10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Δεν είχα πρόθεση να θάψω το γενικώς συμπαθέστατο Μοντεβιδέο σε δεύτερο κατά σειρά κείμενο, αλλά μαγειρεύοντας (εντελώς καταχρηστικά χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα για ό,τι θανάσιμα βαρετό και ελάχιστα υγιεινό φτιάχνω στην κουζίνα για να βάλω στο στομάχι μου) νωρίτερα, σήμερα, τα είπαμε λίγο με τον Λουίς, έναν από τους δύο Βενεσολάνους τού σπιτιού, και παίρνω πάσα από την κουβέντα μας για να γράψω κάτι που έχω στο μυαλό μου από τις δύο πρώτες ημέρες μου εδώ.
Ο κεντρικός σταθμός των λεωφορείων τού Μοντεβιδέο είναι και εμπορικό κέντρο. Αυτό τον κάνει ένα από τα πιο... buzzing σημεία τής πόλης, ή, για να είμαι πιο ακριβής, ένα από τα ελάχιστα σημεία που προσωπικά έχω δει τρεις εβδομάδες τώρα στην πόλη, με ακατάπαυστη κίνηση που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ναι, είσαι στην Πρωτεύουσα χώρας, κι όχι σε επαρχιακή κωμόπολη εν ώρα σιέστας (όχι ότι έχουν κάτι κακό οι επαρχιακές κωμοπόλεις - διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ).
Το απόγευμα που έφθασα, πέρασα γύρω στο τέταρτο περιμένοντας τον Αλφρέδο (ο airbnb host μου) να έρθει να με πάρει με αμάξι, όπως είχαμε συμφωνήσει. Όσο ήμουν μέσα στο εμπορικό κέντρο, όλα μού φαινόντουσαν... τακτοποιημένα, καθαρά. Τη στιγμή που βγήκα, έπαθα ένα μίνι σοκ, νομίζοντας ότι με ένα βήμα είχα... τηλεμεταφερθεί σε σκουπιδότοπο.
Φανταστείτε πώς θα ήταν η γειτονιά σας πήχτρα στον κόσμο, με δέκα τεράστιους κάδους σκουπιδιών ανοικτούς, με σακούλες πεταμένες γύρω-γύρω από τους κάδους, και με δυνατό αέρα, να πηγαίνει μισοάδειες σακούλες και κάθε λογής σκουπίδια δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω. Εκείνο το απόγευμα, στο Μοντεβιδέο δεν είχε αέρα, όμως η εικόνα βγαίνοντας από το εμπορικό κέντρο ήταν τόσο... chocante, που λένε εδώ, τόσο “... ... ... (άφωνος, στόμα μισάνοιχτο)”, που έμεινα να χαζεύω.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι με την καθαριότητα το Μοντεβιδέο έχει... ζήτημα, τεράστιο. Δεν αναφέρομαι στην τελευταία βδομάδα, που έκαναν απεργία οι εργαζόμενοι στον τομέα καθαριότητας και η πόλη βούλιαξε στα σκουπίδια, αναφέρομαι σε μία “φυσιολογική” μέρα, περπατώντας σχεδόν οπουδήποτε, με εξαίρεση ελάχιστους δρόμους και πάρκα στην Παλιά Πόλη.
Η απαράδεκτη κατάσταση με τα σκουπίδια είναι εκείνο που ο Λουίς δεν μπορεί να χωνέψει, άσχετα αν έχει ήδη χρόνια εδώ, άσχετα αν τον επόμενο μήνα θα έρθουν η σύζυγος και η κόρη του από τη Βενεζουέλα για μόνιμη εγκατάσταση.
Εμένα πάλι, υπάρχει κάτι που με αφήνει ακόμα πιο “πωωωω...” από την απερίγραπτη κατάσταση με τα σκουπίδια, κάτι που από τη δεύτερη μέρα μου εδώ, ειδικά όμως την πρώτη αργία μετά την άφιξή μου, με έκανε να σκεφτώ τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ινδία(!). Τι κοινό μπορούν να έχουν οι πόλεις των ΗΠΑ που προσωπικά έχω επισκεφτεί, πόλεις στην Ινδία που γνωρίζω, και το Μοντεβιδέο; Είναι οι τρεις χώρες στις οποίες με σόκαρε το πλήθος των αστέγων...
