Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Bogota ξανά

Ξημέρωσε και η μέρα που θα φύγουμε από την Μπογκοτά, που σημαίνει ότι είναι η τελευταία μέρα για το ταξίδι μας. Σε αυτό το ξενοδοχείο, που είναι πάρα πολύ καλό, δεν έχουμε πρωινό και είναι από τα λίγα στο ταξίδι αυτό. Τούτο είναι λίγο έξω από το κέντρο της πόλης, αλλά είναι δίπλα στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου της Μπογκοτά. Γι αυτό και η περιοχή είναι γεμάτη με πολύ ωραία κτίρια και στη χθεσινή βόλτα μας νιώθαμε πλήρη ασφάλεια, αφού, όπως έλεγα, δεν υπήρχαν περίεργες φυσιογνωμίας να κυκλοφορούν.

Με τα παιδιά συζητάμε αν μας άρεσε περισσότερο η Κολομβία ή ο Ισημερινός. Και οι δύο φίλοι μας προτιμούν την Κολομβία σε σχέση με την μικρότερη χώρα του Ισημερινού. Όμως εμένα δεν μου αρέσουν συνήθως οι συγκρίσεις, αλλά όταν πιεστώ μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να πω αυτή τη στιγμή τι μου άρεσε περισσότερο. Την Κολομβία την είδαμε πιο πολύ, αφού καθίσαμε περισσότερες μέρες. Ο Ισημερινός είχε λιγότερες μέρες γιατί, με την μετακίνηση στα νησιά Γκαλαπάγκος μας πήρε πέντε ημέρες, παρότι καθίσαμε εκεί μόνο δυόμιση μέρες. Θέλω να πω ότι τον Ισημερινό ουσιαστικά τον είδαμε για έξι-επτά μέρες το πολύ. Εμένα μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Κυρίως η μετακίνηση πάνω στα βουνά στα 3 και στα 4 χιλιόμετρα υψόμετρο μου έδινε μία αίσθηση πολύ διαφορετική από τη μετακίνηση στα 1.000 ή στα 1.500 μέτρα, που είχαμε συνήθως στην Κολομβία, ή ακόμα και σε επίπεδο θαλάσσης. Μία πολύ σημαντική διαφορά είναι το οδικό δίκτυο. Στον Ισημερινό είναι καταπληκτικό. Παντού έχει δρόμους ασφαλτοστρωμένους και σε πολύ καλή κατάσταση. Η Κολομβία σε αυτό το ζήτημα υστερεί πάρα πολύ και μας ταλαιπώρησε ατελείωτες ώρες σε μποτιλιαρίσματα.

Βρισκόμαστε πια στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας, μετά από μία πτήση 11 περίπου ωρών από την Μπογκοτά της Κολομβίας. Ήταν πολύ καλή πτήση για μένα, αφού κοιμόμουν τουλάχιστον 6 ώρες και ήμουν πολύ χαλαρός σε όλη τη διάρκειά της. Ευτυχώς φύγαμε βραδινή ώρα, και έτσι λίγο μετά το φαγητό που μας έδωσαν εγώ κοιμήθηκα.

Τώρα, να πω δυο λόγια για τη χθεσινή μέρα, που περάσαμε στην Μπογκοτά. Φύγαμε από το ξενοδοχείο στις 8:30 το πρωί πηγαίνοντας χαλαρά και τραβώντας λίγες φωτογραφίες, αφού τα μέρη τα είχαμε δει, αν και δεν νομίζω να τα θυμόμαστε και τόσο καλά. Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, που είναι το κοινοβούλιο και την προηγούμενη φορά, δηλαδή τρεις βδομάδες πριν, που είχαμε φτάσει δεν μπορέσαμε να τη δούμε καλά γιατί ήταν αποκλεισμένη λόγω των εορτών για την εθνική επέτειο της χώρας. Έτσι τώρα την είδαμε και την φωτογραφήσαμε από τα σωστά σημεία. Μετά συνεχίσαμε να πάμε να δούμε κάποια άλλα σημεία που νομίζαμε ότι δεν τα είχαμε δει, αλλά μάλλον τα είχαμε δει όλα.

Γνωστές εικόνες:

Το μηχάνημα προχωρά και δυο άνθρωποι, μπρος και πίσω, προσέχουν μη γίνει ατύχημα!

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε κοντά στο μουσείο του Μποτέρο και ξέραμε ότι εκεί η είσοδος ήταν δωρεάν, οπότε μπήκαμε ξανά. Το καλό ήταν ότι μπαίνοντας μέσα ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν και άλλες αίθουσες που δεν τις είχαμε δει. Ήταν οι αίθουσες της τράπεζας της Κολομβίας, που είχε εκθέματα από την ιστορία των νομισμάτων της χώρας. Έτσι φάγαμε περίπου μία ώρα σε αυτές τις αίθουσες.

Μετά συνεχίσαμε τις βόλτες μας σε κάποια στενά που περίπου τα είχαμε δει και πήγαμε και για καφέ κατά τις 2:00 το μεσημέρι. Καθίσαμε σε ένα πολύ ωραίο καφέ που είχε καταπληκτικό καφέ, τον οποίο είχαμε δοκιμάσει και την προηγούμενη φορά που είχαμε μείνει στην πόλη.

Αγόρασα και δύο περίπου κιλά καφέ, κολομβιανό βέβαια. Ο καφές ήταν δύο κατηγορίες στο σούπερ μάρκετ: πολύ φθηνός, που έκανε δηλαδή 6 ή 7 ευρώ το κιλό, και υπήρχε και ακριβός που έκανε από 15 μέχρι 20 ευρώ το κιλό. Ανάλογα τα μαγαζιά μπορούσες να τον βρεις και πολύ παραπάνω τον ίδιο καφέ. Εγώ πήγα εκεί που είχε διάφορες ποικιλίες και πήρα περισσότερο από το φτηνό. Αλλά πήρα και από τον ακριβό μισό κιλό, για να δω πώς είναι.

Μετά περπατήσαμε σιγά-σιγά για το ξενοδοχείο να περιμένουμε τον κύριο ο οποίος μας είχε φέρει την προηγούμενη μέρα με το αυτοκίνητό του από το αεροδρόμιο, και είχαμε συνεννοηθεί να έρθει από το ξενοδοχείο στις 5:30 για να μας ξαναπάει στο αεροδρόμιο. Εγώ ήμουνα έτοιμος από τις 5:15 και περίμενα να έρθει νωρίτερα, αλλά δεν ήρθε. Η ώρα περνούσε και δεν ερχότανε και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Το ξενοδοχείο ευτυχώς διέθετε αυτοκίνητα για να μας μεταφέρουν στο αεροδρόμιο. Απλά υποψιαζόμουν ότι θα είναι πάρα πολύ ακριβά. Σε αυτό τον τύπο που μας είχε φέρει θα δίναμε 50.000 πέσος και δεν περίμενα ότι το ξενοδοχείο θα ήταν φτηνότερο.

Εν τω μεταξύ εμείς είχαμε χαλάσει όλα μας τα χρήματα και είχαμε κρατήσει μονάχα αυτά τα 50.000 πέσος. Τελικά απογοητευτήκαμε αφού είχε πάει η ώρα 5:40 και πήγα στη ρεσεψιόν και ρώτησα πόσο κοστίζει για να μας πάει με δυο αυτοκίνητα στο αεροδρόμιο. Θέλαμε δυο για να χωρέσουν τα πράγματα. Μου λέει: το ένα κοστίζει 25.000 πέσος οπότε τα δυο 50.000. Εγώ χάρηκα πάρα πολύ με αυτές τις τιμές που άκουσα και τελικά στις 5:45 πήραμε δύο αυτοκίνητα να μας μεταφέρουν. Έτσι πήγαμε άνετα, όχι με εκείνον τον κύριο, ο οποίος μας είχε στριμώξει στο αυτοκίνητό του.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας και όλα πήγανε πολύ καλά αφού στον έλεγχο των διαβατηρίων δεν είχε πολύ κόσμο και φύγαμε στην ώρα μας. Ευτυχώς είχαμε κάνει το check-in την προηγούμενη μέρα το βράδυ και είχαμε καταπληκτικές θέσεις.

Μετά την ωραία πτήση από την Μπογκοτά στη Φρανκφούρτη, είχαμε άλλη μία ωραία πτήση από τη Φρανκφούρτη στην Ζυρίχη. Μόνο που όταν πήγαινε να περάσει η Ντίνα, κοιτάνε τη χειραποσκευή-βαλίτσα και της λένε ότι είναι πολύ βαριά. Όμως τη ζυγίζουν και τη βρίσκουν σωστή, αλλά βρήκαν άλλο να της πουν: ότι είναι μεγάλη, διότι η Ντίνα είχε ανοίξει και την επέκταση με το φερμουάρ. Τότε λέει η Ντίνα: Ωραία θα τη μικρύνω. Και ανοίγει τη βαλίτσα και αρχίζει να βγάζει ρούχα και να τα φοράει. Πρώτα βάζει ένα παντελόνι πάνω από αυτό που φορούσε. Βγάζει και ένα αλπακά μπουφάν που είχαμε πάρει από το Αλαούσι και προσπαθεί να το φορέσει. Κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα εύκολα μαζί της. Τους βάζω και εγώ λίγο τις φωνές ότι είναι ντροπή τους. Μας λένε εντάξει, προχωρήστε γιατί θα καθυστερήσει το αεροπλάνο. Δήθεν ότι έφταιγε η καθυστέρηση και όχι ότι ήταν η βλακεία τους να ασχοληθούν με μία βαλιτσούλα. Εγώ συνέχισα να τους τα χώνω: δεν βλέπετε τα backpack των τουριστών που είναι τεράστια, τουλάχιστον 80 λίτρων το καθένα, και κάποιες άλλες βαλίτσες και τους αφήνετε να περνούν; Τέλος πάντων προχωρήσαμε και όλα καλά. Τώρα περιμένουμε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης για να πάρουμε σε περίπου δυόμισι ώρες την πτήση μας για την Αθήνα.

Το ταξίδι φαίνεται ότι τελειώνει σε λίγες ώρες και όπως πάνε τα πράγματα θα τελειώσει πολύ ωραία. Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι. Όλα πήγανε σχεδόν τέλεια. Εντάξει, είχαμε κάποιες μικρές δυσκολίες, αλλά όχι κάτι σοβαρό. Ούτε ιδιαίτερες ανησυχίες. Και αν είχαμε κάποιες, περνούσαν πολύ γρήγορα. Τώρα θα γυρίσουμε στην πατρίδα και θα αρχίσουμε τα μπάνια.

