Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Alausi, Nariz del Diablo, Chimborazo, Riobamba.

Η σημερινή μέρα είχε τόσα πολλά! Το τρένο της Μύτης του διαβόλου (Nariz del Diablo), το υπέροχο και υψηλότατο βουνό Chimborazo με τους παγετώνες (θεωρείται και ηφαίστειο) και την όμορφη πόλη Riobamba.

Ξημέρωσε, και στο Αλαούσι κάνει λίγο κρύο, αλλά στο δωμάτιο χωρίς θέρμανση η θερμοκρασία είναι κάπου είκοσι βαθμούς. Χτες μέχρι τις έξι το απόγευμα το άντεχες το κοντομάνικο. Τώρα ο καιρός φαίνεται υπέροχος και θα έχει ήλιο. Βέβαια ένα χιλιόμετρο πιο κάτω υψομετρικά, θα έχει μια μεγάλη μάζα με σύννεφα που θα κρύβουν τα χαμηλότερα υψόμετρα. Εδώ το υψόμετρο είναι 2340 μέτρα.

Πέμπτη βράδυ στο ξενοδοχείο μας στην όμορφη πόλη Riobamba. Φτάσαμε στις 4:00 το απόγευμα και μετά από μισή ώρα βγήκαμε για να περιηγηθούμε στην πόλη, χωρίς να έχουμε κανένα πρόγραμμα γιατί, θεωρητικά, θα φτάναμε πιο αργά και δεν θα είχαμε χρόνο να δούμε τίποτα από την πόλη. Άλλωστε θα φεύγαμε την άλλη μέρα, αύριο δηλαδή, πολύ πρωί. Έτσι κάναμε την βόλτα στη Riobamba παίρνοντας μονάχα ένα χάρτη από το ξενοδοχείο για την πόλη.

Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της σημερινής ημέρας από το πρωί στο Αλαούσι. Στις 8:00 θα αναχωρούσε το τρένο με το οποίο είχα κλείσει εισιτήρια για να δούμε την περιοχή η Μύτη του Διαβόλου. Έχει βέβαια διάφορα ονόματα και στα αγγλικά και στα Ισπανικά, αλλά με το ίδιο νόημα. Το τρένο που κάνει την διαδρομή έχει το ίδιο όνομα. Πήγαμε για σιγουριά πολύ νωρίς, δηλαδή από τις 7:30, όπου δείχνοντας τα χαρτιά από την κράτηση που είχα κάνει, μου λένε ότι είναι κανονικά εισιτήρια. Δεν χρειαζόταν λοιπόν κάτι άλλο γι αυτό κάναμε μία μικρή βόλτα εκεί γύρω, βλέποντας ωραίες εικόνες με ντόπιους ανθρώπους να πηγαίνουν στις δουλειές τους και κυρίως τις γυναίκες με τις παραδοσιακές στολές. Κάναμε προσπάθεια να τις βγάλουμε φωτογραφία αφού εκείνες δεν ήθελαν, όταν τις ρωτούσαμε. Επιστρέψαμε στην ώρα μας για τη βόλτα με το τρένο.

Κρίμα που δεν το προλάβαμε, αφού το μεσημέρι θα είχαμε φύγει:

Αρχικά πήγαμε με το τρένο περίπου μισή ώρα, λίγο παραπάνω, περνώντας από διάφορα φαράγγια. Είδαμε πολύ όμορφες εικόνες που και με το αυτοκίνητο κάποιες παρόμοιες είχαμε δει χθες, αλλά με το τρένο είναι αλλιώς. Στην αρχή είσαι ψηλά και βλέπεις κάτω ένα ποτάμι και μετά από λίγο βρίσκεσαι δίπλα σε αυτό. Με το αυτοκίνητο δεν γίνεται έτσι, αλλά το προσπερνάς και δεν ξαναγυρνάς. Όμως το μικρό αυτό δρομολόγιο του τρένου είναι γι αυτό το σκοπό: να σου δείξει από ψηλά κάποια πράγματα και μετά να κατέβεις κάτω και να τα δεις και από κοντά.

Κάτω φαίνονται οι γραμμές του τρένου:

Το τρένο ήταν γεμάτο κόσμο κυρίως, ξένους και όχι ανθρώπους από τη χώρα ή από γειτονικές χώρες. Μετά την πρώτη μισή ώρα φτάσαμε σε ένα σημείο που σταματήσαμε για περίπου μία ώρα. Εκεί υπήρχαν διάφορα μαγαζιά και ντόπιοι χόρευαν ή μαγείρευαν και εμείς αν θέλαμε αγοράζαμε κάποια πράγματα για να φάμε ή καθόμασταν σε ένα καφενείο να πιούμε κάτι. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ ένα υπόστεγο, όπου υπήρχε ένα συγκρότημα από μία δεκαριά ανθρώπους οι οποίοι χόρευαν με παραδοσιακές στολές ντόπιους χορούς. Εκεί κάθισα την περισσότερη ώρα. Ο χώρος γενικά ήταν πολύ όμορφος και ενδιαφέρων. Έτσι αυτή η ώρα πέρασε αρκετά ευχάριστα και γρήγορα.

