Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Καραϊβική – Σάντα Μάρτα

Είμαστε στην Σάντα Μάρτα, Santa Marta. Ουσιαστικά στην Καραϊβική, αφού η πόλη βρίσκεται στην βόρειο-ανατολική πλευρά της χώρας.

Το πρωί είχαμε πτήση μιας ώρας από το Μεντεγίν μέχρι την Καρταχένα και εκεί νοικιάσαμε αυτοκίνητο, ένα μεγάλο Dodge Journey, και φύγαμε κατευθείαν για την πόλη Barranquilla και μετά για τη Santa Μarta.

Το αεροδρόμιο του Μεντεγίν είναι αρκετά μακριά από την πόλη και χρειαστήκαμε σχεδόν μία ώρα για να φτάσουμε εκεί το πρωί για την αναχώρηση. Και ενώ το Μεντεγίν βρίσκεται σε υψόμετρο 1.500 μέτρα το αεροδρόμιο είναι 1.000 μέτρα επιπλέον. Τακτοποιήσαμε σχετικά εύκολα την παράδοση του αυτοκινήτου και πήγαμε με την πτήση μας στην Καρταχένα, την οποία δεν την είδαμε καθόλου, αφού από το αεροδρόμιο πήγαμε κατευθείαν για την Barranquilla.

Εδώ στο Βορρά οι δρόμοι είναι σαφώς καλύτεροι από εκείνους στο κέντρο της Κολομβίας και στο Νότο. Το μέρος φαίνεται πιο τουριστικό και έχει λιγότερα φορτηγά για μετακινήσεις προϊόντων. Μάλιστα μέχρι την Barranquilla αυτό μας έκανε εντύπωση, αλλά η τάξη αποκαταστάθηκε πλήρως αργότερα. Μετά από αυτή την πόλη και μέχρι την Santa Μarta είδαμε το γνωστό φαινόμενο με τις πολλές νταλίκες. Δεν ξέρω γιατί στα πρώτα χιλιόμετρα δεν είχε σχεδόν καθόλου φορτηγά.

Περίπου 50 χιλιόμετρα μετά την Καρταχένα υπήρχε ένα σημείο που είχαμε στάση στο πρόγραμμά μας, όπου έλεγε ότι ήταν ένα ηφαίστειο, το Totumo Volcano. Με μία μικρή παράκαμψη πήγαμε εκεί και είδαμε ένα πολύ αστείο φαινόμενο: ένας κώνος ύψους περίπου 10 μέτρων, στου οποίου την κορυφή ανάβλυζε μία γκρίζα λάσπη, αυτή η γνωστή που έχουμε δει σε άλλα μέρη (Ιταλία και Αζερμπαϊτζάν). Τουρίστες ανέβαιναν επάνω από μια σκάλα, με τα μαγιό τους. Λουζόταν ολόκληροι με την λάσπη και μετά πήγαιναν σε μία βρώμικη λιμνοθάλασσα να ξεπλυθούν. Εμείς ούτε καν δώσαμε τα 18 χιλιάδες πέσος για να ανέβουμε μέχρι την κορυφή. Έτσι κι αλλιώς το νόημα αυτών που ανέβαιναν ήταν να λουστούν με τη λάσπη περιμένοντας ότι θα τους κάνει καλό στην υγεία. Μόνο ο Φίλιππος ανέβηκε.

Μετά το ηφαίστειο πήγαμε στην τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας, την Barranquilla. Όμως ήταν μία απογοήτευση. Δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον, ή τουλάχιστον εμείς δεν μπορέσαμε να το βρούμε αν και προσπαθήσαμε σχεδόν δύο ώρες, γι αυτό φύγαμε.

Από τα καλύτερα:

Μια πολύ όμορφη, μόνο στο εσωτερικό της, εκκλησία:

Από εκεί και μετά η διαδρομή ήταν πολύ ιδιαίτερη. Στο αριστερό μας χέρι ήταν ο Ατλαντικός Ωκεανός και στο δεξί, για μεγάλο διάστημα, ήταν κάποια λιμνοθάλασσα, η Cienaga. Ουσιαστικά ήταν ένας μεγάλος βάλτος, ο οποίος είχε δέντρα με τις ρίζες τους μέσα στο νερό. Το δύσκολο σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν μπορείς να βρεις εύκολα μέρος για να σταματήσεις και να τραβήξεις κάποιες φωτογραφίες. Αυτό συνέβη και σήμερα με μας. Αν και στον ωκεανό σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες, στα χωριά που ήταν μέσα στο βάλτο και είχαν πολύ φωτογραφικό ενδιαφέρον, δεν μπορέσαμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε. Έτσι μείναμε με τις φωτογραφίες που τραβήξαμε μέσα από το αυτοκίνητο. Σκεφτόμασταν ότι αύριο στην επιστροφή, ίσως έχουμε την ευκαιρία να σταματήσουμε και τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπορώ να πω ότι φοβηθήκαμε λίγο να μπούμε σε αυτά. Μας φάνηκε λίγο επικίνδυνο το μέρος αυτό λόγω της φτώχειας που φαινόταν να υπάρχει στα χωριά του βάλτου. Στην επιστροφή όμως κάναμε μια-δυο στάσεις.

Ο Ατλαντικός Ωκεανός:

Το πουλί:

Και ο βάλτος:

Πάρτε μια γεύση από το χωριό:

Από εδώ βγαίνουν τρομεροί παιχταράδες:

Είχαν περιφορά της εικόνας της Αγίας Μάρθας:

Οικογενειακές στιγμές:

Δυο φίλοι που τα λένε:

Στη Santa Μarta δεν ξέραμε αν θα δούμε και κάτι το ιδιαίτερο, αφού την είχαμε βάλει στο πρόγραμμα μόνο ως ορμητήριο για το πάρκο της Ταϋρόνα. Παρ’ όλα αυτά όταν μπήκαμε στην πόλη είδαμε ότι μας άρεσε πολύ. Όμως 200 μέτρα πριν από το ξενοδοχείο, που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, γινόταν ένας τρελός χαμός από κίνηση αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προσεγγίσουμε το κατάλυμα στο οποίο είχαμε κλείσει τα δωμάτια. Γι αυτό αποφασίσαμε να προχωρήσουμε λίγο πιο κάτω, και μόλις βρήκαμε ένα πάρκινγκ, βάλαμε το αυτοκίνητο. Δεν πήγαμε αμέσως στο ξενοδοχείο, αλλά κάναμε βόλτα μέχρι να τελειώσει αυτός ο χαμός.

Είχε πλάκα όμως που δεν μπορούσαμε να περάσουμε ένα δρόμο λόγω της κίνησης, για να έρθουμε στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο. Αποφασίσαμε λοιπόν να τον περάσουμε κάθετα, αλλά τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν δε μας έκαναν χώρο να περάσουμε. Έτσι ο Γιάννης βγήκε από το αυτοκίνητό μας και πήγε και τους υποχρέωσε να σταματήσουν ώστε να περάσουμε Είχε πολύ πλάκα γιατί οι άλλοι οδηγοί δεν είχαν πολύ όρεξη να μας αφήσουν να περάσουμε.
Είπαμε να βρούμε κάτι για να φάμε και τότε ανακαλύψαμε ότι η Σάντα Μάρτα έχει μία πολύ έντονη ζωή ακόμα και το απόγευμα. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με κόσμο και στους δρόμους αυτούς υπήρχαν πάρα πολλά μαγαζιά για φαγητό ή ποτό. Εμείς καθίσαμε σε ένα από αυτά και φάγαμε. Αυτή τη φορά το φαγητό ήταν ντόπιου στυλ και όχι η κλασική μπριτζόλα που τρώγαμε άλλες φορές σε αντίστοιχα μαγαζιά. Ήταν όμως και πολύ ακριβότερα.

Αυτά τα 33άρια και τα 45άρια είναι οι κατάλογοι για το φαγητό μας:

Και το φαγητό μου:

Μετά κάναμε κι άλλη βόλτα για να δούμε τον κόσμο που κυκλοφορούσε και διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν πάρα πολλοί τουρίστες, που στην υπόλοιπη Κολομβία δεν είχαμε δει. Ξαφνικά ακούσαμε φωνές και περίεργες ψαλμωδίες και είδαμε ότι γινόταν μία λιτανεία με μια εικόνα με πάρα πολύ κόσμο να την ακολουθεί. Ήταν η γιορτή της Αγίας Μάρτας, που φυσικά θα είναι η πολιούχος της πόλης, αφού έχει και το όνομά της. Θα κοιτάξω να δω στο ίντερνετ τι γιορτή έχουν σήμερα οι ντόπιοι. Όντως είναι η γιορτή της Αγίας Μάρτας, στις 29 Ιουλίου.

Πάντως αυτό που είδαμε είχε πολύ ενδιαφέρον. Πολύς κόσμος ακολουθούσε στη λιτανεία. Εκτός από την κεντρική εικόνα, που έμοιαζε με το δικό μας Επιτάφιο, οι πιστοί κρατούσαν μικρές εικόνες και κεριά. Εμείς με τις κάμερες καταγράφαμε την ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Η Ντίνα φυσικά με τη βιντεοκάμερα δε σταματούσε να γράφει. Ξαφνικά έρχεται ένας ντόπιος και δίνει με ευλάβεια στη Ντίνα μια διαφανή σακουλίτσα που μέσα είχε ένα Τ-σερτ με μια μεγάλη στάμπα της Αγίας που γιόρταζε. Και ασφαλώς δε μοίραζε σε όλο τον κόσμο μπλουζάκια. Απλά επέλεξε τη Ντίνα για να της δώσει το δώρο. Τυχαίο; Δεν ξέρω.

Τα γκράφιτι σε αυτή την πόλη είναι απίθανα (Θα τα δούμε καλύτερα με το φως της ημέρας στο επόμενο ποστ):

Αφού είδαμε και αυτό συνεχίσαμε τη βόλτα μας και κατά τις 9:00 το βράδυ, έχοντας κάνει βόλτα τουλάχιστον τρεις ώρες, μαζί με το φαγητό, αποφασίσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Το βρήκαμε, όχι όμως και τόσο εύκολα γιατί εδώ στα στενά έχει πολλά καταλύματα και μπερδεύεσαι. Η ουσία είναι ότι τελικά το βρήκαμε και μεταφέραμε το αυτοκίνητό μας στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Ήρθαμε στα δωμάτια να ξεκουραστούμε, όταν πια η ώρα είχε φτάσει 10:00 το βράδυ. Η τόση κίνηση που συναντήσαμε όταν φτάσαμε εδώ οφειλόταν στο ότι το ξενοδοχείο μας βρισκόταν δίπλα στην εκκλησία που γιόρταζε και ο κόσμος πήγαινε εκεί.

Ήθελα να σημειώσω για τους δρόμους της Κολομβίας ότι τουλάχιστον προς το Βορρά είναι πάρα πολύ καλοί. Και στο υπόλοιπο κομμάτι της χώρας που κάναμε, οι δρόμοι που συνδέουν κεντρικές πόλεις είναι αρκετά καλοί, όμως συνήθως βρίσκονται σε ανακατασκευή ή επιδιορθώσεις και αυτό προκαλεί προβλήματα στην κυκλοφορία. Εκείνο το οποίο είναι τρομερό είναι το κόστος των διοδίων (δε θα βαρεθώ να το λέω!) τα οποία υπάρχουν ανά 30 έως 40 χιλιόμετρα στους κεντρικούς δρόμους και κοστίζουν από 2,5 έως 4,5 ευρώ. Ναι, είναι αλήθεια, βρήκαμε διόδια τα οποία ήταν 4,5 ευρώ. Είναι πολύ συνηθισμένο εδώ ένα διόδιο να κοστίζει πάνω από τα 10.000 πέσος, δηλαδή πάνω από 3 ευρώ. Σπανίως ένα διόδιο να κοστίζει κάτω από 9.000 πέσος. Για παράδειγμα από την Καρταχένα μέχρι τη Σάντα Μάρτα, που η απόσταση είναι λίγο πάνω από 200 χιλιόμετρα, πληρώσαμε πάνω από πέντε διόδια.

Η πόλη της Σάντα Μάρτα μας αρέσει πάρα πολύ. Παντού ακούς μουσικές, και πολλές είναι ζωντανές με συγκροτήματα, αλλά και από στερεοφωνικά συγκροτήματα των καταστημάτων. Γενικά οι κολομβιανοί γλεντούν αρκετά. Αυτό το ζούμε καθημερινά. Και στους δρόμους βλέπεις πολλούς πλανόδιους να παίζουν. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεγάλης ηλικίας.

Εδώ στην περιοχή που μένουμε είναι το τουριστικό κέντρο, στο όπου υπάρχουν χαμηλά σπίτια και καταστήματα καθώς και ξενοδοχεία. Οι τοίχοι φυσικά είναι ζωγραφισμένοι με πολύχρωμες ζωγραφιές και έχει όμορφα μαγαζιά. Μπορώ να πω ότι έχει ένα στυλ στα μαγαζιά το οποίο είναι αρκετά προχωρημένο και δεν περίμενα να το βρω στην Κολομβία. Οι άνθρωποι πιστεύω ότι έχουν έμπνευση και κάνουν ωραία μαγαζιά, όπως γενικότερα νομίζω ότι είναι όμορφοι άνθρωποι στις δραστηριότητές τους και σε αυτά που κάνουν. Βλέπεις ότι και τα σπίτια τους έχουν ομορφιά και ως άνθρωποι έχουν μία σοβαρότητα. Η χώρα νομίζω ότι είναι πολύ προχωρημένη και έχει επίπεδο αρκετά ανεβασμένο, πλησιάζοντας τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Και φυσικά σε πολλά σημεία είναι ανώτερη από την Ελλάδα. Θυμίζει λίγο Αργεντινή και Χιλή, αλλά εδώ νομίζω είναι λίγο πιο αυστηρή η νομοθεσία και υπάρχει μεγαλύτερη αστυνόμευση. Ίσως λόγω του παρελθόν τους. Συνήθως οι πόλεις και οι δρόμοι είναι καθαροί, αλλά σίγουρα υπάρχουν γειτονιές πολύ βρώμικες, οι λεγόμενες φαβέλες. Μόνο που εδώ μάλλον έχουν λιγότερη επικινδυνότητα από ό,τι στην Βραζιλία. Εμείς δεν επισκεφθήκαμε καμία αλλά τις βλέπουμε είτε από το τελεφερίκ από ψηλά, είτε με το αυτοκίνητο.

Όταν νοικιάσαμε το αυτοκίνητο στην Cartagena, μας έδωσαν ένα χαρτί στο οποίο έγραφε ποιες ώρες και ποιες μέρες μπορούμε να κυκλοφορούμε ανάλογα με τον αριθμό που τελειώνει το αυτοκίνητο που έχουμε στην Καρταχένα και την Σάντα Μάρτα. Στην περιοχή δεν υπήρχαν άλλες πόλεις με περιορισμούς. Στην Κολομβία δεν έχει μονά-ζυγά. Κάθε μέρα και για δυο τρίωρα (πρωί και απόγευμα) δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα που λήγουν σε δυο αριθμούς. Δυστυχώς αυτό δεν το έκαναν στην Μπογκοτά όταν πήραμε το αυτοκίνητο και έτσι την πατήσαμε στο Κάλι με αποτέλεσμα να χρεωθούμε, από ό, τι μας είπαν, περίπου 150 ευρώ. Χθες στο αεροδρόμιο της Καρταχένα ο υπάλληλος της Avis μας ρώτησε εάν θα πάμε στη Santa Μarta. Του είπαμε ναι, και μας έδωσε το χαρτί με τους περιορισμούς στην κυκλοφορία. Για την Μπαραγκίγια είπε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα κυκλοφορίας. Αν το είχε κάνει αυτό και στην Μπογκοτά δεν θα αντιμετωπίζαμε την τροχονόμο που μας σταμάτησε.

Εγώ χρήματα βγάζω από τα ATM μηχανήματα και νομίζω η ισοτιμία είναι αρκετά καλή, αν και κάθε φορά πληρώνω για την συναλλαγή αυτή περίπου 6-7 ευρώ. Εγώ επίσης πολλές φορές πληρώνω, ειδικά στα ξενοδοχεία, με κάρτα.

Στην περιοχή εδώ στο Βορρά που είμαστε, νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια και αυτό το καταλαβαίνεις γιατί έχει πολύ τουρισμό. Έτσι μπορώ και κυκλοφορώ με το τσαντάκι μέσης χωρίς να το κρύβω και δεν έχουμε μεγάλες προφυλάξεις. Επίσης δεν μας έχει πλησιάσει κανένας να μας προειδοποιήσει να προσέχουμε τα πράγματά μας. Ασφαλώς μόνο μία μέρα είμαστε εδώ και δεν πρέπει να παίρνουμε αέρα, γιατί πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

 

[travelbreak]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

Τον Παναμά (κάποια χρονιά στο μέλλον) θα τον συνδυάσω με μερικές ακόμα χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ελπίζω μέχρι τότε να έχω βελτιώσει και τα ισπανικά μου. Έχω ακούσει για μια μέθοδο που κοιμάσαι και μαθαίνεις ξένες γλώσσες: θα τη δοκιμάσω. Αστειεύομαι.

 

[go2dbeach]

Αρχικά σκεφτόμουν να περάσω από Παναμά στην Κολομβία μέσω των νησιών San Blas, αλλά ήθελα 4 μέρες μόνο στη διαδρομή.
Τελικά τον συνδύασα με Κόστα Ρίκα και δεν το μετάνιωσα
Θέλουμε συνέχεια!!

 

[buffon85]

ααα καλως τον, θα σε διαβασω με μεγαλη αγωνια!
σκεφτομαι κολομβια για αυγουστο 2020 (και καλα το αποφασισα λογω επετειου 10ετων, παντα ψαχνω αφορμη χαχα)!

θελω να δω το προγραμμα σου!

αχ τα ισπανικα βρε παιδια ειναι λατρεια, καθε φορα που παταω σε ισπανοφωνη χωρα, απο την στιγμη που ειμαι στο αεροδρομιο η καρδια μου ξεκιναει να χτυπαει δυνατα

 

[fenia42]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

 

[travelbreak]

θελω να δω το προγραμμα σου!

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κλασικά μέρη των δυο χωρών. Δηλαδή δεν πήγαμε «off the beaten track».
Σιγά σιγά θα τα δούμε όλα τα μέρη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

 

[travelbreak]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

 

[anlazar]

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

Eξαιρετικο ταξιδι! Περιμενουμε τη συνεχεια ! Γραφω κι εγω την ιστορία μου για Κολομβια που πηγα περσι! Εμεινα με τις καλυτερες εντυπωσεις!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στη Μπογκοτά.

Σηκώθηκα με το πόδι μου αρκετά μουδιασμένο. Ίσως ο μηνίσκος να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως η κούραση που πέρασα χθες, αφού βγήκα από το αεροπλάνο, το έχει κάνει να έχει πρηστεί και με πονάει αρκετά. Φυσικά κυρίως όταν περπατώ. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου ένα μικρό μπαστούνι, γιατί το φοβόμουν αυτό ότι μπορούσε να συμβεί. Ελπίζω μέχρι αύριο να μου έχει περάσει.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά φάγαμε αρκετά πράγματα, ειδικά εγώ, και πιστεύω να με κρατήσουν μέχρι το απόγευμα.

Τελικά η σημερινή μέρα δεν πήγε και τόσο άσχημα, όσο αφορά στο πρόβλημα που έχω στο πόδι μου. Μπορεί να πηγαίναμε όλοι πολύ αργά στο περπάτημα, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα το κάναμε, διότι λόγω του υψομέτρου έπρεπε να μην προχωρούμε γρήγορα, για να μην χρειαζόμαστε πολλές ανάσες. Η πόλη στο σημείο που μένουμε έχει υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρα και εμείς ανεβήκαμε και στο βουνό Μονσεράτε με ένα τρενάκι. Είναι εδώ κοντά, και το υψόμετρο εκεί ήταν στα 3300 μέτρα.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τούτη η φωτογραφία μου θυμίζει τους φτωχούς της Κολομβίας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς λέει εδώ αλλά μου θυμίζει ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι πάντα αγωνιστικοί.

Όλες οι σημερινές διαδρομές πρέπει να πλησίασαν τα 15 χιλιόμετρα και έγιναν με τα πόδια. Στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για το κέντρο της πόλης. Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα μουσεία που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε. Όμως επειδή σήμερα (20 Ιουλίου) είναι η εθνική γιορτή στην Κολομβία δεν θα άνοιγαν στις 9 αλλά στις 10 το πρωί. Έτσι κάναμε αρκετές βόλτες που όμως ήταν αξιόλογες γιατί η Μπογκοτά είναι πολύ όμορφη πόλη, στις γειτονιές τουλάχιστον που πήγαμε εμείς. Τα δύο μουσεία που τελικά πήγαμε (και μας έκανε εντύπωση διότι ήταν δωρεάν) ήταν το μουσείο χρυσού και το μουσείο του καλλιτέχνη Μποτέρο. Μας άρεσαν και τα δύο πάρα πολύ και θαυμάσαμε και την τέχνη των παλιών κατοίκων της περιοχής αλλά και του Μποτέρο τα γλυπτά και τους πίνακες. Στο ίδιο μουσείο ήταν έργα και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.

Είναι ακόμα πρωί και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι:

και η πιο Και κεντρική πλατεία άδεια λόγω της γιορτής, που την είχε κλείσει η αστυνομία:

Την πλατεία Μπολίβαρ δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκ των έσω γιατί ήταν κλειστή λόγω της εθνικής εορτής. Κάποια άλλη στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε. (Την είδαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας που ήταν ανοιχτή για όλους.) Βέβαια την επισκεφθήκαμε από μερικά σημεία έξω από αυτήν.

Από το μουσείο χρυσού:

Και από το μουσείο Μποτέρο (σε ένα υπέροχο κτήριο):

Γενικά στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Το πρωί που ξεκινήσαμε τη βόλτα, επειδή περπατούσαμε σε έναν δρόμο λίγο ερημικό και ήταν ακόμα νωρίς, μας σταμάτησαν δύο αστυνομικοί με την μοτοσικλέτα τους και μας έδωσαν συμβουλές για το πώς να κρατάμε τις τσάντες μας και τις κάμερες. Μάλιστα μέχρι κάποιο σημείο ερχόταν από πίσω μας αργά-αργά όπως πηγαίναμε και εμείς. Γενικά ένιωθες σε αρκετά σημεία της πόλης, όχι παντού, ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να υπάρχει. Όμως επειδή μόλις τον αισθανόσουν έβλεπες και κάποιον αστυνομικό σε απόσταση αναπνοής, αμέσως σου ερχόταν το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιες περιοχές περπατήσαμε όμως ήταν κοντά στο κέντρο με τις πολλές εκκλησίες που όμως δεν μπήκαμε σε καμία (μπήκαμε την τελευταία μας μέρα σε όλες αυτές).

Πήγαμε και σε κάποια στενά στα οποία υπήρχαν πολύ όμορφα μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια σε αυτά τα στενά είναι ζωγραφισμένα ή χρωματισμένα με διαφορά έντονα χρώματα και όλα είναι πολύ χαμηλά στο ύψος. Το λέω αυτό διότι η πόλη έχει και ουρανοξύστες. Ευτυχώς είναι λίγοι.

Λίγο μετά το μεσημέρι πήραμε το τρενάκι για να ανέβουμε στο βουνό Μονσεράτε (Cerro de Monserrate, κοντά στο κέντρο της πόλης). Το εισιτήριο κόστιζε 21.000 πέσος (κάπου 6 ευρώ) με επιστροφή και ανεβαίνοντας επάνω είδαμε την όμορφη θέα της πόλης. Μάλιστα για καλή μας τύχη δεν είχε τόσο πολλά σύννεφα. Έτσι αξιοποιήσαμε την άνοδό μας σε αυτό το βουνό.

Στην κορυφή του Μονσεράτε:

Όταν επιστρέψαμε οι πλατείες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο:

Με την επιστροφή μας στην πόλη θέλαμε να φάμε, αφού είχε πάει 5:30. Ψάχνοντας περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί που είχε πολλά ψητά και μπήκαμε μέσα για να φάμε κρεατικά. Ήταν αρκετά νόστιμα και μπορώ να πω πολύ φτηνά. Το κάθε πιάτο κόστιζε περίπου 6 ευρώ και ήταν πολύ μεγάλο. Εγώ το δικό μου δεν το τελείωσα καν, ούτε και η Ντίνα.

Εδώ φάγαμε. Το συστήνω, κυρίως για τους υπέροχους σερβιτόρους.

Η βροχή όλη τη μέρα δεν μας ενόχλησε καθόλου γιατί δεν ήταν πολύ δυνατή, όταν έριχνε κάτι λίγες ψιχάλες. Ήταν δυνατή το πρωί πριν πάρουμε το πρωινό, δηλαδή περίπου στις 5 τα ξημερώματα. Όλη την υπόλοιπη μέρα έβρεχε ελάχιστα.

Τελική κρίση: Η Μπογκοτά είναι μια ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ όμορφη πόλη, αλλά στη Νότια Αμερική έχουμε δει και καλύτερες. Θα μου πεις: σε μια μέρα βγάζεις τόσο σοβαρό συμπέρασμα; Ναι, τόσο έκατσα, τόσα είδα και αυτό αποκόμισα. Θα κάνω εκτενέστερη κριτική στο τέλος του ταξιδιού μας, που περάσαμε ξανά.

Και για το τέλος της σημερινής μέρας ένα όμορφο κτήριο:

 

[travelbreak]

Πέριξ της Μπογκοτά. Zipaquira. Villa de Leyva.

Την επόμενη μέρα και ο καιρός είναι λίγο βροχερός, όχι όμως όπως την πρώτη στην Μπογκοτά. Η θερμοκρασία επίσης είναι χαμηλή. Από το παράθυρο του δωματίου, που βρίσκεται στο 10ο όροφο του κτιρίου, βλέπω απέναντί μου τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη. Όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο η ψύχρα αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο. Εδώ στην Κολομβία στα ξενοδοχεία, τα πιο φτηνά εννοείται, που είναι σε μεγάλο υψόμετρο, τα δωμάτια δεν έχουν κλιματισμό. Έτσι συμβαίνει και εδώ στην Μπογκοτά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον κλιματισμό, αφού αν έχουμε κλειστό το παράθυρο στο δωμάτιο η θερμοκρασία του δωματίου είναι γύρω στους 20 με 23 βαθμούς Κελσίου. Έξω βέβαια το βράδυ και το ξημέρωμα πρέπει να έχει λίγο κάτω από τους 10 βαθμούς.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό και μετά την ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη. Φαίνεται ότι εδώ στην πόλη μετά το πέσιμο της νύχτας μαζεύονται στα σπίτια τους και δεν ξέρω τι κάνουν. Όμως έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Τα μαγαζιά στις 7 περίπου μαζεύουν τα πράγματά τους σιγά-σιγά και κλείνουν, όπως και οι μικροπωλητές. Και όλα αυτά είναι ελάττωμα για την επίσκεψη σε τέτοιες χώρες. Το ότι δηλαδή έχεις φως του ήλιου ακριβώς 12 ώρες. Και φυσικά αν το πρωί καθυστερήσεις λίγο μέχρι να πάρεις το πρωινό σου, έχεις χάσει ήδη τις δύο πρώτες ώρες. Τότε η εκμετάλλευση του φωτός γίνεται μόνο επί 10 ώρες. Και φυσικά αν είσαι και σε μία λίγο επικίνδυνη περιοχή το βράδυ σχεδόν πάει χαμένο αφού δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν μαγαζιά που είναι ανοιχτά και το βράδυ αλλά θα πρέπει να πας με ταξί για να νιώσεις ασφάλεια.

Εδώ είναι δύσκολο να πετύχεις άνθρωπο να μιλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Ευτυχώς έχει έναν τύπο που με το κινητό του έχει την εφαρμογή Google translate και ενώ μιλά αυτός ισπανικά τα γράφει από κάτω στα ελληνικά και άμα θέλει τα λέει και μία κοπέλα δια ζώσης. Την έχω κι εγώ την εφαρμογή και αποδείχτηκε πολύτιμη σε όλο το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ τριγυρνάνε στους δρόμους, τη μέρα τουλάχιστον, πάρα πολύ άνετα. Είναι πολύ φιλικοί και δεν νιώθεις κάτι τόσο επικίνδυνο με τόσους αστυνομικούς κοντά σου. Τα μουσεία που πήγαμε χτες ήταν γεμάτα κόσμο και ήταν καταπληκτικά, έχοντας πάρα πολλούς φύλακες και άλλους ανθρώπους για να σε πληροφορήσουν για κάτι.
Δεν θα την έλεγα καταπληκτική πόλη τη Μπογκοτά, αλλά μας άρεσε. Όχι όμως σαν το Κίτο!

Σήμερα ήταν μια πολύ έντονη μέρα, αρκετά γεμάτη αλλά και με κάποιες μικρές περιπέτειες, όχι όμως δυσάρεστες. Το πρωί, μετά το πρωινό μας την καθιερωμένη πια ώρα, 6:30 με 7:00, πήγαμε εδώ κοντά μία βόλτα που είχα διαβάσει ότι υπάρχει μία τοπική αγορά (Mercado de las Pulgas). Δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αυτό που είδαμε στην αγορά. Ήταν φτωχοί άνθρωποι που πουλούσαν πράγματα από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Όμως είχε ενδιαφέρον η βόλτα γιατί ήταν Κυριακή πρωί και οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα. Πολλοί από τους δρόμους είχαν κλείσει από την αστυνομία, ώστε εδώ ο κόσμος να κινείται σήμερα Κυριακή με τα ποδήλατά του. Πράγματι χιλιάδες ποδήλατα ήταν στους δρόμους και διάφορα κιόσκια τους πουλούσαν κάτι για να πιουν ή να αγοράσουν ή να επιδιορθώσουν στο ποδήλατό τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους με το ποδήλατο να οδηγούν. Και πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ήταν σε παρέες, αλλά μόνοι τους.

Δεν βιαζόμασταν το πρωί να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο το οποίο είχαμε ενοικιάσει τώρα και μερικούς μήνες από την Avis, και το γραφείο εδώ στην πόλη άνοιγε στις 9:00 το πρωί. Κατά τις 9 παρά δέκα λοιπόν πήραμε από δω ένα ταξί για να μας πάει στο σημείο που ήταν το γραφείο, αλλά εκεί μας είπαν ότι το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο, διότι λέει είχε πάθει μία βλάβη. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα λίγο μικρότερο. Όμως πιστεύω ότι θα μας κάνει τη δουλειά μας, είναι ένα Chevrolet, Εquinox.

Από το δρόμο βγαίνοντας από τη Μπογκοτά: πολλά αυτοκίνητα και πολλά πάρκα για τον κόσμο που πετούσε χαρταετούς.

Το δοκιμάσαμε σήμερα που κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι αργά το βράδυ. Να συμπληρώσω όμως ότι δεν το είχε εκεί στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο, με δικά τους έξοδα, με ταξί, για να το παραλάβουμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όμως η καθυστέρηση ήταν πάνω από μία ώρα και έτσι η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει για σήμερα έγινε, αλλά με λίγες ελλείψεις.

Ο αρχικός στόχος ήταν να πάμε μέχρι το χωριό Villa de Leyva. Το χωριό αυτό απέχει από την Μπογκοτά γύρω στα 170 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι αρκετά καλός, όμως κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε να δούμε το ορυχείο αλατιού Zipaquira. Η στάση του κάναμε είχε αρκετό ενδιαφέρον, όμως επειδή ήθελε αρκετό χρόνο η επίσκεψη στο σπήλαιο αναγκαστήκαμε και αφήσαμε κάποια πράγματα χωρίς να τα δούμε για να φύγουμε και να προλάβουμε να δούμε το χωριό του προγράμματός μας. Το σπήλαιο έμοιαζε πολύ με την Βιελίσκα της Κρακοβίας, αλλά μάλλον το Κολομβιανό είναι υποδεέστερο.

Από το αλατωρυχείο:

H Villa de Leyva είναι ένα καταπληκτικό χωριό, με πολλά σημάδια από την πρώτη αποικιακή εποχή. Βέβαια έχει αρκετό τουρισμό που το κάνει να χάνει λίγο από την ομορφιά του, όμως δεν χορταίναμε να το βλέπουμε μέχρι που βράδιασε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε γύρω στις 11:30 το βράδυ. Το αυτοκίνητο το βάλαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που παρέχεται δωρεάν και όλα εντάξει.

Φυσικά σήμερα έμειναν πολλά πράγματα από το πρόγραμμά μας εκτός, γιατί δεν είχαμε χρόνο. Είδαμε πάντως κάποια βασικά και νομίζω το χωριό άξιζε πολύ. Το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε πάει στο σπήλαιο. Να πάμε κατευθείαν στην Villa de Leyva, ώστε να δούμε και εκεί γύρω κάποια ενδιαφέροντα που είχε. Όμως αυτά έχουν τα ταξίδια: δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι είναι καλύτερο για να του δώσεις προτεραιότητα.

Το καλό της επιστροφής μας, που έγινε πολύ αργά, ήταν ότι ενώ είχε αρκετή κίνηση δεν είχε και τόσο πολλή όση νωρίτερα που είδαμε όταν πηγαίναμε. Η Κολομβία έχει αρκετά καλούς δρόμους ακόμα και στην επαρχία (αυτή η γνώμη άλλαξε μερικές μέρες αργότερα) αλλά έχει όμως αρκετά διόδια. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα πρέπει να πληρώσεις περίπου 2,5 ως 4 ευρώ.

Στη βόλτα μας δεν υπήρχε κάτι που να μας τρομάξει σε θέμα επικινδυνότητας της χώρας. Κατά τα άλλα όλη μέρα κύλησε σε τουριστικά μέρη τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα σε θέματα κλοπών. Ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μας να προσέξουμε τα πράγματα μας. Ακόμα και στη Villa de Leyva, το αυτοκίνητο το παρκάραμε σε ένα δρόμο κανονικά όπως θα το παρκάραμε και στην Ελλάδα. Δεν το βάλαμε δηλαδή σε ένα πάρκινγκ.

Στην Μπογκοτά είδαμε πολλούς άστεγους να κοιμούνται εδώ και εκεί, όπως επίσης και πάρα πολλούς να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτούς. Εντάξει είναι μία φτωχή χώρα, δεν το συζητάμε, όμως η Μπογκοτά έχει και περιοχές όπως είδαμε, που είναι πάρα πολύ καλές και πολύ προσεγμένες. Είναι γεμάτη με πάρκα (εκτός κέντρου), ο κόσμος είναι πολύ ευχάριστος και ειδικά την Κυριακή ήταν όλοι έξω πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας ή διασκεδάζοντας σε εστιατόρια ή και σε άλλους χώρους δραστηριοτήτων. Μέχρι έξω από την πόλη έβλεπες πάρκα γεμάτα με κόσμο και ανθρώπους να κάθονται και να συζητάνε ή να τρώνε. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο.

Γενικά όλα είναι φθηνά, με εξαίρεση τα διόδια, και η χώρα φαίνεται πολύ καθαρή και συντεταγμένη. Είναι τόσο φθηνά! Παίρνεις ένα ταξί και για μισή ώρα δίνεις 3 ευρώ ή 5 το πολύ, μου κάνει εντύπωση. Και βέβαια στα ταξί δεν χρειάζεται να ρωτήσεις πόσο θα κοστίσει. Οι άνθρωποι νομίζω θα σου πουν την αλήθεια και δεν είναι και τόσο πολλά τα χρήματα που παίρνουν. Εντάξει, υπάρχουν άπειρα ταξί στο δρόμο, αλλά μικρά αλλά πιο μεγάλα. Δεν ξέρω αν τα πιο μεγάλα είναι πιο ακριβά, αλλά γενικά φαίνεται να είναι εύκολη η μετακίνηση με τις συγκοινωνίες. Εδώ έχει άπειρα αστικά λεωφορεία, πιστεύω και υπεραστικά, και έχουν δικές τους λεωφορειολωρίδες για να κινούνται και δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μέσα τα ΙΧ. Έχει επίσης και πιο μικρά λεωφορεία τα οποία φαίνεται ότι είναι τελείως ιδιωτικά και είναι εκτός αυτών των λεωφορειοδρόμων και τα χρησιμοποιεί ο κόσμος.

 

[travelbreak]

Στην επαρχία: Τατακόα (οιονεί έρημος) και Νέιβα.

Έχει βραδιάσει πια και είμαστε στην πόλη Neiva. Το πρωί που έβλεπα το πρόγραμμα, που είχα φτιάξει καιρό πριν, έλεγα ότι σήμερα ήταν μία χαλαρή μέρα και θα απολαμβάναμε τη φύση της χώρας αυτής, χωρίς να βιαζόμαστε να πάμε στον τελικό μας προορισμό, στον οποίο πίστευα θα φτάναμε πολύ νωρίς και έχοντας κάνει το πρόγραμμα κατά λέξη. Μάλιστα φύγαμε αρκετά νωρίς από την Μπογκοτά, που εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ. Φύγαμε στις 8 και χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερα πολλή κίνηση, που έχει συνήθως, απομακρυνθήκαμε από την πρωτεύουσα και προχωρήσαμε για την πόλη Νeiva. Το πρόγραμμα μέχρι τη Νeiva (απόσταση από τη Μπογκοτά 314 χλμ) είχε μόνο μία στάση και συγκεκριμένα στην έρημο Τατακόα.

Μετά από αρκετές ώρες, περίπου τρεις έως τέσσερις, και ακολουθώντας τον πλοηγό για την Τατακόα, κάναμε μία παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν επαρχιακό, σύμφωνα με το maps.me. Είχε και ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα έδειχνε ότι από εκεί πάει στην Τατακόα, η οποία αναρωτιόμασταν τι πράμα μπορούσε να είναι στην Κολομβία, που βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό και μέσα στους τροπικούς. Παίρνοντας λοιπόν την παράκαμψη ήμασταν πολύ τυχεροί που μόλις 2 χιλιόμετρα μετά ο δρόμος συναντούσε ένα μεγάλο ποτάμι, το Μανταλένα (Magdalena). Εκεί αναρωτιόμασταν πώς θα το περάσουμε αφού δεν υπήρχε καμία γέφυρα.

Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι ένας βαρκάρης πήγαινε και ερχόταν με μία μικρή βάρκα, η οποία το πολύ πολύ να χωρούσε μερικούς ανθρώπους και μία μοτοσικλέτα. Υπήρχε όμως και μία πιο μεγάλη που ίσως να μπορούσε να μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Όμως ο βαρκάρης της μικρής μας είπε ότι δεν μπορούσε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο γιατί έχει σταματήσει αυτός ο τρόπος μεταφοράς. Είπα λοιπόν ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να συναντήσουμε αυτό το ποτάμι μετά από μισή ώρα δρόμο, οπότε θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας άλλο τόσο δρόμο (που ήταν κακός χωματόδρομος). Έτσι τώρα είχαμε λίγα χιλιόμετρα και μάλιστα σε μία όμορφη διαδρομή.

Περνώντας από ένα μικρό γραφικό χωριό ξαναμπήκαμε στο κεντρικό δρόμο και λίγο παρακάτω, μετά από 10 χιλιόμετρα, είδαμε πάλι μία ταμπέλα που έδειχνε ότι από εκεί πήγαινε στην έρημο Τατακόα. Δεν προχωρήσαμε πολύ αλλά ρώτησα έναν βενζινά που ήταν εκεί και είπε ότι το αυτοκίνητο δεν μπορεί να περάσει. Αν θέλουμε να πάμε στην έρημο πρέπει να περάσουμε πρώτα από την πόλη Νέιβα.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο φτάσαμε στην περίφημη έρημο Τατακόα, που σαν έρημος δεν λέει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι στην Κολομβία και βλέπεις μία πεδιάδα να μοιάζει αρκετά με σαβάνα και ταυτόχρονα να έχει πολύ κοντά και κάποιες φυτείες ρυζιού και μπανανιές, το πράγμα γίνεται πολύ ιδιαίτερο. Το ενδιαφέρον βέβαια τμήμα του κομματιού ήταν κάποιοι χωμάτινοι μικροί λόφοι σε μεγάλη έκταση που είχαν διαβρωθεί και θύμιζαν σε μικρογραφία τους σχηματισμούς του Βryce Canyon στην Γιούτα της Αμερικής. Δεν ήταν κάτι φανταστικό αλλά είχε και αυτό το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα οι κάκτοι. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περίπου στις 4:30 ξεκινήσαμε την επιστροφή.

Οι κάκτοι της περιοχής μας εντυπωσίασαν.

Αυτό εδώ είναι η έρημος Τατακόα:

Οι ώρες που είχαν περάσει ήταν πάρα πολλές και κάναμε ελάχιστες στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τη Νeiva ήταν αρκετά καλή αλλά όχι και εξαιρετική όπως η χθεσινή προς το χωριό Villa de Leyva. Το πιο ωραίο κομμάτι ήταν προς την περιοχή και στην περιοχή της Τατακόα. Επιστρέφοντας από την έρημο κάναμε και μία στάση στο πολύ όμορφο χωριό Villaviache.

Η πόρτα που είναι μπροστά στον καβαλάρη, άνοιξε και μπήκε μέσα με το άλογο:

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να δούμε το μνημείο La Gaitana που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι Μανταλένα στη Νέιβα. Ήταν ωραία εκεί αλλά αναξιοποίητο το μέρος του ποταμιού. Μετά κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπως όλα τα ξενοδοχεία μας. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα σχεδόν θωρακισμένο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και βγήκαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό κάναμε και τη βόλτα μας στην πλατεία της πόλης. Μετά την αρχική βροχή στην Μπογκοτά σήμερα το πρωί, όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, η θερμοκρασία Από τους 12 βαθμούς άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά και μέσα σε δύο ώρες είχε φτάσει τους 37, διότι εδώ πλέον είμαστε σε υψόμετρο κάτω από τα 500 μέτρα και φυσικά είμαστε σε τροπική περιοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε αλλά ευτυχώς δεν έχει τόσο πολλή υγρασία ώστε να μας κάνει την κίνηση ανυπόφορη. Από αύριο λοιπόν κοντό παντελονάκι.

Το πόδι μου πάει πολύ καλά και δεν χρησιμοποίησα σήμερα καθόλου το μπαστούνι. Βέβαια πονάει ακόμα, αλλά πιστεύω σιγά-σιγά θα περάσει κι αυτό. Κάθε μέρα παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες και πιστεύω ότι και αυτό βοηθάει ώστε να μην πονάω.