Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 22ο: Η ημέρα της επιστροφής, ο επίλογος και ο οικονομικός απολογισμός
28 Ιανουαρίου 2025​

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 07:30. Νυσταγμένη και κουρασμένη σύρθηκα μέχρι το παράθυρο κοιτάζοντας έξω. Η πυκνή ομίχλη που κάλυπτε μέχρι και τους τελευταίους ορόφους των κτιρίων ήταν ισχυρό κίνητρο για να επιστρέψω στο κρεβάτι και να αφήσω την εξερεύνηση του Πάρκου Sibelius για μια άλλη φορά. Ξύπνησα μαζί με τους υπόλοιπους γύρω στις 09:30. Είχαμε αποβραδίς, σχεδόν, όλες τις βαλίτσες έτοιμες, αλλά το πρωί χρειάστηκε να γίνουν κάποιες ανακατατάξεις για να χωρέσουν όλα τα πράγματα τα οποία είχαν αυξηθεί λόγω κάποιων μικροαγορών, αλλά και της αλλαγής του όγκου του ρουχισμού λόγω άπλυτων.

Στις 11:00 ακριβώς αφήσαμε τακτοποιημένο το διαμέρισμα και βγήκαμε στον δρόμο. Η πόλη ήταν ακόμη τυλιγμένη με βαριά γκρίζα καταχνιά η οποία μάς συνόδευσε και στα 20 Km της διαδρομής μας από το κατάλυμα μέχρι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι, στο οποίο φτάσαμε με Uber πληρώνοντας 32 ευρώ για την κούρσα + ένα μικρό tip που αφήσαμε οικειοθελώς στον οδηγό.

Παραδώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι οι οποίες ζυγίστηκαν μια προς μια. Απαλλαγμένοι από τα βάρη περάσαμε γρήγορα τον έλεγχο και βρίσκοντας ελεύθερες θέσεις αράξαμε αναμένοντας την έναρξη της επιβίβασης. Η πτήση, σε ένα κατάμεστο αεροπλάνο, ήταν ομαλή αλλά πολύ φασαριόζικη αφού ένα πιτσιρίκι στο απέναντι κάθισμα δε σταμάτησε να κλαίει και να γκρινιάζει και τις 4 ώρες που διήρκεσε το ταξίδι. Ευτυχώς, όμως, κανείς από τους επιβάτες δε διαμαρτυρήθηκε ούτε στο ελάχιστο και μπράβο γι΄ αυτό. Ή αρχίζουμε να αποκτούμε παιδεία (μπαααα) ή ήμασταν όλοι καλοί και συγκαταβατικοί άνθρωποι σε αυτήν την πτήση.

Φτάσαμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος την ώρα που έδυε ο ήλιος και οι υψηλές θερμοκρασίες της Αττικής μάς επανέφεραν στην κανονικότητα.

Αυτό ήταν το οδικό ταξίδι μας στη Φινλανδία με τις χιλιάδες λίμνες, τους αναρίθμητους ποταμούς και τις απέραντες ελώδεις εκτάσεις που σχηματίζουν ένα μοναδικό υδρογραφικό δίκτυο. Ήταν ένα συναρπαστικό, περιπετειώδες αλλά και δύσκολο οδοιπορικό το οποίο προσπάθησα να μεταφέρω όσο πιο αναλυτικά και παραστατικά μπορούσα με τις περιγραφές μου, τις φωτογραφίες μου και τα videos. Από την ανταπόκριση, τη διάδραση και τα σχόλιά σας κατάλαβα ότι τα κατάφερα.

4.028 χιλιόμετρα έγραψε το κοντέρ και αυτός είναι, χονδρικά, ο χάρτης του ταξιδιού:

Είδαμε εικόνες που μάς καθήλωσαν και περπατήσαμε σε τοπία του Αρκτικού Κύκλου που μόνο σε ντοκιμαντέρ, συνήθως, βλέπει κανείς. Ζήσαμε μια απόκοσμη ταξιδιωτική εμπειρία που θα θυμόμαστε για πάντα. Συγκλονιστικά χιονισμένα βουνά και δάση, φυσική ομορφιά που μάς έκοβε την ανάσα, παγωμένες λίμνες, μεγαλειώδεις παγωμένοι καταρράκτες και ποταμοί, τάρανδοι που πετάγονταν στη μέση του δρόμου, φάρμες με huskies και έλκηθρα, υπερσύχρονα χιονοδρομικά κέντρα είναι κάποια από αυτά που μάς πρόσφερε η παγωμένη Λαπωνία. Υπήρξαν φορές που το βλέμμα μας χάθηκε στις ατελείωτες εκτάσεις με το απάτητο χιόνι και φορές που κάτω από μια λιτή ξύλινη στέγη και γύρω από μια εστία φωτιάς νιώσαμε την κουλτούρα των Λαπώνων και την ανάγκη τους για επικοινωνία και συνεύρεση σε ένα από τα πιο κρύα και αφιλόξενα περιβάλλοντα του πλανήτη.

Ταξιδέψαμε στην καρδιά της πατρίδας των αυτόχθονων Sámis και είχαμε την τύχη να τούς συναντήσουμε, λόγω κάποιου φεστιβάλ, μέσα στο Κοινοβούλιο και στο Μουσείο Siida στο Inari να φορούν τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες και να ξεναγούνται στον πολιτισμό των προγόνων τους τον οποίο με σεβασμό και συνέπεια συνεχίζουν να ακολουθούν και να διατηρούν μέχρι τις ημέρες μας. Το Inari ήταν η πόλη-πύλη που μάς οδήγησε σε έναν κόσμο γεμάτο παραδόσεις αιώνων. Η επαφή μας με μια δασκάλα της γλώσσας Sámi και βοσκό ταράνδων ήταν το βιβλίο που μάς άνοιξε τις σελίδες του και μάς έμαθε τόσα πολλά για τη ζωή τους με τα ζώα και την πνευματική τους σύνδεση με τη φύση.

Από την άλλη, τo Rovaniemi είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Άγιο Βασίλη. Δεν είναι, όμως, έτσι ακριβώς τα πράγματα. Άλλο το Rovaniemi ως πόλη και άλλο το χωριό του Άι Βασίλη ως τουριστική ατραξιόν. Η πρωτεύουσα της Λαπωνίας αναφέρεται για πρώτη φορά σε επίσημα έγγραφα το 1453 ως ένα σύνολο μικρών χωριών των οποίων οι κάτοικοι έβγαζαν τα προς το ζην κυρίως από τη γεωργία, την κτηνοτροφία, το ψάρεμα και το κυνήγι. Οι εκτεταμένες τοποθεσίες υλοτομίας και ο πυρετός του χρυσού προσέλκυσαν χιλιάδες ανθρώπους στη Λαπωνία. Καθώς η εξόρυξη φυσικών πόρων αυξήθηκε, το Rovaniemi έγινε το επιχειρηματικό κέντρο της επαρχίας της Λαπωνίας.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καταστράφηκε ολοκληρωτικά από πυρκαγιά, αλλά αυτή η καταστροφή ήταν ο κινητήριος μοχλός για να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και τότε ήταν που «φυτεύτηκε ο σπόρος» ο οποίος έδωσε στο πέρασμα του χρόνου τους χρυσούς καρπούς που σήμερα δρέπει ο δήμος της πόλης. Αναφέρομαι, φυσικά, στην πρωτόκτιστη καμπίνα της Eleanor Roosevelt και στο ξύλινο χωριό που δημιουργήθηκε γύρω από αυτήν καταλήγοντας στη μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν του κόσμου, δηλαδή στο χωριό του Άι Βασίλη, το οποίο είναι μεν τουριστικό, αλλά και τόσο όμορφα στημένο και φωτισμένο που ασυναίσθητα σε παρασύρει στη μαγεία του παραμυθιού θέλοντας να το περπατήσεις και να το εξερευνήσεις.

