Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

San Agustin - Popayan: ο δρόμος του τρόμου

Σήμερα είχαμε άλλη μία έντονη ημέρα, κυρίως λόγω της διαδρομής από τις αρχαιότητες του San Agustin, μέχρι την πόλη Ποπαγιάν, που είχαμε κανονίσει να διανυκτερεύσουμε. Θα ξεκινήσω λοιπόν με την περιγραφή αυτής της τρομερής διαδρομής. Είναι ιδιαίτερη για δύο λόγους. Πρώτον για την κακή ποιότητα του δρόμου από το San Αgustin μέχρι εδώ (στο Popayan) και δεύτερον για το ότι ή περισσότερη διαδρομή έγινε μέσα στη νύχτα. Ας αναλογιστούμε επίσης ότι βρισκόμαστε στην Κολομβία, όπου έχουν ακουστεί διάφορα. Ιδιαίτερα βέβαια κατά το παρελθόν. Όμως ακόμα και σήμερα οι συμβουλές είναι τη νύχτα να μην οδηγείς και γενικώς να μην κυκλοφορείς. Ειδικά η οδήγηση σε ερημικούς δρόμους δεν ενδείκνυται. Έτσι λοιπόν εγώ είχα φτιάξει το πρόγραμμα του ταξιδιού έτσι ώστε να φτάνουμε στα ξενοδοχεία την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και να μην έχουμε διαδρομές μέσα στη νύχτα. Όμως άλλες οι δικές μου βουλές και αλλιώς έρχεται η πραγματικότητα.

Περίπου στις 15:30 το απόγευμα ήμασταν στις αρχαιότητες του Σαν Αγκουστίν, San Agustin, στο πάρκο με τα αγάλματα, έχοντας ολοκληρώσει την επίσκεψή μας. Τότε μας είπε ένας φύλακας στην είσοδο του χώρου, ότι μπορούσαμε να προλάβουμε να δούμε ένα άλλο μικρό πάρκο που υπάρχει κοντά εκεί στην περιοχή. Το πάρκο Alto de Los idolos. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε γρήγορα από το χωριό Ίσνος, Isnos, για να δούμε και αυτές τις αρχαιότητες. Η απόσταση από κει που ήμασταν ήταν 30 χιλιόμετρα και ο δρόμος μέχρι το χωριό ήταν πολύ καλός. Όμως έπρεπε να κάνουμε άλλα τρία χιλιόμετρα μέχρι τις αρχαιότητες και ο δρόμος ήταν χωματόδρομος και σε σχετικά κακή κατάσταση. Αφού κάναμε λοιπόν ένα τέταρτο για να φτάσουμε εκεί, διαπιστώσαμε ότι ο χώρος ήταν κλειστός λόγω διαφόρων εργασιών οι οποίες γινόταν. Έτσι γυρίσαμε προς τα πίσω για να πάμε στο Ποπαγιάν. Από το χωριό που βρισκόμασταν μέχρι την πόλη η απόσταση που έδινε το Google ήταν περίπου τρεισήμισι ώρες. Εμείς λέμε: εντάξει είμαστε καλοί οδηγοί θα το κάνουμε λίγο πιο γρήγορα. Το ίδιο είχα σκεφτεί και όταν ο φύλακας στο Σαν Αγκουστίν είχε πει ότι το Ποπαγιάν απέχει τέσσερις ώρες δρόμο. Σκέφτηκα, δεν μας ξέρει πόσο γρήγορα οδηγούμε, ακόμα και στην Κολομβία που θέλει αρκετή προσοχή η οδήγηση.

Το μετάνιωσα πολλές φορές αυτό που σκέφτηκα. Η απόσταση από το Isnos μέχρι το Ποπαγιάν ήταν άλλα 100 χιλιόμετρα και έπρεπε να φτάσουμε στις 8 το αργότερο, αλλά τελικά φτάσαμε περίπου στις 9:30 και το θέμα είναι όχι ότι καθυστερήσαμε να φτάσουμε, αλλά ο φόβος που είχαμε σε όλη τη διαδρομή. Διότι ενδιάμεσα σε αυτά τα 100 χιλιόμετρα υπήρχαν 50 χιλιόμετρα με πολύ κακό χωματόδρομο και ήταν σχετικά έρημος ο δρόμος.

Ειδικά όταν ξεκινήσαμε διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ελάχιστη κίνηση. Είχαν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια. Μπορεί να περνούσαν και 10 λεπτά χωρίς να διασταυρωθούμε ή να μας προσπεράσει κάποιο αυτοκίνητο. Η ταχύτητα που είχαμε δεν ήταν πάνω από 10 με 15 χιλιόμετρα την ώρα σε αυτό το χωματόδρομο. Μερικές φορές ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση ομάδες τριών ή τεσσάρων αυτοκινήτων. Σκεφτόμασταν λοιπόν ότι το κάνουν έτσι για να μην έχουν μεγάλο κίνδυνο και να μην φοβούνται όταν ο καθένας είναι μόνος του. Εννοείται ότι τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν μεγάλα φορτηγά που έκαναν τη διαδρομή. Όσο προχωρούσε η ώρα και βράδιαζε εμείς προχωρούσαμε αλλά η ταχύτητά μας μειωνόταν. Μέχρι που φτάσαμε να κάνουμε από 7 έως 12 λεπτά για να διανύσουμε ένα χιλιόμετρο. Ήμασταν ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με τα πράγματα τεσσάρων ανθρώπων και τους ίδιους τους ανθρώπους. Πολλές φορές το αυτοκίνητο έβρισκε από κάτω στο κακό οδόστρωμα. Όταν βράδιασε πια είδαμε στο GPS ότι είχαμε φτάσει τα 2.700 μέτρα. Αργότερα, ανεβαίναμε συνέχεια, η ένδειξη έφτασε τη μέγιστη τιμή της τα 3.176 μέτρα.

