10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Μανισάλες, το/η... απροσδόκητη επιστροφή φόρου από την εφορία(!)
Μια και ένας ενοχλητικός τύπος έχει πάρει το τηλεκοντρόλ παραμάσχαλα εδώ και ώρες (μα ώρες) κάνοντας ασταμάτητα ζάπινγκ, άρα μια και δεν μπορώ να δω το παιχνίδι Λιμπερταδόρες που άρχισε πριν από λίγα λεπτά (τυπικά, έχω κάνει τσεκ-άουτ από τις έντεκα το πρωί, οπότε αισθάνομαι ότι δεν έχω τα ίδια δικαιώματα με εκείνους που “μένουν” ακόμα εδώ, άρα αποφεύγω να του πω ότι θέλω να δω κι εγώ κάτι στην πόρνη την τηλεόραση), κάθομαι να γράψω για το Μανισάλες πριν ακόμα φύγω από την πόλη (το βραδινό λεωφορείο μου για Μπογκοτά φεύγει σε περίπου τέσσερις ώρες).
Όπως έγραψα και προχθές, στο Μανισάλες ήρθα για μιάμιση μέρα, όμως από το αστικό λεωφορείο ακόμα, που με έφερε στο χόστελ από τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων, είχα αποφασίσει να μείνω πολύ περισσότερο. Ομολογώ ότι βασικός (αν όχι αποκλειστικός) λόγος για τον οποίο ήρθα, και δεν πήγα απευθείας από το Μεντεγίν στην Μπογκοτά, ήταν για να δω την τοπική Όνσε Κάλντας σε παιχνίδι πρωταθλήματος (έστω και όχι “μεγάλο”). Από το αστικό λεωφορείο όμως ακόμα, με έπιασα να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να... ρωτάς τους γονείς σου στο τηλέφωνο από το εξωτερικό τι έφερε για σένα ο ταχυδρόμος τις τελευταίες ημέρες, να σου λένε οι δικοί σου για φακέλους με λογαριασμούς πιστωτικών καρτών, διαφημιστικά, το ένα και το άλλο, ΚΑΙ ΝΑ ΑΜΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΣΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ (μέχρι τελευταία τουλάχιστον, που τα εκκαθαριστικά σημειώματα ερχόντουσαν στο σπίτι ταχυδρομικώς), ΚΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!! Πώς είναι δυνατόν να αμελούν να σου πουν ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ;!
Στον οδηγό μου λέει για το Μανισάλες ότι είναι φοιτητούπολη, ότι είναι working city, ότι έχει το ένα και το άλλο “ψιλοκαλό”, το κάνουν όμως να ακούγεται λίιιγο πάνω από “αδιάφορο”. Αυτό που ΔΕ λέει ο οδηγός (κι αναρωτιέμαι ειλικρινά αν έχουν αυτοί δίκιο, αν είμαι εγώ ο γεροπαράξενος που το βρίσκω ΤΟΣΟ σημαντικό), είναι ότι κάνοντας βόλτα στον κεντρικό δρόμο, απολαμβάνεις... “μία φωτογραφία κάθε δύο βήματα” θέα, όχι προς μία κατεύθυνση, αλλά προς ΔΥΟ, εκατέρωθεν του δρόμου, μια και αυτός είναι ουσιαστικά μία ασφαλτοστρωμένη κορυφογραμμή.
Περπατάς, κι έχεις στα δεξιά σου πλαγιές βουνών καλυμμένες από βαθμιδωτά σπίτια και δέντρα μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου. Κοιτάς αριστερά, και χαζεύεις άλλη βουνοπλαγιά με ακόμα περισσότερα σπίτια σε βαθμίδες, κι ακόμη περισσότερο πράσινο. Κι είναι έτσι... φιδωτές οι βουνοπλαγιές, που κάθε λίγα μέτρα σού προσφέρεται μία πολύ διαφορετική οπτική γωνία και θέα, έτσι ώστε μπορείς να περάσεις ώρες, ΩΡΕΣ, κάνοντας βόλτα, χωρίς να βαρεθείς, μια και κάθε τρεις και λίγο, φθάνοντας στην επόμενη διασταύρωση, βλέπεις μια θέα που σου φαίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή από την προηγούμενη!