Στην Ινδία, το 2006, πήρα αρκετά τρένα, και συνήθως έφθανα στον επόμενο προορισμό μου νωρίς το πρωί, κάποιες φορές πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος. Θυμάμαι τη... θάλασσα αστέγων, να κοιμούνται ο ένας παράλληλα στον άλλον, στα πεζοδρόμια. Προφανώς έβλεπα αστέγους και κατά τη διάρκειας κάθε μέρας, όμως ειδικά νωρίς το πρωί, η εικόνα ήταν... τηγανιά στο πρόσωπο, με άφηνε άναυδο, να αισθάνομαι μισο-ένοχος και μισο-θλιμμένος. Αλλά πάλι, Ινδία ήταν, η ακραία φτώχεια είναι μέρος τού κάδρου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έναν χρόνο αργότερα, το σοκ ήταν μεγαλύτερο, επειδή σκεφτόμουν, “ΗΠΑ, μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, αφεντικά τού πλανήτη”. Ουάου... Σινσινάτι (για κάποιον... κουφό λόγο, ήταν η πρώτη πόλη που είδα στις ΗΠΑ), Σαν Ντιέγκο, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Σικάγο, άλλες πόλεις σε άλλα περάσματά μου από τη χώρα, ίδια θλιβερή εικόνα, με τρελά πολλούς αστέγους, κόσμο να ψαχουλεύει σκουπίδια, ακόμα και λευκοί.
Δεν έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, ούτε πρόκειται να τον γυρίσω, όμως... τα έχω κάνει τα ταξίδια μου. Πιστέψτε με, η Ουρουγουάη είναι η τρίτη χώρα στην οποία το πλήθος των αστέγων με άφησε άναυδο, και συνεχίζει να με αφήνει άναυδο, ειδικά, επαναλαμβάνω, τις αργίες. Τις εργάσιμες ημέρες, βλέπεις άστεγο σχεδόν σε κάθε δεύτερο τετράγωνο, όμως... αν περπατάς για ώρες, κάποια στιγμή “χάνονται” μέσα στον υπόλοιπο κόσμο. Τις αργίες, ακόμα και στην κεντρική λεωφόρο, οι είσοδοι των τραπεζών για παράδειγμα, ή κρατικών κτηρίων, υπουργείων, you name it, μοιάζουν τόσο μα τόσο πολύ με τους δρόμους γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό μιας ντουζίνας ινδικών πόλεων στις έξι το πρωί...
Ειλικρινά, την περίπτωση της Ουρουγουάης τη θεωρώ πολύ περισσότερο σοκαριστική από εκείνη των ΗΠΑ και της Ινδίας, για έναν βασικό λόγο: πρόκειται για χώρα μικρή, στην οποία, λογικά (τουλάχιστον με βάση τη δική μου λογική), πολιτικές για την καταπολέμηση ενός τόσο προφανούς προβλήματος θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολα εφαρμόσιμες. Γαμώ τον μπελά μου, είναι μία από τις δύο πιο “φιλικές για μπίζνες” χώρες τής Νότιας Αμερικής (μαζί με τη Χιλή), είχαν τον Μουχίκα για πρόεδρο, καυχιόνται για το ότι εδώ βρίσκεις πολλά από τα θετικά τής Νότιας Αμερικής χωρίς τα περισσότερα από τα αρνητικά της, καυχιόνται για τη σχετική ευημερία τους, για το ένα, για το άλλο, και ανέχονται σε κάθε δεύτερο τετράγωνο να βλέπουν και κάποιον απλωμένο στο έδαφος, ανάμεσα στο... ντεκόρ τής πόλης, τα σκουπίδια;
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω (έναν συγκεκριμένο) άστεγο κάθε μέρα, δύο μέτρα από την έξοδο της πολυκατοικίας μας. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο φορτικούς και σταρχιδιστές αστέγους. Με το “φορτικούς”, εννοώ ότι επιμένουν και επιμένουν και επιμένουν να τους δώσεις χρήματα. Με το “σταρχιδιστές” εννοώ ότι σχεδόν παντού αλλού στον κόσμο, θυμάμαι αστέγους να είναι όσο πιο διακριτικοί μπορούσαν, να κοιμούνται – για παράδειγμα – στο πεζοδρόμιο μεν, αλλά δίπλα σε τοίχο, για να μην... είναι στη μέση. Στο Μοντεβιδέο είναι η πρώτη φορά που είδα τόσους αστέγους να κοιμούνται στη μέση του πεζοδρομίου, διαγώνια, αναγκάζοντας μέχρι και μητέρες με καροτσάκια να κατεβαίνουν στον δρόμο...