Εδώ στύβουν ζαχαροκάλαμο:

Μετά ξαναμπήκαμε στο τρένο και επιστρέψαμε κατά τις 10:30 στο σταθμό στο Αλαούσι. Το τρένο εκτός από τη μηχανή είχε νομίζω 4 βαγόνια. Το κάθε βαγόνι στη μία πλευρά είχε ένα κάθισμα και στην απέναντι πλευρά είχε από δύο καθίσματα δηλαδή ήμασταν πολύ άνετοι και ο διάδρομος ήταν πολύ μεγάλος. Μπορούσαμε να κινηθούμε για να βρούμε ένα ωραίο μέρος και να βγάλουμε καλές φωτογραφίες από τα παράθυρα.

Εδώ κάνει το μπρος - πίσω:

Εμένα όλη αυτή η δραστηριότητα μου άρεσε πάρα πολύ και ας γκρίνιαζε ο Φίλιππας και ο Γιάννης ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Συμφωνούσαν πάντως ότι έπρεπε να το δούμε αφού είναι από τα πιο διάσημα πράγματα που πρέπει κανείς να κάνει στο Εκουαδόρ.

Μετά από αυτή τη διαδρομή έπρεπε να φύγουμε για τον επόμενο σταθμό μας. Σημειώνω ότι το τρένο κάνει δύο τουρ. Το ένα φεύγει στις 8 το πρωί και το άλλο στις 11:00. Νομίζω ότι τις Κυριακές έχει άλλο ένα στις 14:00. Πιστεύω ότι είναι πολύ επαγγελματίες σε αυτή τη δραστηριότητα, η οποία κοστίζει περίπου 30 ευρώ το άτομο. Σε κάθε βαγόνι υπάρχει ένας υπάλληλος ο οποίος μιλάει πάρα πολύ καλά τα Αγγλικά και δίνει εξηγήσεις για τη διαδρομή και την ιστορία του τόπου. Φυσικά δέχεται ερωτήσεις.

Φυσιογνωμίες στο Αλαούσι:

Στις 11:00 ήμασταν στο αυτοκίνητο και ξεκινούσαμε από το ξενοδοχείο μας για να πάμε στη Riobamba. Πρώτα όμως έπρεπε να βάλουμε βενζίνη, και ήταν η πρώτη φορά στο Εκουαδόρ. Βάλαμε και όντως είναι πολύ φθηνή, δηλαδή η απλή έχει 1,85 δολάρια το γαλόνι. Εμείς βάλαμε Super που είχε 2,65 δολάρια το γαλόνι. Άμα δε σκεφτείς ότι το Diesel έχει περίπου 1,05 δολάρια το γαλόνι είναι σχεδόν τσάμπα. Ευτυχώς είναι φθηνή η βενζίνη γιατί το αυτοκίνητο που έχουμε ζορίζεται πάρα πολύ. Αν και του βάζουμε σούπερ, την καλύτερη δηλαδή βενζίνη δεν τραβάει. Έχει πρόβλημα σίγουρα ο κινητήρας. Κρίμα γιατί είναι ένα τεράστιο αυτοκίνητο. Τώρα (αρχές Οκτωβρίου) που γράφω αυτά, γίνονται μεγάλες ταραχές στο Εκουαδόρ λόγω της αύξησης της τιμής της βενζίνης. Σκεφτόμουν ότι αν ήμασταν τώρα εκεί θα είχαμε πρόβλημα αφού κλείνουν επαρχιακούς δρόμους και το κέντρο του Κίτο.

Δεν γνωρίζω αυτά τα φυτά που καλλιεργούν εκεί στα ψηλά:

Από το Αλαούσι στη Riobamba η απόσταση ήταν μικρή. Περίπου δύο ώρες δρόμος. Γι αυτό προτιμήσαμε να πάμε κατευθείαν και να δούμε ένα σβησμένο ηφαίστειο σε ένα πανύψηλο βουνό, το Τσιμποράσο, Chimborazo. (Το ψηλότερο βουνό της χώρας στα 6.263 μέτρα. Είναι το πιο μακρινό σημείο του πλανήτη από το κέντρο του, λόγω του ότι βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό, σε σχέση με τα Ιμαλάια.) Από μακριά αρχίσαμε να το βλέπουμε και ήταν πολύ θεαματικό, όμως υπήρχαν κάποια σύννεφα στην κορυφή του. Εμείς κάθε τόσο σταματούσαμε και τραβούσαμε φωτογραφίες.

Όταν πλησιάσαμε περισσότερο καταλάβαμε ότι τα σύννεφα δεν ήταν στην κορυφή του αλλά ήταν μπροστά από αυτό. Φτάσαμε σε ένα σημείο περίπου στα 4 χιλιόμετρα υψόμετρο όπου βλέπαμε το βουνό χωρίς να υπάρχει κανένα σύννεφο πάνω του. Απολαμβάναμε την εικόνα που βλέπαμε, αλλά μαζί και το τοπίο. Σε αυτό το πολύ μεγάλο υψόμετρο που βρισκόμασταν ήταν τελείως ερημικά, χωρίς δέντρα. Από τη μία μεριά έβλεπες ένα βουνό με παγετώνες στην κορυφή του και από την άλλη έβλεπες ένα ερημικό τοπίο. Αν δεν ήξερες ότι είσαι στα τέσσερα χιλιόμετρα υψόμετρο, θα νόμιζες ότι είσαι στην έρημο Γκόμπι ή σε κάποια άλλη ερημική περιοχή όχι τόσο ψηλά. Η θερμοκρασία δεν ήταν τρομερά χαμηλή, δηλαδή δεν ήταν κάτω από 10 βαθμούς Κελσίου, αλλά σε ορισμένα σημεία φύσαγε πάρα πολύ και το αυτοκίνητο γέμισε χώματα από τη σκόνη.

Σε αυτό το υψόμετρο και μέσα στην ερημιά, υπήρχανε πάρα πολλά ζώα, τα λεγόμενα βικούνια. Τα ζώα αυτά είχαν εξαφανιστεί από το Εκουαδόρ και πριν από μερικά χρόνια το Περού και η Κολομβία μετέφεραν σε αυτή την περιοχή ορισμένα από τα δικά τους και σήμερα αυτά τα ζώα είναι πολυάριθμα. Στην περιοχή που πήγαμε η βόλτα ήταν απολαυστική.

Ο δυνατός αέρας πήρε το κόκκινο καπέλο του Γιάννη και έτρεχε να το μαζέψει:

Έχουμε πλέον κάνει πολλές βόλτες στα υψόμετρα γύρω στα 3.000 μέτρα, είτε περνώντας με το αυτοκίνητο, είτε διαμένοντας σε πόλεις τις τελευταίες μέρες που έχουν υψόμετρο σίγουρα πάνω από 2 χιλιόμετρα. Ορισμένες φορές που ανεβαίνουμε πάνω από τα τρία πονάει λίγο το κεφάλι μας. Δεν μπορώ να πω όμως ότι έχουμε τη νόσο του υψομέτρου, αφού το βράδυ που κοιμόμαστε είμαστε σε χαμηλό σχετικά υψόμετρο: από 2.300 έως 2.800.

Έτσι μετά το Chimborazo ήρθαμε στη Ριομπάμπα, σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Θα έλεγα ότι είναι πολυτελείας, απλά το δωμάτιό μας δεν έχει πολύ ελεύθερο χώρο, αφού έχει ένα κρεβάτι που έχει πλάτος 2,5 μέτρα. Αν ήταν στο 1,80 θα είχαμε περισσότερο χώρο να κινηθούμε. Αφού ταχτοποιηθήκαμε και εγώ έκανα ένα ντους για να φύγουνε οι σκόνες και η άμμος από πάνω μου, πήγαμε μία βόλτα για να δούμε την Riobamba. Έχει πολλές εκκλησίες και πολλά πάρκα. Έχει και αρκετά ωραία κτίρια αλλά όχι πολύ μεγάλα.

Έχει πολλά κτήρια αποικιακού στιλ, αλλά προτιμώ εκείνα που μου φέρνουν στο πιο αυθεντικό Λατινοαμερικάνικο:

Και στο βάθος το Τσιμποράσο:

Δε χορταίναμε να τραβάμε φωτογραφίες σε αυτή την πόλη:

Και η Ντίνα με μια παρέα νέων:

Μετά από περίπου δύο ώρες βόλτα και έχοντας βγάλει πολλές φωτογραφίες, ψάξαμε να βρούμε ένα μαγαζί να καθίσουμε να φάμε. Μετά το φαγητό και αφού κάναμε πάλι μία μικρή βόλτα μέσα στο βράδυ για να χωνέψουμε, εγώ με την Ντίνα γυρίσαμε στο δωμάτιο, γιατί εγώ κρύωνα. Ο Γιάννης με το Φίλιππο συνέχισαν να κάνουν κι άλλη βόλτα. Εγώ αφού έβαλα μία μπλούζα, πήγαμε με την Ντίνα στην αντίθετη πλευρά του κέντρου της πόλης από το ξενοδοχείο μας, γιατί είδαμε πολλά φώτα στο δρόμο. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι ο δρόμος από το ξενοδοχείο μας ακριβώς και μετά γίνεται ένας δρόμος γεμάτος με μπαρ και εστιατόρια. Γεμάτος ζωή και κόσμο. Είδαμε και την άλλη μεριά της πόλης και μας άρεσε αυτό. Στις 21:00 γυρίσαμε στο δωμάτιό μας. Το γνωστό δηλαδή, που επιστρέφουμε νωρίς και κοιμόμαστε και νωρίς.

Συμπερασματικά, σήμερα ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα ημέρα αφού είδαμε πολύ όμορφες σκηνές: με το τρενάκι το πρωί είδαμε τη διαδρομή που ήταν πάρα πολύ ωραία. Μέχρι τις 2:00 πήγαμε να δούμε αυτό το τρομερό ηφαίστειο με τους παγετώνες στην κορυφή. Τέλος είδαμε την πολύ όμορφη πόλη Ριομπάμπα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 23 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

 

[travelbreak]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

Τον Παναμά (κάποια χρονιά στο μέλλον) θα τον συνδυάσω με μερικές ακόμα χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ελπίζω μέχρι τότε να έχω βελτιώσει και τα ισπανικά μου. Έχω ακούσει για μια μέθοδο που κοιμάσαι και μαθαίνεις ξένες γλώσσες: θα τη δοκιμάσω. Αστειεύομαι.

 

[go2dbeach]

Αρχικά σκεφτόμουν να περάσω από Παναμά στην Κολομβία μέσω των νησιών San Blas, αλλά ήθελα 4 μέρες μόνο στη διαδρομή.
Τελικά τον συνδύασα με Κόστα Ρίκα και δεν το μετάνιωσα
Θέλουμε συνέχεια!!

 

[buffon85]

ααα καλως τον, θα σε διαβασω με μεγαλη αγωνια!
σκεφτομαι κολομβια για αυγουστο 2020 (και καλα το αποφασισα λογω επετειου 10ετων, παντα ψαχνω αφορμη χαχα)!

θελω να δω το προγραμμα σου!

αχ τα ισπανικα βρε παιδια ειναι λατρεια, καθε φορα που παταω σε ισπανοφωνη χωρα, απο την στιγμη που ειμαι στο αεροδρομιο η καρδια μου ξεκιναει να χτυπαει δυνατα

 

[fenia42]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

 

[travelbreak]

θελω να δω το προγραμμα σου!

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κλασικά μέρη των δυο χωρών. Δηλαδή δεν πήγαμε «off the beaten track».
Σιγά σιγά θα τα δούμε όλα τα μέρη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

 

[travelbreak]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

 

[anlazar]

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

Eξαιρετικο ταξιδι! Περιμενουμε τη συνεχεια ! Γραφω κι εγω την ιστορία μου για Κολομβια που πηγα περσι! Εμεινα με τις καλυτερες εντυπωσεις!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στη Μπογκοτά.

Σηκώθηκα με το πόδι μου αρκετά μουδιασμένο. Ίσως ο μηνίσκος να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως η κούραση που πέρασα χθες, αφού βγήκα από το αεροπλάνο, το έχει κάνει να έχει πρηστεί και με πονάει αρκετά. Φυσικά κυρίως όταν περπατώ. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου ένα μικρό μπαστούνι, γιατί το φοβόμουν αυτό ότι μπορούσε να συμβεί. Ελπίζω μέχρι αύριο να μου έχει περάσει.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά φάγαμε αρκετά πράγματα, ειδικά εγώ, και πιστεύω να με κρατήσουν μέχρι το απόγευμα.

Τελικά η σημερινή μέρα δεν πήγε και τόσο άσχημα, όσο αφορά στο πρόβλημα που έχω στο πόδι μου. Μπορεί να πηγαίναμε όλοι πολύ αργά στο περπάτημα, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα το κάναμε, διότι λόγω του υψομέτρου έπρεπε να μην προχωρούμε γρήγορα, για να μην χρειαζόμαστε πολλές ανάσες. Η πόλη στο σημείο που μένουμε έχει υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρα και εμείς ανεβήκαμε και στο βουνό Μονσεράτε με ένα τρενάκι. Είναι εδώ κοντά, και το υψόμετρο εκεί ήταν στα 3300 μέτρα.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τούτη η φωτογραφία μου θυμίζει τους φτωχούς της Κολομβίας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς λέει εδώ αλλά μου θυμίζει ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι πάντα αγωνιστικοί.

Όλες οι σημερινές διαδρομές πρέπει να πλησίασαν τα 15 χιλιόμετρα και έγιναν με τα πόδια. Στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για το κέντρο της πόλης. Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα μουσεία που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε. Όμως επειδή σήμερα (20 Ιουλίου) είναι η εθνική γιορτή στην Κολομβία δεν θα άνοιγαν στις 9 αλλά στις 10 το πρωί. Έτσι κάναμε αρκετές βόλτες που όμως ήταν αξιόλογες γιατί η Μπογκοτά είναι πολύ όμορφη πόλη, στις γειτονιές τουλάχιστον που πήγαμε εμείς. Τα δύο μουσεία που τελικά πήγαμε (και μας έκανε εντύπωση διότι ήταν δωρεάν) ήταν το μουσείο χρυσού και το μουσείο του καλλιτέχνη Μποτέρο. Μας άρεσαν και τα δύο πάρα πολύ και θαυμάσαμε και την τέχνη των παλιών κατοίκων της περιοχής αλλά και του Μποτέρο τα γλυπτά και τους πίνακες. Στο ίδιο μουσείο ήταν έργα και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.

Είναι ακόμα πρωί και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι:

και η πιο Και κεντρική πλατεία άδεια λόγω της γιορτής, που την είχε κλείσει η αστυνομία:

Την πλατεία Μπολίβαρ δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκ των έσω γιατί ήταν κλειστή λόγω της εθνικής εορτής. Κάποια άλλη στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε. (Την είδαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας που ήταν ανοιχτή για όλους.) Βέβαια την επισκεφθήκαμε από μερικά σημεία έξω από αυτήν.

Από το μουσείο χρυσού:

Και από το μουσείο Μποτέρο (σε ένα υπέροχο κτήριο):

Γενικά στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Το πρωί που ξεκινήσαμε τη βόλτα, επειδή περπατούσαμε σε έναν δρόμο λίγο ερημικό και ήταν ακόμα νωρίς, μας σταμάτησαν δύο αστυνομικοί με την μοτοσικλέτα τους και μας έδωσαν συμβουλές για το πώς να κρατάμε τις τσάντες μας και τις κάμερες. Μάλιστα μέχρι κάποιο σημείο ερχόταν από πίσω μας αργά-αργά όπως πηγαίναμε και εμείς. Γενικά ένιωθες σε αρκετά σημεία της πόλης, όχι παντού, ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να υπάρχει. Όμως επειδή μόλις τον αισθανόσουν έβλεπες και κάποιον αστυνομικό σε απόσταση αναπνοής, αμέσως σου ερχόταν το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιες περιοχές περπατήσαμε όμως ήταν κοντά στο κέντρο με τις πολλές εκκλησίες που όμως δεν μπήκαμε σε καμία (μπήκαμε την τελευταία μας μέρα σε όλες αυτές).

Πήγαμε και σε κάποια στενά στα οποία υπήρχαν πολύ όμορφα μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια σε αυτά τα στενά είναι ζωγραφισμένα ή χρωματισμένα με διαφορά έντονα χρώματα και όλα είναι πολύ χαμηλά στο ύψος. Το λέω αυτό διότι η πόλη έχει και ουρανοξύστες. Ευτυχώς είναι λίγοι.

Λίγο μετά το μεσημέρι πήραμε το τρενάκι για να ανέβουμε στο βουνό Μονσεράτε (Cerro de Monserrate, κοντά στο κέντρο της πόλης). Το εισιτήριο κόστιζε 21.000 πέσος (κάπου 6 ευρώ) με επιστροφή και ανεβαίνοντας επάνω είδαμε την όμορφη θέα της πόλης. Μάλιστα για καλή μας τύχη δεν είχε τόσο πολλά σύννεφα. Έτσι αξιοποιήσαμε την άνοδό μας σε αυτό το βουνό.

Στην κορυφή του Μονσεράτε:

Όταν επιστρέψαμε οι πλατείες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο:

Με την επιστροφή μας στην πόλη θέλαμε να φάμε, αφού είχε πάει 5:30. Ψάχνοντας περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί που είχε πολλά ψητά και μπήκαμε μέσα για να φάμε κρεατικά. Ήταν αρκετά νόστιμα και μπορώ να πω πολύ φτηνά. Το κάθε πιάτο κόστιζε περίπου 6 ευρώ και ήταν πολύ μεγάλο. Εγώ το δικό μου δεν το τελείωσα καν, ούτε και η Ντίνα.

Εδώ φάγαμε. Το συστήνω, κυρίως για τους υπέροχους σερβιτόρους.

Η βροχή όλη τη μέρα δεν μας ενόχλησε καθόλου γιατί δεν ήταν πολύ δυνατή, όταν έριχνε κάτι λίγες ψιχάλες. Ήταν δυνατή το πρωί πριν πάρουμε το πρωινό, δηλαδή περίπου στις 5 τα ξημερώματα. Όλη την υπόλοιπη μέρα έβρεχε ελάχιστα.

Τελική κρίση: Η Μπογκοτά είναι μια ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ όμορφη πόλη, αλλά στη Νότια Αμερική έχουμε δει και καλύτερες. Θα μου πεις: σε μια μέρα βγάζεις τόσο σοβαρό συμπέρασμα; Ναι, τόσο έκατσα, τόσα είδα και αυτό αποκόμισα. Θα κάνω εκτενέστερη κριτική στο τέλος του ταξιδιού μας, που περάσαμε ξανά.

Και για το τέλος της σημερινής μέρας ένα όμορφο κτήριο:

 

[travelbreak]

Πέριξ της Μπογκοτά. Zipaquira. Villa de Leyva.

Την επόμενη μέρα και ο καιρός είναι λίγο βροχερός, όχι όμως όπως την πρώτη στην Μπογκοτά. Η θερμοκρασία επίσης είναι χαμηλή. Από το παράθυρο του δωματίου, που βρίσκεται στο 10ο όροφο του κτιρίου, βλέπω απέναντί μου τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη. Όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο η ψύχρα αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο. Εδώ στην Κολομβία στα ξενοδοχεία, τα πιο φτηνά εννοείται, που είναι σε μεγάλο υψόμετρο, τα δωμάτια δεν έχουν κλιματισμό. Έτσι συμβαίνει και εδώ στην Μπογκοτά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον κλιματισμό, αφού αν έχουμε κλειστό το παράθυρο στο δωμάτιο η θερμοκρασία του δωματίου είναι γύρω στους 20 με 23 βαθμούς Κελσίου. Έξω βέβαια το βράδυ και το ξημέρωμα πρέπει να έχει λίγο κάτω από τους 10 βαθμούς.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό και μετά την ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη. Φαίνεται ότι εδώ στην πόλη μετά το πέσιμο της νύχτας μαζεύονται στα σπίτια τους και δεν ξέρω τι κάνουν. Όμως έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Τα μαγαζιά στις 7 περίπου μαζεύουν τα πράγματά τους σιγά-σιγά και κλείνουν, όπως και οι μικροπωλητές. Και όλα αυτά είναι ελάττωμα για την επίσκεψη σε τέτοιες χώρες. Το ότι δηλαδή έχεις φως του ήλιου ακριβώς 12 ώρες. Και φυσικά αν το πρωί καθυστερήσεις λίγο μέχρι να πάρεις το πρωινό σου, έχεις χάσει ήδη τις δύο πρώτες ώρες. Τότε η εκμετάλλευση του φωτός γίνεται μόνο επί 10 ώρες. Και φυσικά αν είσαι και σε μία λίγο επικίνδυνη περιοχή το βράδυ σχεδόν πάει χαμένο αφού δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν μαγαζιά που είναι ανοιχτά και το βράδυ αλλά θα πρέπει να πας με ταξί για να νιώσεις ασφάλεια.

Εδώ είναι δύσκολο να πετύχεις άνθρωπο να μιλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Ευτυχώς έχει έναν τύπο που με το κινητό του έχει την εφαρμογή Google translate και ενώ μιλά αυτός ισπανικά τα γράφει από κάτω στα ελληνικά και άμα θέλει τα λέει και μία κοπέλα δια ζώσης. Την έχω κι εγώ την εφαρμογή και αποδείχτηκε πολύτιμη σε όλο το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ τριγυρνάνε στους δρόμους, τη μέρα τουλάχιστον, πάρα πολύ άνετα. Είναι πολύ φιλικοί και δεν νιώθεις κάτι τόσο επικίνδυνο με τόσους αστυνομικούς κοντά σου. Τα μουσεία που πήγαμε χτες ήταν γεμάτα κόσμο και ήταν καταπληκτικά, έχοντας πάρα πολλούς φύλακες και άλλους ανθρώπους για να σε πληροφορήσουν για κάτι.
Δεν θα την έλεγα καταπληκτική πόλη τη Μπογκοτά, αλλά μας άρεσε. Όχι όμως σαν το Κίτο!

Σήμερα ήταν μια πολύ έντονη μέρα, αρκετά γεμάτη αλλά και με κάποιες μικρές περιπέτειες, όχι όμως δυσάρεστες. Το πρωί, μετά το πρωινό μας την καθιερωμένη πια ώρα, 6:30 με 7:00, πήγαμε εδώ κοντά μία βόλτα που είχα διαβάσει ότι υπάρχει μία τοπική αγορά (Mercado de las Pulgas). Δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αυτό που είδαμε στην αγορά. Ήταν φτωχοί άνθρωποι που πουλούσαν πράγματα από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Όμως είχε ενδιαφέρον η βόλτα γιατί ήταν Κυριακή πρωί και οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα. Πολλοί από τους δρόμους είχαν κλείσει από την αστυνομία, ώστε εδώ ο κόσμος να κινείται σήμερα Κυριακή με τα ποδήλατά του. Πράγματι χιλιάδες ποδήλατα ήταν στους δρόμους και διάφορα κιόσκια τους πουλούσαν κάτι για να πιουν ή να αγοράσουν ή να επιδιορθώσουν στο ποδήλατό τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους με το ποδήλατο να οδηγούν. Και πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ήταν σε παρέες, αλλά μόνοι τους.

Δεν βιαζόμασταν το πρωί να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο το οποίο είχαμε ενοικιάσει τώρα και μερικούς μήνες από την Avis, και το γραφείο εδώ στην πόλη άνοιγε στις 9:00 το πρωί. Κατά τις 9 παρά δέκα λοιπόν πήραμε από δω ένα ταξί για να μας πάει στο σημείο που ήταν το γραφείο, αλλά εκεί μας είπαν ότι το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο, διότι λέει είχε πάθει μία βλάβη. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα λίγο μικρότερο. Όμως πιστεύω ότι θα μας κάνει τη δουλειά μας, είναι ένα Chevrolet, Εquinox.

Από το δρόμο βγαίνοντας από τη Μπογκοτά: πολλά αυτοκίνητα και πολλά πάρκα για τον κόσμο που πετούσε χαρταετούς.

Το δοκιμάσαμε σήμερα που κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι αργά το βράδυ. Να συμπληρώσω όμως ότι δεν το είχε εκεί στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο, με δικά τους έξοδα, με ταξί, για να το παραλάβουμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όμως η καθυστέρηση ήταν πάνω από μία ώρα και έτσι η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει για σήμερα έγινε, αλλά με λίγες ελλείψεις.

Ο αρχικός στόχος ήταν να πάμε μέχρι το χωριό Villa de Leyva. Το χωριό αυτό απέχει από την Μπογκοτά γύρω στα 170 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι αρκετά καλός, όμως κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε να δούμε το ορυχείο αλατιού Zipaquira. Η στάση του κάναμε είχε αρκετό ενδιαφέρον, όμως επειδή ήθελε αρκετό χρόνο η επίσκεψη στο σπήλαιο αναγκαστήκαμε και αφήσαμε κάποια πράγματα χωρίς να τα δούμε για να φύγουμε και να προλάβουμε να δούμε το χωριό του προγράμματός μας. Το σπήλαιο έμοιαζε πολύ με την Βιελίσκα της Κρακοβίας, αλλά μάλλον το Κολομβιανό είναι υποδεέστερο.

Από το αλατωρυχείο:

H Villa de Leyva είναι ένα καταπληκτικό χωριό, με πολλά σημάδια από την πρώτη αποικιακή εποχή. Βέβαια έχει αρκετό τουρισμό που το κάνει να χάνει λίγο από την ομορφιά του, όμως δεν χορταίναμε να το βλέπουμε μέχρι που βράδιασε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε γύρω στις 11:30 το βράδυ. Το αυτοκίνητο το βάλαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που παρέχεται δωρεάν και όλα εντάξει.

Φυσικά σήμερα έμειναν πολλά πράγματα από το πρόγραμμά μας εκτός, γιατί δεν είχαμε χρόνο. Είδαμε πάντως κάποια βασικά και νομίζω το χωριό άξιζε πολύ. Το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε πάει στο σπήλαιο. Να πάμε κατευθείαν στην Villa de Leyva, ώστε να δούμε και εκεί γύρω κάποια ενδιαφέροντα που είχε. Όμως αυτά έχουν τα ταξίδια: δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι είναι καλύτερο για να του δώσεις προτεραιότητα.

Το καλό της επιστροφής μας, που έγινε πολύ αργά, ήταν ότι ενώ είχε αρκετή κίνηση δεν είχε και τόσο πολλή όση νωρίτερα που είδαμε όταν πηγαίναμε. Η Κολομβία έχει αρκετά καλούς δρόμους ακόμα και στην επαρχία (αυτή η γνώμη άλλαξε μερικές μέρες αργότερα) αλλά έχει όμως αρκετά διόδια. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα πρέπει να πληρώσεις περίπου 2,5 ως 4 ευρώ.

Στη βόλτα μας δεν υπήρχε κάτι που να μας τρομάξει σε θέμα επικινδυνότητας της χώρας. Κατά τα άλλα όλη μέρα κύλησε σε τουριστικά μέρη τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα σε θέματα κλοπών. Ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μας να προσέξουμε τα πράγματα μας. Ακόμα και στη Villa de Leyva, το αυτοκίνητο το παρκάραμε σε ένα δρόμο κανονικά όπως θα το παρκάραμε και στην Ελλάδα. Δεν το βάλαμε δηλαδή σε ένα πάρκινγκ.

Στην Μπογκοτά είδαμε πολλούς άστεγους να κοιμούνται εδώ και εκεί, όπως επίσης και πάρα πολλούς να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτούς. Εντάξει είναι μία φτωχή χώρα, δεν το συζητάμε, όμως η Μπογκοτά έχει και περιοχές όπως είδαμε, που είναι πάρα πολύ καλές και πολύ προσεγμένες. Είναι γεμάτη με πάρκα (εκτός κέντρου), ο κόσμος είναι πολύ ευχάριστος και ειδικά την Κυριακή ήταν όλοι έξω πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας ή διασκεδάζοντας σε εστιατόρια ή και σε άλλους χώρους δραστηριοτήτων. Μέχρι έξω από την πόλη έβλεπες πάρκα γεμάτα με κόσμο και ανθρώπους να κάθονται και να συζητάνε ή να τρώνε. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο.

Γενικά όλα είναι φθηνά, με εξαίρεση τα διόδια, και η χώρα φαίνεται πολύ καθαρή και συντεταγμένη. Είναι τόσο φθηνά! Παίρνεις ένα ταξί και για μισή ώρα δίνεις 3 ευρώ ή 5 το πολύ, μου κάνει εντύπωση. Και βέβαια στα ταξί δεν χρειάζεται να ρωτήσεις πόσο θα κοστίσει. Οι άνθρωποι νομίζω θα σου πουν την αλήθεια και δεν είναι και τόσο πολλά τα χρήματα που παίρνουν. Εντάξει, υπάρχουν άπειρα ταξί στο δρόμο, αλλά μικρά αλλά πιο μεγάλα. Δεν ξέρω αν τα πιο μεγάλα είναι πιο ακριβά, αλλά γενικά φαίνεται να είναι εύκολη η μετακίνηση με τις συγκοινωνίες. Εδώ έχει άπειρα αστικά λεωφορεία, πιστεύω και υπεραστικά, και έχουν δικές τους λεωφορειολωρίδες για να κινούνται και δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μέσα τα ΙΧ. Έχει επίσης και πιο μικρά λεωφορεία τα οποία φαίνεται ότι είναι τελείως ιδιωτικά και είναι εκτός αυτών των λεωφορειοδρόμων και τα χρησιμοποιεί ο κόσμος.

 

[travelbreak]

Στην επαρχία: Τατακόα (οιονεί έρημος) και Νέιβα.

Έχει βραδιάσει πια και είμαστε στην πόλη Neiva. Το πρωί που έβλεπα το πρόγραμμα, που είχα φτιάξει καιρό πριν, έλεγα ότι σήμερα ήταν μία χαλαρή μέρα και θα απολαμβάναμε τη φύση της χώρας αυτής, χωρίς να βιαζόμαστε να πάμε στον τελικό μας προορισμό, στον οποίο πίστευα θα φτάναμε πολύ νωρίς και έχοντας κάνει το πρόγραμμα κατά λέξη. Μάλιστα φύγαμε αρκετά νωρίς από την Μπογκοτά, που εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ. Φύγαμε στις 8 και χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερα πολλή κίνηση, που έχει συνήθως, απομακρυνθήκαμε από την πρωτεύουσα και προχωρήσαμε για την πόλη Νeiva. Το πρόγραμμα μέχρι τη Νeiva (απόσταση από τη Μπογκοτά 314 χλμ) είχε μόνο μία στάση και συγκεκριμένα στην έρημο Τατακόα.

Μετά από αρκετές ώρες, περίπου τρεις έως τέσσερις, και ακολουθώντας τον πλοηγό για την Τατακόα, κάναμε μία παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν επαρχιακό, σύμφωνα με το maps.me. Είχε και ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα έδειχνε ότι από εκεί πάει στην Τατακόα, η οποία αναρωτιόμασταν τι πράμα μπορούσε να είναι στην Κολομβία, που βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό και μέσα στους τροπικούς. Παίρνοντας λοιπόν την παράκαμψη ήμασταν πολύ τυχεροί που μόλις 2 χιλιόμετρα μετά ο δρόμος συναντούσε ένα μεγάλο ποτάμι, το Μανταλένα (Magdalena). Εκεί αναρωτιόμασταν πώς θα το περάσουμε αφού δεν υπήρχε καμία γέφυρα.

Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι ένας βαρκάρης πήγαινε και ερχόταν με μία μικρή βάρκα, η οποία το πολύ πολύ να χωρούσε μερικούς ανθρώπους και μία μοτοσικλέτα. Υπήρχε όμως και μία πιο μεγάλη που ίσως να μπορούσε να μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Όμως ο βαρκάρης της μικρής μας είπε ότι δεν μπορούσε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο γιατί έχει σταματήσει αυτός ο τρόπος μεταφοράς. Είπα λοιπόν ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να συναντήσουμε αυτό το ποτάμι μετά από μισή ώρα δρόμο, οπότε θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας άλλο τόσο δρόμο (που ήταν κακός χωματόδρομος). Έτσι τώρα είχαμε λίγα χιλιόμετρα και μάλιστα σε μία όμορφη διαδρομή.

Περνώντας από ένα μικρό γραφικό χωριό ξαναμπήκαμε στο κεντρικό δρόμο και λίγο παρακάτω, μετά από 10 χιλιόμετρα, είδαμε πάλι μία ταμπέλα που έδειχνε ότι από εκεί πήγαινε στην έρημο Τατακόα. Δεν προχωρήσαμε πολύ αλλά ρώτησα έναν βενζινά που ήταν εκεί και είπε ότι το αυτοκίνητο δεν μπορεί να περάσει. Αν θέλουμε να πάμε στην έρημο πρέπει να περάσουμε πρώτα από την πόλη Νέιβα.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο φτάσαμε στην περίφημη έρημο Τατακόα, που σαν έρημος δεν λέει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι στην Κολομβία και βλέπεις μία πεδιάδα να μοιάζει αρκετά με σαβάνα και ταυτόχρονα να έχει πολύ κοντά και κάποιες φυτείες ρυζιού και μπανανιές, το πράγμα γίνεται πολύ ιδιαίτερο. Το ενδιαφέρον βέβαια τμήμα του κομματιού ήταν κάποιοι χωμάτινοι μικροί λόφοι σε μεγάλη έκταση που είχαν διαβρωθεί και θύμιζαν σε μικρογραφία τους σχηματισμούς του Βryce Canyon στην Γιούτα της Αμερικής. Δεν ήταν κάτι φανταστικό αλλά είχε και αυτό το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα οι κάκτοι. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περίπου στις 4:30 ξεκινήσαμε την επιστροφή.

Οι κάκτοι της περιοχής μας εντυπωσίασαν.

Αυτό εδώ είναι η έρημος Τατακόα:

Οι ώρες που είχαν περάσει ήταν πάρα πολλές και κάναμε ελάχιστες στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τη Νeiva ήταν αρκετά καλή αλλά όχι και εξαιρετική όπως η χθεσινή προς το χωριό Villa de Leyva. Το πιο ωραίο κομμάτι ήταν προς την περιοχή και στην περιοχή της Τατακόα. Επιστρέφοντας από την έρημο κάναμε και μία στάση στο πολύ όμορφο χωριό Villaviache.

Η πόρτα που είναι μπροστά στον καβαλάρη, άνοιξε και μπήκε μέσα με το άλογο:

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να δούμε το μνημείο La Gaitana που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι Μανταλένα στη Νέιβα. Ήταν ωραία εκεί αλλά αναξιοποίητο το μέρος του ποταμιού. Μετά κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπως όλα τα ξενοδοχεία μας. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα σχεδόν θωρακισμένο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και βγήκαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό κάναμε και τη βόλτα μας στην πλατεία της πόλης. Μετά την αρχική βροχή στην Μπογκοτά σήμερα το πρωί, όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, η θερμοκρασία Από τους 12 βαθμούς άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά και μέσα σε δύο ώρες είχε φτάσει τους 37, διότι εδώ πλέον είμαστε σε υψόμετρο κάτω από τα 500 μέτρα και φυσικά είμαστε σε τροπική περιοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε αλλά ευτυχώς δεν έχει τόσο πολλή υγρασία ώστε να μας κάνει την κίνηση ανυπόφορη. Από αύριο λοιπόν κοντό παντελονάκι.

Το πόδι μου πάει πολύ καλά και δεν χρησιμοποίησα σήμερα καθόλου το μπαστούνι. Βέβαια πονάει ακόμα, αλλά πιστεύω σιγά-σιγά θα περάσει κι αυτό. Κάθε μέρα παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες και πιστεύω ότι και αυτό βοηθάει ώστε να μην πονάω.