Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[delmem2233]

Μέσα Μαρτίου του 2012, μετά από σχεδόν έναν μήνα στη Χιλή (κι άλλους τρεις στην Αργεντινή), πάτησα για πρώτη φορά περουβιανό χώμα. Παίρνοντας λεωφορείο από την Αρίκα (Χιλή, ακριβώς πριν τα σύνορα), η πρώτη πόλη του Περού που συναντάς είναι η Τάκνα, την οποία κάτι μου λέει ότι οι ξένοι ταξιδιώτες στη συντριπτική πλειοψηφία τους βλέπουν απλά σαν... σταθμό λεωφορείων, στον οποίο κατεβαίνεις, πηγαίνεις τουαλέτα, αγοράζεις εισιτήριο για τον επόμενο, τον “πραγματικό” προορισμό σου, αγοράζεις κανένα σνακ για τη διαδρομή, κι απλά περιμένεις την ώρα αναχώρησης, χαζεύοντας τον κόσμο (έχοντας τους εργαζόμενους στις εταιρείες λεωφορείων να σου ζαλίζουν τα αυτιά έτσι όπως φωνάζουν ασταμάτητα τα ονόματα των πόλεων-προορισμών τους).

Προσωπικά, σκέφτηκα ότι ήμουν εκεί εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, ότι το πιθανότερο ήταν/είναι να μην περάσω ποτέ ξανά από εκεί, κι ότι δεν είχα... νταβά στο κεφάλι και στον χρόνο μου, στο Περού μπορούσα να περάσω λίγο-πολύ “όσο χρόνο ήθελα”, οπότε... ΤΟΤΕ ήταν ευκαιρία να δω την πόλη, μένοντας έστω μία μέρα. Αυτό έκανα, πέρασα μία μέρα στο... Πετρίτσι του -νότιου- Περού (Πετρίτσι = πρώτη -ουσιαστικά- βουλγαρική πόλη που συναντάς μετά τα σύνορα στον Προμαχώνα, πόλη που... μοναδική ίσως προίκα της είναι ακριβώς ότι βρίσκεται δίπλα στα σύνορα, κι αν επισκέπτεσαι τη Βουλγαρία για πρώτη-πρώτη φορά σού εξάπτει το ενδιαφέρον δίνοντάς σου την ευκαιρία να εντοπίσεις κάποιες πρώτες διαφορές -φυσικά κι ομοιότητες- μεταξύ Βουλγαρίας κι Ελλάδας, πίνοντας κι έναν καφέ φθηνότερα από την “εδώ” πλευρά των συνόρων).

Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, “με έπαιρνε” να πληρώσω για δικό μου δωμάτιο, το οποίο μάλιστα μου κόστισε λιγότερο από το κρεβάτι σε κοιτώνα χόστελ στην Αρίκα, την τελευταία βραδιά μου στη Χιλή. Βόλτα, χάζι, παρατήρηση διαφορών μεταξύ Περού και Χιλής, ή έστω μεταξύ Τάκνα και Αρίκα, χορταστικό και πάμφθηνο φαγητό σε ένα πολύ συμπαθητικό φαγάδικο μίας εξίσου συμπαθητικής κι εξυπηρετικής κυρίας, ποδόσφαιρο στην τηλεόρασή ΜΟΥ, δεύτερη βόλτα για βραδινές φωτογραφίες, σνακ, δεύτερο σνακ, τρίτο σνακ, περισσότερο χάζι, και τέλος, απερίσπαστος ύπνος, χωρίς κόσμο να μπαινοβγαίνει, να ανάβει φώτα και να κάνει θόρυβο ακόμα και στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, ή στις πέντε το πρωί, όπως συχνά-πυκνά συμβαίνει σε κοιτώνες χόστελ. Απερίσπαστος, ύπνος, κάτι που εκτιμάς αφάνταστα αν σου έχει λείψει για πολύ καιρό.

Τίποτα συγκλονιστικό, λοιπόν, η μέρα μου στο... περουβιανό Πετρίτσι, πλην όμως, όλα καλοδεχούμενα, κι αρκετά για να με κάνουν να θυμάμαι την Τάκνα ως “ευχάριστη εισαγωγή” στο Περού.

Την επομένη, μετά την... “ορεκτικό”-Τάκνα, ήταν ώρα για την “πρώτο πιάτο”-Αρεκίπα. Αρεκίπα, Αρεκίπα, Αρεκίπα... Γράφοντας το όνομά της μου συμβαίνει αυτό που μου συμβαίνει σταθερά δύο -σχεδόν- χρόνια τώρα, κάθε φορά που για τον έναν ή τον άλλο λόγο τη φέρνω στο μυαλό μου, εκείνη και το πώς πέρασα τις εννιά(!) μέρες μου εκεί. Χαμογελάω, νοσταλγικά...