Τόσο χαλαρό ταξίδι που κάναμε, σημαίνει ότι είχε και καλή οργάνωση. Εντάξει, ποτέ δεν ξέρεις ένα μέρος πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να το εξερευνήσεις, αλλά αυτά τα ρίσκα πάντα υπάρχουν. Όμως δεν πήγαμε πουθενά και να καθόμαστε και να βαριόμαστε και να λέμε: τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Νομίζω λοιπόν ότι πήγαμε πάρα πολύ καλά.

Το κόστος μετά από ένα επανυπολογισμό που έκανα πρέπει να πέρασε για λίγο τα 4.000 ευρώ ανά άτομο, αλλά για να είμαστε σίγουροι θα πρέπει να περιμένουμε τις τελικές χρεώσεις των πιστωτικών καρτών που χρησιμοποιήσαμε. Όμως εγώ πιστεύω ότι δεν θα πάει πάνω από 4.200 για μας (τελικά τόσο ακριβώς πήγε). Σε αυτά βέβαια τα έξοδα περιλαμβάνονται και τα ψώνια που κάναμε, που πολύ πρόχειρα τα υπολογίζω σε 200 με 300 ευρώ (και για τους δυο). Ένα ταξίδι που δε φάγαμε ποτέ φαγητά από σουπερμάρκετ. Μπορεί πολλές φορές να αγοράσαμε ψωμάκια και τυρόπιτες ή ζαμπονοτυρόπιτες, αλλά ποτέ δεν πήγαμε να φάμε στο δωμάτιο. Κάθε βράδυ τρώγαμε έξω, άλλοτε φθηνότερα και άλλοτε ακριβότερα. Η φθηνότερη βραδιά μπορεί να κόστισε στο άτομο 4 ευρώ και η ακριβότερη 10-11 ευρώ, με ένα μέσο όρο φαγητού στο άτομο τα 7-8 ευρώ, μάλλον προς το 8, μαζί με τα ψωμάκια που αγοράζαμε. Είναι λογική τιμή να την υποθέσουμε, άρα ανά άτομο πήγαμε 200 ευρώ στα φαγώσιμα και άλλα 100-150 σε βενζίνες, διόδια που είχαμε, ειδικά στην Κολομβία, και εισιτήρια σε χώρους αρχαιολογικούς, πάρκινγκ, τελεφερίκ. Είχαμε πολλά τέτοια και δεν ήταν και όλα τόσο φθηνά. Εντάξει ήταν ένα ταξίδι 26 ημερών και νομίζω ότι τα 4.200 είναι πολύ λίγα. Περιλαμβανόταν μέσα και τα Γκαλαπάγκος.

Συνολικά τα αεροπορικά εισιτήρια του ταξιδιού ήταν περίπου 2.100 ευρώ. Ήταν πολύ ακριβά όμως τα αυτοκίνητα τα οποία νοικιάσαμε και νομίζω ότι πλησιάζουν όλα μαζί τα 800 ευρώ ανά άτομο. Για τα τρία αυτοκίνητα που νοικιάσαμε είναι πάρα πολλά χρήματα, αν σκεφτεί κανένας ότι δεν ήταν πολλές οι μέρες. Πρέπει να ήτανε 8 + 3 + 6, δηλαδή 17 μέρες. Πολλά χρήματα, καλά να είμαστε να τα ξοδεύουμε σε τέτοια πράγματα και να γυρνάμε πίσω χαρούμενοι και γεμάτοι με τρομερές εικόνες. Τελικά το ακριβές κόστος των αυτοκινήτων (με τη σειρά ενοικίασης) ήταν: 1198 + 546 + 1280 = 3024 ευρώ. Άρα 756 το άτομο.

Είμαστε στο αεροπλάνο για Αθήνα από τη Ζυρίχη και μόλις φάγαμε ένα φαγητό τόσο φτηνιάρικο που λες: μα τόσο γύφτοι οι Ελβετοί!! Εγώ το έφαγα γιατί θα φτάσουμε τόσο αργά στο σπίτι που καλό είναι να έχω φάει κάτι, γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί.

Πάλι μπαίνοντας εμείς στο αεροπλάνο, οι Ελβετοί άρχισαν να λένε στη Ντίνα ότι η βαλίτσα της είναι βαριά και υπέρογκη. Εγώ τους τα έψαλα κανονικά, ότι αφήνουν και περνούν άλλες τεράστιες χωρίς να μιλάνε και πριν αρχίσει η Ντίνα πάλι να φορά τα ρούχα που είχε και να την αδειάζει, είπαν ότι εντάξει, είναι στα όρια μέσα και να περάσουμε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με αυτούς εδώ. Ίσως θεωρούν τη Ντίνα ύποπτο άτομο, γιατί οι Γερμανοί και όταν φεύγαμε πριν 25 μέρες και σήμερα της έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο. Σε εκείνην μόνο, όχι σε εμάς. Δεν ξεκίνησε καλά η βαλίτσα η καινούρια. Θα στρώσει, που θα πάει; Την αγοράσαμε από τη Μπογκοτά και πετάξαμε την άλλη που είχε σχεδόν διαλυθεί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 25
• 26
• 27
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 27 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

 

[travelbreak]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

Τον Παναμά (κάποια χρονιά στο μέλλον) θα τον συνδυάσω με μερικές ακόμα χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ελπίζω μέχρι τότε να έχω βελτιώσει και τα ισπανικά μου. Έχω ακούσει για μια μέθοδο που κοιμάσαι και μαθαίνεις ξένες γλώσσες: θα τη δοκιμάσω. Αστειεύομαι.

 

[go2dbeach]

Αρχικά σκεφτόμουν να περάσω από Παναμά στην Κολομβία μέσω των νησιών San Blas, αλλά ήθελα 4 μέρες μόνο στη διαδρομή.
Τελικά τον συνδύασα με Κόστα Ρίκα και δεν το μετάνιωσα
Θέλουμε συνέχεια!!

 

[buffon85]

ααα καλως τον, θα σε διαβασω με μεγαλη αγωνια!
σκεφτομαι κολομβια για αυγουστο 2020 (και καλα το αποφασισα λογω επετειου 10ετων, παντα ψαχνω αφορμη χαχα)!

θελω να δω το προγραμμα σου!

αχ τα ισπανικα βρε παιδια ειναι λατρεια, καθε φορα που παταω σε ισπανοφωνη χωρα, απο την στιγμη που ειμαι στο αεροδρομιο η καρδια μου ξεκιναει να χτυπαει δυνατα

 

[fenia42]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

 

[travelbreak]

θελω να δω το προγραμμα σου!

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κλασικά μέρη των δυο χωρών. Δηλαδή δεν πήγαμε «off the beaten track».
Σιγά σιγά θα τα δούμε όλα τα μέρη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

 

[travelbreak]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

 

[anlazar]

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

Eξαιρετικο ταξιδι! Περιμενουμε τη συνεχεια ! Γραφω κι εγω την ιστορία μου για Κολομβια που πηγα περσι! Εμεινα με τις καλυτερες εντυπωσεις!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στη Μπογκοτά.

Σηκώθηκα με το πόδι μου αρκετά μουδιασμένο. Ίσως ο μηνίσκος να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως η κούραση που πέρασα χθες, αφού βγήκα από το αεροπλάνο, το έχει κάνει να έχει πρηστεί και με πονάει αρκετά. Φυσικά κυρίως όταν περπατώ. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου ένα μικρό μπαστούνι, γιατί το φοβόμουν αυτό ότι μπορούσε να συμβεί. Ελπίζω μέχρι αύριο να μου έχει περάσει.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά φάγαμε αρκετά πράγματα, ειδικά εγώ, και πιστεύω να με κρατήσουν μέχρι το απόγευμα.

Τελικά η σημερινή μέρα δεν πήγε και τόσο άσχημα, όσο αφορά στο πρόβλημα που έχω στο πόδι μου. Μπορεί να πηγαίναμε όλοι πολύ αργά στο περπάτημα, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα το κάναμε, διότι λόγω του υψομέτρου έπρεπε να μην προχωρούμε γρήγορα, για να μην χρειαζόμαστε πολλές ανάσες. Η πόλη στο σημείο που μένουμε έχει υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρα και εμείς ανεβήκαμε και στο βουνό Μονσεράτε με ένα τρενάκι. Είναι εδώ κοντά, και το υψόμετρο εκεί ήταν στα 3300 μέτρα.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τούτη η φωτογραφία μου θυμίζει τους φτωχούς της Κολομβίας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς λέει εδώ αλλά μου θυμίζει ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι πάντα αγωνιστικοί.

Όλες οι σημερινές διαδρομές πρέπει να πλησίασαν τα 15 χιλιόμετρα και έγιναν με τα πόδια. Στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για το κέντρο της πόλης. Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα μουσεία που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε. Όμως επειδή σήμερα (20 Ιουλίου) είναι η εθνική γιορτή στην Κολομβία δεν θα άνοιγαν στις 9 αλλά στις 10 το πρωί. Έτσι κάναμε αρκετές βόλτες που όμως ήταν αξιόλογες γιατί η Μπογκοτά είναι πολύ όμορφη πόλη, στις γειτονιές τουλάχιστον που πήγαμε εμείς. Τα δύο μουσεία που τελικά πήγαμε (και μας έκανε εντύπωση διότι ήταν δωρεάν) ήταν το μουσείο χρυσού και το μουσείο του καλλιτέχνη Μποτέρο. Μας άρεσαν και τα δύο πάρα πολύ και θαυμάσαμε και την τέχνη των παλιών κατοίκων της περιοχής αλλά και του Μποτέρο τα γλυπτά και τους πίνακες. Στο ίδιο μουσείο ήταν έργα και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.

Είναι ακόμα πρωί και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι:

και η πιο Και κεντρική πλατεία άδεια λόγω της γιορτής, που την είχε κλείσει η αστυνομία:

Την πλατεία Μπολίβαρ δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκ των έσω γιατί ήταν κλειστή λόγω της εθνικής εορτής. Κάποια άλλη στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε. (Την είδαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας που ήταν ανοιχτή για όλους.) Βέβαια την επισκεφθήκαμε από μερικά σημεία έξω από αυτήν.

