Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 14ο: Οδηγώντας στον Road 955 με τελικό προορισμό το Tornio, κάνοντας ενδιάμεσες στάσεις στο Levi και στο Rovaniemi
24 Ιανουαρίου 2025​

Η διαδρομή 955 διέρχεται από το Lemmenjoki National Park και από τη Hammastunturi Wilderness Area που χαρακτηρίζονται από κυματιστούς λόφους οι οποίοι καλύπτονται από ένα μικτό δάσος πεύκου και σημύδας. Λίμνες και ποτάμια συμπληρώνουν το τοπίο.

Το Lemmenjoki είναι το μεγαλύτερο Εθνικό Πάρκο της Φινλανδίας και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Ο θρυλικός ποταμός Lemmenjoki (που σημαίνει Ποτάμι της Αγάπης), μήκους 80 Km, διασχίζει το Πάρκο. Στις όχθες του ποταμού αναπτύχθηκε για πολλά χρόνια η χρυσοθηρία. Ακόμη και σήμερα, τουρίστες και ντόπιοι επιδίδονται στο κυνήγι του πολύτιμου μετάλλου. Σε αυτήν τη γη έζησαν για πολλά χρόνια νομαδική ζωή οι αυτόχθονες Sámis και τα κοπάδια τους και εδώ βρισκόταν η κατοικία του Kaapin Jouni, του «άρχοντα των ταράνδων» της εποχής εκείνης.

Και αφού η περιοχή ήταν από πάντα το σπίτι των Sámis και των ζώων τους, αυτό δε θα μπορούσε να αλλάξει ούτε και σήμερα. Το Lemmenjoki είναι η περιοχή που οι βοσκοί αφήνουν ελεύθερα τα κοπάδια τους, μόλις τελειώσει ο χειμώνας και λιώσει το χιόνι, για να τραφούν μόνα τους και να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της άγριας φύσης. Γι΄ αυτό υπήρχε φράχτης πάρα πολλών χιλιομέτρων κατά μήκος του δρόμου 955. Σε καμία άλλη περιοχή της Λαπωνίας δεν είδαμε περίφραξη, παρά μόνο εδώ.

Σε αυτήν τη διαδρομή συναντήσαμε τον μεγαλύτερο αριθμό ελεύθερων ταράνδων. Άλλωστε, στην περιοχή υπάρχουν πολλές φάρμες εκτροφής. Συνήθως, μέχρι τώρα, βλέπαμε ένα ή δύο ζώα στην άκρη του δρόμου ή στις όχθες των παγωμένων λιμνών όπου υπήρχαν δέντρα με βρύα στους κορμούς τους. Φανταστείτε πόση ώρα είχε να περάσει κάποιο όχημα από εδώ, που στη μέση του δρόμου 955 υπήρχε ξαπλωμένο ένα ολόκληρο κοπάδι. Μόλις κατάλαβαν ότι τους πλησιάζουμε, σηκώθηκαν και άρχισαν να τρέχουν αλαφιασμένοι. Σταματήσαμε μακριά τους για να μην τους τρομάξουμε.

Η Φ. κατέβηκε, νομίζοντας ότι θα καταφέρει να τους πλησιάσει, αλλά αυτοί έτρεξαν προς το δάσος. Παρόλα αυτά, καταφέραμε να πάρουμε αρκετές φωτογραφίες και videos με τα κινητά.

Το μεγαλύτερο μέρος του Εθνικού Πάρκου Lemmenjoki ήταν μια πραγματική ερημιά. Οδηγούσαμε για πολλή ώρα χωρίς να συναντήσουμε κανένα άλλο όχημα, νιώθοντας την απεραντοσύνη που απλωνόταν μπροστά μας και γύρω μας να μην έχει τέλος. Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στον 955 δεν περιμέναμε ότι θα ήταν τόσο γραφικός και μοναχικός. Οδηγώντας πάνω στο παγωμένο οδόστρωμα και έχοντας αυτό το τοπίο γύρω μας νιώθαμε ότι είχαμε μεταφερθεί με έναν μαγικό τρόπο σε μια αστραφτερή και ολόλευκη χώρα των θαυμάτων. Και στις δύο πλευρές του δρόμου δεν είδαμε τίποτα άλλο παρά ανέγγιχτη φύση καλυμμένη από αφράτο χιόνι.

Κάναμε μια παράκαμψη για να δούμε το camping Valkeaporo με τις εξοχικές κατοικίες δίπλα στη Λίμνη Menesjärvi. 9 ξύλινα σπιτάκια προσφέρουν θέα στη Λίμνη και η διαμονή εδώ περιλαμβάνει και άλλες δραστηριότητες. Οι ιδιοκτήτες του εξοχικού αυτού «χωριού», το οποίο εδρεύει στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου Lemmenjoki, δηλώνουν ειδικοί στις ξεναγήσεις στην ειδυλλιακή φύση και συλλέκτες χρυσού για πάνω από 30 χρόνια στην περιοχή Morgamoja. Προτρέπουν, λοιπόν, τους επισκέπτες να μείνουν στα καταλύματά τους, να επισκεφθούν τα αξιοθέατα της περιοχής κάνοντας εκδρομές με σκάφος στον ποταμό Lemmenjoki και να πάρουν μέρος στο κυνήγι χρυσού έχοντας το δικαίωμα να κρατήσουν δικά τους έως 3 γραμμάρια, αν φυσικά καταφέρουν να τα συγκεντρώσουν. Την επόμενη φορά που θα επισκεφθούμε τη χώρα θα είναι καλοκαίρι και σίγουρα θα εξετάσουμε την περίπτωση να μείνουμε σε ένα τέτοιο μέρος και να πάρουμε μέρος σε τέτοιου είδους δραστηριότητες.

Εδώ για περισσότερες πληροφορίες: Valkeaporo.fi | Majoitusta ja retkiä Lemmenjoen upeissa maisemissa | Valkeaporo on erikoistunut Lemmenjoen kansallispuistossa tehtäviin retkiin ja ohjelmapalveluihin.

Όταν επιστρέψαμε στον 955 ξεδιπλώθηκαν στο βάθος του ορίζοντα εικόνες απείρου κάλλους. Το θέαμα μάς καθήλωσε και μάς ανάγκασε να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και σταθήκαμε στο κέντρο αυτής της απίθανης περιφερειακής οδού που δεν είχε σταματήσει ούτε λεπτό να μάς εξιτάρει και να μάς χαρίζει απλόχερα μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές.

Συνήθως, ο ήλιος στη δύση του έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει με τρόπο μαγικό τα τοπία και να κλέβει την παράσταση. Στη Λαπωνία, όμως, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εδώ, τα ηλιοβασιλέματα έρχονται απλά για να προσθέσουν το χρώμα στα ονειρεμένα και απόκοσμα ολόλευκα τοπία διακόπτοντας για λίγο την ατέρμονη μονοχρωμία.

Είχαμε μπει, πλέον, στη Hammastunturi Wilderness Area. Το κεντρικό τμήμα της περιοχής είναι τα υψίπεδα Kehäpää, Hammastunturi και Appistunturi Fells, οι υψηλότερες κορυφές των οποίων υψώνονται μέχρι και 500 μέτρα. Τα πλούσια πευκοδάση είναι το χαρακτηριστικό της περιοχής και η σημερινή θερμοκρασία των -20 βαθμών Κελσίου είχαν βοηθήσει ώστε τα δέντρα να φορέσουν τα πιο αφράτα τους παπλώματα.

Φτάσαμε στο χωριό Pokka. Χωριό Pokka το λένε αυτοί, αλλά εμείς το μόνο που είδαμε ήταν δυό τρεις καλύβες και ένα μπαρ-βενζινάδικο και νομίσαμε, προς στιγμήν, ότι διακτινιστήκαμε σε κάποιον αμερικάνικο ή καναδικό δρόμο και ιδού γιατί το λέω αυτό:

Το Pokka κατέχει το ρεκόρ Φινλανδίας, από τον Ιανουάριο του 1999, ως το πιο κρύο μέρος της χώρας όταν μετρήθηκε θερμοκρασία -51,5° C. Μέχρι και εταιρεία ρούχων δημιουργήθηκε με την ονομασία Pokka -52° C. Το όνομα του brand, φυσικά, οφείλεται στο φινλανδικό ρεκόρ παγετού των -51,5° C. Τα ρούχα είναι εμπνευσμένα από τη Λαπωνική φύση και ιδού το site της εταιρείας για να δείτε τα συνολάκια.

Pokka -52°C - Outdoor Clothing

Το Tieva-Baari, που βρίσκεται πάνω στον δρόμο 955, είναι μια «όαση» μέσα στη λευκή «έρημο». Οι πόρτες του άνοιξαν τον Ιούλιο του 1985. Καφές με ψωμάκια, σνακ και καύσιμα είναι τα αγαπημένα προϊόντα του μπαρ που παραμένουν αναλλοίωτα καθόλη τη διάρκεια της πορείας του. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που σταματούν στο μπαρ του Pokka είναι τυχαίοι περαστικοί. Μερικές φορές έρχονται και αεροσκάφη για ανεφοδιασμό. Υπάρχει ένα αεροδρόμιο στο χωριό Pokka που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1950 το οποίο χρησιμοποιείται από μικρά αεροπλάνα.

Το Hanhimaa, που συναντήσαμε μισή ώρα αργότερα ήταν, οφθαλμοφανώς, ένα «κανονικό» παραποτάμιο χωριό. Hanhimaa σημαίνει χήνα και προέρχεται από το γεγονός ότι στις χήνες άρεσε να δειπνούν στον ποταμό Lismajoi που διαρρέει το χωριό.

Σε εμάς, άρεσε ένα σπίτι δίπλα στον δρόμο και γι΄ αυτό σταματήσαμε. Μας θύμισε το σπίτι της μάγισσας από το παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ» γιατί οι καφέ σανίδες από τις οποίες ήταν κατασκευασμένο έμοιαζαν με πλάκες σοκολάτας.

Χωρίς καμία άλλη στάση φτάσαμε στο Levi. Το Levi είναι το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο στη Φινλανδία. Το θέρετρο βρίσκεται στο χωριό Sirkka του δήμου Kittilä και εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο Kittilä και από τον σιδηροδρομικό σταθμό Kolari. Είναι ένας προορισμός γνωστός για τις εγκαταστάσεις υψηλών προδιαγραφών και έχει ψηφιστεί πολλές φορές ως το καλύτερο φινλανδικό χιονοδρομικό κέντρο της χρονιάς. Γι΄ αυτό φιλοξενεί και το Παγκόσμιο Κύπελλο σκι. Φημίζεται, επίσης, για τη νυχτερινή ζωή και τη χαλαρή νεανική του αύρα. Πράγματι, όταν κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο νιώσαμε αμέσως την ανέμελη και παρεΐστικη ατμόσφαιρα της μικρής αυτής πόλης.

Με 43 πίστες (17 από τις οποίες είναι φωτισμένες), 27 λιφτ, γήπεδα χόκεϊ και ένα σωρό άλλες εγκαταστάσεις είναι λογικό να κατακλύζεται από χιλιάδες επισκέπτες που αναζητούν περιπέτεια και διασκέδαση στο καλύτερο θέρετρο της χώρας. -21 βαθμούς Κελσίου έδειχνε το θερμόμετρο και ένα ψιλό-ψιλό χιονάκι έπεφτε όταν πλησιάσαμε την πίστα του χόκεϊ για να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα που βρισκόταν σε εξέλιξη. Στην άκρη της πίστας, κάτω από μια τριγωνική τέντα, ένας DJ έπαιζε μουσική στη διαπασών «σιγοντάροντας» τους παίκτες οι οποίοι επιδίδονταν σε σκληρό παιχνίδι, σώμα με σώμα, και παρόλο που ανέπτυσσαν μεγάλες ταχύτητες φρέναραν τόσο αριστοτεχνικά που κοκάλωναν ακαριαία. Δεν είχα ξαναδεί αγώνα χόκεϊ από τόσο κοντά και εντυπωσιάστηκα.

Παραδίπλα, μια μεγάλη παρέα σκιέρ είχε τοποθετήσει ηχεία πάνω στο χιόνι και χόρευε στους ρυθμούς της disco μουσικής. Όλο το θέρετρο ζούσε σε ρυθμούς πάρτι. Μπήκαμε και εμείς αμέσως στο κλίμα θέλοντας να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά του. Χωθήκαμε στα δρομάκια της χιονοπόλης. Ωραία ξενοδοχεία, ατμοσφαιρικά εστιατόρια γεμάτα με κόσμο, μαγαζιά με ρούχα, με σουβενίρ και διακοσμητικά, γκαλερί με έργα ζωγραφικής συνέβαλαν στη δημιουργία ενός όμορφου χειμερινού συνόλου. Μια παλλόμενη καρδιά γεμάτη κέφι και ζωντάνια, παρά το ψοφόκρυο.

Μπήκαμε σε πολλά μαγαζιά αναζητώντας γουστόζικα σουβενίρ και πράγματι εδώ βρήκαμε ιδιαίτερα αναμνηστικά που δεν είχαμε δει πουθενά αλλού μέχρι τώρα. Ακριβά μεν, ωραία και πρωτότυπα δε. Κάναμε τα ψώνια μας και συνεχίσαμε να εξερευνούμε το κομψό θέρετρο.

Ακολουθήσαμε ανηφορική πορεία προς την κορυφή του βουνού τη μαγική μπλε ώρα.

Εδώ ψηλά, βρίσκεται το εστιατόριο Tuikku που προσφέρει θέα προς το χωριό, αλλά και προς τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου.

Τη θέα προς το χωριό δεν την είδαμε γιατί είχε νυχτώσει, αλλά απολαύσαμε ένα απόκοσμο τοπίο με τον αέρα να παγώνει, στη στιγμή, όποιο σημείο του σώματος ήταν εκτεθειμένο. Πήρα, όμως, πολύ ατμοσφαιρικές φωτογραφίες σε απόσταση αναπνοής από τις διάσημες φωταγωγημένες πίστες σκι του Levi.

Κατεβαίνοντας από την κορυφή συνεχίσαμε να εξερευνούμε το πολυτελές θέρετρο συναντώντας κι άλλα εστιατόρια, κι άλλα γήπεδα χόκεϊ, κι άλλες πίστες του σκι, κι άλλες εγκαταστάσεις.

Ο χρόνος κυλούσε και εμείς είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι το Tornio. Υπήρχαν δύο οδικές επιλογές για να φτάσουμε στον προορισμό μας.

1. Μέσω Ε8: 270 Km-3 ώρες και 31 λεπτά
2. Μέσω 79 και Ε75: 290 Km-3 ώρες και 34 λεπτά

Επιλέξαμε τη δεύτερη περίπτωση, γιατί μέσω αυτής της διαδρομής θα είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε, για ακόμα μια φορά, στο Rovaniemi εν μέσω χιονόπτωσης, γεγονός που όλοι μας θέλαμε να απολαύσουμε κάνοντας μια τελευταία βόλτα στο πανέμορφο χωριό του Άι Βασίλη. Φτάσαμε στο Rovaniemi γύρω στις 20:30 και η πρώτη μας στάση ήταν στα πρώην βορειότερα McDonald's του κόσμου. Τον τίτλο «northernmost McDonald's restaurant in the world» έχασαν όταν η αλυσίδα άνοιξε εστιατόριο στο Tromsø της Νορβηγίας και έκλεισε το κατάστημα στο Murmansk της Ρωσίας, το 2022. Είναι, όμως, το official φαγάδικο του Άι Βασίλη, τίτλο που δεν μπορεί κανείς να του αφαιρέσει.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο τουρίστες, αλλά και ντόπιους με παιδιά. Οι Κινέζοι κατείχαν την πλειοψηφία των πελατών. Εγώ έριξα την ιδέα να πάμε για καμιά πίτσα στο κέντρο του Rovaniemi, αλλά δεν εισακούστηκα οπότε μείναμε εδώ.

Στις 21:30 παρκάραμε στον μεγάλο χώρο στάθμευσης του χωριού του Άι Βασίλη. Χιόνιζε ασταμάτητα. Ξεκινήσαμε για τη μεγάλη μας βόλτα περνώντας πρώτα-πρώτα από την Arctic Circle Line. Το θερμόμετρο έδειχνε -9 βαθμούς Κελσίου και ο τεράστιος χιονάνθρωπος στεκόταν αγέρωχος έξω από το Γραφείο του Αγίου.

Στο χωριό δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Τα κτίρια ήταν φωταγωγημένα υπέροχα, το ίδιο και τα πανύψηλα δέντρα που είχαν, ήδη, αρχίσει να συσσωρεύουν πάνω στα κλαδιά τους ένα κατάλευκο στρώμα χιονιού. Αυτή η βόλτα ήταν, μακράν, η ωραιότερη σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φορές.

Ακόμα και το γυάλινο χωριό με τα πολυτελή igloo έδειχνε ομορφότερο και τέλεια εναρμονισμένο με το ολόλευκο τοπίο.

Την ησυχία και τη γαλήνη του περιπάτου μας ήρθαν να ταράξουν δεκάδες βεγγαλικά που φώτισαν τον ουρανό με χρώματα σχηματίζοντας ευφάνταστα και ποικίλα σχέδια.

Μια γαμήλια τελετή λάμβανε χώρα, εν μέσω σφοδρής χιονόπτωσης, στο χωριό του Άι Βασίλη. Η νύφη φορούσε ένα μακρύ, κοντομάνικο νυφικό και είχε ριγμένη στους ώμους της μια κάπα, ενώ κρατούσε ένα ποτήρι με κρασί στο γυμνό της χέρι. Ήθελα να ΄ξερα δεν είχε ξεπαγιάσει με τον ψόφο που έκανε; Ο γαμπρός ήταν πιο ζεστά ντυμένος. Δύο χορεύτριες, κρατώντας φωτιές στα χέρια τους, εκτελούσαν μια χορογραφία ενώ λιγοστοί καλεσμένοι στέκονταν εκατέρωθεν του ζευγαριού παρακολουθώντας το δρώμενο. Ιδού και τα τεκμήρια:

Χαζέψαμε και εμείς το αναπάντεχο γεγονός για λίγη ώρα και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο αποχαιρετώντας οριστικά το Rovaniemi και το χωριό του Άι Βασίλη. 131 Km μας χώριζαν από τον τελικό προορισμό μας, το Hoteli Olof στο Tornio. O E75 ήταν ο οδικός μας άξονας για να φτάσουμε ως εκεί. Δύσκολη διαδρομή, χιόνιζε πολύ, τα φορτηγά με τα τεράστια φώτα τους μάς τύφλωναν από μακριά και μάς πετούσαν τεράστιες ποσότητες πάγου πάνω στο παρμπρίζ καθώς περνούσαν από δίπλα μας.

Δύο ώρες, μαζί με τις ολιγόλεπτες στάσεις, μάς πήρε για να προσεγγίσουμε την πόλη του Tornio.

To Hoteli Olof βρίσκεται δίπλα στη Γέφυρα του ποταμού Torne. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής είχαμε λάβει mail ότι αν φτάναμε μετά τις 00:00 το κλειδί του διαμερίσματος θα έπρεπε να το αναζητήσουμε στο παρακείμενο K-market, αφού η reception του ξενοδοχείου θα έκλεινε ακριβώς τα μεσάνυχτα. Το ωράριο του super market ήταν μέχρι τη 01:00 μετά τα μεσάνυχτα, οπότε το προλάβαμε ανοιχτό, αφού φτάσαμε γύρω στις 00:30. Μάλιστα, ψωνίσαμε και κάτι λίγα φαγώσιμα και νερά.

Το διαμέρισμα ήταν στον 3ο όροφο και είχε 1 κρεβατοκάμαρα, μεγάλο σαλόνι και κουζίνα. Διέθετε, όμως, πρωινό μέσα στην τιμή οπότε την επόμενη μέρα δε θα είχαμε να κάνουμε ετοιμασίες, αφού θα τα βρίσκαμε όλα έτοιμα στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου.

Κάναμε μπανάκι για να διώξουμε από πάνω μας την κούραση και να χαλαρώσουμε από το μακρύ ταξίδι και τις περιπέτειες της ημέρας. Αργήσαμε να κοιμηθούμε, αλλά ξαπλώσαμε με τη σκέψη ότι την επομένη μάς περίμενε μια καινούρια και περιπετειώδης ημέρα.

Ο χάρτης των διαδρομών της σημερινής ημέρας:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!