Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Κίτο και αναχώρηση για Μπογκοτά.

Ξημέρωσε και η Κυριακή πρωί. Ετοιμάζομε τώρα τα πράγματά μας για το ταξίδι στην Μπογκοτά, που είναι το απόγευμα η πτήση μας. Βέβαια μέχρι τότε θα κάνουμε βόλτα στην πόλη, γιατί έχουμε ορισμένα πράγματα ακόμα να δούμε.

Άλλη μια φορά:

Το ξενοδοχείο μας εδώ στο Κίτο είναι στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης από τουριστική άποψη. Συγκεκριμένα είναι στον δρόμο που το Lonely Planet το προτείνει πρώτο-πρώτο για επίσκεψη: La Ronda. Αυτό άλλωστε είναι και το όνομα του ξενοδοχείου μας, το οποίο όμως παρόλα αυτά δεν έχει πολύ κίνηση. Ίσως ακριβώς γιατί ο κόσμος ξέρει ότι εδώ έχει φασαρία. Το πρόβλημα είναι με το κρύο, το οποίο εδώ τουλάχιστον δεν είναι 17 βαθμοί Κελσίου, αλλά δεν είναι και πάνω από 19. Γενικά νομίζω τα ξενοδοχεία εδώ πάνω σε αυτά τα υψόμετρα δεν έχουν καθόλου κλιματισμό. Από τη μία θεωρούν ότι δεν χρειάζεται θέρμανση για το κρύο γιατί με τον ήλιο ζεσταίνονται και όλα εντάξει. Από την άλλη προφανώς ψύξη δεν θα χρειαζόταν σε καμιά περίοδο του έτους. Όμως μία μικρή σόμπα ηλεκτρική θα ήταν το καλύτερο, εάν επαρκούσε βέβαια η ηλεκτρική παροχή του κτιρίου.

Είναι απόγευμα και βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο στο Κίτο αυτή τη στιγμή, περιμένοντας το αεροπλάνο για να μεταφερθούμε στην Μπογκοτά, που θα κάνουμε μία διανυκτέρευση πριν την αναχώρησή μας για την Αθήνα.

Σήμερα ημέρα κύλησε όπως το περιμέναμε, δηλαδή αφήσαμε τις βαλίτσες στο ξενοδοχείο και ακριβώς τις 8:00 ξεκινήσαμε τη βόλτα μας για να δούμε κάποια πράγματα που θέλαμε ακόμα στην πόλη. Και επίσης να δούμε κτήρια και πλατείες που είχαμε δει μόνο νύχτα και θέλαμε να τα φωτογραφίσουμε και με το φως της ημέρας. Επειδή δεν ξέρω πολλά πράγματα για την πόλη και είχα το βιβλίο του Lonely Planet για τον Ισημερινό, πρότεινα στην παρέα και ακολουθήσαμε ένα δρομολόγιο, για να δούμε τα σημαντικότερα πράγματα. Μόνο στην παλιά πόλη όμως, για να πω την αλήθεια. Αν δεις μόνο αυτά, φυσικά χάνεις πάρα πολλά που έχουν πολύ ενδιαφέρον. Ευτυχώς εμείς κάναμε και παρακάμψεις ή ορισμένα τα είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες.

Και το παλιό αστεροσκοπείο:

Πάντως κάναμε το πρόγραμμα αυτό και σε περίπου δύο ώρες είχαμε εξαντλήσει αυτό το δρόμο που προτείνει το Lonely Planet. Τελειώσαμε την πορεία μας σε ένα παλιό αστεροσκοπείο του Κίτο, το οποίο πλέον είναι μουσείο, αλλά ήταν κλειστό όταν πήγαμε. Έτσι σταματήσαμε ένα ταξί για να μας ανεβάσει ψηλά σε ένα σημείο ώστε να πάρουμε το τελεφερίκ της πόλης, να δούμε την διαδρομή του. Το ταξί είχε ταξίμετρο και μας πήρε όσο έγραψε, δηλαδή 3 δολάρια.

Πήγαμε και στηθήκαμε σε μία τεράστια ουρά η οποία προχωρούσε πάρα πολύ αργά, για να βγάλουμε εισιτήριο για το τελεφερίκ, TeleferiQo, που πάει μέχρι το σημείο Cruz Loma. Και μετά το εισιτήριο είχε μία άλλη επίσης τεράστια ουρά για να μπεις μέσα στα καμπίνες που πήγαιναν πάνω στο βουνό. Δεν έκανε το τελεφερίκ την πορεία μέσα στην πόλη, όπως είχαμε δει σε κάποιες άλλες πόλεις στην Κολομβία. Πήγαινε προς το βουνό που υπήρχε ένα παλιό σβησμένο ηφαίστειο, το Pichincha. Δεν μας ένοιαζε αυτό που θα βλέπαμε αλλά εκείνη τη στιγμή μας ένοιαζε η ουρά και δεν θα ξέραμε αν προλάβουμε το αεροπλάνο περιμένοντας. Μπροστά μας ήταν 2-3 φωνακλάδες Ρώσοι που όλο και με κάτι παραπονιόταν.

