giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Semana Santa
- Μαδρίτη: Centro
- Μαδρίτη: Centro - Gran Via
- Μια βόλτα στα Μουσεία Prado & Reina Sofia
- Μαδρίτη: La Latina & Lavapies
- Μαδρίτη: Salamanca και Paseo de la Castellana!
- Στο Toledo! part 1/2
- Στο Toledo! part 2/2
- Barcelona: Eixample (Passeig de Gracia) & La Rabla + Port Vell
- Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (Barri Gotic)
- Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (La Ribera & El Born)
- Barcelona: Sagrada Familia & Gracia
- Barcelona: Camp Nou - El Raval και Font Màgica
- Barcelona: La Barceloneta!
- Barcelona: Λόφος Montjuïc
- Girona / Ζιρόνα
- Φαγοπότια
Μια βόλτα στα Μουσεία Prado & Reina Sofia
Πολλοί λένε πως τα μουσεία της πόλης, είναι ο σημαντικότερος λόγος για να επισκεφτεί κανείς τη Μαδρίτη. Δεν θα ενστερνιστώ αυτή την άποψη γιατί πολύ απλά πιστεύω πως η αληθινή μαγεία κάθε μέρους είναι ο παλμός και η πραγματική ζωή, που βρίσκεται έξω! Στις γειτονιές, στις αγορές, στις πλατείες. Όμως τα Μουσεία της Μαδρίτης και ειδικά το Prado και το Reina Sofia μπορούν να συγκινήσουν και να εντυπωσιάσουν και ανθρώπους που δεν ακούν για πινακοθήκες και έρχονται σε οργασμό! Εμάς δηλαδή.
Να πω την αλήθεια μου, πως αν δεν είχαν δωρεάν είσοδο μετά το απόγευμα δεν ξέρω αν θα προγραμμάτιζα επίσκεψη και στα δύο . Όχι ότι 15€ για το ένα μουσείο σαν το Prado ή 10€ για το Reina Sofia είναι μεγάλο ποσό. Όμως εξοικονομήσαμε αυτά τα 25€ και είχαμε την ευκαιρία να μπούμε μέσα σ’ αυτούς τους ναούς της τέχνης εντελώς δωρεάν. Για μένα δεν χάνεται μια τέτοια ευκαιρία. Η δωρεάν είσοδο στα συγκεκριμένα μουσεία είναι 2 ώρες πριν το κλείσιμο. Αν υπολογίσεις και την αναμονή μέχρι να μπεις μέσα τότε ο καθαρός χρόνος που έχεις στη διάθεση σου είναι 1 με 1:30 ώρα. Αρκετή για εμάς αλλά σίγουρα λίγη για τους μουσείο-μανιακούς! Βέβαια αν κάποιος θέλει να δει λεπτομερώς τα μουσεία αλλά να μη πληρώσει είσοδο, δεν έχει παρά να επισκεφτεί το ίδιο μουσείο δύο διαφορετικές μέρες! Το σίγουρο είναι πως δεν γίνεται να δεις δωρεάν και τα δύο μουσεία την ίδια μέρα αφού οι ώρες ελεύθερης εισόδου είναι σχεδόν ίδιες.
Museo Nacional del Prado
Η ελεύθερη είσοδος στο μουσείο είναι τις καθημερινές 6 μ.μ. – 8 μ.μ. και τις Κυριακές και αργίες 5 μμ – 7 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες για ωράρια και τιμές στο official site
https://www.museodelprado.es/en/visit-the-museum
Στο λιβάδι (Prado), ήμασταν στις 18:20. Αν και περίμενα ότι θα έχει ουρά λόγω της δωρεάν εισόδου, αυτό που είδα δεν μπορώ να πω πως με ενθάρρυνε! Η είσοδος δεν ήταν από την κεντρική είσοδο αλλά από την βόρεια πρόσοψη. Η ουρά ήταν πάρα πολύ μεγάλη και μάλιστα έκανε στροφή και ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα και έφτανε μέχρι την κεντρική είσοδο. Βλέποντας το ο Rose ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένουμε στην ουρά και πως πρέπει να ξεχάσουμε την ιδέα να μπούμε στο μουσείο.
Όλοι αυτοί δεν είναι περαστικοί, αλλά η ουρά που περιμένει να μπει μέσα στο Prado!
Η κεντρική είσοδος του Prado
Δεν έφερα αντίρρηση στο να μη σταθούμε στην ουρά μαζί με το μπούγιο, αλλά σκέφτηκα να την αράξουμε στο πάρκο του μουσείου ώστε να έχουμε οπτική για το πόσο γρήγορα προχωράει, κι αν προλαβαίνουμε να μπούμε έστω οριακά. Στη βόρεια πλευρά του μουσείου, το άγαλμα του ισπανού ρομαντικού ζωγράφου Goya.
Δίπλα από το Prado είναι η εκκλησία San Jeronimo el Real, η οποία δένει πολύ ωραία με τον όμορφο προσεγμένο χώρο πρασίνου που περιβάλει το μουσείο.
Αράξαμε κι εμείς στο γρασίδι και ο Rose πήρε έναν μικρό ύπνο, αν κι εκείνη την ώρα έβγαλε αρκετή ψύχρα.
Εγώ χάζευα τον όμορφο περιβάλλοντα χώρο!
Λίγη ώρα μετά είδα πως όλοι είχαν μπει μέσα και δεν είχε έρθει έξτρα κόσμος. Η ώρα είχε πάει περίπου 7 ενώ στις 7:30 είναι η τελευταία είσοδος. Έτσι χωρίς αναμονή και ουρά, μπήκαμε κατευθείαν στο εσωτερικό του μουσείου, αφού πρώτα κόψαμε μηδενικό εισιτήριο. Είχαμε μια ώρα στη διάθεση μας και το μουσείο είναι τεράστιο, αλλά με ένα πλάνο για τις αίθουσες και τους πίνακες που μας ενδιαφέρουν, καταφέραμε να δούμε πολλά σημαντικά αριστουργήματα του Prado. Με το που μπήκαμε μέσα, περάσαμε τον έλεγχο τύπου αεροδρομίου και αφήσαμε στο βεστιάριο τις τσάντες ώμου και τα μπουφάν μας. Στον κεντρικό διάδρομο χωρίς σκέψη έβγαλα φωτογραφία, και στη στιγμή ήρθε η υπάλληλος που ευγενικά μου είπε ότι απαγορεύεται. Lo siento senora!
Το φημισμένο Μουσείο Prado, απέκτησε τη διεθνή του αίγλη από τους 8.600 πίνακες που κατέχει, από τους οποίους εκτίθενται μόνο το ένα τρίτο κι έτσι τα εκθέματα εναλλάσσονται. Πρόκειται για το πλέον φημισμένο Μουσείο της Ισπανίας και για μια από τις σημαντικότερες Πινακοθήκες στον κόσμο. Στεγάζει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Ευρωπαϊκής τέχνης από τον 12ο έως και τον 19ο αιώνα, όμως ο πυρήνας του είναι η Βασιλική Συλλογή με πίνακες κυρίως του 16ου και 17ου αιώνα. Στο Prado οι τέσσερις μεγάλες συλλογές που ξεχωρίζουν είναι, των Ισπανών Μπελάθκεθ (Diego Velazquez) και Γκόγια (Francisco Goya), του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco) και του Ολλανδού Μπος (Hieronymus Bosch). Δεν λείπουν βέβαια Ιταλοί, Ολλανδοί και οι Φλαμανδοί ζωγράφοι όπως Ρούμπενς, Ρέμπραντ, Ραφαήλ, Μποτιτσέλι, Καραβάτζιο και πολλοί άλλοι.
Έστω με έναν μικρό αγώνα δρόμου ώστε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, το Μουσείο με εξέπληξε και με εντυπωσίασε. Έβλεπα με δέος κάθε πίνακα, κάθε αριστούργημα και οι εναλλαγές ανάμεσα στις αίθουσες και τα εκθέματα, με ταξίδεψαν στο χρόνο με συνεπιβάτες όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες. Θαυμάσαμε πάρα πολλούς πίνακες και μπορώ να πω πως σχεδόν όσους είχα στη λίστα μου, είχα την τιμή να τους δω από κοντά. Στο Λούβρο θυμάμαι η περιήγηση στις αίθουσες ήταν σχεδόν αγγαρεία. Στο Prado η ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο ιδιαίτερη και η εμπειρία πολύ πιο ξεχωριστή.
Από τα πρώτα εκθέματα που είδαμε ήταν αυτός ο τρομακτικός πίνακας που όμως με έκανε να σταθώ μπροστά του με προσήλωση! ''Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον Υιό του'', του Ρούμπενς χρονολογίας 1636.
Τον ίδιο τίτλο, συναντήσαμε αργότερα και σε έναν πίνακα του Goya. ''Saturno devorando a su hijo'' (Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον Υιό του), 1819-1823, ίσως το πιο διάσημο έργο από την συλλογή των 14 μαύρων έργων ζωγραφικής του Φρανσίσκο Γκόγια, που προφανώς το εμπνεύστηκε από το έργο ζωγραφικής του Rubens. Το έργο του Γκόγια, θα έλεγα πως είναι περισσότερο τρομακτικό γιατί απεικονίζει τον τιτάνα Κρόνο σαν κανίβαλο! Το εντυπωσιακό με τους 14 μαύρους πίνακες του Goya είναι πως αρχικά ήταν ζωγραφισμένοι με τοιχογραφίες στους τοίχους του σπιτιού του, και δεκαετίες αργότερα ξεκίνησε η αργή διαδικασία μεταφοράς των τοιχογραφιών σε καμβά.
''Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων τρίπτυχο'' (1490 – 1500), του Hieronymus Bosch. Η τρίτη ημέρα της δημιουργίας του κόσμου! Μια πολύπλοκη και αινιγματική δημιουργία.
Ακόμα ένα έργο του Goya από την συλλογή των μαύρων πινάκων. ''Mujeres riendo'', Γυναίκες γελάνε, 1819-1823. Εγώ θα έλεγα πως γελάνε σατανικά ή υπάρχει μια παράνοια! Τρομακτικός πίνακας!
Ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της Δυτικής τέχνης, είναι οι ''Las Meninas'' (Οι Δεσποινίδες των Τιμών) του Ντιέγο Βελάθκεθ του 1656! Είναι ένα από τα περισσότερο αναλυμένα έργα στη Δυτική ζωγραφική, εξαιτίας της πολύπλοκης και αινιγματικής σύνθεσης του έργου που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση!
Ο πίνακας δείχνει ένα μεγάλο δωμάτιο στο Βασιλικό Αλκαζάρ της Μαδρίτης κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Φιλίππου Δ΄ της Ισπανίας, και παρουσιάζει διάφορες φιγούρες, οι περισσότερες αναγνωριζόμενες στην Ισπανική αυλή, απεικονισμένες σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές, σε μια συγκεκριμένη κίνηση ως στιγμιότυπο. Κάποιοι κοιτάζουν εκτός του καμβά προς τον θεατή, ενώ άλλοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η νεαρή ινφάντα Μαργαρίτα Τερέζα είναι περικυκλωμένη από δύο δεσποινίδες επί των τιμών (εκ των οποίων η μια της προσφέρει ρόφημα και η δεύτερη υποκλίνεται), συνοδούς, σωματοφύλακα, δυο νάνους και ένα σκύλο. Λίγο πίσω τους ο Βελάσκεθ απεικονίζει τον εαυτό του να εργάζεται σε ένα μεγάλο καμβά. Ο Βελάσκεθ κοιτάζει προς τα έξω, εκτός του εικονιζόμενου χώρου, εκεί που θα στεκόταν ο θεατής του πίνακα. Στο φόντο υπάρχει ένας καθρέπτης που αντανακλά το άνω μέρος των σωμάτων του βασιλιά και της βασίλισσας. Φαίνονται να βρίσκονται εκτός του εικονιζομένου χώρου σε μια θέση παρόμοια με του θεατή, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν πιθανολογήσει ότι η εικόνας τους είναι αντανάκλαση του πίνακα στον οποίο εργάζεται ο Βελάσκεθ.
Ένα από τα σπουδαιότερα γυμνά της ισπανικής τέχνης, είναι η ''La maja desnuda'' (Η Γυμνή Μάχα), χρονολογίας 1800 του Φρανθίσκο Γκόγια. Γι’ αυτό το έργο ο Γκόγια κλήθηκε σε απολογία από την Ιερά Εξέταση όμως τελικά γλίτωσε την τιμωρία γιατί είχε μέσο! Το έργο απεικονίζει την πρώτη ολόγυμνη γυναίκα στην ιστορία της δυτικής τέχνης που δεν είναι μυθολογικό πρόσωπο. Το μοντέλο του πίνακα παραμένει άγνωστο μέχρι σήμερα, με ένα από τα δημοφιλέστερα σενάρια να υποστηρίζει ότι πρόκειται για την εκκεντρική Δούκισσα της Άλμπα, την οποία είχε ζωγραφίσει επανειλημμένως ο Γκόγια, ενώ σύμφωνα με άλλους ήταν και μυστική ερωμένη του!
Από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του El Greco.
''El caballero de la mano en el pecho'' (Ο ευγενής με το χέρι στο στήθος του), χρονολογίας 1580!
Το τελευταίο έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ήταν το ''Adoracion de los pastores'' (Η Προσκύνηση των Ποιμένων) του 1612-1614, που δούλευε πάνω σε αυτό μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Αυτός ο πίνακας ήταν ζωγραφισμένος για την κρύπτη της εκκλησίας του Santo Domingo του Τολέδο.
Από τους αγαπημένους μου πίνακες, η ''Artemisia'' του Rembrandt, του 1634!
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα αριστουργήματα που είδα και με εντυπωσίασαν. Δεν πίστευα πως θα ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ με την πινακοθήκη του Πράδο και έφυγα πολύ γεμάτος από το μουσείο κι ας ήμουν εκεί μόνο 1 ώρα. Ήταν αρκετή όμως για να απολαύσω και να αφοσιωθώ, έστω σε έναν μικρό αλλά σημαντικό αριθμό σπουδαίων έργων τέχνης.
Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia
Στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofia, πήγαμε την επόμενη ημέρα από την επίσκεψή μας στο Prado. Πρώτα όμως πάμε μια βόλτα στον μεγαλύτερο Σιδηροδρομικό Σταθμό στη Μαδρίτη, τον Madrid-Puerta de Atocha. Ερχόμενοι από το Τολέδο, δεν υπήρχε περίπτωση να μη δούμε ένα διάσημο και αξιόλογο αξιοθέατο που έχει ο σταθμός. Την όαση που έχουν δημιουργήσει οι Ισπανοί μέσα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ατότσα. Με το που τον είδαμε εκπλαγήκαμε γιατί είναι πραγματικά περίεργο να βλέπεις έναν καταπληκτικό τροπικό κήπο μέσα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό.
Το 1992, το αρχικό κτίριο τέθηκε εκτός υπηρεσίας ως τερματικός, με σκοπό να μετατραπεί σε μια νέα πτέρυγα με καταστήματα και καφέ. Η δομή του σταθμού από μέταλλο και γυαλί που κάλυπτε τις πλατφόρμες το έκανε εύκολο ώστε να χρησιμοποιήσει ως ένα θερμοκήπιο με λίμνες. Έτσι το πρώην κτίριο Atocha, μετατράπηκε σε έναν τεράστιο τροπικό βοτανικό κήπο σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν τον σταθμό όταν ξανάνοιξε για να στεγάσει τα τραίνο υψηλής ταχύτητας της AVE. Ο κήπος είναι γεμάτος με περίπου 7.000 φυτά από 260 τροπικά είδη από Αμερική, Ασία και Αυστραλία. Οι φοίνικες είναι τόσο ψηλοί, που φθάνουν σχεδόν τη στέγη του κτιρίου ενώ οι μικρές λίμνες είναι γεμάτες με ψάρια του γλυκού νερού και με αμέτρητα χελωνάκια, την ατραξιόν του κήπου! Παρατηρούσα τα χελωνάκια τα οποία είναι τόσο ακίνητα που νόμιζα πως είναι ψεύτικα!
Έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Atocha
Μετά από αυτή την ωραία ανάσα δροσιάς, ήμασταν έτοιμοι για την Γκερνίκα! Απέναντι από τον σταθμό της Atocha, βρίσκεται το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, ή απλά Reina Sofia που στεγάζεται στο κτήριο του πρώην Γενικού Νοσοκομείου της Μαδρίτης. Η περιοχή είναι σχετικά φτωχική όμως εξαιτίας του διάσημου μουσείου έχει αποκτήσει φήμη και έχει γίνει ένα δημοφιλές σημείο στη Μαδρίτη.
Η επίσκεψή μας στο Reina Sofia είχε καθαρά ως στόχο την Guernica του Πάμπλο Πικάσο. Και το να δεις αυτό το έργο με δωρεάν είσοδο είναι μεγάλη υπόθεση. Το κανονικό εισιτήριο κοστίζει 10€ ενώ η on line αγορά είναι 8€. Οι ώρες ελεύθερης εισόδου είναι τις καθημερινές (εκτός Τρίτης που είναι κλειστό), από τις 19:00 μέχρι της 21:00. Εμείς ήμασταν εκεί γύρω στις 19:20 και η ουρά που περίμενε ήταν σε φυσιολογικά πλαίσια και μάλιστα προχωρούσε πολύ γρήγορα. http://www.museoreinasofia.es/en/visit/opening-hours-and-ticket-prices
Στο μουσείο Reina Sofia, στεγάζεται η συλλογή ισπανικής τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα, όπου κυριαρχεί η μοντέρνα ζωγραφική με τον Πάμπλο Πικάσο , τον Χουάν Μιρό, και τον Σαλβαδόρ Νταλί να έχουν την τιμητική τους. Όμως η πρόκληση της Γκερνίκα του Πικάσο είναι μεγάλη. Έτσι μετά τον έλεγχο αεροδρομίου στην είσοδο του μουσείου, χωρίς καθυστερήσεις ψάξαμε την αίθουσα 206! Σε ένα δωμάτιο ξεχωριστό, εκτίθεται ο τεραστίων διαστάσεων πίνακας με οκτώ μέτρα μήκος και τέσσερα μέτρα πλάτος της Guernica του Pablo Picasso. Μπροστά του ένας σχετικά μικρός αριθμός επισκεπτών να τον θαυμάζει. Στήθηκα κι εγώ σιωπηλά στην πρώτη σειρά, και για αρκετά λεπτά παρατηρούσα με δέος το διασημότερο έργο του σπουδαίου ζωγράφου. Με μαγνήτισε, η σκληρότητα του, η δύναμή του, η αλήθεια του!
Ο τεράστιος καμβάς, περιγράφει την απανθρωπιά, την βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά. Το έργο ξεκίνησε 1η Μαΐου και το ολοκλήρωσε στις 3 Ιουνίου του 1937. Ο πίνακας είναι βαθιά συμβολικός, και προκάλεσε θύελλα αναλύσεων οι οποίες εν τέλει ενόχλησαν τον καλλιτέχνη.
Το έργο είναι συγκλονιστικό αλλά για να τον κατανοήσεις προφανώς και πρέπει να γνωρίζεις την αληθινή ιστορία που κρύβεται πίσω του και φυσικά να σου αρέσει η μοντέρνα ζωγραφική. Εγώ πάντως σκέφτομαι να τον εκτυπώσω σε καμβά για το σπίτι!
Εικόνα από το ίντερνετ. Στη δική μας περίπτωση είχε πολύ λιγότερο κόσμο
Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο πίνακας, οι αντιδράσεις ήταν μάλλον αρνητικές. Ο Βάσκος τοιχογράφος Χοσέ Μαρία Ουτσενάι δήλωσε: ''Για έργο τέχνης είναι ένα από τα φτωχότερα της παγκόσμιας παραγωγής. Πρόκειται για πορνογραφία 7x3''. Γερμανικό έντυπο έγραψε ότι πρόκειται για ''σύμφυρμα από ανθρώπινα μέλη που θα μπορούσε να είχε ζωγραφίσει τετράχρονος''. Σταδιακά το γενικό αίσθημα άρχισε να μεταστρέφεται και το έργο περιόδευε για να ενισχύσει τον αγώνα των Δημοκρατικών. Η περιοδεία σταμάτησε όταν ο Φράνκο κατέλαβε την εξουσία το 1939 και, με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ, για να αποφευχθεί η καταστροφή του. Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα ''Γκερνίκα'' στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απάντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!
Η Γκερνίκα έμεινε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Cason del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο, προστατευμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι και οπλισμένους φρουρούς, για το φόβο βανδαλισμού. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.
Αποστολή εξετελέσθη. Είδα την Guernica, ένα πραγματικό έργο τέχνης που θα το θυμάμαι για πάντα! Κάναμε όμως και μια μικρή περιήγηση στο μουσείο και είδαμε μερικά ακόμα σημαντικά έργα, όπως η ''Mujer en azul'' (Γυναίκα με τα Μπλε) στην αίθουσα 201, του Pablo Picasso που ζωγράφισε στη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια μίας από τις σύντομες επισκέψεις του στην πόλη ανάμεσα στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Η επιβλητική γυναίκα με την αινιγματική μάτια που απεικονίζεται, είναι μια ανώνυμη Παριζιάνα πόρνη πολυτελείας.
Είδαμε και αρκετούς πίνακες του Νταλί, αλλά αυτός που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ''Ο μεγάλος αυνανιστής'' (Visage du Grand Masturbateur), χρονολογίας 1929 που βρίσκεται στην αίθουσα 205. Θεωρείται αυτοπροσωπογραφία του Καταλανού σουρεαλιστή και είναι από τα πιο γνωστά του έργα. H αποκάλυψη της σεξουαλικότητας, διαστροφές φόνοι και φοβίες του ζωγράφου. Όχι ότι τα κατάλαβα όλα αυτά. Ο δε Rose δήλωσε πως δεν βλέπει κανέναν μαλάκα στο κάδρο! Τι πεζός!
Μετά από αυτά είπαμε να βγούμε μια βόλτα στην εσωτερική αυλή του Μουσείου
Από το ασανσέρ του μουσείου
Για τους πιο μυημένους υπάρχει και το Μουσείο Thyssen-Bornemisza που στεγάζει μια σημαντική συλλογή, η οποία έχει επίκεντρο τη ζωγραφική από τον 13ο μέχρι τον 20ο αιώνα, με έργα του βαν Γκογκ, του Ντεγκά, του Ρενουάρ και πολλών άλλων. Αυτά τα ολίγα από τα δύο σημαντικότερα μουσεία της Μαδρίτης. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που αποτύπωσα πολύ καλά μέσα μου έργα τέχνης. Που τα μελέτησα και τα αφουγκράστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που η επίσκεψη σε ένα μουσείο δεν ήταν αγγαρέια αλλά μια αληθινή μοναδική εμπειρία.
Η συνέχεια έχει κι άλλη Μαδρίτη!
Πολλοί λένε πως τα μουσεία της πόλης, είναι ο σημαντικότερος λόγος για να επισκεφτεί κανείς τη Μαδρίτη. Δεν θα ενστερνιστώ αυτή την άποψη γιατί πολύ απλά πιστεύω πως η αληθινή μαγεία κάθε μέρους είναι ο παλμός και η πραγματική ζωή, που βρίσκεται έξω! Στις γειτονιές, στις αγορές, στις πλατείες. Όμως τα Μουσεία της Μαδρίτης και ειδικά το Prado και το Reina Sofia μπορούν να συγκινήσουν και να εντυπωσιάσουν και ανθρώπους που δεν ακούν για πινακοθήκες και έρχονται σε οργασμό! Εμάς δηλαδή.
Να πω την αλήθεια μου, πως αν δεν είχαν δωρεάν είσοδο μετά το απόγευμα δεν ξέρω αν θα προγραμμάτιζα επίσκεψη και στα δύο . Όχι ότι 15€ για το ένα μουσείο σαν το Prado ή 10€ για το Reina Sofia είναι μεγάλο ποσό. Όμως εξοικονομήσαμε αυτά τα 25€ και είχαμε την ευκαιρία να μπούμε μέσα σ’ αυτούς τους ναούς της τέχνης εντελώς δωρεάν. Για μένα δεν χάνεται μια τέτοια ευκαιρία. Η δωρεάν είσοδο στα συγκεκριμένα μουσεία είναι 2 ώρες πριν το κλείσιμο. Αν υπολογίσεις και την αναμονή μέχρι να μπεις μέσα τότε ο καθαρός χρόνος που έχεις στη διάθεση σου είναι 1 με 1:30 ώρα. Αρκετή για εμάς αλλά σίγουρα λίγη για τους μουσείο-μανιακούς! Βέβαια αν κάποιος θέλει να δει λεπτομερώς τα μουσεία αλλά να μη πληρώσει είσοδο, δεν έχει παρά να επισκεφτεί το ίδιο μουσείο δύο διαφορετικές μέρες! Το σίγουρο είναι πως δεν γίνεται να δεις δωρεάν και τα δύο μουσεία την ίδια μέρα αφού οι ώρες ελεύθερης εισόδου είναι σχεδόν ίδιες.
Museo Nacional del Prado
Η ελεύθερη είσοδος στο μουσείο είναι τις καθημερινές 6 μ.μ. – 8 μ.μ. και τις Κυριακές και αργίες 5 μμ – 7 μ.μ. Περισσότερες πληροφορίες για ωράρια και τιμές στο official site
https://www.museodelprado.es/en/visit-the-museum
Στο λιβάδι (Prado), ήμασταν στις 18:20. Αν και περίμενα ότι θα έχει ουρά λόγω της δωρεάν εισόδου, αυτό που είδα δεν μπορώ να πω πως με ενθάρρυνε! Η είσοδος δεν ήταν από την κεντρική είσοδο αλλά από την βόρεια πρόσοψη. Η ουρά ήταν πάρα πολύ μεγάλη και μάλιστα έκανε στροφή και ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα και έφτανε μέχρι την κεντρική είσοδο. Βλέποντας το ο Rose ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει περίπτωση να περιμένουμε στην ουρά και πως πρέπει να ξεχάσουμε την ιδέα να μπούμε στο μουσείο.
Όλοι αυτοί δεν είναι περαστικοί, αλλά η ουρά που περιμένει να μπει μέσα στο Prado!
Η κεντρική είσοδος του Prado
Δεν έφερα αντίρρηση στο να μη σταθούμε στην ουρά μαζί με το μπούγιο, αλλά σκέφτηκα να την αράξουμε στο πάρκο του μουσείου ώστε να έχουμε οπτική για το πόσο γρήγορα προχωράει, κι αν προλαβαίνουμε να μπούμε έστω οριακά. Στη βόρεια πλευρά του μουσείου, το άγαλμα του ισπανού ρομαντικού ζωγράφου Goya.
Δίπλα από το Prado είναι η εκκλησία San Jeronimo el Real, η οποία δένει πολύ ωραία με τον όμορφο προσεγμένο χώρο πρασίνου που περιβάλει το μουσείο.
Αράξαμε κι εμείς στο γρασίδι και ο Rose πήρε έναν μικρό ύπνο, αν κι εκείνη την ώρα έβγαλε αρκετή ψύχρα.
Εγώ χάζευα τον όμορφο περιβάλλοντα χώρο!
Λίγη ώρα μετά είδα πως όλοι είχαν μπει μέσα και δεν είχε έρθει έξτρα κόσμος. Η ώρα είχε πάει περίπου 7 ενώ στις 7:30 είναι η τελευταία είσοδος. Έτσι χωρίς αναμονή και ουρά, μπήκαμε κατευθείαν στο εσωτερικό του μουσείου, αφού πρώτα κόψαμε μηδενικό εισιτήριο. Είχαμε μια ώρα στη διάθεση μας και το μουσείο είναι τεράστιο, αλλά με ένα πλάνο για τις αίθουσες και τους πίνακες που μας ενδιαφέρουν, καταφέραμε να δούμε πολλά σημαντικά αριστουργήματα του Prado. Με το που μπήκαμε μέσα, περάσαμε τον έλεγχο τύπου αεροδρομίου και αφήσαμε στο βεστιάριο τις τσάντες ώμου και τα μπουφάν μας. Στον κεντρικό διάδρομο χωρίς σκέψη έβγαλα φωτογραφία, και στη στιγμή ήρθε η υπάλληλος που ευγενικά μου είπε ότι απαγορεύεται. Lo siento senora!
Το φημισμένο Μουσείο Prado, απέκτησε τη διεθνή του αίγλη από τους 8.600 πίνακες που κατέχει, από τους οποίους εκτίθενται μόνο το ένα τρίτο κι έτσι τα εκθέματα εναλλάσσονται. Πρόκειται για το πλέον φημισμένο Μουσείο της Ισπανίας και για μια από τις σημαντικότερες Πινακοθήκες στον κόσμο. Στεγάζει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές Ευρωπαϊκής τέχνης από τον 12ο έως και τον 19ο αιώνα, όμως ο πυρήνας του είναι η Βασιλική Συλλογή με πίνακες κυρίως του 16ου και 17ου αιώνα. Στο Prado οι τέσσερις μεγάλες συλλογές που ξεχωρίζουν είναι, των Ισπανών Μπελάθκεθ (Diego Velazquez) και Γκόγια (Francisco Goya), του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco) και του Ολλανδού Μπος (Hieronymus Bosch). Δεν λείπουν βέβαια Ιταλοί, Ολλανδοί και οι Φλαμανδοί ζωγράφοι όπως Ρούμπενς, Ρέμπραντ, Ραφαήλ, Μποτιτσέλι, Καραβάτζιο και πολλοί άλλοι.
Έστω με έναν μικρό αγώνα δρόμου ώστε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, το Μουσείο με εξέπληξε και με εντυπωσίασε. Έβλεπα με δέος κάθε πίνακα, κάθε αριστούργημα και οι εναλλαγές ανάμεσα στις αίθουσες και τα εκθέματα, με ταξίδεψαν στο χρόνο με συνεπιβάτες όλους αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες. Θαυμάσαμε πάρα πολλούς πίνακες και μπορώ να πω πως σχεδόν όσους είχα στη λίστα μου, είχα την τιμή να τους δω από κοντά. Στο Λούβρο θυμάμαι η περιήγηση στις αίθουσες ήταν σχεδόν αγγαρεία. Στο Prado η ατμόσφαιρα ήταν πολύ πιο ιδιαίτερη και η εμπειρία πολύ πιο ξεχωριστή.
Από τα πρώτα εκθέματα που είδαμε ήταν αυτός ο τρομακτικός πίνακας που όμως με έκανε να σταθώ μπροστά του με προσήλωση! ''Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον Υιό του'', του Ρούμπενς χρονολογίας 1636.
Τον ίδιο τίτλο, συναντήσαμε αργότερα και σε έναν πίνακα του Goya. ''Saturno devorando a su hijo'' (Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον Υιό του), 1819-1823, ίσως το πιο διάσημο έργο από την συλλογή των 14 μαύρων έργων ζωγραφικής του Φρανσίσκο Γκόγια, που προφανώς το εμπνεύστηκε από το έργο ζωγραφικής του Rubens. Το έργο του Γκόγια, θα έλεγα πως είναι περισσότερο τρομακτικό γιατί απεικονίζει τον τιτάνα Κρόνο σαν κανίβαλο! Το εντυπωσιακό με τους 14 μαύρους πίνακες του Goya είναι πως αρχικά ήταν ζωγραφισμένοι με τοιχογραφίες στους τοίχους του σπιτιού του, και δεκαετίες αργότερα ξεκίνησε η αργή διαδικασία μεταφοράς των τοιχογραφιών σε καμβά.
''Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων τρίπτυχο'' (1490 – 1500), του Hieronymus Bosch. Η τρίτη ημέρα της δημιουργίας του κόσμου! Μια πολύπλοκη και αινιγματική δημιουργία.
Ακόμα ένα έργο του Goya από την συλλογή των μαύρων πινάκων. ''Mujeres riendo'', Γυναίκες γελάνε, 1819-1823. Εγώ θα έλεγα πως γελάνε σατανικά ή υπάρχει μια παράνοια! Τρομακτικός πίνακας!
Ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της Δυτικής τέχνης, είναι οι ''Las Meninas'' (Οι Δεσποινίδες των Τιμών) του Ντιέγο Βελάθκεθ του 1656! Είναι ένα από τα περισσότερο αναλυμένα έργα στη Δυτική ζωγραφική, εξαιτίας της πολύπλοκης και αινιγματικής σύνθεσης του έργου που εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση!
Ο πίνακας δείχνει ένα μεγάλο δωμάτιο στο Βασιλικό Αλκαζάρ της Μαδρίτης κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Φιλίππου Δ΄ της Ισπανίας, και παρουσιάζει διάφορες φιγούρες, οι περισσότερες αναγνωριζόμενες στην Ισπανική αυλή, απεικονισμένες σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές, σε μια συγκεκριμένη κίνηση ως στιγμιότυπο. Κάποιοι κοιτάζουν εκτός του καμβά προς τον θεατή, ενώ άλλοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η νεαρή ινφάντα Μαργαρίτα Τερέζα είναι περικυκλωμένη από δύο δεσποινίδες επί των τιμών (εκ των οποίων η μια της προσφέρει ρόφημα και η δεύτερη υποκλίνεται), συνοδούς, σωματοφύλακα, δυο νάνους και ένα σκύλο. Λίγο πίσω τους ο Βελάσκεθ απεικονίζει τον εαυτό του να εργάζεται σε ένα μεγάλο καμβά. Ο Βελάσκεθ κοιτάζει προς τα έξω, εκτός του εικονιζόμενου χώρου, εκεί που θα στεκόταν ο θεατής του πίνακα. Στο φόντο υπάρχει ένας καθρέπτης που αντανακλά το άνω μέρος των σωμάτων του βασιλιά και της βασίλισσας. Φαίνονται να βρίσκονται εκτός του εικονιζομένου χώρου σε μια θέση παρόμοια με του θεατή, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν πιθανολογήσει ότι η εικόνας τους είναι αντανάκλαση του πίνακα στον οποίο εργάζεται ο Βελάσκεθ.
Ένα από τα σπουδαιότερα γυμνά της ισπανικής τέχνης, είναι η ''La maja desnuda'' (Η Γυμνή Μάχα), χρονολογίας 1800 του Φρανθίσκο Γκόγια. Γι’ αυτό το έργο ο Γκόγια κλήθηκε σε απολογία από την Ιερά Εξέταση όμως τελικά γλίτωσε την τιμωρία γιατί είχε μέσο! Το έργο απεικονίζει την πρώτη ολόγυμνη γυναίκα στην ιστορία της δυτικής τέχνης που δεν είναι μυθολογικό πρόσωπο. Το μοντέλο του πίνακα παραμένει άγνωστο μέχρι σήμερα, με ένα από τα δημοφιλέστερα σενάρια να υποστηρίζει ότι πρόκειται για την εκκεντρική Δούκισσα της Άλμπα, την οποία είχε ζωγραφίσει επανειλημμένως ο Γκόγια, ενώ σύμφωνα με άλλους ήταν και μυστική ερωμένη του!
Από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του El Greco.
''El caballero de la mano en el pecho'' (Ο ευγενής με το χέρι στο στήθος του), χρονολογίας 1580!
Το τελευταίο έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ήταν το ''Adoracion de los pastores'' (Η Προσκύνηση των Ποιμένων) του 1612-1614, που δούλευε πάνω σε αυτό μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Αυτός ο πίνακας ήταν ζωγραφισμένος για την κρύπτη της εκκλησίας του Santo Domingo του Τολέδο.
Από τους αγαπημένους μου πίνακες, η ''Artemisia'' του Rembrandt, του 1634!
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα αριστουργήματα που είδα και με εντυπωσίασαν. Δεν πίστευα πως θα ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ με την πινακοθήκη του Πράδο και έφυγα πολύ γεμάτος από το μουσείο κι ας ήμουν εκεί μόνο 1 ώρα. Ήταν αρκετή όμως για να απολαύσω και να αφοσιωθώ, έστω σε έναν μικρό αλλά σημαντικό αριθμό σπουδαίων έργων τέχνης.
Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia
Στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofia, πήγαμε την επόμενη ημέρα από την επίσκεψή μας στο Prado. Πρώτα όμως πάμε μια βόλτα στον μεγαλύτερο Σιδηροδρομικό Σταθμό στη Μαδρίτη, τον Madrid-Puerta de Atocha. Ερχόμενοι από το Τολέδο, δεν υπήρχε περίπτωση να μη δούμε ένα διάσημο και αξιόλογο αξιοθέατο που έχει ο σταθμός. Την όαση που έχουν δημιουργήσει οι Ισπανοί μέσα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ατότσα. Με το που τον είδαμε εκπλαγήκαμε γιατί είναι πραγματικά περίεργο να βλέπεις έναν καταπληκτικό τροπικό κήπο μέσα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό.
Το 1992, το αρχικό κτίριο τέθηκε εκτός υπηρεσίας ως τερματικός, με σκοπό να μετατραπεί σε μια νέα πτέρυγα με καταστήματα και καφέ. Η δομή του σταθμού από μέταλλο και γυαλί που κάλυπτε τις πλατφόρμες το έκανε εύκολο ώστε να χρησιμοποιήσει ως ένα θερμοκήπιο με λίμνες. Έτσι το πρώην κτίριο Atocha, μετατράπηκε σε έναν τεράστιο τροπικό βοτανικό κήπο σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν τον σταθμό όταν ξανάνοιξε για να στεγάσει τα τραίνο υψηλής ταχύτητας της AVE. Ο κήπος είναι γεμάτος με περίπου 7.000 φυτά από 260 τροπικά είδη από Αμερική, Ασία και Αυστραλία. Οι φοίνικες είναι τόσο ψηλοί, που φθάνουν σχεδόν τη στέγη του κτιρίου ενώ οι μικρές λίμνες είναι γεμάτες με ψάρια του γλυκού νερού και με αμέτρητα χελωνάκια, την ατραξιόν του κήπου! Παρατηρούσα τα χελωνάκια τα οποία είναι τόσο ακίνητα που νόμιζα πως είναι ψεύτικα!
Έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Atocha
Μετά από αυτή την ωραία ανάσα δροσιάς, ήμασταν έτοιμοι για την Γκερνίκα! Απέναντι από τον σταθμό της Atocha, βρίσκεται το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, ή απλά Reina Sofia που στεγάζεται στο κτήριο του πρώην Γενικού Νοσοκομείου της Μαδρίτης. Η περιοχή είναι σχετικά φτωχική όμως εξαιτίας του διάσημου μουσείου έχει αποκτήσει φήμη και έχει γίνει ένα δημοφιλές σημείο στη Μαδρίτη.
Η επίσκεψή μας στο Reina Sofia είχε καθαρά ως στόχο την Guernica του Πάμπλο Πικάσο. Και το να δεις αυτό το έργο με δωρεάν είσοδο είναι μεγάλη υπόθεση. Το κανονικό εισιτήριο κοστίζει 10€ ενώ η on line αγορά είναι 8€. Οι ώρες ελεύθερης εισόδου είναι τις καθημερινές (εκτός Τρίτης που είναι κλειστό), από τις 19:00 μέχρι της 21:00. Εμείς ήμασταν εκεί γύρω στις 19:20 και η ουρά που περίμενε ήταν σε φυσιολογικά πλαίσια και μάλιστα προχωρούσε πολύ γρήγορα. http://www.museoreinasofia.es/en/visit/opening-hours-and-ticket-prices
Στο μουσείο Reina Sofia, στεγάζεται η συλλογή ισπανικής τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα, όπου κυριαρχεί η μοντέρνα ζωγραφική με τον Πάμπλο Πικάσο , τον Χουάν Μιρό, και τον Σαλβαδόρ Νταλί να έχουν την τιμητική τους. Όμως η πρόκληση της Γκερνίκα του Πικάσο είναι μεγάλη. Έτσι μετά τον έλεγχο αεροδρομίου στην είσοδο του μουσείου, χωρίς καθυστερήσεις ψάξαμε την αίθουσα 206! Σε ένα δωμάτιο ξεχωριστό, εκτίθεται ο τεραστίων διαστάσεων πίνακας με οκτώ μέτρα μήκος και τέσσερα μέτρα πλάτος της Guernica του Pablo Picasso. Μπροστά του ένας σχετικά μικρός αριθμός επισκεπτών να τον θαυμάζει. Στήθηκα κι εγώ σιωπηλά στην πρώτη σειρά, και για αρκετά λεπτά παρατηρούσα με δέος το διασημότερο έργο του σπουδαίου ζωγράφου. Με μαγνήτισε, η σκληρότητα του, η δύναμή του, η αλήθεια του!
Ο τεράστιος καμβάς, περιγράφει την απανθρωπιά, την βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου. Ήταν παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης με 32 τόνους εκρηκτικά. Το έργο ξεκίνησε 1η Μαΐου και το ολοκλήρωσε στις 3 Ιουνίου του 1937. Ο πίνακας είναι βαθιά συμβολικός, και προκάλεσε θύελλα αναλύσεων οι οποίες εν τέλει ενόχλησαν τον καλλιτέχνη.
Το έργο είναι συγκλονιστικό αλλά για να τον κατανοήσεις προφανώς και πρέπει να γνωρίζεις την αληθινή ιστορία που κρύβεται πίσω του και φυσικά να σου αρέσει η μοντέρνα ζωγραφική. Εγώ πάντως σκέφτομαι να τον εκτυπώσω σε καμβά για το σπίτι!
Εικόνα από το ίντερνετ. Στη δική μας περίπτωση είχε πολύ λιγότερο κόσμο
Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο πίνακας, οι αντιδράσεις ήταν μάλλον αρνητικές. Ο Βάσκος τοιχογράφος Χοσέ Μαρία Ουτσενάι δήλωσε: ''Για έργο τέχνης είναι ένα από τα φτωχότερα της παγκόσμιας παραγωγής. Πρόκειται για πορνογραφία 7x3''. Γερμανικό έντυπο έγραψε ότι πρόκειται για ''σύμφυρμα από ανθρώπινα μέλη που θα μπορούσε να είχε ζωγραφίσει τετράχρονος''. Σταδιακά το γενικό αίσθημα άρχισε να μεταστρέφεται και το έργο περιόδευε για να ενισχύσει τον αγώνα των Δημοκρατικών. Η περιοδεία σταμάτησε όταν ο Φράνκο κατέλαβε την εξουσία το 1939 και, με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ, για να αποφευχθεί η καταστροφή του. Λέγεται πως όταν οι Γερμανοί εισήλθαν στο Παρίσι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην προσπάθειά τους να βρουν καλλιτεχνικούς θησαυρούς και να τους κατασχέσουν, ένας Γερμανός αξιωματικός έδειξε σε φωτογραφία τον πίνακα ''Γκερνίκα'' στον ίδιο τον Πικάσο που είχε προσαχθεί ρωτώντας τον: -Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; Κι εκείνος απάντησε με θάρρος: Όχι, Εσείς!
Η Γκερνίκα έμεινε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Το 1981 η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο Cason del Buen Retiro και κατόπιν στο Μουσείο ντελ Πράδο, προστατευμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι και οπλισμένους φρουρούς, για το φόβο βανδαλισμού. Το 1992 ο πίνακας μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη, του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.
Αποστολή εξετελέσθη. Είδα την Guernica, ένα πραγματικό έργο τέχνης που θα το θυμάμαι για πάντα! Κάναμε όμως και μια μικρή περιήγηση στο μουσείο και είδαμε μερικά ακόμα σημαντικά έργα, όπως η ''Mujer en azul'' (Γυναίκα με τα Μπλε) στην αίθουσα 201, του Pablo Picasso που ζωγράφισε στη Μαδρίτη κατά τη διάρκεια μίας από τις σύντομες επισκέψεις του στην πόλη ανάμεσα στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Η επιβλητική γυναίκα με την αινιγματική μάτια που απεικονίζεται, είναι μια ανώνυμη Παριζιάνα πόρνη πολυτελείας.
Είδαμε και αρκετούς πίνακες του Νταλί, αλλά αυτός που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ''Ο μεγάλος αυνανιστής'' (Visage du Grand Masturbateur), χρονολογίας 1929 που βρίσκεται στην αίθουσα 205. Θεωρείται αυτοπροσωπογραφία του Καταλανού σουρεαλιστή και είναι από τα πιο γνωστά του έργα. H αποκάλυψη της σεξουαλικότητας, διαστροφές φόνοι και φοβίες του ζωγράφου. Όχι ότι τα κατάλαβα όλα αυτά. Ο δε Rose δήλωσε πως δεν βλέπει κανέναν μαλάκα στο κάδρο! Τι πεζός!
Μετά από αυτά είπαμε να βγούμε μια βόλτα στην εσωτερική αυλή του Μουσείου
Από το ασανσέρ του μουσείου
Για τους πιο μυημένους υπάρχει και το Μουσείο Thyssen-Bornemisza που στεγάζει μια σημαντική συλλογή, η οποία έχει επίκεντρο τη ζωγραφική από τον 13ο μέχρι τον 20ο αιώνα, με έργα του βαν Γκογκ, του Ντεγκά, του Ρενουάρ και πολλών άλλων. Αυτά τα ολίγα από τα δύο σημαντικότερα μουσεία της Μαδρίτης. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που αποτύπωσα πολύ καλά μέσα μου έργα τέχνης. Που τα μελέτησα και τα αφουγκράστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που η επίσκεψη σε ένα μουσείο δεν ήταν αγγαρέια αλλά μια αληθινή μοναδική εμπειρία.
Η συνέχεια έχει κι άλλη Μαδρίτη!
Last edited:
