ‘σκιζαν μνημόνια και καταλήγουν να τα γλείφουν και να κολλάνε το ένα πάνω στ’ άλλο. Κατά τα άλλα συμφωνώ.

 

[Yorgos]

Χωρίς να ξέρω τα περί Βραζιλίας (σίγουρα η οπτική όσων είναι γνώστες θα είναι ωφέλιμη κι ως εξωτερικοί παρατηρητές θα το κρίνετε κάπως πιο αμερόληπτα το ζήτημα), θα κάνω μόνο μια διόρθωση(προσωπική άποψη): το αντισυστημικό θα το έβαζα μέσα σε πολλαπλά εισαγωγικά. Εκτός αν θεωρείς ότι ο Τραμπ ήταν αντισυστημικός (ή ακόμη κι ο Πινοσέτ, αν κι εδώ παίζει ρόλο σε ποιο σύστημα αναφερόμαστε: το οικονομικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, συνήθως αναφερόμαστε στο πρώτο που καθορίζει και τα υπόλοιπα ως έναν βαθμό), όπως "αντισυστημική" είναι και η ΧΑ με τους "ακτιβιστές" της ή οι πολιτικοί που θα ‘σκιζαν μνημόνια και καταλήγουν να τα γλείφουν και να κολλάνε το ένα πάνω στ’ άλλο. Κατά τα άλλα συμφωνώ.

O Trump δε στηρίχτηκε από τα ΜΜΕ της χώρας του, με εξαίρεση το fox κι αυτό με πολλούς αστερίσκους. Ο Μπολσονάρο εξαρχής χαρακτηρίστηκε ως καταστροφή από τραπεζίτες, το επιχειρηματικό λόμπι, τους ξένους επενδυτές και τις κυβερνήσεις των γύρω χωρών. Άλλους υποψήφιους στήριξαν, αλλά πήγαν άπατοι. Η ΧΑ στήριξη από τα ΜΜΕ της Ελλάδος επίσης δεν είχε, ούτε έχει. Ως συστημικό εννοώ κάποιον που έχει τη στήριξη του οικονομικού/μιντιακού στάτους κβο της χώρας, όταν δε σε στηρίζουν αυτοί, δίνεις την αίσθηση του αντισυστημικού. Το να είναι κάποιος αντισυστημικός δε σημαίνει σώνει και καλά ότι είναι κάτι θετικό, αφού υπάρχουν πολύ χειρότερες επιλογές από το υπάρχον στάτους κβο (π.χ. ανάμεσα στο ναζισμό και την υπάρχουσα κατάσταση οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι θα επέλεγαν το δεύτερο).

 

[taver]

Στο πρόσφατο ταξίδι στη Β. Κορέα, γνώρισα ένα παλικάρι που δουλεύει αστυνομικός στο Ρίο, στα αντίστοιχα ΜΑΤ μάλιστα, όταν κάποια στιγμή χάλασε το λεωφορείο τους στο δρόμο για την Kaesong και τους πήραμε με το δικό μας. Αν και τα Αγγλικά του ήταν φτωχά, μας περιέγραψε διάφορες ιστορίες φρίκης. Το τι γίνεται στις φαβέλες, με εμπλοκή και κάποιων συναδέλφων του, δεν περιγράφεται...

Όταν για τόσο κόσμο η καθημερινότητα είναι έτσι, είναι φυσικό να στρέφουν την εκλογική προσοχή τους στον πρώτο που αναδικνύει το δικό τους πρόβλημα στην κορυφή της πολιτικής του ατζέντας, έστω και με λάθος ή αναποτελεσματικό τρόπο ("αφού όλοι απέτυχαν, ας δοκιμάσουμε κι αυτόν").

Για το συστημικός ή όχι, τα πράγματα είναι λιγο πιο κυνικά. Αντισυστεμικός είναι όποιος θέλει να προβάλλει πρόσωπο διωκόμενου και διαφορετικού, ανατρεπτικού - αν είναι ή δεν είναι στην πραγματικότητα, λίγη σημασία έχει. Το να μη σε παίζουν τα κανάλια σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι επικοινωνιακό πλεονέκτημα (αρκεί να έχεις εναλλακτικές προσβάσεις στις μάζες: μηχανισμούς word of mouth/viral, social media κλπ).

 

[Παρίσακτος]

O Trump δε στηρίχτηκε από τα ΜΜΕ της χώρας του, με εξαίρεση το fox κι αυτό με πολλούς αστερίσκους. Ο Μπολσονάρο εξαρχής χαρακτηρίστηκε ως καταστροφή από τραπεζίτες, το επιχειρηματικό λόμπι, τους ξένους επενδυτές και τις κυβερνήσεις των γύρω χωρών. Άλλους υποψήφιους στήριξαν, αλλά πήγαν άπατοι. Η ΧΑ στήριξη από τα ΜΜΕ της Ελλάδος επίσης δεν είχε, ούτε έχει. Ως συστημικό εννοώ κάποιον που έχει τη στήριξη του οικονομικού/μιντιακού στάτους κβο της χώρας, όταν δε σε στηρίζουν αυτοί, δίνεις την αίσθηση του αντισυστημικού. Το να είναι κάποιος αντισυστημικός δε σημαίνει σώνει και καλά ότι είναι κάτι θετικό, αφού υπάρχουν πολύ χειρότερες επιλογές από το υπάρχον στάτους κβο (π.χ. ανάμεσα στο ναζισμό και την υπάρχουσα κατάσταση οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι θα επέλεγαν το δεύτερο).

Νομίζω πως το απαντάς και μόνος σου, άλλο δίνεις την αίσθηση, άλλο είσαι. Άλλο σε ψηφίζω επειδή είσαι αντισυστημικός (που λες) κι άλλο επειδή νομίζω πως είσαι (που τα εισαγωγικά θα έφτιαχναν). Θέλω να πιστεύω ότι είναι καθαρά εκφραστικό το ζήτημα. Επίσης το ότι δεν σε στηρίζει το παλιό κατεστημένο, δεν σημαίνει ότι είσαι αντισυστημικός (γιατί αυτό κρίνεται από την πολιτική που ακολουθείς και από το τι διατίθεσαι να αλλάξεις), αν και το Fox που αναφέρεις είναι από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία των ΗΠΑ για να είναι απλή εξαίρεση. Επίσης δεν ισχύει ότι τα μέσα δεν στήριξαν την ΧΑ (ενδεικτικά ΣΚΑΙ, Πρώτο Θέμα κι άλλα μεγάλα κανάλια/εφημερίδες, ρεπορτάζ με γιαγιάδες και παλικάρια που τις βοηθούν να φτάσουν μέχρι το ΑΤΜ και δεν συμμαζεύεται, δεν νομίζω όλοι οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι της να ανακάλυψαν τη ΧΑ από το twitter), δεν ξέρω πόσο έχεις παρακολουθήσει τα ελληνικά δρώμενα της τελευταίας δεκαετίας, αλλά αυτή είναι η εικόνα. Επίσης λάθος το ότι ο Χίτλερ ήταν αντισυστημικός (μιας κι αναφέρεσαι στον ναζισμό ως κάτι αντίθετο στο κατεστημένο), μια χαρά τον στήριξε η ελίτ της εποχής του, μια χαρά βολικές οι χούντες γενικότερα (κι η δική μας μαζί, όχι για όλους, αλλά για αυτούς που είχαν τη δύναμη να τις στηρίξουν), δίχως στήριξη από το κατεστημένο δεν θα άντεχαν (ιδίως σε κράτη σαν τις ΗΠΑ και φαντάζομαι και τη Βραζιλία, που είναι ανερχόμενη υπερδύναμη, για την οποία όμως δεν έχω εικόνα). Η Λατινική Αμερική, που είναι το δεύτερο σπίτι σου, νομίζω είναι γεμάτη τέτοιες "αντισυστημικές" ιστορίες.

Συγγνώμη, 10,900km για το hijacking του θέματος, αν θέλει κάποιος μοντ να μεταφέρει τα ποστ που δεν σχετίζονται με την ιστορία σε νέο τόπικ (ή ήδη υπάρχον σχετικό), ας το κάνει (κι εκεί θα μιλήσω εκτενώς), δεν θα ενοχλήσω στο παρόν, καθώς πρόκειται για ένα ημερολόγιο κι όχι μια αντιπαράθεση (που επαναλαμβάνω, μια χαρά θα την έκανα αλλού κι ιδίως με κάποιον σαν τον Γιώργο που έχει επιχειρήματα).