Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 3ο: Η πρωινή βόλτα στη γειτονιά μας και η επίσκεψη στο χωριό του Άι Βασίλη
18 Ιανουαρίου 2025​

Η ανυπομονησία για το έξω δε με άφησε να κοιμηθώ πολύ. Κανένα κτίριο στη Λαπωνία δεν έχει παντζούρια στα παράθυρα ή στις μπαλκονόπορτες, οπότε μόλις ένιωσα το λιγοστό φως να τρυπώνει στο δωμάτιο από το μικρό κενό που άφηναν οι κλειστές κουρτίνες πετάχτηκα από το κρεβάτι. Ξοπίσω μου ήρθε και ο Α. Ετοιμάσαμε καφέ και πρωινό και ντυθήκαμε καλά για την πρώτη βόλτα στη γειτονιά μας. Πήρα την παρακάτω φωτογραφία του συγκροτήματος διαμερισμάτων που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 4 ημέρες στις 10:30 το πρωί.

Η περιοχή ήταν πολύ ήσυχη. Κάτοικοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είχαν βγάλει τα σκυλάκια τους για την πρωινή τους βόλτα ή έκαναν ποδήλατο. Τα πάντα ήταν καλυμμένα από κατάλευκο χιόνι.

Πίσω από τα ψιλόλιγνα δέντρα είχε ανατείλει ένας πορτοκαλοκόκκινος δίσκος. Θεώρησα ότι κερδίσαμε το λαχείο αντικρίζοντας τον πεντακάθαρο ουρανό να είναι στολισμένος με τα υπέροχα χρώματα της ανατολής του ήλιου. Και το λέω αυτό, γιατί η ακραία βόρεια θέση του Rovaniemi σε συνδυασμό με συχνούς συννεφιασμένους ουρανούς οδηγεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα ηλιοφάνειας τους χειμερινούς μήνες. Μάλιστα, ο μέσος όρος του Δεκεμβρίου είναι λίγο λιγότερο από 6 λεπτά ηλιοφάνειας ημερησίως.

Ο χειμώνας στο Rovaniemi χωρίζεται σε 3 μέρη: Στις αρχές του χειμώνα, στα μέσα του χειμώνα και στη χιονισμένη άνοιξη. Στις αρχές του χειμώνα ξεκινάνε τα κρύα και το ημερήσιο φως αρχίζει να λιγοστεύει. Ακόμη δεν έχει πέσει χιόνι, όμως εμφανίζεται το Βόρειο Σέλας και οι πρώτες δραστηριότητες ξεκινούν. Οι μεσοχειμωνιάτικες και πολικές νύχτες αρχίζουν τον Δεκέμβριο με λίγες μόνο ώρες φωτός. Ο ήλιος βγαίνει τον Φεβρουάριο και σηματοδοτεί την έναρξη της χιονισμένης άνοιξης η οποία είναι γεμάτη με φως. Ο Μάρτιος και ο Απρίλιος είναι οι πιο ζεστοί και ηλιόλουστοι χιονισμένοι μήνες, με μια νότα άνοιξης. Είναι ιδανικοί για δραστηριότητες και συχνά ο Μάρτιος και οι αρχές Απριλίου είναι, επίσης, μια καταπληκτική περίοδος για θέαση του Βόρειου Σέλαος.

Γι’ αυτό, θεώρησα τους εαυτούς μας υπερτυχερούς που κάνοντας την πρωινή μας βόλτα απολαμβάναμε μια φωτεινή ημέρα και μια πανδαισία χρωμάτων. Μπορεί ο ήλιος να βγαίνει μόλις πάνω από τον ορίζοντα αυτήν την περίοδο, όμως, αυτό είναι αρκετό για να χαρίσει στα μάτια των ανθρώπων ανεπανάληπτες και μοναδικές χρωματικές δημιουργίες. Αυτός ήταν και ο λόγος που επιλέξαμε να έρθουμε μετά τα μέσα του Ιανουαρίου, αφού μόλις λίγες μέρες πριν (τον Δεκέμβριο) ο ήλιος δεν ανατέλλει πάνω από τον ορίζοντα και μόνο γαλάζιες και ροζ αποχρώσεις φωτίζουν τον ουρανό.

Γυρίσαμε στο σπίτι για να ξυπνήσουμε τα παιδιά και στη συνέχεια, όλοι μαζί, φύγαμε για το χωριό του Άι Βασίλη. Είπαμε, σήμερα θα το πάμε χαλαρά και τουριστικά πριν ξεκινήσουμε τις σκληροπυρηνικές εξορμήσεις και πεζοπορίες στα κατάλευκα Εθνικά Πάρκα.

Το χωριό είναι μια τουριστική ατραξιόν που επισκέπτονται πάνω από 700.000 άνθρωποι ετησίως. Μιλάμε για χοντρή μπίζνα, αφού τα πάντα είναι πανάκριβα. Απέχει 8 Km από το κέντρο του Rovaniemi και λειτουργεί 365 ημέρες τον χρόνο. Είναι, επίσης, ένα δημοφιλές μέρος για να διασχίσει κανείς τον Αρκτικό Κύκλο. Πολλοί επισκέπτες διασκεδάζουν, πηδώντας πάνω από τη γραμμή που είναι σημειωμένη στο έδαφος ή πάνω από τα κεφάλια τους. Ωστόσο, η Wikipedia αναφέρει ότι ο Αρκτικός Κύκλος βρίσκεται, στην πραγματικότητα, 700 μέτρα πιο βόρεια.

Ο Αρκτικός Κύκλος είναι ένας κύκλος γεωγραφικού πλάτους που εκτείνεται 66°33′45,9″ βόρεια του Ισημερινού. Σηματοδοτεί το νοτιότερο γεωγραφικό πλάτος όπου ο ήλιος μπορεί να παραμείνει συνεχώς κάτω ή πάνω από τον ορίζοντα για 24 ώρες. Αυτά τα φαινόμενα είναι γνωστά ως Ήλιος του Μεσονυχτίου το καλοκαίρι και Πολική Νύχτα τον χειμώνα.

Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τα μεγάλα ταμπλό που υπάρχουν λίγο πριν την κεντρική πλατεία:

Δώστε προσοχή στο αγγλικό κείμενο όπου θα δείτε μια ελληνική λέξη η οποία βάφτησε την Αρκτική περιοχή​

Αν και τουριστικό, οφείλω να παραδεχτώ ότι το χωριό είνα πάρα πολύ ωραία στημένο με αποτέλεσμα να θέλεις να το εξερευνήσεις απ’ άκρη σ’ άκρη. Τριγυρίσαμε παντού! Πρώτα χαζέψαμε για αρκετή ώρα στην κεντρική πλατεία με τον τεράστιο χιονάνθρωπο και το κτίριο που στεγάζει τον Άι Βασίλη, τον πρεσβευτή της καλής θέλησης, της αγάπης και της ειρήνης που εύχεται μόνο ευτυχία στους ανθρώπους του κόσμου, όπως δηλώνει ο ίδιος. Δεν υπάρχει εισιτήριο για την επίσκεψη στο κτίριο, ούτε και για τη συνάντηση και τη φωτογράφηση μαζί του. Αν θέλεις, αγοράζεις τη φωτογραφία η οποία πέρυσι κόστιζε 25 ευρώ (φωτογραφήθηκαν τα παιδιά, γι΄ αυτό το ξέρω). Φέτος, δεν μπήκα στη διαδικασία να μάθω την τιμή της.

Μόνο εγώ μπήκα στο κτίριο για να δω από κοντά τον Άγιο για τον οποίο σχηματίζουν ουρές άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο και κυρίως Κινέζοι, πολλοί Κινέζοι. Μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, μωρά σε καρότσια. Δεν είχα σκοπό να κάτσω και να φωτογραφηθώ μαζί του. Ήθελα, απλά και μόνο, να έχω άποψη και εικόνα για την τουριστικότερη ατραξιόν, ίσως, ολόκληρου του πλανήτη. Ούτε υπήρχε περίπτωση να έχανα πολύτιμο χρόνο περιμένοντας στην ουρά πίσω από τόσους Κινέζους για να κάνω ένα απλό πέρασμα από το δωμάτιο της φωτογράφησης.

Ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούν στον επάνω όροφο και στο δωμάτιο όπου γίνεται η συνάντηση με τον Άγιο. Προσπέρασα όλους τους Κινέζους και στήθηκα πίσω από μια παρέα Γάλλων, οι οποίοι ήταν οι επόμενοι για την είσοδό τους στον χώρο. Μόλις η βοηθός είπε περάστε, μπήκα και εγώ μαζί τους. Εκείνοι στήθηκαν εκατέρωθεν του Αγίου για φωτογραφίες κι εγώ συνέχισα προς την έξοδο, αφού προηγουμένως είχα δει το στήσιμο και την οργάνωση της μπίζνας, ε…..της μαγείας ήθελα να πω. Σε ένα υπερυψωμένο βάθρο στεκόταν ο φωτογράφος και απέναντί του βρισκόταν καθισμένος ο πληθωρικός-πλην συμπαθέστατος και καλοντυμένος-Άγιος Βασίλης ο οποίος καλούσε τον κόσμο να καθίσει δίπλα του για να φωτογραφηθεί. Πέρασα γρήγορα προς την έξοδο, διασχίζοντας έναν μακρύ διάδρομο στον οποίο υπήρχαν στοιβαγμένα κουτιά, δώρα και γράμματα.

Βγήκα και συναντήθηκα με τους υπόλοιπους για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο χωριό. Είδαμε μια καμπίνα στην οποία έκαιγε φωτιά και τη φάρμα με τους ταράνδους. Περπατήσαμε δίπλα τους, ενώ αυτοί έσερναν τα έλκηθρα με τους τουρίστες.

Φτάσαμε στο σπίτι της κυρίας του Αγίου όπου λειτουργεί καφετέρια

και πιο κάτω συναντήσαμε ένα χωριό-μέσα στο χωριό-με γυάλινα κτίρια όπου στεγάζεται ξενοδοχείο 4 αστέρων.

Ο ουρανός παρέμενε στολισμένος με απίστευτα χρώματα. Σιελ, ροζ, βεραμάν και κίτρινο έπαιζαν με τα δέντρα και τα φώτα του χωριού.

Παίξαμε κι εμείς λίγο με τη γραμμή του Αρκτικού Κύκλου, αφού οι Κινέζοι είχαν αραιώσει και ευχαριστηθεί-επιτέλους-από τις 5.850 φωτογραφικές λήψεις ο καθένας. Εδώ, υπάρχει μια κάμερα η οποία κάνει live μετάδοση. Καλέσαμε, λοιπόν, έναν φίλο στο τηλέφωνο για να μας δει και να τον χαιρετήσουμε ζωντανά από το Rovaniemi και από το χωριό του Άι Βασίλη.

Επισκεφθήκαμε και το Santa Claus Holiday Village με τα κουκλίστικα ξύλινα σπιτάκια που προσφέρουν υψηλής ποιότητας διαμονή στους επισκέπτες. Στη βόλτα που κάναμε ανάμεσα στα παγωμένα δρομάκια του resort νιώσαμε επιτακτική την ανάγκη να προμηθευτούμε καρφιά για τις μπότες μας. Γλιστρούσε πάρα πολύ.

Στηθήκαμε για φωτογραφίες στον στύλο με τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων πόλεων. 3.206 Km απέχει η Αθήνα μας από το χωριό του Άι Βασίλη.

Είδαμε και γλυπτά από πάγο έξω από το Roosevelt Cottage. Τώρα θα μου πείτε, τι δουλειά έχει αυτό το όνομα σε μια ξύλινη καλύβα στο χωριό του Άι Βασίλη στη Λαπωνία; Και όμως, έχει. Και θα σας πω την ιστορία.

Το πρώτο κτίριο που χτίστηκε στον Αρκτικό Κύκλο, στο Rovaniemi (1950), ήταν το Roosevelt Lodge για μια επίσκεψη της Eleanor Roosevelt, συζύγου του τότε προέδρου των ΗΠΑ Franklin D. Roosevelt. Η ιστορία ξεκινάει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. H πόλη κάηκε, σχεδόν, ολοσχερώς από τον γερμανικό στρατό που υποχωρούσε. Πάνω από το 90% των κτιρίων καταστράφηκαν και η πόλη και η γύρω περιοχή ήταν γεμάτες νάρκες, καθώς οι Γερμανοί τράπηκαν σε φυγή. Η ανοικοδόμηση της πόλης ήταν ένα πολύ αργό και δύσκολο έργο, καθώς η βόρεια Φινλανδία δεν είχε, τόσο κατασκευαστικά υλικά, όσο και επαρκή διατροφή για τον πληθυσμό της. Έτσι, το Rovaniemi και η ευρύτερη Λαπωνία ήταν από τους πρώτους αποδέκτες βοήθειας που παρείχε η Διοίκηση Αρωγής και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών (UNRRA), ο προκάτοχος της σύγχρονης UNICEF.

Η Πρώτη Κυρία Eleanor Roosevelt ήταν ευρέως γνωστή ως η «ψυχή» της UNRRA και αποφάσισε να επισκεφθεί το Rovaniemi το καλοκαίρι του 1950, ώστε να παρακολουθήσει από πρώτο χέρι την πρόοδο της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης. Η είδηση της επίσκεψής της στον Αρκτικό Κύκλο έφτασε στην πόλη, μόλις, δύο εβδομάδες πριν την άφιξή της.

Οι επικεφαλής του Rovaniemi συναντήθηκαν στο θρυλικό Hotel Pohjanhovi και συμφώνησαν να κατασκευάσουν μια καμπίνα στον Αρκτικό Κύκλο για την τελετή υποδοχής της. Η καμπίνα έπρεπε να ανεγερθεί και να ολοκληρωθεί σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Χωρίς χρόνο για χάσιμο, η καμπίνα σχεδιάστηκε σε μια νύχτα από τον τοπικό αρχιτέκτονα Ferdinand Salokangas ο οποίος στη συνέχεια έδωσε τη σκυτάλη σε ένα έμπειρο κατασκευαστικό συνεργείο. Τα κούτσουρα για το κτίριο ανασύρθηκαν κατευθείαν από τον ποταμό Ounasjoki, μόνο οκτώ ημέρες πριν από την άφιξη της Πρώτης Κυρίας. Σύμφωνα με τις οδηγίες, ο αριθμός των κορμών που χρειάζονταν ήταν «αρκετός για να χτιστεί ένα σπίτι που να μπορεί να φιλοξενήσει ένα φορτίο λεωφορείου με ανθρώπους».

Επιδέξιοι ξυλουργοί έσπευσαν να κατασκευάσουν την καμπίνα δουλεύοντας συνεχώς σε διπλές βάρδιες. Κατά τις τελευταίες ημέρες της κατασκευής, οι άνθρωποι εργάζονταν όλο το εικοσιτετράωρο ολοκληρώνοντας ως εκ θαύματος την καμπίνα σε, μόλις, μια εβδομάδα ενώ οι πόρτες της τοποθετήθηκαν ακριβώς στην ώρα της προσγείωσης του αεροπλάνου της Roosevelt στο Rovaniemi.

Αυτό το μικρό ξύλινο σπιτάκι, λοιπόν, είναι ο πρόγονος του σημερινού χωριού του Άι Βασίλη το οποίο, το 1984, άρχισε να παίρνει τη μορφή που βλέπουμε σήμερα.

Πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών:
Roosevelt Cottage - Santa Claus Village

Είχαμε, ακόμη, δύο ολόκληρες ώρες φωτός μπροστά μας και είπαμε να τις αξιοποιήσουμε με μια κοντινή βολτούλα σε ένα ποτάμι και μια κρεμαστή γέφυρα στην περιοχή Vikaköngäs όπου βρίσκεται το Vikaköngäs Accessible Trail. Φύγαμε για εκεί, λοιπόν!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!