Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 4ο: Η απογευματινή εξόρμηση στο Vikaköngäs, η πρώτη γνωριμία με το κέντρο του Rovaniemi και η προσπάθεια για νυχτερινή βόλτα στο Könkäsaari
18 Ιανουαρίου 2025​

Ήταν 14:30 όταν εγκαταλείψαμε το χωριό του Άι Βασίλη. Το Vikaköngäs απέχει 17 Km από το χωριό και 25 Km από το Rovaniemi. Αυτό το σημείο το γνώριζαν τα παιδιά από πέρυσι, γιατί εκεί τους είχε πάει το γραφείο στην πρώτη προσπάθεια που έκαναν για να δουν το Σέλας.

Περάσαμε μια ξύλινη αψίδα (είναι συνηθισμένη μια τέτοια κατασκευή στη Λαπωνία, στις εισόδους των πάρκων και των πεζοπορικών διαδρομών) και για πρώτη φορά αντικρίσαμε τον μαγικό κόσμο και την απόλυτη ομορφιά της περιοχής στην οποία βρισκόμασταν.

Μπροστά μας ξεδιπλωνόταν μια παγωμένη κρεμαστή γέφυρα ενώ από κάτω της έτρεχε τα ορμητικά νερά του ο ποταμός Raudanjoki. Friendship Bridge ονομάζεται η γέφυρα και τη διασχίσαμε με μεγάλη προσοχή, γιατί το χιόνι που κάλυπτε το ξύλινο πάτωμά της ήταν σκέτο γυαλί.

Περάσαμε απέναντι και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Δεν ξεχώριζε μονοπάτι, απλά δοκιμάζαμε τα σημεία που βούλιαζαν λιγότερο και προχωρούσαμε. Βγήκαμε σε ένα ξέφωτο και σταθήκαμε για να απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε την απίστευτη χρωματική παλέτα που κοσμούσε τον ουρανό. Τέτοια πανδαισία χρωμάτων δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ και πουθενά ανά τον κόσμο. Μόνο αυτή η περιοχή του Αρκτικού Κύκλου με τους δασωμένους λόφους και το ορμητικό ποτάμι κατάφερε να μάς τη δώσει.

Διασχίσαμε, ξανά, τη γέφυρα και κατεβήκαμε δίπλα στην ορμητική ροή του νερού. Μόνο το κέντρο του ποταμού παρέμενε ενεργό. Οι άκρες είχαν παγώσει. Πρέπει κανείς να είναι εξαιρετικά προσεκτικός που πατάει σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο παχύ είναι το στρώμα του πάγου κάτω από τα πόδια σου.

Στην άκρη της όχθης υπήρχαν δύο ξύλινα κιόσκια. Η αγαπημένη συνήθεια των Φινλανδών είναι να ζουν στη φύση όλες τις εποχές του χρόνου και με όλες τις καιρικές συνθήκες. Μαζεύονται σε αυτά τα ξύλινα κιόσκια, γύρω από μια εστία και κάνουν barbeque. Μικροί και μεγάλοι ψυχαγωγούνται, με σεβασμό πάντα στη φύση, ψήνοντας κρεατικά αλλά κυρίως λουκάνικα, είτε πάνω σε σχάρες, είτε απευθείας πάνω στις φλόγες. Και στις δύο καμπίνες υπήρχαν παρέες εκείνη την ώρα που διασκέδαζαν τρωγοπίνοντας και ακούγοντας μουσική.

Έφτανε το σούρουπο. Σε λίγο θα έπεφτε το σκοτάδι. Όσο χαμήλωνε το φως, τόσο πιο έντονα και ειδυλλιακά γίνονταν τα χρώματα στον ουρανό. Μαζέψαμε, με τα μάτια πρωτίστως, αλλά και με τον φωτογραφικό μας φακό όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαμε από αυτό το μαγικό μέρος το οποίο ρίζωσε για πάντα στις καρδιές μας και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μας σημεία στη Λαπωνία.

Επιστρέψαμε στο κέντρο του Rovaniemi για να βολτάρουμε στην Πλατεία των Lordi, η οποία οφείλει τη μετονομασία της στο φινλανδικό ροκ συγκρότημα που κέρδισε τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 2006. Η Lordi’ s Square είχε ακόμη τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο και μια πίστα πατινάζ στην οποία κάμποσα πιτσιρίκια γλιστρούσαν στον πάγο με τα παγοπέδιλά τους. Εδώ, υπάρχει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, αλλά και όλων των ειδών τα καταστήματα που διαθέτει η πόλη (φαγάδικα-σουβενιράδικα-ρουχάδικα κλπ).

Ακολουθήσαμε την οδό Koskikatu φτάνοντας στον παγωμένο ποταμό Kemijoki, τον μεγαλύτερο της Φινλανδίας, ο οποίος χύνεται στον Βοθνικό Κόλπο (Gulf of Bothnia), τον βορειότερο βραχίονα της Βαλτικής Θάλασσας. Ο ποταμός ήταν παγωμένος ολοκληρωτικά. Στα αριστερά, ατενίσαμε τη Lumberjack's Candle Bridge (Jätkänkynttilä), ίσως το πιο σημαντικό και εύκολα αναγνωρίσιμο τοπόσημο του Rovaniemi, διότι-εκτός από τη σημασία της για την κυκλοφορία και το οδικό σύστημα-η γέφυρα φέρνει αναμνήσεις από την εποχή της επιπλέουσας ξυλείας και είναι φόρος τιμής στον ξυλοκόπο της χώρας. Στην κορυφή των δύο στηλών ανάβουν, μέρα και νύχτα, φωτιές συμβολίζοντας τους φανούς που χρησιμοποιούσαν οι ξυλοκόποι ως σινιάλο στον δρόμο τους προς το σπίτι κατά τη διάρκεια του rafting τους στα «λευκά νερά» από τον Βορρά.

Η γέφυρα, στα δεξιά, είναι μια σιδηροδρομική και οδική γέφυρα από χάλυβα. Υπάρχει και πεζοπορική λωρίδα, αλλά και λωρίδα για ποδήλατα και τη διασχίσαμε μια από τις επόμενες ημέρες με το αυτοκίνητο.

Η ώρα ήταν 17:00 το απόγευμα όταν αφήσαμε πίσω μας τον παγωμένο ποταμό Kemijoki και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την Πλατεία των Lordi. Είχε έρθει η ώρα να επισκεφθούμε το εμπορικό κέντρο Sampokeskus, πρώτα απ’ όλα για να βρούμε καρφιά για τις μπότες και θερμαντικά για τα χέρια, αλλά και super market για τη διατροφή μας.

Βρήκαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και επιστρέψαμε στο ζεστό σπιτάκι μας για να ζεσταθούμε και να μαγειρέψουμε. Απολαύσαμε το πλουσιοπάροχο δείπνο μας και αράξαμε για ξεκούραση. Τα sites που παρακολουθούσαμε για την εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος έδιναν ισχνές ελπίδες θέασης για απόψε, ωστόσο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα βγήκαμε προς αναζήτησή του. Ήταν μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα καρφιά στις μπότες μας και να δούμε την ανταπόκρισή τους στο παγωμένο-σαν γυαλί-έδαφος, γιατί από αύριο ξεκινούσαν extreme καταστάσεις με μεγάλες πεζοπορίες σε Εθνικά Πάρκα κυνηγώντας παγωμένους καταρράκτες και όχι μόνο.

Δεν απομακρυνθήκαμε πολλά χιλιόμετρα από το Rovaniemi, περίπου 20. Στόχος μας ήταν το Könkäänsaari Accessible Nature Trail που βρίσκεται στο Vikajärvi. Το Könkäänsaari είναι ένα πανέμορφο νησάκι στην περιοχή πεζοπορίας του Αρκτικού Κύκλου. Φτάσαμε στον χώρο στάθμευσης και κατεβήκαμε.

Μια ξύλινη αψίδα υπήρχε και εδώ και κάμποσα ξύλινα σπιτάκια-φάρμες ταράνδων ήταν αραδιασμένα κατά μήκος του ποταμού Raudanjoki (γνωστού, πλέον, από την απογευματινή εξόρμησή μας κοντά του). Φτάσαμε σε μια κρεμαστή γέφυρα η οποία συνδέει το νησάκι με τη στεριά και σταθήκαμε καταμεσής της για να αφουγκραστούμε τον βρυχηθμό των νερών που δεν παγώνουν ποτέ ολοκληρωτικά σε αυτό το ποτάμι.

Τα καρφιά στις μπότες ανταποκρίνονταν άψογα. Τέλος ο πονοκέφαλος μη σαβουρδιαστούμε και σπάσουμε κανένα χέρι ή πόδι. Το Σέλας, όμως, πουθενά για απόψε ούτε υπήρχαν ελπίδες θέασης όσο θα περνούσε η ώρα. Βρισκόμασταν πάνω στο νησί, στην αρχή του πεζοπορικού μονοπατιού στις 00:30 μετά τα μεσάνυχτα.

Ξεκινήσαμε να το ακολουθούμε ανάβοντας τους φακούς στα κινητά μας, αλλά μετά από κάμποση ώρα καταλάβαμε ότι όλο αυτό δεν είχε κανένα νόημα μέσα στα μαύρα σκοτάδια και επιστρέψαμε στη γέφυρα παραμένοντας πάνω της για αρκετή ώρα (εδώ θα επιστρέψουμε για πεζοπορία μια από τις επόμενες ημέρες).

Πριν επιστρέψουμε στο Rovaniemi σταματήσαμε, πάλι, στο αγαπημένο μας spot στο Vikaköngäs, στη Friendship Bridge, παραμένοντας για αρκετή ώρα μήπως μάς κάνει τη χάρη και εμφανιστεί το Σέλας, αλλά οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για τη θέασή του. Η λήψη της παρακάτω φωτογραφίας έγινε στη 01:23 και είναι η τελευταία για τη σημερινή, πρώτη μας ημέρα στη Λαπωνία.

Ο χάρτης διαδρομών της σημερινής ημέρας:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!