Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Περού Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[10900km]

Εκουαδοράκι”, το “διαμαντάκι”

(Τουλκάν, Ιμπάρρα) Κίτο, Κουένκα, Γκουαγιακίλ, Μονταñίτα, Μάντα, Μπαΐα ντε Καράκες, Γκουαγιακίλ, Κίτο, Ιμπάρρα (πίσω στην Κολομβία). Αυτός είναι ο... χαρταετός (τραβώντας γραμμές σε έναν χάρτη από τη μία πόλη στην άλλη, με το Κίτο-Τουλκάν να είναι η ουρά) που... ζωγράφισα στο Εκουαδόρ, ο μήνας μου εκεί, ένας από τους πιο ξέγνοιαστους μήνες που έχω περάσει από τις αρχές του 2009, όταν, υπό συνθήκες που έχω αναφέρει σε άλλη ιστορία, βρέθηκα ξαφνικά άνεργος, κι ελεύθερος να ξοδέψω τα λεφτά μου και να περάσω τον χρόνο μου όπως διάολο ήθελα, δηλαδή ταξιδεύοντας, ταξιδεύοντας ασταμάτητα, εγωιστικά, άπληστα, και τώρα πλέον, πέντε χρόνια αργότερα, μάλλον καταχρηστικά... (μ' αρέσει που γράφω και “μάλλον”, ο ξεδιάντροπος)

Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στον χάρτη της Νότιας Αμερικής, βλέπει ότι με εξαίρεση την Ουρουγουάη (την οποία ως “Αργεντινός στην καρδιά” δε θεωρώ ξεχωριστή χώρα, αλλά... επαρχία της Αργεντινής “μου”) και τις τρεις που είναι στριμωγμένες μεταξύ της Βενεζουέλας και της Βραζιλίας, το Εκουαδόρ είναι η μικρότερη χώρα. Αν ήταν ποδοσφαιριστής, θα ήταν ο πιο κοντούλης παίκτης της ομάδας, όμως...

Όμως θα είχε την ίδια με τον πιο πολυδιαφημισμένο επιθετικό της ομάδας δεινότητα στο σκοράρισμα, θα είχε την ίδια φαρμακερή σκαφτή πάσα στην πλάτη της άμυνας με το “δεκάρι-βεντέτα” της ομάδας, και το ίδιο χάρισμα με τον κεντρικό αμυντικό-αρχηγό της να “καθαρίζει φάσεις”, "εξαφανίζοντας" τον γκολτζή της αντίπαλης ομάδας. Με άλλα λόγια, θα τα... έκανε όλα, και θα συνέφερε, επιπλέον επειδή (σημαντική λεπτομέρεια), θα ήταν κι ο χαμηλότερα αμειβόμενος παίκτης του συλλόγου. Το όνειρο κάθε προπονητή (ΚΑΙ προέδρου).

Αυτή η “χωρούλα” (για τα δεδομένα της Νότιας Αμερικής, επαναλαμβάνω ότι αναφέρομαι στο μέγεθός της), έχει σχεδόν τα πάντα. Αμαζόνιο-Άνδεις-παράλια Ειρηνικού-Γκαλάπαγκος (στο... πακέτο “φύση”), αυτόχθονες-μεστίσος-μαύρους-μεταξύ τους συνδυασμούς (στο πακέτο “κόσμος”), την πιο γραφική-όμορφη (κατ' εμέ) αμερικάνικη Πρωτεύουσα από το... αυλάκι του Παναμά και κάτω (αν και πιο πάνω, μόνο την Αβάνα μπορώ προσωπικά να βάλω δίπλα της να μοιράζεται τον θρόνο), άλλες πόλεις που είναι (στην κατηγορία τους) μεταξύ των κορυφαίων δειγμάτων σε όλη τη Νότια Αμερική (Κουένκα σαν “πόλη μεσαίου μεγέθους με όμορφη αρχιτεκτονική και χαλαρή ατμόσφαιρα”, Οταβάλο σαν “πόλη-αγορά”, Μονταñίτα σαν “παραθαλάσσιο χίπικο βασίλειο”, Γκουαγιακίλ σαν “πολύχρωμο, πολύβουο, decadent λιμάνι”, Μπαΐα ντε Καράκες σαν “μία τρύπα και μισή, αλλά ιδανική για να αποσυρθεί κανείς αφού βγει στη σύνταξη”), κι όλα αυτά, σε... οικονομικό πακέτο, οικονομικό χρονικά (μια και οι αποστάσεις είναι μικρές, και καλύπτονται σύντομα), οικονομικό και... budget-ικά, μια και είναι σημαντικά πιο affordable από όλες -σχεδόν- τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερικής. Μόνο αν αποφασίσεις να πας στα Γκαλάπαγκος “ματώνει” η τσέπη σου στο Εκουαδόρ.

Η Βραζιλία είναι τεράστια και “αλμυρούτσικη”, η Αργεντινή επίσης τεράστια κι έχει βαλθεί να γίνει ακόμα πιο “αλμυρή” κι από τη Βραζιλία, η Χιλή είναι ένα ατελείωτο “μακρινάρι” που επίσης “τσιμπάει” την τσέπη σου, κι επιπλέον προσφέρεται για λιγότερο “χάζι” κόσμου, μια και δεν έχει μαύρο πληθυσμό (όχι ότι έχει η Αργεντινή). Η Βολιβία είναι μία sweetheart και μισή, ο μήνας μου εκεί με βοήθησε ΤΟΣΟ πολύ ψυχολογικά, που τη σκέφτομαι και μου έρχεται να... αγκαλιάσω δέντρα και κολόνες της ΔΕΗ, όμως δεν έχει δίοδο στον ωκεανό (θέμα για το οποίο σχεδόν “αρπάχτηκα” με κατά τα άλλα πολύ ανοιχτόμυαλο Χιλιανό), ενώ κάθε φορά που ανέβαινα σε λεωφορείο, κανείς δεν μπορούσε με βεβαιότητα να μου πει τι ώρα πραγματικά θα φεύγαμε, τι ώρα θα άνοιγε ο μπλοκαρισμένος δρόμος, και τι ώρα θα φθάναμε στον προορισμό μας, μια και ακόμα κι αν το πρώτο μπλόκο από διαμαρτυρόμενους ντόπιους διαλυόταν, πάντα υπήρχε ένα μπλόκο έξω κι από τον προορισμό μας...

Το Περού (δέχομαι ότι) έχει χίλια καλά, αλλά κι εκεί οι αποστάσεις για να πεις ότι “γύρισες όλη τη χώρα” είναι ατελείωτες (όχι φυσικά ότι καλά και ντε πρέπει να γυρίσεις ΟΛΟΚΛΗΡΗ μία χώρα), η Κολομβία είναι σημαντικά ακριβότερη από το Εκουαδόρ κι οι... ψυχοβγαλτικές μετακινήσεις με λεωφορεία στους καταγέλαστους “αυτοκινητοδρόμους” τους (αν και διαβάζω ότι η κατάσταση βελτιώθηκε τα τρία τελευταία χρόνια) με κάνουν να ιδρώνω και μόνο που τις σκέφτομαι, ενώ η Βενεζουέλα μπορεί κι εκείνη να έχει χίλια-μύρια καλά, αλλά στον τομέα “ασφάλεια” είναι μία τεράστια μαύρη τρύπα, όπως θα σας πουν... έντεκα στους δέκα ντόπιους και επισκέπτες της. Το Καράκας είναι η μόνη πόλη στα μέχρι στιγμής ταξίδια μου στην οποία από τη δύση του ήλιου και μετά, περπατώντας στον ξενώνα μου από τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό, περπατούσα πάνω στη διπλή γραμμή στη μέση του δρόμου, κι όχι σε ένα από τα δύο πεζοδρόμια, στα οποία έβλεπες μόνο... “ύποπτες” φιγούρες. Όταν δε, με επέστρεφαν στον ξενώνα οι Ελληνοβενεσολάνοι που γνώρισα εκεί, επέμεναν να με αφήσουν στην πόρτα του ξενώνα, κι όχι στην πλησιέστερη γωνία, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κάνουν έναν τεράστιο κύκλο σε μονόδρομους. No further comment...

Όσο για τις δύο “ουάες”, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη, επαναλαμβάνω, η Ουρουγουάη δεν είναι χώρα, αλλά μία αξιοζήλευτα λειτουργούσα επαρχία του λατρεμένου μου μπουρδελοκράτους που λέγεται Αργεντινή, ενώ η Παραγουάη (στην οποία έχω περάσει λιγότερο χρόνο από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική) έχει μπόλικο... ταξιδιωτικό “ψωμί” αν ξύσεις την επιφάνεια, όμως, όπως και η Βολιβία, στερείται πρόσβασης στη θάλασσα, δεν έχει ΜΙΑ πόρνη παραλία, κάτι που από μόνο του αφαιρεί πόντους στη βαθμολογία που βάζω σε κάθε χώρα, ή μάλλον που θα έβαζα αν έκανα μία σχετική λίστα, όπως κάποιος συγκεκριμένος τραβελστορίτης που έχω στο μυαλό μου, ο καλύτερος γραφιάς ιστοριών σε αυτό το σάιτ, και last but most definitely not least, ορκισμένος θαυμαστής και promoter του Περού(...).

Μπορώ σχεδόν να... ακούσω (αυτό μου λείπει για να έρθει να δέσει το γλυκό, να αρχίσω να... “ακούω φωνές”) τον ίδιο φίλο που μόλις ανέφερα, να λέει “σαν το Περού, πουθενά”. Έχω κατά νου δύο τουλάχιστον φίλους που πίνουν νερό στο όνομα της Κολομβίας, και δε τη βάζουν δεύτερη να βλέπει την πλάτη καμίας άλλης χώρας. Φαντάζομαι πολλούς να είναι έτοιμους να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά ότι ο “απόλυτος ταξιδιωτικός προορισμός” στη Νότια Αμερική δεν μπορεί να είναι άλλη χώρα από τη “μια κατηγορία μόνη της” Βραζιλία. Ναι μεν, αλλά...

Ναι, η “Βραζιλιάρα” δεν μπορεί να συγκριθεί με το “Εκουαδοράκι”, το διαμάντι-χώρα που λέγεται Κολομβία γυαλίζει περισσότερο από το διαμαντάκι-χώρα στα νοτιοδυτικά της, το Περού μπορεί να είναι ο τοπ προορισμός που παρουσιάζεται να είναι από ένθερμους λάτρες του (προσωπικά δεν έχω γνώμη, αν και έχω περάσει έναν μήνα εκεί. Στο επόμενο κείμενο θα εξηγήσω γιατί... προτιμώ να μην έχω ακόμα γνώμη για μία χώρα στην οποία πέρασα τέσσερις εβδομάδες), όμως επιμένω ότι με βάση το μέγεθός του, το Εκουαδόρ είτε βάζει τα γυαλιά σε άλλες χώρες, είτε απλά δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από εκείνες.

Καταλήγοντας εκεί που έκλεισα και το χθεσινό κείμενο, επιμένω στο πόσο “ξέγνοιαστα” ταξιδεύεις στο Εκουαδόρ. Σε έναν μήνα, πήρα μόλις δύο βραδινά λεωφορεία, τα οποία σε άλλες χώρες της... γειτονιάς αποτελούν κανόνα, και όχι εξαίρεση. Επιπλέον, οι μετακινήσεις με τα λεωφορεία ήταν από τις πιο value for money που έχω κάνει στη Νότια Αμερική. Στον τομέα “διαμονή”, για δικό μου δωμάτιο στο Εκουαδόρ έδινα λιγότερα απ' ότι για κρεβάτι σε κοιτώνα στην Κολομβία, ενώ στο δικό μου... ποδοσφαιροδιεστραμμένο μυαλό, “κάθισε πολύ καλά” το ότι στο Εκουαδόρ έδινα λιγότερα χρήματα για να δω αγώνα του Λιμπερταδόρες (του Τσάμπιονς Λιγκ της Νότιας Αμερικής), από εκείνα που έδινα στην Κολομβία για να βλέπω αγώνες του πρωταθλήματός τους. Στο Εκουαδόρ έδινα 6-7 ευρώ για να δω το... Τσέλσι-Μπαρσελόνα της ηπείρου, και στην Κολομβία έδινα περισσότερα για να δω το τοπικό... Παναιτωλικός-Λεβαδειακός. Μεγάλη υπόθεση το να είσαι σε μία χώρα και να αισθάνεσαι ότι αν και με περιορισμένο μπάτζετ, ΔΕ χρειάζεται να ανησυχείς για το τι θα φας, πού θα μείνεις, πώς θα μετακινηθείς, πώς θα διασκεδάσεις... Ξεγνοιασιά...

Ακόμα και στον τομέα “ασφάλεια”, προσωπικά το Εκουαδόρ το βρήκα παράδειγμα προς μίμηση (για τα δεδομένα της Νότιας Αμερικής), παρά τις ιστορίες που είχα ακούσει -κυρίως- για το Κίτο, παρά την... “ύποπτη” ατμόσφαιρα σε κομμάτια του Γκουαγιακίλ, ακόμα και στο κέντρο, ακόμα και μέρα-μεσημέρι. Συγκρίνοντας το Εκουαδόρ με άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, στον τομέα “ασφάλεια” η παραμονή μου εκεί ήταν... “βόλτα στο πάρκο”. Μία ακόμη πηγή άντλησης ξεγνοιασιάς, ένας ακόμη λόγος που με κάνει να λέω ότι στο... Εκουαδοράκι “ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική”. Κάθε λογής ενστάσεις, αντιρρήσεις, καλοδεχούμενες και απόλυτα σεβαστές.

Συνεχίζοντας νοερά τη φορά με την οποία θα ταξιδέψω από αρχές Φεβρουαρίου μέχρι τέλη Μαΐου, το επόμενο κείμενο θα το αφιερώσω στο “control+A, delete, διαγράφω τον φάκελο των αναμνήσεων του 2012 και ανοίγω νέο φάκελο”, Περού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Μας βάζεις στην μπρίζα να περιμένουμε ανταποκρίσεις. Καλό σου ταξίδι!

 

[_antonis_]

Φυσικά περιμένουμε... αυτό.

 

[10900km]

Από το “el riesgo es que te quieras quedar”, στο “¡que viva Colombia, carajo!”

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ιστορία, η ιδέα να πάω στην Κολομβία δεν είχε περάσει ούτε καν φευγαλέα από το μυαλό μου μέχρι το 2009. Ήμουν ήδη 34, είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, ήμουν ήδη “άρρωστος” με τα Ισπανικά και τη Λατινική Αμερική, όμως... όταν άκουγα “Κολομβία”, το μυαλό μου πήγαινε είτε στα καρτέλ των ναρκωτικών, είτε σε ποδοσφαιριστές, στον Κάρλος Βαλντεράμα, στον Φαουστίνο Ασπρίγια, ή στον Αντόλφο Βαλένσια, που φόρεσε και τη δική μας φανέλα (“μας”, γράφοντας σαν “παοκτσής από κούνια”). Μέχρι εκεί. Το να ταξιδέψω στη χώρα, δε με είχε απασχολήσει ούτε καν σε... θεωρητικό επίπεδο.

Το 2009 όμως, στην τηλεόραση της Γουατεμάλας (την οποία διάλεξα τότε για εντατικά μαθήματα Ισπανικών), “έπαιζε” μία διαφήμιση του οργανισμού τουρισμού της Κολομβίας, στην οποία έβλεπες κάποια από τα ομορφότερα μέρη της χώρας, με ξένους επισκέπτες να μοιράζονται τις διθυραμβικές εντυπώσεις τους. Η “punch line” της διαφήμισης στο τέλος της, ήταν, “el riesgo es que te quieras quedar”, “το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θελήσεις να μείνεις” (δηλαδή να περάσεις ΤΟΣΟ καλά στην Κολομβία, που να μη θέλεις να την αποχωριστείς).

Βρήκα τη διαφήμιση έξυπνη, επειδή έπαιζε με τη λέξη “riesgo”, λέξη άρρηκτα δεμένη μέχρι τότε με την Κολομβία, λόγω της κατάστασης με τα καρτέλ και τους αντάρτες των FARC. Εκείνη η διαφήμιση ήταν που έσπειρε στο μυαλό μου τον καρπό/ιδέα να πάω κάποτε στην Κολομβία.

Το μεγαλύτερο διάστημα του 2009 το πέρασα σε εφτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (όχι όμως στην Κολομβία), στις οποίες, σε όλες σχεδόν, συνάντησα Κολομβιανούς ταξιδιώτες. Τα παιδιά, στο σύνολό τους, κανενός εξαιρουμένου, ήταν... σκέτοι “μπαχτσέδες”. Μιλώντας μαζί τους, πάνω στο πεντάλεπτο, αισθανόμουν ότι γνωριζόμασταν καιρό. Εκείνες οι “καλύτερες, δε γίνεται” εντυπώσεις που μου άφησαν, ήρθαν κι έδεσαν με τις εικόνες από τη διαφήμιση στην τηλεόραση.

Τέλη του χρόνου όμως, έχοντας κλείσει εφτάμηνο στη Λατινική Αμερική, αισθάνθηκα ότι ήθελα να αλλάξω τελείως περιβάλλον, και κάπως έτσι κατέληξα να περάσω το διάστημα Ιανουάριος-Νοέμβριος 2010 στη νοτιοανατολική Ασία. Όταν όμως έκλεισε κι εκείνος ο κύκλος, κι έπρεπε να αποφασίσω “και τώρα, τι; Πού”, η απόφαση ήταν εύκολη. Πίσω στη Λατινική Αμερική, με πρώτο, βασικό προορισμό, την πολλά υποσχόμενη -στο μυαλό μου- Κολομβία...

Αρχές Δεκέμβρη του '10 ήμουν ήδη εκεί. Τους πέντε μήνες που ακολούθησαν, κατέληξα να περάσω τρεις μήνες στην Κολομβία (με τρεις ξεχωριστές μηνιαίες παραμονές), έναν μήνα στη Βενεζουέλα, κι έναν στο Εκουαδόρ. Έγραψα λιγοστά κείμενα σε μία ιστορία τότε, μόνο τον πρώτο μήνα. Σήμερα, αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο πώς αισθάνομαι για την Κολομβία μετά την προ τριετίας εμπειρία μου εκεί, θα δανειζόμουν μια ατάκα από την ταινία “El Paseo”, κωμωδία, εγχώρια παραγωγή, που είδα σε κινηματογράφο στο Μεντεγίν.

Πατέρας παίρνει την οικογένειά του, μπαίνουν σε ένα παλιό Volkswagen, και μετά από... γεμάτο απρόοπτα ταξίδι, φθάνουν στον προορισμό τους, την ακτή της Καραϊβικής. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με τις αναποδιές να τους έχουν ήδη ανατρέψει τα σχέδια και χαλάσει μέχρι ενός σημείου τη διάθεση, ο πατέρας αγναντεύει από ψηλά μία όμορφη θέα, και μιλώντας στα παιδιά του γεμάτος περηφάνια για τη χώρα τους, κραυγάζει από την άκρη του δρόμου, πάνω σε βουνό, “¡QUE VIVA COLOMBIA, CARAJO!”, “να ζήσει η Κολομβία, γαμώτο!”

