giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Semana Santa
- Μαδρίτη: Centro
- Μαδρίτη: Centro - Gran Via
- Μια βόλτα στα Μουσεία Prado & Reina Sofia
- Μαδρίτη: La Latina & Lavapies
- Μαδρίτη: Salamanca και Paseo de la Castellana!
- Στο Toledo! part 1/2
- Στο Toledo! part 2/2
- Barcelona: Eixample (Passeig de Gracia) & La Rabla + Port Vell
- Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (Barri Gotic)
- Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (La Ribera & El Born)
- Barcelona: Sagrada Familia & Gracia
- Barcelona: Camp Nou - El Raval και Font Màgica
- Barcelona: La Barceloneta!
- Barcelona: Λόφος Montjuïc
- Girona / Ζιρόνα
- Φαγοπότια
Barcelona: Eixample (Passeig de Gracia) & La Rabla + Port Vell!
Στη Βαρκελώνη κάναμε restart! Το ταξίδι ξεκίνησε από την αρχή, οι ισορροπίες αποκαταστάθηκαν και το κεφάλαιο Μπαρτσελόνα μπήκε δυναμικά! Η Βαρκελώνη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι κορυφαίος προορισμός στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη, τείνει να γίνει μια κλασική επιλογή όπως η Ρώμη και έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές. Στην Βαρκελώνη έχει πάει και η κουτσή Μαρία και σειρά είχαμε εμείς!
Πριν απ’ αυτό θα ήθελα να σταθώ στο εξής: Κατά καιρούς διάβαζα για τον υπερπληθυσμό τουριστών στη Βαρκελώνη, ότι η υπάρχει μια ''τουριστο-φοβία'' και ότι η Βαρκελώνη μισεί και διώχνει τους τουρίστες! Μάλιστα σε διάφορα σημεία της πόλης υπάρχουν θυμωμένα γκράφιτι και επιθετικά μηνύματα όπως ''τουρίστες είτε τρομοκράτες'', ''Σταματήστε να καταστρέφετε τη ζωή μας'', ''Τουρίστες φύγετε'' και άλλα τέτοια ωραία. Όσο υπερβολικό κι αν μου φαινόταν μπορώ να καταλάβω πως στην πραγματικότητα όλο αυτό είναι ένας τρόπος αντίδρασης των ντόπιων επειδή οι τουρίστες άλλαξαν τις ζωές τους και την καθημερινότητα τους και τους έκαναν να αισθάνονται σαν ξένοι στην πατρίδα τους. Η Βαρκελώνη είναι στην λίστα με τις 20 πιο επισκέψιμες πόλεις στον κόσμο με πάνω από 34 εκατομμύρια τουρίστες το 2016. Όπου κι αν ήμασταν βλέπαμε κόσμο. Πολύ κόσμο μέχρι και λαοθάλασσα. Μπορώ να φανταστώ λοιπόν την δυσαρέσκεια των ντόπιων. Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι η έλλειψη στέγης και η αύξηση των ενοικίων εξαιτίας της βιομηχανίας του AirBnB. Να θέλουν να ψωνίσουν από την τοπική αγορά La Boqueria και να μη μπορούν να κινηθούν στους διαδρόμους. Να υπάρχει παντού οχλαγωγία αλλά και μεγάλος αριθμός κακής ποιότητας τουριστών. Φαντάζομαι βέβαια πως σε μια πόλη που ο τουρισμός αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος, το σύνθημα ''τουρίστες φύγετε'' δεν είναι πραγματικό. Στην ουσία αυτό που θέλουν οι ντόπιοι είναι μια ισορροπία ανάμεσα στον τουρισμό και την τοπική ζωή. Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω πως είναι να είσαι κάτοικος στη Βαρκελώνη, αλλά από το λίγο που την είδα ως επισκέπτης μου φάνηκε ότι είναι μια πόλη για να ζεις! Με επίπεδο ζωής, με ελευθερία έκφρασης, με αέρα τέχνης και πολιτισμού, μια πόλη χαρά θεού!
Παρ’ ότι λοιπόν οι ντόπιοι έχουν αγανακτήσει από τον πολύ τουρισμό, έχω να σχολιάσω ότι όπου κι αν πήγαμε, με όποιον κι αν συναναστραφήκαμε η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν άψογη και η εξυπηρέτηση ήταν πολύ φιλική. Από τον εξαιρετικό οικοδεσπότη στο κατάλυμα μας, στα καταστήματα με δώρα και στην μπουτικ της Μπαρτσελόνα, στα εστιατόρια, στην αγορά La Boqueria, στις εισόδους στα αξιοθέατα. Όλα κυλούσαν ρολόι χωρίς καθυστερήσεις και όλοι μου έβγαλαν έναν επαγγελματισμό και σ’αυτό τους βγάζω το καπέλο. Να κάθεσαι σε ένα καφέ που επικρατεί πανικός, να σου πάρουν παραγγελία με το που καθίσεις και να στη φέρουν ελάχιστα λεπτά πιο μετά. Αυτό θα πει ταχύτητα. Και πάντα με το χαμόγελο.
Η περιοχή που ήταν το κατάλυμα μας Pensio Cerdanya στην οδό Carrer de Girona, είναι η Eixample. Αν και πολύ κοντά στην Placa de Catalunya, είναι μια πολύ ήσυχη περιοχή και ιδιαίτερα φινετσάτη. Η Eixample είναι η γειτονιά με τις μεγάλες λεωφόρους και τα οκταγωνικά μπλοκ δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο ρυμοτομικό πλέγμα. Έτσι ξεκινώντας την πρώτη ημέρα νωρίς το πρωί, είδαμε μια άλλη Βαρκελώνη. Ήρεμη και γοητευτική με μεγάλη άπλα που μας έδωσε μια αίσθηση ελευθερίας. Και μπορεί η Βαρκελώνη να βουλιάζει από κόσμο, όμως δεν είδα πουθενά μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων ούτε καν έντονη κίνηση. Στην Eixample η μέρα είχε ξεκινήσει και οι λεωφόροι ακόμα ήταν άδειοι. Με λίγη φαντασία μου θύμισε τη Θεσσαλονίκη ή μάλλον πως θα ήθελα να είναι η Θεσσαλονίκη!
Κύριες αρτηρίες οι λεωφόροι Gran Via de les Corts Catalanes και Passeig de Gracia.
Σταθμός μετρό Diagonal και βγαίνοντας πάνω στην Passeig de Gracia, αντικρίζουμε την Casa Mila. Ο Αντόνιο Γκαουντί ήταν το καλωσόρισμα και η καλύτερη αρχή για την Βαρκελώνη.
Είχα κλείσει από το ίντερνετ τα εισιτήρια, με ώρα προσέλευσης στις 9 το πρωί δηλαδή στην πρώτη είσοδο. Πίστευα ότι έτσι θα πετύχουμε όσο το δυνατόν λιγότερο κόσμο, αλλά η ουρά ήταν μεγάλη. Μετά τον έλεγχο αεροδρομίου μπήκαμε στο αίθριο, αυτής της καταπληκτικής πολυκατοικίας που με μεράκι και φαντασία δημιούργησε ο Γκαουντί.
Η Casa Mila ή La Pedrera όπως είναι γνωστή δηλαδή ''λατομείο'', ήταν το τελευταίο αστικό έργο του Αντόνι Γκαουντί που σχεδίασε μεταξύ του 1906 και 1910, πριν αφιερωθεί αποκλειστικά στην Σαγράδα Φαμίλια. Ονομάστηκε "Κάζα Μιλά" γιατί το κτίριο κατασκευάστηκε ως σπίτι για την εύπορη οικογένεια Μιλά, που όμως ποτέ δεν της άρεσε αυτή η κατασκευή! Μετά από χρόνια εγκατάλειψης, το 1996 ανακαινίστηκε και έκτοτε αποτελεί ένα χρυσωρυχείο για τη Βαρκελώνη! Και πόσο κοστίζει το εισιτήριο, με ρωτάει ο Rose. 22 ευρώ το άτομο του απαντάω με θράσος! Καλός χρυσός ο Antoni Gaudi αλλά οι τιμές εισόδου για να δεις εσωτερικά τα κτίρια που δημιούργησε, τις λες και ακραίες! Το κτίριο της Casa Mila, είναι ενταγμένο στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO Έργα του Αντόνι Γκαουντί που περιλαμβάνουν συνολικά έξι κτίρια.
Αφού επεξεργαστήκαμε το εξαιρετικό αίθριο, περιμέναμε στο ασανσέρ και μέχρι να έρθει η σειρά μας να ανέβουμε, πιάσαμε κουβέντα με την υπάλληλο η οποία πέταξε τη σκούφια της που είμαστε Έλληνες! Λίγα λεπτά μετά ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο, ακολουθήσαμε τα σκαλιά και φτάσαμε στην ταράτσα, την κλιμακωτή οροφή της La Pedrera, που ονομάζεται ''ο κήπος των πολεμιστών''.
28 καμινάδες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, φεγγίτες και καπνοδόχοι καλυμμένοι με σπασμένα κεραμικά, δεξαμενές νερού σε σχήμα σαλιγκαριού δημιουργούν έναν σουρεαλιστικό χώρο με γλυπτά. Το ότι η ταράτσα γέμισε με κόσμο δεν ήταν το καλύτερο μου. Φανταζόμουν φωτογραφικά πορτραίτα και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές λήψεις χωρίς να έχω στο background άλλους 50 νοματαίους! Και να έχεις τους Κινέζους που κλασικά δεν ξεκολλάνε από ένα σημείο και βγαίνουν 200 σέλφι με κάθε καμινάδα! Μείναμε αρκετή ώρα στην οροφή και προσπάθησα να βγάλω όσο γίνεται φωτογραφίες χωρίς κόσμο και να απομονώσω τα εντυπωσιακά γλυπτά.
Από την ταράτσα απολαύσουμε και μια ωραιότατη πανοραμική θέα της Βαρκελώνης
Η σοφίτα με τις αψίδες
Λεπτομέρεια από το μπαλκόνι
Στη συνέχεια μπήκαμε στο εσωτερικό του διαμερίσματος. Τα πάντα είναι προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι πόρτες, τα φωτιστικά, το δάπεδο, οι οροφές, τα έπιπλα όλα φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του Γκαουντί. Ο συνδυασμός της εκκεντρικότητας του κτιρίου με τα μεσοαστικά συντηρητικά έπιπλα στο εσωτερικό του, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στην εκκεντρικότητα του μοντερνισμού και τη σοβαρότητα της εποχής του 19ου αιώνα. Στους τοίχους δεν υπάρχει καμία γωνία και ήταν κάτι που δημιούργησε σημείο τριβής ανάμεσα στον Γκαουντί και τους ιδιοκτήτες. Εγώ και ο Rose πάντως εντυπωσιαστήκαμε περισσότερο από το εσωτερικό παρά από την περιβόητη ταράτσα με τα γλυπτά. Ήταν λες και μεταφερθήκαμε στον 19ο αιώνα σε μια πολυτελή οικεία όπου τα πάντα είχαν γούστο, φινέτσα και πρωτοτυπία!