Είχα προεπιλέξει μέσω ίντερνετ έναν ξενώνα λίγα βήματα μακριά από την όμορφη κεντρική πλατεία, και ακόμη λιγότερα βήματα από πολύ “ζωντανό” πεζόδρομο, ξενώνας ο οποίος αποδείχθηκε λίρα εκατό (για μένα τουλάχιστον). Όσο για την πόλη, με κέρδισε πριν καν αφήσω τα πράγματά μου στο δωμάτιο και βγω για πρώτη βόλτα. Τα όμορφα κτήρια που είχα δει στη διαδρομή από τον σταθμό των λεωφορείων μέχρι τον ξενώνα, και η πανοραμική θέα από την ταράτσα του ξενώνα, μου είχαν ήδη... “πουλήσει” την Αρεκίπα, είχα ήδη “ψηθεί” να την “αγοράσω”, να μείνω περισσότερο από τις τρεις-τέσσερις ημέρες που αρχικά είχα υπολογίσει.

Για να περιγράψω το πώς πέρασα στην Αρεκίπα, θα μπορούσα να πάρω όσα έγραψα στο προ-προηγούμενο κείμενο για την Ιμπάρρα, να κάνω copy/paste, μετά όμως θα έπρεπε να πάρω τις προτάσεις μου μία-μία και να της... φουσκώσω με θαυμαστικά. Στην Αρεκίπα, όπως και στην Ιμπάρρα, στη μέση πολύμηνου ταξιδιού, βρήκα μία comfort zone από την οποία έπρεπε να με... κλοτσήσω στον πισινό για να ξεκολλήσω. Είχα δικό ΜΟΥ δωμάτιο, πάμφθηνο, δική ΜΟΥ τηλεόραση για να ικανοποιώ τον football-aholic μέσα μου, μέχρι και γραφειάκι στο δωμάτιό μου, με πεντάστερο ασύρματο ίντερνετ. Ο γραφιάς μέσα μου είχε πιάσει λαχείο... Βα-σι-λιάς...

Η διαφορά όμως σε σύγκριση με την Ιμπάρρα ήταν ότι είχα στη διάθεσή μου, για βόλτες, όχι μία “ok enough” πόλη, αλλά μία πόλη που νομίζω ότι δύσκολα βαριέσαι, λόγω αρχιτεκτονικής, γεωγραφικών χαρακτηριστικών (εν μέσω βουνοκορφών, με ποτάμι να τη διασχίζει), αλλά και γενικότερης... “ζωντάνιας”.

Επιπλέον, Η διαφορά, με το “Η” κεφαλαίο, ήταν ότι στην Ιμπάρρα είχα... κατεβάσει ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω ψυχή, ήθελα να είμαι αόρατος, σκέτο φάντασμα. Στην Αρεκίπα, κάθε μέρα ήμουν με κόσμο, κάτι που αν και μονόχνοτος από τη φύση μου οφείλω να ομολογήσω ότι ζωγραφίζει με πολύ πιο έντονα χρώματα την είκονα των αναμνήσεων από κάθε μέρος που έχω επισκεφτεί. Υπάρχουν για παράδειγμα μέρη όπου πέρασα μόλις δύο μέρες με καλή παρέα, αλλά με κάνουν να “χαμογελάω, νοσταλγικά”, πολύ περισσότερο από μέρη στα οποία πέρασα ΔΕΚΑ μέρες, αρκούμενος στη βαρετή συντροφιά του ίδιου του εαυτού μου...

Στην Αρεκίπα λοιπόν, αν δεν κάναμε χαβαλέ με μία Αμερικάνα που είχα γνωρίσει πριν από λίγες εβδομάδες στο Σαντιάγο κι έτυχε να είναι κι εκείνη στην Αρεκίπα τις ίδιες ημέρες, ήμουν με ντόπιους, μέλη ενός σάιτ, να τα λέμε περί ανέμων και υδάτων για ώρες. Κι αν δεν ήμουν ούτε με εκείνους, ήταν επειδή ήμουν στη μέση περήφανης επίδειξης της “argentininad” μου, κουβεντιάζοντας και χασκογελώντας με τις ώρες με ένα αργεντινοσπανιόλικο ζευγαράκι που γνώρισα στον ξενώνα (έκαναν το Μπουένος Άιρες-Ουσουάια-Παναμάς με ποδήλατα!), “θάβοντας” (με χιουμοριστική διάθεση) τους Χιλιανούς, κοροϊδεύοντας (με λιγότερο χιουμοριστική διάθεση) τους Ουρουγουανούς που νομίζουν ότι ζούνε σε ξεχωριστή χώρα κι όχι σε επαρχία της Αργεντινής, υπερτονίζοντας όλα εκείνα που κάνουν την Αργεντινή ό,τι πλησιέστερο προς τον παράδεισο υπάρχει επί γης (ξερόβηχας...), και καρα-υπερτονίζοντας (μπλέκοντας ασταμάτητα τα μεν με τα δε) όλα εκείνα που την κάνουν το μεγαλύτερο μπουρδελοκράτος του πλανήτη (αν υπάρχει κάτι που οι Αργεντινοί λατρεύουν περισσότερο από το να υμνούν πομπωδώς τη χώρα τους, είναι το να αυτομαστιγώνονται).

Μετά από εννιά όμορφες-όμορφες-όμορφες ημέρες, το βρήκα μέσα μου να μαζέψω τα πράγματά μου, έστω κι απρόθυμα, και να συνεχίσω το ταξίδι. Βραδινό λεωφορείο για Λίμα, στην οποία, μετά τις πρώτες δώδεκα ώρες, έχοντας λατρέψει την ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα-ξενώνα μου, έχοντας χαρεί ποδοσφαιρικό αγώνα σε ιστορικό γήπεδο της πόλης, κι έχοντας πολλά υποσχόμενη ελληνική παρέα (συνονόματό μου, Δημήτρη, που παρακολουθούσα μέσω του σάιτ του επί χρόνια -εκείνος άρχισε να ταξιδεύει πολύ πριν από μένα, πριν το 2009), έπεσα στο κρεβάτι το βράδυ σκεπτόμενος ότι μπορεί να άφηνα τη Βολιβία για άλλο ταξίδι, να περνούσα όχι έναν, αλλά δύο και κάτι μήνες στο Περού -ΤΟΣΟ είχα φτιαχτεί- και να πετούσα απευθείας από Περού για Ρίο ντε Ζανέιρο, από το οποίο είχα πτήση επιστροφής στη Θεσσαλονίκη. Ήταν βράδυ 24ης Μαρτίου, 2012 επαναλαμβάνω. Όταν έπεσα στο κρεβάτι το επόμενο βράδυ, 25 Μαρτίου, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν πώς μπορούσα να αλλάξω το “non-changeable” εισιτήριό μου από Ρίο για Θεσσαλονίκη, να το κάνω Λίμα-Θεσσαλονίκη, κι αντί για τέλη Μαΐου να το κάνω... 26 Μαρτίου...

Στο επόμενο κείμενο συνεχίζω και ολοκληρώνω για Περού, εξηγώντας γιατί σήμερα, όταν σκέφτομαι Περού συνολικά (κι όχι αποκλειστικά Αρεκίπα), προτιμώ να σκέφτομαι μία μεγάλη μαύρη τρύπα -στις αναμνήσεις μου- παρά κάτι χειρότερο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Μας βάζεις στην μπρίζα να περιμένουμε ανταποκρίσεις. Καλό σου ταξίδι!

 

[_antonis_]

Φυσικά περιμένουμε... αυτό.

 

[delmem2233]

Από το “el riesgo es que te quieras quedar”, στο “¡que viva Colombia, carajo!”

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ιστορία, η ιδέα να πάω στην Κολομβία δεν είχε περάσει ούτε καν φευγαλέα από το μυαλό μου μέχρι το 2009. Ήμουν ήδη 34, είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, ήμουν ήδη “άρρωστος” με τα Ισπανικά και τη Λατινική Αμερική, όμως... όταν άκουγα “Κολομβία”, το μυαλό μου πήγαινε είτε στα καρτέλ των ναρκωτικών, είτε σε ποδοσφαιριστές, στον Κάρλος Βαλντεράμα, στον Φαουστίνο Ασπρίγια, ή στον Αντόλφο Βαλένσια, που φόρεσε και τη δική μας φανέλα (“μας”, γράφοντας σαν “παοκτσής από κούνια”). Μέχρι εκεί. Το να ταξιδέψω στη χώρα, δε με είχε απασχολήσει ούτε καν σε... θεωρητικό επίπεδο.

Το 2009 όμως, στην τηλεόραση της Γουατεμάλας (την οποία διάλεξα τότε για εντατικά μαθήματα Ισπανικών), “έπαιζε” μία διαφήμιση του οργανισμού τουρισμού της Κολομβίας, στην οποία έβλεπες κάποια από τα ομορφότερα μέρη της χώρας, με ξένους επισκέπτες να μοιράζονται τις διθυραμβικές εντυπώσεις τους. Η “punch line” της διαφήμισης στο τέλος της, ήταν, “el riesgo es que te quieras quedar”, “το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θελήσεις να μείνεις” (δηλαδή να περάσεις ΤΟΣΟ καλά στην Κολομβία, που να μη θέλεις να την αποχωριστείς).

Βρήκα τη διαφήμιση έξυπνη, επειδή έπαιζε με τη λέξη “riesgo”, λέξη άρρηκτα δεμένη μέχρι τότε με την Κολομβία, λόγω της κατάστασης με τα καρτέλ και τους αντάρτες των FARC. Εκείνη η διαφήμιση ήταν που έσπειρε στο μυαλό μου τον καρπό/ιδέα να πάω κάποτε στην Κολομβία.

Το μεγαλύτερο διάστημα του 2009 το πέρασα σε εφτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (όχι όμως στην Κολομβία), στις οποίες, σε όλες σχεδόν, συνάντησα Κολομβιανούς ταξιδιώτες. Τα παιδιά, στο σύνολό τους, κανενός εξαιρουμένου, ήταν... σκέτοι “μπαχτσέδες”. Μιλώντας μαζί τους, πάνω στο πεντάλεπτο, αισθανόμουν ότι γνωριζόμασταν καιρό. Εκείνες οι “καλύτερες, δε γίνεται” εντυπώσεις που μου άφησαν, ήρθαν κι έδεσαν με τις εικόνες από τη διαφήμιση στην τηλεόραση.

Τέλη του χρόνου όμως, έχοντας κλείσει εφτάμηνο στη Λατινική Αμερική, αισθάνθηκα ότι ήθελα να αλλάξω τελείως περιβάλλον, και κάπως έτσι κατέληξα να περάσω το διάστημα Ιανουάριος-Νοέμβριος 2010 στη νοτιοανατολική Ασία. Όταν όμως έκλεισε κι εκείνος ο κύκλος, κι έπρεπε να αποφασίσω “και τώρα, τι; Πού”, η απόφαση ήταν εύκολη. Πίσω στη Λατινική Αμερική, με πρώτο, βασικό προορισμό, την πολλά υποσχόμενη -στο μυαλό μου- Κολομβία...

Αρχές Δεκέμβρη του '10 ήμουν ήδη εκεί. Τους πέντε μήνες που ακολούθησαν, κατέληξα να περάσω τρεις μήνες στην Κολομβία (με τρεις ξεχωριστές μηνιαίες παραμονές), έναν μήνα στη Βενεζουέλα, κι έναν στο Εκουαδόρ. Έγραψα λιγοστά κείμενα σε μία ιστορία τότε, μόνο τον πρώτο μήνα. Σήμερα, αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο πώς αισθάνομαι για την Κολομβία μετά την προ τριετίας εμπειρία μου εκεί, θα δανειζόμουν μια ατάκα από την ταινία “El Paseo”, κωμωδία, εγχώρια παραγωγή, που είδα σε κινηματογράφο στο Μεντεγίν.

Πατέρας παίρνει την οικογένειά του, μπαίνουν σε ένα παλιό Volkswagen, και μετά από... γεμάτο απρόοπτα ταξίδι, φθάνουν στον προορισμό τους, την ακτή της Καραϊβικής. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με τις αναποδιές να τους έχουν ήδη ανατρέψει τα σχέδια και χαλάσει μέχρι ενός σημείου τη διάθεση, ο πατέρας αγναντεύει από ψηλά μία όμορφη θέα, και μιλώντας στα παιδιά του γεμάτος περηφάνια για τη χώρα τους, κραυγάζει από την άκρη του δρόμου, πάνω σε βουνό, “¡QUE VIVA COLOMBIA, CARAJO!”, “να ζήσει η Κολομβία, γαμώτο!”

(Στις πηγές του ενθουσιασμού μου όταν σκέφτομαι την Κολομβία τώρα πλέον, θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο)

 

[tripakias]

Από τη μία, ικανοποιώ την ανάγκη μου να γράφω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι κάποια μέρα, κάποιος, ετοιμάζοντας δικό του ταξίδι “προς τα εκεί”, θα βρει κάτι ακόμα (μεταξύ των πάμπολλων “λατινοαμερικάνικων” ιστοριών που ήδη υπάρχουν εδώ) για να ικανοποιήσει τη δίψα του.

Πες ανοιχτα οτι γραφεις για να μας σπασεις τα νευρα και ασε τα σαπια πως σ' επιασ' ο πονος να μας ξεδιψασεις...

 

[Yorgos]

Η Κολομβία διαθέτει:
α) τις εντυπωσιακότερες, σωστότερες και πιο ΄σεξι γυναίκες στον πλανήτη
β) απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια), εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της ΚΑραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)
γ) τρομερή φύση, τελείως ανεξερεύνητη σε πολλά κομμάτια
δ) αρχαία της προκοπής, κι ας μην τα ξέρει κανείς

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Για ταξίδι πάντως, σαν το Περού, πουθενά. Άντε να δώσω το βραβείο "σχεδόν σαν το Περού" στη Βολιβία, δηλαδή το "Περού πριν από 30 χρόνια".

Γεια σου ρε σύντροφε με τα ωραία γραπ΄τα σου...

 

[tripakias]

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Καλα με αυτο δεν της δινεις ποντους. Ξερω γω Ελληνες μιλιουνια που θα πηγαιναν και στη Βουλγαρια (που χειροτερο δεν εχω) αν εβρισκαν δουλεια...οχι αυριο, χθες.

 

[delmem2233]

Ο Γιώργος μού έδωσε ιδανική πάσα... Χωρίς να υποβαθμίζω τη βαρύτητα των άλλων τριών, σήμερα θα μείνω στο “β” του, το “απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια)...”

Προσωπικά, το ΠΌΣΟ πραγματικά “περίπτωση” είναι οι Κολομβιανοί, νομίζω ότι το συνειδητοποίησα (και το εκτίμησα όσο του έπρεπε) όχι τον πρώτο μήνα που πέρασα εκεί, αλλά την ημέρα που επέστρεψα στην Κολομβία μετά τον δεύτερο μήνα εκείνου του ταξιδιού, στη γειτονική Βενεζουέλα(...).

Στο πρώτο μαγαζί που μπήκα (στην Κούκουτα, προερχόμενος από Μέριδα), άκουσα κάτι που είχα να ακούσω έναν ολόκληρο μήνα (εκείνον που πέρασα στη Βενεζουέλα)... “¿Qué le damos?” (κάτι σαν “τι σας προσφέρουμε;”), πρόσχαρο, από χείλη χαμογελαστού προσώπου. Έχω ανάγκη να μπαίνω σε φαγάδικο και να με προϋπαντούν με χαμόγελο στα χείλη και χαρωπό “μήνυμα υποδοχής”; Όχι, μπορώ να καθίσω, να παραγγείλω και να φάω, ακόμα και με το αφεντικό... μουτρωμένο, και τον σερβιτόρο αμίλητο. Όμως αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που παίζει τον ρόλο της στο να σε προδιαθέτει θετικά με το που μπαίνεις σε έναν χώρο, δημιουργεί “buena onda” που λένε, προσθέτει πόντους στο... σκορ των εντυπώσεων με τις οποίες αφήνεις μία χώρα...

Μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα, στην οποία οι αστυνομικοί φαινόντουσαν πιο... “υποκοσμικοί” κι από αφεντικά συμμοριών, επιστρέφοντας στην Κολομβία μπορούσα πλέον ξανά να πλησιάζω αστυνομικούς για πληροφορίες (ακόμα και συμβουλές), ξέροντας ότι ο ένστολος συνομιλητής μου θα “σκιζόταν” να μου λύσει οποιαδήποτε απορία, και θα σιγουρευόταν για αυτό πριν αποχαιρετιστούμε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ήταν μία -κουκλίτσα- αστυνομικός στην Μπογκοτά. Μία “πώς πάνε εκεί;” ερώτησή μου, ψάχνοντας για κάποιο μέρος, κατέληξε σε μισάωρη κουβέντα για ένα κάρο ενδιαφέροντα θέματα, από τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών, μέχρι το πού μπορούσα να βρω φθηνότερα φρούτα κοντά στο χόστελ μου. Ειλικρινά, θεωρώ τους Κολομβιανούς αστυνομικούς ασύγκριτους στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον τουρίστα, βάζοντας κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να φύγεις από τη χώρα εντυπωσιασμένος από αυτό που λέμε “κόσμος”.

Στη Μέριδα, στη Βενεζουέλα, πέρασα αρκετό χρόνο με έναν Ισπανό που επιβεβαίωσε κάτι που είχα ακούσει και διαβάσει. Τον ρώτησα αν ισχύει ότι οι Κολομβιανοί χρησιμοποιούν ακόμα εκφράσεις ευγενείας τόσο παλιές, που στην ίδια την Ισπανία θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Μου το επιβεβαίωσε. Του είχε κάνει εντύπωση κι εκείνου (είχε περάσει καιρό στην Κολομβία πριν περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα), και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση του είχε κάνει ότι οι “ξεπερασμένες” εκφράσεις ευγενείας των Κολομβιανών, του ακούγονταν... φυσικές, όχι προσποιητές. Τις χρησιμοποιούν όχι “παίζοντάς” το “εξαιρετικά ευγενικοί”, που έγραψε κι ο Γιώργος, αλλά επειδή... το έχουν μέσα τους.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω παιδιά με τα οποία πέρασα άπλετο χρόνο στην Μπογκοτά, στο Μεντεγίν, στο Κάλι, οπουδήποτε πήγα στην Κολομβία, παιδιά που όταν, για παράδειγμα, σταματούσαν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουν τσιγάρα, άρχιζαν τη φράση τους λέγοντας “¿me regala...?” Κυριολεκτικά σημαίνει “μου δωρίζετε;”, κάτι που ακούστηκε στα αυτιά μου τις πρώτες φορές πολύ-πολύ παράξενο, μια και επρόκειτο για αγορά, κάποιος έδινε χρήματα για να αγοράσει κάτι, κανείς δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Αυτό το “¿me regala...?” δεν το είχα ακούσει σε καμία άλλη ισπανόφωνη χώρα πριν, ούτε το άκουσα σε άλλη ισπανόφωνη χώρα μετά την Κολομβία. Προσθέστε το πόσο ευχάριστα ακούγονται τα Ισπανικά της Κολομβίας (αγαπημένη μου προφορά εκείνη του Μεντεγίν), και μπορείτε να φανταστείτε πόσο έξτρα χαριτωμένο κι ευγενικό ακούγεται αυτό το “¿me regala...?”

Όσο για το πώς μου συμπεριφέρθηκε κόσμος και κοσμάκης που συνάντησα στην Κολομβία μέσω ενός σάιτ, δεν αρχίζω καν, γιατί αντί για σύντομη καταχώριση σε αυτήν την ιστορία, θα κατέληγα να γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας. Ένα γράφω μόνο: χθες μοιράστηκα τις υψηλές προσδοκίες με τις οποίες πρωτοπήγα στην Κολομβία, έχοντας εντυπωσιαστεί από Κολομβιανούς που είχα συναντήσει σε άλλες χώρες. Ο κανόνας, εκτιμώ, είναι, όταν πηγαίνεις κάπου με ΠΟΛΥ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγεις να μένεις με “ναι μεν, αλλά”, εντυπώσεις, θύμα των ίδιων των πολύ υψηλών προσδοκιών σου. Στην περίπτωση όμως των Κολομβιανών, οι όχι απλά υψηλές, αλλά... αιωρούμενες κάπου στη στρατόσφαιρα προσδοκίες μου, αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για εκείνους να τις υπερκαλύψουν. ΤΟΣΟ με εντυπωσίασαν...

Ο Γιώργος όμως έγραψε και κάτι άλλο στο “β” του. “(...)εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της Καραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)”. Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Από όλα τα μέρη στα οποία πήγα στην Κολομβία, μόνο στην Καρταχένα βγήκα από τα ρούχα μου, μέσα στα νεύρα. Φανταστείτε να έχετε περάσει ένα 13ωρο σε βραδινό λεωφορείο, να φθάνετε επιτέλους στον προορισμό σας, να βρίσκετε το μέρος στο οποίο έχετε κάνει κράτηση, και να σας λένε “α, είμαστε γεμάτοι, αν θέλεις μπορούμε να σου δώσουμε ένα στρώμα και να περάσεις τη βραδιά απόψε στον διάδρομο. Αύριο βλέπουμε... Μπορεί να αδειάσει κάποιο κρεβάτι”. Κι αυτό, σε ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση, κι είχα προπληρώσει το 10%.

Επιπλέον, μόνο στην Καρταχένα είδα (στην Κολομβία) με τα μάτια μου σκηνές που μου σήκωσαν την τρίχα και με έκαναν να ανησυχήσω για την ασφάλειά μου. Το “κακό” μπορεί να σου τύχει οπουδήποτε, όμως άλλο είναι το επίπεδο επιφυλακής στο οποίο βρίσκεσαι σε μέρος για το οποίο απλά έχεις ακούσει “κακές” ιστορίες, κι άλλο είναι σε μέρος στο οποίο μπροστά στα μάτια σου, σε πολυσύχναστο δρόμο γειτονιάς τίγκα στους ξενώνες, τα μπαράκια και τα φαγάδικα, βλέπεις ξαφνικά δέκα ντόπιους εκτός εαυτού να σπάνε γυάλινα μπουκάλια που κρατούν στα χέρια τους, να τα πετάνε οι μεν στους δε, και μετά να κυνηγιούνται και να “κόβουν” ο ένας τον άλλο, με δεκάδες τουρίστες να τρέχουν να χωθούν σε μαγαζιά, και καταστηματάρχες να κατεβάζουν γρήγορα-γρήγορα τα ρολά και να τραβάνε τις κουρτίνες των μαγαζιών τους για να προστατέψουν τους πελάτες τους. Μόνο στην Καρταχένα (στην οποία όμως με ενθουσιασμό θα επιστρέψω την 1η Φεβρουαρίου, μια και τα αρνητικά της ωχριούν, στα μάτια μου, μπροστά στα ασύγκριτα περισσότερα θετικά της).

