Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 21ο: Εξερευνώντας τα 3 από τα 6 νησιά του φρουρίου Suomenlinna
27 Ιανουαρίου 2025​

Φτάσαμε στον σταθμό των ferries για το θαλάσσιο φρούριο Suomenlinna. Βγάλαμε εισιτήρια στα αυτόματα μηχανήματα πληρώνοντας με κάρτα. Το αντίτιμο ήταν 3,20 ευρώ/άτομο η μονή διαδρομή και το εισιτήριο έχει ισχύ και για τα υπόλοιπα ΜΜΜ της ζώνης AB.

Για περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: https://www.suomenlinna.fi/en/visitor/how-to-get-there/hsl-ferry/

Το ταξίδι διαρκεί, μόλις, 15 λεπτά τα οποία είναι αρκετά για να απολαύσει ο επισκέπτης τον Κόλπο του Ελσίνκι με τα διάσπαρτα νησάκια. Παρόλο το κρύο, μείναμε έξω χαζεύοντας το Ελσίνκι να απομακρύνεται και το σύμπλεγμα των νησιών να πλησιάζει.

Πριν ακόμη πιάσουμε λιμάνι μάς εντυπωσίασε το τεράστιο ροζ κτίριο Rantakasarmi, το οποίο δεσπόζει στην προκυμαία του νησιού Iso Mustasaari (Μεγάλο Μαύρο Νησί), αλλά και η ογκώδης εκκλησία με τον πράσινο τρούλο ο οποίος έχει διττό ρόλο αφού χρησιμοποιείται και ως φάρος, από το 1929 μέχρι και σήμερα.

Στα δεξιά μας, είχαμε οπτική επαφή με το νησί Pikku Mustasaari ή Pikku Musta (Μικρό Μαύρο Νησί), το βορειότερο και 4ο του συμπλέγματος, πάνω στο οποίο βρίσκεται το κτίριο όπου λειτουργεί η Ναυτική Ακαδημία.

Κατεβήκαμε, παρέα με αρκετό κόσμο, και σταθήκαμε στην προκυμαία για να σχεδιάσουμε με τη βοήθεια του χάρτη την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να γνωρίσουμε τα περισσότερα σημεία των νησιών όσο ακόμη θα διαρκούσε το ημερήσιο φως.

Η Suomenlinna μεταφράζεται ως «Κάστρο της Φινλανδίας». Η τοποθεσία ονομαζόταν «Sveaborg» από τους Σουηδούς και είναι Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1991. Αυτό δηλώνει και η επιγραφή που βρίσκεται στην προκυμαία του νησιού Iso Mustasaari.

Αυτό το φρούριο έχει μεγάλη ιστορία. Κατασκευάστηκε, αρχικά, από τη Σουηδία ξεκινώντας το 1748, λόγω της εξαιρετικής θέσης του για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης ρωσικής θαλάσσιας απειλής εκείνη την περίοδο. Η γενική ευθύνη για το οχυρωματικό έργο δόθηκε στον Augustin Ehrensvärd (στη συνέχεια της πορείας μας και της αφήγησης θα συναντήσουμε το μνημείο και τον τάφο του). Κατά τη διάρκεια του ρωσο-σουηδικού πολέμου, η Σουηδία παρέδωσε το Sveaborg στους Ρώσους, το 1808, ανοίγοντας τον δρόμο για την κατάληψη της Φινλανδίας από τις ρωσικές δυνάμεις και την ίδρυση του Μεγάλου Δουκάτου της Φινλανδίας στο τέλος του πολέμου. Οι Ρώσοι οχύρωσαν περαιτέρω το φρούριο και τα νησιά χρησιμοποιήθηκαν ως βάση για τον ρωσικό στόλο της Βαλτικής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ρωσικές δυνάμεις έφυγαν μετά την ανεξαρτησία της Φινλανδίας, το 1917.

Ο στρατιωτικός ρόλος του φρουρίου μειώθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκτοτε, τα κτίρια έχουν ανακαινιστεί για να λειτουργήσουν ως διαμερίσματα και χώροι εργασίας, για να στεγάσουν ιδιωτικές και δημόσιες υπηρεσίες, μουσεία, αίθουσες εργασίας καλλιτεχνών, ναυτική ακαδημία μέχρι και ανοιχτή φυλακή (θα φτάσουμε ως εκεί εξερευνώντας το νησί Iso Mustasaari). Σήμερα, η Suomenlinna είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα στη Φινλανδία και αποτελεί μια συνοικία του Ελσίνκι με 850 κατοίκους.