Ξανά, για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με τον κόσμο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά... η κατάσταση είναι γελοία σε αυτόν τον τομέα στο Μοντεβιδέο, και τρεις εβδομάδες τώρα δεν έχω δει ούτε μία σχετική είδηση στο ίντερνετ. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι για τους Μοντεβιδεάνος η κατάσταση είναι... φυσιολογική, είναι αυτή που είναι, και... τέλος, δεν μένει κάτι να κουβεντιάσουμε και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε.
Στο προηγούμενο κείμενο ξεκαθάρισα ότι, προσωπικά, στο Μοντεβιδέο, “είμαι καλά”, παρά τα αναμφισβήτητα αρνητικά του. Το επαναλαμβάνω, όπως όμως επίσης επαναλαμβάνω ότι το ότι εγώ προσωπικά είμαι καλά εδώ, αισθάνομαι καλά εδώ, δεν σημαίνει ότι... είμαι και τυφλός. Ήταν έτσι και το 2009, την πρώτη φορά που πέρασα λίγες ημέρες εδώ; Έχω μαζί μου έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο με ό,τι έχω γράψει στο προσωπικό ημερολόγιό μου από το 2004 μέχρι τώρα. Βρήκα τα κείμενα από το 2009. Διάβασα τι έγραψα τότε. Είδα και τις φωτογραφίες που τράβηξα τότε, φωτογραφίες στις οποίες φροντίζω να αποτυπώνω όχι μόνο εκείνα που μου... αρέσουν, αλλά γενικά ό,τι μου τραβάει την προσοχή. Δεν είδα καμία φωτογραφία, δεν διάβασα απολύτως τίποτα, σχετικό με σκουπίδια παντού στους δρόμους, και με κόσμο άστεγο. Ούτε είχα/έχω τέτοιες αναμνήσεις από το Μοντεβιδέο τού 2009.
Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα ειδήσεις σχετικά με τη χώρα, και σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες χώρες τής Νότιας Αμερικής, οι ειδήσεις για την Ουρουγουάη, εκείνες οι λιγοστές, ήταν θετικές: Μουχίκα, ο πιο cool ηγέτης χώρας. Αποποινικοποίηση της χρήσης μαριχουάνας. Διαρκείς βελτιώσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κορυφαίοι ίσως στον κόσμο, στην αξιοποίηση ποδοσφαιρικών ταλέντων, μέσα από τον σχολικό αθλητισμό. Στην Ουρουγουάη, αν έχεις ταλέντο στο ποδόσφαιρο, κάποιος σκάουτερ θα σε εντοπίσει πριν κλείσεις τα 10, κάπου θα σε δει, σε κάποια ομάδα θα φροντίσει να σε στείλει για να δουλέψεις το ταλέντο σου. Δίπλα σε αυτά, θα μπορούσα να προσθέσω αρκετά άλλα, που όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν να αισθάνομαι ότι η Ουρουγουάη μπορεί να μην είναι και η... Ελβετία τής Νότιας Αμερικής, αλλά διάολε, σίγουρα δεν είναι η... Μολδαβία της (με όλο τον σεβασμό στη συμπαθέστατη χώρα στην οποία έχω πάει δύο φορές, κι έμεινα με εξαιρετικές εντυπώσεις από τον κόσμο και τις δύο).
Μετά από τόσες θετικές ειδήσεις, έρχεσαι εδώ, και βλέπεις ότι από πολλές απόψεις η Ουρουγουάη είναι περισσότερο αχούρι ακόμα κι από την καραπροβληματική τού κερατά Αργεντινή. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σήμερα, αλλά... ένα παράδειγμα δίνω, η κυβέρνηση κομπάζει για τα φάρμακα που πλέον παρασκευάζονται στη χώρα (επένδυσαν ξένοι) με τη μαριχουάνα μεταξύ των συστατικών τους. Μπράβο τους. Και; Τι να το κάνω, όταν διαβάζω ειδήσεις και βλέπω βίντεο με εμπειρίες απλού κόσμου που λέει ότι με τους μισθούς στη χώρα (κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο) να είναι εκεί που είναι, τα “επίσημα” φάρμακα στην παρασκευή των οποίων έχει χρησιμοποιηθεί και η μαριχουάνα (σε μια μορφή της) είναι απλησίαστα για την πλειοψηφία τού κόσμου, που καταφεύγει σε μη επίσημα παρασκευασμένα προϊόντα, προϊόντα που φτιάχνονται κυριολεκτικά σε σπίτια, σε πίσω αυλές, και τα αγοράζεις μόνο αν έχεις εμπιστοσύνη στον τύπο που τα φτιάχνει και τα πουλάει (προφανώς παράνομα).
Ίσως το πρόβλημα να μην είναι φυσικά η Ουρουγουάη, αλλά οι υψηλές προσδοκίες μου, το πόσο “υπόδειγμα” την είχα πλάσει στο μυαλό μου. Από κάποιες απόψεις, ναι, είναι παράδειγμα προς μίμηση στη Νότια Αμερική. Από πολλές-πολλές άλλες, είναι... μία από τα ίδια, αν όχι χειρότερα από άλλες χώρες αυτού του κομματιού τού πλανήτη που επιμένει να βγάζει τα μάτια του με τα χέρια του...
Μελαγχόλησα...
Υπόσχομαι – στον εαυτό μου και σε όσους με διαβάζετε – ότι στο επόμενο κείμενο θα καταπιαστώ με κάτι πιο... ανάλαφρο.
Ο κεντρικός σταθμός των λεωφορείων τού Μοντεβιδέο είναι και εμπορικό κέντρο. Αυτό τον κάνει ένα από τα πιο... buzzing σημεία τής πόλης, ή, για να είμαι πιο ακριβής, ένα από τα ελάχιστα σημεία που προσωπικά έχω δει τρεις εβδομάδες τώρα στην πόλη, με ακατάπαυστη κίνηση που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ναι, είσαι στην Πρωτεύουσα χώρας, κι όχι σε επαρχιακή κωμόπολη εν ώρα σιέστας (όχι ότι έχουν κάτι κακό οι επαρχιακές κωμοπόλεις - διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ).
Το απόγευμα που έφθασα, πέρασα γύρω στο τέταρτο περιμένοντας τον Αλφρέδο (ο airbnb host μου) να έρθει να με πάρει με αμάξι, όπως είχαμε συμφωνήσει. Όσο ήμουν μέσα στο εμπορικό κέντρο, όλα μού φαινόντουσαν... τακτοποιημένα, καθαρά. Τη στιγμή που βγήκα, έπαθα ένα μίνι σοκ, νομίζοντας ότι με ένα βήμα είχα... τηλεμεταφερθεί σε σκουπιδότοπο.