Η Λαπωνία, σαν πραγματική «βασίλισσα του χιονιού» μάς αιχμαλώτισε με τον ολόλευκο μανδύα της και τα ονειρεμένα χρώματα του στέμματός της. Οι νύχτες ήταν μακριές, οι ώρες του ημερήσιου φωτός λίγες, αλλά η διαφορετικότητα των τοπίων και η πράσινη κυρία που μάς έκανε την τιμή να εμφανιστεί τόσες φορές μάς χάρισαν τόσες ανεξίτηλες παραστάσεις και ανέλπιστες χαρές που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Το Βόρειο Σέλας είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα στον πλανήτη. Παρότι πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο, πράγμα που σημαίνει πως είναι δύσκολο να προεξοφλήσει κανείς πως θα το δει να συμβαίνει, εμείς σταθήκαμε υπερτυχεροί και το απολαύσαμε συγκινημένοι και εκστασιασμένοι πέντε φορές. ΟΥΑΟΥ…..πέντε φορές είναι ασύλληπτο νούμερο για θέαση αυτού του σπάνιου σόου φωτός που προσφέρει απλόχερα η φύση στον άνθρωπο.

Ο χειμώνας στη Λαπωνία είναι πάρα πολύ κρύος και μακρύς. Αντιμετωπίσαμε θερμοκρασίες από -1 βαθμό Κελσίου στο Rovaniemi την πρώτη ημέρα μέχρι -28 βαθμούς Κελσίου στην απομακρυσμένη Λίμνη Niesijärvi κυνηγώντας το Βόρειο Σέλας. Τις περισσότερες πεζοπορίες στα χιονισμένα Εθνικά Πάρκα τις κάναμε με θερμοκρασία -20 με -21 βαθμούς Κελσίου και αντίστοιχες θερμοκρασίες συναντήσαμε και στον Βορρά (Ivalo, Inari, Levi).

Πάμε τώρα και στο τρωτό σημείο της Λαπωνίας που δεν είναι άλλο από το οδικό δίκτυο. Θα το χαρακτηρίσω με μια λέξη: δύσκολο! Επειδή δεν είμαστε (γενικά το λέω, ως έλληνες οδηγοί) εξοικειωμένοι με τέτοιες καιρικές συνθήκες και τόσο χιόνι και πάγο, στους δρόμους απαιτείται αυξημένη προσοχή και χρειάστηκε ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να συνειδητοποιήσουμε ότι τα καρφιά στα ελαστικά ανταποκρίνονται πλήρως στις συνθήκες του οδοστρώματος ώστε να είμαστε ασφαλείς. Ο σύζυγος μού εκμυστηρεύτηκε ότι τού πήρε δύο ημέρες για να σιγουρευτεί και να καθησυχαστεί ότι τα λάστιχα θα μάς κρατήσουν και δε θα πεταχτούμε εκτός δρόμου σε καμιά στροφή και είναι πολύ έμπειρος οδηγός με «προϋπηρεσία» πολλών χρόνων στο τιμόνι.

Τα όρια ταχύτητας είναι 60, 80 και 100 και τα τηρούσαμε ευλαβικά. Για τα φορτηγά και τους προβολείς τους μάλλιασε η γλώσσα μου να τα λέω στα κεφάλαια της ιστορίας και τα videos, πιστεύω, να σάς μετέφεραν τη δυσκολία της νυχτερινής και όχι μόνο οδήγησης. Μάλιστα, δεν είναι μόνο τα φορτηγά που χρησιμοποιούν τεράστιους προβολείς, αλλά και στα ιδιωτικά αυτοκίνητα προσαρμόζουν πάνω από τον προφυλακτήρα μια σειρά από led φώτα που στη βραδινή οδήγηση είναι εκτυφλωτικά.

Ένα άλλο απρόβλεπτο «πρόβλημα» είναι οι τάρανδοι οι οποίοι μπορεί να κινούνται ή να ξαπλώνουν πάνω στο οδόστρωμα. Ειδικά το βράδυ δεν φαίνονται από μακριά γι΄ αυτό θέλει εγρήγορση και χαμηλές ταχύτητες και αφήστε τους Φινλανδούς να προσπερνούν και να πετούν πάνω στο παρμπρίζ «σύννεφα» λιωμένου πάγου. Και κάτι τελευταίο: στα μέρη και τις περιοχές που κινηθήκαμε δεν υπάρχουν πουθενά διόδια. Γενικά η χώρα δεν έχει διόδια.

Το Ελσίνκι, φωλιασμένο στον Φινλανδικό Κόλπο, βρίσκεται στα νότια της χώρας και έχει απέναντί του το Ταλίν της Εσθονίας. Βρέχεται από τα παγωμένα νερά της Βαλτικής Θάλασσας και έχει μακραίωνη ιστορία αφού ιδρύθηκε το 1550 ως το αντίπαλο δέος του Ταλίν. Είναι μια σύγχρονη πόλη που έχει καταφέρει να παντρέψει το παλιό με το νέο. Διαθέτει πολλά Art Nouveau κτίρια, ογκώδεις εμβληματικούς καθεδρικούς, εκκλησίες που αντιπροσωπεύουν τον πρώιμο μοντερνισμό, μοντέρνα και φουτουριστικά μουσεία, ιστορικές πλατείες, μια ονειρεμένη νεόδμητη βιβλιοθήκη με κυματιστή γυάλινη και ξύλινη πρόσοψη, απέραντα πάρκα, σάουνες, μια παλιά κλειστή αγορά, αλλά και μια ανοιχτή αγορά στην οποία λαμβάνει χώρα μια δραστηριότητα που χρονολογείται από το 1743 και δεν είναι άλλη από την ετήσια αγορά ρέγγας. Με λίγα ή και πολλά λόγια η πρωτεύουσα έχει τα πάντα. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτόν τον απολογισμό δεν έχω καταλήξει για ποιους ακριβώς λόγους δεν με κατέπληξε, δεν με κέρδισε ολοκληρωτικά και δεν μου άφησε το συναίσθημα της λαχτάρας να θέλω να ξαναγυρίσω κοντά της. Το σίγουρο είναι ότι θα της δώσω μια ακόμα ευκαιρία όταν θα επισκεφθούμε τη χώρα κάποιον καλοκαιρινό μήνα και ίσως τότε καταφέρω να βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα.

Από την άλλη, το Αρχιπέλαγος με τα μικρότερα ή μεγαλύτερα νησιά του, κάποια κατοικημένα και κάποια ακατοίκητα και με το θαλάσσιο φρούριο Suomenlinna ήταν το highlight της διήμερης παραμονής μας στο Ελσίνκι. Η εξερεύνησή του μάς άρεσε πάρα πολύ και η πεζοπορία στις εσχατιές του νησιού Kustaanmiekka μάς γέμισε εικόνες τυλιγμένες στην ομίχλη και πλημμυρισμένες με ιστορία και άγρια ομορφιά.

Τελειώνοντας, θα σταθώ στο γεγονός ότι η Φινλανδία παραμένει αμετακίνητη στην κορυφή της λίστας με τις πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο. Αναδεικνύεται ξανά πρώτη, για όγδοη συνεχή χρονιά, μεταξύ 147 χωρών στη λίστα που δημοσιεύθηκε από το Wellbeing Research Center του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Δε θα αναλύσω τους πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες που σχετίζονται με την ευτυχία-καλοζωία των Φινλανδών, αλλά θα εστιάσω μόνο σε έναν. Ο παράγοντας «επαφή με τη φύση» είναι ενδεχομένως αρκετά σημαντικός ως προς το αίσθημα ευτυχίας που βιώνουν πολλοί άνθρωποι στη χώρα.

Σε κάποιο κεφάλαιο της ιστορίας έχω αναφέρει ότι η Φινλανδία ακολουθεί ένα πλαίσιο κανόνων το οποίο ονομάζεται «Everyman’s Right» ή «Νόμος του κάθε ανθρώπου». Σύμφωνα με αυτόν, οι πολίτες της χώρας μπορούν να χρησιμοποιήσουν με σεβασμό, σχεδόν, κάθε δάσος, λίμνη ή ποτάμι για να ψυχαγωγηθούν και να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Ήταν πάρα πολλές οι φορές, το αναφέρω και στην ιστορία, που συναντήσαμε παρέες μέσα στο χιονισμένο δάσος ή στις όχθες των παγωμένων ποταμών με -20 βαθμούς Κελσίου να ψήνουν κρεατικά γύρω από τη φωτιά και να διασκεδάζουν συζητώντας ή ακούγοντας μουσική.

Δραστηριότητες όπως το camping, η πεζοπορία, το μάζεμα μανιταριών, το κολύμπι, η ιππασία και το σκι είναι όλα δωρεάν στο φυσικό περιβάλλον. Στη Φινλανδία είσαι πάντα κοντά στη φύση, είτε βρίσκεσαι σε μια μεγάλη πόλη, είτε σε μικρότερες. Παντού τριγύρω υπάρχει φύση. Ακόμα και το Ελσίνκι είναι γεμάτο πάρκα. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η φύση μειώνει το άγχος και αυξάνει την ψυχική υγεία. Όταν έχεις λιγότερο άγχος είναι πιο εύκολο να είσαι πιο χαρούμενος και πιο ευτυχισμένος.

Πριν ξεκινήσω να απαριθμώ τα κόστη του ταξιδιού θα πω πως υπήρξαν δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες που μάς βοήθησαν να εξοικονομήσουμε χρήματα:

1. Η ενοικίαση αυτοκινήτου
2. Η διαμονή σε καταλύματα με κουζίνα και το μαγείρεμα

Με την ενοικίαση του οχήματος κάναμε εκδρομές και πεζοπορίες για τις οποίες θα έπρεπε να πληρώσουμε πολλά χρήματα σε πρακτορεία που οργανώνουν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι για την πεζοπορία στο Πάρκο Korouoma και την επίσκεψη στον παγωμένο καταρράκτη Ruskea Virta, ένα από τα πολλά πρακτορεία που υπάρχουν στο διαδίκτυο χρεώνει 145 ευρώ το άτομο. Μόνο για αυτήν τη δραστηριότητα θα θέλαμε 4x145=580 ευρώ.

Δείτε εδώ:
Korouoma Canyon Frozen Waterfalls

ή εδώ:
Korouoma Canyon Frozen Waterfalls - Hiking trip from Rovaniemi

Για το Auttiköngäs η τιμή είναι στα 129 ευρώ το άτομο.

Δείτε εδώ:
Auttiköngäs Waterfalls Hike Tour & Barbeque - Small Group - Visit Rovaniemi

Για το Πάρκο Riisitunturi οι χρεώσεις είναι ακόμα μεγαλύτερες, στα 190 ευρώ το άτομο.

Δείτε εδώ:
Arctic Adventure through Magical Frozen Forests of Riisitunturi

Για το Σέλας οι χρεώσεις ξεκινούν από 70 με 90 ευρώ και ανεβαίνουν ανάλογα με το πακέτο και τις παροχές.

Ενδεικτικά δείτε εδώ:
Northern Lights Photography Trip & Guaranteed or Moneyback - Visit Rovaniemi

Όπως αντιλαμβάνεστε οι τιμές για τις δραστηριότητες είναι πανάκριβες και μόνο η ιδιωτική περιήγηση με την ενοικίαση αυτοκινήτου είναι οικονομικά συμφέρουσα αν, βέβαια, θέλεις να κάνεις τέτοιου είδους ταξίδι.

Όσο για τα εστιατόρια της χώρας, όλοι γνωρίζουμε ότι οι τιμές κινούνται πάρα πολύ υψηλά. Πέρυσι τα παιδιά έτρωγαν με περίπου 100 ευρώ, ίσως και παραπάνω, το κάθε γεύμα τους. Στο φετινό ταξίδι ήταν απαγορευτικό να θέλουμε 200 ευρώ ή και περισσότερα για ένα γεύμα. Αν βάλεις και τα πρωινά, τα δεκατιανά, τα σνακς και τα σάντουιτς που παίρναμε μαζί μας στις ημερήσιες εκδρομές θα τιναζόταν η μπάνκα στον αέρα. Ένα απλό τριγωνικό σάντουιτς πήρε ο Α. στο χωριό του Άι Βασίλη και το πλήρωσε 6 ευρώ. Έτσι, το super market και το μαγείρεμα λειτούργησαν προς όφελός μας κρατώντας τις ισορροπίες στα έξοδα του ταξιδιού.

Μια φορά φάγαμε τοπική κουζίνα σε μπουφέ στο Sámi Cultural Center Sajos στο Inari με 13,5 ευρώ το άτομο και άλλες τρεις φορές προτιμήσαμε εστιατόρια με πίτσες και μακαρονάδες γιατί λόγω ευαισθησίας και προβλημάτων στο στομάχι μάς κάθεται καλύτερα ως κουζίνα. Εγώ, δεν τρώω και κρέας γεγονός που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τον συντονισμό με τους υπόλοιπους. Έτσι, η πιο εύκολη και αποδεκτή από όλους λύση στα ταξίδια μας είναι να καταλήγουμε, τις περισσότερες φορές, στο ιταλικό μενού.

Οικονομικός απολογισμός​

Εδώ θέλω να αναφέρω ότι δεν κρατούσα με χαρτί και μολύβι όλες τις ημερήσιες δαπάνες. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάτι να μου έχει ξεφύγει. Μιλάμε για μικροποσά, όχι για κάτι σημαντικό. Τα μεγάλα και σημαντικά έξοδα είναι όλα καταγεγραμμένα στην παρακάτω λίστα και αφορούν και στα 4 άτομα:

Αεροπορικά εισιτήρια: 400 ευρώ+μίλια
Καταλύματα: 1.630 ευρώ
Ενοικίαση αυτοκινήτου για 10 ημέρες: 850 ευρώ
Βενζίνες: 540 ευρώ
Εστιατόρια και super market: 1.050 ευρώ
Μετακινήσεις μετά την παράδοση του αυτοκινήτου (Uber-ferry): 75 ευρώ
Διάφορα [souvenirs-είσοδοι μουσείων & εκκλησιών-επιπλέον εξοπλισμός (καρφιά-θερμαντικά)-τάισμα ταράνδων]: 255 ευρώ

Σύνολο: 4.800:4=1.200 ευρώ/άτομο για όλα τα παραπάνω έξοδα.

Εγώ και ο Α. δώσαμε επιπλέον 250 ευρώ για τη δραστηριότητα με τα Huskies και το έλκηθρο.

Και κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι και η μαραθώνια αφήγησή του. Πέρασα πολύ όμορφα και κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού μας αλλά και κατά τη διάρκεια της εξιστόρησής του. Θέλω να σάς ευχαριστήσω θερμά για την ανάγνωση, αλλά και για τον πλούσιο σχολιασμό. Η διάδραση είναι η ανταμοιβή για την κοπιαστική και χρονοβόρα διαδικασία καταγραφής του ταξιδιού. Καλά ταξίδια σε όλους με υγεία!

Υ.Γ. Αν εξακολουθείτε να έχετε απορίες ή ερωτήσεις: SHOOT NOW!

ΤΕΛΟΣ

​

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22

First Προηγούμενη 22 of 22

Go to chapter

Go

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 07:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 09:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μάς υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μάς περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μάς ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μάς προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του. Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μάς χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μάς απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μάς απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε Φώτα στα αριστερά μας», μάς ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μάς είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μάς χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μάς είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 03:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 03:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους δύο οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μάς ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 05:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

Ο χάρτης της σημερινής διαδρομής:

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

 

[Klair]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

Σε ευχαριστώ πολύ! Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να επιβεβαιώσω τα ωραία λόγια σου.

 

[Klair]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!

Εδώ είμαι, εμφανίστηκα αγαπημένη @Smaragda53! Χαίρομαι που το απολαμβάνεις από τόσο νωρίς. Υπόσχομαι ότι η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο περιπετειώδης και απολαυστική!

 

[Sassenach77]

ταξίδι στη Λαπωνία

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

 

[Klair]

Πήγες Λαπωνία και έκανες και οδικό;;; Πω πω λιώωωωνω

Πήγα, πήγα και ομολογώ ότι ήταν το πιο ριψοκίνδυνο και πιο συναρπαστικό οδικό ταξίδι που έχω κάνει μέχρι τώρα ή μάλλον θα το κατέτασσα στον ίδιο βαθμό επικινδυνότητας (για άλλους όμως λόγους) με τη διαδρομή Κατμαντού-Ποκάρα.

Βέβαια, εξαρτάται και το πως ταξιδεύει κανείς. Εμείς, για παράδειγμα, οδηγήσαμε μεγάλες αποστάσεις βράδυ με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες που ανέβαζαν τον βαθμό δυσκολίας και επικινδυνότητας.

Τι καλά, θα διαβάσω ιστορία για μέρη που θέλω να πάω πολύ απο τα χεράκια σου!

Θα είμαι όσο περισσότερο μπορώ αναλυτική για να βοηθήσω και εσένα, αλλά και άλλους μελλοντικούς ταξιδιώτες να οργανώσουν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σου εύχομαι ολόψυχα να πας. Ήταν μοναδικά και υπέροχα!