Τι να πω... Ίσως άλλος να έμενε αδιάφορος. Ο συνεργάτης του Lonely Planet για παράδειγμα, που “κάλυψε” το Μανισάλες για τον οδηγό της Κολομβίας. Για μένα, το να είμαι σε μία πόλη και να απολαμβάνω πανοραμική θέα από αμέτρητα, κυριολεκτικά, σημεία της, είναι λόγος αρκετός για να θέλω να περάσω περισσότερο χρόνο σε αυτήν την πόλη. Και στο Μανισάλες το χρυσό μπόνους είναι ότι έχεις θέα προς ΔΥΟ πλευρές. Είναι σαν να αισθάνεσαι έτοιμος να γίνεις πατέρας, να μαθαίνεις μια μέρα ότι η σύζυγός σου είναι έγκυος, να πετάς στα σύννεφα, και στο καπάκι να διαπιστώνεις ακόμη πιο τρελαμένος από τη χαρά σου ότι κυοφορεί ΔΙΔΥΜΑ (το μάτωσα με τον παραλληλισμό, αλλά... καταλαβαίνετε τι θέλω να πω).
Κατά τα άλλα, το Μανισάλες το βρήκα μία... ταπεινή εκδοχή του Μεντεγίν. Το κλίμα είναι το ίδιο ευχάριστο, ούτε καμίνι ούτε παγωνιά, ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά τριγύρω, θέα, “ζωντανό” κέντρο, περιοχή με μπαράκια και έντονη νυχτερινή ζωή σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων (στο Μεντεγίν είναι το Πομπλάδο, εδώ είναι η περιοχή γύρω από το εμπορικό κέντρο Πλάσα Κάμπλε), μέχρι και “Cable Aéreo” έχει το Μανισάλες, όπως και το Μεντεγίν, αλλά... πιο “ταπεινό”, μικρότερη γραμμή, λιγότεροι σταθμοί, αλλά με προσφερόμενη θέα εξίσου εντυπωσιακή.
Φανταστείτε, φθάνεις στον σταθμό υπεραστικό λεωφορείων, και για να πας στο κέντρο της πόλης, στην περίπτωση του Μανισάλες για να “ανέβεις” στο κέντρο της πόλης, δεν μπλέκεις με στενάχωρα αστικά λεωφορεία και ταξιτζήδες που κοιτάζουν πώς να σε “δαγκώσουν”, αλλά με λιγότερο από 60 λεπτά του ευρώ μπαίνεις σε μία καμπίνα, και... πετάς για λίγα λεπτά, απολαμβάνοντας θέα που σε κερδίζει αμέσως. Είναι αυτό που λένε στα Αγγλικά, “has you at hello”. Το Μανισάλες πραγματικά has you at hello, με αυτήν την καταπληκτική ιδέα να συνδέσουν τον σταθμό των λεωφορείων και το κέντρο με αυτήν την εναέρια γραμμή (το χόστελ μου είναι μακριά από το κέντρο, γι' αυτό έπρεπε να πάρω αστικό λεωφορείο, “χάρηκα” όμως το κάμπλε αργότερα, όταν πήγα να αλλάξω -με το αζημίωτο- το εισιτήριό μου για Μπογκοτά).
Ταπεινή εκδοχή του Μεντεγίν λοιπόν το Μανισάλες, το βρήκα εγώ, ακόμα και στην κατηγορία “γυναίκες”. Εξίσου γοητευτικά χαρακτηριστικά, αλλά... όχι τόσο “αεράτες”, όχι ΤΟΣΟ στιλάτες, όχι τόσο επιτηδευμένα περιποιημένες, και, last but not least, όχι τόσο... πώς να το θέσω;... Ας πούμε ότι οι πλαστικοί χειρουργοί στο Μανισάλες, έχουν πολύ-πολύ-πολύ λιγότερη δουλειά από τους συναδέλφους τους στο Μεντεγίν(...). Τις γυναίκες στο Μανισάλες τις βρήκα να έχουν περισσότερη... “φυσική” ομορφιά, από τις συμπατριώτισσές τους διακόσια χιλιόμετρα βορειότερα.
