Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 5o: Οδηγώντας έλκηθρο με Huskies και αναζητώντας παγωμένους καταρράκτες στο Εθνικό Πάρκο Korouoma.
19 Ιανουαρίου 2025​

Το εγερτήριο σήμερα ήταν πολύ νωρίς. Η ημέρα ήταν γεμάτη δραστηριότητες και πεζοπορίες και έπρεπε να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε όσο θα διαρκούσε το ημερήσιο φως. Στις 07:00, που χτύπησε το ξυπνητήρι, έξω, ήταν σαν σούρουπο παρά σαν ξημέρωμα. Βαριά συννεφιά σκέπαζε τον ουρανό και έτσι θα παρέμενε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Οι προγνώσεις έδιναν χιονοπτώσεις στις περιοχές που επρόκειτο να κινηθούμε, αλλά στο Rovaniemi δεν χιόνιζε.

Ετοίμασα προμήθειες (σάντουιτς και σνακς) για τις εξορμήσεις μας στη φύση. Ντυθήκαμε όλοι με γοργούς ρυθμούς και στις 08:20 ξεκινούσαμε για την πρώτη περιπέτεια της ημέρας. 60 Km μακριά από το Rovaniemi, στη μέση ενός απέραντου δάσους και δίπλα σε ένα ποτάμι, βρίσκεται μια φάρμα με σκυλιά Huskies, η Wolf Trail, με την οποία είχαμε κλείσει να κάνουμε ένα tour 5 Km με έλκυθρο. Αυτή η δραστηριότητα είναι, σε γενικές γραμμές, ακριβή. Οι τιμές ξεκινούν από τα 180-190 ευρώ το άτομο και ανεβαίνουν αναλόγως το πρόγραμμα και τις παροχές που θα διαλέξεις. Μάλιστα, η κράτηση πρέπει να γίνει αρκετό χρονικό διάστημα πριν το ταξίδι γιατί η διαθεσιμότητα εξαντλείται πολύ γρήγορα. Πέρυσι, τα παιδιά είχαν κάνει αυτήν τη δραστηριότητα με άλλο γραφείο και είχαν πληρώσει 180 ευρώ το άτομο κι έτσι φέτος δε θα έπαιρναν μέρος.

Είχα κάνει εκτενή έρευνα στο διαδίκτυο για καλύτερη τιμή, αλλά δεν έβρισκα τίποτα και ημέρα με την ημέρα η διαθεσιμότητα όλο και περιοριζόταν, μέχρι που πήρε τα ηνία ο μάγος της αναζήτησης (ο γιος μου δηλαδή) και βρήκε το tour αυτό στα 125 ευρώ το άτομο, παρακαλώ. Είχε, μάλιστα, διαθεσιμότητα στις 09:30 το πρωί, ώρα που μας βόλευε απίστευτα αφού η βόλτα μας με το έλκηθρο θα τελείωνε νωρίς και από εκεί θα συνεχίζαμε για το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας. Τα κλείσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη σε αυτήν την ανέλπιστη τιμή.

Μια ώρα μάς πήρε να φτάσουμε στη φάρμα, όπου οι υπεύθυνοι μας υποδέχτηκαν στην είσοδο του χώρου.

Λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν στείλει mail με σαφείς οδηγίες. Ήταν κάθετοι στην τήρηση του ωραρίου έναρξης της βόλτας και ακόμη και 5λεπτη καθυστέρηση θα ήταν αρκετή για να ακυρώσουν τη συμμετοχή χωρίς επιστροφή χρημάτων. Μας είχαν στείλει και ένα video το οποίο όφειλε να δει ο οδηγός του έλκηθρου για να γνωρίζει ποιες κινήσεις πρέπει να εφαρμόζει κατά την οδήγηση.

Όλοι ήμασταν τυπικότατοι και στην ώρα μας. Το group ήταν ολιγομελές. Μας χώρισαν σε οδηγούς και επιβάτες. Πρώτα, έκαναν μάθημα στους οδηγούς και μετά στους επιβάτες, συνεχίζοντας να είναι αυστηροί και απόλυτοι για την τήρηση των οδηγιών και των κανόνων. Στη συνέχεια, μάς έβαλαν μέσα στον χώρο όπου βρίσκονταν τα έλκηθρα και τα σκυλιά. Μόλις τα huskies κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσει η βόλτα άρχισαν να γαυγίζουν γεμάτα ανυπομονησία.

Ο χώρος ήταν πεντακάθαρος και τα σκυλάκια πολύ περιποιημένα. Ο υπεύθυνος έκανε πάρα πολλές συστάσεις στους οδηγούς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στην οδήγηση, ώστε να μην ταλαιπωρηθούν ή τραυματιστούν τα ζώα. Και το σύνθημα δόθηκε…. Ασυγκράτητα, τα γεροδεμένα σκυλιά ξεχύθηκαν στο δάσος. Έτρεχαν απίστευτα γρήγορα και το έλκηθρο, σχεδόν, πετούσε από τη γρηγοράδα. Σε κανά δυό απότομες στροφές κοντέψαμε να τουμπάρουμε και να βρεθούμε στο παγωμένο έδαφος, αλλά τη γλιτώσαμε στο παρατσάκ.

Ανά τακτά διαστήματα ο υπεύθυνος, που οδηγούσε την κούρσα με ένα snowmobile, μάς σταματούσε για είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι. Τότε, τα σκυλιά λυσσομανούσαν στο γαύγισμα, έχωναν τις μουρίτσες τους μέσα στο χιόνι, το έτρωγαν και φαίνονταν να το διασκεδάζουν και να το χαίρονται περισσότερο από εμάς. Στο τέλος της διαδρομής, μάς έβγαλαν φωτογραφίες με τα κινητά μας, απελευθέρωσαν τα όμορφα σκυλιά από τα έλκηθρα και μάς είπαν πως μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους και να τα χαϊδέψουμε, ΑΝ από μόνα τους μάς επέλεγαν και ερχόντουσαν κοντά μας.

Ακολούθησε μάζωξη σε ένα ξυλόσπιτο δίπλα στο ποτάμι, για τσάι και σοκολάτα.

Παραδίπλα, υπήρχαν κυψέλες με μέλισσες οι οποίες πέφτουν σε χειμερία νάρκη καθόλη τη διάρκεια του κρύου χειμώνα.

Δε μείναμε πολλή ώρα στον χώρο γιατί είχαμε στο πρόγραμμα ένα σωρό ακόμα πρωτόγνωρες περιπέτειες. Τα παιδιά μάς περίμεναν στο parking της φάρμας και από εκεί ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας που απείχε, περίπου, 65 Km και 55 λεπτά οδήγησης. Είχε ξεκινήσει να χιονίζει…

Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έγινε επί του Road 81, μέχρι που κάποια στιγμή στρίψαμε δεξιά στον δρόμο Koppelojärventie και όταν φτάσαμε σε μια διασταύρωση, στρίψαμε ξανά δεξιά στον δρόμο Saukkovaarantie. Το τελευταίο κομμάτι αυτού του αμφίδρομου δρόμου είναι πολύ στενό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας, ακόμα και στον τελευταίο κατσικόδρομο, στην άκρη του οδοστρώματος υπάρχουν «φυτεμένες» λεπτές κόκκινες μεταλλικές ράβδοι οι οποίες συμβάλλουν, τα μάλα, στην ασφαλή οδήγηση αφού οριοθετούν την άκρη του δρόμου όταν το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα και όλα μοιάζουν μια ευθεία στα μάτια των οδηγών. Έτσι, φτάσαμε στη μεγάλη αλάνα που εκτελεί χρέη parking του Korouoma Nature Reserve.

Το Korouoma είναι ένα φαράγγι με μήκος 30 Km και βάθος 130 m και βρίσκεται κοντά στο Posio (το Posio θα το διασχίσουμε τη μεθεπόμενη ημέρα που θα επισκεφθούμε ένα άλλο Εθνικό Πάρκο). Στο κάτω μέρος του φαραγγιού τρέχει (όταν δεν είναι παγωμένος) ο ποταμός Korojoki ο οποίος καταλήγει στον ποταμό Kemijoki που διασχίζει το Rovaniemi (τον γνωρίσαμε στο κεφάλαιο του Rovaniemi). Το Πάρκο είναι μια δημοφιλής περιοχή πεζοπορίας και προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες παρατήρησης της φύσης. Πολλά σπάνια είδη φυτών, αλλά και ζώων ζουν εδώ. Οι άνθρωποι είχαν αντίκτυπο στην περιοχή του Korouoma από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα δάση του έχουν αξιοποιηθεί οικονομικά και δέντρα έχουν επιπλεύσει στον ποταμό Korojoki και τους παραποτάμους του.

Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο ντυμένοι πολύ καλά, μα πάνω απ΄ όλα σίγουροι για τα βήματά μας αφού τα καρφιά στις μπότες μας είχαν περάσει το τεστ με άριστα. Χιόνιζε….Διασχίσαμε την ξύλινη πύλη και αρχίσαμε την κατάβαση.

Το Korouoma ήταν η κοίτη ενός παγετωνικού ποταμού πριν από, περίπου, 10.000 χρόνια κατά τα τελευταία στάδια της Εποχής των Παγετώνων και όσο προχωρούσαμε τόσο πιο κατηφορικό γινόταν το μονοπάτι. Οι πλαγιές ήταν καλυμένες με δάσος από πεύκα, αλλά καθώς η πεζοπορία συνεχιζόταν χαμηλότερα και η κλίση αυξανόταν κυριαρχούσαν έλατα και διάφορα άλλα δέντρα. Από την πλατφόρμα προβολής, που βρίσκεται περίπου στα μισά της κατάβασης, σταθήκαμε και κοιτάξαμε προς την απέναντι πλευρά του φαραγγιού.

Το μονοπάτι πεζοπορίας Koronjää, που ήδη ακολουθούσαμε, είναι ένα κυκλικό μονοπάτι μήκους 5 Km κατά μήκος του οποίου υπάρχουν τρεις κύριοι παγωμένοι καταρράκτες που ονομάζονται Jaska Jokunen, Ruskea Virta και Mammuttiputous. O Ruskea Virta είναι ο μεγαλύτερος και υψηλότερος καταρράκτης που φτάνει σε ύψος τα 60 m. Για χάρη αυτού του παγωμένου «γίγαντα» φτάσαμε ως εδώ. Καταλήξαμε στον πυθμένα του φαραγγιού όπου μια πινακίδα μάς ενημέρωσε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε αριστερή πορεία. Εδώ, υπάρχουν ξύλινες καμπίνες με εστίες φωτιάς όπου το ψήσιμο των λουκάνικων και το κουβεντολόι καλά κρατούσε.

Από εδώ και πέρα η πορεία μας ήταν, κυρίως, ευθεία. Περνούσαμε πάνω από ξύλινα γεφυράκια, στριμωχνόμασταν σε στενά περάσματα και συναντιόμασταν με άλλους πεζοπόρους οι οποίοι ακολουθούσαν αντίθετη κατεύθυνση από τη δική μας. Ήταν τόσο επιβλητικό το τοπίο και τέτοια η ομορφιά που σε έκανε να αισθάνεσαι τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Πορευόμασταν παράλληλα με τον παγωμένο ποταμό, το χιόνι έπεφτε απαλά χωρίς κανέναν στροβιλισμό αφού δεν φυσούσε καθόλου, μέχρι που κάποια στιγμή ξεδιπλώθηκε μπροστά μας ο μεγαλειώδης παγωμένος καταρράκτης Ruskea Virta (Brown River).

Αναρριχητές έρχονται εδώ για να ζήσουν εμπειρίες γεμάτες αδρεναλίνη σκαρφαλώνοντας στις παγωμένες ροές του νερού. Κάθετοι βράχοι υψώνονται πάνω από την κοίτη του ποταμού δημιουργώντας ένα μακρύ γρανιτένιο τείχος που θα μπορούσε, κάλλιστα, να αποτελέσει σκηνικό για ταινίες ή σειρές τύπου Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ή Game of Thrones.

Συνεχίσαμε το περπάτημα στο μονοπάτι συναντώντας κι άλλα γεφυράκια, κι άλλους τολμηρούς πεζοπόρους κι άλλες μαγικές εικόνες και παραμυθένια σκηνικά. Δεν ολοκληρώσαμε και τα 5 Km της κυκλικής διαδρομής γιατί είχαμε κι άλλα πράγματα στο πρόγραμμά μας.

Γυρίσαμε πίσω στο σημείο που βρίσκονταν οι καμπίνες με τις εστίες φωτιάς. Μια από αυτές είχε αδειάσει και μείναμε λίγη ώρα εκεί για να διώξουμε το χιόνι από πάνω μας, να πάρουμε μιαν ανάσα ενόψει της επιστροφής, αφού θα είχαμε μια δύσκολη ανηφορική πορεία μέχρι το parking, αλλά και για να πάμε τουαλέτα. Οι τουαλέτες, σε όλα τα Πάρκα και τα σημεία με εστίες φωτιάς, είναι και αυτές ξύλινα σπιτάκια με λεκάνες κομποστοποίησης. Σε επόμενο κεφάλαιο θα βάλω και φωτογραφίες.

Ξεκίνησε ο «Γολγοθάς» της επιστροφής. Ωραία ήταν όταν κατηφορίζαμε την πλαγιά του βουνού για να φτάσουμε στον πυθμένα του φαραγγιού. Τώρα, όλο αυτό έπρεπε να το ανέβουμε. Τα πρώτο κομμάτι ήταν εξοντωτικό. Οι γρήγορες ανάσες σε συνδυασμό με τον εισπνεόμενο παγωμένο αέρα σού «έκαιγαν» τα πνευμόνια. Με μικρές, όμως, στάσεις όλα πήγαν καλά όταν, μάλιστα, αυτές συνοδεύονταν από όμορφες εικόνες.

Η επιστροφή στο αυτοκίνητο σηματοδότησε το ξεκίνημα για τον επόμενο προορισμό που δεν ήταν άλλος από το Auttiköngäs Nature Trail.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!