 

[Yorgos]

Το "μου δωρίζετε" είναι εκτός από ευγενικό και πάρα πολύ αστείο. Μου έχει τύχει στην Κούβα να πηγαίνει Κολομβιανή σε κατάστημα να ρωτάει "μου δωρίζετε ένα αντιηλιακό" και η απάντηση της Κουβανής δημοσίας υπαλλήλου να είναι "εδώ δε χαρίζουμε μωρό μου, της κυβέρνησης είναι το κατάστημα και δαγκώνει χοντρά!".

Η ευγένεια των βουνίσιων Κολομβιανών είναι άνευ προηγουμένου. Η κοπέλα μου σε ένα παλιό αυτοκίνητο που έκανε φασαρία και δεν άκουσε τι της είπα μου απάντησε "senor?". Η αντίστοιχη Κουβανή θα είχε πει κανένα "εεεεεεεε;".

Και η κορύφωση είναι τα call centers όπου αν έχεςι συνηθίσει τους κακοπληρωμένους, μπουχτισμένους, ανάγωγους της Αργεντινής, Αγγλίας, Βενεζουέλας οι Κολομβιανοί σου ζητούν και συγγνώμη για την κακή ποιότητα του χρόνου ή για "το πόσο πολύτιμο χρόνο χάσατε από την αναμονή".

 

[tripakias]

Πολυ μ' αρεσει αυτο το θεμα-ιστορια. Ρεσιταλ πληροφοριων απο δυο καλους γνωστες της λατινοαμερικανικης κουλτουρας. Κι ακομα δεν αρχισες καν το ταξιδι σου @10900km.

 

[delmem2233]

Στην Κολομβία αξίζουν όχι δύο, αλλά χίλια δύο κείμενα-ύμνοι, όμως ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία θα είναι -εκ των πραγμάτων- “κολομβιοβαρής” τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο που θα είμαι εκεί, οπότε αφιερώνω το σημερινό κείμενο στον επόμενο νοτιοαμερικάνικο προορισμό μου, το “κάθε μέρα-τόπος, και μια ευχάριστη έκπληξη”, Εκουαδόρ.

Στη χώρα πέρασα έναν μήνα αρχές του 2011, και από τη στιγμή που έφθασα (μετά από ένα τρίμηνο στην Κολομβία και στη Βενεζουέλα) αισθάνθηκα ότι... κατέβασα ταχύτητα (ευχαρίστως). Το Τουλκάν, πόλη εισόδου από την Κολομβία, είναι μικροσκοπικό, δεν είχε/έχει καμία σχέση με τις -κατά κανόνα- μεγαλουπόλεις όπου είχα περάσει το προηγούμενο τρίμηνο, σε λίγη ώρα είχα περπατήσει από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη, μέχρι και την... πολυτέλεια μεσημεριανού υπνάκου επέτρεψα στον εαυτό μου (είχα περάσει τη βραδιά στο λεωφορείο από Κάλι για Ιπιάλες, ακριβώς πριν τα σύνορα, και ποτέ -μα ποτέ- δεν κοιμάμαι καλά, ούτε καν “στοιχειωδώς ικανοποιητικά” σε λεωφορεία). Με μία λέξη, “χαλαρά...”

Την επομένη, αντί να στριμωχτώ ξανά σε ένα λεωφορείο για αμέτρητες ώρες για να καλύψω μία ακόμα μεγάλη απόσταση, σε λιγότερο από δύο ώρες ήμουν ήδη στον προορισμό μου, την Ιμπάρρα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές άνετος και ξεκούραστος στον υπολογιστή του στο σπίτι, μπορεί το “σε λιγότερο από δύο ώρες” να μη λέει τίποτα. Φανταστείτε όμως να έχετε περάσει ήδη κάποιους μήνες κατά τους οποίους ο κανόνας ήταν τα -άβολα, αλλά κάποιες φορές απαραίτητα- βραδινά λεωφορεία. Το ότι τη δεύτερη μέρα μου στο Εκουαδόρ πήγα από το Α στο Β μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, το υποδέχθηκα σαν... χαλαρωτικό μασάζ στους ώμους...

Η ίδια η Ιμπάρρα, μου άρεσε τόσο πολύ που αισθάνθηκα σχεδόν... άσχημα με τον εαυτό μου... Βρήκα ένα τέλειο για μένα δωμάτιο με καλωδιακή τηλεόραση, περνούσα τα πρωινά κάνοντας βόλτα στη -μικρή- πόλη, κάθε μεσημέρι διάλεγα για φαγητό όποιο μέρος μου είχε φανεί πιο συμπαθητικό πάνω στη βόλτα, επέστρεφα στο δωμάτιο για να γράψω (γενικώς και αορίστως, να γράψω, από μέιλ σε φίλους, μέχρι για το προσωπικό ημερολόγιό μου), αργά το απόγευμα άνοιγα την τηλεόραση και χάζευα με τις ώρες διαδοχικούς αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες, το βραδάκι έβγαινα για φαγητό κάπου γύρω από το πάρκο που είχα μπροστά από το ξενοδοχείο “μου”, και... αυτό ήταν.

Μετά την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στην οποία είχα βαλθεί να συναντάω κόσμο σε κάθε πόλη (πηγαίνοντας κόντρα στη γενικώς μοναχική, στα όρια της αντικοινωνικής, φύση μου), μπαίνοντας στο Εκουαδόρ... κατέβασα ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, κι η “βαρετή” και “αδιάφορη” (για τους περισσότερους ταξιδιώτες, είμαι βέβαιος) Ιμπάρρα, αποδείχθηκε ιδανική για μένα, για τη “φάση” στην οποία ήμουν. Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω αρκετές ημέρες, αισθανόμενος “άσχημα” από ένα σημείο και μετά, επειδή μια φωνή στο μυαλό μου μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω πιο “περιπετειώδη” πράγματα από το να βλέπω αγώνες Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση και να σημειώνω εκφράσεις των σχολιαστών στο μπλοκάκι μου (στη Λατινική Αμερική πάντα κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου, σε κάθε βόλτα, ή έστω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, και σημειώνω λέξεις και εκφράσεις που βλέπω ή ακούω, οτιδήποτε μου κεντρίζει την προσοχή).

Το πώς πέρασα και το πόσο χάρηκα τον χρόνο μου στην Ιμπάρρα, φαντάζομαι ότι με κάνουν να “ακούγομαι” εντελώς ξενέρωτος (που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Ο κανόνας λέει ότι κάποιος ταξιδεύει μία, δύο, τρεις φορές τον χρόνο, επιλέγει έναν προορισμό, πηγαίνει για μία, δύο, τρεις εβδομάδες, και φροντίζει μέσα σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει όσα περισσότερα μπορεί. Αν είσαι... Αυστραλός κι έρχεσαι στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες, δεν περνάς πέντε μέρες στο... Κιλκίς (με κάθε σεβασμό στους Κιλκισιώτες), πηγαίνοντας πάνω-κάτω στους ίδιους δρόμους γύρω από το ίδιο πάρκο κάθε μέρα, και περνώντας ώρες επί ωρών χαζεύοντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και σημειώνοντας λέξεις σε ένα τεφτεράκι σαν... nerd...

Αν όμως ένα ταξίδι σου διαρκεί μήνες, κι είναι το πέμπτο back-to-back πολύμηνο ταξίδι σου δύο χρόνια μετά τη μέρα που πρωτοφορτώθηκες έναν σάκο στην πλάτη, τότε... όταν βρίσκεις comfort zone, όταν βρίσκεις ένα μέρος στο οποίο μπορείς να αράξεις κάνοντας... τίποτα απολύτως, χώνεσαι στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάς (για μερικές ημέρες). Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Μου είχε λείψει να έχω δικό μου δωμάτιο, δικό, μου, δωμάτιο, να μην κοιμάμαι σε κοιτώνα χόστελ, να μη φιλοξενούμαι από κάποιον -φιλόξενο- άγνωστο ερχόμενος σε επαφή μαζί του μέσω ενός σάιτ. Μου είχε λείψει ο ήσυχος ύπνος, βλέποντας διαδοχικά επεισόδια του “Two and a half men” μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και μου είχε λείψει να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μόνος, ΜΟΝΟΣ, χωρίς να ανησυχώ ότι κάποιος άλλος στην common area του χόστελ θέλει ίσως να δει κάτι άλλο στην τηλεόραση.

Όταν... ήρθα στα ίσα μου έχοντας χαρεί αυτά που μου είχαν λείψει για πολύ-πολύ καιρό, πήρα το επόμενο λεωφορείο, για Κίτο, με το... μασάζ στους ώμους να συνεχίζεται (απόσταση, μικρότερη από 150 τοσοδούλια χιλιόμετρα).

Αύριο συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις εντυπώσεις-αναμνήσεις μου από Εκουαδόρ, κλείνοντας με μία σύντομη λίστα εκείνων που με κάνουν να αισθάνομαι τη συγκεκριμένη χώρα σαν εκείνη στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική. Επιλέγω προσεχτικά τις λέξεις μου, “στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα”, γράφω. Αύριο, εξηγούμαι.

 

[Defkalion]

Πολεμικό σε βρίσκω