Για πρώτη μέρα στη Βαρκελώνη, η Casa Mila ήταν μια καλή αρχή για την πόλη του Αντόνι Γκαουντί. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην περίεργη εξωτερική πρόσοψη της πολυκατοικίας και συνεχίσαμε στην λεωφόρο Passeig de Gracia.
Η Passeig de Gracia η λεωφόρος στο κεντρικό τμήμα της Eixample, θεωρείται ως ο πιο ακριβός δρόμος στη Βαρκελώνη και σε ολόκληρη την Ισπανία! Είναι ίσως ο ομορφότερος και πιο γοητευτικός δρόμος που έχω περπατήσει. Ένα δρόμος γεμάτος από αριστοκρατικά κτίρια αρ νουβό, με περίτεχνα παγκάκια και φώτα του δρόμου που έχουν την υπογραφή του Αντόνι Γκαουντί φυσικά αλλά και άλλων σημαντικών αρχιτεκτόνων. Όταν η αρ νουβό σάρωνε το δυτικό κόσμο, η Καταλανική της εκδοχή, ο modernismo έγινε η πιο ακραία μορφή της και ο Γκαουντί ο σημαντικότερος πρωταγωνιστής της. Ο Γκαουντί έσπασε το φράγμα του συντηρητισμού και μαζί με άλλους άλλαξε ριζικά την αρχιτεκτονική παράδοση δημιουργώντας πρωτότυπες κατασκευές και κάνοντας σχεδιαστικές ''τρέλες''! Ο Antonio Gaudi ρίχνει τη σκιά του σε κάθε βήμα μας στην Βαρκελώνη!
Λίγο μετά συναντήσαμε το άλλο διάσημο κτίριο του Γκαουντί, το Casa Batllo που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του. Επέλεξα να μην το επισκεφτούμε γιατί θα ήταν too much και Casa Mila και Casa Batllo, όμως αυτό το τετραώροφο κτίριο είναι περισσότερο διάσημο για την εξωτερική του πρόσοψη και πολύ πιο ''τρελό'' κτίριο από την Casa Mila! Βέβαια αναλύοντας αργότερα τα τμήματα του κτιρίου, το εσωτερικό του, την σοφίτα και την ταράτσα του, έβγαλα το συμπέρασμα ότι τελικά η Casa Batllo είναι πιο ενδιαφέρουσα για επίσκεψη απ ‘ότι η Casa Mila. Το τοπικό όνομα του κτιρίου είναι Casa dels ossos (Το σπίτι των οστών), λόγω της οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του.
Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904 και ανακαινίστηκε αρκετές φορές από τότε. Το αρχικό κτίριο χτίστηκε το 1877 και ήταν ένα κλασικό κτίριο χωρίς αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά. Το 1904 η οικογένεια Batllo προσέλαβε τον Γκαουντί να του σχεδιάσει το σπίτι το οποίο ολοκλήρωσε το 1906. Στο ισόγειο είχε πάρα πολύ κόσμο που περίμενε στην ουρά για να μπει μέρα. Εμείς αρκεστήκαμε στο να το θαυμάσουμε από έξω και περάσαμε και στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να το δούμε ολοκληρωτικά, μαζί με το υποδεέστερο Casa Amatller που είναι ακριβώς δίπλα του και που δεν είναι έργο του Γκαουντί αλλά του Josep Puig i Cadafalch.
Αυτή η άπλα της λεωφόρου Passeig de Gracia σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά κτίρια της, μας έβαλαν στο κλίμα της Βαρκελώνης και ασυναίσθητα με έκαναν να τη συγκρίνω με τη Μαδρίτη. Η Βαρκελώνη μας κέρδισε με το καλημέρα σας και ένιωσα πως το ταξίδι μας τώρα ξεκινάει. Τρεις μέρες απολαύσαμε στο μέγιστο την πόλη. Μας ταίριαξε απόλυτα!
Η θερμοκρασία είχε ανέβει αρκετά και η αίσθηση ήταν σχεδόν καλοκαιρινή. Η Passeig de Gracia μας έβγαλε στην πλατεία Catalunya. Μέχρι στιγμής είχαμε δει σχετικά λίγο κόσμο στους δρόμους. Από εδώ όμως ξεκίνησε ο χαμός της La Rambla! Η Placa de Catalunya είναι το κέντρο της Βαρκελώνης και μεγάλος συγκοινωνιακός κόμβος. Μου φάνηκε αχανής αλλά αρκετά εντυπωσιακή με τα σιντριβάνια της και πολλά επιβλητικά κτίρια τριγύρω της.
Στο κέντρο της πλατείας, υπήρχαν κάτι αντίσκηνα, σημαίες και πλακάτ και γρήγορα καταλάβαμε ότι ήταν από τις διαδηλώσεις των Καταλανών που είχαν ξεσπάσει μόλις τέσσερις μέρες πριν, για να διαμαρτυρηθούν για τη σύλληψη στη Γερμανία του πρώην προέδρου της ημιαυτόνομης περιοχής, Carles Puigdemont. Συνθήματα όπως ''Ο Puigdemont είναι ο πρόεδρός μας'' και ''Ελευθερία στους πολιτικούς κρατούμενους'', δείχνουν την στήριξη των Καταλανών στον πρώην πρόεδρό τους. Για την ιστορία ο Puigdemont κινδυνεύσε να καταδικαστεί σε φυλάκιση έως και 25 ετών με την κατηγορία της εξέγερσης και της στάσης, καθώς είναι ο ενορχηστρωτής του δημοψηφίσματος που οδήγησε στη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας τον περασμένο Οκτώβριο του 2017. Του έχουν απαγγελθεί περιοριστικά μέτρα και τώρα εναπόκειται στο δημόσιο κατήγορο να προχωρήσει και να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες για την κατηγορία της διαφθοράς ή να κλείσει την υπόθεση. Ο Rose δεν είχε ιδέα τι είχε γίνει και ποιος είναι αυτός, και παρ’ όλο που δεν τον είδα να έχει καμιά όρεξη να μάθει εγώ του τα εξήγησα!
