Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[delmem2233]

Μπογκοτά, η του καιρού για μπινελίκιασμα, και του κόσμου για φίλημα

Κάτι μου λέει ότι αν πήγαινα ξανά σήμερα στα γραφεία της Σάντα Φε (μία από τις δύο ομάδες-κολοσσούς της Μπογκοτά), ο υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου δε θα με υποδεχόταν το ίδιο εγκάρδια όπως την Παρασκευή, 21 Φεβρουαρίου, όταν, άρτι αφιχθείς στην πόλη, πέρασα από εκεί για να ζητήσω διαπίστευση για το Σάντα Φε-Μιγιονάριος (η έτερη ομάδα-κολοσσός της Μπογκοτά) της επόμενης ημέρας, το “κλάσικο μπογκοτάνο”, κάτι σαν το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός της Πρωτεύουσας της Κολομβίας... Εκείνη την Παρασκευή, η Σάντα Φε φιγουράριζε πρώτη στη βαθμολογία του πρωταθλήματος, η Μιγιονάριος ήταν μόλις έβδομη, και ο συμπαθέστατος (και εξυπηρετικότατος) υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Σάντα Φε πρώτα μου είπε ότι ήταν ΒΕΒΑΙΟΣ πως η ομάδα του θα νικούσε για πλάκα, και μετά σχεδόν με... κορόιδεψε όταν του είπα ότι “τα ντέρμπι έχουν δική τους λογική, και τα αποτελέσματά τους πολλές φορές δεν έχουν καμία σχέση με τη βαθμολογική θέση στην οποία βρίσκονται οι ομάδες την ημέρα που κοντράρονται”...

Το Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου, έπαιξαν όντως Σάντα Φε-Μιγιονάριος, και χθες, Κυριακή, 2 Φεβρουαρίου, λόγω μίας παραξενιάς του καταρτισμού του προγράμματος του κολομβιανού πρωταθλήματος, έπαιξαν ξανά μεταξύ τους, αλλά αυτήν τη φορά με τυπικά γηπεδούχο τη Μιγιονάριος (το ίδιο στάδιο μοιράζονται). Δύο “κλάσικος μπογκοτάνος” σε δύο σερί Σαββατοκύριακα, δύο -δίκαιες- νίκες τής... Μιγιονάριος. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί θα δίσταζα να επικοινωνήσω ξανά με τον υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου της Σάντα Φε, ακόμα κι αν έμενα περισσότερο στην Μπογκοτά, και ήθελα να ζητήσω διαπίστευση για περισσότερα παιχνίδια τού... Ολυμπιακού της (ερυθρόλευκοι γαρ)...

Οι 10-11 μέρες μου στην Μπογκοτά φθάνουν στο τέλος τους, σε μερικές ώρες παίρνω βραδινό λεωφορείο για Περέιρα, και σκεπτόμενος εδώ και λίγη ώρα τι θα έπρεπε να γράψω για την πόλη που έκανα σπίτι μου τη μιάμιση τελευταία βδομάδα (φιλοξενήθηκα σε σπίτι φίλης, δεν έμεινα σε χόστελ όπως το 2010 και το 2011, οπότε αισθάνθηκα έστω και λίγο σαν... ρόλο/κατσάκο -σας παραπέμπω στο προηγούμενο κείμενό μου- και λιγότερο σαν τουρίστας), κατέληξα στο ότι αυτές οι 10-11 ημέρες δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από επιβεβαίωση των εντυπώσεων με τις οποίες έμεινα από τα τρία περάσματά μου από εδώ, πριν από 3-4 χρόνια: αυτή η πόλη έχει -για μένα- καταθλιπτικό καιρό, αλλά κόσμο τόσο “γλύκα” που αν σου δώσεις την ευκαιρία να περάσεις χρόνο μαζί τους, καταλήγεις να περάσεις τον ψυχοπλακωτικό καιρό σε δεύτερη μοίρα, και να παρατείνεις την παραμονή σου εδώ...

Το του καιρού, μπορεί να το βλέπω έτσι επειδή είμαι Έλληνας, κι έχω συνηθίσει όχι μόνο σε υψηλότερες θερμοκρασίες, αλλά -κυρίως- σε κατά κανόνα ΓΑΛΑΝΟ ουρανό. Αν ήμουν... από το Σιάτλ (έχω μία φίλη εκεί, και θυμάμαι ότι κάποτε μου αράδιασε μία ατελείωτη λίστα με λέξεις που χρησιμοποιούν εκεί για να περιγράψουν τους αμέτρητους διαφορετικούς τύπους βροχής που ενίοτε απλά μουσκεύουν και άλλοτε... μουλιάζουν την πόλη), μπορεί να θεωρούσα την Μπογκοτά... εξωτικό παράδεισο. Αλλά δεν είμαι από το Σιάτλ, ή από κάποιο άλλο μέρος στο οποίο ο κόσμος σταματάει τη δουλειά του και τηλεφωνά στο σπίτι για να πει στους γονείς του να παρατήσουν ό,τι κάνουν και να βγουν έξω, επειδή μία σπιθαμή στον ουρανό φαίνεται γαλανή, κι επειδή αν καθυστερήσουν μπορεί να χάσουν τη “μια ανά εβδομάδα” ευκαιρία τους...

Τουλάχιστον αυτήν τη φορά δεν έκανε το (καραψοφό)κρύο (του κερατά) που έκανε τις προηγούμενες φορές που πέρασα -άπλετο- χρόνο στην πόλη. Κατά τη διάρκεια της ημέρας κυκλοφορούσα με κοντομάνικο μπλουζάκι, και φυσικά ομπρέλα, μια και θεωρούσα δεδομένο -και δεν έκανα λάθος- ότι κάποια στιγμή θα έβρεχε (κι όντως έβρεχε, κάθε μέρα, άλλοτε για λιγότερη, κι άλλοτε για περισσότερη ώρα. Κι άλλες φορές “φυσιολογικά”, άλλες φορές με ΤΟΣΗ... μανία, που το Σάντα Φε-Μιγιονάριος πριν από δέκα μέρες άρχισε με 45 λεπτά καθυστέρηση, και λίγο έλειψε να αναβληθεί).

Με μισή ντουζίνα πολύ πιο ευχάριστες πόλεις σε απόσταση ενός βραδινού λεωφορείου, από την Μπογκοτά θα περνούσα, υπό διαφορετικές συνθήκες, για μία μέρα, για να δω ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, και αμέσως μετά θα πηδούσα στο πρώτο ταξί που θα περνούσε από μπροστά μου και θα πήγαινα στον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων, “λαδώνοντας” τον οδηγό του λεωφορείου μου να φύγει νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Έλα όμως που οι μπογκοτάνος είναι σκέτοι μπαχτσέδες...

Σε παλιότερη ιστορία περιέγραψα το “πρόβλημα” που είχα την πρώτη φορά που πάτησα εδώ. Όταν τσέκαρα πρώτη φορά το μέιλ μου Δεκέμβριο του 2010 σε ένα χόστελ στην Καντελάρια, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, είδα ότι είχα βομβαρδιστεί από μηνύματα, από κόσμο που είχε διαβάσει κάτι που είχα γράψει 24 ώρες νωρίτερα, στη Θεσσαλονίκη, στο φόρουμ μίας ιστοσελίδας μέσω της οποίας μπορείς να συναντήσεις κόσμο οπουδήποτε ταξιδεύεις. Το “πρόβλημά” μου τότε ήταν να βρω χρόνο να συναντήσω όλους εκείνους που είχαν απαντήσει στην ανοικτή πρόσκλησή μου. Αυτήν τη φορά, απέφυγα να απευθύνω παρόμοια ανοικτή πρόσκληση (εν μέρει “φοβούμενος” ότι θα κατέληγα να μείνω στην Μπογκοτά... επ' αόριστον), κι αρκέστηκα στο να συναντήσω κόσμο με τον οποίο έμεινα λίγο ή πολύ σε επαφή αυτά τα τρία τελευταία χρόνια...

Πέρα από αυτό, περπάτησα, παρατηρώντας ομοιότητες και διαφορές μεταξύ της Μπογκοτά του σήμερα, και της Μπογκοτά του 2011. Μία ομοιότητα που με έκανε να γελάσω (σαν χάχας, σε μία διασταύρωση μικρών δρόμων), είναι ότι πλησιάζοντας το χόστελ στο οποίο πέρασα τα περισσότερα βράδια μου το '10 και το '11, είδα ότι στο σημείο που τότε υπήρχε μία τεράστια -μα τεράστια- λακούβα, τώρα υπάρχει... η ίδια ΤΕΡΑΣΤΙΑ λακούβα, κάτι που είναι αστείο πρώτα και κύρια επειδή το χόστελ είναι στη Σόνα Ρόσα, μία από τις “καλύτερες” περιοχές της Μπογκοτά, με upscale μαγαζιά και μπαρ, και κατοίκους μεγαλομεσαίου εισοδήματος (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κατάσταση στην οποία θα περίμενε κανείς να είναι εκεί οι δρόμοι -και τα πεζοδρόμια της κακιάς ώρας).

Διαφορά; Ο κεντρικός δρόμος του ιστορικού κέντρου το 2011, ήταν κλειστός για τα αυτοκίνητα μόνο τις Κυριακές, που ήταν ημέρες “σικλοβία”, μέρες που οι δρόμοι (κάποιοι από τους κεντρικότερους) παραδίδονταν στους ποδηλάτες. Τώρα ο συγκεκριμένος δρόμος είναι ουσιαστικά πεζόδρομος, γεμάτος καθημερινά από πεζούς και ποδηλάτες, για τους οποίους έχει διαμορφωθεί ποδηλατόδρομος, με μικρές ζαρντινιέρες εκατέρωθεν, για να μην ξεχνιούνται οι πεζοί και “εισβάλουν” άθελά τους.

Ομοιότητα; Οι αστυνομικοί (τουλάχιστον οι 6-7 με τους οποίους εγώ μίλησα τις τελευταίες ημέρες), εξακολουθούν να είναι ευγενέστατοι συνομιλητές και πάροχοι πληροφοριών, μιλώντας σου με “usted” μάλιστα (πρόσωπο “ευγενείας”), όχι με “tú”, ακόμα κι αν είναι εμφανώς μεγαλύτεροι από σένα σε ηλικία.

Άλλη ομοιότητα; Οι σταθμοί του Τρανσμιλένιο, του “μετρό” της Μπογκοτά, όχι όμως με τρένα και υπόγειο, αλλά με λεωφορεία και -προφανώς- σε λωρίδα δρόμου (ειδική όμως, πάλι καλά), εξακολουθούν να είναι τόποι... πρόκλησης άγχους. Πρώτα απ' όλα, είναι κατά κανόνα ΦΙΣΚΑ στον κόσμο, κόσμος που περπατάει γρήγορα και έντονα. Οι στάσεις είναι μεγάλες, από τη στιγμή που περνάς από το τουρνικέ στην είσοδο μέχρι να φθάσεις στο σημείο που σταματάει το λεωφορείο σου μπορεί να περπατήσεις ακόμα και 70-80 μέτρα, απόσταση που δεν είναι κι εγώ δεν ξέρω τι, όμως αν την κάνεις ανάμεσα σε κόσμο που φαίνεται ΤΟΣΟ αγχωμένος λες και κινδυνεύει να χάσει το τελευταίο λεωφορείο, σε... καταβάλει... Αφήστε που αν δε με απατά η μνήμη μου, στην Μπογκοτά δεν έχω πάρει ποτέ το πρώτο λεωφορείο “μου”, αλλά το δεύτερο, ενίοτε και το τρίτο, μια και κατά κανόνα περνούν με τον κόσμο “παστωμένο” μέσα τους...

Με αυτά και μ' αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι αν δεν ενδιαφέρεσαι να περάσεις χρόνο με ντόπιους, την Μπογκοτά την “ξεπετάς” σε δύο μέρες, βαριά-βαριά τρεις. Κάνεις γύρα στην Καντελάρια, πηγαίνεις στο μουσείο του Μποτέρο, ίσως σε ένα ακόμα μουσείο, ανεβαίνεις στο Cerro de Monserrate για να χαζέψεις πανοραμική θέα, βγαίνεις ένα βράδυ στη Σόνα Ρόσα, και κάπως έτσι, λίγο-πολύ, μένεις με την αίσθηση ότι... έκανες ό,τι ήταν να κάνεις εδώ, και βάζεις πλώρη για αλλού στην Κολομβία, με καλύτερο καιρό (δηλαδή... οπουδήποτε αλλού πέρα από εδώ), για πόλεις πιο μικρές, “μαζεμένες”, με πιο “χαλαρή” ατμόσφαιρα. Δεν είναι τυχαίο ότι το '10 και το '11 που έμεινα σε χόστελ, περισσότερες από 2-3 ημέρες έμεναν μόνο εκείνοι που είχαν έρθει για δουλειά και βολεύονταν σε χόστελ μέχρι να έβρισκαν διαμέρισμα να μείνουν. Οι υπόλοιποι, ζευγάρια για παράδειγμα, ή τουρίστες που ήταν ικανοποιημένοι με το να δουν τα βασικά αξιοθέατα, πάνω στο τριήμερο... εξαφανίζονταν. Πολλοί δε, θυμάμαι, έρχονταν στο χόστελ αργά το βράδυ, και ενώ έκαναν ακόμα τσεκ-ιν, κανόνιζαν ταξί για τα χαράματα, για να πάνε στο αεροδρόμιο για την πτήση της αναχώρησης από τη χώρα -ή τουλάχιστον την πόλη.

Αν, ΑΝ, όμως, κάποιος είναι σε... “κάνω κέφι να γνωρίσω κόσμο, να εξασκήσω τα Ισπανικά μου, (ακόμα-ακόμα και) να φλερτάρω” state of mind, τότε στην Μπογκοτά... καλ(κ)ομαθαίνει. Όχι ότι το ίδιο δεν ισχύει κι αλλού στην Κολομβία, απλά... στην Κολομβία οι περισσότεροι φθάνουμε πετώντας, και συνήθως πρώτος προορισμός είναι η Μπογκοτά, οπότε... κινδυνεύεις να “κολλήσεις”.

Περέιρα, Σαλέντο, Αρμένια. Αυτό λέει το πρόγραμμα για την επόμενη βδομάδα, πριν φθάσω στο Κάλι την άλλη βδομάδα ίδια μέρα, Δευτέρα, και... αγκυροβολήσω για ένα δεκαήμερο.

Χαιρετίσματα από τη συννεφιασμένη (ΕΚΠΛΗΞΗ-ΕΚΠΛΗΞΗ!!) Μπογκοτά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 15
• 16
• 17
• 18
• 19
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 17 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Μας βάζεις στην μπρίζα να περιμένουμε ανταποκρίσεις. Καλό σου ταξίδι!

 

[_antonis_]

Φυσικά περιμένουμε... αυτό.

 

[delmem2233]

Από το “el riesgo es que te quieras quedar”, στο “¡que viva Colombia, carajo!”

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ιστορία, η ιδέα να πάω στην Κολομβία δεν είχε περάσει ούτε καν φευγαλέα από το μυαλό μου μέχρι το 2009. Ήμουν ήδη 34, είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, ήμουν ήδη “άρρωστος” με τα Ισπανικά και τη Λατινική Αμερική, όμως... όταν άκουγα “Κολομβία”, το μυαλό μου πήγαινε είτε στα καρτέλ των ναρκωτικών, είτε σε ποδοσφαιριστές, στον Κάρλος Βαλντεράμα, στον Φαουστίνο Ασπρίγια, ή στον Αντόλφο Βαλένσια, που φόρεσε και τη δική μας φανέλα (“μας”, γράφοντας σαν “παοκτσής από κούνια”). Μέχρι εκεί. Το να ταξιδέψω στη χώρα, δε με είχε απασχολήσει ούτε καν σε... θεωρητικό επίπεδο.

Το 2009 όμως, στην τηλεόραση της Γουατεμάλας (την οποία διάλεξα τότε για εντατικά μαθήματα Ισπανικών), “έπαιζε” μία διαφήμιση του οργανισμού τουρισμού της Κολομβίας, στην οποία έβλεπες κάποια από τα ομορφότερα μέρη της χώρας, με ξένους επισκέπτες να μοιράζονται τις διθυραμβικές εντυπώσεις τους. Η “punch line” της διαφήμισης στο τέλος της, ήταν, “el riesgo es que te quieras quedar”, “το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θελήσεις να μείνεις” (δηλαδή να περάσεις ΤΟΣΟ καλά στην Κολομβία, που να μη θέλεις να την αποχωριστείς).

Βρήκα τη διαφήμιση έξυπνη, επειδή έπαιζε με τη λέξη “riesgo”, λέξη άρρηκτα δεμένη μέχρι τότε με την Κολομβία, λόγω της κατάστασης με τα καρτέλ και τους αντάρτες των FARC. Εκείνη η διαφήμιση ήταν που έσπειρε στο μυαλό μου τον καρπό/ιδέα να πάω κάποτε στην Κολομβία.

Το μεγαλύτερο διάστημα του 2009 το πέρασα σε εφτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (όχι όμως στην Κολομβία), στις οποίες, σε όλες σχεδόν, συνάντησα Κολομβιανούς ταξιδιώτες. Τα παιδιά, στο σύνολό τους, κανενός εξαιρουμένου, ήταν... σκέτοι “μπαχτσέδες”. Μιλώντας μαζί τους, πάνω στο πεντάλεπτο, αισθανόμουν ότι γνωριζόμασταν καιρό. Εκείνες οι “καλύτερες, δε γίνεται” εντυπώσεις που μου άφησαν, ήρθαν κι έδεσαν με τις εικόνες από τη διαφήμιση στην τηλεόραση.

Τέλη του χρόνου όμως, έχοντας κλείσει εφτάμηνο στη Λατινική Αμερική, αισθάνθηκα ότι ήθελα να αλλάξω τελείως περιβάλλον, και κάπως έτσι κατέληξα να περάσω το διάστημα Ιανουάριος-Νοέμβριος 2010 στη νοτιοανατολική Ασία. Όταν όμως έκλεισε κι εκείνος ο κύκλος, κι έπρεπε να αποφασίσω “και τώρα, τι; Πού”, η απόφαση ήταν εύκολη. Πίσω στη Λατινική Αμερική, με πρώτο, βασικό προορισμό, την πολλά υποσχόμενη -στο μυαλό μου- Κολομβία...

Αρχές Δεκέμβρη του '10 ήμουν ήδη εκεί. Τους πέντε μήνες που ακολούθησαν, κατέληξα να περάσω τρεις μήνες στην Κολομβία (με τρεις ξεχωριστές μηνιαίες παραμονές), έναν μήνα στη Βενεζουέλα, κι έναν στο Εκουαδόρ. Έγραψα λιγοστά κείμενα σε μία ιστορία τότε, μόνο τον πρώτο μήνα. Σήμερα, αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο πώς αισθάνομαι για την Κολομβία μετά την προ τριετίας εμπειρία μου εκεί, θα δανειζόμουν μια ατάκα από την ταινία “El Paseo”, κωμωδία, εγχώρια παραγωγή, που είδα σε κινηματογράφο στο Μεντεγίν.

Πατέρας παίρνει την οικογένειά του, μπαίνουν σε ένα παλιό Volkswagen, και μετά από... γεμάτο απρόοπτα ταξίδι, φθάνουν στον προορισμό τους, την ακτή της Καραϊβικής. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με τις αναποδιές να τους έχουν ήδη ανατρέψει τα σχέδια και χαλάσει μέχρι ενός σημείου τη διάθεση, ο πατέρας αγναντεύει από ψηλά μία όμορφη θέα, και μιλώντας στα παιδιά του γεμάτος περηφάνια για τη χώρα τους, κραυγάζει από την άκρη του δρόμου, πάνω σε βουνό, “¡QUE VIVA COLOMBIA, CARAJO!”, “να ζήσει η Κολομβία, γαμώτο!”

(Στις πηγές του ενθουσιασμού μου όταν σκέφτομαι την Κολομβία τώρα πλέον, θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο)

 

[tripakias]

Από τη μία, ικανοποιώ την ανάγκη μου να γράφω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι κάποια μέρα, κάποιος, ετοιμάζοντας δικό του ταξίδι “προς τα εκεί”, θα βρει κάτι ακόμα (μεταξύ των πάμπολλων “λατινοαμερικάνικων” ιστοριών που ήδη υπάρχουν εδώ) για να ικανοποιήσει τη δίψα του.

Πες ανοιχτα οτι γραφεις για να μας σπασεις τα νευρα και ασε τα σαπια πως σ' επιασ' ο πονος να μας ξεδιψασεις...

 

[Yorgos]

Η Κολομβία διαθέτει:
α) τις εντυπωσιακότερες, σωστότερες και πιο ΄σεξι γυναίκες στον πλανήτη
β) απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια), εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της ΚΑραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)
γ) τρομερή φύση, τελείως ανεξερεύνητη σε πολλά κομμάτια
δ) αρχαία της προκοπής, κι ας μην τα ξέρει κανείς

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Για ταξίδι πάντως, σαν το Περού, πουθενά. Άντε να δώσω το βραβείο "σχεδόν σαν το Περού" στη Βολιβία, δηλαδή το "Περού πριν από 30 χρόνια".

Γεια σου ρε σύντροφε με τα ωραία γραπ΄τα σου...

 

[tripakias]

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Καλα με αυτο δεν της δινεις ποντους. Ξερω γω Ελληνες μιλιουνια που θα πηγαιναν και στη Βουλγαρια (που χειροτερο δεν εχω) αν εβρισκαν δουλεια...οχι αυριο, χθες.

 

[delmem2233]

Ο Γιώργος μού έδωσε ιδανική πάσα... Χωρίς να υποβαθμίζω τη βαρύτητα των άλλων τριών, σήμερα θα μείνω στο “β” του, το “απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια)...”

Προσωπικά, το ΠΌΣΟ πραγματικά “περίπτωση” είναι οι Κολομβιανοί, νομίζω ότι το συνειδητοποίησα (και το εκτίμησα όσο του έπρεπε) όχι τον πρώτο μήνα που πέρασα εκεί, αλλά την ημέρα που επέστρεψα στην Κολομβία μετά τον δεύτερο μήνα εκείνου του ταξιδιού, στη γειτονική Βενεζουέλα(...).

Στο πρώτο μαγαζί που μπήκα (στην Κούκουτα, προερχόμενος από Μέριδα), άκουσα κάτι που είχα να ακούσω έναν ολόκληρο μήνα (εκείνον που πέρασα στη Βενεζουέλα)... “¿Qué le damos?” (κάτι σαν “τι σας προσφέρουμε;”), πρόσχαρο, από χείλη χαμογελαστού προσώπου. Έχω ανάγκη να μπαίνω σε φαγάδικο και να με προϋπαντούν με χαμόγελο στα χείλη και χαρωπό “μήνυμα υποδοχής”; Όχι, μπορώ να καθίσω, να παραγγείλω και να φάω, ακόμα και με το αφεντικό... μουτρωμένο, και τον σερβιτόρο αμίλητο. Όμως αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που παίζει τον ρόλο της στο να σε προδιαθέτει θετικά με το που μπαίνεις σε έναν χώρο, δημιουργεί “buena onda” που λένε, προσθέτει πόντους στο... σκορ των εντυπώσεων με τις οποίες αφήνεις μία χώρα...

Μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα, στην οποία οι αστυνομικοί φαινόντουσαν πιο... “υποκοσμικοί” κι από αφεντικά συμμοριών, επιστρέφοντας στην Κολομβία μπορούσα πλέον ξανά να πλησιάζω αστυνομικούς για πληροφορίες (ακόμα και συμβουλές), ξέροντας ότι ο ένστολος συνομιλητής μου θα “σκιζόταν” να μου λύσει οποιαδήποτε απορία, και θα σιγουρευόταν για αυτό πριν αποχαιρετιστούμε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ήταν μία -κουκλίτσα- αστυνομικός στην Μπογκοτά. Μία “πώς πάνε εκεί;” ερώτησή μου, ψάχνοντας για κάποιο μέρος, κατέληξε σε μισάωρη κουβέντα για ένα κάρο ενδιαφέροντα θέματα, από τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών, μέχρι το πού μπορούσα να βρω φθηνότερα φρούτα κοντά στο χόστελ μου. Ειλικρινά, θεωρώ τους Κολομβιανούς αστυνομικούς ασύγκριτους στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον τουρίστα, βάζοντας κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να φύγεις από τη χώρα εντυπωσιασμένος από αυτό που λέμε “κόσμος”.

Στη Μέριδα, στη Βενεζουέλα, πέρασα αρκετό χρόνο με έναν Ισπανό που επιβεβαίωσε κάτι που είχα ακούσει και διαβάσει. Τον ρώτησα αν ισχύει ότι οι Κολομβιανοί χρησιμοποιούν ακόμα εκφράσεις ευγενείας τόσο παλιές, που στην ίδια την Ισπανία θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Μου το επιβεβαίωσε. Του είχε κάνει εντύπωση κι εκείνου (είχε περάσει καιρό στην Κολομβία πριν περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα), και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση του είχε κάνει ότι οι “ξεπερασμένες” εκφράσεις ευγενείας των Κολομβιανών, του ακούγονταν... φυσικές, όχι προσποιητές. Τις χρησιμοποιούν όχι “παίζοντάς” το “εξαιρετικά ευγενικοί”, που έγραψε κι ο Γιώργος, αλλά επειδή... το έχουν μέσα τους.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω παιδιά με τα οποία πέρασα άπλετο χρόνο στην Μπογκοτά, στο Μεντεγίν, στο Κάλι, οπουδήποτε πήγα στην Κολομβία, παιδιά που όταν, για παράδειγμα, σταματούσαν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουν τσιγάρα, άρχιζαν τη φράση τους λέγοντας “¿me regala...?” Κυριολεκτικά σημαίνει “μου δωρίζετε;”, κάτι που ακούστηκε στα αυτιά μου τις πρώτες φορές πολύ-πολύ παράξενο, μια και επρόκειτο για αγορά, κάποιος έδινε χρήματα για να αγοράσει κάτι, κανείς δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Αυτό το “¿me regala...?” δεν το είχα ακούσει σε καμία άλλη ισπανόφωνη χώρα πριν, ούτε το άκουσα σε άλλη ισπανόφωνη χώρα μετά την Κολομβία. Προσθέστε το πόσο ευχάριστα ακούγονται τα Ισπανικά της Κολομβίας (αγαπημένη μου προφορά εκείνη του Μεντεγίν), και μπορείτε να φανταστείτε πόσο έξτρα χαριτωμένο κι ευγενικό ακούγεται αυτό το “¿me regala...?”

Όσο για το πώς μου συμπεριφέρθηκε κόσμος και κοσμάκης που συνάντησα στην Κολομβία μέσω ενός σάιτ, δεν αρχίζω καν, γιατί αντί για σύντομη καταχώριση σε αυτήν την ιστορία, θα κατέληγα να γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας. Ένα γράφω μόνο: χθες μοιράστηκα τις υψηλές προσδοκίες με τις οποίες πρωτοπήγα στην Κολομβία, έχοντας εντυπωσιαστεί από Κολομβιανούς που είχα συναντήσει σε άλλες χώρες. Ο κανόνας, εκτιμώ, είναι, όταν πηγαίνεις κάπου με ΠΟΛΥ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγεις να μένεις με “ναι μεν, αλλά”, εντυπώσεις, θύμα των ίδιων των πολύ υψηλών προσδοκιών σου. Στην περίπτωση όμως των Κολομβιανών, οι όχι απλά υψηλές, αλλά... αιωρούμενες κάπου στη στρατόσφαιρα προσδοκίες μου, αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για εκείνους να τις υπερκαλύψουν. ΤΟΣΟ με εντυπωσίασαν...

Ο Γιώργος όμως έγραψε και κάτι άλλο στο “β” του. “(...)εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της Καραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)”. Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Από όλα τα μέρη στα οποία πήγα στην Κολομβία, μόνο στην Καρταχένα βγήκα από τα ρούχα μου, μέσα στα νεύρα. Φανταστείτε να έχετε περάσει ένα 13ωρο σε βραδινό λεωφορείο, να φθάνετε επιτέλους στον προορισμό σας, να βρίσκετε το μέρος στο οποίο έχετε κάνει κράτηση, και να σας λένε “α, είμαστε γεμάτοι, αν θέλεις μπορούμε να σου δώσουμε ένα στρώμα και να περάσεις τη βραδιά απόψε στον διάδρομο. Αύριο βλέπουμε... Μπορεί να αδειάσει κάποιο κρεβάτι”. Κι αυτό, σε ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση, κι είχα προπληρώσει το 10%.

Επιπλέον, μόνο στην Καρταχένα είδα (στην Κολομβία) με τα μάτια μου σκηνές που μου σήκωσαν την τρίχα και με έκαναν να ανησυχήσω για την ασφάλειά μου. Το “κακό” μπορεί να σου τύχει οπουδήποτε, όμως άλλο είναι το επίπεδο επιφυλακής στο οποίο βρίσκεσαι σε μέρος για το οποίο απλά έχεις ακούσει “κακές” ιστορίες, κι άλλο είναι σε μέρος στο οποίο μπροστά στα μάτια σου, σε πολυσύχναστο δρόμο γειτονιάς τίγκα στους ξενώνες, τα μπαράκια και τα φαγάδικα, βλέπεις ξαφνικά δέκα ντόπιους εκτός εαυτού να σπάνε γυάλινα μπουκάλια που κρατούν στα χέρια τους, να τα πετάνε οι μεν στους δε, και μετά να κυνηγιούνται και να “κόβουν” ο ένας τον άλλο, με δεκάδες τουρίστες να τρέχουν να χωθούν σε μαγαζιά, και καταστηματάρχες να κατεβάζουν γρήγορα-γρήγορα τα ρολά και να τραβάνε τις κουρτίνες των μαγαζιών τους για να προστατέψουν τους πελάτες τους. Μόνο στην Καρταχένα (στην οποία όμως με ενθουσιασμό θα επιστρέψω την 1η Φεβρουαρίου, μια και τα αρνητικά της ωχριούν, στα μάτια μου, μπροστά στα ασύγκριτα περισσότερα θετικά της).

 

[Yorgos]

Το "μου δωρίζετε" είναι εκτός από ευγενικό και πάρα πολύ αστείο. Μου έχει τύχει στην Κούβα να πηγαίνει Κολομβιανή σε κατάστημα να ρωτάει "μου δωρίζετε ένα αντιηλιακό" και η απάντηση της Κουβανής δημοσίας υπαλλήλου να είναι "εδώ δε χαρίζουμε μωρό μου, της κυβέρνησης είναι το κατάστημα και δαγκώνει χοντρά!".

Η ευγένεια των βουνίσιων Κολομβιανών είναι άνευ προηγουμένου. Η κοπέλα μου σε ένα παλιό αυτοκίνητο που έκανε φασαρία και δεν άκουσε τι της είπα μου απάντησε "senor?". Η αντίστοιχη Κουβανή θα είχε πει κανένα "εεεεεεεε;".

Και η κορύφωση είναι τα call centers όπου αν έχεςι συνηθίσει τους κακοπληρωμένους, μπουχτισμένους, ανάγωγους της Αργεντινής, Αγγλίας, Βενεζουέλας οι Κολομβιανοί σου ζητούν και συγγνώμη για την κακή ποιότητα του χρόνου ή για "το πόσο πολύτιμο χρόνο χάσατε από την αναμονή".

 

[tripakias]

Πολυ μ' αρεσει αυτο το θεμα-ιστορια. Ρεσιταλ πληροφοριων απο δυο καλους γνωστες της λατινοαμερικανικης κουλτουρας. Κι ακομα δεν αρχισες καν το ταξιδι σου @10900km.

 

[delmem2233]

Στην Κολομβία αξίζουν όχι δύο, αλλά χίλια δύο κείμενα-ύμνοι, όμως ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία θα είναι -εκ των πραγμάτων- “κολομβιοβαρής” τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο που θα είμαι εκεί, οπότε αφιερώνω το σημερινό κείμενο στον επόμενο νοτιοαμερικάνικο προορισμό μου, το “κάθε μέρα-τόπος, και μια ευχάριστη έκπληξη”, Εκουαδόρ.

Στη χώρα πέρασα έναν μήνα αρχές του 2011, και από τη στιγμή που έφθασα (μετά από ένα τρίμηνο στην Κολομβία και στη Βενεζουέλα) αισθάνθηκα ότι... κατέβασα ταχύτητα (ευχαρίστως). Το Τουλκάν, πόλη εισόδου από την Κολομβία, είναι μικροσκοπικό, δεν είχε/έχει καμία σχέση με τις -κατά κανόνα- μεγαλουπόλεις όπου είχα περάσει το προηγούμενο τρίμηνο, σε λίγη ώρα είχα περπατήσει από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη, μέχρι και την... πολυτέλεια μεσημεριανού υπνάκου επέτρεψα στον εαυτό μου (είχα περάσει τη βραδιά στο λεωφορείο από Κάλι για Ιπιάλες, ακριβώς πριν τα σύνορα, και ποτέ -μα ποτέ- δεν κοιμάμαι καλά, ούτε καν “στοιχειωδώς ικανοποιητικά” σε λεωφορεία). Με μία λέξη, “χαλαρά...”

Την επομένη, αντί να στριμωχτώ ξανά σε ένα λεωφορείο για αμέτρητες ώρες για να καλύψω μία ακόμα μεγάλη απόσταση, σε λιγότερο από δύο ώρες ήμουν ήδη στον προορισμό μου, την Ιμπάρρα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές άνετος και ξεκούραστος στον υπολογιστή του στο σπίτι, μπορεί το “σε λιγότερο από δύο ώρες” να μη λέει τίποτα. Φανταστείτε όμως να έχετε περάσει ήδη κάποιους μήνες κατά τους οποίους ο κανόνας ήταν τα -άβολα, αλλά κάποιες φορές απαραίτητα- βραδινά λεωφορεία. Το ότι τη δεύτερη μέρα μου στο Εκουαδόρ πήγα από το Α στο Β μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, το υποδέχθηκα σαν... χαλαρωτικό μασάζ στους ώμους...

Η ίδια η Ιμπάρρα, μου άρεσε τόσο πολύ που αισθάνθηκα σχεδόν... άσχημα με τον εαυτό μου... Βρήκα ένα τέλειο για μένα δωμάτιο με καλωδιακή τηλεόραση, περνούσα τα πρωινά κάνοντας βόλτα στη -μικρή- πόλη, κάθε μεσημέρι διάλεγα για φαγητό όποιο μέρος μου είχε φανεί πιο συμπαθητικό πάνω στη βόλτα, επέστρεφα στο δωμάτιο για να γράψω (γενικώς και αορίστως, να γράψω, από μέιλ σε φίλους, μέχρι για το προσωπικό ημερολόγιό μου), αργά το απόγευμα άνοιγα την τηλεόραση και χάζευα με τις ώρες διαδοχικούς αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες, το βραδάκι έβγαινα για φαγητό κάπου γύρω από το πάρκο που είχα μπροστά από το ξενοδοχείο “μου”, και... αυτό ήταν.

Μετά την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στην οποία είχα βαλθεί να συναντάω κόσμο σε κάθε πόλη (πηγαίνοντας κόντρα στη γενικώς μοναχική, στα όρια της αντικοινωνικής, φύση μου), μπαίνοντας στο Εκουαδόρ... κατέβασα ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, κι η “βαρετή” και “αδιάφορη” (για τους περισσότερους ταξιδιώτες, είμαι βέβαιος) Ιμπάρρα, αποδείχθηκε ιδανική για μένα, για τη “φάση” στην οποία ήμουν. Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω αρκετές ημέρες, αισθανόμενος “άσχημα” από ένα σημείο και μετά, επειδή μια φωνή στο μυαλό μου μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω πιο “περιπετειώδη” πράγματα από το να βλέπω αγώνες Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση και να σημειώνω εκφράσεις των σχολιαστών στο μπλοκάκι μου (στη Λατινική Αμερική πάντα κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου, σε κάθε βόλτα, ή έστω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, και σημειώνω λέξεις και εκφράσεις που βλέπω ή ακούω, οτιδήποτε μου κεντρίζει την προσοχή).

Το πώς πέρασα και το πόσο χάρηκα τον χρόνο μου στην Ιμπάρρα, φαντάζομαι ότι με κάνουν να “ακούγομαι” εντελώς ξενέρωτος (που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Ο κανόνας λέει ότι κάποιος ταξιδεύει μία, δύο, τρεις φορές τον χρόνο, επιλέγει έναν προορισμό, πηγαίνει για μία, δύο, τρεις εβδομάδες, και φροντίζει μέσα σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει όσα περισσότερα μπορεί. Αν είσαι... Αυστραλός κι έρχεσαι στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες, δεν περνάς πέντε μέρες στο... Κιλκίς (με κάθε σεβασμό στους Κιλκισιώτες), πηγαίνοντας πάνω-κάτω στους ίδιους δρόμους γύρω από το ίδιο πάρκο κάθε μέρα, και περνώντας ώρες επί ωρών χαζεύοντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και σημειώνοντας λέξεις σε ένα τεφτεράκι σαν... nerd...

Αν όμως ένα ταξίδι σου διαρκεί μήνες, κι είναι το πέμπτο back-to-back πολύμηνο ταξίδι σου δύο χρόνια μετά τη μέρα που πρωτοφορτώθηκες έναν σάκο στην πλάτη, τότε... όταν βρίσκεις comfort zone, όταν βρίσκεις ένα μέρος στο οποίο μπορείς να αράξεις κάνοντας... τίποτα απολύτως, χώνεσαι στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάς (για μερικές ημέρες). Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Μου είχε λείψει να έχω δικό μου δωμάτιο, δικό, μου, δωμάτιο, να μην κοιμάμαι σε κοιτώνα χόστελ, να μη φιλοξενούμαι από κάποιον -φιλόξενο- άγνωστο ερχόμενος σε επαφή μαζί του μέσω ενός σάιτ. Μου είχε λείψει ο ήσυχος ύπνος, βλέποντας διαδοχικά επεισόδια του “Two and a half men” μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και μου είχε λείψει να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μόνος, ΜΟΝΟΣ, χωρίς να ανησυχώ ότι κάποιος άλλος στην common area του χόστελ θέλει ίσως να δει κάτι άλλο στην τηλεόραση.

Όταν... ήρθα στα ίσα μου έχοντας χαρεί αυτά που μου είχαν λείψει για πολύ-πολύ καιρό, πήρα το επόμενο λεωφορείο, για Κίτο, με το... μασάζ στους ώμους να συνεχίζεται (απόσταση, μικρότερη από 150 τοσοδούλια χιλιόμετρα).

Αύριο συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις εντυπώσεις-αναμνήσεις μου από Εκουαδόρ, κλείνοντας με μία σύντομη λίστα εκείνων που με κάνουν να αισθάνομαι τη συγκεκριμένη χώρα σαν εκείνη στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική. Επιλέγω προσεχτικά τις λέξεις μου, “στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα”, γράφω. Αύριο, εξηγούμαι.

 

[Defkalion]

Πολεμικό σε βρίσκω