Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 18ο: Πρώτη ημέρα στο Ελσίνκι
Μέρος 2ο
26 Ιανουαρίου 2025​

Αφήσαμε ξοπίσω μας την Πλατεία Γερουσίας και τον ογκώδη Καθεδρικό Ναό και κατηφορίσαμε την οδό Katariinankatu (παράλληλη της Unioninkatu). Από αυτόν τον δρόμο διέρχεται το τραμ και στην αριστερή του πλευρά είδαμε όμορφα νεοκλασικά κτίρια, με εσωτερικές αυλές, τα οποία στεγάζουν το Μουσείο της πόλης. Το El Fant είναι ένα καφέ-μπαρ που λειτουργεί στο ισόγειο ενός εξ αυτών των κτιρίων και εκεί μπήκε ο Α. προς αναζήτηση καφέ, ενώ εγώ είχα τον χρόνο να πάρω μερικές φωτογραφίες του δρόμου και των οικοδομημάτων του.

Στην Πλατεία Αγοράς υπήρχε περισσότερη κίνηση. Βέβαια, το απόγειο της δημοτικότητάς της είναι στις αρχές Οκτωβρίου, όταν ξεκινά η ετήσια αγορά ρέγγας που χρονολογείται από το 1743. Τώρα, ήταν γεμάτη από κιόσκια με είδη ρουχισμού, σουβενίρ, λουλούδια, μούρα και φυσικά με θερμαινόμενες καντίνες πρόχειρου φαγητού. Στη μια σέρβιραν σούπα σολομού και στην άλλη hot dogs. Ήθελα να δοκιμάσω τη σούπα, αλλά ο συνωστισμός και η ουρά στο ταμείο με απέτρεψαν. Είχαμε αρκετά αξιοθέατα ακόμα που θέλαμε να δούμε πριν σκοτεινιάσει, γι΄ αυτό προχωρήσαμε. Ευτυχώς, εδώ στο Ελσίνκι νύχτωνε γύρω στις 17:30.

Μπροστά από την Πρεσβεία της Σουηδίας είδαμε να ορθώνεται ο οβελίσκος της Αυτοκράτειρας που είναι το παλαιότερο δημόσιο μνημείο της πόλης και έργο του, γνωστού σε όλους μας πλέον, Carl Ludvig Engel. Κατασκευάστηκε για να τιμήσει τη μνήμη της πρώτης επίσκεψης της αυτοκράτειρας Alexandra Feodorovna (της γερμανικής καταγωγής συζύγου του Νικολάου Α΄) στο Ελσίνκι. Όμως, έλειπε από την κορυφή η μπρούτζινη σφαίρα με τον δικέφαλο αετό.

Πλησιάσαμε στην άκρη του λιμανιού για να αγναντέψουμε τα γαλήνια νερά και να δούμε τα νησάκια που επιπλέουν στη Βαλτική Θάλασσα. Από την Πλατεία Αγοράς υπάρχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με το νησί του φρουρίου Suomenlinna όλο τον χρόνο και το καλοκαίρι γίνονται κρουαζιέρες στα αξιοθέατα του Αρχιπελάγους. Πέρυσι, που πήγαν τα παιδιά στο φρούριο, τα νερά ήταν παγωμένα. Παρόλα αυτά τα καραβάκια εκτελούσαν κανονικά τα δρομολόγια.

Η HSL διατηρεί ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Suomenlinna και πήγαμε στην αποβάθρα για να πληροφορηθούμε το ωράριο αναχώρησης και επιστροφής των πλοίων για την αυριανή μας επίσκεψη στο φρούριο.

Ενημερωμένοι, πλέον, κινήσαμε για να δούμε από πολύ κοντά κάτι που μάς τράβηξε την προσοχή και μάς τσίγκλησε την περιέργεια. Το Allas Pool είναι ένα θαλάσσιο σπα και μια όαση αστικής κουλτούρας ακριβώς στην καρδιά της πόλης. Πήγαμε, λοιπόν, να απολαύσουμε με τα ίδια μας τα μάτια τους Φινλανδούς να ψυχαγωγούνται, μπαινοβγαίνοντας από πισίνα σε πισίνα, μέσα στο ψοφόκρυο. Το κέντρο διαθέτει σάουνες, πισίνες ζεστού νερού και πισίνα θαλασσινού νερού της οποίας η θερμοκρασία παραμένει αντίστοιχη με αυτήν της Βαλτικής Θάλασσας, καθιστώντας δυνατή την εμπειρία της αυθεντικής φινλανδικής κολύμβησης στον πάγο τους χειμερινούς μήνες. Όλες τις πισίνες τις τιμούσαν με μεγάλη χαρά και άνεση οι κάτοικοι του Ελσίνκι. Υπάρχει, επίσης, ένα καφέ, το εστιατόριο Seagrill και το Allas Sky Bar. Τη ρόδα που βρίσκεται παραπέρα θα την αφήσω ασχολίαστη.

Το κόκκινο χαλίκι που υπάρχει στο πλακόστρωτο δάπεδο το ρίχνουν σε πεζοδρόμια-πλατείες-αυλές όταν υπάρχει χιόνι για να μην γλιστράνε οι πεζοί ​

Ένα κανάλι, που σκάφτηκε τον 19ο αιώνα, μετέτρεψε τη χερσόνησο Katajanokka σε τεχνητό νησί. Σήμερα, υπάρχουν 4 γέφυρες κατά μήκος του καναλιού που συνδέουν την Katajanokka με την περιοχή του κέντρου της πόλης. Μάλιστα, το Allas Pool, το οποίο μόλις είχαμε επισκεφθεί, βρίσκεται στη νότια άκρη του τεχνητού νησιού, απέναντι από την Πλατεία Αγοράς. Σταθήκαμε πάνω στην πρώτη γέφυρα για να απολαύσουμε τη θέα και να φωτογραφίσουμε τις υπόλοιπες.

και συνεχίσαμε για το επόμενο αξιοθέατο το οποίο κατέχει περίοπτη θέση πάνω στο νησί Katajanokka. Ο Καθεδρικός Ναός Ουσπένσκι (Uspenskin katedraali) είναι η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία στη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, η οποία ατενίζει την πόλη από την κορυφή του λόφου.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά, στρέφοντας τον φωτογραφικό φακό προς τον ολόλευκο Καθεδρικό Ναό, το αντίπαλο δέος του Uspenskin. Από μακριά οι πράσινοι τρούλοι ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακοί.

Είχαμε αρχίσει να νιώθουμε το κρύο οπότε, δίχως χρονοτριβή, μπήκαμε στο εσωτερικό. Η είσοδος είναι δωρεάν και οι επισκέπτες ήταν πολλοί. Βρήκαμε δύο ελεύθερες καρέκλες και καθίσαμε, νιώθοντας αμέσως τη ζεστασιά να αγκαλιάζει τα παγωμένα κορμιά μας. Και οι καρεκλίτσες ήταν βάλσαμο μετά από τόσο περπάτημα. Πλούσιος είναι ο εσωτερικός διάκοσμος που στολίζει την εκκλησία με πολύτιμες εικόνες.

Καθαγιάστηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1868, κατόπιν αιτήματος του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β', και με τους χρυσούς τρούλους και την πρόσοψη από κόκκινο τούβλο είναι ένα από τα πιο ξεκάθαρα σύμβολα του ρωσικού αντίκτυπου στη φινλανδική ιστορία.

Ένα κατηφορικό δρομάκι, με τα διπλά και πανεύκολα ονόματα Borgmästarebrinken-Pormestarinrinne, μάς οδήγησε στη Μαρίνα του Ελσίνκι η οποία προσφέρει ανεμπόδιστη θέα στο Βόρειο Λιμάνι.

Από τον 19ο αιώνα έως τα μέσα του 20ου αιώνα, η Katajanokka ήταν μια περιοχή κακής φήμης όπου συχνά ασκούνταν παράνομες πωλήσεις ποτών και πορνεία. Για πολύ καιρό η εικόνα της βόρειας ακτής, στην οποία απολαμβάναμε τον περίπατό μας, κυριαρχούνταν από μεγάλες αποθήκες που αργότερα έγιναν εστιατόρια και καφέ.

Μια τεράστια άγκυρα με την αλυσίδα της και μια προπέλα είναι τα στολίδια αυτής της πρώην τούβλινης αποθήκης δίπλα στο νερό στην οποία σήμερα στεγάζεται ένα καταξιωμένο εστιατόριο με αστέρι Michelin που πολύ μάς άρεσε, μπαίνοντας στον πειρασμό να «κλέψουμε» αρκετές φωτογραφίες από το υπέροχο εξωτερικό του.

Απέναντί μας είχαμε έναν από τους ωραιότερους δρόμους της πρωτεύουσας, την οδό Pohjoisranta, με τα επιβλητικά κτίρια. Και σε αυτό το σημείο, κάπως άρχισα να γοητεύομαι από αυτήν την περιοχή του Ελσίνκι με τα αριστοκρατικά οικοδομήματα, την υδάτινη παρουσία και την πληθώρα των αραγμένων σκαφών στο κλειστό Βόρειο Λιμάνι.

Από την απέναντι πλευρά, εντυπωσιακή παρουσία δήλωνε στις φωτογραφίες και το Katajanokka το οποίο, μόλις, είχαμε εγκαταλείψει οδεύοντας, ξανά, προς την Πλατεία Αγοράς και το Νότιο Λιμάνι. Αφού, όμως, πρώτα απαθανατίσαμε τις γέφυρες που συνδέουν το τεχνητό νησί με την υπόλοιπη πόλη.

Διασχίσαμε την Kauppatori και στρίψαμε αριστερά, στην οδό Eteläranta, φτάνοντας μπροστά στο κτίριο της Παλιάς Αγοράς (Old Market Hall). Η Αγορά ήταν κλειστή, λόγω Κυριακής,

αλλά η παρακείμενη προβλήτα μάς έδωσε πολλά φωτογραφικά ερεθίσματα. Γλάροι ξεκουράζονταν πάνω στο ξύλινο δάπεδο, αγναντεύοντας, μαζί με εμάς, το σημαντικότερο και πιο πολύβουο κομμάτι της πρωτεύουσας. Μετά, ανοίγοντας τα μεγάλα φτερά τους πετούσαν πάνω από τα νερά της Βαλτικής Θάλασσας και χάνονταν στο βάθος του Νότιου Λιμανιού του Ελσίνκι.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας κατά μήκος του Λιμανιού και όταν είδαμε από μακριά τη Γερμανική Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία (German Evangelical Lutheran Congregation in Finland) να ορθώνεται πάνω στον λόφο, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε κατά κει.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, διάβασα ότι η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Φινλανδίας είναι μια από τις μεγαλύτερες λουθηρανικές εκκλησίες στον κόσμο. Είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό σώμα της χώρας, και στα τέλη του 2022, το 65,2% των Φινλανδών ήταν μέλη της εκκλησίας.

Εμάς, μάς τράβηξε η νεογοτθική αρχιτεκτονική του ναού και θελήσαμε να τον περιεργαστούμε από κοντά. Ήταν, λοιπόν, φυσική συνέπεια να αναζητήσω κάποιες πληροφορίες οι οποίες με ενημέρωσαν ότι η Γερμανική Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία δημιουργήθηκε για γερμανόφωνους κατοίκους στη Φινλανδία. Είναι μέρος της φινλανδικής εκκλησίας και ανήκει στη σουηδική επισκοπή του Porvoo. Το κτίριο χτίστηκε το 1864.

Δεν ήταν όμορφη μόνο η εκκλησία, αλλά ολόκληρη η συνοικία και φυσικά το Πάρκο Tähtitorninvuori το οποίο απλώνεται στην κορυφή ενός βραχώδους λόφου, πάνω από το Νότιο Λιμάνι. Αν και χειμώνας, φάνηκε ότι το Πάρκο είναι πλούσιο σε χλωρίδα με πολλά δέντρα και πράσινο χλοοτάπητα. Ένα ανηφορικό λιθόστρωτο δρομάκι μάς οδήγησε στην είσοδο του Αστεροσκοπείου του Ελσίνκι το οποίο σχεδιάστηκε το 1834 από τη μεγάλη αρχιτεκτονική φίρμα, τον Engel, τον οποίο, θέλατε δε θέλατε, μάθατε και εσείς μέσα από αυτήν την αφήγηση. Σήμερα, το Αστεροσκοπείο λειτουργεί ως δημόσιο κέντρο αστρονομίας και δεν χρησιμοποιείται για ερευνητικούς σκοπούς. Αστρονομικές παρατηρήσεις δεν μπορούν, πλέον, να γίνουν από εδώ λόγω της φωτορύπανσης από την πόλη.

Ήταν πολύ όμορφος ο περίπατος μέσα σε αυτό το Πάρκο, το οποίο κάποτε ήταν μέρος της οχύρωσης της πόλης αλλά και «φάρος» για τα καράβια, αφού εδώ πάνω άναβαν φωτιές για να οδηγηθούν οι ναυτικοί με ασφάλεια στο λιμάνι.

Σε κάθε ταξίδι που κάνω, πάντα, σκέφτομαι πως θα ήταν το τοπίο αν βρισκόμουν στον προορισμό της επίσκεψής μου κάποια άλλη εποχή του χρόνου. Ας πούμε, πόσο πιο όμορφο θα ήταν το Tähtitorninvuori την άνοιξη με τα ανθισμένα λουλούδια ή το καλοκαίρι με τη δροσιά κάτω από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων; Σίγουρα, θα είναι το αγαπημένο μέρος των κατοίκων οι οποίοι είναι πολύ τυχεροί έχοντας μέσα στα πόδια τους ένα τέτοιο μέρος απόδρασης από την πολύβουη πόλη.

Ανάμεσα από δύο κτίρια είδα να ξεπροβάλλουν οι σουβλεροί πύργοι του ναού του Αγίου Ιωάννη με το χάλκινο χρώμα. Εκεί θα πάμε τώρα, είπα στον Α.

Κάναμε διάφορους ελιγμούς, περάσαμε ακόμα και μέσα από μια περιφραγμένη παιδική χαρά με δύο εισόδους/εξόδους, για να κόψουμε δρόμο και να βρεθούμε πιο εύκολα και πιο γρήγορα έξω από τη St. John's Church (Johanneksenkirkko).

Τι ωραία εκκλησία ήταν αυτή! Αλλά και η γειτονιά δεν υπολειπόταν ομορφιάς! Τον 18ο και 19ο αιώνα, οι κάτοικοι αυτής της περιοχής, που ονομάζεται Punavuori, ήταν κυρίως ναυτικοί και ψαράδες που ζούσαν σε ξύλινες εξοχικές κατοικίες λόγω της γειτνίασης με τη θάλασσα. Ήταν, δηλαδή, μια κατοικημένη περιοχή για τη φτωχή εργατική τάξη. Η περιοχή άλλαξε προς το χειρότερο τη δεκαετία του 1870, όταν εδώ εγκαταστάθηκαν πολλοί εγκληματίες και λαθρέμποροι, αποκτώντας κακή φήμη η οποία παρέμεινε μέχρι τη δεκαετία του 1970.

Παρόλα αυτά, η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη ολοκληρώθηκε το 1891, αντιπροσωπεύει το νεογοτθικό στιλ και είναι και αυτή λουθηρανική. Είναι η μεγαλύτερη πέτρινη εκκλησία στη Φινλανδία και μπορεί να φιλοξενήσει 2.600 άτομα.

Σήμερα, οι κάτοικοι της συνοικίας Punavuori ανήκουν στη μεσαία τάξη και τον χειμώνα ψυχαγωγούνται στο παγοδρόμιο Johanneksenpuisto που θεωρείται ένα από τα πιο ακριβά τεχνητά παγοδρόμια στη Φινλανδία. Ήταν Κυριακή και ολόκληρες οικογένειες επιδίδονταν με μεγάλη δεξιοτεχνία στο αγαπημένο τους σπορ.

Απέναντι από το παγοδρόμιο, ένα εντυπωσιακό κτίριο τράβηξε την προσοχή μας. Δεν ήταν άλλο από το Μουσείο Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού (Arkitektur-och designmuseet) το οποίο ιδρύθηκε πρόσφατα, στις αρχές του 2024, με τη συγχώνευση του Μουσείου Αρχιτεκτονικής και του Μουσείου Σχεδιασμού. Η πορεία μας, όμως, δεν ήταν προς το μέρος του γι΄ αυτό αρκεστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες ακολουθώντας στη συνέχεια αντίθετη κατεύθυνση.

Το Πάρκο Sinebrychoff ήταν ο επόμενος στόχος μας, σε απόσταση 1.000 μέτρων από τον ναό του Αγίου Ιωάννη. Φτάνοντας στον προορισμό μας δεν είχαμε αλλάξει γειτονιά, αφού το Sinebrychoffin puisto (το Πάρκο δηλαδή) ανήκει στη συνοικία Punavuori, για την οποία μίλησα πιο πριν. Το Πάρκο πήρε το όνομά του από τη ζυθοποιία Sinebrychoff η οποία είχε τις εγκαταστάσεις της εδώ, από το 1819 έως το 1992. Μάλιστα, ο σημερινός χώρος αναψυχής ήταν ο ιδιωτικός κήπος του ρωσικής καταγωγής επιχειρηματία ο οποίος έφτιαξε τη βίλα του κατά μήκος της οδού Bulevardi. Σήμερα, το σπίτι του στεγάζει το Sinebrychoff Art Museum. 750 έργα τέχνης συγκεντρώθηκαν από μέλη της οικογένειας τα οποία, τελικά, δωρήθηκαν στον φινλανδικό λαό δημιουργώντας τα θεμέλια για την εθνική γκαλερί της χώρας.

Η πόλη του Ελσίνκι απέκτησε το Πάρκο Sinebrychoff το 1965 και, πλέον, αποτελεί έναν πολύ αγαπημένο χώρο περιπάτου και άσκησης των κατοίκων οι οποίοι το προφέρουν Koffari ή Koff. Είδαμε κοπέλες να κάνουν jogging, ζευγάρια να έχουν βγάλει βόλτα τα σκυλάκια τους και ποδηλάτες να αθλούνται με τα ποδήλατά τους. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν τυχεροί γιατί, λόγω Κυριακής, είδαμε πολύ ωραίες εικόνες του τρόπου ζωής των ντόπιων. Το σύμβολο του Πάρκου είναι ένας οκτάπλευρος πύργος από κόκκινο τούβλο που χτίστηκε το 1865.

Την περιήγησή μας στο Πάρκο διέκοψε το τηλεφώνημα των παιδιών. Δεν είχαμε παραδώσει, ακόμη, το αυτοκίνητο οπότε σκέφτηκαν να αξιοποιήσουμε αυτό το γεγονός και να πεταχτούμε όλοι μαζί μέχρι το γραφικό Porvoo. Αγκαλιάσαμε με περισσή χαρά και ενθουσιασμό την ιδέα και τούς είπαμε ότι, το πολύ, σε 15 λεπτά θα βρισκόμασταν στο διαμέρισμα για να ξεκινήσουμε.

Την όμορφη και ιστορική Λεωφόρο Bulevardi ακολουθήσαμε. Αυτός ο δρόμος, που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα, μου άρεσε πολύ. Είχε ψηλά δέντρα και όμορφα κτίρια, πολλά από τα οποία είναι ηλικίας 100 χρόνων.

Έχω, ήδη, αναφέρει ότι το Sinebrychoff Art Museum βρίσκεται σε αυτήν τη Λεωφόρο, αλλά και το Θέατρο Alexander, το οποίο κοντοστάθηκα για να φωτογραφίσω, στολίζει όχι μόνο τον ιστορικό δρόμο αλλά και τη συνοικία Kamppi, δηλαδή τη γειτονιά μας αφού το διαμέρισμά μας απέχει, μόλις, 170 μέτρα από αυτό.

Είναι ένα ρωσικό θέατρο που χτίστηκε για να καλύψει τις ανάγκες της ρωσικής μειονότητας που ζούσε τότε στο Ελσίνκι. Ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1879 και τον Φεβρουάριο του 1880 πήρε το όνομά του από τον Ρώσο Τσάρο Αλέξανδρο Β΄. Ήταν απόγευμα Κυριακής όταν περάσαμε έξω από το Aleksanterin teatteri και είδαμε γονείς με μικρά παιδιά να εισέρχονται στο κτίριο. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι κάποια παιδική παράσταση λάμβανε χώρα στο εσωτερικό του.

Τα παιδιά μάς περίμεναν μέσα στο αυτοκίνητο, το οποίο είχαμε παρκάρει έξω από την πολυκατοικία που βρισκόταν το διαμέρισμά μας. Λόγω Κυριακής δεν υπήρχε χρέωση για τη στάθμευση. Πολλαπλά τα οφέλη αυτής της ημέρας στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας. Αλλάξαμε μόνο παπούτσια και χωρίς καθυστέρηση ξεκινήσαμε για το Porvoo.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 16
• 17
• 18
• 19
• 20
• 22
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 18 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!