Επειδή νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και νηστικός ταξιδιώτης δεν έχει ενέργεια για πολυυυυύ περπάτημα, και μάλιστα στο κρύο, έπρεπε να καταναλώσουμε τροφή την οποία προμηθευτήκαμε από το Κ-market που βρίσκεται λίγα βήματα από το λιμάνι του νησιού Iso Mustasaari. Πανέτοιμοι και χορτάτοι, ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας από το νησί στο οποίο βρισκόμασταν.

Ήδη, προσεγγίζοντας το λιμάνι με το πλοίο, είχαμε εντυπωσιαστεί από το μέγεθος του ροζ κτιρίου. Το Rantakasarmi (στρατώνας) δεσπόζει στη βόρεια ακτή της Suomenlinna, όπου το πλοίο HSL φέρνει τους επισκέπτες από την Πλατεία της Αγοράς και αποτελεί την κύρια πύλη του φρουρίου η οποία χτίστηκε κατά τη ρωσική περίοδο. Μέρος αυτού του κτιρίου χρησιμοποιήθηκε ως κύριο φυλάκιο με θαλάμους συλλήψεων, θαλάμους κρατουμένων και δωμάτια για τους φρουρούς και τον αξιωματικό. Σήμερα, οι Στρατώνες Rantakasarmi στεγάζουν το Suomenlinna Visitor Center, το Suomenlinna Brewery Restaurant και εγκαταστάσεις της ζυθοποιίας, την HAA Gallery της Ένωσης Καλλιτεχνών του Ελσίνκι και το Viapori Deli & Café.

Δεν αργήσαμε καθόλου να βρεθούμε μπροστά από τον ναό της Suomenlinna που χτίστηκε το 1854 ως ορθόδοξη εκκλησία φρουράς για τα ρωσικά στρατεύματα. Έχω, ήδη, αναφερθεί στον διπλό ρόλο της, γεγονός που την καθιστά μια από τις μοναδικές εκκλησίες διπλής χρήσης στον κόσμο.

Όμορφα ροζ ή κίτρινα κτίρια φιλοξενούν καφέ, ενώ δε λείπουν και οι παιδικές χαρές, αφού τα νησιά αποτελούν μόνιμο τόπο διαμονής πολλών ανθρώπων.

Αυτό που απολαμβάναμε μέχρι στιγμής, περπατώντας στα νοτισμένα χωμάτινα μονοπάτια, ήταν το ήρεμο περιβάλλον και η αίσθηση της εξοχής. Μόνον οι ταμπέλες ή κάποιο κανόνι έξω από τα μεγάλα, μακρόστενα οικοδομήματα μάς επανέφεραν και μάς υπενθύμιζαν ότι πατούσαμε χώματα ποτισμένα με αλμύρα, αίμα και ιστορία.

Λιθόστρωτες ανηφοριές, επιβλητικά τούβλινα κτίρια και δομές βαμμένες στα χρώματα της σέπιας και της τσιχλόφουσκας, δαρμένες από τις άγριες καιρικές συνθήκες, είχαν ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα που θα ζήλευε και ο πιο ταλαντούχος ζωγράφος. Και όλα αυτά με φόντο έναν γαλάζιο ουρανό που έδενε αρμονικά με τα παστέλ και τα γήινα χρώματα του θαλασσινού φρουρίου. Ήμασταν πολύ τυχεροί και ευγνώμονες που βρεθήκαμε σε αυτό το μέρος με αυτές τις καιρικές συνθήκες.

Στο τέλος του νησιού Iso Mustasaari συναντήσαμε τις φυλακές. Αν δεν υπήρχαν οι μικρές ταμπέλες πάνω στον φράχτη να το γράφουν και το απαγορευτικό για φωτογραφίες δεν καταλάβαινες ότι πίσω από τους χαμηλούς ξύλινους φράχτες και μέσα στα χρωματιστά σπιτάκια στεγάζονται φυλακισμένοι. Μάλιστα, οι κρατούμενοι εργάζονται στη συντήρηση των εγκαταστάσεων του νησιού.