(Στις πηγές του ενθουσιασμού μου όταν σκέφτομαι την Κολομβία τώρα πλέον, θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο)

 

[tripakias]

Από τη μία, ικανοποιώ την ανάγκη μου να γράφω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι κάποια μέρα, κάποιος, ετοιμάζοντας δικό του ταξίδι “προς τα εκεί”, θα βρει κάτι ακόμα (μεταξύ των πάμπολλων “λατινοαμερικάνικων” ιστοριών που ήδη υπάρχουν εδώ) για να ικανοποιήσει τη δίψα του.

Πες ανοιχτα οτι γραφεις για να μας σπασεις τα νευρα και ασε τα σαπια πως σ' επιασ' ο πονος να μας ξεδιψασεις...

 

[Yorgos]

Η Κολομβία διαθέτει:
α) τις εντυπωσιακότερες, σωστότερες και πιο ΄σεξι γυναίκες στον πλανήτη
β) απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια), εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της ΚΑραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)
γ) τρομερή φύση, τελείως ανεξερεύνητη σε πολλά κομμάτια
δ) αρχαία της προκοπής, κι ας μην τα ξέρει κανείς

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Για ταξίδι πάντως, σαν το Περού, πουθενά. Άντε να δώσω το βραβείο "σχεδόν σαν το Περού" στη Βολιβία, δηλαδή το "Περού πριν από 30 χρόνια".

Γεια σου ρε σύντροφε με τα ωραία γραπ΄τα σου...

 

[tripakias]

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Καλα με αυτο δεν της δινεις ποντους. Ξερω γω Ελληνες μιλιουνια που θα πηγαιναν και στη Βουλγαρια (που χειροτερο δεν εχω) αν εβρισκαν δουλεια...οχι αυριο, χθες.

 

[10900km]

Ο Γιώργος μού έδωσε ιδανική πάσα... Χωρίς να υποβαθμίζω τη βαρύτητα των άλλων τριών, σήμερα θα μείνω στο “β” του, το “απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια)...”

Προσωπικά, το ΠΌΣΟ πραγματικά “περίπτωση” είναι οι Κολομβιανοί, νομίζω ότι το συνειδητοποίησα (και το εκτίμησα όσο του έπρεπε) όχι τον πρώτο μήνα που πέρασα εκεί, αλλά την ημέρα που επέστρεψα στην Κολομβία μετά τον δεύτερο μήνα εκείνου του ταξιδιού, στη γειτονική Βενεζουέλα(...).

Στο πρώτο μαγαζί που μπήκα (στην Κούκουτα, προερχόμενος από Μέριδα), άκουσα κάτι που είχα να ακούσω έναν ολόκληρο μήνα (εκείνον που πέρασα στη Βενεζουέλα)... “¿Qué le damos?” (κάτι σαν “τι σας προσφέρουμε;”), πρόσχαρο, από χείλη χαμογελαστού προσώπου. Έχω ανάγκη να μπαίνω σε φαγάδικο και να με προϋπαντούν με χαμόγελο στα χείλη και χαρωπό “μήνυμα υποδοχής”; Όχι, μπορώ να καθίσω, να παραγγείλω και να φάω, ακόμα και με το αφεντικό... μουτρωμένο, και τον σερβιτόρο αμίλητο. Όμως αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που παίζει τον ρόλο της στο να σε προδιαθέτει θετικά με το που μπαίνεις σε έναν χώρο, δημιουργεί “buena onda” που λένε, προσθέτει πόντους στο... σκορ των εντυπώσεων με τις οποίες αφήνεις μία χώρα...

Μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα, στην οποία οι αστυνομικοί φαινόντουσαν πιο... “υποκοσμικοί” κι από αφεντικά συμμοριών, επιστρέφοντας στην Κολομβία μπορούσα πλέον ξανά να πλησιάζω αστυνομικούς για πληροφορίες (ακόμα και συμβουλές), ξέροντας ότι ο ένστολος συνομιλητής μου θα “σκιζόταν” να μου λύσει οποιαδήποτε απορία, και θα σιγουρευόταν για αυτό πριν αποχαιρετιστούμε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ήταν μία -κουκλίτσα- αστυνομικός στην Μπογκοτά. Μία “πώς πάνε εκεί;” ερώτησή μου, ψάχνοντας για κάποιο μέρος, κατέληξε σε μισάωρη κουβέντα για ένα κάρο ενδιαφέροντα θέματα, από τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών, μέχρι το πού μπορούσα να βρω φθηνότερα φρούτα κοντά στο χόστελ μου. Ειλικρινά, θεωρώ τους Κολομβιανούς αστυνομικούς ασύγκριτους στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον τουρίστα, βάζοντας κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να φύγεις από τη χώρα εντυπωσιασμένος από αυτό που λέμε “κόσμος”.

