Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[delmem2233]

Προχθές βρέθηκα με παλιό πρώην συνάδελφο, καθίσαμε και τα είπαμε με τις ώρες, κάποια στιγμή με ρώτησε αν είχα ποτέ σε ταξίδι πρόβλημα με την ασφάλειά μου, αν με έχουν κλέψει, αν μου έχουν επιτεθεί, κι έτσι βρέθηκα να του λέω με λεπτομέρειες τι ακριβώς μου συνέβη τη δεύτερη μέρα στη Λίμα. Τι κατάλαβα; Φούντωσα από τα νεύρα μου, και χάλασε (έστω και για λίγο μόνο) η διάθεσή μου. Προτιμώ λοιπόν επιγραμματικά μόνο να γράψω ότι μου... “την έπεσαν” τέσσερις τύποι όπως πήγαινα να δω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στο εθνικό στάδιο, κι όσο κι αν το πάλεψα να σώσω το σακίδιο που είχα μαζί μου, μετά από ένα λεπτό (που μπορεί να ήταν και 15-20 δευτερόλεπτα, όμως σε τέτοιες συνθήκες κάθε δευτερόλεπτο σου φαίνεται να διαρκεί περισσότερο) τα τσογλάνια του κερατά την κοπάνησαν με ό,τι είχα μαζί μου, με τα πάμπολλα πράγματα που ΒΛΑΚΩΔΩΣ είχα μαζί μου, πράγματα πολλά εκ ων οποίων δεν είχα κανέναν πραγματικό λόγο να έχω μαζί μου...

Η... πλάκα της υπόθεσης ήταν ότι όπως έφευγαν, πέταξαν (ή τους έπεσαν) δύο πράγματα: το διαβατήριό μου (το οποίο σχεδόν ποτέ δεν κουβαλάω μαζί μου, αρκούμαι να έχω μία φωτοτυπία), και το... εισιτήριο του αγώνα , το οποίο είχα προαγοράσει σε εμπορικό κέντρο κοντά στον ξενώνα μου. Η “πλάκα” έχει να κάνει με το ότι παρά το τι μόλις είχε συμβεί, πήγα σε ένα βενζινάδικο εκεί δίπλα, καθάρισα τα αίματα, συμμάζεψα όσο μπορούσα το σκισμένο στις τσέπες του παντελόνι, και... πήγα στο γήπεδο (που ήταν σε απόσταση ούτε πεντακοσίων μέτρων). Χωρίς φωτογραφικές μηχανές όμως (δύο είχα στο σακίδιο), άρα χωρίς τρόπο να βγάλω φωτογραφίες, και με την ψυχολογία μου... έτσι όπως ήταν, στο ημίχρονο έφυγα, και πήγα στην αστυνομία να κάνω καταγγελία, όχι επειδή περίμενα να κάνουν κάτι, αλλά επειδή ήθελα να δω πώς είναι η διαδικασία, τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Σαν εμπειρία το είδα.

Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι το βράδυ που επέστρεψα στον ξενώνα (ο οποίος ουσιαστικά ήταν ένα διαμέρισμα με δύο δίκλινα δωμάτια κι έναν μικρό κοιτώνα, για πολύ λίγα άτομα, επομένως μέσα σε δύο λεπτά όλοι είχαν γνωριστεί με όλους), βρήκα έναν Ισπανό που νωρίτερα την ίδια μέρα είχε φθάσει από Καράκας. Με είδε ένα χάλι και μισό, με τα γδαρσίματα στα χέρια και στα πόδια, πιάσαμε κουβέντα, του είπα τα δικά μου, και μετά... μου είπε εκείνος τα δικά του...

Το προηγούμενο βράδυ, η πτήση του από Μαϊάμι για Καράκας είχε καθυστέρηση, δεν προλάβαινε την πτήση από Καράκας για Λίμα, και από την αεροπορική εταιρεία τού είπαν ότι θα τον περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο, και με έξοδα της εταιρείας θα περνούσε κάποιες ώρες σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο, μέχρι να έφθανε η ώρα για την επόμενη πτήση για Λίμα. Όντως, στο αεροδρόμιο του Καράκας τον περίμενε κάποιος με το όνομά του γραμμένο σε ταμπέλα, τον έβαλε σε αυτοκίνητο, ήταν υποτίθεται ο οδηγός του, όμως αφού απομακρύνθηκαν λίγο από το αεροδρόμιο, ο οδηγός σταμάτησε και μπήκε στο αμάξι δεύτερος τύπος. Με τα πολλά, έβγαλαν όπλα (προφανώς κάποιος από την αεροπορική εταιρεία είχε κάνει τη δουλειά, ενημερώνοντας ανθρώπους του στο Καράκας), τον πήγαν σε ΑΤΜ, τον έβαλαν να βγάλει όσα μπορούσε να βγάλει με τις τρεις-τέσσερις κάρτες που είχε μαζί του, και... τον επέστρεψαν στο αεροδρόμιο, απλά με τα ρούχα που φορούσε, και το διαβατήριό του.

Τον είχαν “ελαφρύνει” κατά λίγες χιλιάδες ευρώ (όσα μπορούσε να βγάλει με τις κάρτες, κι εκείνα που είχε μαζί του), θυμάμαι δε ότι του είχαν πάρει και τον σάκο, αλλά κι ένα μικρότερο σακίδιο στο οποίο είχε την επαγγελματική φωτογραφική μηχανή του (φωτογράφος ήταν το παιδί), με όλα τα αξεσουάρ του, φακούς και τα σχετικά...

Περιττό να γράψω ότι ακούγοντάς τον, αναθεώρησα το... μέγεθος του δικού μου δράματος. Το δικό μου τουλάχιστον είχε τελειώσει σε ένα λεπτό. Εκείνον τον είχαν “αιχμάλωτο” για αρκετή ώρα, και φυσικά δεν ήξερε τι θα έκαναν με την πάρτη του στο τέλος, όταν δεν θα τους ήταν πλέον χρήσιμος.

Άλλη ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι η ιδιοκτήτρια του ξενώνα με είχε προειδοποιήσει να προσεγγίσω το στάδιο από μία συγκεκριμένη πλευρά, κι όχι από εκείνην που της είχα πει ότι είχα σκοπό να πάω. Με είχε προειδοποιήσει ότι η συγκεκριμένη γειτονιά ήταν επικίνδυνη, όμως... ήταν μέρα μεσημέρι, μαμάδες τάιζαν τα μωρά στους στις εισόδους των κτηρίων τους, και βασικά, μετά από τόσα ταξίδια χωρίς το παραμικρό πρόβλημα ασφάλειας, είχα -ο μωρός- φθάσει στο σημείο να πιστεύω ότι... ήμουν λίγο-πολύ άτρωτος, ότι “επιθέσεις και τα σχετικά συμβαίνουν μεν, αλλά σε άλλους, όχι σε μένα”. Ας, πρόσεχα, ο, βλαξ.

Μετά από αυτό, ούτε η σούπερ παρέα του Δημήτρη (που ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο), ούτε η παρέα της ίδιας Αμερικάνας που νωρίτερα είχα συναντήσει στο Σαντιάγο και στην Αρεκίπα, στάθηκαν ικανά να... σώσουν την κατάσταση. Εκείνο που βασικά αισθανόμουν ήταν οργή, από τη μια επειδή είχε συμβεί ό,τι είχε συμβεί, κι από την άλλη επειδή είχα επιτρέψει να την... πατήσω έτσι. Πιο πολύ με τον εαυτό μου τα είχα, παρά με τα τέσσερα τσογλάνια (στα οποία ακόμα και σήμερα, δύο σχεδόν χρόνια αργότερα, εξακολουθώ να εύχομαι αργό και οδυνηρό θάνατο. Αυτούς και τους ομοίους τους ας τους συγχωρήσει κάποιος Άλλος(...). Εγώ, όχι).

Μ' αρέσει που θα αναφερόμουν “επιγραμματικά μόνο” στα της Λίμα... Πού να αναφερόμουν κι εκτενώς δηλαδή...

Έχασα το 99% της διάθεσής μου να συνεχίσω το ταξίδι, ήθελα να βάλω άμεσα τέλος, να γυρίσω Θεσσαλονίκη, όμως το αεροπορικό δεν μπορούσα να το αλλάξω, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αγοράσω καινούργιο, πανάκριβο, one-way από Λίμα για Θεσσαλονίκη. Το πήρα λοιπόν μέρα-μέρα, αγόρασα καινούργια μηχανή, έκανα παρέα με τον Δημήτρη και την Αμερικάνα, γνώρισα κόσμο και στον ξενώνα, και μετά από αρκετές ημέρες (δεν έφευγα από τη Λίμα, επειδή ήθελα να είμαι κοντά στο αεροδρόμιο αν αποφάσιζα να τινάξω την μπάνκα μου στον αέρα αγοράζοντας εκείνο το πανάκριβο one-way εισιτήριο), πήρα λεωφορείο για Κούσκο...

Λεπτομέρεια: αν θυμάμαι καλά, το ταξίδι επρόκειτο να διαρκέσει 21 ώρες (με σούπερ λεωφορείο, με θέσεις τόσο άνετες που ήταν σχεδόν σαν να πετάς business class -λέμε τώρα...). Στο Κούσκο όμως φθάσαμε στις 25-26 ώρες, επειδή καμιά ώρα πριν την πόλη πέσαμε σε κατολίσθηση, κι έπρεπε να περιμένουμε να έρθει συνεργείο να καθαρίσει, ή μάλλον να “στρώσει” στοιχειωδώς τον δρόμο.

Αισθανόμουν ότι για να “ξεκολλήσω”, έπρεπε να φύγω από το Περού. Ένιωθα ότι μόνο αν περνούσα σύνορα κι άφηνα το Περού πίσω, θα μπορούσα να... τραβήξω μια γραμμή, να κάνω μία νέα αρχή (όπως ακριβώς συνέβη τη μέρα που πήρα λεωφορείο από Πούνο για Κοπακαμπάνα, Βολιβία). Όμως ήμουν στο Κούσκο, και το θεωρούσα “ταξιδιωτική ήττα” να φύγω χωρίς να πάω στο Μάτσου Πίτσου, “εκεί δίπλα”. Επί τέσσερις-πέντε μέρες το πάλεψα να βρω διάθεση να πάω. Δε βρήκα. Δεν πήγα. Πρέπει να ανήκω στο 0,01% των ξένων που έχουν περάσει από το Κούσκο και ΔΕΝ πήγαν στο Μάτσου Πίτσου... (πικρό χαμόγελο)

Σήμερα, με... κρύο αίμα, σκέφτομαι ότι έπρεπε να είχα ζητήσει από κάποιον να με χαστουκίσει, να με... συνεφέρει, και να είχα σκάσει τα ουκ ολίγα χρήματα που κοστίζει η “πολυτέλεια” να φθάσεις στο Μάτσου Πίτσου και να βγάλεις την κλασική “once in a lifetime” φωτογραφία με τα ερείπια πίσω (υπάρχει και πιο budget-friendly τρόπος να πας, μου τον περιέγραψαν παιδιά που τον δοκίμασαν, όμως αμφιβάλω αν η ταλαιπωρία αξίζει τα χρήματα που γλιτώνεις). Τότε όμως, είχα “στραβώσει” τόσο, που το μόνο που είχα διάθεση να κάνω ήταν να σιχτιρίσω το Περού (λες και μου έφταιγε όλη η χώρα) και να... ξεκουμπιστώ. Επιτέλους, να ξεκουμπιστώ.

Για το πώς είναι η Λίμα και το Κούσκο (και το Πούνο), σας... παραπέμπω σε ιστορίες άλλων παιδιών που έχουν πάει κι έχουν μοιραστεί αναμνήσεις/εντυπώσεις. Στο δικό μου το μυαλό, παρά την καλή παρέα στη Λίμα και το “όμορφο σκηνικό” του Κούσκο (γοητευτικό, νομίζω αντικειμενικά), τις ημέρες μου εκεί τις έχω κατηγοριοποιήσει ως “μαύρη τρύπα”. Ας πρόσεχα...

Συνεχίζω με (ένα ή δύο κείμενα-ύμνους στη) Βραζιλία.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Μας βάζεις στην μπρίζα να περιμένουμε ανταποκρίσεις. Καλό σου ταξίδι!

 

[_antonis_]

Φυσικά περιμένουμε... αυτό.

 

[delmem2233]

Από το “el riesgo es que te quieras quedar”, στο “¡que viva Colombia, carajo!”

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ιστορία, η ιδέα να πάω στην Κολομβία δεν είχε περάσει ούτε καν φευγαλέα από το μυαλό μου μέχρι το 2009. Ήμουν ήδη 34, είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, ήμουν ήδη “άρρωστος” με τα Ισπανικά και τη Λατινική Αμερική, όμως... όταν άκουγα “Κολομβία”, το μυαλό μου πήγαινε είτε στα καρτέλ των ναρκωτικών, είτε σε ποδοσφαιριστές, στον Κάρλος Βαλντεράμα, στον Φαουστίνο Ασπρίγια, ή στον Αντόλφο Βαλένσια, που φόρεσε και τη δική μας φανέλα (“μας”, γράφοντας σαν “παοκτσής από κούνια”). Μέχρι εκεί. Το να ταξιδέψω στη χώρα, δε με είχε απασχολήσει ούτε καν σε... θεωρητικό επίπεδο.

Το 2009 όμως, στην τηλεόραση της Γουατεμάλας (την οποία διάλεξα τότε για εντατικά μαθήματα Ισπανικών), “έπαιζε” μία διαφήμιση του οργανισμού τουρισμού της Κολομβίας, στην οποία έβλεπες κάποια από τα ομορφότερα μέρη της χώρας, με ξένους επισκέπτες να μοιράζονται τις διθυραμβικές εντυπώσεις τους. Η “punch line” της διαφήμισης στο τέλος της, ήταν, “el riesgo es que te quieras quedar”, “το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θελήσεις να μείνεις” (δηλαδή να περάσεις ΤΟΣΟ καλά στην Κολομβία, που να μη θέλεις να την αποχωριστείς).

Βρήκα τη διαφήμιση έξυπνη, επειδή έπαιζε με τη λέξη “riesgo”, λέξη άρρηκτα δεμένη μέχρι τότε με την Κολομβία, λόγω της κατάστασης με τα καρτέλ και τους αντάρτες των FARC. Εκείνη η διαφήμιση ήταν που έσπειρε στο μυαλό μου τον καρπό/ιδέα να πάω κάποτε στην Κολομβία.

Το μεγαλύτερο διάστημα του 2009 το πέρασα σε εφτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (όχι όμως στην Κολομβία), στις οποίες, σε όλες σχεδόν, συνάντησα Κολομβιανούς ταξιδιώτες. Τα παιδιά, στο σύνολό τους, κανενός εξαιρουμένου, ήταν... σκέτοι “μπαχτσέδες”. Μιλώντας μαζί τους, πάνω στο πεντάλεπτο, αισθανόμουν ότι γνωριζόμασταν καιρό. Εκείνες οι “καλύτερες, δε γίνεται” εντυπώσεις που μου άφησαν, ήρθαν κι έδεσαν με τις εικόνες από τη διαφήμιση στην τηλεόραση.

Τέλη του χρόνου όμως, έχοντας κλείσει εφτάμηνο στη Λατινική Αμερική, αισθάνθηκα ότι ήθελα να αλλάξω τελείως περιβάλλον, και κάπως έτσι κατέληξα να περάσω το διάστημα Ιανουάριος-Νοέμβριος 2010 στη νοτιοανατολική Ασία. Όταν όμως έκλεισε κι εκείνος ο κύκλος, κι έπρεπε να αποφασίσω “και τώρα, τι; Πού”, η απόφαση ήταν εύκολη. Πίσω στη Λατινική Αμερική, με πρώτο, βασικό προορισμό, την πολλά υποσχόμενη -στο μυαλό μου- Κολομβία...

Αρχές Δεκέμβρη του '10 ήμουν ήδη εκεί. Τους πέντε μήνες που ακολούθησαν, κατέληξα να περάσω τρεις μήνες στην Κολομβία (με τρεις ξεχωριστές μηνιαίες παραμονές), έναν μήνα στη Βενεζουέλα, κι έναν στο Εκουαδόρ. Έγραψα λιγοστά κείμενα σε μία ιστορία τότε, μόνο τον πρώτο μήνα. Σήμερα, αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο πώς αισθάνομαι για την Κολομβία μετά την προ τριετίας εμπειρία μου εκεί, θα δανειζόμουν μια ατάκα από την ταινία “El Paseo”, κωμωδία, εγχώρια παραγωγή, που είδα σε κινηματογράφο στο Μεντεγίν.

Πατέρας παίρνει την οικογένειά του, μπαίνουν σε ένα παλιό Volkswagen, και μετά από... γεμάτο απρόοπτα ταξίδι, φθάνουν στον προορισμό τους, την ακτή της Καραϊβικής. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με τις αναποδιές να τους έχουν ήδη ανατρέψει τα σχέδια και χαλάσει μέχρι ενός σημείου τη διάθεση, ο πατέρας αγναντεύει από ψηλά μία όμορφη θέα, και μιλώντας στα παιδιά του γεμάτος περηφάνια για τη χώρα τους, κραυγάζει από την άκρη του δρόμου, πάνω σε βουνό, “¡QUE VIVA COLOMBIA, CARAJO!”, “να ζήσει η Κολομβία, γαμώτο!”

(Στις πηγές του ενθουσιασμού μου όταν σκέφτομαι την Κολομβία τώρα πλέον, θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο)

 

[tripakias]

Από τη μία, ικανοποιώ την ανάγκη μου να γράφω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι κάποια μέρα, κάποιος, ετοιμάζοντας δικό του ταξίδι “προς τα εκεί”, θα βρει κάτι ακόμα (μεταξύ των πάμπολλων “λατινοαμερικάνικων” ιστοριών που ήδη υπάρχουν εδώ) για να ικανοποιήσει τη δίψα του.

Πες ανοιχτα οτι γραφεις για να μας σπασεις τα νευρα και ασε τα σαπια πως σ' επιασ' ο πονος να μας ξεδιψασεις...

 

[Yorgos]

Η Κολομβία διαθέτει:
α) τις εντυπωσιακότερες, σωστότερες και πιο ΄σεξι γυναίκες στον πλανήτη
β) απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια), εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της ΚΑραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)
γ) τρομερή φύση, τελείως ανεξερεύνητη σε πολλά κομμάτια
δ) αρχαία της προκοπής, κι ας μην τα ξέρει κανείς

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Για ταξίδι πάντως, σαν το Περού, πουθενά. Άντε να δώσω το βραβείο "σχεδόν σαν το Περού" στη Βολιβία, δηλαδή το "Περού πριν από 30 χρόνια".

Γεια σου ρε σύντροφε με τα ωραία γραπ΄τα σου...

 

[tripakias]

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Καλα με αυτο δεν της δινεις ποντους. Ξερω γω Ελληνες μιλιουνια που θα πηγαιναν και στη Βουλγαρια (που χειροτερο δεν εχω) αν εβρισκαν δουλεια...οχι αυριο, χθες.

 

[delmem2233]

Ο Γιώργος μού έδωσε ιδανική πάσα... Χωρίς να υποβαθμίζω τη βαρύτητα των άλλων τριών, σήμερα θα μείνω στο “β” του, το “απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια)...”

Προσωπικά, το ΠΌΣΟ πραγματικά “περίπτωση” είναι οι Κολομβιανοί, νομίζω ότι το συνειδητοποίησα (και το εκτίμησα όσο του έπρεπε) όχι τον πρώτο μήνα που πέρασα εκεί, αλλά την ημέρα που επέστρεψα στην Κολομβία μετά τον δεύτερο μήνα εκείνου του ταξιδιού, στη γειτονική Βενεζουέλα(...).

Στο πρώτο μαγαζί που μπήκα (στην Κούκουτα, προερχόμενος από Μέριδα), άκουσα κάτι που είχα να ακούσω έναν ολόκληρο μήνα (εκείνον που πέρασα στη Βενεζουέλα)... “¿Qué le damos?” (κάτι σαν “τι σας προσφέρουμε;”), πρόσχαρο, από χείλη χαμογελαστού προσώπου. Έχω ανάγκη να μπαίνω σε φαγάδικο και να με προϋπαντούν με χαμόγελο στα χείλη και χαρωπό “μήνυμα υποδοχής”; Όχι, μπορώ να καθίσω, να παραγγείλω και να φάω, ακόμα και με το αφεντικό... μουτρωμένο, και τον σερβιτόρο αμίλητο. Όμως αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που παίζει τον ρόλο της στο να σε προδιαθέτει θετικά με το που μπαίνεις σε έναν χώρο, δημιουργεί “buena onda” που λένε, προσθέτει πόντους στο... σκορ των εντυπώσεων με τις οποίες αφήνεις μία χώρα...

Μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα, στην οποία οι αστυνομικοί φαινόντουσαν πιο... “υποκοσμικοί” κι από αφεντικά συμμοριών, επιστρέφοντας στην Κολομβία μπορούσα πλέον ξανά να πλησιάζω αστυνομικούς για πληροφορίες (ακόμα και συμβουλές), ξέροντας ότι ο ένστολος συνομιλητής μου θα “σκιζόταν” να μου λύσει οποιαδήποτε απορία, και θα σιγουρευόταν για αυτό πριν αποχαιρετιστούμε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ήταν μία -κουκλίτσα- αστυνομικός στην Μπογκοτά. Μία “πώς πάνε εκεί;” ερώτησή μου, ψάχνοντας για κάποιο μέρος, κατέληξε σε μισάωρη κουβέντα για ένα κάρο ενδιαφέροντα θέματα, από τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών, μέχρι το πού μπορούσα να βρω φθηνότερα φρούτα κοντά στο χόστελ μου. Ειλικρινά, θεωρώ τους Κολομβιανούς αστυνομικούς ασύγκριτους στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον τουρίστα, βάζοντας κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να φύγεις από τη χώρα εντυπωσιασμένος από αυτό που λέμε “κόσμος”.

Στη Μέριδα, στη Βενεζουέλα, πέρασα αρκετό χρόνο με έναν Ισπανό που επιβεβαίωσε κάτι που είχα ακούσει και διαβάσει. Τον ρώτησα αν ισχύει ότι οι Κολομβιανοί χρησιμοποιούν ακόμα εκφράσεις ευγενείας τόσο παλιές, που στην ίδια την Ισπανία θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Μου το επιβεβαίωσε. Του είχε κάνει εντύπωση κι εκείνου (είχε περάσει καιρό στην Κολομβία πριν περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα), και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση του είχε κάνει ότι οι “ξεπερασμένες” εκφράσεις ευγενείας των Κολομβιανών, του ακούγονταν... φυσικές, όχι προσποιητές. Τις χρησιμοποιούν όχι “παίζοντάς” το “εξαιρετικά ευγενικοί”, που έγραψε κι ο Γιώργος, αλλά επειδή... το έχουν μέσα τους.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω παιδιά με τα οποία πέρασα άπλετο χρόνο στην Μπογκοτά, στο Μεντεγίν, στο Κάλι, οπουδήποτε πήγα στην Κολομβία, παιδιά που όταν, για παράδειγμα, σταματούσαν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουν τσιγάρα, άρχιζαν τη φράση τους λέγοντας “¿me regala...?” Κυριολεκτικά σημαίνει “μου δωρίζετε;”, κάτι που ακούστηκε στα αυτιά μου τις πρώτες φορές πολύ-πολύ παράξενο, μια και επρόκειτο για αγορά, κάποιος έδινε χρήματα για να αγοράσει κάτι, κανείς δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Αυτό το “¿me regala...?” δεν το είχα ακούσει σε καμία άλλη ισπανόφωνη χώρα πριν, ούτε το άκουσα σε άλλη ισπανόφωνη χώρα μετά την Κολομβία. Προσθέστε το πόσο ευχάριστα ακούγονται τα Ισπανικά της Κολομβίας (αγαπημένη μου προφορά εκείνη του Μεντεγίν), και μπορείτε να φανταστείτε πόσο έξτρα χαριτωμένο κι ευγενικό ακούγεται αυτό το “¿me regala...?”

Όσο για το πώς μου συμπεριφέρθηκε κόσμος και κοσμάκης που συνάντησα στην Κολομβία μέσω ενός σάιτ, δεν αρχίζω καν, γιατί αντί για σύντομη καταχώριση σε αυτήν την ιστορία, θα κατέληγα να γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας. Ένα γράφω μόνο: χθες μοιράστηκα τις υψηλές προσδοκίες με τις οποίες πρωτοπήγα στην Κολομβία, έχοντας εντυπωσιαστεί από Κολομβιανούς που είχα συναντήσει σε άλλες χώρες. Ο κανόνας, εκτιμώ, είναι, όταν πηγαίνεις κάπου με ΠΟΛΥ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγεις να μένεις με “ναι μεν, αλλά”, εντυπώσεις, θύμα των ίδιων των πολύ υψηλών προσδοκιών σου. Στην περίπτωση όμως των Κολομβιανών, οι όχι απλά υψηλές, αλλά... αιωρούμενες κάπου στη στρατόσφαιρα προσδοκίες μου, αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για εκείνους να τις υπερκαλύψουν. ΤΟΣΟ με εντυπωσίασαν...

Ο Γιώργος όμως έγραψε και κάτι άλλο στο “β” του. “(...)εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της Καραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)”. Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Από όλα τα μέρη στα οποία πήγα στην Κολομβία, μόνο στην Καρταχένα βγήκα από τα ρούχα μου, μέσα στα νεύρα. Φανταστείτε να έχετε περάσει ένα 13ωρο σε βραδινό λεωφορείο, να φθάνετε επιτέλους στον προορισμό σας, να βρίσκετε το μέρος στο οποίο έχετε κάνει κράτηση, και να σας λένε “α, είμαστε γεμάτοι, αν θέλεις μπορούμε να σου δώσουμε ένα στρώμα και να περάσεις τη βραδιά απόψε στον διάδρομο. Αύριο βλέπουμε... Μπορεί να αδειάσει κάποιο κρεβάτι”. Κι αυτό, σε ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση, κι είχα προπληρώσει το 10%.

Επιπλέον, μόνο στην Καρταχένα είδα (στην Κολομβία) με τα μάτια μου σκηνές που μου σήκωσαν την τρίχα και με έκαναν να ανησυχήσω για την ασφάλειά μου. Το “κακό” μπορεί να σου τύχει οπουδήποτε, όμως άλλο είναι το επίπεδο επιφυλακής στο οποίο βρίσκεσαι σε μέρος για το οποίο απλά έχεις ακούσει “κακές” ιστορίες, κι άλλο είναι σε μέρος στο οποίο μπροστά στα μάτια σου, σε πολυσύχναστο δρόμο γειτονιάς τίγκα στους ξενώνες, τα μπαράκια και τα φαγάδικα, βλέπεις ξαφνικά δέκα ντόπιους εκτός εαυτού να σπάνε γυάλινα μπουκάλια που κρατούν στα χέρια τους, να τα πετάνε οι μεν στους δε, και μετά να κυνηγιούνται και να “κόβουν” ο ένας τον άλλο, με δεκάδες τουρίστες να τρέχουν να χωθούν σε μαγαζιά, και καταστηματάρχες να κατεβάζουν γρήγορα-γρήγορα τα ρολά και να τραβάνε τις κουρτίνες των μαγαζιών τους για να προστατέψουν τους πελάτες τους. Μόνο στην Καρταχένα (στην οποία όμως με ενθουσιασμό θα επιστρέψω την 1η Φεβρουαρίου, μια και τα αρνητικά της ωχριούν, στα μάτια μου, μπροστά στα ασύγκριτα περισσότερα θετικά της).

 

[Yorgos]

Το "μου δωρίζετε" είναι εκτός από ευγενικό και πάρα πολύ αστείο. Μου έχει τύχει στην Κούβα να πηγαίνει Κολομβιανή σε κατάστημα να ρωτάει "μου δωρίζετε ένα αντιηλιακό" και η απάντηση της Κουβανής δημοσίας υπαλλήλου να είναι "εδώ δε χαρίζουμε μωρό μου, της κυβέρνησης είναι το κατάστημα και δαγκώνει χοντρά!".

Η ευγένεια των βουνίσιων Κολομβιανών είναι άνευ προηγουμένου. Η κοπέλα μου σε ένα παλιό αυτοκίνητο που έκανε φασαρία και δεν άκουσε τι της είπα μου απάντησε "senor?". Η αντίστοιχη Κουβανή θα είχε πει κανένα "εεεεεεεε;".

Και η κορύφωση είναι τα call centers όπου αν έχεςι συνηθίσει τους κακοπληρωμένους, μπουχτισμένους, ανάγωγους της Αργεντινής, Αγγλίας, Βενεζουέλας οι Κολομβιανοί σου ζητούν και συγγνώμη για την κακή ποιότητα του χρόνου ή για "το πόσο πολύτιμο χρόνο χάσατε από την αναμονή".

 

[tripakias]

Πολυ μ' αρεσει αυτο το θεμα-ιστορια. Ρεσιταλ πληροφοριων απο δυο καλους γνωστες της λατινοαμερικανικης κουλτουρας. Κι ακομα δεν αρχισες καν το ταξιδι σου @10900km.

 

[delmem2233]

Στην Κολομβία αξίζουν όχι δύο, αλλά χίλια δύο κείμενα-ύμνοι, όμως ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία θα είναι -εκ των πραγμάτων- “κολομβιοβαρής” τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο που θα είμαι εκεί, οπότε αφιερώνω το σημερινό κείμενο στον επόμενο νοτιοαμερικάνικο προορισμό μου, το “κάθε μέρα-τόπος, και μια ευχάριστη έκπληξη”, Εκουαδόρ.

Στη χώρα πέρασα έναν μήνα αρχές του 2011, και από τη στιγμή που έφθασα (μετά από ένα τρίμηνο στην Κολομβία και στη Βενεζουέλα) αισθάνθηκα ότι... κατέβασα ταχύτητα (ευχαρίστως). Το Τουλκάν, πόλη εισόδου από την Κολομβία, είναι μικροσκοπικό, δεν είχε/έχει καμία σχέση με τις -κατά κανόνα- μεγαλουπόλεις όπου είχα περάσει το προηγούμενο τρίμηνο, σε λίγη ώρα είχα περπατήσει από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη, μέχρι και την... πολυτέλεια μεσημεριανού υπνάκου επέτρεψα στον εαυτό μου (είχα περάσει τη βραδιά στο λεωφορείο από Κάλι για Ιπιάλες, ακριβώς πριν τα σύνορα, και ποτέ -μα ποτέ- δεν κοιμάμαι καλά, ούτε καν “στοιχειωδώς ικανοποιητικά” σε λεωφορεία). Με μία λέξη, “χαλαρά...”

Την επομένη, αντί να στριμωχτώ ξανά σε ένα λεωφορείο για αμέτρητες ώρες για να καλύψω μία ακόμα μεγάλη απόσταση, σε λιγότερο από δύο ώρες ήμουν ήδη στον προορισμό μου, την Ιμπάρρα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές άνετος και ξεκούραστος στον υπολογιστή του στο σπίτι, μπορεί το “σε λιγότερο από δύο ώρες” να μη λέει τίποτα. Φανταστείτε όμως να έχετε περάσει ήδη κάποιους μήνες κατά τους οποίους ο κανόνας ήταν τα -άβολα, αλλά κάποιες φορές απαραίτητα- βραδινά λεωφορεία. Το ότι τη δεύτερη μέρα μου στο Εκουαδόρ πήγα από το Α στο Β μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, το υποδέχθηκα σαν... χαλαρωτικό μασάζ στους ώμους...

Η ίδια η Ιμπάρρα, μου άρεσε τόσο πολύ που αισθάνθηκα σχεδόν... άσχημα με τον εαυτό μου... Βρήκα ένα τέλειο για μένα δωμάτιο με καλωδιακή τηλεόραση, περνούσα τα πρωινά κάνοντας βόλτα στη -μικρή- πόλη, κάθε μεσημέρι διάλεγα για φαγητό όποιο μέρος μου είχε φανεί πιο συμπαθητικό πάνω στη βόλτα, επέστρεφα στο δωμάτιο για να γράψω (γενικώς και αορίστως, να γράψω, από μέιλ σε φίλους, μέχρι για το προσωπικό ημερολόγιό μου), αργά το απόγευμα άνοιγα την τηλεόραση και χάζευα με τις ώρες διαδοχικούς αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες, το βραδάκι έβγαινα για φαγητό κάπου γύρω από το πάρκο που είχα μπροστά από το ξενοδοχείο “μου”, και... αυτό ήταν.

Μετά την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στην οποία είχα βαλθεί να συναντάω κόσμο σε κάθε πόλη (πηγαίνοντας κόντρα στη γενικώς μοναχική, στα όρια της αντικοινωνικής, φύση μου), μπαίνοντας στο Εκουαδόρ... κατέβασα ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, κι η “βαρετή” και “αδιάφορη” (για τους περισσότερους ταξιδιώτες, είμαι βέβαιος) Ιμπάρρα, αποδείχθηκε ιδανική για μένα, για τη “φάση” στην οποία ήμουν. Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω αρκετές ημέρες, αισθανόμενος “άσχημα” από ένα σημείο και μετά, επειδή μια φωνή στο μυαλό μου μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω πιο “περιπετειώδη” πράγματα από το να βλέπω αγώνες Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση και να σημειώνω εκφράσεις των σχολιαστών στο μπλοκάκι μου (στη Λατινική Αμερική πάντα κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου, σε κάθε βόλτα, ή έστω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, και σημειώνω λέξεις και εκφράσεις που βλέπω ή ακούω, οτιδήποτε μου κεντρίζει την προσοχή).

Το πώς πέρασα και το πόσο χάρηκα τον χρόνο μου στην Ιμπάρρα, φαντάζομαι ότι με κάνουν να “ακούγομαι” εντελώς ξενέρωτος (που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Ο κανόνας λέει ότι κάποιος ταξιδεύει μία, δύο, τρεις φορές τον χρόνο, επιλέγει έναν προορισμό, πηγαίνει για μία, δύο, τρεις εβδομάδες, και φροντίζει μέσα σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει όσα περισσότερα μπορεί. Αν είσαι... Αυστραλός κι έρχεσαι στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες, δεν περνάς πέντε μέρες στο... Κιλκίς (με κάθε σεβασμό στους Κιλκισιώτες), πηγαίνοντας πάνω-κάτω στους ίδιους δρόμους γύρω από το ίδιο πάρκο κάθε μέρα, και περνώντας ώρες επί ωρών χαζεύοντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και σημειώνοντας λέξεις σε ένα τεφτεράκι σαν... nerd...

Αν όμως ένα ταξίδι σου διαρκεί μήνες, κι είναι το πέμπτο back-to-back πολύμηνο ταξίδι σου δύο χρόνια μετά τη μέρα που πρωτοφορτώθηκες έναν σάκο στην πλάτη, τότε... όταν βρίσκεις comfort zone, όταν βρίσκεις ένα μέρος στο οποίο μπορείς να αράξεις κάνοντας... τίποτα απολύτως, χώνεσαι στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάς (για μερικές ημέρες). Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Μου είχε λείψει να έχω δικό μου δωμάτιο, δικό, μου, δωμάτιο, να μην κοιμάμαι σε κοιτώνα χόστελ, να μη φιλοξενούμαι από κάποιον -φιλόξενο- άγνωστο ερχόμενος σε επαφή μαζί του μέσω ενός σάιτ. Μου είχε λείψει ο ήσυχος ύπνος, βλέποντας διαδοχικά επεισόδια του “Two and a half men” μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και μου είχε λείψει να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μόνος, ΜΟΝΟΣ, χωρίς να ανησυχώ ότι κάποιος άλλος στην common area του χόστελ θέλει ίσως να δει κάτι άλλο στην τηλεόραση.

Όταν... ήρθα στα ίσα μου έχοντας χαρεί αυτά που μου είχαν λείψει για πολύ-πολύ καιρό, πήρα το επόμενο λεωφορείο, για Κίτο, με το... μασάζ στους ώμους να συνεχίζεται (απόσταση, μικρότερη από 150 τοσοδούλια χιλιόμετρα).

Αύριο συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις εντυπώσεις-αναμνήσεις μου από Εκουαδόρ, κλείνοντας με μία σύντομη λίστα εκείνων που με κάνουν να αισθάνομαι τη συγκεκριμένη χώρα σαν εκείνη στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική. Επιλέγω προσεχτικά τις λέξεις μου, “στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα”, γράφω. Αύριο, εξηγούμαι.

 

[Defkalion]

Πολεμικό σε βρίσκω