Στην περιοχή αυτή του υψομέτρου των τριών χιλιάδων μέτρων είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε αρκετά γιατί και νύχτα ήταν και σχεδόν μόνοι στο δρόμο ήμασταν και έβρεχε και ομίχλη είχε. Τι άλλο πια να έχει για να φοβηθείς στην Κολομβία, σε ένα έρημο δρόμο πάνω στα βουνά, όπου το πιο κοντινό χωριό πίσω μας ήταν 30 χιλιόμετρα και το επόμενο άλλα 30, όπως διαπιστώσαμε αργότερα.

Ο δρόμος δεν ήταν συνέχεια φαρδύς και πολλές φορές διασταυρωνόμασταν με φορτηγά και φοβόμασταν μήπως τύχαινε η διασταύρωση σε κάποιο στενό σημείο και μέσα στην βροχή και την ομίχλη δεν ήσουν σίγουρος αν έχεις σταματήσει σωστά ή αν θα γείρει λίγο το φορτηγό περνώντας από το πλάι σου πέφτοντας σε κάποια λακκούβα. Ενίοτε μας περνούσε και κάποιο ΙΧ. Συνήθως ήταν ένα υψηλά τζιπ και μπορούσαν να προχωρήσουν πιο γρήγορα από εμάς. Και εμείς μία φορά προσπεράσαμε ένα φορτηγό το οποίο όμως ήταν σταματημένο. Δεν προσπεράσαμε κανένα εν κινήσει.

Σε εμένα έτυχε να οδηγώ εκείνη τη βραδιά. Μια στιγμή βλέπω τα φώτα ενός άλλου αυτοκινήτου που ερχόταν γρήγορα από πίσω. Κάνω στην άκρη και αφήνω να μας προσπεράσει. Ήταν ένα μικρό λεωφορείο το οποίο καταλάβαμε ότι έκανε τη διαδρομή ανάμεσα στις δύο πόλεις, περνώντας από αυτόν τον δρόμο. Είχαμε ήδη δει δύο τρία από αυτά να έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, αλλά δε δώσαμε σημασία. Αφήνω λοιπόν το μικρό λεωφορείο να μας προσπεράσει και αρχίζω να το ακολουθώ. Ευτυχώς δεν πήγαινε πολύ γρήγορα και για πάνω από μισή ώρα, ίσως και μία, το ακολουθούσα προσπαθώντας να μη χάσω την επαφή μαζί του. Ένιωθα μία ασφάλεια όταν ήμουν κοντά του, έβλεπα επίσης καλύτερα στο δρόμο με τα αμυδρά φώτα στο πίσω μέρος του. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πολύ όμορφα αναπνέοντας το καυσαέριο που έδινε η εξάτμισή του προς το μέρος μας. Όταν δεν ένιωθα την βρωμιά του καυσαερίου νόμιζα ότι είχε απομακρυνθεί και πατούσα λίγο το γκάζι για να το προφτάσω μην τυχόν και το χάσουμε. Όση ώρα ήμασταν πίσω νιώθαμε πάρα πολύ μεγάλη ευφορία. Αρχίσαμε να λέμε και κάποια ανέκδοτα και ήμασταν πολύ χαρούμενοι.

Μία άλλη σκέψη που κάναμε εκείνη την ώρα ήταν ότι θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν είχε διόδια, όσο ακριβά και να ήταν, αφού αυτό σήμαινε ότι ο δρόμος ήταν καλός. Γκρινιάζαμε τόσες μέρες για τα διόδια στην Κολομβία, αλλά εκείνη τη βραδιά τα λαχταρήσαμε. Δυστυχώς όμως δεν είχε.

Κάποια στιγμή ο Γιάννης μου λέει: Νίκο θέλω να σταματήσω για να κάνω την ανάγκη μου. Μα τώρα βρήκες; του λέω. Δε γίνεται να αφήσουμε να φύγει το λεωφορείο. Θα το χάσουμε. Έβαλε τις φωνές ο Γιάννης και σταματήσαμε αναγκαστικά. Πάει το χάσαμε το αυτοκίνητο. Όσο προχωρούσαμε πίσω από αυτό το λεωφορείο κάναμε αρκετές προσπεράσεις σε φορτηγά. Μπροστά αυτός πίσω εμείς. Σταματούσαν συνήθως τα φορτηγά για να περάσουμε γιατί ήξεραν ότι είναι λεωφορείο της γραμμής.

Λίγο μετά όμως από τη στιγμή που τον χάσαμε αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Η εφαρμογή έδειξε ότι είχαμε πέσει λίγο κάτω από τα τρία χιλιόμετρα υψόμετρο. Μάλιστα είδαμε και ένα μαγαζάκι που ήταν για καφέ ή κάτι άλλο φαγώσιμο. Βέβαια το προσπεράσαμε και προχωρήσαμε. Ο δρόμος άρχισε να γίνεται και λίγο καλύτερος. Δηλαδή να κάνουμε για κάθε χιλιόμετρο πέντε με έξι λεπτά. Κάποια στιγμή φτάσαμε και σε κάποιο χωριό, αλλά ο δρόμος δεν έγινε άσφαλτος. Μερικές φορές το οδόστρωμα σε εκείνα τα χωριά είχε λίγα μέτρα τσιμέντο και λέγαμε τι καλά που θα ήταν να ήταν από δω και κάτω όλος έτσι. Αλλά δυστυχώς αυτό έγινε πολύ αργότερα. Τέλος πάντων κάποια στιγμή πήγαμε και στον κανονικό δρόμο και έτσι φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας περίπου στις 9:30 το βράδυ, στον Popayan.

Σε αυτή τη διαδρομή πολλές φορές θυμηθήκαμε την περυσινή μας ιστορία όταν πήγαμε στο Ουσγκούλι της Γεωργίας. Εκεί μπορώ να πω ότι ο δρόμος ήταν χειρότερος, όμως ήταν πολύ καλύτερη η κατάσταση διότι ήταν μέρα και δεν έβρεχε και είχαμε βέβαια καλή ορατότητα. Επίσης ήμασταν στη Γεωργία, που θεωρείται πιο ασφαλής χώρα. Εδώ στην Κολομβία εγώ τουλάχιστον ένιωθα ανασφάλεια κάποιες στιγμές που ερχόταν ένα αυτοκίνητο από μπροστά μας ή μας προσπερνούσε κάποιο άλλο. Έλεγα τι θα κάνω εάν μου ζητήσει να σταματήσω; Δεν το είπα στους άλλους για να μην τρομάξουν και εκείνοι, αλλά γενικά είχα ένα φόβο. Η μόνη σιγουριά που ένιωσα ήταν όταν ακολουθούσα από πίσω το λεωφορείο της γραμμής. Εκ των υστέρων λέω ότι μάλλον αδίκως φοβόμασταν. Όταν όμως το ζεις, άντε να ησυχάσεις.

Και τώρα θα μου πεις, γιατί αφού ήξερα ότι η απόσταση από το Σαν Αγκουστίν μέχρι το Ποπαγιάν ήταν τέσσερις ώρες δεν ξεκίνησα από τις 14:00 ώστε να φτάσω το αργότερο στις 19:00, έστω 19:30; Είμαστε άπληστοι: θέλουμε να δούμε όλο και πιο πολλά. Είχαμε μεγάλη αργοπορία λόγω του ότι είχαμε αρκετό βάρος στο αυτοκίνητο. Και διότι εδώ όλα γίνονται πιο αργά. Δηλαδή λένε ότι η διαδρομή είναι 2 ώρες από το Γκαρζόν ως το Σαν Αγκουστίν και εμείς μέχρι να φτάσουμε στον αρχαιολογικό χώρο κάναμε πάνω από τρεις ώρες, γιατί κάνουμε και στάσεις.

Είδαμε το πρωί και λίγο την πόλη του Garzon, κάνοντας μία βόλτα. Βέβαια σαν πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μερικές εικόνες φαίνονται στις επόμενες φωτογραφίες:

Η διαδρομή μέχρι το Σαν Αγκουστίν είχε το ενδιαφέρον της:

Πριν τον αρχαιολογικό χώρο περάσαμε από την ομώνυμη πόλη:

Αυτό το διαβολάκι στο μετρητή ρεύματος, τι σας λέει; Ή δεν είναι διαβολάκι;

Εννοείται ότι το λεωφορείο αυτό είναι σε κανονική χρήση:

Έτσι φτάσαμε μετά τις 12:00 στον αρχαιολογικό-ταφικό χώρο του Σαν Αγκουστίν, που ήταν πολύ όμορφος αλλά είχε πολύ περπάτημα. Επίσης κάποια στιγμή έπιασε και δυνατή βροχή και για παραπάνω από μισή ώρα καθόμασταν σε ένα υπόστεγο για να μην γίνουμε μούσκεμα. Στο χώρο έχει διάφορες συστάδες με μεγαλιθικά αγάλματα. Τα βλέπετε στις φωτογραφίες. Ό,τι και να πω είναι λίγο!

Από τέτοια μονοπάτια περνάς από τη μια ομάδα αγαλμάτων στην επόμενη:

Στον αρχαιολογικό χώρο υπήρχαν και μερικά πολύ όμορφα μαγαζιά για σουβενίρ:

Εικόνα μετά τη βροχή:

Εικόνα από την τελευταία ομάδα τάφων:

Και στο μουσείο είχε αξιόλογα εκθέματα:

Ο χώρος εκεί ήταν ιδιαίτερα όμορφος και επιβλητικός. Το Σαν Αγκουστίν το συγκρίναμε με το Νησί του Πάσχα, όπου και εκεί έχει διάφορα αγάλματα. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει σύγκριση. Το Νησί του Πάσχα περιβάλλεται από τέτοιους μύθους , ενώ το Σαν Αγκουστίν είναι σχεδόν άγνωστο στον κόσμο εκτός Νοτίου Αμερικής. Σε σχέση με το Tierradentro που είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα, νομίζω το Tierradentro έχει κάτι πιο μυστηριακό και πιο έντονο. Και λόγω της διαδρομής μέχρι να φτάσουμε εκεί αλλά και λόγω της φύσης των μνημείων που έχουν μία μεγάλη ιδιαιτερότητα. Κάθε χώρος έχει τα δικά του. Θέλω να πάω παντού!

Από την υπέροχη φύση, μετά το Ποπαγιάν:

Όταν φτάσαμε εδώ στο Ποπαγιάν, αφήσαμε στο ξενοδοχείο στα γρήγορα τα πράγματα και φύγαμε για να πάμε να φάμε. Ευτυχώς βρήκαμε έστω μία πιτσαρία, που κι αυτή δεν είχε κανέναν πελάτη. Φάγαμε πίτσες, απλά θα πω ότι σε σχέση με τις άλλες φορές, μας φάνηκε πάρα πολύ ακριβό, αφού μία πίτσα έκανε περίπου 8 ευρώ.

Το ξενοδοχείο μας εδώ βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης η οποία έχει πανομοιότυπα ως προς το ύψος σπίτια. Όλα είναι το ένα κολλητό με το διπλανό του. Όλα έχουν το ισόγειο και έναν όροφο από πάνω. Δεν υπάρχει ούτε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στους φαρδείς δρόμους. Τη επόμενη είδαμε πολλά. Και τα φανάρια για τον φωτισμό της πόλης είναι όλα πανομοιότυπα και όχι σε κολώνες αλλά κολλημένα πάνω στους τοίχους των σπιτιών. Ήταν πολύ όμορφο αυτό που βλέπαμε το βράδυ στη βόλτα. Διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν πάρα πολλές όμορφες εκκλησίες.

Το ξενοδοχείο μας:

Το ξενοδοχείο μας, φαίνεται πάρα πολύ όμορφο. Είναι λίγο παλιό το κτίριο και δεν το έχουν ανακαινίσει. Τα παντζούρια και οι εγκαταστάσεις είναι λίγο παλιές, όμως είναι μία παλιά κατοικία με το αίθριο στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο. Στον οποίο πρώτο όροφο είναι όλα τα δωμάτια γύρω γύρω από το αίθριο και πρέπει να είναι καμιά δεκαριά. Είναι τεράστια δωμάτια. Το καθένα μπορεί να είναι και κοντά στα 40 τετραγωνικά και έχουν δύο ή τρία μεγάλα κρεβάτια. Δε χορταίνω να βγάζω φωτογραφίες τον εσωτερικό χώρο του ξενοδοχείου. Απ έξω, όπως είπα είναι όλα τα κτήρια πανομοιότυπα. Μόνο οι εκκλησίες διαφέρουν. Μιλάω για την περιοχή μας.

Έχουμε δοκιμάσει καφέ Κολομβίας και είναι πάρα πολύ νόστιμος, τις περισσότερες φορές. Έχω σκοπό να αγοράσω φεύγοντας μερικά κιλά από την Μπογκοτά. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω ποια ακριβώς ποικιλία να πάρω και μάλλον θα αναγκαστώ να πάρω στην τύχη και ό,τι βγει.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

 

[travelbreak]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

Τον Παναμά (κάποια χρονιά στο μέλλον) θα τον συνδυάσω με μερικές ακόμα χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ελπίζω μέχρι τότε να έχω βελτιώσει και τα ισπανικά μου. Έχω ακούσει για μια μέθοδο που κοιμάσαι και μαθαίνεις ξένες γλώσσες: θα τη δοκιμάσω. Αστειεύομαι.

 

[go2dbeach]

Αρχικά σκεφτόμουν να περάσω από Παναμά στην Κολομβία μέσω των νησιών San Blas, αλλά ήθελα 4 μέρες μόνο στη διαδρομή.
Τελικά τον συνδύασα με Κόστα Ρίκα και δεν το μετάνιωσα
Θέλουμε συνέχεια!!

 

[buffon85]

ααα καλως τον, θα σε διαβασω με μεγαλη αγωνια!
σκεφτομαι κολομβια για αυγουστο 2020 (και καλα το αποφασισα λογω επετειου 10ετων, παντα ψαχνω αφορμη χαχα)!

θελω να δω το προγραμμα σου!

αχ τα ισπανικα βρε παιδια ειναι λατρεια, καθε φορα που παταω σε ισπανοφωνη χωρα, απο την στιγμη που ειμαι στο αεροδρομιο η καρδια μου ξεκιναει να χτυπαει δυνατα

 

[fenia42]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

 

[travelbreak]

θελω να δω το προγραμμα σου!

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κλασικά μέρη των δυο χωρών. Δηλαδή δεν πήγαμε «off the beaten track».
Σιγά σιγά θα τα δούμε όλα τα μέρη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

 

[travelbreak]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

 

[anlazar]

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

Eξαιρετικο ταξιδι! Περιμενουμε τη συνεχεια ! Γραφω κι εγω την ιστορία μου για Κολομβια που πηγα περσι! Εμεινα με τις καλυτερες εντυπωσεις!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στη Μπογκοτά.

Σηκώθηκα με το πόδι μου αρκετά μουδιασμένο. Ίσως ο μηνίσκος να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως η κούραση που πέρασα χθες, αφού βγήκα από το αεροπλάνο, το έχει κάνει να έχει πρηστεί και με πονάει αρκετά. Φυσικά κυρίως όταν περπατώ. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου ένα μικρό μπαστούνι, γιατί το φοβόμουν αυτό ότι μπορούσε να συμβεί. Ελπίζω μέχρι αύριο να μου έχει περάσει.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά φάγαμε αρκετά πράγματα, ειδικά εγώ, και πιστεύω να με κρατήσουν μέχρι το απόγευμα.

Τελικά η σημερινή μέρα δεν πήγε και τόσο άσχημα, όσο αφορά στο πρόβλημα που έχω στο πόδι μου. Μπορεί να πηγαίναμε όλοι πολύ αργά στο περπάτημα, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα το κάναμε, διότι λόγω του υψομέτρου έπρεπε να μην προχωρούμε γρήγορα, για να μην χρειαζόμαστε πολλές ανάσες. Η πόλη στο σημείο που μένουμε έχει υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρα και εμείς ανεβήκαμε και στο βουνό Μονσεράτε με ένα τρενάκι. Είναι εδώ κοντά, και το υψόμετρο εκεί ήταν στα 3300 μέτρα.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τούτη η φωτογραφία μου θυμίζει τους φτωχούς της Κολομβίας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς λέει εδώ αλλά μου θυμίζει ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι πάντα αγωνιστικοί.

Όλες οι σημερινές διαδρομές πρέπει να πλησίασαν τα 15 χιλιόμετρα και έγιναν με τα πόδια. Στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για το κέντρο της πόλης. Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα μουσεία που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε. Όμως επειδή σήμερα (20 Ιουλίου) είναι η εθνική γιορτή στην Κολομβία δεν θα άνοιγαν στις 9 αλλά στις 10 το πρωί. Έτσι κάναμε αρκετές βόλτες που όμως ήταν αξιόλογες γιατί η Μπογκοτά είναι πολύ όμορφη πόλη, στις γειτονιές τουλάχιστον που πήγαμε εμείς. Τα δύο μουσεία που τελικά πήγαμε (και μας έκανε εντύπωση διότι ήταν δωρεάν) ήταν το μουσείο χρυσού και το μουσείο του καλλιτέχνη Μποτέρο. Μας άρεσαν και τα δύο πάρα πολύ και θαυμάσαμε και την τέχνη των παλιών κατοίκων της περιοχής αλλά και του Μποτέρο τα γλυπτά και τους πίνακες. Στο ίδιο μουσείο ήταν έργα και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.

Είναι ακόμα πρωί και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι:

και η πιο Και κεντρική πλατεία άδεια λόγω της γιορτής, που την είχε κλείσει η αστυνομία:

Την πλατεία Μπολίβαρ δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκ των έσω γιατί ήταν κλειστή λόγω της εθνικής εορτής. Κάποια άλλη στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε. (Την είδαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας που ήταν ανοιχτή για όλους.) Βέβαια την επισκεφθήκαμε από μερικά σημεία έξω από αυτήν.

Από το μουσείο χρυσού:

Και από το μουσείο Μποτέρο (σε ένα υπέροχο κτήριο):

Γενικά στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Το πρωί που ξεκινήσαμε τη βόλτα, επειδή περπατούσαμε σε έναν δρόμο λίγο ερημικό και ήταν ακόμα νωρίς, μας σταμάτησαν δύο αστυνομικοί με την μοτοσικλέτα τους και μας έδωσαν συμβουλές για το πώς να κρατάμε τις τσάντες μας και τις κάμερες. Μάλιστα μέχρι κάποιο σημείο ερχόταν από πίσω μας αργά-αργά όπως πηγαίναμε και εμείς. Γενικά ένιωθες σε αρκετά σημεία της πόλης, όχι παντού, ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να υπάρχει. Όμως επειδή μόλις τον αισθανόσουν έβλεπες και κάποιον αστυνομικό σε απόσταση αναπνοής, αμέσως σου ερχόταν το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιες περιοχές περπατήσαμε όμως ήταν κοντά στο κέντρο με τις πολλές εκκλησίες που όμως δεν μπήκαμε σε καμία (μπήκαμε την τελευταία μας μέρα σε όλες αυτές).

Πήγαμε και σε κάποια στενά στα οποία υπήρχαν πολύ όμορφα μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια σε αυτά τα στενά είναι ζωγραφισμένα ή χρωματισμένα με διαφορά έντονα χρώματα και όλα είναι πολύ χαμηλά στο ύψος. Το λέω αυτό διότι η πόλη έχει και ουρανοξύστες. Ευτυχώς είναι λίγοι.

Λίγο μετά το μεσημέρι πήραμε το τρενάκι για να ανέβουμε στο βουνό Μονσεράτε (Cerro de Monserrate, κοντά στο κέντρο της πόλης). Το εισιτήριο κόστιζε 21.000 πέσος (κάπου 6 ευρώ) με επιστροφή και ανεβαίνοντας επάνω είδαμε την όμορφη θέα της πόλης. Μάλιστα για καλή μας τύχη δεν είχε τόσο πολλά σύννεφα. Έτσι αξιοποιήσαμε την άνοδό μας σε αυτό το βουνό.

Στην κορυφή του Μονσεράτε:

Όταν επιστρέψαμε οι πλατείες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο:

Με την επιστροφή μας στην πόλη θέλαμε να φάμε, αφού είχε πάει 5:30. Ψάχνοντας περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί που είχε πολλά ψητά και μπήκαμε μέσα για να φάμε κρεατικά. Ήταν αρκετά νόστιμα και μπορώ να πω πολύ φτηνά. Το κάθε πιάτο κόστιζε περίπου 6 ευρώ και ήταν πολύ μεγάλο. Εγώ το δικό μου δεν το τελείωσα καν, ούτε και η Ντίνα.

Εδώ φάγαμε. Το συστήνω, κυρίως για τους υπέροχους σερβιτόρους.

Η βροχή όλη τη μέρα δεν μας ενόχλησε καθόλου γιατί δεν ήταν πολύ δυνατή, όταν έριχνε κάτι λίγες ψιχάλες. Ήταν δυνατή το πρωί πριν πάρουμε το πρωινό, δηλαδή περίπου στις 5 τα ξημερώματα. Όλη την υπόλοιπη μέρα έβρεχε ελάχιστα.

Τελική κρίση: Η Μπογκοτά είναι μια ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ όμορφη πόλη, αλλά στη Νότια Αμερική έχουμε δει και καλύτερες. Θα μου πεις: σε μια μέρα βγάζεις τόσο σοβαρό συμπέρασμα; Ναι, τόσο έκατσα, τόσα είδα και αυτό αποκόμισα. Θα κάνω εκτενέστερη κριτική στο τέλος του ταξιδιού μας, που περάσαμε ξανά.

Και για το τέλος της σημερινής μέρας ένα όμορφο κτήριο:

 

[travelbreak]

Πέριξ της Μπογκοτά. Zipaquira. Villa de Leyva.

Την επόμενη μέρα και ο καιρός είναι λίγο βροχερός, όχι όμως όπως την πρώτη στην Μπογκοτά. Η θερμοκρασία επίσης είναι χαμηλή. Από το παράθυρο του δωματίου, που βρίσκεται στο 10ο όροφο του κτιρίου, βλέπω απέναντί μου τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη. Όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο η ψύχρα αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο. Εδώ στην Κολομβία στα ξενοδοχεία, τα πιο φτηνά εννοείται, που είναι σε μεγάλο υψόμετρο, τα δωμάτια δεν έχουν κλιματισμό. Έτσι συμβαίνει και εδώ στην Μπογκοτά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον κλιματισμό, αφού αν έχουμε κλειστό το παράθυρο στο δωμάτιο η θερμοκρασία του δωματίου είναι γύρω στους 20 με 23 βαθμούς Κελσίου. Έξω βέβαια το βράδυ και το ξημέρωμα πρέπει να έχει λίγο κάτω από τους 10 βαθμούς.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό και μετά την ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη. Φαίνεται ότι εδώ στην πόλη μετά το πέσιμο της νύχτας μαζεύονται στα σπίτια τους και δεν ξέρω τι κάνουν. Όμως έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Τα μαγαζιά στις 7 περίπου μαζεύουν τα πράγματά τους σιγά-σιγά και κλείνουν, όπως και οι μικροπωλητές. Και όλα αυτά είναι ελάττωμα για την επίσκεψη σε τέτοιες χώρες. Το ότι δηλαδή έχεις φως του ήλιου ακριβώς 12 ώρες. Και φυσικά αν το πρωί καθυστερήσεις λίγο μέχρι να πάρεις το πρωινό σου, έχεις χάσει ήδη τις δύο πρώτες ώρες. Τότε η εκμετάλλευση του φωτός γίνεται μόνο επί 10 ώρες. Και φυσικά αν είσαι και σε μία λίγο επικίνδυνη περιοχή το βράδυ σχεδόν πάει χαμένο αφού δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν μαγαζιά που είναι ανοιχτά και το βράδυ αλλά θα πρέπει να πας με ταξί για να νιώσεις ασφάλεια.

Εδώ είναι δύσκολο να πετύχεις άνθρωπο να μιλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Ευτυχώς έχει έναν τύπο που με το κινητό του έχει την εφαρμογή Google translate και ενώ μιλά αυτός ισπανικά τα γράφει από κάτω στα ελληνικά και άμα θέλει τα λέει και μία κοπέλα δια ζώσης. Την έχω κι εγώ την εφαρμογή και αποδείχτηκε πολύτιμη σε όλο το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ τριγυρνάνε στους δρόμους, τη μέρα τουλάχιστον, πάρα πολύ άνετα. Είναι πολύ φιλικοί και δεν νιώθεις κάτι τόσο επικίνδυνο με τόσους αστυνομικούς κοντά σου. Τα μουσεία που πήγαμε χτες ήταν γεμάτα κόσμο και ήταν καταπληκτικά, έχοντας πάρα πολλούς φύλακες και άλλους ανθρώπους για να σε πληροφορήσουν για κάτι.
Δεν θα την έλεγα καταπληκτική πόλη τη Μπογκοτά, αλλά μας άρεσε. Όχι όμως σαν το Κίτο!

Σήμερα ήταν μια πολύ έντονη μέρα, αρκετά γεμάτη αλλά και με κάποιες μικρές περιπέτειες, όχι όμως δυσάρεστες. Το πρωί, μετά το πρωινό μας την καθιερωμένη πια ώρα, 6:30 με 7:00, πήγαμε εδώ κοντά μία βόλτα που είχα διαβάσει ότι υπάρχει μία τοπική αγορά (Mercado de las Pulgas). Δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αυτό που είδαμε στην αγορά. Ήταν φτωχοί άνθρωποι που πουλούσαν πράγματα από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Όμως είχε ενδιαφέρον η βόλτα γιατί ήταν Κυριακή πρωί και οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα. Πολλοί από τους δρόμους είχαν κλείσει από την αστυνομία, ώστε εδώ ο κόσμος να κινείται σήμερα Κυριακή με τα ποδήλατά του. Πράγματι χιλιάδες ποδήλατα ήταν στους δρόμους και διάφορα κιόσκια τους πουλούσαν κάτι για να πιουν ή να αγοράσουν ή να επιδιορθώσουν στο ποδήλατό τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους με το ποδήλατο να οδηγούν. Και πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ήταν σε παρέες, αλλά μόνοι τους.

Δεν βιαζόμασταν το πρωί να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο το οποίο είχαμε ενοικιάσει τώρα και μερικούς μήνες από την Avis, και το γραφείο εδώ στην πόλη άνοιγε στις 9:00 το πρωί. Κατά τις 9 παρά δέκα λοιπόν πήραμε από δω ένα ταξί για να μας πάει στο σημείο που ήταν το γραφείο, αλλά εκεί μας είπαν ότι το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο, διότι λέει είχε πάθει μία βλάβη. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα λίγο μικρότερο. Όμως πιστεύω ότι θα μας κάνει τη δουλειά μας, είναι ένα Chevrolet, Εquinox.

Από το δρόμο βγαίνοντας από τη Μπογκοτά: πολλά αυτοκίνητα και πολλά πάρκα για τον κόσμο που πετούσε χαρταετούς.

Το δοκιμάσαμε σήμερα που κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι αργά το βράδυ. Να συμπληρώσω όμως ότι δεν το είχε εκεί στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο, με δικά τους έξοδα, με ταξί, για να το παραλάβουμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όμως η καθυστέρηση ήταν πάνω από μία ώρα και έτσι η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει για σήμερα έγινε, αλλά με λίγες ελλείψεις.

Ο αρχικός στόχος ήταν να πάμε μέχρι το χωριό Villa de Leyva. Το χωριό αυτό απέχει από την Μπογκοτά γύρω στα 170 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι αρκετά καλός, όμως κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε να δούμε το ορυχείο αλατιού Zipaquira. Η στάση του κάναμε είχε αρκετό ενδιαφέρον, όμως επειδή ήθελε αρκετό χρόνο η επίσκεψη στο σπήλαιο αναγκαστήκαμε και αφήσαμε κάποια πράγματα χωρίς να τα δούμε για να φύγουμε και να προλάβουμε να δούμε το χωριό του προγράμματός μας. Το σπήλαιο έμοιαζε πολύ με την Βιελίσκα της Κρακοβίας, αλλά μάλλον το Κολομβιανό είναι υποδεέστερο.

Από το αλατωρυχείο:

H Villa de Leyva είναι ένα καταπληκτικό χωριό, με πολλά σημάδια από την πρώτη αποικιακή εποχή. Βέβαια έχει αρκετό τουρισμό που το κάνει να χάνει λίγο από την ομορφιά του, όμως δεν χορταίναμε να το βλέπουμε μέχρι που βράδιασε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε γύρω στις 11:30 το βράδυ. Το αυτοκίνητο το βάλαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που παρέχεται δωρεάν και όλα εντάξει.

Φυσικά σήμερα έμειναν πολλά πράγματα από το πρόγραμμά μας εκτός, γιατί δεν είχαμε χρόνο. Είδαμε πάντως κάποια βασικά και νομίζω το χωριό άξιζε πολύ. Το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε πάει στο σπήλαιο. Να πάμε κατευθείαν στην Villa de Leyva, ώστε να δούμε και εκεί γύρω κάποια ενδιαφέροντα που είχε. Όμως αυτά έχουν τα ταξίδια: δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι είναι καλύτερο για να του δώσεις προτεραιότητα.

Το καλό της επιστροφής μας, που έγινε πολύ αργά, ήταν ότι ενώ είχε αρκετή κίνηση δεν είχε και τόσο πολλή όση νωρίτερα που είδαμε όταν πηγαίναμε. Η Κολομβία έχει αρκετά καλούς δρόμους ακόμα και στην επαρχία (αυτή η γνώμη άλλαξε μερικές μέρες αργότερα) αλλά έχει όμως αρκετά διόδια. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα πρέπει να πληρώσεις περίπου 2,5 ως 4 ευρώ.

Στη βόλτα μας δεν υπήρχε κάτι που να μας τρομάξει σε θέμα επικινδυνότητας της χώρας. Κατά τα άλλα όλη μέρα κύλησε σε τουριστικά μέρη τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα σε θέματα κλοπών. Ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μας να προσέξουμε τα πράγματα μας. Ακόμα και στη Villa de Leyva, το αυτοκίνητο το παρκάραμε σε ένα δρόμο κανονικά όπως θα το παρκάραμε και στην Ελλάδα. Δεν το βάλαμε δηλαδή σε ένα πάρκινγκ.

Στην Μπογκοτά είδαμε πολλούς άστεγους να κοιμούνται εδώ και εκεί, όπως επίσης και πάρα πολλούς να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτούς. Εντάξει είναι μία φτωχή χώρα, δεν το συζητάμε, όμως η Μπογκοτά έχει και περιοχές όπως είδαμε, που είναι πάρα πολύ καλές και πολύ προσεγμένες. Είναι γεμάτη με πάρκα (εκτός κέντρου), ο κόσμος είναι πολύ ευχάριστος και ειδικά την Κυριακή ήταν όλοι έξω πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας ή διασκεδάζοντας σε εστιατόρια ή και σε άλλους χώρους δραστηριοτήτων. Μέχρι έξω από την πόλη έβλεπες πάρκα γεμάτα με κόσμο και ανθρώπους να κάθονται και να συζητάνε ή να τρώνε. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο.

Γενικά όλα είναι φθηνά, με εξαίρεση τα διόδια, και η χώρα φαίνεται πολύ καθαρή και συντεταγμένη. Είναι τόσο φθηνά! Παίρνεις ένα ταξί και για μισή ώρα δίνεις 3 ευρώ ή 5 το πολύ, μου κάνει εντύπωση. Και βέβαια στα ταξί δεν χρειάζεται να ρωτήσεις πόσο θα κοστίσει. Οι άνθρωποι νομίζω θα σου πουν την αλήθεια και δεν είναι και τόσο πολλά τα χρήματα που παίρνουν. Εντάξει, υπάρχουν άπειρα ταξί στο δρόμο, αλλά μικρά αλλά πιο μεγάλα. Δεν ξέρω αν τα πιο μεγάλα είναι πιο ακριβά, αλλά γενικά φαίνεται να είναι εύκολη η μετακίνηση με τις συγκοινωνίες. Εδώ έχει άπειρα αστικά λεωφορεία, πιστεύω και υπεραστικά, και έχουν δικές τους λεωφορειολωρίδες για να κινούνται και δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μέσα τα ΙΧ. Έχει επίσης και πιο μικρά λεωφορεία τα οποία φαίνεται ότι είναι τελείως ιδιωτικά και είναι εκτός αυτών των λεωφορειοδρόμων και τα χρησιμοποιεί ο κόσμος.

 

[travelbreak]

Στην επαρχία: Τατακόα (οιονεί έρημος) και Νέιβα.

Έχει βραδιάσει πια και είμαστε στην πόλη Neiva. Το πρωί που έβλεπα το πρόγραμμα, που είχα φτιάξει καιρό πριν, έλεγα ότι σήμερα ήταν μία χαλαρή μέρα και θα απολαμβάναμε τη φύση της χώρας αυτής, χωρίς να βιαζόμαστε να πάμε στον τελικό μας προορισμό, στον οποίο πίστευα θα φτάναμε πολύ νωρίς και έχοντας κάνει το πρόγραμμα κατά λέξη. Μάλιστα φύγαμε αρκετά νωρίς από την Μπογκοτά, που εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ. Φύγαμε στις 8 και χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερα πολλή κίνηση, που έχει συνήθως, απομακρυνθήκαμε από την πρωτεύουσα και προχωρήσαμε για την πόλη Νeiva. Το πρόγραμμα μέχρι τη Νeiva (απόσταση από τη Μπογκοτά 314 χλμ) είχε μόνο μία στάση και συγκεκριμένα στην έρημο Τατακόα.

Μετά από αρκετές ώρες, περίπου τρεις έως τέσσερις, και ακολουθώντας τον πλοηγό για την Τατακόα, κάναμε μία παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν επαρχιακό, σύμφωνα με το maps.me. Είχε και ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα έδειχνε ότι από εκεί πάει στην Τατακόα, η οποία αναρωτιόμασταν τι πράμα μπορούσε να είναι στην Κολομβία, που βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό και μέσα στους τροπικούς. Παίρνοντας λοιπόν την παράκαμψη ήμασταν πολύ τυχεροί που μόλις 2 χιλιόμετρα μετά ο δρόμος συναντούσε ένα μεγάλο ποτάμι, το Μανταλένα (Magdalena). Εκεί αναρωτιόμασταν πώς θα το περάσουμε αφού δεν υπήρχε καμία γέφυρα.

Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι ένας βαρκάρης πήγαινε και ερχόταν με μία μικρή βάρκα, η οποία το πολύ πολύ να χωρούσε μερικούς ανθρώπους και μία μοτοσικλέτα. Υπήρχε όμως και μία πιο μεγάλη που ίσως να μπορούσε να μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Όμως ο βαρκάρης της μικρής μας είπε ότι δεν μπορούσε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο γιατί έχει σταματήσει αυτός ο τρόπος μεταφοράς. Είπα λοιπόν ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να συναντήσουμε αυτό το ποτάμι μετά από μισή ώρα δρόμο, οπότε θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας άλλο τόσο δρόμο (που ήταν κακός χωματόδρομος). Έτσι τώρα είχαμε λίγα χιλιόμετρα και μάλιστα σε μία όμορφη διαδρομή.

Περνώντας από ένα μικρό γραφικό χωριό ξαναμπήκαμε στο κεντρικό δρόμο και λίγο παρακάτω, μετά από 10 χιλιόμετρα, είδαμε πάλι μία ταμπέλα που έδειχνε ότι από εκεί πήγαινε στην έρημο Τατακόα. Δεν προχωρήσαμε πολύ αλλά ρώτησα έναν βενζινά που ήταν εκεί και είπε ότι το αυτοκίνητο δεν μπορεί να περάσει. Αν θέλουμε να πάμε στην έρημο πρέπει να περάσουμε πρώτα από την πόλη Νέιβα.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο φτάσαμε στην περίφημη έρημο Τατακόα, που σαν έρημος δεν λέει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι στην Κολομβία και βλέπεις μία πεδιάδα να μοιάζει αρκετά με σαβάνα και ταυτόχρονα να έχει πολύ κοντά και κάποιες φυτείες ρυζιού και μπανανιές, το πράγμα γίνεται πολύ ιδιαίτερο. Το ενδιαφέρον βέβαια τμήμα του κομματιού ήταν κάποιοι χωμάτινοι μικροί λόφοι σε μεγάλη έκταση που είχαν διαβρωθεί και θύμιζαν σε μικρογραφία τους σχηματισμούς του Βryce Canyon στην Γιούτα της Αμερικής. Δεν ήταν κάτι φανταστικό αλλά είχε και αυτό το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα οι κάκτοι. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περίπου στις 4:30 ξεκινήσαμε την επιστροφή.

Οι κάκτοι της περιοχής μας εντυπωσίασαν.

Αυτό εδώ είναι η έρημος Τατακόα:

Οι ώρες που είχαν περάσει ήταν πάρα πολλές και κάναμε ελάχιστες στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τη Νeiva ήταν αρκετά καλή αλλά όχι και εξαιρετική όπως η χθεσινή προς το χωριό Villa de Leyva. Το πιο ωραίο κομμάτι ήταν προς την περιοχή και στην περιοχή της Τατακόα. Επιστρέφοντας από την έρημο κάναμε και μία στάση στο πολύ όμορφο χωριό Villaviache.

Η πόρτα που είναι μπροστά στον καβαλάρη, άνοιξε και μπήκε μέσα με το άλογο:

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να δούμε το μνημείο La Gaitana που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι Μανταλένα στη Νέιβα. Ήταν ωραία εκεί αλλά αναξιοποίητο το μέρος του ποταμιού. Μετά κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπως όλα τα ξενοδοχεία μας. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα σχεδόν θωρακισμένο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και βγήκαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό κάναμε και τη βόλτα μας στην πλατεία της πόλης. Μετά την αρχική βροχή στην Μπογκοτά σήμερα το πρωί, όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, η θερμοκρασία Από τους 12 βαθμούς άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά και μέσα σε δύο ώρες είχε φτάσει τους 37, διότι εδώ πλέον είμαστε σε υψόμετρο κάτω από τα 500 μέτρα και φυσικά είμαστε σε τροπική περιοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε αλλά ευτυχώς δεν έχει τόσο πολλή υγρασία ώστε να μας κάνει την κίνηση ανυπόφορη. Από αύριο λοιπόν κοντό παντελονάκι.

Το πόδι μου πάει πολύ καλά και δεν χρησιμοποίησα σήμερα καθόλου το μπαστούνι. Βέβαια πονάει ακόμα, αλλά πιστεύω σιγά-σιγά θα περάσει κι αυτό. Κάθε μέρα παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες και πιστεύω ότι και αυτό βοηθάει ώστε να μην πονάω.