Όσο για το παιχνίδι, η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική, με τις κερκίδες γεμάτες (η Όνσε Κάλντας έδωσε για το συγκεκριμένο παιχνίδι τη δυνατότητα στους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας να πάνε στο γήπεδο παίρνοντας μαζί τους ΔΥΟ ΑΚΟΜΑ ΑΤΟΜΑ, εντελώς δωρεάν, ενώ με ένα απλό εισιτήριο, σαν το δικό μου, έμπαιναν στο γήπεδο ΔΥΟ -έκανα τιμ με έναν παππούλη κι εκείνος μπήκε τζάμπα στο γήπεδο. Εντάξει, με το σταγονόμετρο ξοδεύω, αλλά σιγά μην του ζητούσα τα μισά από τα πέντε μόλις ευρώ που έκανε το εισιτήριο), γεμάτες λοιπόν οι κερκίδες, γεμάτο φάσεις μπροστά στις εστίες το παιχνίδι, αλλά... στο ημίχρονο έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή, και τα άνοιξα από τις φωνές των οπαδών της Όνσε Κάλντας σχεδόν ένα τέταρτο αργότερα(!)...
Πριν φύγω από το Μεντεγίν το πρωί, πήρα χάπι για τις στροφές, ξέροντας ότι αν δεν έπαιρνα, το πιθανότερο ήταν να... έμπαινα σε “βρομερούς μπελάδες” τις πέντε και κάτι ώρες που κράτησε το ταξίδι (ναι, πέντε και κάτι ώρες για 200 χιλιόμετρα. Κολομβία, γαρ...). “Παράπλευρο σύμπτωμα” των χαπιών αυτών, είναι ότι σου (μου) προκαλούν υπνηλία. Όταν άρχισε το παιχνίδι, η επίδραση του χαπιού δεν είχε ακόμα περάσει, κι έτσι... όσο αλέγρα κι αν ήταν η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, όσο χάζι κι αν είχαν οι κερκίδες (νυσταγμένος-νυσταγμένος, αλλά... εξακολουθούσα να έχω μάτια και να βλέπω...), όσο “μία ευκαιρία για γκολ κάθε λίγα λεπτά” κι αν ήταν η δράση εντός αγωνιστικού χώρου, τα μάτια μου έκλειναν, και στο ημίχρονο, το “ας τα κλείσω για δυο λεπτά”, έγινε “πωωωω... Πέρασε ένα τέταρτο!”
Φεύγω λοιπόν από το Μανισάλες, γοητευμένος (γενικώς). Επιστρέφοντας όμως στο “θα το πρότεινα σε κάποιον που έρχεται στην Κολομβία για δύο-τρεις εβδομάδες;” που έγραφα τις προάλλες για άλλες πόλεις, ομολογώ ότι, παραδόξως, δε θα το πρότεινα σε κάποιον σαν must 20ήμερης περιπλάνησης στην Κολομβία. Θέλω να πω, κι η Καστοριά όμορφη είναι, κούκλα, αλλά... πόσοι από εμάς θα λέγαμε σε ξένο φίλο μας που έρχεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, “δεν ξέρω πού θα πας, αλλά από την Καστοριά πρέπει να περάσεις οπωσδήποτε!”; Η διαφορά (μία από τις πάμπολλες, εννοείται) μεταξύ Μανισάλες και Καστοριάς, είναι ότι το πρώτο δεν είναι τόσο... “ξεκομμένο”, όπως είναι η Καστοριά, από τα μέρη της χώρας μας που θεωρούνται musts για ξένο ταξιδιώτη που επισκέπτεται πρώτη φορά την Ελλάδα. Το Μανισάλες είναι εντός του τριγώνου Μπογκοτά-Μεντεγίν-Κάλι, οπότε... δεν κάνεις τρελό κύκλο για να το συμπεριλάβεις στο πρόγραμμά σου. Έστω κι έτσι όμως, αν δεν είσαι μανιώδης φαν των “πανοραμικών αστικών, με μπόλικες πινελιές πρασίνου, τοπίων”, το Μανισάλες μπορείς να το παρακάμψεις. Άποψή μου.
Στην Μπογκοτά θα περάσω σχεδόν δύο εβδομάδες (ο μαζοχιστής), επομένως για να μη χαθώ δύο ολόκληρες εβδομάδες, σκέφτηκα κάπου στα μισά να γράψω ένα κείμενο που να μην έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο μέρος στην Κολομβία από αυτά που ήδη έχω επισκεφτεί αυτόν τον μήνα, αλλά θα είναι... καταγραφή παρατηρήσεων που έχω κάνει, για την Κολομβία και τους Κολομβιανούς γενικά. “Τα λέμε” από Μπογκοτά λοιπόν, κάποια στιγμή μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.
Μια και ένας ενοχλητικός τύπος έχει πάρει το τηλεκοντρόλ παραμάσχαλα εδώ και ώρες (μα ώρες) κάνοντας ασταμάτητα ζάπινγκ, άρα μια και δεν μπορώ να δω το παιχνίδι Λιμπερταδόρες που άρχισε πριν από λίγα λεπτά (τυπικά, έχω κάνει τσεκ-άουτ από τις έντεκα το πρωί, οπότε αισθάνομαι ότι δεν έχω τα ίδια δικαιώματα με εκείνους που “μένουν” ακόμα εδώ, άρα αποφεύγω να του πω ότι θέλω να δω κι εγώ κάτι στην πόρνη την τηλεόραση), κάθομαι να γράψω για το Μανισάλες πριν ακόμα φύγω από την πόλη (το βραδινό λεωφορείο μου για Μπογκοτά φεύγει σε περίπου τέσσερις ώρες).
Όπως έγραψα και προχθές, στο Μανισάλες ήρθα για μιάμιση μέρα, όμως από το αστικό λεωφορείο ακόμα, που με έφερε στο χόστελ από τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων, είχα αποφασίσει να μείνω πολύ περισσότερο. Ομολογώ ότι βασικός (αν όχι αποκλειστικός) λόγος για τον οποίο ήρθα, και δεν πήγα απευθείας από το Μεντεγίν στην Μπογκοτά, ήταν για να δω την τοπική Όνσε Κάλντας σε παιχνίδι πρωταθλήματος (έστω και όχι “μεγάλο”). Από το αστικό λεωφορείο όμως ακόμα, με έπιασα να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να... ρωτάς τους γονείς σου στο τηλέφωνο από το εξωτερικό τι έφερε για σένα ο ταχυδρόμος τις τελευταίες ημέρες, να σου λένε οι δικοί σου για φακέλους με λογαριασμούς πιστωτικών καρτών, διαφημιστικά, το ένα και το άλλο, ΚΑΙ ΝΑ ΑΜΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΣΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ (μέχρι τελευταία τουλάχιστον, που τα εκκαθαριστικά σημειώματα ερχόντουσαν στο σπίτι ταχυδρομικώς), ΚΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!! Πώς είναι δυνατόν να αμελούν να σου πουν ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ;!
Στον οδηγό μου λέει για το Μανισάλες ότι είναι φοιτητούπολη, ότι είναι working city, ότι έχει το ένα και το άλλο “ψιλοκαλό”, το κάνουν όμως να ακούγεται λίιιγο πάνω από “αδιάφορο”. Αυτό που ΔΕ λέει ο οδηγός (κι αναρωτιέμαι ειλικρινά αν έχουν αυτοί δίκιο, αν είμαι εγώ ο γεροπαράξενος που το βρίσκω ΤΟΣΟ σημαντικό), είναι ότι κάνοντας βόλτα στον κεντρικό δρόμο, απολαμβάνεις... “μία φωτογραφία κάθε δύο βήματα” θέα, όχι προς μία κατεύθυνση, αλλά προς ΔΥΟ, εκατέρωθεν του δρόμου, μια και αυτός είναι ουσιαστικά μία ασφαλτοστρωμένη κορυφογραμμή.
Περπατάς, κι έχεις στα δεξιά σου πλαγιές βουνών καλυμμένες από βαθμιδωτά σπίτια και δέντρα μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου. Κοιτάς αριστερά, και χαζεύεις άλλη βουνοπλαγιά με ακόμα περισσότερα σπίτια σε βαθμίδες, κι ακόμη περισσότερο πράσινο. Κι είναι έτσι... φιδωτές οι βουνοπλαγιές, που κάθε λίγα μέτρα σού προσφέρεται μία πολύ διαφορετική οπτική γωνία και θέα, έτσι ώστε μπορείς να περάσεις ώρες, ΩΡΕΣ, κάνοντας βόλτα, χωρίς να βαρεθείς, μια και κάθε τρεις και λίγο, φθάνοντας στην επόμενη διασταύρωση, βλέπεις μια θέα που σου φαίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή από την προηγούμενη!