Θαυμάστε ουρά:

Κάποια στιγμή εγώ προχώρησα για να δω τις τιμές, που ήταν αναρτημένες πάνω από τα ταμεία. Ήδη είχαμε αναμονή 20 λεπτά στην ουρά (ήταν Κυριακή και είχε πολύ κόσμο) και μέχρι να φτάσουμε στο ταμείο θα θέλαμε αλλά δέκα λεπτά ακόμα. Στον τιμοκατάλογο βλέπω ότι ενώ η κανονική τιμή ήταν 8,5 δολάρια, αν έδινες 11 θα πήγαινες, όπως κατάλαβα, πιο γρήγορα. Όπως το έλεγε ήτανε fastpass. Ρώτησα και έναν υπάλληλο εκεί ο οποίος μου είπε ότι αν πάρω το fastpass τότε θα βρεθώ μέσα σε 5 λεπτά στην καμπίνα. Αποφασίσαμε να δώσουμε τα 11 δολάρια έκαστος, μόνο ο Γιάννης αποσύρθηκε και είπε ότι δεν θα ανέβει καθόλου. Έτσι εμείς οι τρεις ανεβήκαμε με τα 11 δολάρια και μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε μπει στην καμπίνα που θα μας ανέβαζε στα τέσσερα χιλιόμετρα υψόμετρο για να βλέπαμε από ψηλά την πόλη. Μου έκανε εντύπωση που ο κόσμος προτιμούσε να μη δώσει τα 2,5 δολάρια επιπλέον για να πάει πιο γρήγορα. Ήταν πολύ λίγοι που το έκαναν όπως εμείς. Το σύστημα αυτό του fastpass το εφάρμοζαν μόνο τα σαββατοκύριακα και τις αργίες, όπως έγραφε.

Η διαδρομή ήταν μέσα από ένα δάσος και από δέντρα και ανέβαινε περίπου ένα χιλιόμετρο επιπλέον. Στο σημείο που ανεβήκαμε ήταν πάρα πολύ ωραία, αλλά η διαδρομή δεν ήταν εντυπωσιακή, όπως ήταν στις πόλεις που είχαμε κάνει στην Κολομβία. Εκεί πάνω κάναμε λίγη βόλτα να δούμε την θέα από τη μια των βουνών και από την άλλη της πόλης. Εντύπωση μου έκανε που ανέβαιναν αρκετοί ποδηλάτες με τα ποδήλατά τους για να κατέβουν μετά κάτω στην πόλη. Φυσικά ήταν εξοπλισμένοι με κράνη και διάφορα άλλα προστατευτικά μέσα ασφαλείας.

Το Κίτο από ψηλά:

Η μεταφορά ποδηλάτων:

Η ουσία είναι ότι όταν κατεβήκαμε, μετά από περίπου μία ώρα, οι Ρώσοι που περίμεναν δίπλα μας για να βγάλουν εισιτήρια, δεν είχαν μπει ακόμα στις καμπίνες. Είναι σίγουρο ότι εμείς θα τα παρατάγαμε και θα φεύγανε για να μην χάσουμε την πτήση. Επομένως ήμασταν πολύ τυχεροί που είδαμε αυτήν την ταμπέλα με τα 11 δολάρια.

Φεύγοντας πήραμε αμέσως ένα ταξί να μας κατεβάσει κάτω, κοντά στο ξενοδοχείο μας, να κάνουμε μία μικρή βόλτα ακόμα και μετά να φύγουμε. Ξαφνικά όπως προχωρούσε το ταξί και είχε φτάσει στο σημείο όπου πήραμε εμείς το προηγούμενο ταξί, βλέπω ότι έγραφε το ταξίμετρο ήδη 5,30 δολάρια. Εμείς είχαμε δώσει για να ανέβουμε μόλις τρία, και γι αυτό του έβαλα τις φωνές και του είπα ότι δεν θα του δώσουμε αυτά που γράφει και θα του δώσουμε μόνο 4 δολάρια. Αυτός γκρίνιαζε και έλεγε ότι το ταξίμετρο είναι κανονικό. Εγώ όμως του έλεγα ότι δεν είναι σωστό, γιατί είχαμε πάρει ένα άλλο ταξί και μας πήρε μόλις 3 δολάρια από εκείνο το σημείο, που το δικό του έγραφε σχεδόν τα διπλά. Τελικά μας πήγε στην πλατεία που του ζητήσαμε και το ταξίμετρο συνέχισε να γράφει, αλλά όχι πλέον στο γρήγορο ρυθμό που είχε όταν του έβαλα εγώ τις φωνές. Του δώσαμε 4,5 δολάρια και παρότι γκρίνιαζε νομίζω πρέπει να έμεινε και ευχαριστημένος.

Αυτό μπροστά από το ροζ κτήριο είναι στάση λεωφορείων:

Τελευταίο βλέμμα στο Κοτοπαξί:

Κάναμε τη βόλτα μας εκεί κοντά στο ξενοδοχείο, που θέλαμε να πάρουμε κάποιες φωτογραφίες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο σε λίγο και πήραμε τα πράγματα μας, πήγαμε να πάρουμε και το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ, που το πληρώσαμε 8 δολάρια για τις δύο μέρες και όλα καλά. Ήρθαμε στο αεροδρόμιο κανονικά. Επιστρέψαμε το αυτοκίνητο. Όλα εντάξει. Και κάναμε τις βόλτες μας εδώ στο αεροδρόμιο στα μαγαζιά και ψωνίσαμε κάτι λίγα και ετοιμαζόμαστε αυτή τη στιγμή να μπούμε στο αεροπλάνο.

Η πτήση έγινε στα γρήγορα. Σε περίπου 70 λεπτά φτάσαμε ξανά στο αεροδρόμιο της Μπογκοτά και περιμέναμε να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων. Θυμόμασταν ότι πριν από είκοσι μέρες που φτάναμε, περιμέναμε πάνω από μισή ώρα στην ουρά που υπήρχε τότε. Σήμερα η ουρά ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Ίσως λόγω του ότι ήταν Κυριακή και επέστρεφαν πολλοί από τις διακοπές τους. Το θέμα είναι ότι ήμασταν και πολύ κουρασμένοι και δεν ξέραμε πως θα αντέξουμε την αναμονή και το σιγανό περπάτημα και σταμάτημα και ξανά να ξεκινάς, μέχρι να έρθει η ώρα μας για τον έλεγχο. Εκεί λοιπόν που κλαίγαμε τη μοίρα μας, στα πρώτα πέντε λεπτά, έρχεται ένας τύπος και μας ρωτάει αν ξέρουμε ισπανικά. Εγώ του λέω όχι και εκείνος μας λέει: φύγετε από αυτή την ουρά και ελάτε σε μία άλλη, πολύ μικρότερη που υπήρχε πιο δίπλα. Κάνω νόημα και στο Φίλιππο με τον Γιάννη, οι οποίοι ήταν 10 μέτρα πιο πίσω, γιατί είχαν καθυστερήσει λίγο κάπου, δεν θυμάμαι που, και μας έβαλε σε μία ουρά όπου σε λιγότερο από 10 λεπτά είχαμε τελειώσει. Αναρωτιόμασταν γιατί να μας βάλει εμάς σε εκείνη την ουρά, που δεν είχε καθόλου κόσμο. Επειδή είδαμε και ένα καροτσάκι με μία κυρία ΑΜΕΑ, σκεφτήκαμε μήπως πέρασε την Ντίνα για άρρωστη, επειδή φορούσε μία ιατρική μάσκα για τα μικρόβια, την οποία φοράει συνήθως στα αεροπλάνα και στα αεροδρόμια. Μάλλον αυτός ήταν ο λόγος. Ίσως να βοηθάνε στο ζήτημα της ουράς τους αναξιοπαθούντες να μην περιμένουν πολύ. Έτσι τη γλιτώσαμε όλοι στην παρέα.

Ήταν η δεύτερη ουρά που γλιτώναμε την ίδια μέρα, σήμερα. Με πρώτη βέβαια την πρωινή στο τελεφερίκ του Κίτο. Τελειώσαμε πολύ γρήγορα με όλα αυτά και πραγματικά στον έλεγχο διαβατηρίων ίσα που κοίταξαν λίγο τα διαβατήρια και φύγαμε.

Βγήκαμε έξω να πάμε να παραλάβουμε τις αποσκευές μας. Πολύ γρήγορα βρήκαμε τις δικές μας εγώ, η Ντίνα και ο Γιάννης, αλλά πάλι του Φίλιππα δεν υπήρχε πουθενά. Ανησυχήσαμε πάρα πολύ γιατί θυμηθήκαμε την ώρα που φτάσαμε στην Μπογκοτά στις 19 Ιουλίου που δεν είχε έρθει πάλι η δική του και ήρθε τελικά την επόμενη βραδιά. Ρωτήσαμε πάλι σήμερα κάποιον υπάλληλο που ήταν εκεί και ευτυχώς μας είπε ότι θα ασχοληθεί αυτός, γιατί έχει μία υποψία για το πού μπορεί να είναι η βαλίτσα. Πράγματι πήγε με το Φίλιππα και σε 3 λεπτά είχαν γυρίσει πίσω με τη βαλίτσα. Είπε ότι η βαλίτσα λόγω του ότι είναι κατασκευασμένη από σκληρό υλικό, μάλλον ελέγχεται αυστηρότερα σε κάποιο ιδιαίτερο σημείο και μετά επιστρέφει, αλλά δεν μπαίνει στον ιμάντα μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα αλλά την αφήνουν κάπου μόνη της. Τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε.

Μετά και από αυτό, αφού ηρεμήσαμε βγήκαμε έξω να βρούμε ταξί. Βέβαια είμαστε 4 άτομα και έχουμε μεγάλες και πολλές αποσκευές. Ψάχναμε για ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Την προηγούμενη φορά στο ίδιο αεροδρόμιο είχαμε μία μεγάλη βαλίτσα λιγότερη, του Φίλιππα και ήταν πιο εύκολο. Τότε είχαμε χωρέσει σε ένα αυτοκίνητο. Και τώρα χωρέσαμε σε ένα αυτοκίνητο, το οποίο όμως δεν ήταν κανονικό ταξί. Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος μας έφερε εδώ στο ξενοδοχείο με αμοιβή 50.000 πέσος, δηλαδή περίπου 15 ευρώ. Είχε ένα μεγαλούτσικο αυτοκίνητο, το οποίο χώρεσε τα πράγματά μας. Μόλις βγεις από το κτήριο του αεροδρομίου σε πλησιάζουν διάφοροι για να σου βρουν ταξί. Έτσι γίνεται πιο εύκολο, αφού δε χρειάζεται να ψάχνεις.

Το ξενοδοχείο μας είναι πολύ καλό. Δεν θυμάμαι γιατί έκλεισα τόσο καλό ξενοδοχείο, αλλά είναι και πολύ φθηνό, αφού κοστίζει περίπου 27 ευρώ η βραδιά για το δίκλινο. Είναι το ξενοδοχείο Ibis Museo και είναι δίπλα στο Εθνικό μουσείο τις Μπογκοτά. Συνεννοηθήκαμε με αυτόν τον ίδιο κύριο που μας έφερε να έρθει αύριο το απόγευμα να μας πάρει για να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. Οπότε είμαστε τακτοποιημένοι και από αυτό το ζήτημα. Η πτήση μας αύριο είναι στις 9 το βράδυ και του είπαμε να έρθει στις 17:30 να μας πάρει.

Αφού αφήσαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια κατεβήκαμε και σε ένα PC του ξενοδοχείου και κάναμε check-in στις αυριανές μας πτήσεις. Ευτυχώς ήταν πολύ εύκολη υπόθεση αφού είχαμε τις πτήσεις της αναχώρησης και τα στοιχεία μας ήταν ήδη καταχωρημένα στα αρχεία της Lufthansa που έκανε το check-in. Μετά και από αυτό, αφού ήμασταν ήρεμοι και ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα, βγήκαμε έξω, εδώ στην περιοχή του ξενοδοχείου, για να βρούμε κάτι να φάμε. Μόλις έκλεινε ένα μαγαζί αλλά το προλάβαμε και μας έκανε από ένα χάμπουργκερ στον καθένα. Μετά περπατήσαμε και λίγο και έχουμε έρθει για να κοιμηθούμε.

Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο που μείναμε την προηγούμενη φορά, αλλά απέχει από αυτό περίπου 700 μέτρα στην κατεύθυνση που είναι αντίθετη από το κέντρο της πόλης. Όμως η περιοχή εδώ, παρότι είναι τόσο κοντά στο προηγούμενο ξενοδοχείο, είναι πολύ καλύτερη και κάνοντας τη βόλτα δεν νιώσαμε καθόλου άσχημα γιατί δεν υπήρχαν ούτε άστεγοι, ούτε μεθυσμένοι να τριγυρνάνε. Και παντού έβλεπες αστυνομικούς, είτε δημοσίους, είτε ιδιωτικούς, σεκιουριτάδες δηλαδή. Έτσι θα ξεκουραστούμε τώρα και αύριο το πρωί θα κάνουμε μία βόλτα ξανά στην πόλη να ψωνίσουμε κάποια πράγματα, ό,τι θέλει ο καθένας και το απόγευμα θα αναχωρήσουμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26
• 27
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 26 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

 

[travelbreak]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

Τον Παναμά (κάποια χρονιά στο μέλλον) θα τον συνδυάσω με μερικές ακόμα χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ελπίζω μέχρι τότε να έχω βελτιώσει και τα ισπανικά μου. Έχω ακούσει για μια μέθοδο που κοιμάσαι και μαθαίνεις ξένες γλώσσες: θα τη δοκιμάσω. Αστειεύομαι.

 

[go2dbeach]

Αρχικά σκεφτόμουν να περάσω από Παναμά στην Κολομβία μέσω των νησιών San Blas, αλλά ήθελα 4 μέρες μόνο στη διαδρομή.
Τελικά τον συνδύασα με Κόστα Ρίκα και δεν το μετάνιωσα
Θέλουμε συνέχεια!!

 

[buffon85]

ααα καλως τον, θα σε διαβασω με μεγαλη αγωνια!
σκεφτομαι κολομβια για αυγουστο 2020 (και καλα το αποφασισα λογω επετειου 10ετων, παντα ψαχνω αφορμη χαχα)!

θελω να δω το προγραμμα σου!

αχ τα ισπανικα βρε παιδια ειναι λατρεια, καθε φορα που παταω σε ισπανοφωνη χωρα, απο την στιγμη που ειμαι στο αεροδρομιο η καρδια μου ξεκιναει να χτυπαει δυνατα

 

[fenia42]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

 

[travelbreak]

θελω να δω το προγραμμα σου!

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κλασικά μέρη των δυο χωρών. Δηλαδή δεν πήγαμε «off the beaten track».
Σιγά σιγά θα τα δούμε όλα τα μέρη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

 

[travelbreak]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

 

[anlazar]

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

Eξαιρετικο ταξιδι! Περιμενουμε τη συνεχεια ! Γραφω κι εγω την ιστορία μου για Κολομβια που πηγα περσι! Εμεινα με τις καλυτερες εντυπωσεις!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στη Μπογκοτά.

Σηκώθηκα με το πόδι μου αρκετά μουδιασμένο. Ίσως ο μηνίσκος να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως η κούραση που πέρασα χθες, αφού βγήκα από το αεροπλάνο, το έχει κάνει να έχει πρηστεί και με πονάει αρκετά. Φυσικά κυρίως όταν περπατώ. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου ένα μικρό μπαστούνι, γιατί το φοβόμουν αυτό ότι μπορούσε να συμβεί. Ελπίζω μέχρι αύριο να μου έχει περάσει.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά φάγαμε αρκετά πράγματα, ειδικά εγώ, και πιστεύω να με κρατήσουν μέχρι το απόγευμα.

Τελικά η σημερινή μέρα δεν πήγε και τόσο άσχημα, όσο αφορά στο πρόβλημα που έχω στο πόδι μου. Μπορεί να πηγαίναμε όλοι πολύ αργά στο περπάτημα, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα το κάναμε, διότι λόγω του υψομέτρου έπρεπε να μην προχωρούμε γρήγορα, για να μην χρειαζόμαστε πολλές ανάσες. Η πόλη στο σημείο που μένουμε έχει υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρα και εμείς ανεβήκαμε και στο βουνό Μονσεράτε με ένα τρενάκι. Είναι εδώ κοντά, και το υψόμετρο εκεί ήταν στα 3300 μέτρα.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τούτη η φωτογραφία μου θυμίζει τους φτωχούς της Κολομβίας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς λέει εδώ αλλά μου θυμίζει ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι πάντα αγωνιστικοί.

Όλες οι σημερινές διαδρομές πρέπει να πλησίασαν τα 15 χιλιόμετρα και έγιναν με τα πόδια. Στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για το κέντρο της πόλης. Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα μουσεία που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε. Όμως επειδή σήμερα (20 Ιουλίου) είναι η εθνική γιορτή στην Κολομβία δεν θα άνοιγαν στις 9 αλλά στις 10 το πρωί. Έτσι κάναμε αρκετές βόλτες που όμως ήταν αξιόλογες γιατί η Μπογκοτά είναι πολύ όμορφη πόλη, στις γειτονιές τουλάχιστον που πήγαμε εμείς. Τα δύο μουσεία που τελικά πήγαμε (και μας έκανε εντύπωση διότι ήταν δωρεάν) ήταν το μουσείο χρυσού και το μουσείο του καλλιτέχνη Μποτέρο. Μας άρεσαν και τα δύο πάρα πολύ και θαυμάσαμε και την τέχνη των παλιών κατοίκων της περιοχής αλλά και του Μποτέρο τα γλυπτά και τους πίνακες. Στο ίδιο μουσείο ήταν έργα και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.

Είναι ακόμα πρωί και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι:

και η πιο Και κεντρική πλατεία άδεια λόγω της γιορτής, που την είχε κλείσει η αστυνομία:

Την πλατεία Μπολίβαρ δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκ των έσω γιατί ήταν κλειστή λόγω της εθνικής εορτής. Κάποια άλλη στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε. (Την είδαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας που ήταν ανοιχτή για όλους.) Βέβαια την επισκεφθήκαμε από μερικά σημεία έξω από αυτήν.

Από το μουσείο χρυσού:

Και από το μουσείο Μποτέρο (σε ένα υπέροχο κτήριο):

Γενικά στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Το πρωί που ξεκινήσαμε τη βόλτα, επειδή περπατούσαμε σε έναν δρόμο λίγο ερημικό και ήταν ακόμα νωρίς, μας σταμάτησαν δύο αστυνομικοί με την μοτοσικλέτα τους και μας έδωσαν συμβουλές για το πώς να κρατάμε τις τσάντες μας και τις κάμερες. Μάλιστα μέχρι κάποιο σημείο ερχόταν από πίσω μας αργά-αργά όπως πηγαίναμε και εμείς. Γενικά ένιωθες σε αρκετά σημεία της πόλης, όχι παντού, ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να υπάρχει. Όμως επειδή μόλις τον αισθανόσουν έβλεπες και κάποιον αστυνομικό σε απόσταση αναπνοής, αμέσως σου ερχόταν το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιες περιοχές περπατήσαμε όμως ήταν κοντά στο κέντρο με τις πολλές εκκλησίες που όμως δεν μπήκαμε σε καμία (μπήκαμε την τελευταία μας μέρα σε όλες αυτές).

Πήγαμε και σε κάποια στενά στα οποία υπήρχαν πολύ όμορφα μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια σε αυτά τα στενά είναι ζωγραφισμένα ή χρωματισμένα με διαφορά έντονα χρώματα και όλα είναι πολύ χαμηλά στο ύψος. Το λέω αυτό διότι η πόλη έχει και ουρανοξύστες. Ευτυχώς είναι λίγοι.

Λίγο μετά το μεσημέρι πήραμε το τρενάκι για να ανέβουμε στο βουνό Μονσεράτε (Cerro de Monserrate, κοντά στο κέντρο της πόλης). Το εισιτήριο κόστιζε 21.000 πέσος (κάπου 6 ευρώ) με επιστροφή και ανεβαίνοντας επάνω είδαμε την όμορφη θέα της πόλης. Μάλιστα για καλή μας τύχη δεν είχε τόσο πολλά σύννεφα. Έτσι αξιοποιήσαμε την άνοδό μας σε αυτό το βουνό.

Στην κορυφή του Μονσεράτε:

Όταν επιστρέψαμε οι πλατείες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο:

Με την επιστροφή μας στην πόλη θέλαμε να φάμε, αφού είχε πάει 5:30. Ψάχνοντας περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί που είχε πολλά ψητά και μπήκαμε μέσα για να φάμε κρεατικά. Ήταν αρκετά νόστιμα και μπορώ να πω πολύ φτηνά. Το κάθε πιάτο κόστιζε περίπου 6 ευρώ και ήταν πολύ μεγάλο. Εγώ το δικό μου δεν το τελείωσα καν, ούτε και η Ντίνα.

Εδώ φάγαμε. Το συστήνω, κυρίως για τους υπέροχους σερβιτόρους.

Η βροχή όλη τη μέρα δεν μας ενόχλησε καθόλου γιατί δεν ήταν πολύ δυνατή, όταν έριχνε κάτι λίγες ψιχάλες. Ήταν δυνατή το πρωί πριν πάρουμε το πρωινό, δηλαδή περίπου στις 5 τα ξημερώματα. Όλη την υπόλοιπη μέρα έβρεχε ελάχιστα.

Τελική κρίση: Η Μπογκοτά είναι μια ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ όμορφη πόλη, αλλά στη Νότια Αμερική έχουμε δει και καλύτερες. Θα μου πεις: σε μια μέρα βγάζεις τόσο σοβαρό συμπέρασμα; Ναι, τόσο έκατσα, τόσα είδα και αυτό αποκόμισα. Θα κάνω εκτενέστερη κριτική στο τέλος του ταξιδιού μας, που περάσαμε ξανά.

Και για το τέλος της σημερινής μέρας ένα όμορφο κτήριο:

 

[travelbreak]

Πέριξ της Μπογκοτά. Zipaquira. Villa de Leyva.

Την επόμενη μέρα και ο καιρός είναι λίγο βροχερός, όχι όμως όπως την πρώτη στην Μπογκοτά. Η θερμοκρασία επίσης είναι χαμηλή. Από το παράθυρο του δωματίου, που βρίσκεται στο 10ο όροφο του κτιρίου, βλέπω απέναντί μου τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη. Όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο η ψύχρα αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο. Εδώ στην Κολομβία στα ξενοδοχεία, τα πιο φτηνά εννοείται, που είναι σε μεγάλο υψόμετρο, τα δωμάτια δεν έχουν κλιματισμό. Έτσι συμβαίνει και εδώ στην Μπογκοτά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον κλιματισμό, αφού αν έχουμε κλειστό το παράθυρο στο δωμάτιο η θερμοκρασία του δωματίου είναι γύρω στους 20 με 23 βαθμούς Κελσίου. Έξω βέβαια το βράδυ και το ξημέρωμα πρέπει να έχει λίγο κάτω από τους 10 βαθμούς.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό και μετά την ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη. Φαίνεται ότι εδώ στην πόλη μετά το πέσιμο της νύχτας μαζεύονται στα σπίτια τους και δεν ξέρω τι κάνουν. Όμως έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Τα μαγαζιά στις 7 περίπου μαζεύουν τα πράγματά τους σιγά-σιγά και κλείνουν, όπως και οι μικροπωλητές. Και όλα αυτά είναι ελάττωμα για την επίσκεψη σε τέτοιες χώρες. Το ότι δηλαδή έχεις φως του ήλιου ακριβώς 12 ώρες. Και φυσικά αν το πρωί καθυστερήσεις λίγο μέχρι να πάρεις το πρωινό σου, έχεις χάσει ήδη τις δύο πρώτες ώρες. Τότε η εκμετάλλευση του φωτός γίνεται μόνο επί 10 ώρες. Και φυσικά αν είσαι και σε μία λίγο επικίνδυνη περιοχή το βράδυ σχεδόν πάει χαμένο αφού δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν μαγαζιά που είναι ανοιχτά και το βράδυ αλλά θα πρέπει να πας με ταξί για να νιώσεις ασφάλεια.

Εδώ είναι δύσκολο να πετύχεις άνθρωπο να μιλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Ευτυχώς έχει έναν τύπο που με το κινητό του έχει την εφαρμογή Google translate και ενώ μιλά αυτός ισπανικά τα γράφει από κάτω στα ελληνικά και άμα θέλει τα λέει και μία κοπέλα δια ζώσης. Την έχω κι εγώ την εφαρμογή και αποδείχτηκε πολύτιμη σε όλο το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ τριγυρνάνε στους δρόμους, τη μέρα τουλάχιστον, πάρα πολύ άνετα. Είναι πολύ φιλικοί και δεν νιώθεις κάτι τόσο επικίνδυνο με τόσους αστυνομικούς κοντά σου. Τα μουσεία που πήγαμε χτες ήταν γεμάτα κόσμο και ήταν καταπληκτικά, έχοντας πάρα πολλούς φύλακες και άλλους ανθρώπους για να σε πληροφορήσουν για κάτι.
Δεν θα την έλεγα καταπληκτική πόλη τη Μπογκοτά, αλλά μας άρεσε. Όχι όμως σαν το Κίτο!

Σήμερα ήταν μια πολύ έντονη μέρα, αρκετά γεμάτη αλλά και με κάποιες μικρές περιπέτειες, όχι όμως δυσάρεστες. Το πρωί, μετά το πρωινό μας την καθιερωμένη πια ώρα, 6:30 με 7:00, πήγαμε εδώ κοντά μία βόλτα που είχα διαβάσει ότι υπάρχει μία τοπική αγορά (Mercado de las Pulgas). Δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αυτό που είδαμε στην αγορά. Ήταν φτωχοί άνθρωποι που πουλούσαν πράγματα από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Όμως είχε ενδιαφέρον η βόλτα γιατί ήταν Κυριακή πρωί και οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα. Πολλοί από τους δρόμους είχαν κλείσει από την αστυνομία, ώστε εδώ ο κόσμος να κινείται σήμερα Κυριακή με τα ποδήλατά του. Πράγματι χιλιάδες ποδήλατα ήταν στους δρόμους και διάφορα κιόσκια τους πουλούσαν κάτι για να πιουν ή να αγοράσουν ή να επιδιορθώσουν στο ποδήλατό τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους με το ποδήλατο να οδηγούν. Και πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ήταν σε παρέες, αλλά μόνοι τους.

Δεν βιαζόμασταν το πρωί να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο το οποίο είχαμε ενοικιάσει τώρα και μερικούς μήνες από την Avis, και το γραφείο εδώ στην πόλη άνοιγε στις 9:00 το πρωί. Κατά τις 9 παρά δέκα λοιπόν πήραμε από δω ένα ταξί για να μας πάει στο σημείο που ήταν το γραφείο, αλλά εκεί μας είπαν ότι το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο, διότι λέει είχε πάθει μία βλάβη. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα λίγο μικρότερο. Όμως πιστεύω ότι θα μας κάνει τη δουλειά μας, είναι ένα Chevrolet, Εquinox.

Από το δρόμο βγαίνοντας από τη Μπογκοτά: πολλά αυτοκίνητα και πολλά πάρκα για τον κόσμο που πετούσε χαρταετούς.

Το δοκιμάσαμε σήμερα που κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι αργά το βράδυ. Να συμπληρώσω όμως ότι δεν το είχε εκεί στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο, με δικά τους έξοδα, με ταξί, για να το παραλάβουμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όμως η καθυστέρηση ήταν πάνω από μία ώρα και έτσι η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει για σήμερα έγινε, αλλά με λίγες ελλείψεις.

Ο αρχικός στόχος ήταν να πάμε μέχρι το χωριό Villa de Leyva. Το χωριό αυτό απέχει από την Μπογκοτά γύρω στα 170 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι αρκετά καλός, όμως κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε να δούμε το ορυχείο αλατιού Zipaquira. Η στάση του κάναμε είχε αρκετό ενδιαφέρον, όμως επειδή ήθελε αρκετό χρόνο η επίσκεψη στο σπήλαιο αναγκαστήκαμε και αφήσαμε κάποια πράγματα χωρίς να τα δούμε για να φύγουμε και να προλάβουμε να δούμε το χωριό του προγράμματός μας. Το σπήλαιο έμοιαζε πολύ με την Βιελίσκα της Κρακοβίας, αλλά μάλλον το Κολομβιανό είναι υποδεέστερο.

Από το αλατωρυχείο:

H Villa de Leyva είναι ένα καταπληκτικό χωριό, με πολλά σημάδια από την πρώτη αποικιακή εποχή. Βέβαια έχει αρκετό τουρισμό που το κάνει να χάνει λίγο από την ομορφιά του, όμως δεν χορταίναμε να το βλέπουμε μέχρι που βράδιασε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε γύρω στις 11:30 το βράδυ. Το αυτοκίνητο το βάλαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που παρέχεται δωρεάν και όλα εντάξει.

Φυσικά σήμερα έμειναν πολλά πράγματα από το πρόγραμμά μας εκτός, γιατί δεν είχαμε χρόνο. Είδαμε πάντως κάποια βασικά και νομίζω το χωριό άξιζε πολύ. Το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε πάει στο σπήλαιο. Να πάμε κατευθείαν στην Villa de Leyva, ώστε να δούμε και εκεί γύρω κάποια ενδιαφέροντα που είχε. Όμως αυτά έχουν τα ταξίδια: δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι είναι καλύτερο για να του δώσεις προτεραιότητα.

Το καλό της επιστροφής μας, που έγινε πολύ αργά, ήταν ότι ενώ είχε αρκετή κίνηση δεν είχε και τόσο πολλή όση νωρίτερα που είδαμε όταν πηγαίναμε. Η Κολομβία έχει αρκετά καλούς δρόμους ακόμα και στην επαρχία (αυτή η γνώμη άλλαξε μερικές μέρες αργότερα) αλλά έχει όμως αρκετά διόδια. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα πρέπει να πληρώσεις περίπου 2,5 ως 4 ευρώ.

Στη βόλτα μας δεν υπήρχε κάτι που να μας τρομάξει σε θέμα επικινδυνότητας της χώρας. Κατά τα άλλα όλη μέρα κύλησε σε τουριστικά μέρη τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα σε θέματα κλοπών. Ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μας να προσέξουμε τα πράγματα μας. Ακόμα και στη Villa de Leyva, το αυτοκίνητο το παρκάραμε σε ένα δρόμο κανονικά όπως θα το παρκάραμε και στην Ελλάδα. Δεν το βάλαμε δηλαδή σε ένα πάρκινγκ.

Στην Μπογκοτά είδαμε πολλούς άστεγους να κοιμούνται εδώ και εκεί, όπως επίσης και πάρα πολλούς να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτούς. Εντάξει είναι μία φτωχή χώρα, δεν το συζητάμε, όμως η Μπογκοτά έχει και περιοχές όπως είδαμε, που είναι πάρα πολύ καλές και πολύ προσεγμένες. Είναι γεμάτη με πάρκα (εκτός κέντρου), ο κόσμος είναι πολύ ευχάριστος και ειδικά την Κυριακή ήταν όλοι έξω πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας ή διασκεδάζοντας σε εστιατόρια ή και σε άλλους χώρους δραστηριοτήτων. Μέχρι έξω από την πόλη έβλεπες πάρκα γεμάτα με κόσμο και ανθρώπους να κάθονται και να συζητάνε ή να τρώνε. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο.

Γενικά όλα είναι φθηνά, με εξαίρεση τα διόδια, και η χώρα φαίνεται πολύ καθαρή και συντεταγμένη. Είναι τόσο φθηνά! Παίρνεις ένα ταξί και για μισή ώρα δίνεις 3 ευρώ ή 5 το πολύ, μου κάνει εντύπωση. Και βέβαια στα ταξί δεν χρειάζεται να ρωτήσεις πόσο θα κοστίσει. Οι άνθρωποι νομίζω θα σου πουν την αλήθεια και δεν είναι και τόσο πολλά τα χρήματα που παίρνουν. Εντάξει, υπάρχουν άπειρα ταξί στο δρόμο, αλλά μικρά αλλά πιο μεγάλα. Δεν ξέρω αν τα πιο μεγάλα είναι πιο ακριβά, αλλά γενικά φαίνεται να είναι εύκολη η μετακίνηση με τις συγκοινωνίες. Εδώ έχει άπειρα αστικά λεωφορεία, πιστεύω και υπεραστικά, και έχουν δικές τους λεωφορειολωρίδες για να κινούνται και δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μέσα τα ΙΧ. Έχει επίσης και πιο μικρά λεωφορεία τα οποία φαίνεται ότι είναι τελείως ιδιωτικά και είναι εκτός αυτών των λεωφορειοδρόμων και τα χρησιμοποιεί ο κόσμος.

 

[travelbreak]

Στην επαρχία: Τατακόα (οιονεί έρημος) και Νέιβα.

Έχει βραδιάσει πια και είμαστε στην πόλη Neiva. Το πρωί που έβλεπα το πρόγραμμα, που είχα φτιάξει καιρό πριν, έλεγα ότι σήμερα ήταν μία χαλαρή μέρα και θα απολαμβάναμε τη φύση της χώρας αυτής, χωρίς να βιαζόμαστε να πάμε στον τελικό μας προορισμό, στον οποίο πίστευα θα φτάναμε πολύ νωρίς και έχοντας κάνει το πρόγραμμα κατά λέξη. Μάλιστα φύγαμε αρκετά νωρίς από την Μπογκοτά, που εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ. Φύγαμε στις 8 και χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερα πολλή κίνηση, που έχει συνήθως, απομακρυνθήκαμε από την πρωτεύουσα και προχωρήσαμε για την πόλη Νeiva. Το πρόγραμμα μέχρι τη Νeiva (απόσταση από τη Μπογκοτά 314 χλμ) είχε μόνο μία στάση και συγκεκριμένα στην έρημο Τατακόα.

Μετά από αρκετές ώρες, περίπου τρεις έως τέσσερις, και ακολουθώντας τον πλοηγό για την Τατακόα, κάναμε μία παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν επαρχιακό, σύμφωνα με το maps.me. Είχε και ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα έδειχνε ότι από εκεί πάει στην Τατακόα, η οποία αναρωτιόμασταν τι πράμα μπορούσε να είναι στην Κολομβία, που βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό και μέσα στους τροπικούς. Παίρνοντας λοιπόν την παράκαμψη ήμασταν πολύ τυχεροί που μόλις 2 χιλιόμετρα μετά ο δρόμος συναντούσε ένα μεγάλο ποτάμι, το Μανταλένα (Magdalena). Εκεί αναρωτιόμασταν πώς θα το περάσουμε αφού δεν υπήρχε καμία γέφυρα.

Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι ένας βαρκάρης πήγαινε και ερχόταν με μία μικρή βάρκα, η οποία το πολύ πολύ να χωρούσε μερικούς ανθρώπους και μία μοτοσικλέτα. Υπήρχε όμως και μία πιο μεγάλη που ίσως να μπορούσε να μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Όμως ο βαρκάρης της μικρής μας είπε ότι δεν μπορούσε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο γιατί έχει σταματήσει αυτός ο τρόπος μεταφοράς. Είπα λοιπόν ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να συναντήσουμε αυτό το ποτάμι μετά από μισή ώρα δρόμο, οπότε θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας άλλο τόσο δρόμο (που ήταν κακός χωματόδρομος). Έτσι τώρα είχαμε λίγα χιλιόμετρα και μάλιστα σε μία όμορφη διαδρομή.

Περνώντας από ένα μικρό γραφικό χωριό ξαναμπήκαμε στο κεντρικό δρόμο και λίγο παρακάτω, μετά από 10 χιλιόμετρα, είδαμε πάλι μία ταμπέλα που έδειχνε ότι από εκεί πήγαινε στην έρημο Τατακόα. Δεν προχωρήσαμε πολύ αλλά ρώτησα έναν βενζινά που ήταν εκεί και είπε ότι το αυτοκίνητο δεν μπορεί να περάσει. Αν θέλουμε να πάμε στην έρημο πρέπει να περάσουμε πρώτα από την πόλη Νέιβα.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο φτάσαμε στην περίφημη έρημο Τατακόα, που σαν έρημος δεν λέει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι στην Κολομβία και βλέπεις μία πεδιάδα να μοιάζει αρκετά με σαβάνα και ταυτόχρονα να έχει πολύ κοντά και κάποιες φυτείες ρυζιού και μπανανιές, το πράγμα γίνεται πολύ ιδιαίτερο. Το ενδιαφέρον βέβαια τμήμα του κομματιού ήταν κάποιοι χωμάτινοι μικροί λόφοι σε μεγάλη έκταση που είχαν διαβρωθεί και θύμιζαν σε μικρογραφία τους σχηματισμούς του Βryce Canyon στην Γιούτα της Αμερικής. Δεν ήταν κάτι φανταστικό αλλά είχε και αυτό το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα οι κάκτοι. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περίπου στις 4:30 ξεκινήσαμε την επιστροφή.

Οι κάκτοι της περιοχής μας εντυπωσίασαν.

Αυτό εδώ είναι η έρημος Τατακόα:

Οι ώρες που είχαν περάσει ήταν πάρα πολλές και κάναμε ελάχιστες στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τη Νeiva ήταν αρκετά καλή αλλά όχι και εξαιρετική όπως η χθεσινή προς το χωριό Villa de Leyva. Το πιο ωραίο κομμάτι ήταν προς την περιοχή και στην περιοχή της Τατακόα. Επιστρέφοντας από την έρημο κάναμε και μία στάση στο πολύ όμορφο χωριό Villaviache.

Η πόρτα που είναι μπροστά στον καβαλάρη, άνοιξε και μπήκε μέσα με το άλογο:

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να δούμε το μνημείο La Gaitana που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι Μανταλένα στη Νέιβα. Ήταν ωραία εκεί αλλά αναξιοποίητο το μέρος του ποταμιού. Μετά κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπως όλα τα ξενοδοχεία μας. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα σχεδόν θωρακισμένο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και βγήκαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό κάναμε και τη βόλτα μας στην πλατεία της πόλης. Μετά την αρχική βροχή στην Μπογκοτά σήμερα το πρωί, όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, η θερμοκρασία Από τους 12 βαθμούς άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά και μέσα σε δύο ώρες είχε φτάσει τους 37, διότι εδώ πλέον είμαστε σε υψόμετρο κάτω από τα 500 μέτρα και φυσικά είμαστε σε τροπική περιοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε αλλά ευτυχώς δεν έχει τόσο πολλή υγρασία ώστε να μας κάνει την κίνηση ανυπόφορη. Από αύριο λοιπόν κοντό παντελονάκι.

Το πόδι μου πάει πολύ καλά και δεν χρησιμοποίησα σήμερα καθόλου το μπαστούνι. Βέβαια πονάει ακόμα, αλλά πιστεύω σιγά-σιγά θα περάσει κι αυτό. Κάθε μέρα παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες και πιστεύω ότι και αυτό βοηθάει ώστε να μην πονάω.