Στη Μέριδα, στη Βενεζουέλα, πέρασα αρκετό χρόνο με έναν Ισπανό που επιβεβαίωσε κάτι που είχα ακούσει και διαβάσει. Τον ρώτησα αν ισχύει ότι οι Κολομβιανοί χρησιμοποιούν ακόμα εκφράσεις ευγενείας τόσο παλιές, που στην ίδια την Ισπανία θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Μου το επιβεβαίωσε. Του είχε κάνει εντύπωση κι εκείνου (είχε περάσει καιρό στην Κολομβία πριν περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα), και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση του είχε κάνει ότι οι “ξεπερασμένες” εκφράσεις ευγενείας των Κολομβιανών, του ακούγονταν... φυσικές, όχι προσποιητές. Τις χρησιμοποιούν όχι “παίζοντάς” το “εξαιρετικά ευγενικοί”, που έγραψε κι ο Γιώργος, αλλά επειδή... το έχουν μέσα τους.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω παιδιά με τα οποία πέρασα άπλετο χρόνο στην Μπογκοτά, στο Μεντεγίν, στο Κάλι, οπουδήποτε πήγα στην Κολομβία, παιδιά που όταν, για παράδειγμα, σταματούσαν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουν τσιγάρα, άρχιζαν τη φράση τους λέγοντας “¿me regala...?” Κυριολεκτικά σημαίνει “μου δωρίζετε;”, κάτι που ακούστηκε στα αυτιά μου τις πρώτες φορές πολύ-πολύ παράξενο, μια και επρόκειτο για αγορά, κάποιος έδινε χρήματα για να αγοράσει κάτι, κανείς δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Αυτό το “¿me regala...?” δεν το είχα ακούσει σε καμία άλλη ισπανόφωνη χώρα πριν, ούτε το άκουσα σε άλλη ισπανόφωνη χώρα μετά την Κολομβία. Προσθέστε το πόσο ευχάριστα ακούγονται τα Ισπανικά της Κολομβίας (αγαπημένη μου προφορά εκείνη του Μεντεγίν), και μπορείτε να φανταστείτε πόσο έξτρα χαριτωμένο κι ευγενικό ακούγεται αυτό το “¿me regala...?”

Όσο για το πώς μου συμπεριφέρθηκε κόσμος και κοσμάκης που συνάντησα στην Κολομβία μέσω ενός σάιτ, δεν αρχίζω καν, γιατί αντί για σύντομη καταχώριση σε αυτήν την ιστορία, θα κατέληγα να γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας. Ένα γράφω μόνο: χθες μοιράστηκα τις υψηλές προσδοκίες με τις οποίες πρωτοπήγα στην Κολομβία, έχοντας εντυπωσιαστεί από Κολομβιανούς που είχα συναντήσει σε άλλες χώρες. Ο κανόνας, εκτιμώ, είναι, όταν πηγαίνεις κάπου με ΠΟΛΥ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγεις να μένεις με “ναι μεν, αλλά”, εντυπώσεις, θύμα των ίδιων των πολύ υψηλών προσδοκιών σου. Στην περίπτωση όμως των Κολομβιανών, οι όχι απλά υψηλές, αλλά... αιωρούμενες κάπου στη στρατόσφαιρα προσδοκίες μου, αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για εκείνους να τις υπερκαλύψουν. ΤΟΣΟ με εντυπωσίασαν...

Ο Γιώργος όμως έγραψε και κάτι άλλο στο “β” του. “(...)εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της Καραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)”. Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Από όλα τα μέρη στα οποία πήγα στην Κολομβία, μόνο στην Καρταχένα βγήκα από τα ρούχα μου, μέσα στα νεύρα. Φανταστείτε να έχετε περάσει ένα 13ωρο σε βραδινό λεωφορείο, να φθάνετε επιτέλους στον προορισμό σας, να βρίσκετε το μέρος στο οποίο έχετε κάνει κράτηση, και να σας λένε “α, είμαστε γεμάτοι, αν θέλεις μπορούμε να σου δώσουμε ένα στρώμα και να περάσεις τη βραδιά απόψε στον διάδρομο. Αύριο βλέπουμε... Μπορεί να αδειάσει κάποιο κρεβάτι”. Κι αυτό, σε ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση, κι είχα προπληρώσει το 10%.

Επιπλέον, μόνο στην Καρταχένα είδα (στην Κολομβία) με τα μάτια μου σκηνές που μου σήκωσαν την τρίχα και με έκαναν να ανησυχήσω για την ασφάλειά μου. Το “κακό” μπορεί να σου τύχει οπουδήποτε, όμως άλλο είναι το επίπεδο επιφυλακής στο οποίο βρίσκεσαι σε μέρος για το οποίο απλά έχεις ακούσει “κακές” ιστορίες, κι άλλο είναι σε μέρος στο οποίο μπροστά στα μάτια σου, σε πολυσύχναστο δρόμο γειτονιάς τίγκα στους ξενώνες, τα μπαράκια και τα φαγάδικα, βλέπεις ξαφνικά δέκα ντόπιους εκτός εαυτού να σπάνε γυάλινα μπουκάλια που κρατούν στα χέρια τους, να τα πετάνε οι μεν στους δε, και μετά να κυνηγιούνται και να “κόβουν” ο ένας τον άλλο, με δεκάδες τουρίστες να τρέχουν να χωθούν σε μαγαζιά, και καταστηματάρχες να κατεβάζουν γρήγορα-γρήγορα τα ρολά και να τραβάνε τις κουρτίνες των μαγαζιών τους για να προστατέψουν τους πελάτες τους. Μόνο στην Καρταχένα (στην οποία όμως με ενθουσιασμό θα επιστρέψω την 1η Φεβρουαρίου, μια και τα αρνητικά της ωχριούν, στα μάτια μου, μπροστά στα ασύγκριτα περισσότερα θετικά της).

 

[Yorgos]

Το "μου δωρίζετε" είναι εκτός από ευγενικό και πάρα πολύ αστείο. Μου έχει τύχει στην Κούβα να πηγαίνει Κολομβιανή σε κατάστημα να ρωτάει "μου δωρίζετε ένα αντιηλιακό" και η απάντηση της Κουβανής δημοσίας υπαλλήλου να είναι "εδώ δε χαρίζουμε μωρό μου, της κυβέρνησης είναι το κατάστημα και δαγκώνει χοντρά!".

Η ευγένεια των βουνίσιων Κολομβιανών είναι άνευ προηγουμένου. Η κοπέλα μου σε ένα παλιό αυτοκίνητο που έκανε φασαρία και δεν άκουσε τι της είπα μου απάντησε "senor?". Η αντίστοιχη Κουβανή θα είχε πει κανένα "εεεεεεεε;".

Και η κορύφωση είναι τα call centers όπου αν έχεςι συνηθίσει τους κακοπληρωμένους, μπουχτισμένους, ανάγωγους της Αργεντινής, Αγγλίας, Βενεζουέλας οι Κολομβιανοί σου ζητούν και συγγνώμη για την κακή ποιότητα του χρόνου ή για "το πόσο πολύτιμο χρόνο χάσατε από την αναμονή".

 

[tripakias]

Πολυ μ' αρεσει αυτο το θεμα-ιστορια. Ρεσιταλ πληροφοριων απο δυο καλους γνωστες της λατινοαμερικανικης κουλτουρας. Κι ακομα δεν αρχισες καν το ταξιδι σου @10900km.

 

[10900km]

Στην Κολομβία αξίζουν όχι δύο, αλλά χίλια δύο κείμενα-ύμνοι, όμως ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία θα είναι -εκ των πραγμάτων- “κολομβιοβαρής” τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο που θα είμαι εκεί, οπότε αφιερώνω το σημερινό κείμενο στον επόμενο νοτιοαμερικάνικο προορισμό μου, το “κάθε μέρα-τόπος, και μια ευχάριστη έκπληξη”, Εκουαδόρ.

Στη χώρα πέρασα έναν μήνα αρχές του 2011, και από τη στιγμή που έφθασα (μετά από ένα τρίμηνο στην Κολομβία και στη Βενεζουέλα) αισθάνθηκα ότι... κατέβασα ταχύτητα (ευχαρίστως). Το Τουλκάν, πόλη εισόδου από την Κολομβία, είναι μικροσκοπικό, δεν είχε/έχει καμία σχέση με τις -κατά κανόνα- μεγαλουπόλεις όπου είχα περάσει το προηγούμενο τρίμηνο, σε λίγη ώρα είχα περπατήσει από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη, μέχρι και την... πολυτέλεια μεσημεριανού υπνάκου επέτρεψα στον εαυτό μου (είχα περάσει τη βραδιά στο λεωφορείο από Κάλι για Ιπιάλες, ακριβώς πριν τα σύνορα, και ποτέ -μα ποτέ- δεν κοιμάμαι καλά, ούτε καν “στοιχειωδώς ικανοποιητικά” σε λεωφορεία). Με μία λέξη, “χαλαρά...”

Την επομένη, αντί να στριμωχτώ ξανά σε ένα λεωφορείο για αμέτρητες ώρες για να καλύψω μία ακόμα μεγάλη απόσταση, σε λιγότερο από δύο ώρες ήμουν ήδη στον προορισμό μου, την Ιμπάρρα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές άνετος και ξεκούραστος στον υπολογιστή του στο σπίτι, μπορεί το “σε λιγότερο από δύο ώρες” να μη λέει τίποτα. Φανταστείτε όμως να έχετε περάσει ήδη κάποιους μήνες κατά τους οποίους ο κανόνας ήταν τα -άβολα, αλλά κάποιες φορές απαραίτητα- βραδινά λεωφορεία. Το ότι τη δεύτερη μέρα μου στο Εκουαδόρ πήγα από το Α στο Β μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, το υποδέχθηκα σαν... χαλαρωτικό μασάζ στους ώμους...

Η ίδια η Ιμπάρρα, μου άρεσε τόσο πολύ που αισθάνθηκα σχεδόν... άσχημα με τον εαυτό μου... Βρήκα ένα τέλειο για μένα δωμάτιο με καλωδιακή τηλεόραση, περνούσα τα πρωινά κάνοντας βόλτα στη -μικρή- πόλη, κάθε μεσημέρι διάλεγα για φαγητό όποιο μέρος μου είχε φανεί πιο συμπαθητικό πάνω στη βόλτα, επέστρεφα στο δωμάτιο για να γράψω (γενικώς και αορίστως, να γράψω, από μέιλ σε φίλους, μέχρι για το προσωπικό ημερολόγιό μου), αργά το απόγευμα άνοιγα την τηλεόραση και χάζευα με τις ώρες διαδοχικούς αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες, το βραδάκι έβγαινα για φαγητό κάπου γύρω από το πάρκο που είχα μπροστά από το ξενοδοχείο “μου”, και... αυτό ήταν.

Μετά την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στην οποία είχα βαλθεί να συναντάω κόσμο σε κάθε πόλη (πηγαίνοντας κόντρα στη γενικώς μοναχική, στα όρια της αντικοινωνικής, φύση μου), μπαίνοντας στο Εκουαδόρ... κατέβασα ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, κι η “βαρετή” και “αδιάφορη” (για τους περισσότερους ταξιδιώτες, είμαι βέβαιος) Ιμπάρρα, αποδείχθηκε ιδανική για μένα, για τη “φάση” στην οποία ήμουν. Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω αρκετές ημέρες, αισθανόμενος “άσχημα” από ένα σημείο και μετά, επειδή μια φωνή στο μυαλό μου μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω πιο “περιπετειώδη” πράγματα από το να βλέπω αγώνες Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση και να σημειώνω εκφράσεις των σχολιαστών στο μπλοκάκι μου (στη Λατινική Αμερική πάντα κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου, σε κάθε βόλτα, ή έστω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, και σημειώνω λέξεις και εκφράσεις που βλέπω ή ακούω, οτιδήποτε μου κεντρίζει την προσοχή).

Το πώς πέρασα και το πόσο χάρηκα τον χρόνο μου στην Ιμπάρρα, φαντάζομαι ότι με κάνουν να “ακούγομαι” εντελώς ξενέρωτος (που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Ο κανόνας λέει ότι κάποιος ταξιδεύει μία, δύο, τρεις φορές τον χρόνο, επιλέγει έναν προορισμό, πηγαίνει για μία, δύο, τρεις εβδομάδες, και φροντίζει μέσα σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει όσα περισσότερα μπορεί. Αν είσαι... Αυστραλός κι έρχεσαι στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες, δεν περνάς πέντε μέρες στο... Κιλκίς (με κάθε σεβασμό στους Κιλκισιώτες), πηγαίνοντας πάνω-κάτω στους ίδιους δρόμους γύρω από το ίδιο πάρκο κάθε μέρα, και περνώντας ώρες επί ωρών χαζεύοντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και σημειώνοντας λέξεις σε ένα τεφτεράκι σαν... nerd...

Αν όμως ένα ταξίδι σου διαρκεί μήνες, κι είναι το πέμπτο back-to-back πολύμηνο ταξίδι σου δύο χρόνια μετά τη μέρα που πρωτοφορτώθηκες έναν σάκο στην πλάτη, τότε... όταν βρίσκεις comfort zone, όταν βρίσκεις ένα μέρος στο οποίο μπορείς να αράξεις κάνοντας... τίποτα απολύτως, χώνεσαι στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάς (για μερικές ημέρες). Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Μου είχε λείψει να έχω δικό μου δωμάτιο, δικό, μου, δωμάτιο, να μην κοιμάμαι σε κοιτώνα χόστελ, να μη φιλοξενούμαι από κάποιον -φιλόξενο- άγνωστο ερχόμενος σε επαφή μαζί του μέσω ενός σάιτ. Μου είχε λείψει ο ήσυχος ύπνος, βλέποντας διαδοχικά επεισόδια του “Two and a half men” μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και μου είχε λείψει να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μόνος, ΜΟΝΟΣ, χωρίς να ανησυχώ ότι κάποιος άλλος στην common area του χόστελ θέλει ίσως να δει κάτι άλλο στην τηλεόραση.

Όταν... ήρθα στα ίσα μου έχοντας χαρεί αυτά που μου είχαν λείψει για πολύ-πολύ καιρό, πήρα το επόμενο λεωφορείο, για Κίτο, με το... μασάζ στους ώμους να συνεχίζεται (απόσταση, μικρότερη από 150 τοσοδούλια χιλιόμετρα).

Αύριο συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις εντυπώσεις-αναμνήσεις μου από Εκουαδόρ, κλείνοντας με μία σύντομη λίστα εκείνων που με κάνουν να αισθάνομαι τη συγκεκριμένη χώρα σαν εκείνη στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική. Επιλέγω προσεχτικά τις λέξεις μου, “στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα”, γράφω. Αύριο, εξηγούμαι.

 

[Defkalion]

Πολεμικό σε βρίσκω