Από το μουσείο χρυσού:

Και από το μουσείο Μποτέρο (σε ένα υπέροχο κτήριο):

Γενικά στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Το πρωί που ξεκινήσαμε τη βόλτα, επειδή περπατούσαμε σε έναν δρόμο λίγο ερημικό και ήταν ακόμα νωρίς, μας σταμάτησαν δύο αστυνομικοί με την μοτοσικλέτα τους και μας έδωσαν συμβουλές για το πώς να κρατάμε τις τσάντες μας και τις κάμερες. Μάλιστα μέχρι κάποιο σημείο ερχόταν από πίσω μας αργά-αργά όπως πηγαίναμε και εμείς. Γενικά ένιωθες σε αρκετά σημεία της πόλης, όχι παντού, ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να υπάρχει. Όμως επειδή μόλις τον αισθανόσουν έβλεπες και κάποιον αστυνομικό σε απόσταση αναπνοής, αμέσως σου ερχόταν το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιες περιοχές περπατήσαμε όμως ήταν κοντά στο κέντρο με τις πολλές εκκλησίες που όμως δεν μπήκαμε σε καμία (μπήκαμε την τελευταία μας μέρα σε όλες αυτές).

Πήγαμε και σε κάποια στενά στα οποία υπήρχαν πολύ όμορφα μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια σε αυτά τα στενά είναι ζωγραφισμένα ή χρωματισμένα με διαφορά έντονα χρώματα και όλα είναι πολύ χαμηλά στο ύψος. Το λέω αυτό διότι η πόλη έχει και ουρανοξύστες. Ευτυχώς είναι λίγοι.

Λίγο μετά το μεσημέρι πήραμε το τρενάκι για να ανέβουμε στο βουνό Μονσεράτε (Cerro de Monserrate, κοντά στο κέντρο της πόλης). Το εισιτήριο κόστιζε 21.000 πέσος (κάπου 6 ευρώ) με επιστροφή και ανεβαίνοντας επάνω είδαμε την όμορφη θέα της πόλης. Μάλιστα για καλή μας τύχη δεν είχε τόσο πολλά σύννεφα. Έτσι αξιοποιήσαμε την άνοδό μας σε αυτό το βουνό.

Στην κορυφή του Μονσεράτε:

Όταν επιστρέψαμε οι πλατείες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο:

Με την επιστροφή μας στην πόλη θέλαμε να φάμε, αφού είχε πάει 5:30. Ψάχνοντας περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί που είχε πολλά ψητά και μπήκαμε μέσα για να φάμε κρεατικά. Ήταν αρκετά νόστιμα και μπορώ να πω πολύ φτηνά. Το κάθε πιάτο κόστιζε περίπου 6 ευρώ και ήταν πολύ μεγάλο. Εγώ το δικό μου δεν το τελείωσα καν, ούτε και η Ντίνα.

Εδώ φάγαμε. Το συστήνω, κυρίως για τους υπέροχους σερβιτόρους.

Η βροχή όλη τη μέρα δεν μας ενόχλησε καθόλου γιατί δεν ήταν πολύ δυνατή, όταν έριχνε κάτι λίγες ψιχάλες. Ήταν δυνατή το πρωί πριν πάρουμε το πρωινό, δηλαδή περίπου στις 5 τα ξημερώματα. Όλη την υπόλοιπη μέρα έβρεχε ελάχιστα.

Τελική κρίση: Η Μπογκοτά είναι μια ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ όμορφη πόλη, αλλά στη Νότια Αμερική έχουμε δει και καλύτερες. Θα μου πεις: σε μια μέρα βγάζεις τόσο σοβαρό συμπέρασμα; Ναι, τόσο έκατσα, τόσα είδα και αυτό αποκόμισα. Θα κάνω εκτενέστερη κριτική στο τέλος του ταξιδιού μας, που περάσαμε ξανά.

Και για το τέλος της σημερινής μέρας ένα όμορφο κτήριο:

 

[travelbreak]

Πέριξ της Μπογκοτά. Zipaquira. Villa de Leyva.

Την επόμενη μέρα και ο καιρός είναι λίγο βροχερός, όχι όμως όπως την πρώτη στην Μπογκοτά. Η θερμοκρασία επίσης είναι χαμηλή. Από το παράθυρο του δωματίου, που βρίσκεται στο 10ο όροφο του κτιρίου, βλέπω απέναντί μου τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη. Όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο η ψύχρα αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο. Εδώ στην Κολομβία στα ξενοδοχεία, τα πιο φτηνά εννοείται, που είναι σε μεγάλο υψόμετρο, τα δωμάτια δεν έχουν κλιματισμό. Έτσι συμβαίνει και εδώ στην Μπογκοτά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον κλιματισμό, αφού αν έχουμε κλειστό το παράθυρο στο δωμάτιο η θερμοκρασία του δωματίου είναι γύρω στους 20 με 23 βαθμούς Κελσίου. Έξω βέβαια το βράδυ και το ξημέρωμα πρέπει να έχει λίγο κάτω από τους 10 βαθμούς.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό και μετά την ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη. Φαίνεται ότι εδώ στην πόλη μετά το πέσιμο της νύχτας μαζεύονται στα σπίτια τους και δεν ξέρω τι κάνουν. Όμως έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Τα μαγαζιά στις 7 περίπου μαζεύουν τα πράγματά τους σιγά-σιγά και κλείνουν, όπως και οι μικροπωλητές. Και όλα αυτά είναι ελάττωμα για την επίσκεψη σε τέτοιες χώρες. Το ότι δηλαδή έχεις φως του ήλιου ακριβώς 12 ώρες. Και φυσικά αν το πρωί καθυστερήσεις λίγο μέχρι να πάρεις το πρωινό σου, έχεις χάσει ήδη τις δύο πρώτες ώρες. Τότε η εκμετάλλευση του φωτός γίνεται μόνο επί 10 ώρες. Και φυσικά αν είσαι και σε μία λίγο επικίνδυνη περιοχή το βράδυ σχεδόν πάει χαμένο αφού δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν μαγαζιά που είναι ανοιχτά και το βράδυ αλλά θα πρέπει να πας με ταξί για να νιώσεις ασφάλεια.

Εδώ είναι δύσκολο να πετύχεις άνθρωπο να μιλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Ευτυχώς έχει έναν τύπο που με το κινητό του έχει την εφαρμογή Google translate και ενώ μιλά αυτός ισπανικά τα γράφει από κάτω στα ελληνικά και άμα θέλει τα λέει και μία κοπέλα δια ζώσης. Την έχω κι εγώ την εφαρμογή και αποδείχτηκε πολύτιμη σε όλο το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ τριγυρνάνε στους δρόμους, τη μέρα τουλάχιστον, πάρα πολύ άνετα. Είναι πολύ φιλικοί και δεν νιώθεις κάτι τόσο επικίνδυνο με τόσους αστυνομικούς κοντά σου. Τα μουσεία που πήγαμε χτες ήταν γεμάτα κόσμο και ήταν καταπληκτικά, έχοντας πάρα πολλούς φύλακες και άλλους ανθρώπους για να σε πληροφορήσουν για κάτι.
Δεν θα την έλεγα καταπληκτική πόλη τη Μπογκοτά, αλλά μας άρεσε. Όχι όμως σαν το Κίτο!

Σήμερα ήταν μια πολύ έντονη μέρα, αρκετά γεμάτη αλλά και με κάποιες μικρές περιπέτειες, όχι όμως δυσάρεστες. Το πρωί, μετά το πρωινό μας την καθιερωμένη πια ώρα, 6:30 με 7:00, πήγαμε εδώ κοντά μία βόλτα που είχα διαβάσει ότι υπάρχει μία τοπική αγορά (Mercado de las Pulgas). Δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αυτό που είδαμε στην αγορά. Ήταν φτωχοί άνθρωποι που πουλούσαν πράγματα από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Όμως είχε ενδιαφέρον η βόλτα γιατί ήταν Κυριακή πρωί και οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα. Πολλοί από τους δρόμους είχαν κλείσει από την αστυνομία, ώστε εδώ ο κόσμος να κινείται σήμερα Κυριακή με τα ποδήλατά του. Πράγματι χιλιάδες ποδήλατα ήταν στους δρόμους και διάφορα κιόσκια τους πουλούσαν κάτι για να πιουν ή να αγοράσουν ή να επιδιορθώσουν στο ποδήλατό τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους με το ποδήλατο να οδηγούν. Και πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ήταν σε παρέες, αλλά μόνοι τους.

Δεν βιαζόμασταν το πρωί να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο το οποίο είχαμε ενοικιάσει τώρα και μερικούς μήνες από την Avis, και το γραφείο εδώ στην πόλη άνοιγε στις 9:00 το πρωί. Κατά τις 9 παρά δέκα λοιπόν πήραμε από δω ένα ταξί για να μας πάει στο σημείο που ήταν το γραφείο, αλλά εκεί μας είπαν ότι το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο, διότι λέει είχε πάθει μία βλάβη. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα λίγο μικρότερο. Όμως πιστεύω ότι θα μας κάνει τη δουλειά μας, είναι ένα Chevrolet, Εquinox.

Από το δρόμο βγαίνοντας από τη Μπογκοτά: πολλά αυτοκίνητα και πολλά πάρκα για τον κόσμο που πετούσε χαρταετούς.

Το δοκιμάσαμε σήμερα που κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι αργά το βράδυ. Να συμπληρώσω όμως ότι δεν το είχε εκεί στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο, με δικά τους έξοδα, με ταξί, για να το παραλάβουμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όμως η καθυστέρηση ήταν πάνω από μία ώρα και έτσι η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει για σήμερα έγινε, αλλά με λίγες ελλείψεις.

Ο αρχικός στόχος ήταν να πάμε μέχρι το χωριό Villa de Leyva. Το χωριό αυτό απέχει από την Μπογκοτά γύρω στα 170 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι αρκετά καλός, όμως κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε να δούμε το ορυχείο αλατιού Zipaquira. Η στάση του κάναμε είχε αρκετό ενδιαφέρον, όμως επειδή ήθελε αρκετό χρόνο η επίσκεψη στο σπήλαιο αναγκαστήκαμε και αφήσαμε κάποια πράγματα χωρίς να τα δούμε για να φύγουμε και να προλάβουμε να δούμε το χωριό του προγράμματός μας. Το σπήλαιο έμοιαζε πολύ με την Βιελίσκα της Κρακοβίας, αλλά μάλλον το Κολομβιανό είναι υποδεέστερο.

Από το αλατωρυχείο:

H Villa de Leyva είναι ένα καταπληκτικό χωριό, με πολλά σημάδια από την πρώτη αποικιακή εποχή. Βέβαια έχει αρκετό τουρισμό που το κάνει να χάνει λίγο από την ομορφιά του, όμως δεν χορταίναμε να το βλέπουμε μέχρι που βράδιασε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε γύρω στις 11:30 το βράδυ. Το αυτοκίνητο το βάλαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που παρέχεται δωρεάν και όλα εντάξει.

Φυσικά σήμερα έμειναν πολλά πράγματα από το πρόγραμμά μας εκτός, γιατί δεν είχαμε χρόνο. Είδαμε πάντως κάποια βασικά και νομίζω το χωριό άξιζε πολύ. Το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε πάει στο σπήλαιο. Να πάμε κατευθείαν στην Villa de Leyva, ώστε να δούμε και εκεί γύρω κάποια ενδιαφέροντα που είχε. Όμως αυτά έχουν τα ταξίδια: δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι είναι καλύτερο για να του δώσεις προτεραιότητα.

Το καλό της επιστροφής μας, που έγινε πολύ αργά, ήταν ότι ενώ είχε αρκετή κίνηση δεν είχε και τόσο πολλή όση νωρίτερα που είδαμε όταν πηγαίναμε. Η Κολομβία έχει αρκετά καλούς δρόμους ακόμα και στην επαρχία (αυτή η γνώμη άλλαξε μερικές μέρες αργότερα) αλλά έχει όμως αρκετά διόδια. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα πρέπει να πληρώσεις περίπου 2,5 ως 4 ευρώ.

Στη βόλτα μας δεν υπήρχε κάτι που να μας τρομάξει σε θέμα επικινδυνότητας της χώρας. Κατά τα άλλα όλη μέρα κύλησε σε τουριστικά μέρη τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα σε θέματα κλοπών. Ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μας να προσέξουμε τα πράγματα μας. Ακόμα και στη Villa de Leyva, το αυτοκίνητο το παρκάραμε σε ένα δρόμο κανονικά όπως θα το παρκάραμε και στην Ελλάδα. Δεν το βάλαμε δηλαδή σε ένα πάρκινγκ.

Στην Μπογκοτά είδαμε πολλούς άστεγους να κοιμούνται εδώ και εκεί, όπως επίσης και πάρα πολλούς να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτούς. Εντάξει είναι μία φτωχή χώρα, δεν το συζητάμε, όμως η Μπογκοτά έχει και περιοχές όπως είδαμε, που είναι πάρα πολύ καλές και πολύ προσεγμένες. Είναι γεμάτη με πάρκα (εκτός κέντρου), ο κόσμος είναι πολύ ευχάριστος και ειδικά την Κυριακή ήταν όλοι έξω πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας ή διασκεδάζοντας σε εστιατόρια ή και σε άλλους χώρους δραστηριοτήτων. Μέχρι έξω από την πόλη έβλεπες πάρκα γεμάτα με κόσμο και ανθρώπους να κάθονται και να συζητάνε ή να τρώνε. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο.

Γενικά όλα είναι φθηνά, με εξαίρεση τα διόδια, και η χώρα φαίνεται πολύ καθαρή και συντεταγμένη. Είναι τόσο φθηνά! Παίρνεις ένα ταξί και για μισή ώρα δίνεις 3 ευρώ ή 5 το πολύ, μου κάνει εντύπωση. Και βέβαια στα ταξί δεν χρειάζεται να ρωτήσεις πόσο θα κοστίσει. Οι άνθρωποι νομίζω θα σου πουν την αλήθεια και δεν είναι και τόσο πολλά τα χρήματα που παίρνουν. Εντάξει, υπάρχουν άπειρα ταξί στο δρόμο, αλλά μικρά αλλά πιο μεγάλα. Δεν ξέρω αν τα πιο μεγάλα είναι πιο ακριβά, αλλά γενικά φαίνεται να είναι εύκολη η μετακίνηση με τις συγκοινωνίες. Εδώ έχει άπειρα αστικά λεωφορεία, πιστεύω και υπεραστικά, και έχουν δικές τους λεωφορειολωρίδες για να κινούνται και δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μέσα τα ΙΧ. Έχει επίσης και πιο μικρά λεωφορεία τα οποία φαίνεται ότι είναι τελείως ιδιωτικά και είναι εκτός αυτών των λεωφορειοδρόμων και τα χρησιμοποιεί ο κόσμος.

 

[travelbreak]

Στην επαρχία: Τατακόα (οιονεί έρημος) και Νέιβα.

Έχει βραδιάσει πια και είμαστε στην πόλη Neiva. Το πρωί που έβλεπα το πρόγραμμα, που είχα φτιάξει καιρό πριν, έλεγα ότι σήμερα ήταν μία χαλαρή μέρα και θα απολαμβάναμε τη φύση της χώρας αυτής, χωρίς να βιαζόμαστε να πάμε στον τελικό μας προορισμό, στον οποίο πίστευα θα φτάναμε πολύ νωρίς και έχοντας κάνει το πρόγραμμα κατά λέξη. Μάλιστα φύγαμε αρκετά νωρίς από την Μπογκοτά, που εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ. Φύγαμε στις 8 και χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερα πολλή κίνηση, που έχει συνήθως, απομακρυνθήκαμε από την πρωτεύουσα και προχωρήσαμε για την πόλη Νeiva. Το πρόγραμμα μέχρι τη Νeiva (απόσταση από τη Μπογκοτά 314 χλμ) είχε μόνο μία στάση και συγκεκριμένα στην έρημο Τατακόα.

Μετά από αρκετές ώρες, περίπου τρεις έως τέσσερις, και ακολουθώντας τον πλοηγό για την Τατακόα, κάναμε μία παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν επαρχιακό, σύμφωνα με το maps.me. Είχε και ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα έδειχνε ότι από εκεί πάει στην Τατακόα, η οποία αναρωτιόμασταν τι πράμα μπορούσε να είναι στην Κολομβία, που βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό και μέσα στους τροπικούς. Παίρνοντας λοιπόν την παράκαμψη ήμασταν πολύ τυχεροί που μόλις 2 χιλιόμετρα μετά ο δρόμος συναντούσε ένα μεγάλο ποτάμι, το Μανταλένα (Magdalena). Εκεί αναρωτιόμασταν πώς θα το περάσουμε αφού δεν υπήρχε καμία γέφυρα.

Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι ένας βαρκάρης πήγαινε και ερχόταν με μία μικρή βάρκα, η οποία το πολύ πολύ να χωρούσε μερικούς ανθρώπους και μία μοτοσικλέτα. Υπήρχε όμως και μία πιο μεγάλη που ίσως να μπορούσε να μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Όμως ο βαρκάρης της μικρής μας είπε ότι δεν μπορούσε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο γιατί έχει σταματήσει αυτός ο τρόπος μεταφοράς. Είπα λοιπόν ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να συναντήσουμε αυτό το ποτάμι μετά από μισή ώρα δρόμο, οπότε θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας άλλο τόσο δρόμο (που ήταν κακός χωματόδρομος). Έτσι τώρα είχαμε λίγα χιλιόμετρα και μάλιστα σε μία όμορφη διαδρομή.

Περνώντας από ένα μικρό γραφικό χωριό ξαναμπήκαμε στο κεντρικό δρόμο και λίγο παρακάτω, μετά από 10 χιλιόμετρα, είδαμε πάλι μία ταμπέλα που έδειχνε ότι από εκεί πήγαινε στην έρημο Τατακόα. Δεν προχωρήσαμε πολύ αλλά ρώτησα έναν βενζινά που ήταν εκεί και είπε ότι το αυτοκίνητο δεν μπορεί να περάσει. Αν θέλουμε να πάμε στην έρημο πρέπει να περάσουμε πρώτα από την πόλη Νέιβα.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο φτάσαμε στην περίφημη έρημο Τατακόα, που σαν έρημος δεν λέει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι στην Κολομβία και βλέπεις μία πεδιάδα να μοιάζει αρκετά με σαβάνα και ταυτόχρονα να έχει πολύ κοντά και κάποιες φυτείες ρυζιού και μπανανιές, το πράγμα γίνεται πολύ ιδιαίτερο. Το ενδιαφέρον βέβαια τμήμα του κομματιού ήταν κάποιοι χωμάτινοι μικροί λόφοι σε μεγάλη έκταση που είχαν διαβρωθεί και θύμιζαν σε μικρογραφία τους σχηματισμούς του Βryce Canyon στην Γιούτα της Αμερικής. Δεν ήταν κάτι φανταστικό αλλά είχε και αυτό το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα οι κάκτοι. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περίπου στις 4:30 ξεκινήσαμε την επιστροφή.

Οι κάκτοι της περιοχής μας εντυπωσίασαν.

Αυτό εδώ είναι η έρημος Τατακόα:

Οι ώρες που είχαν περάσει ήταν πάρα πολλές και κάναμε ελάχιστες στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τη Νeiva ήταν αρκετά καλή αλλά όχι και εξαιρετική όπως η χθεσινή προς το χωριό Villa de Leyva. Το πιο ωραίο κομμάτι ήταν προς την περιοχή και στην περιοχή της Τατακόα. Επιστρέφοντας από την έρημο κάναμε και μία στάση στο πολύ όμορφο χωριό Villaviache.

Η πόρτα που είναι μπροστά στον καβαλάρη, άνοιξε και μπήκε μέσα με το άλογο:

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να δούμε το μνημείο La Gaitana που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι Μανταλένα στη Νέιβα. Ήταν ωραία εκεί αλλά αναξιοποίητο το μέρος του ποταμιού. Μετά κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπως όλα τα ξενοδοχεία μας. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα σχεδόν θωρακισμένο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και βγήκαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό κάναμε και τη βόλτα μας στην πλατεία της πόλης. Μετά την αρχική βροχή στην Μπογκοτά σήμερα το πρωί, όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, η θερμοκρασία Από τους 12 βαθμούς άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά και μέσα σε δύο ώρες είχε φτάσει τους 37, διότι εδώ πλέον είμαστε σε υψόμετρο κάτω από τα 500 μέτρα και φυσικά είμαστε σε τροπική περιοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε αλλά ευτυχώς δεν έχει τόσο πολλή υγρασία ώστε να μας κάνει την κίνηση ανυπόφορη. Από αύριο λοιπόν κοντό παντελονάκι.

Το πόδι μου πάει πολύ καλά και δεν χρησιμοποίησα σήμερα καθόλου το μπαστούνι. Βέβαια πονάει ακόμα, αλλά πιστεύω σιγά-σιγά θα περάσει κι αυτό. Κάθε μέρα παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες και πιστεύω ότι και αυτό βοηθάει ώστε να μην πονάω.