Φανταστείτε πώς θα ήταν η γειτονιά σας πήχτρα στον κόσμο, με δέκα τεράστιους κάδους σκουπιδιών ανοικτούς, με σακούλες πεταμένες γύρω-γύρω από τους κάδους, και με δυνατό αέρα, να πηγαίνει μισοάδειες σακούλες και κάθε λογής σκουπίδια δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω. Εκείνο το απόγευμα, στο Μοντεβιδέο δεν είχε αέρα, όμως η εικόνα βγαίνοντας από το εμπορικό κέντρο ήταν τόσο... chocante, που λένε εδώ, τόσο “... ... ... (άφωνος, στόμα μισάνοιχτο)”, που έμεινα να χαζεύω.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι με την καθαριότητα το Μοντεβιδέο έχει... ζήτημα, τεράστιο. Δεν αναφέρομαι στην τελευταία βδομάδα, που έκαναν απεργία οι εργαζόμενοι στον τομέα καθαριότητας και η πόλη βούλιαξε στα σκουπίδια, αναφέρομαι σε μία “φυσιολογική” μέρα, περπατώντας σχεδόν οπουδήποτε, με εξαίρεση ελάχιστους δρόμους και πάρκα στην Παλιά Πόλη.
Η απαράδεκτη κατάσταση με τα σκουπίδια είναι εκείνο που ο Λουίς δεν μπορεί να χωνέψει, άσχετα αν έχει ήδη χρόνια εδώ, άσχετα αν τον επόμενο μήνα θα έρθουν η σύζυγος και η κόρη του από τη Βενεζουέλα για μόνιμη εγκατάσταση.
Εμένα πάλι, υπάρχει κάτι που με αφήνει ακόμα πιο “πωωωω...” από την απερίγραπτη κατάσταση με τα σκουπίδια, κάτι που από τη δεύτερη μέρα μου εδώ, ειδικά όμως την πρώτη αργία μετά την άφιξή μου, με έκανε να σκεφτώ τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ινδία(!). Τι κοινό μπορούν να έχουν οι πόλεις των ΗΠΑ που προσωπικά έχω επισκεφτεί, πόλεις στην Ινδία που γνωρίζω, και το Μοντεβιδέο; Είναι οι τρεις χώρες στις οποίες με σόκαρε το πλήθος των αστέγων...
Στην Ινδία, το 2006, πήρα αρκετά τρένα, και συνήθως έφθανα στον επόμενο προορισμό μου νωρίς το πρωί, κάποιες φορές πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος. Θυμάμαι τη... θάλασσα αστέγων, να κοιμούνται ο ένας παράλληλα στον άλλον, στα πεζοδρόμια. Προφανώς έβλεπα αστέγους και κατά τη διάρκειας κάθε μέρας, όμως ειδικά νωρίς το πρωί, η εικόνα ήταν... τηγανιά στο πρόσωπο, με άφηνε άναυδο, να αισθάνομαι μισο-ένοχος και μισο-θλιμμένος. Αλλά πάλι, Ινδία ήταν, η ακραία φτώχεια είναι μέρος τού κάδρου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έναν χρόνο αργότερα, το σοκ ήταν μεγαλύτερο, επειδή σκεφτόμουν, “ΗΠΑ, μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, αφεντικά τού πλανήτη”. Ουάου... Σινσινάτι (για κάποιον... κουφό λόγο, ήταν η πρώτη πόλη που είδα στις ΗΠΑ), Σαν Ντιέγκο, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Σικάγο, άλλες πόλεις σε άλλα περάσματά μου από τη χώρα, ίδια θλιβερή εικόνα, με τρελά πολλούς αστέγους, κόσμο να ψαχουλεύει σκουπίδια, ακόμα και λευκοί.
Δεν έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, ούτε πρόκειται να τον γυρίσω, όμως... τα έχω κάνει τα ταξίδια μου. Πιστέψτε με, η Ουρουγουάη είναι η τρίτη χώρα στην οποία το πλήθος των αστέγων με άφησε άναυδο, και συνεχίζει να με αφήνει άναυδο, ειδικά, επαναλαμβάνω, τις αργίες. Τις εργάσιμες ημέρες, βλέπεις άστεγο σχεδόν σε κάθε δεύτερο τετράγωνο, όμως... αν περπατάς για ώρες, κάποια στιγμή “χάνονται” μέσα στον υπόλοιπο κόσμο. Τις αργίες, ακόμα και στην κεντρική λεωφόρο, οι είσοδοι των τραπεζών για παράδειγμα, ή κρατικών κτηρίων, υπουργείων, you name it, μοιάζουν τόσο μα τόσο πολύ με τους δρόμους γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό μιας ντουζίνας ινδικών πόλεων στις έξι το πρωί...
Ειλικρινά, την περίπτωση της Ουρουγουάης τη θεωρώ πολύ περισσότερο σοκαριστική από εκείνη των ΗΠΑ και της Ινδίας, για έναν βασικό λόγο: πρόκειται για χώρα μικρή, στην οποία, λογικά (τουλάχιστον με βάση τη δική μου λογική), πολιτικές για την καταπολέμηση ενός τόσο προφανούς προβλήματος θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολα εφαρμόσιμες. Γαμώ τον μπελά μου, είναι μία από τις δύο πιο “φιλικές για μπίζνες” χώρες τής Νότιας Αμερικής (μαζί με τη Χιλή), είχαν τον Μουχίκα για πρόεδρο, καυχιόνται για το ότι εδώ βρίσκεις πολλά από τα θετικά τής Νότιας Αμερικής χωρίς τα περισσότερα από τα αρνητικά της, καυχιόνται για τη σχετική ευημερία τους, για το ένα, για το άλλο, και ανέχονται σε κάθε δεύτερο τετράγωνο να βλέπουν και κάποιον απλωμένο στο έδαφος, ανάμεσα στο... ντεκόρ τής πόλης, τα σκουπίδια;
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω (έναν συγκεκριμένο) άστεγο κάθε μέρα, δύο μέτρα από την έξοδο της πολυκατοικίας μας. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο φορτικούς και σταρχιδιστές αστέγους. Με το “φορτικούς”, εννοώ ότι επιμένουν και επιμένουν και επιμένουν να τους δώσεις χρήματα. Με το “σταρχιδιστές” εννοώ ότι σχεδόν παντού αλλού στον κόσμο, θυμάμαι αστέγους να είναι όσο πιο διακριτικοί μπορούσαν, να κοιμούνται – για παράδειγμα – στο πεζοδρόμιο μεν, αλλά δίπλα σε τοίχο, για να μην... είναι στη μέση. Στο Μοντεβιδέο είναι η πρώτη φορά που είδα τόσους αστέγους να κοιμούνται στη μέση του πεζοδρομίου, διαγώνια, αναγκάζοντας μέχρι και μητέρες με καροτσάκια να κατεβαίνουν στον δρόμο...
Ξανά, για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με τον κόσμο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά... η κατάσταση είναι γελοία σε αυτόν τον τομέα στο Μοντεβιδέο, και τρεις εβδομάδες τώρα δεν έχω δει ούτε μία σχετική είδηση στο ίντερνετ. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι για τους Μοντεβιδεάνος η κατάσταση είναι... φυσιολογική, είναι αυτή που είναι, και... τέλος, δεν μένει κάτι να κουβεντιάσουμε και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε.
Στο προηγούμενο κείμενο ξεκαθάρισα ότι, προσωπικά, στο Μοντεβιδέο, “είμαι καλά”, παρά τα αναμφισβήτητα αρνητικά του. Το επαναλαμβάνω, όπως όμως επίσης επαναλαμβάνω ότι το ότι εγώ προσωπικά είμαι καλά εδώ, αισθάνομαι καλά εδώ, δεν σημαίνει ότι... είμαι και τυφλός. Ήταν έτσι και το 2009, την πρώτη φορά που πέρασα λίγες ημέρες εδώ; Έχω μαζί μου έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο με ό,τι έχω γράψει στο προσωπικό ημερολόγιό μου από το 2004 μέχρι τώρα. Βρήκα τα κείμενα από το 2009. Διάβασα τι έγραψα τότε. Είδα και τις φωτογραφίες που τράβηξα τότε, φωτογραφίες στις οποίες φροντίζω να αποτυπώνω όχι μόνο εκείνα που μου... αρέσουν, αλλά γενικά ό,τι μου τραβάει την προσοχή. Δεν είδα καμία φωτογραφία, δεν διάβασα απολύτως τίποτα, σχετικό με σκουπίδια παντού στους δρόμους, και με κόσμο άστεγο. Ούτε είχα/έχω τέτοιες αναμνήσεις από το Μοντεβιδέο τού 2009.
Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα ειδήσεις σχετικά με τη χώρα, και σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες χώρες τής Νότιας Αμερικής, οι ειδήσεις για την Ουρουγουάη, εκείνες οι λιγοστές, ήταν θετικές: Μουχίκα, ο πιο cool ηγέτης χώρας. Αποποινικοποίηση της χρήσης μαριχουάνας. Διαρκείς βελτιώσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κορυφαίοι ίσως στον κόσμο, στην αξιοποίηση ποδοσφαιρικών ταλέντων, μέσα από τον σχολικό αθλητισμό. Στην Ουρουγουάη, αν έχεις ταλέντο στο ποδόσφαιρο, κάποιος σκάουτερ θα σε εντοπίσει πριν κλείσεις τα 10, κάπου θα σε δει, σε κάποια ομάδα θα φροντίσει να σε στείλει για να δουλέψεις το ταλέντο σου. Δίπλα σε αυτά, θα μπορούσα να προσθέσω αρκετά άλλα, που όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν να αισθάνομαι ότι η Ουρουγουάη μπορεί να μην είναι και η... Ελβετία τής Νότιας Αμερικής, αλλά διάολε, σίγουρα δεν είναι η... Μολδαβία της (με όλο τον σεβασμό στη συμπαθέστατη χώρα στην οποία έχω πάει δύο φορές, κι έμεινα με εξαιρετικές εντυπώσεις από τον κόσμο και τις δύο).
Μετά από τόσες θετικές ειδήσεις, έρχεσαι εδώ, και βλέπεις ότι από πολλές απόψεις η Ουρουγουάη είναι περισσότερο αχούρι ακόμα κι από την καραπροβληματική τού κερατά Αργεντινή. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σήμερα, αλλά... ένα παράδειγμα δίνω, η κυβέρνηση κομπάζει για τα φάρμακα που πλέον παρασκευάζονται στη χώρα (επένδυσαν ξένοι) με τη μαριχουάνα μεταξύ των συστατικών τους. Μπράβο τους. Και; Τι να το κάνω, όταν διαβάζω ειδήσεις και βλέπω βίντεο με εμπειρίες απλού κόσμου που λέει ότι με τους μισθούς στη χώρα (κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο) να είναι εκεί που είναι, τα “επίσημα” φάρμακα στην παρασκευή των οποίων έχει χρησιμοποιηθεί και η μαριχουάνα (σε μια μορφή της) είναι απλησίαστα για την πλειοψηφία τού κόσμου, που καταφεύγει σε μη επίσημα παρασκευασμένα προϊόντα, προϊόντα που φτιάχνονται κυριολεκτικά σε σπίτια, σε πίσω αυλές, και τα αγοράζεις μόνο αν έχεις εμπιστοσύνη στον τύπο που τα φτιάχνει και τα πουλάει (προφανώς παράνομα).
Ίσως το πρόβλημα να μην είναι φυσικά η Ουρουγουάη, αλλά οι υψηλές προσδοκίες μου, το πόσο “υπόδειγμα” την είχα πλάσει στο μυαλό μου. Από κάποιες απόψεις, ναι, είναι παράδειγμα προς μίμηση στη Νότια Αμερική. Από πολλές-πολλές άλλες, είναι... μία από τα ίδια, αν όχι χειρότερα από άλλες χώρες αυτού του κομματιού τού πλανήτη που επιμένει να βγάζει τα μάτια του με τα χέρια του...
Μελαγχόλησα...
Υπόσχομαι – στον εαυτό μου και σε όσους με διαβάζετε – ότι στο επόμενο κείμενο θα καταπιαστώ με κάτι πιο... ανάλαφρο.
)
