giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Semana Santa
- Μαδρίτη: Centro
- Μαδρίτη: Centro - Gran Via
- Μια βόλτα στα Μουσεία Prado & Reina Sofia
- Μαδρίτη: La Latina & Lavapies
- Μαδρίτη: Salamanca και Paseo de la Castellana!
- Στο Toledo! part 1/2
- Στο Toledo! part 2/2
- Barcelona: Eixample (Passeig de Gracia) & La Rabla + Port Vell
- Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (Barri Gotic)
- Barcelona: Παλιά πόλη / Ciutat Vella (La Ribera & El Born)
- Barcelona: Sagrada Familia & Gracia
- Barcelona: Camp Nou - El Raval και Font Màgica
- Barcelona: La Barceloneta!
- Barcelona: Λόφος Montjuïc
- Girona / Ζιρόνα
- Φαγοπότια
Barcelona: Sagrada Familia & Gracia
Ανεβαίνοντας από τον σταθμό μετρό Sagrada Familia, την αντικρίσαμε για πρώτη φορά! Είναι ένα κτίσμα που άκουγα και διάβαζα για χρόνια, ένα αριστουργήματα που έχει γίνει μύθος, μια κατασκευή αμφιλεγόμενη που είναι ανολοκλήρωτη εδώ και 136 έτη. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα, με το που την είδα με έπιασε ένα δέος! Η Basilica i Temple Expiatori de la Sagrada Familia, η Βασιλική και Εξαγνιστική Εκκλησία της Αγίας Οικογενείας, είναι η γιγαντιαία Βασιλική της Βαρκελώνης και το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν το η νατουραλιστική πρόσοψη της Γέννησης που χτίστηκε πριν η κατασκευή διακοπεί το 1935 και φέρει την πιο άμεση επιρροή από τον Γκαουντί.
Η σκηνή της γέννησης του Ιησού
Λεπτομέρειες της μπροστινής πρόσοψης της Γέννησης
Η έναρξη της ανέγερσης της εκκλησίας ξεκίνησε το 1882. Ο Αντόνι Γκαουντί ανέλαβε το έργο ένα χρόνο μετά το 1883, και τη μεταμόρφωσε με το αρχιτεκτονικό και μηχανικό στυλ του συνδυάζοντας το γοτθικό ρυθμό και μορφές Μοντερνισμού. Μια ιδιαίτερη και πολύπλοκη μακροχρόνια κατασκευή για την οποία ο Γκαουντί λέγεται ότι είπε "Ο πελάτης μου δεν βιάζεται"! Ο τρόπος που προσέγγισε ο Γκαουντί την κατασκευή ήταν ανορθόδοξος καθώς δεν χρησιμοποιούσε ποτέ σχέδια, αλλά εργαζόταν κατά τον μεσαιωνικό τρόπο, δηλαδή σχεδίαζε καθώς η κατασκευή προχωρούσε. Αυτή η εσκεμμένη έλλειψη λογικής προκάλεσαν μετά το θάνατό του αξεπέραστες δυσκολίες στην ολοκλήρωση του τελευταίου έργου του, του Καθεδρικού της Σαγράδα Φαμίλια.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε σαν ερημίτης. Η εμμονή του με τη Σαγράδα Φαμίλια είχε γίνει τόσο μεγάλη, που όταν δεν είχε πλέον πόρους για τη χρηματοδότηση, πούλησε τα υπάρχοντά του και ζητιάνευε από τους φίλους του. Η ζωή αυτής της εκκεντρικής ιδιοφυΐας τελείωσε με έναν τραγικό τρόπο: Όταν το 1926 τον χτύπησε ένα τραμ, ο Γκαουντί έμοιαζε με άστεγο, που κανένας δεν τον αναγνώρισε. Από τότε το αστέρι του λάμπει και η μισοτελειωμένη Sagrada Familia έχει γίνει το αρχιτεκτονικό σύμβολο της Βαρκελώνης. Αν και ημιτελής, η εκκλησία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Όταν ο Γκαουντί απεβίωσε το 1926, η βασιλική είχε ολοκληρωθεί κατά 15 με 25 τοις εκατό. Η κατασκευή διακόπηκε από τον Ισπανικό Εμφύλιο το 1936. Τμήματα της ημιτελούς βασιλικής και τα μοντέλα του Γκαουντί καθώς και το εργαστήριό του καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το σημερινό σχέδιο είναι βασισμένο σε ανακατασκευασμένες εκδοχές των χαμένων σχεδίων καθώς και σε μοντέρνες προσαρμογές. Η Σαγράδα Φαμίλια έχει διχάσει τους πολίτες της Βαρκελώνης για το σχέδιο του Γκαουντί και την πιθανότητα ότι η δουλειά που έγινε μετά το θάνατό του δεν βασίστηκε στο σχέδιό του.
Τα εισιτήρια κλείστηκαν από το ίντερνετ για την πρώτη πρωινή είσοδο με κόστος 15€ το απλό εισιτήριο χωρίς ανάβαση στον πύργο και χωρίς ακουστικά, και στις 9 ακριβώς χωρίς πολλές καθυστερήσεις μπήκαμε στο εσωτερικό της! Μπορεί η Σαγράδα Φαμίλια να είναι 70% ολοκληρωμένη και να έχει μπει στην τελική φάση της κατασκευής των έξι τεράστιων πύργων με αναμενόμενη ημερομηνία ολοκλήρωσης το 2026 - επέτειος 100 χρόνων από το θάνατο του Γκαουντί, όμως το εσωτερικό της μάλλον είναι ολοκληρωμένο 100%. Και είμαστε πολύ τυχεροί που το θαυμάσαμε με όλη του την μεγαλοπρέπεια. Δεν υπήρχαν στο εσωτερικό του ούτε γερανοί, ούτε γινόντουσαν εργασίες αλλά όλα μέσα ήταν στην εντέλεια και όλα φεγγοβολούσαν και άστραφταν!
Οι στήλες φέρνουν τον μοναδικό σχεδιασμό του Γκαουντί και μοιάζουν με κορμοί δέντρων. Ουσιαστικά καμία από τις εσωτερικές επιφάνειες δεν είναι επίπεδη ενώ η διακόσμηση είναι πλούσια, και αποτελείται σε μεγάλο μέρος της από αφηρημένα σχήματα. Τα βιτρό και οι φωτισμοί είναι εκπληκτικά ενώ στο πάτωμα της αψίδας υπάρχουν κενά, προσφέροντας θέα κάτω στην κρύπτη κάτω.
Η οροφή του κυρίου κλίτους ολοκληρώθηκε και ένα εκκλησιαστικό όργανο εγκαταστάθηκε στα μέσα του 2010. Το Νοέμβριο του 2010 εγκαινιάστηκε και καθαγιάστηκε από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ μπροστά σε 6.500 άτομα ενώ περισσότεροι από 100 επίσκοποι και 300 ιερείς ήταν σε ετοιμότητα για να προσφέρουν τη θεία κοινωνία σε 50.000 άτομα που ήταν έξω από την Βασιλική και παρακολουθούσαν την καθαγίαση.
Αφού χορτάσαμε αρκετή ώρα το εντυπωσιακό εσωτερικό της εκκλησίας, η έξοδος μας έγινε από την δυτική πρόσοψη των Παθών. Σε αντίθεση με την εξαιρετικά διακοσμημένη πρόσοψη Γεννήσεως, η πρόσοψη των Παθών είναι λιτή, απλή και αμφιλεγόμενη, σκαλισμένη με ευθείες γραμμές που μοιάζουν με τα οστά ενός σκελετού! Όμως και η πρόσοψη των Παθών είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή με το κωδωνοστάσιο της, και τους βασανισμένους χαρακτήρες που συμπεριλαμβάνουν και φιγούρες του Χριστού καθώς και τον Χριστό εσταυρωμένο.
Η κατασκευή της πρόσοψης των Παθών ξεκίνησε το 1954, μετά από τα σχέδια και τις οδηγίες που άφησε ο Γκαουντί για μελλοντικούς αρχιτέκτονες και γλύπτες. Υπάρχει βέβαια μια αντίθεση στο χρώμα της πέτρας μεταξύ του εμπρός και του πίσω τμήματος του κτιρίου κι επίσης το πραγματικό στυλ κατασκευής είναι διαφορετικό μεταξύ των νέων και των παλαιών τμημάτων του κτιρίου.
Λεπτομέρειες από την πρόσοψη των Παθών
Πάντως η μεγαλύτερη και η πιο μνημειώδης πρόσοψη της Σαγράδα Φαμίλια, θα είναι η πρόσοψη της Δόξας η οποία κατασκευάζεται από το 2002. Θα είναι η κύρια πρόσοψη που θα προσφέρει πρόσβαση στο κεντρικό κλίτος, θα είναι αφιερωμένη στην ουράνια δόξα του Ιησού, και θα αντιπροσωπεύει το δρόμο προς το Θεό. Επίσης το αρχικό σχέδιο του Γκαουντί περιλάμβανε 18 κωδωνοστάσια, που αντιπροσώπευαν τους Δώδεκα Αποστόλους, τους Τέσσερις Ευαγγελιστές, την Παναγία και τον Ιησού Χριστό. Οκτώ κωδωνοστάσια έχουν κατασκευαστεί μέχρι στιγμής. Η ολοκλήρωση των κωδωνοστασίων θα κάνουν τη Σαγράδα Φαμίλια την υψηλότερη εκκλησία στον κόσμο καθώς και την εκκλησία με το υψηλότερο κωδωνοστάσιο στον κόσμο, 170 μέτρα ακριβώς!
Εγώ πάντως θα ξανά επιστρέψω στη Βαρκελώνη γύρω στο 2028 για να δω αυτό το τεράστιο έργο ολοκληρωμένο μετά από περίπου 146 χρόνια! Μέχρι τότε μπορούμε να δούμε ψηφιακά μέσα από βίντεο και μακέτες πως θα είναι η Sagrada Familia ολοκληρωμένη! Ιδού!
Πηγαίνοντας προς το πάρκο της Placa de la Sagrada Familia
Ενώ η μέρα είχε ξεκινήσει αρκετά ψυχρά και με πολύ αέρα, σιγά σιγά η θερμοκρασία ανέβαινε και ο καιρός έφτιαχνε. Πριν αποχωρήσουμε από τη Σαγράδα Φαμίλια την οποία ομολογώ λιώσαμε, πήγαμε ξανά μπροστά στην πρόσοψη της Γέννησης και την φωτογράφισα από το παρκάκι της Placa de Gaudi.
Την προηγούμενη ημέρα είχαμε περπατήσει την εκπληκτική λεωφόρο Passeig de Gracia. Φτάσαμε και πάλι εκεί, αλλά αυτή τη φορά στο τέλος της, εκεί που διασταυρώνεται με την άλλη μεγάλη λεωφόρο της Eixample την Avinguda Diagonal. Κόβει την πόλη στα δύο, διαγώνια όπως λέει και το όνομά της! Δεν είχαμε σκοπό φυσικά να περπατήσουμε τα 11 χλμ. της αλλά να πάρουμε μια γεύση της σημαντικότερης λεωφόρου της Βαρκελώνης και να δούμε ακόμα ένα διάσημο κτίριο που δεν είναι του Γκαουντί!
Το κομμάτι που περπατήσαμε ήταν αριστοκρατικό σαν την Passeig de Gracia. Είδαμε πολλά κτίρια αρ νουβό όπως τα La Casa Comalat και Palau del Baro de Quadrasπου που θα μπορούσαν να είναι του Γκαουντί αλλά δεν είναι!
Στον αριθμό 420 της Avinguda Diagonal, είναι το Casa de les Punxes ένα κτήριο αρ νουβό που σχεδιάστηκε από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα του μοντερνισμού Josep Puig i Cadafalch. Το 1905 ο Bartomeu Terradas Brutau ανέθεσε στον διάσημο αρχιτέκτονα να σχεδιάσει ένα σπίτι για κάθε μία από τις τρεις αδερφές του. Το κτίριο θυμίζει παλιά μεσαιωνικά κάστρα, με στοιχεία από διαφορετικές αρχιτεκτονικές τάσεις, με έξι μυτερούς πύργους που είναι ένα από τα διακριτικά χαρακτηριστικά που έδωσε το όνομα Casa de les Punxes. Ο αρχιτέκτονας δημιούργησε ένα ενδιαφέρον έργο με μια μεσαιωνική αίσθηση, και έκανε τα τρία κτίρια να μοιάζουν με ένα ενιαίο σπίτι.
Αυτό το εντυπωσιακό κτίριο είναι ένα από τα πιο εμβληματικά της Βαρκελώνης, καθώς μας κάνει να κατανοήσουμε το κίνημα του Καταλανικού Μοντερνισμού. Όταν η αρ νουβό σάρωνε το δυτικό κόσμο, η Καταλανική της εκδοχή, ο modernismo έγινε η πιο ακραία μορφή της. Το σπίτι είναι επισκέψιμο για το κοινό από το 2016 και το απλό εισιτήριο κοστίζει 12,50€. Εμείς απλά το είδαμε από έξω.
Αρκετά όμως με την Eixample. Η επόμενη συνοικία που γνωρίσαμε ήταν η Vila de Gracia. Πήραμε το αστικό 24 και λίγες στάσεις μετά κατεβήκαμε στην στάση Travessera de Gracia στην οδό Carrer Gran de Gracia.
Το πέρασμα από αυτήν εδώ τη γειτονιά δεν είχε κάποια ουσία. Ίσως είχε να κάνει με την επιθυμία μου να δούμε μια περιοχή ενδιαφέρουσα και μη τουριστική. Γυρίσαμε ένα πολύ μικρό κομμάτι της και επικεντρωθήκαμε στην Plaza Del Sol και την Placa de la Vila de Gracia. Η Placa de la Vila de Gracia αν και είναι από τα πολυσύχναστα σημεία στην περιοχή της Gracia, την πετύχαμε με πολύ λίγο κόσμο. Το κύριο αξιοθέατο βέβαια είναι ο πύργος με το ρολόι που αναφέρεται και ως το καμπαναριό της Gracia του 1864.
Και η Plaza Del Sol είναι μια όμορφη μικρή πλατεία και απ’ ότι διάβασα αγαπημένο στέκι για τους κατοίκους της συνοικίας της Gracia. Είναι ένα καλό σημείο για να πάρεις μια γεύση από την πραγματική ζωή των ανθρώπων στη Βαρκελώνη καθώς είναι ένα μέρος όχι ιδιαίτερα γνωστό στους τουρίστες. Όμως εμείς την πετύχαμε απόλυτα έρημη γιατί προφανώς παίρνει ζωή τα βράδια. Τα περισσότερα καφέ και εστιατόρια στην πλατεία ήταν κλειστά κι έτσι απλά την παρατηρήσαμε για λίγο και αποχωρήσαμε.
Και να μην ερχόμασταν εδώ δεν θα χάναμε τίποτα συγκλονιστικό αλλά δεν μετάνιωσα γιατί είδαμε και ένα μέρος της Βαρκελώνης χωρίς τα πλήθη των τουριστών. Ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες που τριγυρνούσαμε στην περιοχή! Θα ήθελα όμως ιδανικά να δω αυτές τις πλατείες το βράδυ που έχουν κίνηση. Η επιλογή πάντως της Gracia δεν ήταν τελείως τυχαία. Πήραμε και πάλι το αστικό νούμερο 24 από την ίδια στάση με κατεύθυνση το διασημότερο αξιοθέατο της συνοικίας της Gracia και ένα από τα δημοφιλέστερα όλης της Βαρκελώνης, το Parc Guell.
Το λεωφορείο ήταν φυσικά γεμάτο από τουρίστες και καθ’ όλη την διαδρομή ήμασταν όρθιοι. Μετά από 20 λεπτά περίπου κατεβήκαμε στη στάση Ctra del Carmel - Parc Guell. Για το διάσημο πάρκο που φέρει την υπογραφή του Γκαουντί, δεν είχα κάνει καμία έρευνα και προγραμματισμό. Γιατί εξ αρχής είπα πως δεν θα το επισκεφτούμε εσωτερικά αλλά θα κάνουμε μια βόλτα περιμετρικά του λόφου και ότι δούμε από ψηλά. Παρ’ ότι το Parc Guell είναι το αποκορύφωμα της φαντασίας του Γκαουντί και η UNESCO ανακήρυξε το Πάρκο σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ως μέρος του συνόλου ''Έργα του Άντονι Γκαουντί'', δεν μου έκανε κλικ και δεν έκλεισα εισιτήρια από το ίντερνετ από τη στιγμή που θα μπορούσαμε να δούμε μέρος του πάρκου από το λόφο δωρεάν. Αμ δε!
Το σημείο που μας άφησε το αστικό 24 είναι πλευρικά του λόφου και όχι στην κεντρική είσοδο του πάρκου. Δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ στον χάρτη του gps, κι έτσι στην τύχη ανεβήκαμε κάτι σκαλιά που βρήκαμε μπροστά μας.
Το Πάρκο Γκουέλ βρίσκεται στη νότια πλαγιά του όρους Carmelo, στους πρόποδες της οροσειράς sierra de Collserola - στη βορεινή πλευρά του βρίσκεται το Parc del Carmelo. Και τι να καταλάβει κανείς μ’ αυτό? Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι το Πάρκο του Καρμέλο και να προσανατολιστώ προς τα πού είναι το Πάρκο Γουέλ. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά που ήταν λίγο ζόρικα τα άτιμα, είχαμε πανοραμική θέα, πιάτο τη Βαρκελώνη!
Όταν ανεβήκαμε όλα τα σκαλιά βρεθήκαμε στο Mirador de Joan Sales - Mirador del Virolai και η θέα ήταν σχεδόν η ίδια που είδαμε λίγο πριν. Τη θέα την είδαμε αλλά το Parc Guell πουθενά!
ζούμ στη Σαγράδα Φαμίλια
Το πάρκο ψυχαγωγίας Tibidabo στο βουνό του Tibidabo
Οι περισσότεροι ψαχνόντουσαν πως μπορούν να κατηφορίσουν τον λόφο ώστε να δουν το Parc Guell από ψηλά. Κάναμε κι εμείς μια προσπάθεια αλλά μάταια. Κάποια μονοπάτια έβρισκαν συρματοπλέγματα και δεν υπήρχε πρόσβαση. Εδώ το Πάρκο Γκουέλ εκεί το Πάρκο Γκουέλ που είναι το Πάρκο Γκουέλ? Μα εγώ θυμάμαι που είχα διαβάσει πως υπάρχει μονοπάτι και ελεύθερη πρόσβαση να δεις το Parc Guell πανοραμικά. Τελικά διαπιστώσαμε πως υπάρχει μια πόρτα δίπλα στα σκαλιά που ανεβήκαμε η οποία είναι το σημείο που οδηγεί στο μονοπάτι του λόφου που βλέπεις από ψηλά το πάρκο. Όμως προς απογοήτευση όλων ήταν κλειστή. Έτσι μείναμε με την όρεξη και δεν είδαμε ούτε εκατοστό από το Parc Guell. Όταν κατεβήκαμε κάτω είδαμε επισκέπτες να ρωτάνε τις υπαλλήλους τι συμβαίνει. Δεν έδωσαν εξηγήσεις. Αυτό που πήρε το αυτί μας είναι ότι τους είπαν να γράψουν στο χαρτί παραπόνων! Και πράγματι πολλοί μπήκαν σ’ αυτή τη διαδικασία!
Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη τυχαία την περίοδο που ήμασταν εμείς εκεί ή αν πλέον οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να κλείσουν την είσοδο ελεύθερης πρόσβασης ώστε να μη μπορείς να δεις μέρος του πάρκου ούτε από το λόφο! Αυτό προφανώς θα επιφέρει εκτός από παράπονα και πολλά έσοδα παραπάνω! Αν εγώ ήξερα ότι δεν υπάρχει τρόπος να δεις το πάρκο ελεύθερα, τότε πιθανότατα θα έκλεινα το εισιτήριο των 7,5€ από το ίντερνετ. Αν το πάρεις όμως από τα εκδοτήρια στην είσοδο κοστίζει 8,50€. Δεν ασχοληθήκαμε άλλο.
Μας περίμενε άλλωστε το Camp Nou!
Ανεβαίνοντας από τον σταθμό μετρό Sagrada Familia, την αντικρίσαμε για πρώτη φορά! Είναι ένα κτίσμα που άκουγα και διάβαζα για χρόνια, ένα αριστουργήματα που έχει γίνει μύθος, μια κατασκευή αμφιλεγόμενη που είναι ανολοκλήρωτη εδώ και 136 έτη. Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα, με το που την είδα με έπιασε ένα δέος! Η Basilica i Temple Expiatori de la Sagrada Familia, η Βασιλική και Εξαγνιστική Εκκλησία της Αγίας Οικογενείας, είναι η γιγαντιαία Βασιλική της Βαρκελώνης και το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν το η νατουραλιστική πρόσοψη της Γέννησης που χτίστηκε πριν η κατασκευή διακοπεί το 1935 και φέρει την πιο άμεση επιρροή από τον Γκαουντί.
Η σκηνή της γέννησης του Ιησού
Λεπτομέρειες της μπροστινής πρόσοψης της Γέννησης
Η έναρξη της ανέγερσης της εκκλησίας ξεκίνησε το 1882. Ο Αντόνι Γκαουντί ανέλαβε το έργο ένα χρόνο μετά το 1883, και τη μεταμόρφωσε με το αρχιτεκτονικό και μηχανικό στυλ του συνδυάζοντας το γοτθικό ρυθμό και μορφές Μοντερνισμού. Μια ιδιαίτερη και πολύπλοκη μακροχρόνια κατασκευή για την οποία ο Γκαουντί λέγεται ότι είπε "Ο πελάτης μου δεν βιάζεται"! Ο τρόπος που προσέγγισε ο Γκαουντί την κατασκευή ήταν ανορθόδοξος καθώς δεν χρησιμοποιούσε ποτέ σχέδια, αλλά εργαζόταν κατά τον μεσαιωνικό τρόπο, δηλαδή σχεδίαζε καθώς η κατασκευή προχωρούσε. Αυτή η εσκεμμένη έλλειψη λογικής προκάλεσαν μετά το θάνατό του αξεπέραστες δυσκολίες στην ολοκλήρωση του τελευταίου έργου του, του Καθεδρικού της Σαγράδα Φαμίλια.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε σαν ερημίτης. Η εμμονή του με τη Σαγράδα Φαμίλια είχε γίνει τόσο μεγάλη, που όταν δεν είχε πλέον πόρους για τη χρηματοδότηση, πούλησε τα υπάρχοντά του και ζητιάνευε από τους φίλους του. Η ζωή αυτής της εκκεντρικής ιδιοφυΐας τελείωσε με έναν τραγικό τρόπο: Όταν το 1926 τον χτύπησε ένα τραμ, ο Γκαουντί έμοιαζε με άστεγο, που κανένας δεν τον αναγνώρισε. Από τότε το αστέρι του λάμπει και η μισοτελειωμένη Sagrada Familia έχει γίνει το αρχιτεκτονικό σύμβολο της Βαρκελώνης. Αν και ημιτελής, η εκκλησία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Όταν ο Γκαουντί απεβίωσε το 1926, η βασιλική είχε ολοκληρωθεί κατά 15 με 25 τοις εκατό. Η κατασκευή διακόπηκε από τον Ισπανικό Εμφύλιο το 1936. Τμήματα της ημιτελούς βασιλικής και τα μοντέλα του Γκαουντί καθώς και το εργαστήριό του καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το σημερινό σχέδιο είναι βασισμένο σε ανακατασκευασμένες εκδοχές των χαμένων σχεδίων καθώς και σε μοντέρνες προσαρμογές. Η Σαγράδα Φαμίλια έχει διχάσει τους πολίτες της Βαρκελώνης για το σχέδιο του Γκαουντί και την πιθανότητα ότι η δουλειά που έγινε μετά το θάνατό του δεν βασίστηκε στο σχέδιό του.
Τα εισιτήρια κλείστηκαν από το ίντερνετ για την πρώτη πρωινή είσοδο με κόστος 15€ το απλό εισιτήριο χωρίς ανάβαση στον πύργο και χωρίς ακουστικά, και στις 9 ακριβώς χωρίς πολλές καθυστερήσεις μπήκαμε στο εσωτερικό της! Μπορεί η Σαγράδα Φαμίλια να είναι 70% ολοκληρωμένη και να έχει μπει στην τελική φάση της κατασκευής των έξι τεράστιων πύργων με αναμενόμενη ημερομηνία ολοκλήρωσης το 2026 - επέτειος 100 χρόνων από το θάνατο του Γκαουντί, όμως το εσωτερικό της μάλλον είναι ολοκληρωμένο 100%. Και είμαστε πολύ τυχεροί που το θαυμάσαμε με όλη του την μεγαλοπρέπεια. Δεν υπήρχαν στο εσωτερικό του ούτε γερανοί, ούτε γινόντουσαν εργασίες αλλά όλα μέσα ήταν στην εντέλεια και όλα φεγγοβολούσαν και άστραφταν!
Οι στήλες φέρνουν τον μοναδικό σχεδιασμό του Γκαουντί και μοιάζουν με κορμοί δέντρων. Ουσιαστικά καμία από τις εσωτερικές επιφάνειες δεν είναι επίπεδη ενώ η διακόσμηση είναι πλούσια, και αποτελείται σε μεγάλο μέρος της από αφηρημένα σχήματα. Τα βιτρό και οι φωτισμοί είναι εκπληκτικά ενώ στο πάτωμα της αψίδας υπάρχουν κενά, προσφέροντας θέα κάτω στην κρύπτη κάτω.
Η οροφή του κυρίου κλίτους ολοκληρώθηκε και ένα εκκλησιαστικό όργανο εγκαταστάθηκε στα μέσα του 2010. Το Νοέμβριο του 2010 εγκαινιάστηκε και καθαγιάστηκε από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄ μπροστά σε 6.500 άτομα ενώ περισσότεροι από 100 επίσκοποι και 300 ιερείς ήταν σε ετοιμότητα για να προσφέρουν τη θεία κοινωνία σε 50.000 άτομα που ήταν έξω από την Βασιλική και παρακολουθούσαν την καθαγίαση.
Αφού χορτάσαμε αρκετή ώρα το εντυπωσιακό εσωτερικό της εκκλησίας, η έξοδος μας έγινε από την δυτική πρόσοψη των Παθών. Σε αντίθεση με την εξαιρετικά διακοσμημένη πρόσοψη Γεννήσεως, η πρόσοψη των Παθών είναι λιτή, απλή και αμφιλεγόμενη, σκαλισμένη με ευθείες γραμμές που μοιάζουν με τα οστά ενός σκελετού! Όμως και η πρόσοψη των Παθών είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή με το κωδωνοστάσιο της, και τους βασανισμένους χαρακτήρες που συμπεριλαμβάνουν και φιγούρες του Χριστού καθώς και τον Χριστό εσταυρωμένο.
Η κατασκευή της πρόσοψης των Παθών ξεκίνησε το 1954, μετά από τα σχέδια και τις οδηγίες που άφησε ο Γκαουντί για μελλοντικούς αρχιτέκτονες και γλύπτες. Υπάρχει βέβαια μια αντίθεση στο χρώμα της πέτρας μεταξύ του εμπρός και του πίσω τμήματος του κτιρίου κι επίσης το πραγματικό στυλ κατασκευής είναι διαφορετικό μεταξύ των νέων και των παλαιών τμημάτων του κτιρίου.
Λεπτομέρειες από την πρόσοψη των Παθών
Πάντως η μεγαλύτερη και η πιο μνημειώδης πρόσοψη της Σαγράδα Φαμίλια, θα είναι η πρόσοψη της Δόξας η οποία κατασκευάζεται από το 2002. Θα είναι η κύρια πρόσοψη που θα προσφέρει πρόσβαση στο κεντρικό κλίτος, θα είναι αφιερωμένη στην ουράνια δόξα του Ιησού, και θα αντιπροσωπεύει το δρόμο προς το Θεό. Επίσης το αρχικό σχέδιο του Γκαουντί περιλάμβανε 18 κωδωνοστάσια, που αντιπροσώπευαν τους Δώδεκα Αποστόλους, τους Τέσσερις Ευαγγελιστές, την Παναγία και τον Ιησού Χριστό. Οκτώ κωδωνοστάσια έχουν κατασκευαστεί μέχρι στιγμής. Η ολοκλήρωση των κωδωνοστασίων θα κάνουν τη Σαγράδα Φαμίλια την υψηλότερη εκκλησία στον κόσμο καθώς και την εκκλησία με το υψηλότερο κωδωνοστάσιο στον κόσμο, 170 μέτρα ακριβώς!
Εγώ πάντως θα ξανά επιστρέψω στη Βαρκελώνη γύρω στο 2028 για να δω αυτό το τεράστιο έργο ολοκληρωμένο μετά από περίπου 146 χρόνια! Μέχρι τότε μπορούμε να δούμε ψηφιακά μέσα από βίντεο και μακέτες πως θα είναι η Sagrada Familia ολοκληρωμένη! Ιδού!
Πηγαίνοντας προς το πάρκο της Placa de la Sagrada Familia
Ενώ η μέρα είχε ξεκινήσει αρκετά ψυχρά και με πολύ αέρα, σιγά σιγά η θερμοκρασία ανέβαινε και ο καιρός έφτιαχνε. Πριν αποχωρήσουμε από τη Σαγράδα Φαμίλια την οποία ομολογώ λιώσαμε, πήγαμε ξανά μπροστά στην πρόσοψη της Γέννησης και την φωτογράφισα από το παρκάκι της Placa de Gaudi.
Την προηγούμενη ημέρα είχαμε περπατήσει την εκπληκτική λεωφόρο Passeig de Gracia. Φτάσαμε και πάλι εκεί, αλλά αυτή τη φορά στο τέλος της, εκεί που διασταυρώνεται με την άλλη μεγάλη λεωφόρο της Eixample την Avinguda Diagonal. Κόβει την πόλη στα δύο, διαγώνια όπως λέει και το όνομά της! Δεν είχαμε σκοπό φυσικά να περπατήσουμε τα 11 χλμ. της αλλά να πάρουμε μια γεύση της σημαντικότερης λεωφόρου της Βαρκελώνης και να δούμε ακόμα ένα διάσημο κτίριο που δεν είναι του Γκαουντί!
Το κομμάτι που περπατήσαμε ήταν αριστοκρατικό σαν την Passeig de Gracia. Είδαμε πολλά κτίρια αρ νουβό όπως τα La Casa Comalat και Palau del Baro de Quadrasπου που θα μπορούσαν να είναι του Γκαουντί αλλά δεν είναι!
Στον αριθμό 420 της Avinguda Diagonal, είναι το Casa de les Punxes ένα κτήριο αρ νουβό που σχεδιάστηκε από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα του μοντερνισμού Josep Puig i Cadafalch. Το 1905 ο Bartomeu Terradas Brutau ανέθεσε στον διάσημο αρχιτέκτονα να σχεδιάσει ένα σπίτι για κάθε μία από τις τρεις αδερφές του. Το κτίριο θυμίζει παλιά μεσαιωνικά κάστρα, με στοιχεία από διαφορετικές αρχιτεκτονικές τάσεις, με έξι μυτερούς πύργους που είναι ένα από τα διακριτικά χαρακτηριστικά που έδωσε το όνομα Casa de les Punxes. Ο αρχιτέκτονας δημιούργησε ένα ενδιαφέρον έργο με μια μεσαιωνική αίσθηση, και έκανε τα τρία κτίρια να μοιάζουν με ένα ενιαίο σπίτι.
Αυτό το εντυπωσιακό κτίριο είναι ένα από τα πιο εμβληματικά της Βαρκελώνης, καθώς μας κάνει να κατανοήσουμε το κίνημα του Καταλανικού Μοντερνισμού. Όταν η αρ νουβό σάρωνε το δυτικό κόσμο, η Καταλανική της εκδοχή, ο modernismo έγινε η πιο ακραία μορφή της. Το σπίτι είναι επισκέψιμο για το κοινό από το 2016 και το απλό εισιτήριο κοστίζει 12,50€. Εμείς απλά το είδαμε από έξω.
Αρκετά όμως με την Eixample. Η επόμενη συνοικία που γνωρίσαμε ήταν η Vila de Gracia. Πήραμε το αστικό 24 και λίγες στάσεις μετά κατεβήκαμε στην στάση Travessera de Gracia στην οδό Carrer Gran de Gracia.
Το πέρασμα από αυτήν εδώ τη γειτονιά δεν είχε κάποια ουσία. Ίσως είχε να κάνει με την επιθυμία μου να δούμε μια περιοχή ενδιαφέρουσα και μη τουριστική. Γυρίσαμε ένα πολύ μικρό κομμάτι της και επικεντρωθήκαμε στην Plaza Del Sol και την Placa de la Vila de Gracia. Η Placa de la Vila de Gracia αν και είναι από τα πολυσύχναστα σημεία στην περιοχή της Gracia, την πετύχαμε με πολύ λίγο κόσμο. Το κύριο αξιοθέατο βέβαια είναι ο πύργος με το ρολόι που αναφέρεται και ως το καμπαναριό της Gracia του 1864.
Και η Plaza Del Sol είναι μια όμορφη μικρή πλατεία και απ’ ότι διάβασα αγαπημένο στέκι για τους κατοίκους της συνοικίας της Gracia. Είναι ένα καλό σημείο για να πάρεις μια γεύση από την πραγματική ζωή των ανθρώπων στη Βαρκελώνη καθώς είναι ένα μέρος όχι ιδιαίτερα γνωστό στους τουρίστες. Όμως εμείς την πετύχαμε απόλυτα έρημη γιατί προφανώς παίρνει ζωή τα βράδια. Τα περισσότερα καφέ και εστιατόρια στην πλατεία ήταν κλειστά κι έτσι απλά την παρατηρήσαμε για λίγο και αποχωρήσαμε.
Και να μην ερχόμασταν εδώ δεν θα χάναμε τίποτα συγκλονιστικό αλλά δεν μετάνιωσα γιατί είδαμε και ένα μέρος της Βαρκελώνης χωρίς τα πλήθη των τουριστών. Ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες που τριγυρνούσαμε στην περιοχή! Θα ήθελα όμως ιδανικά να δω αυτές τις πλατείες το βράδυ που έχουν κίνηση. Η επιλογή πάντως της Gracia δεν ήταν τελείως τυχαία. Πήραμε και πάλι το αστικό νούμερο 24 από την ίδια στάση με κατεύθυνση το διασημότερο αξιοθέατο της συνοικίας της Gracia και ένα από τα δημοφιλέστερα όλης της Βαρκελώνης, το Parc Guell.
Το λεωφορείο ήταν φυσικά γεμάτο από τουρίστες και καθ’ όλη την διαδρομή ήμασταν όρθιοι. Μετά από 20 λεπτά περίπου κατεβήκαμε στη στάση Ctra del Carmel - Parc Guell. Για το διάσημο πάρκο που φέρει την υπογραφή του Γκαουντί, δεν είχα κάνει καμία έρευνα και προγραμματισμό. Γιατί εξ αρχής είπα πως δεν θα το επισκεφτούμε εσωτερικά αλλά θα κάνουμε μια βόλτα περιμετρικά του λόφου και ότι δούμε από ψηλά. Παρ’ ότι το Parc Guell είναι το αποκορύφωμα της φαντασίας του Γκαουντί και η UNESCO ανακήρυξε το Πάρκο σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ως μέρος του συνόλου ''Έργα του Άντονι Γκαουντί'', δεν μου έκανε κλικ και δεν έκλεισα εισιτήρια από το ίντερνετ από τη στιγμή που θα μπορούσαμε να δούμε μέρος του πάρκου από το λόφο δωρεάν. Αμ δε!
Το σημείο που μας άφησε το αστικό 24 είναι πλευρικά του λόφου και όχι στην κεντρική είσοδο του πάρκου. Δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ στον χάρτη του gps, κι έτσι στην τύχη ανεβήκαμε κάτι σκαλιά που βρήκαμε μπροστά μας.
Το Πάρκο Γκουέλ βρίσκεται στη νότια πλαγιά του όρους Carmelo, στους πρόποδες της οροσειράς sierra de Collserola - στη βορεινή πλευρά του βρίσκεται το Parc del Carmelo. Και τι να καταλάβει κανείς μ’ αυτό? Το σίγουρο είναι πως δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι το Πάρκο του Καρμέλο και να προσανατολιστώ προς τα πού είναι το Πάρκο Γουέλ. Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλιά που ήταν λίγο ζόρικα τα άτιμα, είχαμε πανοραμική θέα, πιάτο τη Βαρκελώνη!
Όταν ανεβήκαμε όλα τα σκαλιά βρεθήκαμε στο Mirador de Joan Sales - Mirador del Virolai και η θέα ήταν σχεδόν η ίδια που είδαμε λίγο πριν. Τη θέα την είδαμε αλλά το Parc Guell πουθενά!
ζούμ στη Σαγράδα Φαμίλια
Το πάρκο ψυχαγωγίας Tibidabo στο βουνό του Tibidabo
Οι περισσότεροι ψαχνόντουσαν πως μπορούν να κατηφορίσουν τον λόφο ώστε να δουν το Parc Guell από ψηλά. Κάναμε κι εμείς μια προσπάθεια αλλά μάταια. Κάποια μονοπάτια έβρισκαν συρματοπλέγματα και δεν υπήρχε πρόσβαση. Εδώ το Πάρκο Γκουέλ εκεί το Πάρκο Γκουέλ που είναι το Πάρκο Γκουέλ? Μα εγώ θυμάμαι που είχα διαβάσει πως υπάρχει μονοπάτι και ελεύθερη πρόσβαση να δεις το Parc Guell πανοραμικά. Τελικά διαπιστώσαμε πως υπάρχει μια πόρτα δίπλα στα σκαλιά που ανεβήκαμε η οποία είναι το σημείο που οδηγεί στο μονοπάτι του λόφου που βλέπεις από ψηλά το πάρκο. Όμως προς απογοήτευση όλων ήταν κλειστή. Έτσι μείναμε με την όρεξη και δεν είδαμε ούτε εκατοστό από το Parc Guell. Όταν κατεβήκαμε κάτω είδαμε επισκέπτες να ρωτάνε τις υπαλλήλους τι συμβαίνει. Δεν έδωσαν εξηγήσεις. Αυτό που πήρε το αυτί μας είναι ότι τους είπαν να γράψουν στο χαρτί παραπόνων! Και πράγματι πολλοί μπήκαν σ’ αυτή τη διαδικασία!
Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη τυχαία την περίοδο που ήμασταν εμείς εκεί ή αν πλέον οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να κλείσουν την είσοδο ελεύθερης πρόσβασης ώστε να μη μπορείς να δεις μέρος του πάρκου ούτε από το λόφο! Αυτό προφανώς θα επιφέρει εκτός από παράπονα και πολλά έσοδα παραπάνω! Αν εγώ ήξερα ότι δεν υπάρχει τρόπος να δεις το πάρκο ελεύθερα, τότε πιθανότατα θα έκλεινα το εισιτήριο των 7,5€ από το ίντερνετ. Αν το πάρεις όμως από τα εκδοτήρια στην είσοδο κοστίζει 8,50€. Δεν ασχοληθήκαμε άλλο.
Μας περίμενε άλλωστε το Camp Nou!
Last edited:
