Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 7o: Γνωρίζοντας τα αξιοθέατα του Rovaniemi και κυνηγώντας το Βόρειο Σέλας στην απομακρυσμένη Λίμνη Niesijärvi
20 Ιανουαρίου 2025​

Το σημερινό πρωινό ήταν αφιερωμένο στα αξιοθέατα του Rovaniemi. Ξεχιονήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με τον Α. για τον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης. Η γραμμή από τον Νότο άνοιξε το 1909 και επεκτάθηκε στο Kemijärvi το 1934. Διαθέτει, απευθείας, επιβατικά τρένα κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας προς το Oulu, το Tampere, το Helsinki και το Turku. Το κτίριο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικά οπότε, μετά από μια μικρή περιήγηση και λίγες φωτογραφίες, φύγαμε για τον Ναό του Rovaniemi (Rovaniemen kirkko).

Η Εκκλησία του Rovaniemi βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατά της. Ο ναός, την είσοδο του οποίου μόλις διαβήκαμε, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Bertil Liljequist και ολοκληρώθηκε το 1950! Όμως, στο ίδιο ακριβώς σημείο υπήρχε μια παλαιότερη εκκλησία του 1817 η οποία κάηκε από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Λαπωνίας, στις 16 Οκτωβρίου 1944!

Αξιοπρόσεκτη είναι η μεγάλη τοιχογραφία που δεσπόζει πίσω από τον βωμό και ονομάζεται Πηγή της Ζωής. Επίσης, διαθέτει ένα μνημειώδες εκκλησιαστικό όργανο 45 κλειδιών που εκτείνεται μέχρι το ταβάνι.

To Μουσείο Επιστημών Arktikum είναι το πιο σημαντικό μουσείο της πόλης και ένα από τα δημοφιλή ολόκληρης της χώρας, τόσο για τα εκθέματά του όσο και για το κτίριο αυτό καθαυτό.

Άνοιξε για το κοινό στις 6 Δεκεμβρίου του 1992, την 75η επέτειο της ανεξαρτησίας της Φινλανδίας, και σχεδιάστηκε από την ομάδα αρχιτεκτόνων της Δανίας Birch-Bonderup & Thorup-Waade. Χωρίζεται σε δύο επιμέρους μουσεία: στο Επαρχιακό Μουσείο της Λαπωνίας (Lapin maakuntamuseo) και στο Αρκτικό Κέντρο (Arctic Center) τα οποία εξετάζουν τον πολιτισμό, την ιστορία και τη σύγχρονη ζωή στον Αρκτικό Κύκλο. Απέναντι από την είσοδο ορθώνονται σκάλες οι οποίες οδηγούν στον κεντρικό δρόμο Ounasjoentie.

Το πιο ορατό μέρος του μουσείου, ο γυάλινος διάδρομός του, έχει συνολικό μήκος 172 μέτρα και διχοτομείται από τον αυτοκινητόδρομο Kittilä. Ο «σωλήνας» χρησιμεύει ως «Πύλη προς τον Βορρά» και ο εκθεσιακός χώρος είναι προστατευμένος κάτω από το έδαφος, μιμούμενος τον τρόπο με τον οποίο τα ζώα στον Βορρά καλύπτονται από τον σκληρό, κρύο χειμώνα τρυπώνοντας κάτω από το χιόνι. Το εισιτήριο κοστίζει 20 ευρώ.

Ο Rovaniemi old train station (Rovaniemen vanha rautatieasema) ήταν το επόμενο αξιοθέατο της λίστας μας.

Ο Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός δεν είναι απλώς ένα λείψανο του παρελθόντος. Στέκεται, ως σύμβολο της ανθεκτικότητας και της ιστορίας των φινλανδικών μεταφορών. Αυτός ο γραφικός σταθμός, που χτίστηκε το 1909, παρουσιάζει εκπληκτική αρχιτεκτονική που αντανακλά τις σχεδιαστικές ευαισθησίες της εποχής. Βρισκόμενοι έξω από το κτίριο, εντυπωσιαστήκαμε από τη γραφική του γοητεία και από τα καλοδιατηρημένα χαρακτηριστικά του. Ο σταθμός χρησίμευσε ως ζωτικής σημασίας συγκοινωνιακός σύνδεσμος κατά τα χρόνια λειτουργίας του, διευκολύνοντας τη μετακίνηση εμπορευμάτων και ανθρώπων στα βόρεια της χώρας.

Ιδού πως ήταν η περιοχή την εποχή της λειτουργίας του από μια φωτογραφία που ξετρύπωσα στο διαδίκτυο:

Πηγή: Ensimmäinen rautatieasema, noin 1910-luku - Etiäinen​

Δίπλα, βρίσκεται το Culture House Korundi (Kulttuuritalo Korundi) το οποίο φιλοξενεί το Μουσείο Τέχνης και την Ορχήστρα Δωματίου της Λαπωνίας, προσφέροντας μια μοναδική προοπτική της δημιουργικότητας και του πολιτισμού στον Βορρά. Το κτίριο αυτό ήταν αποθήκη ταχυδρομικών φορτηγών που επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τώρα μεταφέρει το μήνυμά της μέσω της τέχνης.

Η κατάληξη της βόλτας μας ήταν στην Πλατεία των Lordi για να τη δούμε και με το φως της ημέρας.

Και κάπου εκεί, κάνοντας τη βόλτα μας στη Lordi ΄s Square, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν τα παιδιά που μάς καλούσαν να επιστρέψουμε για την ομαδική εξόρμησή μας σε έναν κοντινό προορισμό. Όλοι μαζί, πλέον, διασχίσαμε με το αυτοκίνητο τη χαλύβδινη σιδηροδρομική και οδική γέφυρα και μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στον λόφο Ounasvaara ο οποίος βρίσκεται, περίπου, 3 Km ανατολικά της πόλης του Rovaniemi.

Η περιοχή έχει, κατά μέσο όρο, 183 ημέρες χιονιού τον χρόνο και διαθέτει πεζοπορικά μονοπάτια, χιονοδρομικό κέντρο, μονοπάτια ποδηλασίας και έναν Πύργο Παρατήρησης. Ξεκινήσαμε την πεζοπορία στο Nature Trail με στόχο να φτάσουμε στον Πύργο για να ατενίσουμε το Rovaniemi από ψηλά.

Ο Πύργος Παρατήρησης βρίσκεται στη βραχώδη δυτική πλαγιά του λόφου Ounasvaara μέσα σε ένα πευκοδάσος κατά μήκος του χειμερινού μονοπατιού, στα 160 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Φτάσαμε αρκετά εύκολα ως εκεί και οι απότομες σκάλες μάς οδήγησαν στο κατάστρωμα παρατήρησης.

Μπορούσαμε να δούμε πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Είχαμε απλωμένη μπροστά στα μάτια μας ολόκληρη την πόλη του Rovaniemi, αλλά και τον παγωμένο ποταμό Kemijoki.

Στα «πόδια» του Πύργου, είδαμε ένα ξύλινο κιόσκι με εστία φωτιάς όπου μια πολυπληθής παρέα απολάμβανε το φαγητό της και την ευεξία του χιονισμένου λόφου.

Στη βόρεια πλευρά του Ounasvaara υπάρχει ένα σύγχρονο χιονοδρομικό κέντρο το οποίο ήταν ο επόμενος στόχος μας. Η κορυφή απέχει πάνω από 200 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και εκεί είχαμε σκοπό να φτάσουμε για να απολαύσουμε μια ακόμα πανοραμική θέα της πόλης και του ποταμού. Ακολουθήσαμε τα καλοσχηματισμένα μονοπάτια. Κατά τη διάρκεια της πορείας μας συναντήσαμε ομάδες πεζοπόρων με χιονορακέτες, ποδηλάτες που έφταναν μέχρι την κορυφή και ξανακατέβαιναν και φυσικά σκιέρ οι οποίοι έκοβαν βόλτες και εκτός της πίστας του χιονοδρομικού. Κάποια στιγμή, φτάσαμε στον τελευταίο πυλώνα του τελεφερίκ, δηλαδή εκεί που τερματίζει και κάνει αναστροφή για πίσω.

Στην κορυφή του λόφου είδαμε να ορθώνεται μια ξύλινη καλύβα. Για να την προσεγγίσουμε έπρεπε να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας για να ανταπεξέλθουμε στα τελευταία ανηφορικά μέτρα. Ήταν τόσο απότομη η ανηφόρα και γλιστρούσε τόσο πολύ που ακόμα και με τα καρφιά στις μπότες η ανάβαση ήταν επικίνδυνη και δύσκολη. Όταν έφτασα στην κορυφή σκεφτόμουν ότι θα ήταν αδύνατον να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σημείο για την κατάβασή μας. Ευτυχώς, επιστρέψαμε από άλλο δρόμο.

Είχαμε «κατακτήσει» την κορυφή του Ounasvaara. Εκεί ψηλά φυσούσε απίστευτα και έκανε πάρα πολύ κρύο. Το lift, πάνω από τα κεφάλια μας, συνέχιζε την αέναη λούπα του χωρίς, όμως, να ανεβάζει σκιέρ στις πίστες του χιονοδρομικού.

Ανεβήκαμε τα απότομα σκαλιά της ξύλινης καλύβας αναζητώντας λίγη προστασία και απάγγειο από την παγωνιά. Ήταν η μαγική μπλε ώρα, η αγαπημένη μου ώρα για φωτογραφίες.

Μπορούσαμε να δούμε όλη την παγωμένη διαδρομή του ποταμού Kemijoki και όλο το Rovaniemi, απ’ άκρη σ΄ άκρη. Το ποτάμι τυλιγόταν γύρω από την πόλη σαν μια μακριά λευκή κορδέλα και τα φώτα στα κουκλίστικα σπίτια άναβαν το ένα μετά το άλλο σαν χρυσαφένια αστέρια. Και όλα αυτά μαζί τυλιγμένα σε ένα μπλε περιτύλιγμα. Το πιο ωραίο μπλε περιτύλιγμα που έχω δει μέχρι τώρα!

Κανονικά, δεν είναι εύκολο να αφήσεις τέτοιες εικόνες και να αποχωρήσεις αλλά το κρύο, πραγματικά, δεν παλευόταν εκεί πάνω οπότε όπου φύγει-φύγει. Είχαμε και μια διαδρομή μέσα στο δάσος να κάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο και θα μάς έπιανε το σκοτάδι. Επιστρέψαμε στο εμπορικό κέντρο για προμήθειες στο super market και περάσαμε το υπόλοιπο απόγευμά μας στο σπίτι με μαγειρική και χαλάρωση.

Στις 21:30 ξεχυθήκαμε στους δρόμους για το κυνήγι του Σέλαος. Σήμερα, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα spot που δεν είχαμε ξαναπάει μέχρι στιγμής, αλλά το γνώριζαν τα παιδιά από πέρυσι. Στη δεύτερη προσπάθειά τους για να δούνε το Σέλας, το γραφείο τούς είχε πάει σε μια λίμνη στη μέση του πουθενά. 80 Km απείχε αυτό το μέρος από το Rovaniemi, αλλά θα ήταν η ιδανικότερη τοποθεσία για να δούμε το Σέλας. Δε γνωρίζαμε αν θα συναντούσαμε άλλους εκεί ή αν θα ήμασταν μόνοι.

Είχαμε αφήσει 10 Km πίσω μας το χωριό του Άι Βασίλη, όταν το Σέλας έκανε την εμφάνισή του πάνω από τα κεφάλια μας. Στο πρώτο parking που συναντήσαμε (Olkkajärvi Rest Stop) σταματήσαμε και πεταχτήκαμε έξω από το αυτοκίνητο. Αυτά τα πράγματα δεν είναι να τα αφήνεις για αργότερα. Ποτέ δεν ξέρεις πόση ακριβώς ώρα θα σου κάνει τη χάρη και την τιμή να εμφανιστεί, οπότε πρέπει να δράττεις αμέσως την ευκαιρία για θέαση.

Η αλήθεια είναι ότι το σημείο δεν ήταν και ότι καλύτερο, αφού συνεχώς περνούσαν φορτηγά με τους τεράστιους αναμμένους προβολείς τους διακόπτοντας την ομορφιά και τη μαγεία του θεάματος, οπότε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, αφού βέβαια αποτυπώσαμε πολλάκις τις όμορφες στιγμές. Κάποια στιγμή, αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο (Ε75) και μπήκαμε σε μια στενή επαρχιακή στράτα (Niesintie). Πίσσα σκοτάδι τριγύρω και ερημιά. Δάσος και χιόνια! Σκέτο θρίλερ. Πηγαίναμε κι όλο πηγαίναμε στο «πουθενά» ανάμεσα από πανύψηλα δέντρα.

Όσο προχωρούσαμε, τόσο η θερμοκρασία κατέβαινε. Όταν, πότε-πότε, αραίωνε η βλάστηση βλέπαμε το Σέλας σε ένα ανεπανάληπτο show στο βάθος δεξιά.

Συναντήσαμε δύο φορές γραφεία με πελάτες να έχουν σταματήσει τα οχήματά τους στην άκρη του δρόμου και να έχουν στήσει τρίποδα και μηχανές για φωτογραφίες. Εμείς, συνεχίσαμε για λίγο ακόμη, ώσπου φτάσαμε στην άκρη της απομακρυσμένης Λίμνης Niesijärvi. Εκείνη τη στιγμή, το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο έδειχνε -28 βαθμούς Κελσίου.

Βγήκαμε και περπατήσαμε προσεκτικά μέχρι την όχθη της παγωμένης Λίμνης. Στήσαμε το τρίποδο με το κινητό και αρχίσαμε να τραβάμε φωτογραφίες τον πράσινο χορό. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Διακρίναμε μερικά σπιτάκια στην ακρολιμνιά και λίγες αναποδογυρισμένες βάρκες.

Έκανε απίστευτο κρύο, αλλά οι εικόνες που βλέπαμε ήταν συγκλονιστικές. Τέσσερις άνθρωποι, ολομόναχοι, σε ένα ερημικό και εντελώς άγνωστο μέρος με πολικές θερμοκρασίες παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι ένα φυσικό φαινόμενο που λίγοι έχουν την τύχη και την ευκαιρία να ζήσουν έστω και μια φορά στη ζωή τους.

Μισή ώρα αντέξαμε, και εμείς και το εκτεθειμένο στο τρίποδο κινητό. Εκείνο πάγωσε κι έκλεισε, και εμείς τρέξαμε στο αυτοκίνητο βάζοντας στο φουλ το καλοριφέρ για να καταφέρουμε να συνέλθουμε. Ήμασταν, όμως, πανευτυχείς! Είχαμε ζήσει την πιο ακραία εμπειρία της ζωής μας. You only live once! και κάτι τέτοιες στιγμές θα μάς θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να δημιουργούμε τόσο ισχυρές αναμνήσεις με ανθρώπους που αγαπάμε!

Ήταν μεσάνυχτα και είχαμε μπροστά μας, σχεδόν, δύο ώρες οδήγησης μέχρι το Rovaniemi, αλλά who cares? Αυτό που είχαμε ζήσει θα μάς κρατούσε ακμαίους μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Κατάπιαμε τα χιλιόμετρα σαν νεράκι και αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία στάση στην Πλατεία των Lordi για να καταγράψουμε το επικό:

Τώρα μπορούσαμε, επιτέλους, να ξαπλώσουμε στα κρεβατάκια μας.

Ο χάρτης διαδρομών της σημερινής ημέρας:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!