Τι να πω... Ίσως άλλος να έμενε αδιάφορος. Ο συνεργάτης του Lonely Planet για παράδειγμα, που “κάλυψε” το Μανισάλες για τον οδηγό της Κολομβίας. Για μένα, το να είμαι σε μία πόλη και να απολαμβάνω πανοραμική θέα από αμέτρητα, κυριολεκτικά, σημεία της, είναι λόγος αρκετός για να θέλω να περάσω περισσότερο χρόνο σε αυτήν την πόλη. Και στο Μανισάλες το χρυσό μπόνους είναι ότι έχεις θέα προς ΔΥΟ πλευρές. Είναι σαν να αισθάνεσαι έτοιμος να γίνεις πατέρας, να μαθαίνεις μια μέρα ότι η σύζυγός σου είναι έγκυος, να πετάς στα σύννεφα, και στο καπάκι να διαπιστώνεις ακόμη πιο τρελαμένος από τη χαρά σου ότι κυοφορεί ΔΙΔΥΜΑ (το μάτωσα με τον παραλληλισμό, αλλά... καταλαβαίνετε τι θέλω να πω).
Κατά τα άλλα, το Μανισάλες το βρήκα μία... ταπεινή εκδοχή του Μεντεγίν. Το κλίμα είναι το ίδιο ευχάριστο, ούτε καμίνι ούτε παγωνιά, ανηφόρες, κατηφόρες, βουνά τριγύρω, θέα, “ζωντανό” κέντρο, περιοχή με μπαράκια και έντονη νυχτερινή ζωή σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων (στο Μεντεγίν είναι το Πομπλάδο, εδώ είναι η περιοχή γύρω από το εμπορικό κέντρο Πλάσα Κάμπλε), μέχρι και “Cable Aéreo” έχει το Μανισάλες, όπως και το Μεντεγίν, αλλά... πιο “ταπεινό”, μικρότερη γραμμή, λιγότεροι σταθμοί, αλλά με προσφερόμενη θέα εξίσου εντυπωσιακή.
Φανταστείτε, φθάνεις στον σταθμό υπεραστικό λεωφορείων, και για να πας στο κέντρο της πόλης, στην περίπτωση του Μανισάλες για να “ανέβεις” στο κέντρο της πόλης, δεν μπλέκεις με στενάχωρα αστικά λεωφορεία και ταξιτζήδες που κοιτάζουν πώς να σε “δαγκώσουν”, αλλά με λιγότερο από 60 λεπτά του ευρώ μπαίνεις σε μία καμπίνα, και... πετάς για λίγα λεπτά, απολαμβάνοντας θέα που σε κερδίζει αμέσως. Είναι αυτό που λένε στα Αγγλικά, “has you at hello”. Το Μανισάλες πραγματικά has you at hello, με αυτήν την καταπληκτική ιδέα να συνδέσουν τον σταθμό των λεωφορείων και το κέντρο με αυτήν την εναέρια γραμμή (το χόστελ μου είναι μακριά από το κέντρο, γι' αυτό έπρεπε να πάρω αστικό λεωφορείο, “χάρηκα” όμως το κάμπλε αργότερα, όταν πήγα να αλλάξω -με το αζημίωτο- το εισιτήριό μου για Μπογκοτά).
Ταπεινή εκδοχή του Μεντεγίν λοιπόν το Μανισάλες, το βρήκα εγώ, ακόμα και στην κατηγορία “γυναίκες”. Εξίσου γοητευτικά χαρακτηριστικά, αλλά... όχι τόσο “αεράτες”, όχι ΤΟΣΟ στιλάτες, όχι τόσο επιτηδευμένα περιποιημένες, και, last but not least, όχι τόσο... πώς να το θέσω;... Ας πούμε ότι οι πλαστικοί χειρουργοί στο Μανισάλες, έχουν πολύ-πολύ-πολύ λιγότερη δουλειά από τους συναδέλφους τους στο Μεντεγίν(...). Τις γυναίκες στο Μανισάλες τις βρήκα να έχουν περισσότερη... “φυσική” ομορφιά, από τις συμπατριώτισσές τους διακόσια χιλιόμετρα βορειότερα.
Όσο για το παιχνίδι, η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική, με τις κερκίδες γεμάτες (η Όνσε Κάλντας έδωσε για το συγκεκριμένο παιχνίδι τη δυνατότητα στους κατόχους εισιτηρίων διαρκείας να πάνε στο γήπεδο παίρνοντας μαζί τους ΔΥΟ ΑΚΟΜΑ ΑΤΟΜΑ, εντελώς δωρεάν, ενώ με ένα απλό εισιτήριο, σαν το δικό μου, έμπαιναν στο γήπεδο ΔΥΟ -έκανα τιμ με έναν παππούλη κι εκείνος μπήκε τζάμπα στο γήπεδο. Εντάξει, με το σταγονόμετρο ξοδεύω, αλλά σιγά μην του ζητούσα τα μισά από τα πέντε μόλις ευρώ που έκανε το εισιτήριο), γεμάτες λοιπόν οι κερκίδες, γεμάτο φάσεις μπροστά στις εστίες το παιχνίδι, αλλά... στο ημίχρονο έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή, και τα άνοιξα από τις φωνές των οπαδών της Όνσε Κάλντας σχεδόν ένα τέταρτο αργότερα(!)...
Πριν φύγω από το Μεντεγίν το πρωί, πήρα χάπι για τις στροφές, ξέροντας ότι αν δεν έπαιρνα, το πιθανότερο ήταν να... έμπαινα σε “βρομερούς μπελάδες” τις πέντε και κάτι ώρες που κράτησε το ταξίδι (ναι, πέντε και κάτι ώρες για 200 χιλιόμετρα. Κολομβία, γαρ...). “Παράπλευρο σύμπτωμα” των χαπιών αυτών, είναι ότι σου (μου) προκαλούν υπνηλία. Όταν άρχισε το παιχνίδι, η επίδραση του χαπιού δεν είχε ακόμα περάσει, κι έτσι... όσο αλέγρα κι αν ήταν η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, όσο χάζι κι αν είχαν οι κερκίδες (νυσταγμένος-νυσταγμένος, αλλά... εξακολουθούσα να έχω μάτια και να βλέπω...), όσο “μία ευκαιρία για γκολ κάθε λίγα λεπτά” κι αν ήταν η δράση εντός αγωνιστικού χώρου, τα μάτια μου έκλειναν, και στο ημίχρονο, το “ας τα κλείσω για δυο λεπτά”, έγινε “πωωωω... Πέρασε ένα τέταρτο!”
Φεύγω λοιπόν από το Μανισάλες, γοητευμένος (γενικώς). Επιστρέφοντας όμως στο “θα το πρότεινα σε κάποιον που έρχεται στην Κολομβία για δύο-τρεις εβδομάδες;” που έγραφα τις προάλλες για άλλες πόλεις, ομολογώ ότι, παραδόξως, δε θα το πρότεινα σε κάποιον σαν must 20ήμερης περιπλάνησης στην Κολομβία. Θέλω να πω, κι η Καστοριά όμορφη είναι, κούκλα, αλλά... πόσοι από εμάς θα λέγαμε σε ξένο φίλο μας που έρχεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, “δεν ξέρω πού θα πας, αλλά από την Καστοριά πρέπει να περάσεις οπωσδήποτε!”; Η διαφορά (μία από τις πάμπολλες, εννοείται) μεταξύ Μανισάλες και Καστοριάς, είναι ότι το πρώτο δεν είναι τόσο... “ξεκομμένο”, όπως είναι η Καστοριά, από τα μέρη της χώρας μας που θεωρούνται musts για ξένο ταξιδιώτη που επισκέπτεται πρώτη φορά την Ελλάδα. Το Μανισάλες είναι εντός του τριγώνου Μπογκοτά-Μεντεγίν-Κάλι, οπότε... δεν κάνεις τρελό κύκλο για να το συμπεριλάβεις στο πρόγραμμά σου. Έστω κι έτσι όμως, αν δεν είσαι μανιώδης φαν των “πανοραμικών αστικών, με μπόλικες πινελιές πρασίνου, τοπίων”, το Μανισάλες μπορείς να το παρακάμψεις. Άποψή μου.
Στην Μπογκοτά θα περάσω σχεδόν δύο εβδομάδες (ο μαζοχιστής), επομένως για να μη χαθώ δύο ολόκληρες εβδομάδες, σκέφτηκα κάπου στα μισά να γράψω ένα κείμενο που να μην έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο μέρος στην Κολομβία από αυτά που ήδη έχω επισκεφτεί αυτόν τον μήνα, αλλά θα είναι... καταγραφή παρατηρήσεων που έχω κάνει, για την Κολομβία και τους Κολομβιανούς γενικά. “Τα λέμε” από Μπογκοτά λοιπόν, κάποια στιγμή μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο.