10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Το 2009 πήρα λεωφορείο από Σάντα Φε για Ασουνσιόν τέλη Νοεμβρίου, πριν πιάσουν οι μεγάλες ζέστες. Ακόμα και τότε όμως, στο Ροσάριο και στη Σάντα Φε (στο Μπουένος Άιρες όχι ιδιαίτερα), έσκαγες, με εξαίρεση τα βραδάκια στο Ροσάριο, δίπλα στο ποτάμι, όπου έκανε λίγη δροσιά.
Τέλη 2011 κι αρχές 2012 ήμουν στο Μπουένος Άιρες κατακαλόκαιρο, οι μέρες ήταν... για να λιώνεις, αλλά τα βράδια ήταν ευχάριστα. Έτσι θυμάμαι. Την ημέρα να ψάχνω σκιά, και τα βράδια να κοιμάμαι με το παράθυρο ανοικτό αλλά με σεντόνι, χωρίς να αισθάνομαι δυσφορία λόγω ζέστης (στο δωμάτιο δεν είχα ούτε κλιματιστικό ούτε ανεμιστήρα).
Αυτά περί καιρού...
Περί ασφάλειας, το θέμα το βρίσκω εντελώς υποκειμενικό. Η ιδιοκτήτρια του airbnb μέρους που νοικιάζω (δωμάτιο, όχι ολόκληρο το διαμέρισμα), στην παρουσίαση του χώρου της στο airbnb, αναφέρει ότι το μέρος δεν ενδείκνυται για όσους έρχονται στο Μπουένος Άιρες με σκοπό να βγαίνουν τα βράδια, και να επιστρέφουν όταν οι τριγύρω δρόμοι είναι άδειοι. Αν νομίζετε ότι το γράφει για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, να μην έχει μεταμεσονύχτια μπες-βγες στο σπίτι, η αλήθεια είναι πως όχι, δεν το γράφει γι’ αυτό, αφού κι εκείνη, λόγω δουλειάς, τα μισά βράδια κάθε βδομάδα “άγρια” ώρα επιστρέφει. Το γράφει επειδή θέλει να έχει τη συνείδησή της καθαρή, επειδή ξέρει ότι η Μπόκα είναι... “κάπως”.
Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσοι μου έχουν πει το ίδιο από τη μέρα που έφθασα εδώ. Όταν μιλάω με κόσμο (συνήθως σε γήπεδα, ή σε καταστήματα αθλητικών ειδών, όπου περνάω πολύυυυ χρόνο, αγοράζοντας ποδοσφαιρικές φανέλες που δεν θα φορέσω ποτέ), και κάποια στιγμή φθάνουμε στο πού μένω, όλοι μου λένε “πρόσεχε εκεί...”
Πώς μου φαίνεται εμένα η Μπόκα; “Διαχειρίσιμη”. Δεν είναι... Ρεκολέτα, αλλά... ναι, “διαχειρίσιμη”. Με μία καλή δόση κοινής λογικής, μένεις μακριά από μπελάδες. Αν είναι η πρώτη σου φορά στη Νότια Αμερική κι είσαι... Ιάπωνας ή Ταϊβανέζος, μπορεί να τρομάξεις (αν βρεθείς μόνος στον δρόμο από τη δύση τού ήλιου και μετά). Αν είσαι συνηθισμένος στη Λατινική Αμερική και δεν έχεις το μυαλό σου πάνω από το κεφάλι σου, κανένα πρόβλημα.
Αλήθεια είναι ότι από τις δέκα και μετά, το βράδυ, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, και βλέπεις κυρίως παρέες νεαρών να κάθονται σε πεζούλια, να πίνουν (με μία μεγάλη μπίρα στο χέρι ο καθένας), να “καπνίζουν”, κι επίσης αλήθεια είναι ότι... δεν σε κοιτάνε απλά, αλλά σε “τσεκάρουν”. Το καλό με το σπίτι που μένω εγώ είναι ότι βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο από Almirante Brown, έναν φαρδύ δρόμο που έχει πάντα κόσμο και κίνηση, λεωφορεία, αυτοκίνητα, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα.
Όχι ότι δεν γίνονται διάφορα... Η κυρία στο σπίτι τής οποίας μένω, είναι part-time κοινωνική λειτουργός, εθελοντικά το κάνει, χωρίς να αμείβεται, και μέρα παρά μέρα μού λέει... διάφορα. Πριν από λίγα βράδια, οδηγός λεωφορείου μαχαιρώθηκε από δύο νεαρούς. Στο Μπουένος Άιρες δεν βγάζεις εισιτήριο από τους οδηγούς, με κάρτα μετακινείσαι, οι οδηγοί δεν έχουν τις... εισπράξεις τής ημέρας πάνω τους, όμως πάλι στόχοι είναι, ακόμα και για το κινητό τους. Από τις δέκα το βράδυ και μετά, η δική μου εμπειρία λέει ότι οι οδηγοί των λεωφορείων που “κανονικά”, βάσει δρομολογίου, πρέπει να μπουν στην Μπόκα, δεν μπαίνουν, αλλάζουν ετσιθελικά το δρομολόγιο, και δεν τους κακίζω.
Γενικά, “συμβαίνουν πράγματα” στην Μπόκα, όμως... δεν μου αλλάζει γνώμη κανείς, την κατάσταση εδώ τη θεωρώ “διαχειρίσιμη”, χωρίς να είμαι και κανένας ατρόμητος που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Απλά, έχω πάθει αλλού, και λίγο-πολύ έχω μάθει.
Παρεμπιπτόντως, η Μπόκα κάποτε (αρχές 20ού αιώνα), είχε πολλούς-πολλούς Έλληνες. Ομολογώ ότι δεν το ήξερα, όπως δεν ήξερα ότι τρεις-τέσσερις από τους ιδρυτές τής Μπόκα “Τζούνιορς” (που δεν προφέρεται έτσι, αλλά... τέλος πάντων) ήταν Έλληνες(!). Έχει γραφτεί βιβλίο από Ελληνίδα για τον ελληνισμό τής Μπόκα. Σήμερα απομένουν ελάχιστοι. Σήμερα-σήμερα, η Μπόκα είναι... περουβιανο-παραγουανο-κινεζο-ιταλιάνικη... Περουβιανοί (με ΠΟΛΥ περουβιανικά χαρακτηριστικά) έχουν όλα τα μανάβικα. Παραγουανοί έχουν τα κρεοπωλεία (δεν ξέρω μπροστά από πόσα έχω περάσει, κι έχω προσέξει μέσα σημαίες και μπανεράκια τής Ολίμπια και της Σέρρο Πορτένιο, των δύο μεγαλύτερων ομάδων τής Ασουνσιόν και γενικότερα της Παραγουάης). Κινέζοι έχουν τα σούπερ μάρκετ. Ακόμα και σήμερα όμως, επιζούν “ντόπιοι” που όταν μιλάνε, νομίζεις ότι ακούς Ιταλό να μιλάει Ιταλο-Ισπανικά. Πολύ ενδιαφέρουσα μίξη.
Ειδικά για τους Κινέζους, το σχόλιό μου είναι ότι... είναι ίδιοι όπως σχεδόν παντού, απ’ όπου τουλάχιστον εγώ προσωπικά έχω περάσει. Είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, το σπίτι τους είναι στο πίσω μέρος των μαγαζιών τους ή ακριβώς από πάνω, δεν συμμετέχουν στη ζωή τής περιοχής, και τα παιδιά τους δεν πηγαίνουν σχολείο. Ό,τι μαθαίνουν, το μαθαίνουν σπίτι. Τα δε Ισπανικά τους, είναι όσα χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά τους. Έτσι τους έχω δει σχεδόν παντού (δεν αναφέρομαι στη... Μαλαισία για παράδειγμα, όπου είναι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά σε χώρες που είναι περιορισμένη μειοψηφία, Πολωνία, Ουγγαρία, αλλού στην Ευρώπη, Μεξικό, Χιλή, και πάει λέγοντας).
Αυτό που θα γράψω θα φανεί οξύμωρο, αλλά το δικό μου ένα και μοναδικό μεγάλο πρόβλημα με την Μπόκα είναι ότι μένω... πέντε τετράγωνα από το Μπομπονέρα, το γήπεδο. “Οξύμωρο”, επειδή φαντάζομαι να έχετε καταλάβει ότι η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι... ιδιάζουσα. Γιατί είναι τόσο πρόβλημα για μένα το ότι το σπίτι “μου” είναι κυριολεκτικά πέντε τετράγωνα από το Μπομπονέρα; Επειδή όχι τρεις μήνες, αλλά τρία ΧΡΟΝΙΑ να περάσω στο Μπουένος Άιρες και στην Μπόκα συγκεκριμένα, παιχνίδι στο Μπομπονέρα δεν πρόκειται να δω(!), όχι επειδή δεν θέλω, αλλά επειδή... Μπερδεμένη ιστορία, μικρογραφία τού πόσο... κωλοχανείο (συγγνώμη κιόλας) είναι η Αργεντινή σαν χώρα γενικότερα, όχι μόνο η Μπόκα Σούνιορς (αν θέλουμε να το προφέρουμε σωστά, με το “Σ” να ακούγεται σαν το αγγλικό “sh”), και το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, αλλά η χώρα γενικότερα... (την οποία μπορεί να την αγαπάω, αλλά... δεν είμαι και τυφλός).
Το 2009, την πρώτη μου φορά εδώ, μπορούσες ακόμα να πας στα εκδοτήρια και να αγοράσεις εισιτήριο σε λογική τιμή (κάτω από δέκα ευρώ, τότε). Αυτό έκανα, κι είδα ένα Μπόκα-Κολόν, ένα από τα δέκα χειρότερα παιχνίδια που έχω δει στη ζωή μου, στο εξωτερικό, αλλά... σκοτίστηκα. Ήμουν στο Μπομπονέρα, κι αυτό μου έφθανε για να “πετάω”. Το 2011 που επέστρεψα, η κατάσταση είχε ήδη αλλάξει, και σήμερα είναι πιο αρρωστημένη από ποτέ. Το πρόβλημα έχει... διάφορα επίπεδα: το γήπεδο είναι μικρό, δεν παίρνει πάνω από 50.000 κόσμο, που για την Μπόκα είναι λίγο. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι ο σύλλογος αφήνει τους “μπάρρας” να κάνουν μπίζνα με τα εισιτήρια, για να τους έχει “βολεμένους” και ήσυχους. Αν θέλω, μπορώ τώρα, να σταματήσω να γράφω αυτό το κείμενο, και σε δέκα λεπτά να έχω αγοράσει εισιτήριο για το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι τους, σε κάποιο από τα σάιτ που πουλάνε στο ίντερνετ. Σε τι τιμές; Για μένα, προκλητικές. Πού τα βρίσκουν; Από τους “μπάρρας”. Από τους “οργανωμένους” οπαδούς που όπως παίρνουν τα εισιτήρια από τον σύλλογο, έτσι τα “σπρώχνουν” σε τουριστικά γραφεία, που με τη σειρά τους τα χρυσοπουλάνε, σε ξένους κυρίως, που έρχονται στο Μπουένος Άιρες με το “ματς Μπόκα στο Μπομπονέρα” στην... bucket list τους με τα πράγματα που θέλουν να κάνουν στην πόλη πριν φύγουν.
Πριν το Μπόκα-Κολόν (πάλι η Κολόν...) τώρα πρόσφατα, πήγαμε με τη Βερόνικα (την airbnb host μου) σε ένα ρεστοράν κοντά στο Καμινίτο. Είχε ασχοληθεί εκείνη για να με βοηθήσει, είχε βρει άνθρωπο που πουλάει εισιτήρια στη μαύρη. Πιο πολύ από περιέργεια πήγα, για να δω πώς γίνεται το όλο... πράγμα. Πήγαμε, περίμενα έξω, τον βρήκε, μίλησαν, και της είπε 2400 πέσος. Μου το μετέφερε η Βερόνικα, και γέλασα αυθόρμητα. Επέστρεψε μέσα, και της είπε ότι ήταν πρόθυμος να κατέβει το πολύ στα 2000 πέσος. Την ευχαρίστησα για τον χρόνο της, και πήγα βόλτα, ψελλίζοντας “βρε δεν γα...έστε...”
Άλλος στη θέση μου θα τα είχε δώσει. Δύο χιλιάδες πέσος, λιγότερο από 50 ευρώ. Περιουσία, δεν τη λες. Προφανώς δεν ήταν φθηνό, αλλά... δεν ήταν και αστρονομική η τιμή. Όπως εξήγησα όμως στη Βερόνικα, τώρα που έχω μεγαλώσει, η ανοχή μου σε διάφορα πράγματα έχει περιοριστεί. Επιπλέον, τα πράγματα τα θέλω να γίνονται όπως θεωρώ εγώ ότι είναι σωστά, όπως θεωρώ ότι η κοινή λογική επιτάσσει ότι είναι σωστά. Είμαι σχετικά flexible, προσαρμόζομαι στα... τοπικά “ήθη κι έθιμα”, το έκανα στην Παραγουάη, το έκανα στη Βραζιλία, αλλά μέχρι ενός ορίου. Πενήντα ευρώ για εισιτήριο αγώνα τής σειράς (ούτε καν ιδιαίτερα σημαντικό παιχνίδι), αγορασμένο στη μαύρη αγορά, μετά από... ξετρύπωμα παράνομου μεταπωλητή, στην πίσω αυλή ρεστοράν, μετά από παζάρια, όοοοολο αυτό, ό-χ-ι. Αν η μάνα μου χρειαζόταν εγχείρηση και μας έλεγαν... 50.000 ευρώ, θα έψαχνα τοκογλύφο για να βρω τα χρήματα. Πενήντα ευρώ όμως σε “εισιτηριο-γλύφο”, δεν τα δίνω. Έτσι, ΕΤΣΙ, δεν μ’ ενδιαφέρει.
Με το “έτσι, δεν μ’ ενδιαφέρει”, εννοώ ότι την ημέρα τού Μπόκα-Ρίβερ, αντί έστω να πάω έξω από το γήπεδο και να “χαζέψω ατμόσφαιρα”, εγώ πήγα να δω Ατλάντα-Σαν Λορένσο, γυναικείο ποδόσφαιρο, σε γήπεδο που δεν είχα πάει ποτέ. Με το “έτσι, δεν μ’ ενδιαφέρει”, εννοώ ότι τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έξι παρά, απόγευμα, εδώ, ακούω τύμπανα από το γήπεδο. Στις δέκα παρά τέταρτο παίζει η Μπόκα ημιτελικό Λιμπερταδόρες με την Παλμέιρας, κι όχι μόνο δεν κάνω κέφι να πάω να ρίξω μια ματιά τι παίζει γύρω από το γήπεδο, αλλά ειλικρινά, το πιθανότερο είναι να μην δω καν το παιχνίδι σε τηλεόραση ή στο ίντερνετ. Αν με κάνεις να αισθάνομαι ανεπιθύμητος, περιττός, αντικείμενο αρμέγματος, δεν μ’ ενδιαφέρεις. Μπορώ να ζήσω χωρίς να ξαναπάω στο Μπομπονέρα. Μπορούν να βάλουν τα μοσχοπουλημένα στη μαύρη αγορά εισιτήριά τους bien en el fondo de su profundo culo...
Εκεί που αηδίασα τελείως με την Μπόκα (στην οποία εύχομαι απόψε να χάσει 0-4 – πολύ “ανώτερος” άνθρωπος, δεν μπορείτε να πείτε...), ήταν όταν πήγα να δω τις reservas τους, την ομάδα νέων, στην οποία ενίοτε παίζουν και παίκτες τής πρώτης ομάδας, κυρίως όταν επιστρέφουν από τραυματισμό. Παίζουν σε ένα γήπεδο δίπλα στο Μπομπονέρα, μικρό, με κερκίδα για... χίλια( ; ) άτομα. Στη Φλουμινένσε, στο Ρίο, όταν πήγα σε αντίστοιχο παιχνίδι, με κέρασαν αναψυκτικό, επειδή τους φάνηκε “ουάου” ότι Έλληνας μπήκε στη διαδικασία να ψάξει το πρόγραμμα και να βρει πότε και πού έπαιζε η δεύτερη ομάδα τους. Στην Μπόκα (la concha de su hermana…), έφαγα πόρτα(!!!), επειδή δεν είμαι socio (μέλος) !! Για να δεις τα πιτσιρίκια τής Μπόκα, στο πρωτάθλημα (de mierda) που συμμετέχουν, πρέπει να είσαι μέλος!!! Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου... Φάνηκε παράξενο ακόμα και σε σόσιο που ήταν εκεί δίπλα, και με είδε τρελαμένο με την “απαγόρευση εισόδου”. Το παιχνίδι άρχιζε σε 15 λεπτά, στην κερκίδα ήταν δεν ήταν 50 άτομα, και δεν με άφησαν να μπω επειδή η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε σόσιος!
Υπάρχει λόγος, εντελώς ηλίθιος, εντελώς... αργεντίνικος, αλλά το κείμενο είναι ήδη τεράστιο, κι είμαι ήδη αρκετά εκνευρισμένος
. Θα γκρινιάξω επί του συγκεκριμένου άλλη φορά.
Μπορούσα να είχα μπει στο γήπεδο, μπορούσα να είχα... κάνει μανούρα, να είχα ζητήσει να δω άνθρωπο του συλλόγου, να είχα φλασάρει τη διεθνή δημοσιογραφική κάρτα μου, να είχα φωνάξει, να, να, να, για όλα υπάρχει μία λύση, ειδικά σε χώρες σαν την Αργεντινή, όπου το “ψηστήρι” (και το να είσαι από την Ευρώπη) goes a long-looong way, αλλά... όπως έγραψα και νωρίτερα, ΕΤΣΙ, δεν μ’ ενδιαφέρει. Οτιδήποτε ξεπερνάει τα όρια του “ενοχλητικού” και κινείται στη σφαίρα του απύθμενα γελοίου, δεν μ’ ενδιαφέρει. Στα σχεδόν 43 μου, προτεραιότητα μου είναι να ζω ήρεμα, κι οτιδήποτε αισθάνομαι ότι μου... ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, όσο και όπως μπορώ, το αποφεύγω.
Τέλη 2011 κι αρχές 2012 ήμουν στο Μπουένος Άιρες κατακαλόκαιρο, οι μέρες ήταν... για να λιώνεις, αλλά τα βράδια ήταν ευχάριστα. Έτσι θυμάμαι. Την ημέρα να ψάχνω σκιά, και τα βράδια να κοιμάμαι με το παράθυρο ανοικτό αλλά με σεντόνι, χωρίς να αισθάνομαι δυσφορία λόγω ζέστης (στο δωμάτιο δεν είχα ούτε κλιματιστικό ούτε ανεμιστήρα).
Αυτά περί καιρού...
Περί ασφάλειας, το θέμα το βρίσκω εντελώς υποκειμενικό. Η ιδιοκτήτρια του airbnb μέρους που νοικιάζω (δωμάτιο, όχι ολόκληρο το διαμέρισμα), στην παρουσίαση του χώρου της στο airbnb, αναφέρει ότι το μέρος δεν ενδείκνυται για όσους έρχονται στο Μπουένος Άιρες με σκοπό να βγαίνουν τα βράδια, και να επιστρέφουν όταν οι τριγύρω δρόμοι είναι άδειοι. Αν νομίζετε ότι το γράφει για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, να μην έχει μεταμεσονύχτια μπες-βγες στο σπίτι, η αλήθεια είναι πως όχι, δεν το γράφει γι’ αυτό, αφού κι εκείνη, λόγω δουλειάς, τα μισά βράδια κάθε βδομάδα “άγρια” ώρα επιστρέφει. Το γράφει επειδή θέλει να έχει τη συνείδησή της καθαρή, επειδή ξέρει ότι η Μπόκα είναι... “κάπως”.
Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσοι μου έχουν πει το ίδιο από τη μέρα που έφθασα εδώ. Όταν μιλάω με κόσμο (συνήθως σε γήπεδα, ή σε καταστήματα αθλητικών ειδών, όπου περνάω πολύυυυ χρόνο, αγοράζοντας ποδοσφαιρικές φανέλες που δεν θα φορέσω ποτέ), και κάποια στιγμή φθάνουμε στο πού μένω, όλοι μου λένε “πρόσεχε εκεί...”
Πώς μου φαίνεται εμένα η Μπόκα; “Διαχειρίσιμη”. Δεν είναι... Ρεκολέτα, αλλά... ναι, “διαχειρίσιμη”. Με μία καλή δόση κοινής λογικής, μένεις μακριά από μπελάδες. Αν είναι η πρώτη σου φορά στη Νότια Αμερική κι είσαι... Ιάπωνας ή Ταϊβανέζος, μπορεί να τρομάξεις (αν βρεθείς μόνος στον δρόμο από τη δύση τού ήλιου και μετά). Αν είσαι συνηθισμένος στη Λατινική Αμερική και δεν έχεις το μυαλό σου πάνω από το κεφάλι σου, κανένα πρόβλημα.
Αλήθεια είναι ότι από τις δέκα και μετά, το βράδυ, οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι, και βλέπεις κυρίως παρέες νεαρών να κάθονται σε πεζούλια, να πίνουν (με μία μεγάλη μπίρα στο χέρι ο καθένας), να “καπνίζουν”, κι επίσης αλήθεια είναι ότι... δεν σε κοιτάνε απλά, αλλά σε “τσεκάρουν”. Το καλό με το σπίτι που μένω εγώ είναι ότι βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο από Almirante Brown, έναν φαρδύ δρόμο που έχει πάντα κόσμο και κίνηση, λεωφορεία, αυτοκίνητα, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα.
Όχι ότι δεν γίνονται διάφορα... Η κυρία στο σπίτι τής οποίας μένω, είναι part-time κοινωνική λειτουργός, εθελοντικά το κάνει, χωρίς να αμείβεται, και μέρα παρά μέρα μού λέει... διάφορα. Πριν από λίγα βράδια, οδηγός λεωφορείου μαχαιρώθηκε από δύο νεαρούς. Στο Μπουένος Άιρες δεν βγάζεις εισιτήριο από τους οδηγούς, με κάρτα μετακινείσαι, οι οδηγοί δεν έχουν τις... εισπράξεις τής ημέρας πάνω τους, όμως πάλι στόχοι είναι, ακόμα και για το κινητό τους. Από τις δέκα το βράδυ και μετά, η δική μου εμπειρία λέει ότι οι οδηγοί των λεωφορείων που “κανονικά”, βάσει δρομολογίου, πρέπει να μπουν στην Μπόκα, δεν μπαίνουν, αλλάζουν ετσιθελικά το δρομολόγιο, και δεν τους κακίζω.
Γενικά, “συμβαίνουν πράγματα” στην Μπόκα, όμως... δεν μου αλλάζει γνώμη κανείς, την κατάσταση εδώ τη θεωρώ “διαχειρίσιμη”, χωρίς να είμαι και κανένας ατρόμητος που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Απλά, έχω πάθει αλλού, και λίγο-πολύ έχω μάθει.
Παρεμπιπτόντως, η Μπόκα κάποτε (αρχές 20ού αιώνα), είχε πολλούς-πολλούς Έλληνες. Ομολογώ ότι δεν το ήξερα, όπως δεν ήξερα ότι τρεις-τέσσερις από τους ιδρυτές τής Μπόκα “Τζούνιορς” (που δεν προφέρεται έτσι, αλλά... τέλος πάντων) ήταν Έλληνες(!). Έχει γραφτεί βιβλίο από Ελληνίδα για τον ελληνισμό τής Μπόκα. Σήμερα απομένουν ελάχιστοι. Σήμερα-σήμερα, η Μπόκα είναι... περουβιανο-παραγουανο-κινεζο-ιταλιάνικη... Περουβιανοί (με ΠΟΛΥ περουβιανικά χαρακτηριστικά) έχουν όλα τα μανάβικα. Παραγουανοί έχουν τα κρεοπωλεία (δεν ξέρω μπροστά από πόσα έχω περάσει, κι έχω προσέξει μέσα σημαίες και μπανεράκια τής Ολίμπια και της Σέρρο Πορτένιο, των δύο μεγαλύτερων ομάδων τής Ασουνσιόν και γενικότερα της Παραγουάης). Κινέζοι έχουν τα σούπερ μάρκετ. Ακόμα και σήμερα όμως, επιζούν “ντόπιοι” που όταν μιλάνε, νομίζεις ότι ακούς Ιταλό να μιλάει Ιταλο-Ισπανικά. Πολύ ενδιαφέρουσα μίξη.
Ειδικά για τους Κινέζους, το σχόλιό μου είναι ότι... είναι ίδιοι όπως σχεδόν παντού, απ’ όπου τουλάχιστον εγώ προσωπικά έχω περάσει. Είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, το σπίτι τους είναι στο πίσω μέρος των μαγαζιών τους ή ακριβώς από πάνω, δεν συμμετέχουν στη ζωή τής περιοχής, και τα παιδιά τους δεν πηγαίνουν σχολείο. Ό,τι μαθαίνουν, το μαθαίνουν σπίτι. Τα δε Ισπανικά τους, είναι όσα χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά τους. Έτσι τους έχω δει σχεδόν παντού (δεν αναφέρομαι στη... Μαλαισία για παράδειγμα, όπου είναι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά σε χώρες που είναι περιορισμένη μειοψηφία, Πολωνία, Ουγγαρία, αλλού στην Ευρώπη, Μεξικό, Χιλή, και πάει λέγοντας).
Αυτό που θα γράψω θα φανεί οξύμωρο, αλλά το δικό μου ένα και μοναδικό μεγάλο πρόβλημα με την Μπόκα είναι ότι μένω... πέντε τετράγωνα από το Μπομπονέρα, το γήπεδο. “Οξύμωρο”, επειδή φαντάζομαι να έχετε καταλάβει ότι η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι... ιδιάζουσα. Γιατί είναι τόσο πρόβλημα για μένα το ότι το σπίτι “μου” είναι κυριολεκτικά πέντε τετράγωνα από το Μπομπονέρα; Επειδή όχι τρεις μήνες, αλλά τρία ΧΡΟΝΙΑ να περάσω στο Μπουένος Άιρες και στην Μπόκα συγκεκριμένα, παιχνίδι στο Μπομπονέρα δεν πρόκειται να δω(!), όχι επειδή δεν θέλω, αλλά επειδή... Μπερδεμένη ιστορία, μικρογραφία τού πόσο... κωλοχανείο (συγγνώμη κιόλας) είναι η Αργεντινή σαν χώρα γενικότερα, όχι μόνο η Μπόκα Σούνιορς (αν θέλουμε να το προφέρουμε σωστά, με το “Σ” να ακούγεται σαν το αγγλικό “sh”), και το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, αλλά η χώρα γενικότερα... (την οποία μπορεί να την αγαπάω, αλλά... δεν είμαι και τυφλός).
Το 2009, την πρώτη μου φορά εδώ, μπορούσες ακόμα να πας στα εκδοτήρια και να αγοράσεις εισιτήριο σε λογική τιμή (κάτω από δέκα ευρώ, τότε). Αυτό έκανα, κι είδα ένα Μπόκα-Κολόν, ένα από τα δέκα χειρότερα παιχνίδια που έχω δει στη ζωή μου, στο εξωτερικό, αλλά... σκοτίστηκα. Ήμουν στο Μπομπονέρα, κι αυτό μου έφθανε για να “πετάω”. Το 2011 που επέστρεψα, η κατάσταση είχε ήδη αλλάξει, και σήμερα είναι πιο αρρωστημένη από ποτέ. Το πρόβλημα έχει... διάφορα επίπεδα: το γήπεδο είναι μικρό, δεν παίρνει πάνω από 50.000 κόσμο, που για την Μπόκα είναι λίγο. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι ο σύλλογος αφήνει τους “μπάρρας” να κάνουν μπίζνα με τα εισιτήρια, για να τους έχει “βολεμένους” και ήσυχους. Αν θέλω, μπορώ τώρα, να σταματήσω να γράφω αυτό το κείμενο, και σε δέκα λεπτά να έχω αγοράσει εισιτήριο για το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι τους, σε κάποιο από τα σάιτ που πουλάνε στο ίντερνετ. Σε τι τιμές; Για μένα, προκλητικές. Πού τα βρίσκουν; Από τους “μπάρρας”. Από τους “οργανωμένους” οπαδούς που όπως παίρνουν τα εισιτήρια από τον σύλλογο, έτσι τα “σπρώχνουν” σε τουριστικά γραφεία, που με τη σειρά τους τα χρυσοπουλάνε, σε ξένους κυρίως, που έρχονται στο Μπουένος Άιρες με το “ματς Μπόκα στο Μπομπονέρα” στην... bucket list τους με τα πράγματα που θέλουν να κάνουν στην πόλη πριν φύγουν.
Πριν το Μπόκα-Κολόν (πάλι η Κολόν...) τώρα πρόσφατα, πήγαμε με τη Βερόνικα (την airbnb host μου) σε ένα ρεστοράν κοντά στο Καμινίτο. Είχε ασχοληθεί εκείνη για να με βοηθήσει, είχε βρει άνθρωπο που πουλάει εισιτήρια στη μαύρη. Πιο πολύ από περιέργεια πήγα, για να δω πώς γίνεται το όλο... πράγμα. Πήγαμε, περίμενα έξω, τον βρήκε, μίλησαν, και της είπε 2400 πέσος. Μου το μετέφερε η Βερόνικα, και γέλασα αυθόρμητα. Επέστρεψε μέσα, και της είπε ότι ήταν πρόθυμος να κατέβει το πολύ στα 2000 πέσος. Την ευχαρίστησα για τον χρόνο της, και πήγα βόλτα, ψελλίζοντας “βρε δεν γα...έστε...”
Άλλος στη θέση μου θα τα είχε δώσει. Δύο χιλιάδες πέσος, λιγότερο από 50 ευρώ. Περιουσία, δεν τη λες. Προφανώς δεν ήταν φθηνό, αλλά... δεν ήταν και αστρονομική η τιμή. Όπως εξήγησα όμως στη Βερόνικα, τώρα που έχω μεγαλώσει, η ανοχή μου σε διάφορα πράγματα έχει περιοριστεί. Επιπλέον, τα πράγματα τα θέλω να γίνονται όπως θεωρώ εγώ ότι είναι σωστά, όπως θεωρώ ότι η κοινή λογική επιτάσσει ότι είναι σωστά. Είμαι σχετικά flexible, προσαρμόζομαι στα... τοπικά “ήθη κι έθιμα”, το έκανα στην Παραγουάη, το έκανα στη Βραζιλία, αλλά μέχρι ενός ορίου. Πενήντα ευρώ για εισιτήριο αγώνα τής σειράς (ούτε καν ιδιαίτερα σημαντικό παιχνίδι), αγορασμένο στη μαύρη αγορά, μετά από... ξετρύπωμα παράνομου μεταπωλητή, στην πίσω αυλή ρεστοράν, μετά από παζάρια, όοοοολο αυτό, ό-χ-ι. Αν η μάνα μου χρειαζόταν εγχείρηση και μας έλεγαν... 50.000 ευρώ, θα έψαχνα τοκογλύφο για να βρω τα χρήματα. Πενήντα ευρώ όμως σε “εισιτηριο-γλύφο”, δεν τα δίνω. Έτσι, ΕΤΣΙ, δεν μ’ ενδιαφέρει.
Με το “έτσι, δεν μ’ ενδιαφέρει”, εννοώ ότι την ημέρα τού Μπόκα-Ρίβερ, αντί έστω να πάω έξω από το γήπεδο και να “χαζέψω ατμόσφαιρα”, εγώ πήγα να δω Ατλάντα-Σαν Λορένσο, γυναικείο ποδόσφαιρο, σε γήπεδο που δεν είχα πάει ποτέ. Με το “έτσι, δεν μ’ ενδιαφέρει”, εννοώ ότι τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έξι παρά, απόγευμα, εδώ, ακούω τύμπανα από το γήπεδο. Στις δέκα παρά τέταρτο παίζει η Μπόκα ημιτελικό Λιμπερταδόρες με την Παλμέιρας, κι όχι μόνο δεν κάνω κέφι να πάω να ρίξω μια ματιά τι παίζει γύρω από το γήπεδο, αλλά ειλικρινά, το πιθανότερο είναι να μην δω καν το παιχνίδι σε τηλεόραση ή στο ίντερνετ. Αν με κάνεις να αισθάνομαι ανεπιθύμητος, περιττός, αντικείμενο αρμέγματος, δεν μ’ ενδιαφέρεις. Μπορώ να ζήσω χωρίς να ξαναπάω στο Μπομπονέρα. Μπορούν να βάλουν τα μοσχοπουλημένα στη μαύρη αγορά εισιτήριά τους bien en el fondo de su profundo culo...
Εκεί που αηδίασα τελείως με την Μπόκα (στην οποία εύχομαι απόψε να χάσει 0-4 – πολύ “ανώτερος” άνθρωπος, δεν μπορείτε να πείτε...), ήταν όταν πήγα να δω τις reservas τους, την ομάδα νέων, στην οποία ενίοτε παίζουν και παίκτες τής πρώτης ομάδας, κυρίως όταν επιστρέφουν από τραυματισμό. Παίζουν σε ένα γήπεδο δίπλα στο Μπομπονέρα, μικρό, με κερκίδα για... χίλια( ; ) άτομα. Στη Φλουμινένσε, στο Ρίο, όταν πήγα σε αντίστοιχο παιχνίδι, με κέρασαν αναψυκτικό, επειδή τους φάνηκε “ουάου” ότι Έλληνας μπήκε στη διαδικασία να ψάξει το πρόγραμμα και να βρει πότε και πού έπαιζε η δεύτερη ομάδα τους. Στην Μπόκα (la concha de su hermana…), έφαγα πόρτα(!!!), επειδή δεν είμαι socio (μέλος) !! Για να δεις τα πιτσιρίκια τής Μπόκα, στο πρωτάθλημα (de mierda) που συμμετέχουν, πρέπει να είσαι μέλος!!! Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου... Φάνηκε παράξενο ακόμα και σε σόσιο που ήταν εκεί δίπλα, και με είδε τρελαμένο με την “απαγόρευση εισόδου”. Το παιχνίδι άρχιζε σε 15 λεπτά, στην κερκίδα ήταν δεν ήταν 50 άτομα, και δεν με άφησαν να μπω επειδή η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε σόσιος!
Υπάρχει λόγος, εντελώς ηλίθιος, εντελώς... αργεντίνικος, αλλά το κείμενο είναι ήδη τεράστιο, κι είμαι ήδη αρκετά εκνευρισμένος
. Θα γκρινιάξω επί του συγκεκριμένου άλλη φορά.Μπορούσα να είχα μπει στο γήπεδο, μπορούσα να είχα... κάνει μανούρα, να είχα ζητήσει να δω άνθρωπο του συλλόγου, να είχα φλασάρει τη διεθνή δημοσιογραφική κάρτα μου, να είχα φωνάξει, να, να, να, για όλα υπάρχει μία λύση, ειδικά σε χώρες σαν την Αργεντινή, όπου το “ψηστήρι” (και το να είσαι από την Ευρώπη) goes a long-looong way, αλλά... όπως έγραψα και νωρίτερα, ΕΤΣΙ, δεν μ’ ενδιαφέρει. Οτιδήποτε ξεπερνάει τα όρια του “ενοχλητικού” και κινείται στη σφαίρα του απύθμενα γελοίου, δεν μ’ ενδιαφέρει. Στα σχεδόν 43 μου, προτεραιότητα μου είναι να ζω ήρεμα, κι οτιδήποτε αισθάνομαι ότι μου... ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, όσο και όπως μπορώ, το αποφεύγω.
)
