10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Εφτά παρά δέκα... “Κανονικά”, τώρα έπρεπε να τελειώνει ο πρώτος τελικός τού Λιμπερταδόρες, εδώ, στα πέντε τετράγωνα, στο Μπομπονέρα. Αν είστε του ποδοσφαίρου, ξέρετε ήδη τι συνέβη...
Άρχισε να βρέχει γύρω στις τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα, κι απλά... συνεχίζει να βρέχει. Βγήκα το πρωί για να πάρω ένα παπούτσι που άφησα σε τσαγκάρη πριν από λίγες ημέρες και να πάω στο μίνι Καρφούρ τής γειτονιάς. Η αστυνομία είχε στήσει ήδη... οδοφράγματα στα τέσσερα τετράγωνα γύρω από το γήπεδο. Ήταν έντεκα και μισή, πεντέμισι ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, και κόσμος είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζει ουρά για να μπει στο γήπεδο. Δεν ξέρω τι ώρα άνοιξαν τις πόρτες, όμως στις φωτογραφίες από τον... φινλανδικό αγωνιστικό χώρο (με χίλιες λίμνες), φαίνονται οπαδοί τής Μπόκα σε ένα από τα δύο πέταλα. Ήταν προφανές από νωρίς ότι δεν μπορούσε να παιχτεί ποδόσφαιρο σήμερα στο Μπομπονέρα. Το ανέβαλαν για αύριο, αλλά η πρόγνωση του καιρού λέει ότι η βροχή δεν πρόκειται να σταματήσει, τουλάχιστον μέχρι τις δύο, δύο ώρες πριν τη νέα προγραμματισμένη ώρα έναρξης.
Πιστέψτε με, έχω όλη τη διάθεση να... θάψω τους Αργεντινούς για το ότι αναβλήθηκε τελικός Λιμπερταδόρες(!!!) λόγω καιρικών συνθηκών(!!!), σκέφτομαι ότι στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε σήμερα να συμβεί κάτι ανάλογο, τις δύο τελευταίες εβδομάδες συνέβησαν διάφορα που με... τσάτισαν στο Μπουένος Άιρες, όμως... ειλικρινά, ειλικρινά-ειλικρινά, τους βρίσκω πολλά ελαφρυντικά. Η βροχή που έπεσε σήμερα ήταν τόση που πραγματικά πιστεύω ότι ακόμα και σε “πρωτοκοσμική” ευρωπαϊκή χώρα με στάδιο “μοντέρνας κατασκευής” το παιχνίδι δύσκολα θα είχε διεξαχθεί.
Η Βερόνικα, η airbnb hostess μου, χάρηκε που το ανέβαλαν. Για εκείνη, το σημαντικότερο κομμάτι κάθε εντός έδρας αγώνα τής Μπόκα έχει να κάνει με το ότι δεκάδες άνθρωποι βγάζουν λεφτά γύρω από το γήπεδο. Η Βερόνικα είναι στο πλευρό εκείνων που πουλάνε choripanes, αναμνηστικά, στο πλευρό των cuidacoches (εκείνοι που “προσέχουν” παρκαρισμένα αυτοκίνητα), στο πλευρό ακόμα και των chorros, των... μικροκλεπτών, που κάνουν θραύση γύρω από το γήπεδο τις ημέρες των αγώνων, εκμεταλλευόμενοι το ότι οι δρόμοι γύρω από το Μπομπονέρα είναι σχετικά στενοί, χιλιάδες κόσμου μαζεύεται/στριμώχνεται, κι έτσι είναι εύκολο για κλεφτρόνια να... επωφεληθούν. Με τέτοιον καιρό, το... εμπόριο, το παρεμπόριο, και φυσικά το κλεφτρονιομάνι, θα δυσκολεύονταν, οπότε... “καλύτερα που το ανέβαλαν”, είπε η Βερόνικα.
Κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο περί Μπόκα, και δεν θα επεκταθώ σήμερα. Αναφέρω απλά ότι δίπλα στις χιλιάδες “λαού” που ζούνε ΓΙΑ την ομάδα, που τη στηρίζουν χωρίς ιδιοτέλεια, υπάρχουν αμέτρητοι “οπαδοί” τής Μπόκα που ζούνε ΑΠΟ τον σύλλογο, όχι ΓΙΑ τον σύλλογο. Είναι “επαγγελματίες οπαδοί”, οι πρώτοι που για εντελώς ιδιοτελείς λόγους δεν θέλουν να χτιστεί νέο γήπεδο.
Για την περιοχή, τη γειτονιά, αμέλησα να αναφέρω τις προάλλες ότι ανεξαρτήτως ώρας, βλέπεις πολλούς αστυνομικούς στους δρόμους. Οι περισσότεροι/ες είναι πιτσιρίκια, 20-κάτι, που συνήθως βαριούνται και κάτι κάνουν με το κινητό τους, αν δεν καπνίζουν (όχι ότι έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα). Σαν “προσωρινός κάτοικος” της Μπόκα, θεωρώ την παρουσία τους καλοδεχούμενη, χωρίς όμως να έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες από κανέναν τους. Πριν από λίγες ημέρες έσπασαν τζάμι συνοδηγού παρκαρισμένου αυτοκινήτου, μέρα-μεσημέρι, με δέκα αστυνομικούς γύρω-γύρω (ένα τετράγωνο από το Καμινίτο), και κανείς δεν είδε τίποτα(...).
Η Μπόκα είναι λίγο... Αβάνα. Δύο βδομάδες πέρασα εκεί το 2009, και μία από τις αναμνήσεις μου έχει να κάνει με το ότι κάθε φορά που έψαχνα κάτι και ρωτούσα κάποιον στον δρόμο (ή την κυρία στο διαμέρισμα της οποίας έμεινα τις περισσότερες από τις 15 μέρες μου στην πόλη), ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν είχαν αυτό που έψαχνα (μία σημαία τής Κούβας, πούρα, αυτό, το ένα, το άλλο), ήξεραν κάποιον που το είχε, και φρόντιζαν να με... στέλνουν συστημένο. Ο κόσμος στην Αβάνα μού έδωσε την αίσθηση ότι... στηρίζουν ο ένας τον άλλον, βοηθάνε ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον εκείνους τού κύκλου τους, είναι ένα... τεράστιο “δίκτυο αλληλοϋποστήριξης”, κάτι που μου άρεσε. Στην Μπόκα βλέπω κάτι παρόμοιο, με το επιπρόσθετο ότι εδώ το ίδιο δίκτυο είναι και “δίκτυο αλληλοκάλυψης”. Ανάλογα με το τι συνέβη πού, οι ντόπιοι λίγο-πολύ ξέρουν ποιος το έκανε, αλλά δεν καρφώνουν. Ειδικά με τους πιτσιρικάδες chorros έχουν μεγάλη ανοχή, αφενός επειδή “παιδιά είναι, από προβληματικές οικογένειες, στα ναρκωτικά τρώνε ό,τι κλέβουν”, κι αφετέρου επειδή κατά κανόνα τα θύματα των chorros δεν είναι ντόπιοι, αλλά “περαστικοί”...
Κατά τα άλλα, η Μπόκα έχει ποδηλατόδρομο, ο οποίος χρησιμοποιείται ελάχιστα από ντόπιους. Ποιοι τον χρησιμοποιούν; Cartoneros (κόσμος που “τσιμπάει” πράγματα από κάδους σκουπιδιών, κυρίως όμως μεγάλα χαρτόνια), και γκρουπ τουριστών που τριγυρνάνε με ποδήλατα, ακολουθώντας “οδηγό”. Χαμογελάω κάθε φορά που βλέπω την εικόνα, στο ένα “ρεύμα” τού ποδηλατόδρομου να τραβάει τη μίνι άμαξά του ένας cartonero, και στο άλλο να κάνουν πεταλιές 5-10 ξανθομπάμπουρες με όμοια κράνη (τού τουριστικού γραφείου ή χόστελ που έχει οργανώσει το τουρ με ποδήλατα στην Μπόκα).
Όσο για τα πεζοδρόμια της Μπόκα, θα τα θυμάμαι γεμάτα... κακάκια σκύλων(!). Πάνω από ενάμιση μήνα τώρα, οι ιδιοκτήτες σκύλων (δεν μου αρέσει το “ιδιοκτήτες” πριν το “σκύλων”, αλλά... τέλος πάντων) που έχω δει να... μαζεύουν τα κακάκια των τετραπόδων τους είναι ε-λά-χι-στοι. Διευκρινίζω, στην Μπόκα. Σε άλλες γειτονιές στο Μπουένος Άιρες, θα έλεγα ότι στην πλειοψηφία τους, εκείνοι που τουλάχιστον εγώ έχω δει, τα μαζεύουν. Στην Μπόκα, στην πλειοψηφία τους, οι “ιδιοκτήτες” δεν... σκοτίζονται. Επιπλέον, υπάρχουν αμέτρητα αδέσποτα σκυλιά. Προσθέστε τις ακαθαρσίες των μεν και των δε, και φαντάζεστε τι γίνεται στα πεζοδρόμια. “Βομβαρδισμένα”. Ειδικά το βράδυ, σε δρόμους με λιγότερα φώτα, προσέχω κάθε βήμα...
Για να είμαι ειλικρινής, πριν ακόμα έρθω, δεν... ξετρελαινόμουν στην ιδέα να περάσω τρεις μήνες στην Μπόκα. Γεωγραφικά δεν είναι εκεί που θα ήθελα να έχω βάση στο Μπουένος Άιρες, κι επιπλέον είναι... υπερβολικά κιτς για τα γούστα μου. Το πιστεύετε ότι 50 μέρες τώρα δεν έχω πάει στο Καμινίτο για βόλτα, αν και το έχω στα τρία τετράγωνα; Εννοείται ότι πήγα το 2009, ξαναπήγα το 2011, για το χάζι, για φωτογραφίες, για να... δω πώς είναι, αλλά τώρα περνάω από την άκρη του κάθε δεύτερη μέρα, και δεν κάνω αριστερά για να το περπατήσω.
Είναι η πρώτη φορά που “ζω” (πολύ προσωρινά, μόνο για τρεις μήνες) σε μέρος από το οποίο περνάει διώροφο τουριστικό λεωφορείο που κάνει τον... γύρο των τουριστικών αξιοθεάτων τού Μπουένος Άιρες. Πηγαίνω σε σούπερ μάρκετ ή δεξιά-αριστερά για άλλη δουλειά, και από δίπλα μου περνάει το κίτρινο λεωφορείο με δεν ξέρω πόσους τουρίστες μέσα, με κάμερες στα χέρια. Δεν το είχα ξαναζήσει, κι ομολογώ ότι δεν μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι... “έκθεμα”. Όχι ότι περνιέμαι για ντόπιος, κι εγώ τουρίστας είμαι (και φαίνομαι, με το σακιδιάκι μονίμως στην πλάτη και τα παντελόνια που έχουν φερμουάρ πάνω από τα γόνατα για να τα μετατρέπεις σε σορτς), αλλά... δεν ξέρω... δεν μου... κάθεται καλά.
Γιατί διάλεξα τότε Μπόκα; Επειδή το δωμάτιο που βρήκα εδώ ήταν σημαντικά φθηνότερο από άλλα δωμάτια που μου άρεσαν στο Μπουένος Άιρες, κι επειδή για μένα το δωμάτιο μου είναι το σημαντικότερο σημείο στην πόλη που περνάω χρόνο, είναι το “σπίτι” μου και το “γραφείο” μου, στο οποίο περνάω με διαφορά τον περισσότερο χρόνο λόγω δουλειάς. Ας το θέσω έτσι όμως: αν, δεν ξέρω πώς και πότε, αποφασίσω να περάσω ξανά τρεις μήνες στο Μπουένος Άιρες, στην Μπόκα δεν πρόκειται να ξαναμείνω. Θα δώσω 50% περισσότερα χρήματα και θα μείνω αλλού. Όχι ότι είναι... “άσχημα”, και “χρώμα” έχει, και πολύ ενδιαφέρον, και χάζι, και καλή συγκοινωνία για... λίγο-πολύ οπουδήποτε εντός και γύρω τού Μπουένος Άιρες, απλά... δεν είναι το μέρος “μου”. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και πάντα, όμως. Στο Ρίο ήμουν... βασιλιάς, έμενα σε condominium (με γυμναστήριο, με πισίνα, με σάουνα, με, με, με) σε σημείο τής πόλης που ανέκαθεν θεωρούσα ι-δα-νι-κό (για μένα), κι ήξερα ερχόμενος στο Μπουένος Άιρες ότι... για λόγους μπάτζετ, έπρεπε να ρίξω τον πήχη.
Άρχισε να βρέχει γύρω στις τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα, κι απλά... συνεχίζει να βρέχει. Βγήκα το πρωί για να πάρω ένα παπούτσι που άφησα σε τσαγκάρη πριν από λίγες ημέρες και να πάω στο μίνι Καρφούρ τής γειτονιάς. Η αστυνομία είχε στήσει ήδη... οδοφράγματα στα τέσσερα τετράγωνα γύρω από το γήπεδο. Ήταν έντεκα και μισή, πεντέμισι ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, και κόσμος είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζει ουρά για να μπει στο γήπεδο. Δεν ξέρω τι ώρα άνοιξαν τις πόρτες, όμως στις φωτογραφίες από τον... φινλανδικό αγωνιστικό χώρο (με χίλιες λίμνες), φαίνονται οπαδοί τής Μπόκα σε ένα από τα δύο πέταλα. Ήταν προφανές από νωρίς ότι δεν μπορούσε να παιχτεί ποδόσφαιρο σήμερα στο Μπομπονέρα. Το ανέβαλαν για αύριο, αλλά η πρόγνωση του καιρού λέει ότι η βροχή δεν πρόκειται να σταματήσει, τουλάχιστον μέχρι τις δύο, δύο ώρες πριν τη νέα προγραμματισμένη ώρα έναρξης.
Πιστέψτε με, έχω όλη τη διάθεση να... θάψω τους Αργεντινούς για το ότι αναβλήθηκε τελικός Λιμπερταδόρες(!!!) λόγω καιρικών συνθηκών(!!!), σκέφτομαι ότι στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε σήμερα να συμβεί κάτι ανάλογο, τις δύο τελευταίες εβδομάδες συνέβησαν διάφορα που με... τσάτισαν στο Μπουένος Άιρες, όμως... ειλικρινά, ειλικρινά-ειλικρινά, τους βρίσκω πολλά ελαφρυντικά. Η βροχή που έπεσε σήμερα ήταν τόση που πραγματικά πιστεύω ότι ακόμα και σε “πρωτοκοσμική” ευρωπαϊκή χώρα με στάδιο “μοντέρνας κατασκευής” το παιχνίδι δύσκολα θα είχε διεξαχθεί.
Η Βερόνικα, η airbnb hostess μου, χάρηκε που το ανέβαλαν. Για εκείνη, το σημαντικότερο κομμάτι κάθε εντός έδρας αγώνα τής Μπόκα έχει να κάνει με το ότι δεκάδες άνθρωποι βγάζουν λεφτά γύρω από το γήπεδο. Η Βερόνικα είναι στο πλευρό εκείνων που πουλάνε choripanes, αναμνηστικά, στο πλευρό των cuidacoches (εκείνοι που “προσέχουν” παρκαρισμένα αυτοκίνητα), στο πλευρό ακόμα και των chorros, των... μικροκλεπτών, που κάνουν θραύση γύρω από το γήπεδο τις ημέρες των αγώνων, εκμεταλλευόμενοι το ότι οι δρόμοι γύρω από το Μπομπονέρα είναι σχετικά στενοί, χιλιάδες κόσμου μαζεύεται/στριμώχνεται, κι έτσι είναι εύκολο για κλεφτρόνια να... επωφεληθούν. Με τέτοιον καιρό, το... εμπόριο, το παρεμπόριο, και φυσικά το κλεφτρονιομάνι, θα δυσκολεύονταν, οπότε... “καλύτερα που το ανέβαλαν”, είπε η Βερόνικα.
Κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο περί Μπόκα, και δεν θα επεκταθώ σήμερα. Αναφέρω απλά ότι δίπλα στις χιλιάδες “λαού” που ζούνε ΓΙΑ την ομάδα, που τη στηρίζουν χωρίς ιδιοτέλεια, υπάρχουν αμέτρητοι “οπαδοί” τής Μπόκα που ζούνε ΑΠΟ τον σύλλογο, όχι ΓΙΑ τον σύλλογο. Είναι “επαγγελματίες οπαδοί”, οι πρώτοι που για εντελώς ιδιοτελείς λόγους δεν θέλουν να χτιστεί νέο γήπεδο.
Για την περιοχή, τη γειτονιά, αμέλησα να αναφέρω τις προάλλες ότι ανεξαρτήτως ώρας, βλέπεις πολλούς αστυνομικούς στους δρόμους. Οι περισσότεροι/ες είναι πιτσιρίκια, 20-κάτι, που συνήθως βαριούνται και κάτι κάνουν με το κινητό τους, αν δεν καπνίζουν (όχι ότι έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα). Σαν “προσωρινός κάτοικος” της Μπόκα, θεωρώ την παρουσία τους καλοδεχούμενη, χωρίς όμως να έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες από κανέναν τους. Πριν από λίγες ημέρες έσπασαν τζάμι συνοδηγού παρκαρισμένου αυτοκινήτου, μέρα-μεσημέρι, με δέκα αστυνομικούς γύρω-γύρω (ένα τετράγωνο από το Καμινίτο), και κανείς δεν είδε τίποτα(...).
Η Μπόκα είναι λίγο... Αβάνα. Δύο βδομάδες πέρασα εκεί το 2009, και μία από τις αναμνήσεις μου έχει να κάνει με το ότι κάθε φορά που έψαχνα κάτι και ρωτούσα κάποιον στον δρόμο (ή την κυρία στο διαμέρισμα της οποίας έμεινα τις περισσότερες από τις 15 μέρες μου στην πόλη), ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν είχαν αυτό που έψαχνα (μία σημαία τής Κούβας, πούρα, αυτό, το ένα, το άλλο), ήξεραν κάποιον που το είχε, και φρόντιζαν να με... στέλνουν συστημένο. Ο κόσμος στην Αβάνα μού έδωσε την αίσθηση ότι... στηρίζουν ο ένας τον άλλον, βοηθάνε ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον εκείνους τού κύκλου τους, είναι ένα... τεράστιο “δίκτυο αλληλοϋποστήριξης”, κάτι που μου άρεσε. Στην Μπόκα βλέπω κάτι παρόμοιο, με το επιπρόσθετο ότι εδώ το ίδιο δίκτυο είναι και “δίκτυο αλληλοκάλυψης”. Ανάλογα με το τι συνέβη πού, οι ντόπιοι λίγο-πολύ ξέρουν ποιος το έκανε, αλλά δεν καρφώνουν. Ειδικά με τους πιτσιρικάδες chorros έχουν μεγάλη ανοχή, αφενός επειδή “παιδιά είναι, από προβληματικές οικογένειες, στα ναρκωτικά τρώνε ό,τι κλέβουν”, κι αφετέρου επειδή κατά κανόνα τα θύματα των chorros δεν είναι ντόπιοι, αλλά “περαστικοί”...
Κατά τα άλλα, η Μπόκα έχει ποδηλατόδρομο, ο οποίος χρησιμοποιείται ελάχιστα από ντόπιους. Ποιοι τον χρησιμοποιούν; Cartoneros (κόσμος που “τσιμπάει” πράγματα από κάδους σκουπιδιών, κυρίως όμως μεγάλα χαρτόνια), και γκρουπ τουριστών που τριγυρνάνε με ποδήλατα, ακολουθώντας “οδηγό”. Χαμογελάω κάθε φορά που βλέπω την εικόνα, στο ένα “ρεύμα” τού ποδηλατόδρομου να τραβάει τη μίνι άμαξά του ένας cartonero, και στο άλλο να κάνουν πεταλιές 5-10 ξανθομπάμπουρες με όμοια κράνη (τού τουριστικού γραφείου ή χόστελ που έχει οργανώσει το τουρ με ποδήλατα στην Μπόκα).
Όσο για τα πεζοδρόμια της Μπόκα, θα τα θυμάμαι γεμάτα... κακάκια σκύλων(!). Πάνω από ενάμιση μήνα τώρα, οι ιδιοκτήτες σκύλων (δεν μου αρέσει το “ιδιοκτήτες” πριν το “σκύλων”, αλλά... τέλος πάντων) που έχω δει να... μαζεύουν τα κακάκια των τετραπόδων τους είναι ε-λά-χι-στοι. Διευκρινίζω, στην Μπόκα. Σε άλλες γειτονιές στο Μπουένος Άιρες, θα έλεγα ότι στην πλειοψηφία τους, εκείνοι που τουλάχιστον εγώ έχω δει, τα μαζεύουν. Στην Μπόκα, στην πλειοψηφία τους, οι “ιδιοκτήτες” δεν... σκοτίζονται. Επιπλέον, υπάρχουν αμέτρητα αδέσποτα σκυλιά. Προσθέστε τις ακαθαρσίες των μεν και των δε, και φαντάζεστε τι γίνεται στα πεζοδρόμια. “Βομβαρδισμένα”. Ειδικά το βράδυ, σε δρόμους με λιγότερα φώτα, προσέχω κάθε βήμα...
Για να είμαι ειλικρινής, πριν ακόμα έρθω, δεν... ξετρελαινόμουν στην ιδέα να περάσω τρεις μήνες στην Μπόκα. Γεωγραφικά δεν είναι εκεί που θα ήθελα να έχω βάση στο Μπουένος Άιρες, κι επιπλέον είναι... υπερβολικά κιτς για τα γούστα μου. Το πιστεύετε ότι 50 μέρες τώρα δεν έχω πάει στο Καμινίτο για βόλτα, αν και το έχω στα τρία τετράγωνα; Εννοείται ότι πήγα το 2009, ξαναπήγα το 2011, για το χάζι, για φωτογραφίες, για να... δω πώς είναι, αλλά τώρα περνάω από την άκρη του κάθε δεύτερη μέρα, και δεν κάνω αριστερά για να το περπατήσω.
Είναι η πρώτη φορά που “ζω” (πολύ προσωρινά, μόνο για τρεις μήνες) σε μέρος από το οποίο περνάει διώροφο τουριστικό λεωφορείο που κάνει τον... γύρο των τουριστικών αξιοθεάτων τού Μπουένος Άιρες. Πηγαίνω σε σούπερ μάρκετ ή δεξιά-αριστερά για άλλη δουλειά, και από δίπλα μου περνάει το κίτρινο λεωφορείο με δεν ξέρω πόσους τουρίστες μέσα, με κάμερες στα χέρια. Δεν το είχα ξαναζήσει, κι ομολογώ ότι δεν μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι... “έκθεμα”. Όχι ότι περνιέμαι για ντόπιος, κι εγώ τουρίστας είμαι (και φαίνομαι, με το σακιδιάκι μονίμως στην πλάτη και τα παντελόνια που έχουν φερμουάρ πάνω από τα γόνατα για να τα μετατρέπεις σε σορτς), αλλά... δεν ξέρω... δεν μου... κάθεται καλά.
Γιατί διάλεξα τότε Μπόκα; Επειδή το δωμάτιο που βρήκα εδώ ήταν σημαντικά φθηνότερο από άλλα δωμάτια που μου άρεσαν στο Μπουένος Άιρες, κι επειδή για μένα το δωμάτιο μου είναι το σημαντικότερο σημείο στην πόλη που περνάω χρόνο, είναι το “σπίτι” μου και το “γραφείο” μου, στο οποίο περνάω με διαφορά τον περισσότερο χρόνο λόγω δουλειάς. Ας το θέσω έτσι όμως: αν, δεν ξέρω πώς και πότε, αποφασίσω να περάσω ξανά τρεις μήνες στο Μπουένος Άιρες, στην Μπόκα δεν πρόκειται να ξαναμείνω. Θα δώσω 50% περισσότερα χρήματα και θα μείνω αλλού. Όχι ότι είναι... “άσχημα”, και “χρώμα” έχει, και πολύ ενδιαφέρον, και χάζι, και καλή συγκοινωνία για... λίγο-πολύ οπουδήποτε εντός και γύρω τού Μπουένος Άιρες, απλά... δεν είναι το μέρος “μου”. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και πάντα, όμως. Στο Ρίο ήμουν... βασιλιάς, έμενα σε condominium (με γυμναστήριο, με πισίνα, με σάουνα, με, με, με) σε σημείο τής πόλης που ανέκαθεν θεωρούσα ι-δα-νι-κό (για μένα), κι ήξερα ερχόμενος στο Μπουένος Άιρες ότι... για λόγους μπάτζετ, έπρεπε να ρίξω τον πήχη.
)