Το Iso Mustasaari είναι το πιο πυκνοκατοικημένο από τα νησιά Suomenlinna και φιλοξενεί, εκτός όσων ανέφερα προηγουμένως, τη μοναδική βιβλιοθήκη αλλά και σχολείο. Μόνιμοι κάτοικοι, εργαζόμενοι, τουρίστες, μουσεία, καφέ και εστιατόρια, εκκλησία, βιβλιοθήκη, σχολείο και φυλακή πάνω σε ένα τόσο δα νησάκι, συνυπάρχουν, πορεύονται ειρηνικά και είναι όλοι μαζί μια ωραία ατμόσφαιρα! Μπράβο στους Φινλανδούς!

Η Γέφυρα Susisaareen Silta ενώνει το Iso Mustasaari με το Iso Susisaari, αλλά πριν τη διαβούμε κάναμε μια στάση για ξεκούραση και καφεδάκι στο καφέ του Suomenlinna Museum που βρίσκεται ακριβώς δίπλα της. Εκείνη την ώρα μάς πήραν τηλέφωνο τα παιδιά και μάς ανακοίνωσαν ότι θα πάρουν το ferry και θα έρθουν να μάς βρουν. Χαρήκαμε πολύ που κατά τη διάρκεια της εξερεύνησής μας στο Susisaari θα τα είχαμε παρέα.

Μισή ώρα διήρκεσε το διάλειμμα στο καφέ και όταν βγήκαμε έξω ήρθαμε αντιμέτωποι με άλλες καιρικές συνθήκες. Με ήλιο και γαλανό ουρανό μπήκαμε, με συννεφιά, καταχνιά και ομίχλη βγήκαμε. Πως άλλαξε ο καιρός μέσα σε 30 λεπτά! Σαν να ήρθαμε άλλη μέρα σε άλλον τόπο.

Διασχίσαμε τη γέφυρα αλλάζοντας νησί. Πρώτα, κατευθυνθήκαμε στο ναυπηγείο Suomenlinna ή ναυπηγείο Viapori, ένα πάρα πολύ σημαντικό και ιστορικό σημείο του νησιού. Το ναυπηγείο Suomenlinna είναι η παλαιότερη αποβάθρα στη Φινλανδία και μια από τις παλαιότερες περιοχές ναυπηγείων στην Ευρώπη. Έχει παίξει κεντρικό ρόλο στην ιστορία του φρουρίου Suomenlinna και μπορεί, επίσης, να θεωρηθεί επίτευγμα στην ιστορία της τεχνολογίας.

Η κατασκευή του ναυπηγείου Suomenlinna ξεκίνησε το 1750 και είναι μια ξηρά αποβάθρα η οποία απομονώνεται με ένα φράγμα από τη θάλασσα. Τον 18ο αιώνα, το ναυπηγείο κατασκεύασε πολλά πολεμικά πλοία για τον Σουηδικό Στόλο του Αρχιπελάγους. Όταν η Φινλανδία βρισκόταν υπό ρωσική κυριαρχία, το ναυπηγείο χρησιμοποιούνταν κυρίως για επισκευές πλοίων και θεωρούνταν αποθηκευτικός χώρος. Το φινλανδικό κρατικό εργοστάσιο αεροσκαφών λειτούργησε στην περιοχή του ναυπηγείου από το 1921 έως το 1935, παρέχοντας σημαντικό εξοπλισμό για την αεροπορία. Εδώ, κατασκευάστηκε το πρώτο αεροσκάφος της Φινλανδίας. Στη δεκαετία του 1930 και του 1940 ήταν η βάση για τον υποβρύχιο Στόλο του Φινλανδικού Ναυτικού. Η δεκαετία του 1940 ήταν η επόμενη πολυάσχολη εποχή της ναυπηγικής, όταν ολοκληρώθηκαν τα εμπορικά πλοία για τις ανάγκες της Φινλανδίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα, επισκευάζει παλιά παραδοσιακά ξύλινα πλοία και ιστιοφόρα.

Λίγο παραπέρα βρίσκεται και το μοναδικό υποβρύχιο της Φινλανδίας που έχει απομείνει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

H UNESCO έχει φροντίσει να υπενθυμίζει στους επισκέπτες ότι τα νησιά ανήκουν στη λίστα της με αναρτημένες πινακίδες σε καίρια σημεία όπου βρίσκονται σημαντικά και ιστορικά αξιοθέατα. Μια τέτοια ανάρτηση συναντήσαμε καθώς πλησιάζαμε στο σπίτι του Augustin Ehrensvärd, ο οποίος σχεδίασε το φρούριο.

Το ελκυστικό κτίριο του 18ου αιώνα-που σήμερα είναι μουσείο-βρίσκεται στη μεγάλη αυλή του φρουρίου και ο πρώτος κάτοικός του ήταν, φυσικά, ο Augustin Ehrensvärd (1710-1772). Φυσικό επακόλουθο ήταν να βρίσκεται εδώ η τελευταία και παντοτινή κατοικία του, δηλαδή το μνημείο με τον περίτεχνο τάφο του. Ο ίδιος ο βασιλιάς της Σουηδίας, Gustaf III, το σχεδίασε και μάλιστα παρευρέθηκε αυτοπροσώπως κατά την τοποθέτηση του φερέτρου, στις 5 Ιουλίου του 1783.

«Εδώ αναπαύεται ο κόμης Augustin Ehrensvärd, στρατάρχης, ιππότης και διοικητής του τάγματος της Αυτού Βασιλικής Μεγαλειότητας, στη μέση του δικού του έργου, του φρουρίου Sveaborg».

Κάναμε τις τελευταίες μας βόλτες στο νησί Susisaari, που μεταφράζεται ως Νησί του Λύκου. Είδαμε τα γύρω κτίρια που αποτελούσαν το παλιό διοικητικό κέντρο του φρουρίου και τα μεγάλα κανόνια που προστάτευαν την ακεραιότητα των νησιών.

Προχωρήσαμε προς το συναρπαστικότερο νησί και το πιο ατμοσφαιρικό τοπίο της Suomenlinna. Το νησί Kustaanmiekka, που μεταφράζεται ως Το Σπαθί του Γουσταύου, είναι το νοτιότερο από τα νησιά που αποτελούν την περιοχή της Suomenlinna. Κάποτε, χωριζόταν από το νησί Susisaari-που μόλις αφήσαμε πίσω μας-με ένα θαλάσσιο στενό το οποίο γεμίστηκε με χώμα τον 19ο αιώνα κι έτσι τώρα στη θέση του υπάρχει ένα χερσαίο πέρασμα που συνδέει τα νησιά μεταξύ τους. Μόνο κοιτώντας τον χάρτη γίνεται κατανοητή η συνένωση, γιατί περπατώντας δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αλλάζεις νησί. Από το αρχικό θαλάσσιο στενό, μόνο δύο κόλποι έχουν απομείνει και στον έναν από αυτούς σταματήσαμε για να περιεργαστούμε τη μικροσκοπική αμμώδη παραλία που σχηματίζεται ανάμεσα στα λεία βράχια.

Συνεχίσαμε την πορεία μας στον χωματόδρομο και ανεβαίνοντας κάμποσα ξύλινα σκαλοπάτια

βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο του νησιού, αρκετά μέτρα πάνω από τη θάλασσα, να περιεργαζόμαστε από πολύ κοντά τα κανόνια που ήταν στραμμένα προς το Αρχιπέλαγος. Παλιές αποθήκες πυρομαχικών ήταν κρυμμένες μέσα στον λόφο. Σε ορισμένες, οι πόρτες ήταν ανοιχτές και μπορέσαμε να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό τους. Άλλες ήταν μικρές και άλλες μεγάλες. Έμοιαζαν με τα σπιτάκια των Χόμπιτ από τις ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Πράσινο χορτάρι, μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα μας, κάλυπτε τους μικρούς κυματιστούς λοφίσκους και στο βάθος, τυλιγμένος στην καταχνιά και την ομίχλη, ορθωνόταν ο Gyllenborg Bastion. Σκηνικό για ταινία του αείμνηστου Θ. Αγγελόπουλου. Πόσο έδενε η συννεφιά και η γκριζάδα με το τοπίο!

Τραβήξαμε για τον προμαχώνα, αποτυπώνοντας με πολλές λήψεις το υπέροχο και ατμοσφαιρικό τοπίο. Το πλοίο της Ακτοφυλακής εμφανίστηκε στo στενό πέρασμα και ένα πολεμικό ελικόπτερο, τυλιγμένο από την ομίχλη, εκτελούσε χαμηλή πτήση πάνω από τη θάλασσα.

Αμυντικά τείχη, προμαχώνες, στρατώνες, υπόγειες στοές και σκοτεινές σήραγγες, κανόνια και πολεμίστρες συνέθεταν το σκηνικό στο οποίο βρισκόμασταν εδώ και λίγη ώρα, εξερευνώντας κάθε φανερή και κρυφή γωνιά του προμαχώνα.

Φτάσαμε στο τέλος του νησιού Kustaanmiekka (Σπαθί του Γουσταύου), το οποίο ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της γέννησης του Σουηδού διαδόχου πρίγκιπα Gustav, ο οποίος ήρθε στον κόσμο κατά τη διάρκεια της κατασκευής του φρουρίου Suomenlinna.

Η Πύλη του Βασιλιά είναι ένα εμβληματικό σύμβολο και το τελευταίο αξιοθέατο αυτής της εκπληκτικής πορείας που είχαμε ακολουθήσει μέχρι τώρα. Κατασκευάστηκε το 1753–54 ως πύλη εισόδου στο φρούριο. Χτίστηκε στη θέση που αγκυροβόλησε το πλοίο που μετέφερε τον βασιλιά Αδόλφο Φρειδερίκο της Σουηδίας, όταν ήρθε να επιθεωρήσει την κατασκευή του φρουρίου, το 1752.

Βγάλαμε φωτογραφίες από ψηλά

και στη συνέχεια κατηφορίσαμε για να τη διαβούμε και να την φωτογραφίσουμε και από κοντά. Περπατήσαμε πάνω στις φαρδιές σκάλες και θαυμάσαμε την κινητή γέφυρα και την τάφρο που κάποτε εμπόδιζε την αναρρίχηση στο φρούριο. Θα μπορούσε, κάλλιστα, να αποτελέσει σκηνικό για το Game of Thrones.

Μια μικρή μαρίνα υπάρχει πολύ κοντά στην Πύλη του Βασιλιά όπου κάνει στάση το θαλάσσιο λεωφορείο κατά τη θερινή περίοδο.

Εμφανίστηκαν και τα παιδιά! Όλοι μαζί συνεχίσαμε να πεζοπορούμε και να εξευρευνούμε το νοτιότερο νησί του συμπλέγματος. Πέρυσι, τα παιδιά είχαν επισκεφθεί τη Suomenlinna με πολύ χιόνι και τώρα χαιρόντουσαν το τοπίο κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Τους άρεσε πάρα πολύ χωρίς τα χιόνια. Μας είπαν ότι ήταν σαν να ερχόντουσαν σε ένα εντελώς διαφορετικό μέρος από αυτό που γνώριζαν και θυμόντουσαν. Είχαν όρεξη να περιηγηθούμε σε απόμακρες γωνιές του νησιού και εμείς δεν τους χαλάσαμε το χατήρι. Ακολουθήσαμε με μεγάλη χαρά, παρόλα τα χιλιόμετρα που είχαν γράψει τα πόδια μας από νωρίς το πρωί.

Άρχισε να σουρουπώνει και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το λιμάνι. Καθ΄ οδόν, όλο και κάποιο δρομάκι μάς έκανε να λοξοδρομήσουμε, όλο και κάποιο κτίριο τραβούσε την προσοχή μας και τρέχαμε να το φωτογραφίσουμε, όλο και κάποια αυλή ή κάποιο φωτισμένο παράθυρο μάς έκανε να κρυφοκοιτάξουμε τη διακόσμηση του σπιτιού. Δε χορταίναμε με τίποτα τις εικόνες που διαρκώς ξεδιπλώνονταν στο διάβα μας.

Η εκκλησία ήταν υπέροχα φωτισμένη και ο στρατώνας Rantakasarmi με το ρολόι του το ίδιο.

Βγάλαμε εισιτήρια και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο που ξεκίνησε αμέσως. Βγήκαμε έξω και καθίσαμε μπροστά-μπροστά για να δούμε το Ελσίνκι πανοραμικά και φωταγωγημένο.

Όταν αποβιβαστήκαμε κατευθυνθήκαμε προς την Old Market Hall (Vanha kauppahalli) την οποία είχαμε βρει κλειστή την προηγούμενη ημέρα. Υπολογίζαμε να καθίσουμε για φαγητό, δοκιμάζοντας επιτέλους τη σούπα σολομού, αλλά την προλάβαμε οριακά ανοιχτή. Έκλεινε στις 18:00 και είχαμε, μόλις, 5 λεπτά στη διάθεσή μας για να περιηγηθούμε στους χώρους της ιστορικής Αγοράς που εξυπηρετεί πελάτες από το 1889. Είναι η παλαιότερη αίθουσα αγοράς στην πόλη και εδώ οι έμποροι πωλούν όλα τα είδη τυριών, ψαριών, οστρακοειδών, λαχανικών, φρούτων και καφέδων. Η ποικιλία στα ψαρικά ήταν πολύ μεγάλη και οι τιμές «αλμυρές».

Τα παιδιά πρότειναν να πάμε για φαγητό σε μια πινζερία που γνώριζαν από το περσινό τους ταξίδι γιατί έμεναν στην περιοχή και είχαν δοκιμάσει το μενού. Το μαγαζί λέγεται UUNO και είναι ένα συνοικιακό εστιατόριο στη χερσόνησο Jätkäsaari στο οποίο τρώνε, κυρίως, οι ντόπιοι. Από την Πλατεία Αγοράς πήραμε το τραμ χρησιμοποιώντας τα εισιτήρια που είχαμε εκδώσει για το πλοίο, η διάρκεια των οποίων δεν είχε λήξει.

Οι μόνοι τουρίστες στο UUNO ήμασταν εμείς. Υπήρχαν οικογένειες με τα παιδιά τους που είχαν τελειώσει με το φαγητό τους και διασκέδαζαν παίζοντας διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια, ενώ άλλοι απολάμβαναν ακόμη το δείπνο τους. Εντελώς οικογενειακή κατάσταση. Το φαγητό ήταν υπέροχο για τα δικά μας γευστικά κριτήρια, το προσωπικό ευγενέστατο, εξυπηρετικό και η ατμόσφαιρα χαλαρή, ζεστή και φιλική. Μέχρι να ετοιμαστούν οι pinzas και να αποφάμε, άδειασε και το μαγαζί. Η ώρα ήταν, μόλις, 19:30 αλλά οι γονείς μάζεψαν τα παιδάκια τους και έφυγαν για το σπίτι. Μείναμε για ώρα ολομόναχοι στο μαγαζί, αφού δεν ήρθε κανείς άλλος.

Uuno Pinza – Easy Love Pinza

Καλέσαμε uber για το κέντρο της πόλης, αφού θα μας στοίχιζε λιγότερα από το να παίρναμε το τραμ. Ήταν το τελευταίο βράδυ μας και όσο κι αν μάς είχε καταβάλει η κούραση δε θέλαμε να επιστρέψουμε τόσο νωρίς στο κατάλυμα. Περπατήσαμε στη Λεωφόρο Mannerheimintie με τα εμπορικά καταστήματα. Το πολυκατάστημα Stockmann είχε κλείσει, αλλά υπήρχαν άλλα εμπορικά κέντρα για χάζεμα και people watching.

Σύραμε τα κουρασμένα μας πόδια για λίγο ακόμη στους δρόμους της πρωτεύουσας και καταλήξαμε στο διαμέρισμα για πακετάρισμα και ετοιμασία των αποσκευών. Μια εκκρεμότητα μού είχε μείνει από τα αξιοθέατα του Ελσίνκι. To Sibelius Park με το Sibelius Monument. Είναι ένα όμορφο μικρό πάρκο που πήρε το όνομά του από τον διάσημο Φινλανδό συνθέτη Jean Sibelius, ο οποίος γεννήθηκε εκεί κοντά. Το Μνημείο του Sibelius είναι κατασκευασμένο από συγκολλημένο χάλυβα με πάνω από 600 σωλήνες και με την προτομή του συνθέτη στη μια πλευρά. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και πιο γνωστά αξιοθέατα του Ελσίνκι.

Η πτήση μας για την Ελλάδα ήταν στις 13:25. Αν ξυπνούσα πολύ νωρίς θα είχα το περιθώριο να πάω μέχρι το Sibelius Park και να γυρίσω στο κατάλυμα για την αναχώρηση για το αεροδρόμιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να με ακολουθήσει κανείς άλλος σε αυτό το εγχείρημα. Μόνη μου θα πήγαινα. Έβαλα το ξυπνητήρι στις 7:30 ελπίζοντας να έχω το κουράγιο να περπατήσω τα 5 Km που απαιτούνταν για να φτάσω μέχρι το Πάρκο και να επιστρέψω στο διαμέρισμα. Για να δούμε θα τα καταφέρω;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!