Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[delmem2233]

Εδώ και ώρα χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή προσπαθώντας να... κατεβάσω λέξεις στις οποίες να καθρεφτίζεται ο απέραντος θαυμασμός μου στη “μία κατηγορία μόνη της” χώρα που λέγεται Βραζιλία, όμως... τίποτα, κόμπος τα δάκτυλα, σαν κόμπος στον λαιμό πιτσιρικά που έχει τσιμπηθεί άσχημα με κοπελιά, θέλει να της πει τι αισθάνεται, αλλά... παραλύει, και μένει απλά να τη χαζεύει... Ελλείψει φαντασίας, θα αρχίσω με το πιο... πεζό απ' όλα, αναφέροντας επιγραμματικά πότε πήγα πού. Ίσως σταδιακά μου λυθούν τα δάκτυλα και γράψω κάτι πιο ευφάνταστο...

Στη Βραζιλία είχα την ανείπωτη χαρά να πατήσω πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2007, την πρώτη φορά που πήγα στην “απέναντι” πλευρά του Ατλαντικού. Μη θέλοντας να... μπλέξω με τις μη καλοκαιρινές καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν νότια του Ρίο, κι αφού ούτως ή άλλως οι πτήσεις από και προς Ευρώπη ήταν προς/από Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, επέλεξα να περάσω τον πολύ περισσότερο χρόνο μου στα βορειοανατολικά, από Σαλβαντόρ μέχρι Φορταλέζα, συμπεριλαμβάνοντας φυσικά στο ταξίδι το Ρίο. Θεωρούσα (και σήμερα εξακολουθώ να πιστεύω ότι καλά το σκέφτηκα) ότι ήταν αδιανόητο να πάω πρώτη φορά στη Βραζιλία, και να μην πάω στο Ρίο, στην Κοπακαμπάνα, στο Μαρακανά, έστω κι αν αυτό σήμαινε δύο επιπλέον πτήσεις, από Σαλβαντόρ για Ρίο, κι από Ρίο για Φορταλέζα...

Αυτό στο οποίο ΔΕΝ πήγα, ήταν το Κορκοβάντο, η κορυφή με τον “Χρηστό Λυτρωτή”. Ήταν οι μέρες που το Ρίο... πατούσε γκάζι στην καμπάνια του για να συμπεριληφθεί το άγαλμα στα “7 σύγχρονα θαύματα του κόσμου”, οι πάντες μιλούσαν γι' αυτό, στον ξενώνα που έμεινα μου είχαν πάρει τα αυτιά για τις εκδρομές που διοργάνωναν καθημερινά εκεί, κι έτσι κατέληξα από αντίδραση να πάω σχεδόν οπουδήποτε αλλού, ΕΚΤΟΣ από το Κορκοβάντο. Αν είσαι (στριμμένος), να 'σαι...

Στο τέλος εκείνων των τριών εβδομάδων, ήμουν ξελογιασμένος από τη βορειοανατολική Βραζιλία. Φορταλέζα, Κανόα Κεμπράντα, Νατάλ, Ζοάο Πεσόα, Ολίντα, Ρεσίφε, Πόρτο τζι Γκαλίνιας, Μασεϊό, Σαλβαντόρ, μονίμως πάνω στην ακτή, με καθημερινές πολύωρες βόλτες πάνω σε αμμουδερή παραλία, ένα από τα μεγαλύτερα “μπόνους” που απολαμβάνεις στη Βραζιλία, μια και οι περισσότερες μεγάλες πόλεις είναι παραλιακές (και μάλιστα με θαυμάσιες -για βόλτα τουλάχιστον, και χάζι- αμμουδιές), και οι μεταξύ τους αποστάσεις είναι γεμάτες από μικρότερα παραλιακά καλούδια...

Τέλη Ιουνίου του 2007 επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, και κρέμασα ένα παρεό-σημαία της Βραζιλίας με τα “ζωντανά” χρώματά της στον τοίχο του στούντιο που νοίκιαζα, παρεό-σημαία που ξεκρέμασα μόνο όταν άδειασα το διαμερισματάκι σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, έχοντας αποφασίσει να “ξενιτευτώ” για κάποιους μήνες, άνεργος πλέον. Όλους εκείνους τους μήνες, η σημαία της Βραζιλίας ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπα όταν άνοιγα τα μάτια κάθε πρωί, και πολλά πρωινά αυτό ήταν αρκετό για να μου φτιάξει τη διάθεση. Η σημαία, και το να ακούω “ασέ”, μουσικό είδος-σήμα κατατεθέν της Μπαΐα, από φωνάρες (ΚΑΙ “φωνάρες”, με την κίνκι έννοια της λέξης, αλλά εμένα στη Θεσσαλονίκη με απασχολούσαν κυρίως σαν φωνάρες, χωρίς εισαγωγικά) τύπου Ιβέτσι Σανγκάλο, Μαργκαρέτσι Μενέζις και Ντανιέλα Μέρκουρι. Μουσική τόσο “ξεσηκωτική” που ξε-ξυλαγγουριάζει μέχρι και τα μεγαλύτερα ξυλάγγουρα (πιστέψτε με).

Ιούλιο του 2009, όπως “σκότωνα” χρόνο στον ξενώνα μου στο Κανκούν περιμένοντας να έρθει η ώρα να πάω στο αεροδρόμιο για πτήση στην Αβάνα, βρέθηκα να χαζεύω τιμές εισιτηρίων για Βραζιλία. Χωρίς να το κουράσω ιδιαίτερα στο μυαλό μου, αγόρασα εισιτήρια, έχοντας αποφασίσει να επιστρέψω στο Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, να κάνω μαθήματα Πορτογαλικών, και μετά να το... κόψω νότια, μέχρι Μπουένος Άιρες, αρχίζοντας τέλη Αυγούστου. Έτσι κι έγινε.

Μετά από έναν μήνα μαθημάτων στην αγαπημένη μου βραζιλιάνικη πόλη, το Σαλβαντόρ, μήνας γεμάτος από αναμνήσεις τόσο έντονες που νομίζω ότι θα έμεναν αλώβητες στο μυαλό μου ακόμη κι αν χτυπούσα το κεφάλι μου και πάθαινα ολική -πλην Σαλβαντόρ- αμνησία, πήρα πτήση για Μπέλο Οριζόντε, και συνέχισα οδικώς προς Ρίο (όπου είχα σκοπό να περάσω 3-4 ημέρες κι έμεινα τελικά σχεδόν τρεις εβδομάδες, πηγαίνοντας, επιτέλους, και στο Κορκοβάντο), Κουριτσίμπα, Πόρτο Αλέγκρε (ένα ακόμα μέρος στο οποίο πήγα για τρεις ημέρες, κι έμεινα 9-10).

Αν αναλογιστεί κανείς ότι πέρασα σχεδόν τρεις μήνες στη χώρα, τα μέρη στα οποία πήγα ήταν ελάχιστα, κι αυτό γιατί χρησιμοποιούσα συστηματικά ένα σάιτ μέσω του οποίου βρίσκεις παρέα (και κόσμο να σε φιλοξενήσει) σχεδόν παντού, έπεφτα σε παιδιά με τα οποία είχαμε εξαιρετική χημεία (μεταξύ αυτών, ένα θεότρελο ζευγάρι στο Ρίο, τους οποίους δε βλέπω την ώρα να συναντήσω ξανά στην Μπραζίλια τον Ιούνιο που μας έρχεται), κι έτσι μου ήταν πολύ-πολύ δύσκολο να “ξεκολλήσω” από κάθε νέο μέρος που επισκεπτόμουν.

Μετά από ενάμιση μήνα, έχοντας κάνει έναν κύκλο Πόρτο Αλέγκρε-Μπουένος Άιρες-Ασουνσιόν-Ιγκουασού, πέρασα δύο “βγαλμένες από ταινία” (με την... “καλή” έννοια) μέρες στο Φοζ, πηγαίνοντας φυσικά στους καταρράκτες (μόνο όμως στη βραζιλιάνικη πλευρά), και μια βδομάδα στο Σάο Πάουλο που άρχισε τρα-γι-κά, όμως “σώθηκε” μετά από δραστικές αλλαγές που έκανα σε παρέα και τόπο διαμονής. Παρά το γεγονός πάντως ότι τη βδομάδα μου στο Σάο Πάουλο την “έσωσα”, ομολογώ ότι αν και μέγας λάτρης των πόλεων, η συγκεκριμένη μου κάθισε στο στομάχι, και τον Ιούνιο έχω σκοπό να δω ΜΟΝΟ ένα ματσάκι εκεί, το πρώτο του Μουντιάλ, το Βραζιλία-Κροατία, και να επιστρέψω στην πόλη ΜΟΝΟ την τελευταία μέρα πριν την πτήση της επιστροφής στην Ελλάδα (στην Τουρκία, για την ακρίβεια. Οι πτήσεις μου είναι από/προςΚωνσταντινούπολη).

Η τελευταία φορά που βρέθηκα στο Ρίο ήταν τον Μάιο του 2012. Μόλις είχα περάσει έναν “δε θα μπορούσα να είχα ζητήσει καλύτερο” μήνα στη Βολιβία, με φιλοξενούσε φίλη, είχα ήδη βγάλει δημοσιογραφική διαπίστευση για το Euro της Πολωνίας και της Ουκρανίας, ήξερα ότι επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη θα έμενα μόνο μια βδομάδα και μετά... “άντε γεια”, οπότε εκείνη τη βδομάδα στο Ρίο ήμουν μέσα στη χαζοχαρουμενιά.

Σε δυο γραμμές, γράφω απλά ότι όταν σκέφτομαι τη Βραζιλία το πρώτο που περνά απ' το μυαλό μου είναι “καλοπέραση”. Υπάρχει... “κάτι” στον αέρα, που ακόμα κι αν είσαι κρυόκωλος και μουντρούχος, σε κάνει να χαλαρώσεις. Ίσως είναι η “εξωτική” μουσική που έρχεται συνέχεια στα αυτιά σου από κάθε κατεύθυνση. Ίσως είναι το ότι οπουδήποτε γυρίσεις να κοιτάξεις, βλέπεις μια παραλία, και κόσμο να χαλαρώνει πάνω στην άμμο, να παίζει, να φλερτάρει, να γελάει, να πειράζει ο ένας τον άλλο, να χορεύει. Ίσως πάλι να τα έβλεπα εγώ έτσι, επειδή στη Βραζιλία είχα σχεδόν πάντα σούπερ διάθεση, κι αυτό να με έκανε να τα βλέπω όλα πολύ πιο σαγηνευτικά απ' όσο πραγματικά ήταν. Ίσως...

Προφανώς η Βραζιλία δεν είναι επί γης παράδεισος. Προφανώς μαστίζεται από προβλήματα τέτοιας έκτασης και έντασης που πραγματικά... τρομάζει το μάτι σου. Παρ' όλα αυτά όμως, επιμένω ότι η χώρα προσφέρεται για ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ όσο ελάχιστες άλλες, κι ειδικά σαν άρρωστος ποδοσφαιρόφιλος αισθάνομαι προνομιούχος που έχω αυτήν τη στιγμή όσα χρήματα και χρόνο χρειάζεται για να είμαι εκεί τον προσεχή Ιούνιο και Ιούλιο. Δεν έχω πάει ποτέ σε Μουντιάλ, δεν μπορώ να ξέρω αν θα πάω ξανά στο μέλλον, ξέρω όμως ότι αν κάποιος μου έλεγε ότι “μου είναι γραφτό” να πάω σε ΕΝΑ μόνο Μουντιάλ στη ζωή μου, χωρίς δεύτερη σκέψη θα διάλεγα Μουντιάλ στη Βραζιλία, στη Βραζιλία συγκεκριμένα, στη Βραζιλία πριν και πάνω από οπουδήποτε αλλού. (Τουλάχιστον) Όσοι είστε ποδοσφαιρόφιλοι, με... “νιώθετε”...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Μας βάζεις στην μπρίζα να περιμένουμε ανταποκρίσεις. Καλό σου ταξίδι!

 

[_antonis_]

Φυσικά περιμένουμε... αυτό.

 

[delmem2233]

Από το “el riesgo es que te quieras quedar”, στο “¡que viva Colombia, carajo!”

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ιστορία, η ιδέα να πάω στην Κολομβία δεν είχε περάσει ούτε καν φευγαλέα από το μυαλό μου μέχρι το 2009. Ήμουν ήδη 34, είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, ήμουν ήδη “άρρωστος” με τα Ισπανικά και τη Λατινική Αμερική, όμως... όταν άκουγα “Κολομβία”, το μυαλό μου πήγαινε είτε στα καρτέλ των ναρκωτικών, είτε σε ποδοσφαιριστές, στον Κάρλος Βαλντεράμα, στον Φαουστίνο Ασπρίγια, ή στον Αντόλφο Βαλένσια, που φόρεσε και τη δική μας φανέλα (“μας”, γράφοντας σαν “παοκτσής από κούνια”). Μέχρι εκεί. Το να ταξιδέψω στη χώρα, δε με είχε απασχολήσει ούτε καν σε... θεωρητικό επίπεδο.

Το 2009 όμως, στην τηλεόραση της Γουατεμάλας (την οποία διάλεξα τότε για εντατικά μαθήματα Ισπανικών), “έπαιζε” μία διαφήμιση του οργανισμού τουρισμού της Κολομβίας, στην οποία έβλεπες κάποια από τα ομορφότερα μέρη της χώρας, με ξένους επισκέπτες να μοιράζονται τις διθυραμβικές εντυπώσεις τους. Η “punch line” της διαφήμισης στο τέλος της, ήταν, “el riesgo es que te quieras quedar”, “το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θελήσεις να μείνεις” (δηλαδή να περάσεις ΤΟΣΟ καλά στην Κολομβία, που να μη θέλεις να την αποχωριστείς).

Βρήκα τη διαφήμιση έξυπνη, επειδή έπαιζε με τη λέξη “riesgo”, λέξη άρρηκτα δεμένη μέχρι τότε με την Κολομβία, λόγω της κατάστασης με τα καρτέλ και τους αντάρτες των FARC. Εκείνη η διαφήμιση ήταν που έσπειρε στο μυαλό μου τον καρπό/ιδέα να πάω κάποτε στην Κολομβία.

Το μεγαλύτερο διάστημα του 2009 το πέρασα σε εφτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (όχι όμως στην Κολομβία), στις οποίες, σε όλες σχεδόν, συνάντησα Κολομβιανούς ταξιδιώτες. Τα παιδιά, στο σύνολό τους, κανενός εξαιρουμένου, ήταν... σκέτοι “μπαχτσέδες”. Μιλώντας μαζί τους, πάνω στο πεντάλεπτο, αισθανόμουν ότι γνωριζόμασταν καιρό. Εκείνες οι “καλύτερες, δε γίνεται” εντυπώσεις που μου άφησαν, ήρθαν κι έδεσαν με τις εικόνες από τη διαφήμιση στην τηλεόραση.

Τέλη του χρόνου όμως, έχοντας κλείσει εφτάμηνο στη Λατινική Αμερική, αισθάνθηκα ότι ήθελα να αλλάξω τελείως περιβάλλον, και κάπως έτσι κατέληξα να περάσω το διάστημα Ιανουάριος-Νοέμβριος 2010 στη νοτιοανατολική Ασία. Όταν όμως έκλεισε κι εκείνος ο κύκλος, κι έπρεπε να αποφασίσω “και τώρα, τι; Πού”, η απόφαση ήταν εύκολη. Πίσω στη Λατινική Αμερική, με πρώτο, βασικό προορισμό, την πολλά υποσχόμενη -στο μυαλό μου- Κολομβία...

Αρχές Δεκέμβρη του '10 ήμουν ήδη εκεί. Τους πέντε μήνες που ακολούθησαν, κατέληξα να περάσω τρεις μήνες στην Κολομβία (με τρεις ξεχωριστές μηνιαίες παραμονές), έναν μήνα στη Βενεζουέλα, κι έναν στο Εκουαδόρ. Έγραψα λιγοστά κείμενα σε μία ιστορία τότε, μόνο τον πρώτο μήνα. Σήμερα, αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο πώς αισθάνομαι για την Κολομβία μετά την προ τριετίας εμπειρία μου εκεί, θα δανειζόμουν μια ατάκα από την ταινία “El Paseo”, κωμωδία, εγχώρια παραγωγή, που είδα σε κινηματογράφο στο Μεντεγίν.

Πατέρας παίρνει την οικογένειά του, μπαίνουν σε ένα παλιό Volkswagen, και μετά από... γεμάτο απρόοπτα ταξίδι, φθάνουν στον προορισμό τους, την ακτή της Καραϊβικής. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με τις αναποδιές να τους έχουν ήδη ανατρέψει τα σχέδια και χαλάσει μέχρι ενός σημείου τη διάθεση, ο πατέρας αγναντεύει από ψηλά μία όμορφη θέα, και μιλώντας στα παιδιά του γεμάτος περηφάνια για τη χώρα τους, κραυγάζει από την άκρη του δρόμου, πάνω σε βουνό, “¡QUE VIVA COLOMBIA, CARAJO!”, “να ζήσει η Κολομβία, γαμώτο!”

(Στις πηγές του ενθουσιασμού μου όταν σκέφτομαι την Κολομβία τώρα πλέον, θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο)

 

[tripakias]

Από τη μία, ικανοποιώ την ανάγκη μου να γράφω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι κάποια μέρα, κάποιος, ετοιμάζοντας δικό του ταξίδι “προς τα εκεί”, θα βρει κάτι ακόμα (μεταξύ των πάμπολλων “λατινοαμερικάνικων” ιστοριών που ήδη υπάρχουν εδώ) για να ικανοποιήσει τη δίψα του.

Πες ανοιχτα οτι γραφεις για να μας σπασεις τα νευρα και ασε τα σαπια πως σ' επιασ' ο πονος να μας ξεδιψασεις...

 

[Yorgos]

Η Κολομβία διαθέτει:
α) τις εντυπωσιακότερες, σωστότερες και πιο ΄σεξι γυναίκες στον πλανήτη
β) απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια), εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της ΚΑραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)
γ) τρομερή φύση, τελείως ανεξερεύνητη σε πολλά κομμάτια
δ) αρχαία της προκοπής, κι ας μην τα ξέρει κανείς

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Για ταξίδι πάντως, σαν το Περού, πουθενά. Άντε να δώσω το βραβείο "σχεδόν σαν το Περού" στη Βολιβία, δηλαδή το "Περού πριν από 30 χρόνια".

Γεια σου ρε σύντροφε με τα ωραία γραπ΄τα σου...

 

[tripakias]

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Καλα με αυτο δεν της δινεις ποντους. Ξερω γω Ελληνες μιλιουνια που θα πηγαιναν και στη Βουλγαρια (που χειροτερο δεν εχω) αν εβρισκαν δουλεια...οχι αυριο, χθες.

 

[delmem2233]

Ο Γιώργος μού έδωσε ιδανική πάσα... Χωρίς να υποβαθμίζω τη βαρύτητα των άλλων τριών, σήμερα θα μείνω στο “β” του, το “απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια)...”

Προσωπικά, το ΠΌΣΟ πραγματικά “περίπτωση” είναι οι Κολομβιανοί, νομίζω ότι το συνειδητοποίησα (και το εκτίμησα όσο του έπρεπε) όχι τον πρώτο μήνα που πέρασα εκεί, αλλά την ημέρα που επέστρεψα στην Κολομβία μετά τον δεύτερο μήνα εκείνου του ταξιδιού, στη γειτονική Βενεζουέλα(...).

Στο πρώτο μαγαζί που μπήκα (στην Κούκουτα, προερχόμενος από Μέριδα), άκουσα κάτι που είχα να ακούσω έναν ολόκληρο μήνα (εκείνον που πέρασα στη Βενεζουέλα)... “¿Qué le damos?” (κάτι σαν “τι σας προσφέρουμε;”), πρόσχαρο, από χείλη χαμογελαστού προσώπου. Έχω ανάγκη να μπαίνω σε φαγάδικο και να με προϋπαντούν με χαμόγελο στα χείλη και χαρωπό “μήνυμα υποδοχής”; Όχι, μπορώ να καθίσω, να παραγγείλω και να φάω, ακόμα και με το αφεντικό... μουτρωμένο, και τον σερβιτόρο αμίλητο. Όμως αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που παίζει τον ρόλο της στο να σε προδιαθέτει θετικά με το που μπαίνεις σε έναν χώρο, δημιουργεί “buena onda” που λένε, προσθέτει πόντους στο... σκορ των εντυπώσεων με τις οποίες αφήνεις μία χώρα...

Μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα, στην οποία οι αστυνομικοί φαινόντουσαν πιο... “υποκοσμικοί” κι από αφεντικά συμμοριών, επιστρέφοντας στην Κολομβία μπορούσα πλέον ξανά να πλησιάζω αστυνομικούς για πληροφορίες (ακόμα και συμβουλές), ξέροντας ότι ο ένστολος συνομιλητής μου θα “σκιζόταν” να μου λύσει οποιαδήποτε απορία, και θα σιγουρευόταν για αυτό πριν αποχαιρετιστούμε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ήταν μία -κουκλίτσα- αστυνομικός στην Μπογκοτά. Μία “πώς πάνε εκεί;” ερώτησή μου, ψάχνοντας για κάποιο μέρος, κατέληξε σε μισάωρη κουβέντα για ένα κάρο ενδιαφέροντα θέματα, από τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών, μέχρι το πού μπορούσα να βρω φθηνότερα φρούτα κοντά στο χόστελ μου. Ειλικρινά, θεωρώ τους Κολομβιανούς αστυνομικούς ασύγκριτους στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον τουρίστα, βάζοντας κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να φύγεις από τη χώρα εντυπωσιασμένος από αυτό που λέμε “κόσμος”.

Στη Μέριδα, στη Βενεζουέλα, πέρασα αρκετό χρόνο με έναν Ισπανό που επιβεβαίωσε κάτι που είχα ακούσει και διαβάσει. Τον ρώτησα αν ισχύει ότι οι Κολομβιανοί χρησιμοποιούν ακόμα εκφράσεις ευγενείας τόσο παλιές, που στην ίδια την Ισπανία θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Μου το επιβεβαίωσε. Του είχε κάνει εντύπωση κι εκείνου (είχε περάσει καιρό στην Κολομβία πριν περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα), και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση του είχε κάνει ότι οι “ξεπερασμένες” εκφράσεις ευγενείας των Κολομβιανών, του ακούγονταν... φυσικές, όχι προσποιητές. Τις χρησιμοποιούν όχι “παίζοντάς” το “εξαιρετικά ευγενικοί”, που έγραψε κι ο Γιώργος, αλλά επειδή... το έχουν μέσα τους.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω παιδιά με τα οποία πέρασα άπλετο χρόνο στην Μπογκοτά, στο Μεντεγίν, στο Κάλι, οπουδήποτε πήγα στην Κολομβία, παιδιά που όταν, για παράδειγμα, σταματούσαν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουν τσιγάρα, άρχιζαν τη φράση τους λέγοντας “¿me regala...?” Κυριολεκτικά σημαίνει “μου δωρίζετε;”, κάτι που ακούστηκε στα αυτιά μου τις πρώτες φορές πολύ-πολύ παράξενο, μια και επρόκειτο για αγορά, κάποιος έδινε χρήματα για να αγοράσει κάτι, κανείς δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Αυτό το “¿me regala...?” δεν το είχα ακούσει σε καμία άλλη ισπανόφωνη χώρα πριν, ούτε το άκουσα σε άλλη ισπανόφωνη χώρα μετά την Κολομβία. Προσθέστε το πόσο ευχάριστα ακούγονται τα Ισπανικά της Κολομβίας (αγαπημένη μου προφορά εκείνη του Μεντεγίν), και μπορείτε να φανταστείτε πόσο έξτρα χαριτωμένο κι ευγενικό ακούγεται αυτό το “¿me regala...?”

Όσο για το πώς μου συμπεριφέρθηκε κόσμος και κοσμάκης που συνάντησα στην Κολομβία μέσω ενός σάιτ, δεν αρχίζω καν, γιατί αντί για σύντομη καταχώριση σε αυτήν την ιστορία, θα κατέληγα να γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας. Ένα γράφω μόνο: χθες μοιράστηκα τις υψηλές προσδοκίες με τις οποίες πρωτοπήγα στην Κολομβία, έχοντας εντυπωσιαστεί από Κολομβιανούς που είχα συναντήσει σε άλλες χώρες. Ο κανόνας, εκτιμώ, είναι, όταν πηγαίνεις κάπου με ΠΟΛΥ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγεις να μένεις με “ναι μεν, αλλά”, εντυπώσεις, θύμα των ίδιων των πολύ υψηλών προσδοκιών σου. Στην περίπτωση όμως των Κολομβιανών, οι όχι απλά υψηλές, αλλά... αιωρούμενες κάπου στη στρατόσφαιρα προσδοκίες μου, αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για εκείνους να τις υπερκαλύψουν. ΤΟΣΟ με εντυπωσίασαν...

Ο Γιώργος όμως έγραψε και κάτι άλλο στο “β” του. “(...)εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της Καραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)”. Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Από όλα τα μέρη στα οποία πήγα στην Κολομβία, μόνο στην Καρταχένα βγήκα από τα ρούχα μου, μέσα στα νεύρα. Φανταστείτε να έχετε περάσει ένα 13ωρο σε βραδινό λεωφορείο, να φθάνετε επιτέλους στον προορισμό σας, να βρίσκετε το μέρος στο οποίο έχετε κάνει κράτηση, και να σας λένε “α, είμαστε γεμάτοι, αν θέλεις μπορούμε να σου δώσουμε ένα στρώμα και να περάσεις τη βραδιά απόψε στον διάδρομο. Αύριο βλέπουμε... Μπορεί να αδειάσει κάποιο κρεβάτι”. Κι αυτό, σε ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση, κι είχα προπληρώσει το 10%.

Επιπλέον, μόνο στην Καρταχένα είδα (στην Κολομβία) με τα μάτια μου σκηνές που μου σήκωσαν την τρίχα και με έκαναν να ανησυχήσω για την ασφάλειά μου. Το “κακό” μπορεί να σου τύχει οπουδήποτε, όμως άλλο είναι το επίπεδο επιφυλακής στο οποίο βρίσκεσαι σε μέρος για το οποίο απλά έχεις ακούσει “κακές” ιστορίες, κι άλλο είναι σε μέρος στο οποίο μπροστά στα μάτια σου, σε πολυσύχναστο δρόμο γειτονιάς τίγκα στους ξενώνες, τα μπαράκια και τα φαγάδικα, βλέπεις ξαφνικά δέκα ντόπιους εκτός εαυτού να σπάνε γυάλινα μπουκάλια που κρατούν στα χέρια τους, να τα πετάνε οι μεν στους δε, και μετά να κυνηγιούνται και να “κόβουν” ο ένας τον άλλο, με δεκάδες τουρίστες να τρέχουν να χωθούν σε μαγαζιά, και καταστηματάρχες να κατεβάζουν γρήγορα-γρήγορα τα ρολά και να τραβάνε τις κουρτίνες των μαγαζιών τους για να προστατέψουν τους πελάτες τους. Μόνο στην Καρταχένα (στην οποία όμως με ενθουσιασμό θα επιστρέψω την 1η Φεβρουαρίου, μια και τα αρνητικά της ωχριούν, στα μάτια μου, μπροστά στα ασύγκριτα περισσότερα θετικά της).

 

[Yorgos]

Το "μου δωρίζετε" είναι εκτός από ευγενικό και πάρα πολύ αστείο. Μου έχει τύχει στην Κούβα να πηγαίνει Κολομβιανή σε κατάστημα να ρωτάει "μου δωρίζετε ένα αντιηλιακό" και η απάντηση της Κουβανής δημοσίας υπαλλήλου να είναι "εδώ δε χαρίζουμε μωρό μου, της κυβέρνησης είναι το κατάστημα και δαγκώνει χοντρά!".

Η ευγένεια των βουνίσιων Κολομβιανών είναι άνευ προηγουμένου. Η κοπέλα μου σε ένα παλιό αυτοκίνητο που έκανε φασαρία και δεν άκουσε τι της είπα μου απάντησε "senor?". Η αντίστοιχη Κουβανή θα είχε πει κανένα "εεεεεεεε;".

Και η κορύφωση είναι τα call centers όπου αν έχεςι συνηθίσει τους κακοπληρωμένους, μπουχτισμένους, ανάγωγους της Αργεντινής, Αγγλίας, Βενεζουέλας οι Κολομβιανοί σου ζητούν και συγγνώμη για την κακή ποιότητα του χρόνου ή για "το πόσο πολύτιμο χρόνο χάσατε από την αναμονή".

 

[tripakias]

Πολυ μ' αρεσει αυτο το θεμα-ιστορια. Ρεσιταλ πληροφοριων απο δυο καλους γνωστες της λατινοαμερικανικης κουλτουρας. Κι ακομα δεν αρχισες καν το ταξιδι σου @10900km.

 

[delmem2233]

Στην Κολομβία αξίζουν όχι δύο, αλλά χίλια δύο κείμενα-ύμνοι, όμως ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία θα είναι -εκ των πραγμάτων- “κολομβιοβαρής” τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο που θα είμαι εκεί, οπότε αφιερώνω το σημερινό κείμενο στον επόμενο νοτιοαμερικάνικο προορισμό μου, το “κάθε μέρα-τόπος, και μια ευχάριστη έκπληξη”, Εκουαδόρ.

Στη χώρα πέρασα έναν μήνα αρχές του 2011, και από τη στιγμή που έφθασα (μετά από ένα τρίμηνο στην Κολομβία και στη Βενεζουέλα) αισθάνθηκα ότι... κατέβασα ταχύτητα (ευχαρίστως). Το Τουλκάν, πόλη εισόδου από την Κολομβία, είναι μικροσκοπικό, δεν είχε/έχει καμία σχέση με τις -κατά κανόνα- μεγαλουπόλεις όπου είχα περάσει το προηγούμενο τρίμηνο, σε λίγη ώρα είχα περπατήσει από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη, μέχρι και την... πολυτέλεια μεσημεριανού υπνάκου επέτρεψα στον εαυτό μου (είχα περάσει τη βραδιά στο λεωφορείο από Κάλι για Ιπιάλες, ακριβώς πριν τα σύνορα, και ποτέ -μα ποτέ- δεν κοιμάμαι καλά, ούτε καν “στοιχειωδώς ικανοποιητικά” σε λεωφορεία). Με μία λέξη, “χαλαρά...”

Την επομένη, αντί να στριμωχτώ ξανά σε ένα λεωφορείο για αμέτρητες ώρες για να καλύψω μία ακόμα μεγάλη απόσταση, σε λιγότερο από δύο ώρες ήμουν ήδη στον προορισμό μου, την Ιμπάρρα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές άνετος και ξεκούραστος στον υπολογιστή του στο σπίτι, μπορεί το “σε λιγότερο από δύο ώρες” να μη λέει τίποτα. Φανταστείτε όμως να έχετε περάσει ήδη κάποιους μήνες κατά τους οποίους ο κανόνας ήταν τα -άβολα, αλλά κάποιες φορές απαραίτητα- βραδινά λεωφορεία. Το ότι τη δεύτερη μέρα μου στο Εκουαδόρ πήγα από το Α στο Β μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, το υποδέχθηκα σαν... χαλαρωτικό μασάζ στους ώμους...

Η ίδια η Ιμπάρρα, μου άρεσε τόσο πολύ που αισθάνθηκα σχεδόν... άσχημα με τον εαυτό μου... Βρήκα ένα τέλειο για μένα δωμάτιο με καλωδιακή τηλεόραση, περνούσα τα πρωινά κάνοντας βόλτα στη -μικρή- πόλη, κάθε μεσημέρι διάλεγα για φαγητό όποιο μέρος μου είχε φανεί πιο συμπαθητικό πάνω στη βόλτα, επέστρεφα στο δωμάτιο για να γράψω (γενικώς και αορίστως, να γράψω, από μέιλ σε φίλους, μέχρι για το προσωπικό ημερολόγιό μου), αργά το απόγευμα άνοιγα την τηλεόραση και χάζευα με τις ώρες διαδοχικούς αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες, το βραδάκι έβγαινα για φαγητό κάπου γύρω από το πάρκο που είχα μπροστά από το ξενοδοχείο “μου”, και... αυτό ήταν.

Μετά την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στην οποία είχα βαλθεί να συναντάω κόσμο σε κάθε πόλη (πηγαίνοντας κόντρα στη γενικώς μοναχική, στα όρια της αντικοινωνικής, φύση μου), μπαίνοντας στο Εκουαδόρ... κατέβασα ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, κι η “βαρετή” και “αδιάφορη” (για τους περισσότερους ταξιδιώτες, είμαι βέβαιος) Ιμπάρρα, αποδείχθηκε ιδανική για μένα, για τη “φάση” στην οποία ήμουν. Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω αρκετές ημέρες, αισθανόμενος “άσχημα” από ένα σημείο και μετά, επειδή μια φωνή στο μυαλό μου μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω πιο “περιπετειώδη” πράγματα από το να βλέπω αγώνες Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση και να σημειώνω εκφράσεις των σχολιαστών στο μπλοκάκι μου (στη Λατινική Αμερική πάντα κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου, σε κάθε βόλτα, ή έστω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, και σημειώνω λέξεις και εκφράσεις που βλέπω ή ακούω, οτιδήποτε μου κεντρίζει την προσοχή).

Το πώς πέρασα και το πόσο χάρηκα τον χρόνο μου στην Ιμπάρρα, φαντάζομαι ότι με κάνουν να “ακούγομαι” εντελώς ξενέρωτος (που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Ο κανόνας λέει ότι κάποιος ταξιδεύει μία, δύο, τρεις φορές τον χρόνο, επιλέγει έναν προορισμό, πηγαίνει για μία, δύο, τρεις εβδομάδες, και φροντίζει μέσα σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει όσα περισσότερα μπορεί. Αν είσαι... Αυστραλός κι έρχεσαι στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες, δεν περνάς πέντε μέρες στο... Κιλκίς (με κάθε σεβασμό στους Κιλκισιώτες), πηγαίνοντας πάνω-κάτω στους ίδιους δρόμους γύρω από το ίδιο πάρκο κάθε μέρα, και περνώντας ώρες επί ωρών χαζεύοντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και σημειώνοντας λέξεις σε ένα τεφτεράκι σαν... nerd...

Αν όμως ένα ταξίδι σου διαρκεί μήνες, κι είναι το πέμπτο back-to-back πολύμηνο ταξίδι σου δύο χρόνια μετά τη μέρα που πρωτοφορτώθηκες έναν σάκο στην πλάτη, τότε... όταν βρίσκεις comfort zone, όταν βρίσκεις ένα μέρος στο οποίο μπορείς να αράξεις κάνοντας... τίποτα απολύτως, χώνεσαι στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάς (για μερικές ημέρες). Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Μου είχε λείψει να έχω δικό μου δωμάτιο, δικό, μου, δωμάτιο, να μην κοιμάμαι σε κοιτώνα χόστελ, να μη φιλοξενούμαι από κάποιον -φιλόξενο- άγνωστο ερχόμενος σε επαφή μαζί του μέσω ενός σάιτ. Μου είχε λείψει ο ήσυχος ύπνος, βλέποντας διαδοχικά επεισόδια του “Two and a half men” μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και μου είχε λείψει να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μόνος, ΜΟΝΟΣ, χωρίς να ανησυχώ ότι κάποιος άλλος στην common area του χόστελ θέλει ίσως να δει κάτι άλλο στην τηλεόραση.

Όταν... ήρθα στα ίσα μου έχοντας χαρεί αυτά που μου είχαν λείψει για πολύ-πολύ καιρό, πήρα το επόμενο λεωφορείο, για Κίτο, με το... μασάζ στους ώμους να συνεχίζεται (απόσταση, μικρότερη από 150 τοσοδούλια χιλιόμετρα).

Αύριο συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις εντυπώσεις-αναμνήσεις μου από Εκουαδόρ, κλείνοντας με μία σύντομη λίστα εκείνων που με κάνουν να αισθάνομαι τη συγκεκριμένη χώρα σαν εκείνη στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική. Επιλέγω προσεχτικά τις λέξεις μου, “στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα”, γράφω. Αύριο, εξηγούμαι.

 

[Defkalion]

Πολεμικό σε βρίσκω