Αφήνοντας πίσω μας την πλατεία Catalunya, ασυναίσθητα και χωρίς να δω χάρτη κατευθυνθήκαμε προς έναν πεζόδρομο με κόσμο. Με πάρα πολύ κόσμο. Κατάλαβα πως είχαμε φτάσει στην περιβόητη La Rambla!
Η La Rambla είναι στην καρδιά της παλιάς πόλης. Είναι αυτό που λέμε, ο ζωολογικός κήπος της Βαρκελώνης! Τουριστική μέχρι εκεί που δεν πάει, με αμέτρητα σουβενιράδικα, εστιατόρια και μπαρ αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής, πλανόδιους πωλητές, καλλιτέχνες του δρόμου και με μια λαοθάλασσα να πηγαινοέρχεται μέρα και νύχτα. Για όλα αυτά οι περισσότεροι έχουν να πουν αρνητικά ή μέτρια σχόλια γι’αυτόν τον πεζόδρομο. Δεν ξέρω αν είμαι βιτσιόζος αλλά εγώ ενθουσιάστηκα καθώς διασχίσαμε την La Rambla! Μου άρεσε πολύ που είναι δεντρόφυτη, μου άρεσε το ψηφιδωτό κυματοειδές πλακόστρωτο της, τα αμέτρητα εξαιρετικά ιστορικά κτίρια της και βέβαια η ζωντάνια της. Αν και φημίζεται για τους πορτοφολάδες της, εγώ ξέχασα παντελώς αυτή τη λεπτομέρεια και προχωρούσα μέσα στην τρελή χαρά και χωρίς να έχω το νου μου στην τσάντα μου. Η La Rambla για μένα, ήταν μια υπέροχη βόλτα και όσο προχωρούσαμε δεν μπορούσα να δω κάτι αρνητικό, κάτι από όλα αυτά που της καταλογίζουν. Αντίθετα τα έβλεπα όλα ωραία!
Λίγο μετά συναντήσαμε την φημισμένη αγορά της Βαρκελώνης Mercado de La Boqueria. Πλησιάσαμε όλο λαχτάρα να την γνωρίσουμε από κοντά και να δούμε τους εκατοντάδες πάγκους με κάθε λογής τρόφιμα, αλλά μείναμε με την όρεξη. Η αγορά ήταν κλειστή λόγω μεγάλης Παρασκευής. Αποχωρήσαμε απογοητευμένοι και συνεχίσαμε κατά μήκος της La Rambla με κατεύθυνση το παλιό λιμάνι της Βαρκελώνης Port Vell.
Φτάσαμε στο τέλος της La Rambla...
Στο παλιό λιμάνι είχε ακόμα περισσότερο κόσμο. Αυτή η πόλη είναι τρελή αλλά είναι και μοναδική. Έχεις την αίσθηση ότι δεν είναι ευρωπαϊκή πόλη. Οι φοίνικες στην λεωφόρο Passeig de Colom την κάνουν εξωτική, όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου που απολάμβαναν τον Καταλανικό ήλιο. Το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου μας υπενθύμισε που βρισκόμαστε!
Το μνημείο είναι προς τιμήν του Χριστόφορου Κολόμβου, όπου ένα χρόνο μετά το πρώτο του ταξίδι στην νέα ήπειρο, επέλεξε να αποβιβαστούν στο λιμάνι της Βαρκελώνης και παρουσίασε τα ευρήματά του στη Βασίλισσα Ισαβέλλα και τον βασιλιά Φερδινάνδο. Μετάνιωσα που δεν ανεβήκαμε με τον ανελκυστήρα στην πανύψηλη κολόνα 40 μέτρων που στέκεται το άγαλμα και χάσαμε μια σπέσιαλ πανοραμική θέα με μόνο 6€.
Edifici Port de Barcelona
Gobierno Militar de Barcelona
Passeig Josep Carner
Κάναμε μια ωραία βόλτα στο παλιό λιμάνι Port Vell που τώρα είναι ένα κομβικό σημείο της πόλης με την υπερσύγχρονη μαρίνα, τον πεζόδρομο Rambla de Mar που συνδέεται με το μεγάλο εμπορικό Maremagnum, και το Aquarium de Barcelona. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι το μέρος αυτό ήταν μια υποβαθμισμένη περιοχή με άδειες αποθήκες, ναυπηγεία και εργοστάσια και άλλαξε ριζικά ως μέρος ενός προγράμματος αστικής ανανέωσης πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης του 1992. Οι διαπιστώσεις και οι συγκρίσεις που έκανα με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ήταν αποκαρδιωτικές.
Από εδώ ξεκινάει η παραλιακή Moll de Bosch i Alsina. Αν συνεχίζαμε ευθεία κατά μήκος του δρόμου θα φτάναμε στην Passeig de Joan de Borbo και μετά στην παραλία Barceloneta. Θα ήταν μια τέλεια βόλτα όμως την Barceloneta θα την απολαμβάναμε άλλη ημέρα. Αράξαμε για λίγο στην Moll de Bosch i Alsina, πριν εισχωρήσουμε στο εσωτερικό της παλιάς πόλης!
Η συνέχεια έχει μια απολαυστική και χορταστική περιήγηση στην γοτθική συνοικία και στα ενδότερα της παλιάς πόλης Ciutat Vella!
Στη Βαρκελώνη κάναμε restart! Το ταξίδι ξεκίνησε από την αρχή, οι ισορροπίες αποκαταστάθηκαν και το κεφάλαιο Μπαρτσελόνα μπήκε δυναμικά! Η Βαρκελώνη δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι κορυφαίος προορισμός στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη, τείνει να γίνει μια κλασική επιλογή όπως η Ρώμη και έχει αναλυθεί ουκ ολίγες φορές. Στην Βαρκελώνη έχει πάει και η κουτσή Μαρία και σειρά είχαμε εμείς!
Πριν απ’ αυτό θα ήθελα να σταθώ στο εξής: Κατά καιρούς διάβαζα για τον υπερπληθυσμό τουριστών στη Βαρκελώνη, ότι η υπάρχει μια ''τουριστο-φοβία'' και ότι η Βαρκελώνη μισεί και διώχνει τους τουρίστες! Μάλιστα σε διάφορα σημεία της πόλης υπάρχουν θυμωμένα γκράφιτι και επιθετικά μηνύματα όπως ''τουρίστες είτε τρομοκράτες'', ''Σταματήστε να καταστρέφετε τη ζωή μας'', ''Τουρίστες φύγετε'' και άλλα τέτοια ωραία. Όσο υπερβολικό κι αν μου φαινόταν μπορώ να καταλάβω πως στην πραγματικότητα όλο αυτό είναι ένας τρόπος αντίδρασης των ντόπιων επειδή οι τουρίστες άλλαξαν τις ζωές τους και την καθημερινότητα τους και τους έκαναν να αισθάνονται σαν ξένοι στην πατρίδα τους. Η Βαρκελώνη είναι στην λίστα με τις 20 πιο επισκέψιμες πόλεις στον κόσμο με πάνω από 34 εκατομμύρια τουρίστες το 2016. Όπου κι αν ήμασταν βλέπαμε κόσμο. Πολύ κόσμο μέχρι και λαοθάλασσα. Μπορώ να φανταστώ λοιπόν την δυσαρέσκεια των ντόπιων. Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι η έλλειψη στέγης και η αύξηση των ενοικίων εξαιτίας της βιομηχανίας του AirBnB. Να θέλουν να ψωνίσουν από την τοπική αγορά La Boqueria και να μη μπορούν να κινηθούν στους διαδρόμους. Να υπάρχει παντού οχλαγωγία αλλά και μεγάλος αριθμός κακής ποιότητας τουριστών. Φαντάζομαι βέβαια πως σε μια πόλη που ο τουρισμός αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος, το σύνθημα ''τουρίστες φύγετε'' δεν είναι πραγματικό. Στην ουσία αυτό που θέλουν οι ντόπιοι είναι μια ισορροπία ανάμεσα στον τουρισμό και την τοπική ζωή. Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω πως είναι να είσαι κάτοικος στη Βαρκελώνη, αλλά από το λίγο που την είδα ως επισκέπτης μου φάνηκε ότι είναι μια πόλη για να ζεις! Με επίπεδο ζωής, με ελευθερία έκφρασης, με αέρα τέχνης και πολιτισμού, μια πόλη χαρά θεού!
Παρ’ ότι λοιπόν οι ντόπιοι έχουν αγανακτήσει από τον πολύ τουρισμό, έχω να σχολιάσω ότι όπου κι αν πήγαμε, με όποιον κι αν συναναστραφήκαμε η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν άψογη και η εξυπηρέτηση ήταν πολύ φιλική. Από τον εξαιρετικό οικοδεσπότη στο κατάλυμα μας, στα καταστήματα με δώρα και στην μπουτικ της Μπαρτσελόνα, στα εστιατόρια, στην αγορά La Boqueria, στις εισόδους στα αξιοθέατα. Όλα κυλούσαν ρολόι χωρίς καθυστερήσεις και όλοι μου έβγαλαν έναν επαγγελματισμό και σ’αυτό τους βγάζω το καπέλο. Να κάθεσαι σε ένα καφέ που επικρατεί πανικός, να σου πάρουν παραγγελία με το που καθίσεις και να στη φέρουν ελάχιστα λεπτά πιο μετά. Αυτό θα πει ταχύτητα. Και πάντα με το χαμόγελο.
Η περιοχή που ήταν το κατάλυμα μας Pensio Cerdanya στην οδό Carrer de Girona, είναι η Eixample. Αν και πολύ κοντά στην Placa de Catalunya, είναι μια πολύ ήσυχη περιοχή και ιδιαίτερα φινετσάτη. Η Eixample είναι η γειτονιά με τις μεγάλες λεωφόρους και τα οκταγωνικά μπλοκ δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο ρυμοτομικό πλέγμα. Έτσι ξεκινώντας την πρώτη ημέρα νωρίς το πρωί, είδαμε μια άλλη Βαρκελώνη. Ήρεμη και γοητευτική με μεγάλη άπλα που μας έδωσε μια αίσθηση ελευθερίας. Και μπορεί η Βαρκελώνη να βουλιάζει από κόσμο, όμως δεν είδα πουθενά μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων ούτε καν έντονη κίνηση. Στην Eixample η μέρα είχε ξεκινήσει και οι λεωφόροι ακόμα ήταν άδειοι. Με λίγη φαντασία μου θύμισε τη Θεσσαλονίκη ή μάλλον πως θα ήθελα να είναι η Θεσσαλονίκη!
Κύριες αρτηρίες οι λεωφόροι Gran Via de les Corts Catalanes και Passeig de Gracia.
Σταθμός μετρό Diagonal και βγαίνοντας πάνω στην Passeig de Gracia, αντικρίζουμε την Casa Mila. Ο Αντόνιο Γκαουντί ήταν το καλωσόρισμα και η καλύτερη αρχή για την Βαρκελώνη.
Είχα κλείσει από το ίντερνετ τα εισιτήρια, με ώρα προσέλευσης στις 9 το πρωί δηλαδή στην πρώτη είσοδο. Πίστευα ότι έτσι θα πετύχουμε όσο το δυνατόν λιγότερο κόσμο, αλλά η ουρά ήταν μεγάλη. Μετά τον έλεγχο αεροδρομίου μπήκαμε στο αίθριο, αυτής της καταπληκτικής πολυκατοικίας που με μεράκι και φαντασία δημιούργησε ο Γκαουντί.
Η Casa Mila ή La Pedrera όπως είναι γνωστή δηλαδή ''λατομείο'', ήταν το τελευταίο αστικό έργο του Αντόνι Γκαουντί που σχεδίασε μεταξύ του 1906 και 1910, πριν αφιερωθεί αποκλειστικά στην Σαγράδα Φαμίλια. Ονομάστηκε "Κάζα Μιλά" γιατί το κτίριο κατασκευάστηκε ως σπίτι για την εύπορη οικογένεια Μιλά, που όμως ποτέ δεν της άρεσε αυτή η κατασκευή! Μετά από χρόνια εγκατάλειψης, το 1996 ανακαινίστηκε και έκτοτε αποτελεί ένα χρυσωρυχείο για τη Βαρκελώνη! Και πόσο κοστίζει το εισιτήριο, με ρωτάει ο Rose. 22 ευρώ το άτομο του απαντάω με θράσος! Καλός χρυσός ο Antoni Gaudi αλλά οι τιμές εισόδου για να δεις εσωτερικά τα κτίρια που δημιούργησε, τις λες και ακραίες! Το κτίριο της Casa Mila, είναι ενταγμένο στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO Έργα του Αντόνι Γκαουντί που περιλαμβάνουν συνολικά έξι κτίρια.
Αφού επεξεργαστήκαμε το εξαιρετικό αίθριο, περιμέναμε στο ασανσέρ και μέχρι να έρθει η σειρά μας να ανέβουμε, πιάσαμε κουβέντα με την υπάλληλο η οποία πέταξε τη σκούφια της που είμαστε Έλληνες! Λίγα λεπτά μετά ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο, ακολουθήσαμε τα σκαλιά και φτάσαμε στην ταράτσα, την κλιμακωτή οροφή της La Pedrera, που ονομάζεται ''ο κήπος των πολεμιστών''.
28 καμινάδες σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, φεγγίτες και καπνοδόχοι καλυμμένοι με σπασμένα κεραμικά, δεξαμενές νερού σε σχήμα σαλιγκαριού δημιουργούν έναν σουρεαλιστικό χώρο με γλυπτά. Το ότι η ταράτσα γέμισε με κόσμο δεν ήταν το καλύτερο μου. Φανταζόμουν φωτογραφικά πορτραίτα και ιδιαίτερες καλλιτεχνικές λήψεις χωρίς να έχω στο background άλλους 50 νοματαίους! Και να έχεις τους Κινέζους που κλασικά δεν ξεκολλάνε από ένα σημείο και βγαίνουν 200 σέλφι με κάθε καμινάδα! Μείναμε αρκετή ώρα στην οροφή και προσπάθησα να βγάλω όσο γίνεται φωτογραφίες χωρίς κόσμο και να απομονώσω τα εντυπωσιακά γλυπτά.
Από την ταράτσα απολαύσουμε και μια ωραιότατη πανοραμική θέα της Βαρκελώνης
Η σοφίτα με τις αψίδες
Λεπτομέρεια από το μπαλκόνι
Στη συνέχεια μπήκαμε στο εσωτερικό του διαμερίσματος. Τα πάντα είναι προσεγμένα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι πόρτες, τα φωτιστικά, το δάπεδο, οι οροφές, τα έπιπλα όλα φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του Γκαουντί. Ο συνδυασμός της εκκεντρικότητας του κτιρίου με τα μεσοαστικά συντηρητικά έπιπλα στο εσωτερικό του, δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα στην εκκεντρικότητα του μοντερνισμού και τη σοβαρότητα της εποχής του 19ου αιώνα. Στους τοίχους δεν υπάρχει καμία γωνία και ήταν κάτι που δημιούργησε σημείο τριβής ανάμεσα στον Γκαουντί και τους ιδιοκτήτες. Εγώ και ο Rose πάντως εντυπωσιαστήκαμε περισσότερο από το εσωτερικό παρά από την περιβόητη ταράτσα με τα γλυπτά. Ήταν λες και μεταφερθήκαμε στον 19ο αιώνα σε μια πολυτελή οικεία όπου τα πάντα είχαν γούστο, φινέτσα και πρωτοτυπία!
Για πρώτη μέρα στη Βαρκελώνη, η Casa Mila ήταν μια καλή αρχή για την πόλη του Αντόνι Γκαουντί. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στην περίεργη εξωτερική πρόσοψη της πολυκατοικίας και συνεχίσαμε στην λεωφόρο Passeig de Gracia.
Η Passeig de Gracia η λεωφόρος στο κεντρικό τμήμα της Eixample, θεωρείται ως ο πιο ακριβός δρόμος στη Βαρκελώνη και σε ολόκληρη την Ισπανία! Είναι ίσως ο ομορφότερος και πιο γοητευτικός δρόμος που έχω περπατήσει. Ένα δρόμος γεμάτος από αριστοκρατικά κτίρια αρ νουβό, με περίτεχνα παγκάκια και φώτα του δρόμου που έχουν την υπογραφή του Αντόνι Γκαουντί φυσικά αλλά και άλλων σημαντικών αρχιτεκτόνων. Όταν η αρ νουβό σάρωνε το δυτικό κόσμο, η Καταλανική της εκδοχή, ο modernismo έγινε η πιο ακραία μορφή της και ο Γκαουντί ο σημαντικότερος πρωταγωνιστής της. Ο Γκαουντί έσπασε το φράγμα του συντηρητισμού και μαζί με άλλους άλλαξε ριζικά την αρχιτεκτονική παράδοση δημιουργώντας πρωτότυπες κατασκευές και κάνοντας σχεδιαστικές ''τρέλες''! Ο Antonio Gaudi ρίχνει τη σκιά του σε κάθε βήμα μας στην Βαρκελώνη!
Λίγο μετά συναντήσαμε το άλλο διάσημο κτίριο του Γκαουντί, το Casa Batllo που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του. Επέλεξα να μην το επισκεφτούμε γιατί θα ήταν too much και Casa Mila και Casa Batllo, όμως αυτό το τετραώροφο κτίριο είναι περισσότερο διάσημο για την εξωτερική του πρόσοψη και πολύ πιο ''τρελό'' κτίριο από την Casa Mila! Βέβαια αναλύοντας αργότερα τα τμήματα του κτιρίου, το εσωτερικό του, την σοφίτα και την ταράτσα του, έβγαλα το συμπέρασμα ότι τελικά η Casa Batllo είναι πιο ενδιαφέρουσα για επίσκεψη απ ‘ότι η Casa Mila. Το τοπικό όνομα του κτιρίου είναι Casa dels ossos (Το σπίτι των οστών), λόγω της οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του.
Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904 και ανακαινίστηκε αρκετές φορές από τότε. Το αρχικό κτίριο χτίστηκε το 1877 και ήταν ένα κλασικό κτίριο χωρίς αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά. Το 1904 η οικογένεια Batllo προσέλαβε τον Γκαουντί να του σχεδιάσει το σπίτι το οποίο ολοκλήρωσε το 1906. Στο ισόγειο είχε πάρα πολύ κόσμο που περίμενε στην ουρά για να μπει μέρα. Εμείς αρκεστήκαμε στο να το θαυμάσουμε από έξω και περάσαμε και στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να το δούμε ολοκληρωτικά, μαζί με το υποδεέστερο Casa Amatller που είναι ακριβώς δίπλα του και που δεν είναι έργο του Γκαουντί αλλά του Josep Puig i Cadafalch.
Αυτή η άπλα της λεωφόρου Passeig de Gracia σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά κτίρια της, μας έβαλαν στο κλίμα της Βαρκελώνης και ασυναίσθητα με έκαναν να τη συγκρίνω με τη Μαδρίτη. Η Βαρκελώνη μας κέρδισε με το καλημέρα σας και ένιωσα πως το ταξίδι μας τώρα ξεκινάει. Τρεις μέρες απολαύσαμε στο μέγιστο την πόλη. Μας ταίριαξε απόλυτα!
Η θερμοκρασία είχε ανέβει αρκετά και η αίσθηση ήταν σχεδόν καλοκαιρινή. Η Passeig de Gracia μας έβγαλε στην πλατεία Catalunya. Μέχρι στιγμής είχαμε δει σχετικά λίγο κόσμο στους δρόμους. Από εδώ όμως ξεκίνησε ο χαμός της La Rambla! Η Placa de Catalunya είναι το κέντρο της Βαρκελώνης και μεγάλος συγκοινωνιακός κόμβος. Μου φάνηκε αχανής αλλά αρκετά εντυπωσιακή με τα σιντριβάνια της και πολλά επιβλητικά κτίρια τριγύρω της.
Στο κέντρο της πλατείας, υπήρχαν κάτι αντίσκηνα, σημαίες και πλακάτ και γρήγορα καταλάβαμε ότι ήταν από τις διαδηλώσεις των Καταλανών που είχαν ξεσπάσει μόλις τέσσερις μέρες πριν, για να διαμαρτυρηθούν για τη σύλληψη στη Γερμανία του πρώην προέδρου της ημιαυτόνομης περιοχής, Carles Puigdemont. Συνθήματα όπως ''Ο Puigdemont είναι ο πρόεδρός μας'' και ''Ελευθερία στους πολιτικούς κρατούμενους'', δείχνουν την στήριξη των Καταλανών στον πρώην πρόεδρό τους. Για την ιστορία ο Puigdemont κινδυνεύσε να καταδικαστεί σε φυλάκιση έως και 25 ετών με την κατηγορία της εξέγερσης και της στάσης, καθώς είναι ο ενορχηστρωτής του δημοψηφίσματος που οδήγησε στη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας τον περασμένο Οκτώβριο του 2017. Του έχουν απαγγελθεί περιοριστικά μέτρα και τώρα εναπόκειται στο δημόσιο κατήγορο να προχωρήσει και να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες για την κατηγορία της διαφθοράς ή να κλείσει την υπόθεση. Ο Rose δεν είχε ιδέα τι είχε γίνει και ποιος είναι αυτός, και παρ’ όλο που δεν τον είδα να έχει καμιά όρεξη να μάθει εγώ του τα εξήγησα!
Αφήνοντας πίσω μας την πλατεία Catalunya, ασυναίσθητα και χωρίς να δω χάρτη κατευθυνθήκαμε προς έναν πεζόδρομο με κόσμο. Με πάρα πολύ κόσμο. Κατάλαβα πως είχαμε φτάσει στην περιβόητη La Rambla!
Η La Rambla είναι στην καρδιά της παλιάς πόλης. Είναι αυτό που λέμε, ο ζωολογικός κήπος της Βαρκελώνης! Τουριστική μέχρι εκεί που δεν πάει, με αμέτρητα σουβενιράδικα, εστιατόρια και μπαρ αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής, πλανόδιους πωλητές, καλλιτέχνες του δρόμου και με μια λαοθάλασσα να πηγαινοέρχεται μέρα και νύχτα. Για όλα αυτά οι περισσότεροι έχουν να πουν αρνητικά ή μέτρια σχόλια γι’αυτόν τον πεζόδρομο. Δεν ξέρω αν είμαι βιτσιόζος αλλά εγώ ενθουσιάστηκα καθώς διασχίσαμε την La Rambla! Μου άρεσε πολύ που είναι δεντρόφυτη, μου άρεσε το ψηφιδωτό κυματοειδές πλακόστρωτο της, τα αμέτρητα εξαιρετικά ιστορικά κτίρια της και βέβαια η ζωντάνια της. Αν και φημίζεται για τους πορτοφολάδες της, εγώ ξέχασα παντελώς αυτή τη λεπτομέρεια και προχωρούσα μέσα στην τρελή χαρά και χωρίς να έχω το νου μου στην τσάντα μου. Η La Rambla για μένα, ήταν μια υπέροχη βόλτα και όσο προχωρούσαμε δεν μπορούσα να δω κάτι αρνητικό, κάτι από όλα αυτά που της καταλογίζουν. Αντίθετα τα έβλεπα όλα ωραία!
Λίγο μετά συναντήσαμε την φημισμένη αγορά της Βαρκελώνης Mercado de La Boqueria. Πλησιάσαμε όλο λαχτάρα να την γνωρίσουμε από κοντά και να δούμε τους εκατοντάδες πάγκους με κάθε λογής τρόφιμα, αλλά μείναμε με την όρεξη. Η αγορά ήταν κλειστή λόγω μεγάλης Παρασκευής. Αποχωρήσαμε απογοητευμένοι και συνεχίσαμε κατά μήκος της La Rambla με κατεύθυνση το παλιό λιμάνι της Βαρκελώνης Port Vell.
Φτάσαμε στο τέλος της La Rambla...
Στο παλιό λιμάνι είχε ακόμα περισσότερο κόσμο. Αυτή η πόλη είναι τρελή αλλά είναι και μοναδική. Έχεις την αίσθηση ότι δεν είναι ευρωπαϊκή πόλη. Οι φοίνικες στην λεωφόρο Passeig de Colom την κάνουν εξωτική, όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου που απολάμβαναν τον Καταλανικό ήλιο. Το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου μας υπενθύμισε που βρισκόμαστε!
Το μνημείο είναι προς τιμήν του Χριστόφορου Κολόμβου, όπου ένα χρόνο μετά το πρώτο του ταξίδι στην νέα ήπειρο, επέλεξε να αποβιβαστούν στο λιμάνι της Βαρκελώνης και παρουσίασε τα ευρήματά του στη Βασίλισσα Ισαβέλλα και τον βασιλιά Φερδινάνδο. Μετάνιωσα που δεν ανεβήκαμε με τον ανελκυστήρα στην πανύψηλη κολόνα 40 μέτρων που στέκεται το άγαλμα και χάσαμε μια σπέσιαλ πανοραμική θέα με μόνο 6€.
Edifici Port de Barcelona
Gobierno Militar de Barcelona
Passeig Josep Carner
Κάναμε μια ωραία βόλτα στο παλιό λιμάνι Port Vell που τώρα είναι ένα κομβικό σημείο της πόλης με την υπερσύγχρονη μαρίνα, τον πεζόδρομο Rambla de Mar που συνδέεται με το μεγάλο εμπορικό Maremagnum, και το Aquarium de Barcelona. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι το μέρος αυτό ήταν μια υποβαθμισμένη περιοχή με άδειες αποθήκες, ναυπηγεία και εργοστάσια και άλλαξε ριζικά ως μέρος ενός προγράμματος αστικής ανανέωσης πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης του 1992. Οι διαπιστώσεις και οι συγκρίσεις που έκανα με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ήταν αποκαρδιωτικές.
Από εδώ ξεκινάει η παραλιακή Moll de Bosch i Alsina. Αν συνεχίζαμε ευθεία κατά μήκος του δρόμου θα φτάναμε στην Passeig de Joan de Borbo και μετά στην παραλία Barceloneta. Θα ήταν μια τέλεια βόλτα όμως την Barceloneta θα την απολαμβάναμε άλλη ημέρα. Αράξαμε για λίγο στην Moll de Bosch i Alsina, πριν εισχωρήσουμε στο εσωτερικό της παλιάς πόλης!
Η συνέχεια έχει μια απολαυστική και χορταστική περιήγηση στην γοτθική συνοικία και στα ενδότερα της παλιάς πόλης Ciutat Vella!
Last edited:
