10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Περί κολομβιανών ανέμων (ύμνων, εκλογικών υποψηφίων, ποδηλάτων) και υδάτων...
Έβδομη μέρα στην Μπογκοτά, έχω... μέλλον ακόμα εδώ, πριν συνεχίσω προς Περέιρα, οπότε μοιράζομαι εντυπώσεις και παρατηρήσεις που δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την Μπογκοτά, ή με κάποια άλλη από τις πόλεις που έχω περάσει χρόνο τις τελευταίες 27 ημέρες...
Το ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μπορεί να είναι αβάσταχτα βαρετός, πρώτος εγώ το παραδέχομαι, άνθρωπος που μεγάλωσε -σχεδόν κυριολεκτικά- με μία μπάλα κολλημένη στο πόδι του. Έστω κι έτσι όμως, το να πηγαίνεις σε ποδοσφαιρικό αγώνα ενώ ταξιδεύεις στο εξωτερικό, θεωρώ ότι σου ανοίγει τα μάτια και σου επιτρέπει να ρίχνεις ματιές σε πτυχές της ζωής κάθε χώρας που αν δεν πήγαινες σε ένα τόσο “μαζικό” γεγονός, σε μία “εκδήλωση” με χιλιάδες ντόπιους παρόντες, το πιθανότερο ίσως είναι να σου διέφευγαν...
Για τις εντυπώσεις μου από την ατμόσφαιρα στα γήπεδα της Κολομβίας, θα γράψω τη Δευτέρα σε ένα θέμα που -μάλλον- θα δημοσιευθεί σε αθλητική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, εδώ, θα αρκεστώ στο... κεφάλαιο “εθνικός και περιφερειακός ύμνος”. Καρταχένα, Μπαρρανκίγια, Μεντεγίν, Μανισάλες, Μπογκοτά, ίδιο “φαινόμενο”... Πριν την έναρξη κάθε αγώνα στην Κολομβία, από τα μεγάφωνα ακούγονται δύο ύμνοι, ο εθνικός, και ο περιφερειακός. Χωρίς ούτε μία εξαίρεση στα δέκα παιχνίδια που έχω δει τις τελευταίες 27 ημέρες, οι Κολομβιανοί σχεδόν αδιαφόρησαν για τον εθνικό ύμνο τους, και... ξελαρυγγιάστηκαν στον περιφερειακό τους...
Αν έχεις διαβάσει για την Κολομβία και τους Κολομβιανούς πριν έρθεις στην χώρα τους, έχεις καταλάβει ότι σε γενικές γραμμές είναι περήφανοι για την πατρίδα τους. Όταν όμως είσαι εδώ και παρατηρείς τη σκηνή με τους ύμνους σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, διαπιστώνεις ότι οι Κολομβιανοί αισθάνονται πρώτα... Αντιοκένιος, για παράδειγμα, στο Μεντεγίν, και μετά Κολομβιανοί.
Επί του θέματος είχα εκτενή κουβέντα με συμπαθή ντόπιο στο Μεντεγίν, ιστορικός στο επάγγελμα, ο οποίος ήταν απόλυτος στο ότι η Κολομβία είναι πρώτα μία ένωση περιφερειών, και μετά μία χώρα. Στην Ευρώπη, μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα χώρες που έχουν “προβλήματα εθνικής ομοιογένειας”, και στις οποίες κάποια κομμάτια τους ονειρεύονται, ανοικτά ή κεκαλυμμένα, την απόσχισή και ανεξαρτητοποίησή τους. Στην Κολομβία όμως, στην Κολομβία της “πρώτα η περιφέρειά μου, και μετά η χώρα μου” νοοτροπίας, είναι εντυπωσιακό -νομίζω- ότι καμία περιφέρεια δεν οραματίζεται τον εαυτό της ξεχωριστή κρατική οντότητα, παρά τα τεράστια παράπονα που κάποιοι Κολομβιανοί έχουν για τον τρόπο που διανέμεται ο πλούτος που παράγει η χώρα...
Προχθές έβλεπα στις ειδήσεις ρεπορτάζ για την κατάσταση στην Μπουεναβεντούρα, το μεγαλύτερο λιμάνι της Κολομβίας, στον Ειρηνικό. Τα νούμερα είναι σοκαριστικά. Το λιμάνι από το οποίο περνάει το 60% των κάθε λογής προϊόντων που παράγει η Κολομβία, έχει κατοίκους που σε ποσοστό 80% ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας(!), και πάνω από τα μισά σπίτια στην πόλη δεν έχουν καν πόσιμο νερό!!
Όσο για τους “κοστένιος”, και την ιδιαίτερη... φήμη που έχουν στην Κολομβία, αναφέρθηκα σε προηγούμενο κείμενο. Με ενδιαφέρον πρόσεξα από την πρώτη μέρα που ήρθα στην Κολομβία τις ταμπέλες σε δρόμους της Καρταχένα και σε στάσεις λεωφορείων, που διαφήμιζαν την πρεμιέρα μίας νέας κωμικής σειράς σε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας. “La playita” λέγεται η σειρά, μόλις άρχισε να παίζεται, και το “ζουμί” της είναι “costeños en Bogotá”, οι περιπέτειες και τα ευτράπελα μίας ομάδας κοστένιος που βρίσκεται στην Μπογκοτά και καθημερινά βιώνει τις διαφορές μεταξύ εκείνων και των “κατσάκος”, όπως αποκαλούν οι κοστένιος τους κατοίκους της Μπογκοτά (όλοι οι υπόλοιποι Κολομβιανοί αποκαλούν τους μπογκοτάνος “ρόλος”, μόνο οι κοστένιος τούς αποκαλούν “κατσάκος”. “Τραβηγμένο” το “ρ” στο “ρόλος”, “παχύ” το “τσ” στο “κατσάκος”).
Δεν έχω δει επεισόδια, έχω δει όμως τρέιλερ, αλλά και ρεπορτάζ με δηλώσεις πρωταγωνιστών της σειράς. Οι κοστένιος ορκίζονται ότι... ξέρουν να ζουν πιο έντονα, πιο χαρούμενα, με περισσότερο πάθος, αναγνωρίζοντας στους κατσάκος ότι είναι πιο αφοσιωμένοι στη δουλειά. Το ενδιαφέρον -για μένα- της υπόθεσης, είναι ότι σε μία σειρά σε πρωτοκλασάτο κανάλι στην τηλεόραση, επιστρατεύεται το χιούμορ για να διακωμωδήσει (και προφανώς να αποφορτίσει, στο μέτρο που μία άκρατα διαφημιζόμενη τηλεοπτική σειρά μπορεί να πετύχει) τις διαφορές μεταξύ δύο “ομάδων” Κολομβιανών που τους χωρίζουν -στον τομέα “νοοτροπία”- πολλά περισσότερα από τα χίλια (και κάτι) χιλιόμετρα που είναι ο συντομότερος δρόμος μεταξύ Μπογκοτά και Καρταχένα...
Κατά τα άλλα, στην Κολομβία έχουμε/έχουν προεκλογική περίοδο. Στο συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσα να αφιερώσω ένα ξεχωριστό μακροσκελέστατο κείμενο, “μπλέκοντας” και τις συγκρίσεις με παρόμοια περίοδο που έζησα πέρσι, ίδιο καιρό, στη Μαλαισία. Εδώ, σήμερα, θα αναφερθώ μόνο στο πόσο... “μαϊντανός” έχει γίνει η λέξη “ειρήνη”, σε σημείο οι υποψήφιοι των εκλογών να μου θυμίζουν την κλασική απάντηση που δίνουν οι συμμετέχουσες σε διαγωνισμούς ομορφιάς, στην ερώτηση ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία τους που θα ήθελαν να δουν να πραγματοποιείται (“παγκόσμια ειρήνη”)...
Δύσκολα βρίσκεις μπανεράκι υποψηφίου από το οποίο να λείπει η λέξη “paz”. Όλοι θέλουν paz, όλοι ορκίζονται να δουλέψουν για την paz, όλοι δηλώνουν έτοιμοι να τείνουν χείρα φιλίας και συγχώρεσης προς οποιονδήποτε χρειάζεται προκειμένου να επιτευχθεί η πολυαναμενόμενη paz. Στον κεντρικό δρόμο του Πομπλάδο δε, στο Μεντεγίν, υπάρχει μία τεράστια πινακίδα με τη χαμογελαστή φιγούρα μίας τρισχαριτωμένης υπερήλικης γιαγιάκας, η οποία είναι γεννημένη το 1913, και ντυμένη με παραδοσιακά ρούχα και αξεσουάρ της (περιφέρειας) Αντιόκια, φαίνεται να λέει “επιτέλους βλέπω την ειρήνη”. Ναι μεν δεν υπάρχει το όνομα υποψηφίου στην πινακίδα, υπάρχει όμως το λόγκο του Δήμου του Μεντεγίν, επομένως το μήνυμα είναι σαν να το στέλνει έμμεσα η διοίκηση του Δήμου.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι -περισσότεροι- ξένοι ακούγαμε “Κολομβία” και το μυαλό μας πήγαινε σε ναρκωτικά, σε απαγωγές, σε δολοφονίες, σε βία γενικά, στον Εσκομπάρ και τους ομοίους του. Τα τελευταία χρόνια η Κολομβία προβλήθηκε δυναμικά στο εξωτερικό σαν τουριστικός προορισμός, πάμπολλοι τουρίστες όντως ήρθαν, ερωτεύτηκαν τη χώρα (δεν έχω βρει ακόμα τουρίστα/ταξιδιώτη στην Κολομβία ή αλλού, που να έχει έρθει εδώ, και να μην έχει γοητευτεί από τη χώρα), κι αισθάνομαι ότι έχουμε φθάσει στο... άλλο άκρο, να θεωρούμε ότι η Κολομβία έχει αφήσει οριστικά πίσω της τις FARC και το πρόβλημα που γενικά αποκαλούμε “βία”. Δεν είναι έτσι...
Δεν είναι έτσι, κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη... ζέση όλων των υποψήφιων στις εκλογές να διανύσουν τα τελευταία βήματα προκειμένου να επιτευχθεί επιτέλους ειρήνη, μία και καλή, αλλά κι από συζητήσεις που μπορείς να έχεις με ντόπιους ή ξένους ταξιδιώτες που αφήνουν αυτό που λέμε “beaten path”, και παίρνουν “off the beaten path” μονοπάτια...
Στο Μανισάλες συνάντησα μία νεαρή Γαλλίδα, της οποίας η ταξιδιωτική τρέλα κάνει τη δική μου να φαντάζει ανάξια αναφοράς, Γαλλίδα που ταξιδεύει εδώ και κάποιους μήνες μόνη της στη Νότια Αμερική, διανύοντας όλες τις αποστάσεις με το ποδήλατο που αγόρασε στην αρχή του ταξιδιού της. Όταν τη ρώτησα για προβλήματα που τυχόν αντιμετώπισε, μου είπε ότι μόνο στην Κολομβία δυσκολεύτηκε/δυσκολεύεται (είναι ακόμα εδώ), επειδή οι βασικοί δρόμοι μεταξύ των πόλεων είναι σχετικά στενοί και γεμάτοι από φορτηγά και λεωφορεία, κάτι που αφαιρεί πολύ από την εμπειρία τού να ταξιδεύεις ποδηλατώντας.
Κάθε φορά που ζητούσε πληροφορίες από ντόπιους για δευτερεύοντες δρόμους που θα μπορούσε να πάρει για να καλύψει την απόσταση μεταξύ της Α και της Β πόλης, ο κόσμος την προέτρεπε να μείνει στον κεντρικό δρόμο, επειδή οι δευτερεύοντες δεν είναι 100% ασφαλείς. Μου είπε ότι 2-3 φορές αγνόησε τις συμβουλές ντόπιων, πήρε δευτερεύοντες δρόμους, και κατέληξε να λατρέψει κάθε εμπειρία της off the beaten path, επειδή βρήκε κόσμο (σε χωράφια, σε μικρούς οικισμούς) που την υποδέχθηκε σαν... VIP, δίνοντάς της μέρος να κοιμηθεί, φαγητό, ό,τι χρειαζόταν.
Ακόμα κι εκεί όμως, εν μέσω αυθεντικά φιλικών και φιλόξενων ανθρώπων, άκουσε συμβουλές να επιστρέψει στον κεντρικό δρόμο, να μη συνεχίσει “πιο πέρα”, επειδή “η περιοχή δεν είναι 100% ασφαλής”. Η ίδια ιστορία με εκείνη που μου περιέγραψε Έλληνας απασχολούμενος στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το 2010, στη Μοντερία (βορειοδυτικά της Μπογκοτά, στα μισά του δρόμου προς την Καραϊβική). Υπάρχουν χωριά στα οποία ένα ωραίο απόγευμα “σκάνε μύτη” αντάρτες, ή παραμιλιτάρες, ή... ποιος ξέρει τι, και “ζητούν” (βασικά απαιτούν και παίρνουν) “προμήθειες”, ζώα για παράδειγμα, προκειμένου να συντηρηθούν. Περνάει την επόμενη μέρα από το ίδιο χωριό ο στρατός, και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαπιστώνει ότι οι χωρικοί έχουν “προσφέρει” την προηγούμενη μέρα “βοήθεια” στους αντάρτες (λες και ήταν ελεύθερη επιλογή τους). Οι μικρές τοπικές κοινότητες βρίσκουν τον μπελά τους, είναι “στη μέση”, θυμίζοντας αυτό που λέμε ότι... όταν μαλώνουν βουβάλια σε βάλτο, εκείνα που την πληρώνουν είναι τα βατράχια...
Κλείνω με τούτο (με αφορμή τη Γαλλίδα)... Οι κοστένιος λατρεύουν το μπέιζμπολ (όπως και οι γείτονές τους κοστένιος στη Βενεζουέλα), οι ρόλος/κατσάκος και οι υπόλοιποι Κολομβιανοί είναι μουρλοί με το ποδόσφαιρο, εκείνο όμως που ενώνει τους μεν και του δε, είναι η αγάπη τους για, και το πόσο σοβαρά παίρνουν, την ποδηλασία. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, όμως έχω την αίσθηση ότι μόνο στη Γαλλία (μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών) ο κόσμος είναι ΤΟΣΟ κολλημένος με την ποδηλασία όσο εδώ. Και στον υπόλοιπο πλανήτη, έχω την εντύπωση ότι μόνο στην ποδηλατομάνα (εκεί φτιάχνονται τα περισσότερα ποδήλατα που κυκλοφορούν σε δρόμους/βουνά/λαγκάδια επί Γης) και ποδηλατο-aholic Ταϊβάν η τρέλα του κόσμου για το πετάλι είναι συγκρίσιμη με αυτήν στην Κολομβία...
Δεν είναι τυχαίο ότι η Κολομβία έχει “βγάλει” και συνεχίζει να “βγάζει” σπουδαίους ποδηλάτες που έχουν πρωτεύσει και συνεχίζουν να πρωτεύουν στους σημαντικότερους αγώνες παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κατορθώματα των Κολομβιανών ποδηλατών “παίζουν” στις ειδήσεις τόσο “δυνατά” όσο και εκείνα των διεθνών ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δρόμοι σε κάθε πόλη της Κολομβίας είναι γεμάτοι από μαγαζιά με ποδήλατα, και μάλιστα ποδήλατα που... “φυσάνε”, όχι το απλό ποδήλατο που αγοράζεις για να κάνεις μια χαλαρή βόλτα μια στο τόσο...
Οι Κολομβιανοί παίρνουν το “πεταλίζειν” σοβαρά, ΣΟΒΑΡΑ, και δε θα ξεχάσω τη Γαλλίδα στο Μανισάλες να μου λέει ότι ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, στη μέση του πουθενά, όταν μιλούσε με ντόπιους και η κουβέντα έφθανε στο ποδήλατο, τα μάτια τους “άνοιγαν ορθάνοιχτα”, και μιλούσαν με πάθος και περηφάνια για το πόσο σημαντικό είναι το ποδήλατο για τους Κολομβιανούς, και τις επιτυχίες ποδηλατών τους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Λεπτομέρεια: στη Μαλαισία κάθε χρόνο διοργανώνεται ένας ποδηλατικός γύρος, ο “Tour de Langkawi” (άσχετα αν ο αγώνας δεν περιλαμβάνει κάθε χρόνο απαραίτητα το νησί Langkawi). Νομίζω ότι το... πανηγύρι διαρκεί μια βδομάδα με δέκα μέρες, με κάποια κομμάτια της διαδρομής να είναι παραθαλάσσια, και κάποια να αναγκάζουν τους ποδηλάτες να διασχίσουν την οροσειρά στη μέση της μαλαισιανής χερσονήσου. Κάθε χρόνο, όσοι παρακολουθούν τον αγώνα και είναι γνώστες του αντικειμένου, ξέρουν τι εθνικότητας θα είναι οι νικητές στα ορεινά κομμάτια της διαδρομής. Κολομβιανοί... Σε -ανελέητα- βουνά προπονούνται οι άνθρωποι στην πατρίδα τους, κι αυτό τους δίνει πλεονέκτημα.
Επόμενο κείμενο, αφιερωμένο στην Μπογκοτά, από την οποία χαιρετώ όσους με διαβάζετε.
Έβδομη μέρα στην Μπογκοτά, έχω... μέλλον ακόμα εδώ, πριν συνεχίσω προς Περέιρα, οπότε μοιράζομαι εντυπώσεις και παρατηρήσεις που δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την Μπογκοτά, ή με κάποια άλλη από τις πόλεις που έχω περάσει χρόνο τις τελευταίες 27 ημέρες...
Το ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μπορεί να είναι αβάσταχτα βαρετός, πρώτος εγώ το παραδέχομαι, άνθρωπος που μεγάλωσε -σχεδόν κυριολεκτικά- με μία μπάλα κολλημένη στο πόδι του. Έστω κι έτσι όμως, το να πηγαίνεις σε ποδοσφαιρικό αγώνα ενώ ταξιδεύεις στο εξωτερικό, θεωρώ ότι σου ανοίγει τα μάτια και σου επιτρέπει να ρίχνεις ματιές σε πτυχές της ζωής κάθε χώρας που αν δεν πήγαινες σε ένα τόσο “μαζικό” γεγονός, σε μία “εκδήλωση” με χιλιάδες ντόπιους παρόντες, το πιθανότερο ίσως είναι να σου διέφευγαν...
Για τις εντυπώσεις μου από την ατμόσφαιρα στα γήπεδα της Κολομβίας, θα γράψω τη Δευτέρα σε ένα θέμα που -μάλλον- θα δημοσιευθεί σε αθλητική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, εδώ, θα αρκεστώ στο... κεφάλαιο “εθνικός και περιφερειακός ύμνος”. Καρταχένα, Μπαρρανκίγια, Μεντεγίν, Μανισάλες, Μπογκοτά, ίδιο “φαινόμενο”... Πριν την έναρξη κάθε αγώνα στην Κολομβία, από τα μεγάφωνα ακούγονται δύο ύμνοι, ο εθνικός, και ο περιφερειακός. Χωρίς ούτε μία εξαίρεση στα δέκα παιχνίδια που έχω δει τις τελευταίες 27 ημέρες, οι Κολομβιανοί σχεδόν αδιαφόρησαν για τον εθνικό ύμνο τους, και... ξελαρυγγιάστηκαν στον περιφερειακό τους...
Αν έχεις διαβάσει για την Κολομβία και τους Κολομβιανούς πριν έρθεις στην χώρα τους, έχεις καταλάβει ότι σε γενικές γραμμές είναι περήφανοι για την πατρίδα τους. Όταν όμως είσαι εδώ και παρατηρείς τη σκηνή με τους ύμνους σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, διαπιστώνεις ότι οι Κολομβιανοί αισθάνονται πρώτα... Αντιοκένιος, για παράδειγμα, στο Μεντεγίν, και μετά Κολομβιανοί.
Επί του θέματος είχα εκτενή κουβέντα με συμπαθή ντόπιο στο Μεντεγίν, ιστορικός στο επάγγελμα, ο οποίος ήταν απόλυτος στο ότι η Κολομβία είναι πρώτα μία ένωση περιφερειών, και μετά μία χώρα. Στην Ευρώπη, μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα χώρες που έχουν “προβλήματα εθνικής ομοιογένειας”, και στις οποίες κάποια κομμάτια τους ονειρεύονται, ανοικτά ή κεκαλυμμένα, την απόσχισή και ανεξαρτητοποίησή τους. Στην Κολομβία όμως, στην Κολομβία της “πρώτα η περιφέρειά μου, και μετά η χώρα μου” νοοτροπίας, είναι εντυπωσιακό -νομίζω- ότι καμία περιφέρεια δεν οραματίζεται τον εαυτό της ξεχωριστή κρατική οντότητα, παρά τα τεράστια παράπονα που κάποιοι Κολομβιανοί έχουν για τον τρόπο που διανέμεται ο πλούτος που παράγει η χώρα...
Προχθές έβλεπα στις ειδήσεις ρεπορτάζ για την κατάσταση στην Μπουεναβεντούρα, το μεγαλύτερο λιμάνι της Κολομβίας, στον Ειρηνικό. Τα νούμερα είναι σοκαριστικά. Το λιμάνι από το οποίο περνάει το 60% των κάθε λογής προϊόντων που παράγει η Κολομβία, έχει κατοίκους που σε ποσοστό 80% ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας(!), και πάνω από τα μισά σπίτια στην πόλη δεν έχουν καν πόσιμο νερό!!
Όσο για τους “κοστένιος”, και την ιδιαίτερη... φήμη που έχουν στην Κολομβία, αναφέρθηκα σε προηγούμενο κείμενο. Με ενδιαφέρον πρόσεξα από την πρώτη μέρα που ήρθα στην Κολομβία τις ταμπέλες σε δρόμους της Καρταχένα και σε στάσεις λεωφορείων, που διαφήμιζαν την πρεμιέρα μίας νέας κωμικής σειράς σε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας. “La playita” λέγεται η σειρά, μόλις άρχισε να παίζεται, και το “ζουμί” της είναι “costeños en Bogotá”, οι περιπέτειες και τα ευτράπελα μίας ομάδας κοστένιος που βρίσκεται στην Μπογκοτά και καθημερινά βιώνει τις διαφορές μεταξύ εκείνων και των “κατσάκος”, όπως αποκαλούν οι κοστένιος τους κατοίκους της Μπογκοτά (όλοι οι υπόλοιποι Κολομβιανοί αποκαλούν τους μπογκοτάνος “ρόλος”, μόνο οι κοστένιος τούς αποκαλούν “κατσάκος”. “Τραβηγμένο” το “ρ” στο “ρόλος”, “παχύ” το “τσ” στο “κατσάκος”).
Δεν έχω δει επεισόδια, έχω δει όμως τρέιλερ, αλλά και ρεπορτάζ με δηλώσεις πρωταγωνιστών της σειράς. Οι κοστένιος ορκίζονται ότι... ξέρουν να ζουν πιο έντονα, πιο χαρούμενα, με περισσότερο πάθος, αναγνωρίζοντας στους κατσάκος ότι είναι πιο αφοσιωμένοι στη δουλειά. Το ενδιαφέρον -για μένα- της υπόθεσης, είναι ότι σε μία σειρά σε πρωτοκλασάτο κανάλι στην τηλεόραση, επιστρατεύεται το χιούμορ για να διακωμωδήσει (και προφανώς να αποφορτίσει, στο μέτρο που μία άκρατα διαφημιζόμενη τηλεοπτική σειρά μπορεί να πετύχει) τις διαφορές μεταξύ δύο “ομάδων” Κολομβιανών που τους χωρίζουν -στον τομέα “νοοτροπία”- πολλά περισσότερα από τα χίλια (και κάτι) χιλιόμετρα που είναι ο συντομότερος δρόμος μεταξύ Μπογκοτά και Καρταχένα...
Κατά τα άλλα, στην Κολομβία έχουμε/έχουν προεκλογική περίοδο. Στο συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσα να αφιερώσω ένα ξεχωριστό μακροσκελέστατο κείμενο, “μπλέκοντας” και τις συγκρίσεις με παρόμοια περίοδο που έζησα πέρσι, ίδιο καιρό, στη Μαλαισία. Εδώ, σήμερα, θα αναφερθώ μόνο στο πόσο... “μαϊντανός” έχει γίνει η λέξη “ειρήνη”, σε σημείο οι υποψήφιοι των εκλογών να μου θυμίζουν την κλασική απάντηση που δίνουν οι συμμετέχουσες σε διαγωνισμούς ομορφιάς, στην ερώτηση ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία τους που θα ήθελαν να δουν να πραγματοποιείται (“παγκόσμια ειρήνη”)...
Δύσκολα βρίσκεις μπανεράκι υποψηφίου από το οποίο να λείπει η λέξη “paz”. Όλοι θέλουν paz, όλοι ορκίζονται να δουλέψουν για την paz, όλοι δηλώνουν έτοιμοι να τείνουν χείρα φιλίας και συγχώρεσης προς οποιονδήποτε χρειάζεται προκειμένου να επιτευχθεί η πολυαναμενόμενη paz. Στον κεντρικό δρόμο του Πομπλάδο δε, στο Μεντεγίν, υπάρχει μία τεράστια πινακίδα με τη χαμογελαστή φιγούρα μίας τρισχαριτωμένης υπερήλικης γιαγιάκας, η οποία είναι γεννημένη το 1913, και ντυμένη με παραδοσιακά ρούχα και αξεσουάρ της (περιφέρειας) Αντιόκια, φαίνεται να λέει “επιτέλους βλέπω την ειρήνη”. Ναι μεν δεν υπάρχει το όνομα υποψηφίου στην πινακίδα, υπάρχει όμως το λόγκο του Δήμου του Μεντεγίν, επομένως το μήνυμα είναι σαν να το στέλνει έμμεσα η διοίκηση του Δήμου.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι -περισσότεροι- ξένοι ακούγαμε “Κολομβία” και το μυαλό μας πήγαινε σε ναρκωτικά, σε απαγωγές, σε δολοφονίες, σε βία γενικά, στον Εσκομπάρ και τους ομοίους του. Τα τελευταία χρόνια η Κολομβία προβλήθηκε δυναμικά στο εξωτερικό σαν τουριστικός προορισμός, πάμπολλοι τουρίστες όντως ήρθαν, ερωτεύτηκαν τη χώρα (δεν έχω βρει ακόμα τουρίστα/ταξιδιώτη στην Κολομβία ή αλλού, που να έχει έρθει εδώ, και να μην έχει γοητευτεί από τη χώρα), κι αισθάνομαι ότι έχουμε φθάσει στο... άλλο άκρο, να θεωρούμε ότι η Κολομβία έχει αφήσει οριστικά πίσω της τις FARC και το πρόβλημα που γενικά αποκαλούμε “βία”. Δεν είναι έτσι...
Δεν είναι έτσι, κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη... ζέση όλων των υποψήφιων στις εκλογές να διανύσουν τα τελευταία βήματα προκειμένου να επιτευχθεί επιτέλους ειρήνη, μία και καλή, αλλά κι από συζητήσεις που μπορείς να έχεις με ντόπιους ή ξένους ταξιδιώτες που αφήνουν αυτό που λέμε “beaten path”, και παίρνουν “off the beaten path” μονοπάτια...
Στο Μανισάλες συνάντησα μία νεαρή Γαλλίδα, της οποίας η ταξιδιωτική τρέλα κάνει τη δική μου να φαντάζει ανάξια αναφοράς, Γαλλίδα που ταξιδεύει εδώ και κάποιους μήνες μόνη της στη Νότια Αμερική, διανύοντας όλες τις αποστάσεις με το ποδήλατο που αγόρασε στην αρχή του ταξιδιού της. Όταν τη ρώτησα για προβλήματα που τυχόν αντιμετώπισε, μου είπε ότι μόνο στην Κολομβία δυσκολεύτηκε/δυσκολεύεται (είναι ακόμα εδώ), επειδή οι βασικοί δρόμοι μεταξύ των πόλεων είναι σχετικά στενοί και γεμάτοι από φορτηγά και λεωφορεία, κάτι που αφαιρεί πολύ από την εμπειρία τού να ταξιδεύεις ποδηλατώντας.
Κάθε φορά που ζητούσε πληροφορίες από ντόπιους για δευτερεύοντες δρόμους που θα μπορούσε να πάρει για να καλύψει την απόσταση μεταξύ της Α και της Β πόλης, ο κόσμος την προέτρεπε να μείνει στον κεντρικό δρόμο, επειδή οι δευτερεύοντες δεν είναι 100% ασφαλείς. Μου είπε ότι 2-3 φορές αγνόησε τις συμβουλές ντόπιων, πήρε δευτερεύοντες δρόμους, και κατέληξε να λατρέψει κάθε εμπειρία της off the beaten path, επειδή βρήκε κόσμο (σε χωράφια, σε μικρούς οικισμούς) που την υποδέχθηκε σαν... VIP, δίνοντάς της μέρος να κοιμηθεί, φαγητό, ό,τι χρειαζόταν.
Ακόμα κι εκεί όμως, εν μέσω αυθεντικά φιλικών και φιλόξενων ανθρώπων, άκουσε συμβουλές να επιστρέψει στον κεντρικό δρόμο, να μη συνεχίσει “πιο πέρα”, επειδή “η περιοχή δεν είναι 100% ασφαλής”. Η ίδια ιστορία με εκείνη που μου περιέγραψε Έλληνας απασχολούμενος στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το 2010, στη Μοντερία (βορειοδυτικά της Μπογκοτά, στα μισά του δρόμου προς την Καραϊβική). Υπάρχουν χωριά στα οποία ένα ωραίο απόγευμα “σκάνε μύτη” αντάρτες, ή παραμιλιτάρες, ή... ποιος ξέρει τι, και “ζητούν” (βασικά απαιτούν και παίρνουν) “προμήθειες”, ζώα για παράδειγμα, προκειμένου να συντηρηθούν. Περνάει την επόμενη μέρα από το ίδιο χωριό ο στρατός, και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαπιστώνει ότι οι χωρικοί έχουν “προσφέρει” την προηγούμενη μέρα “βοήθεια” στους αντάρτες (λες και ήταν ελεύθερη επιλογή τους). Οι μικρές τοπικές κοινότητες βρίσκουν τον μπελά τους, είναι “στη μέση”, θυμίζοντας αυτό που λέμε ότι... όταν μαλώνουν βουβάλια σε βάλτο, εκείνα που την πληρώνουν είναι τα βατράχια...
Κλείνω με τούτο (με αφορμή τη Γαλλίδα)... Οι κοστένιος λατρεύουν το μπέιζμπολ (όπως και οι γείτονές τους κοστένιος στη Βενεζουέλα), οι ρόλος/κατσάκος και οι υπόλοιποι Κολομβιανοί είναι μουρλοί με το ποδόσφαιρο, εκείνο όμως που ενώνει τους μεν και του δε, είναι η αγάπη τους για, και το πόσο σοβαρά παίρνουν, την ποδηλασία. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, όμως έχω την αίσθηση ότι μόνο στη Γαλλία (μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών) ο κόσμος είναι ΤΟΣΟ κολλημένος με την ποδηλασία όσο εδώ. Και στον υπόλοιπο πλανήτη, έχω την εντύπωση ότι μόνο στην ποδηλατομάνα (εκεί φτιάχνονται τα περισσότερα ποδήλατα που κυκλοφορούν σε δρόμους/βουνά/λαγκάδια επί Γης) και ποδηλατο-aholic Ταϊβάν η τρέλα του κόσμου για το πετάλι είναι συγκρίσιμη με αυτήν στην Κολομβία...
Δεν είναι τυχαίο ότι η Κολομβία έχει “βγάλει” και συνεχίζει να “βγάζει” σπουδαίους ποδηλάτες που έχουν πρωτεύσει και συνεχίζουν να πρωτεύουν στους σημαντικότερους αγώνες παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κατορθώματα των Κολομβιανών ποδηλατών “παίζουν” στις ειδήσεις τόσο “δυνατά” όσο και εκείνα των διεθνών ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δρόμοι σε κάθε πόλη της Κολομβίας είναι γεμάτοι από μαγαζιά με ποδήλατα, και μάλιστα ποδήλατα που... “φυσάνε”, όχι το απλό ποδήλατο που αγοράζεις για να κάνεις μια χαλαρή βόλτα μια στο τόσο...
Οι Κολομβιανοί παίρνουν το “πεταλίζειν” σοβαρά, ΣΟΒΑΡΑ, και δε θα ξεχάσω τη Γαλλίδα στο Μανισάλες να μου λέει ότι ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, στη μέση του πουθενά, όταν μιλούσε με ντόπιους και η κουβέντα έφθανε στο ποδήλατο, τα μάτια τους “άνοιγαν ορθάνοιχτα”, και μιλούσαν με πάθος και περηφάνια για το πόσο σημαντικό είναι το ποδήλατο για τους Κολομβιανούς, και τις επιτυχίες ποδηλατών τους σε παγκόσμιο επίπεδο.
Λεπτομέρεια: στη Μαλαισία κάθε χρόνο διοργανώνεται ένας ποδηλατικός γύρος, ο “Tour de Langkawi” (άσχετα αν ο αγώνας δεν περιλαμβάνει κάθε χρόνο απαραίτητα το νησί Langkawi). Νομίζω ότι το... πανηγύρι διαρκεί μια βδομάδα με δέκα μέρες, με κάποια κομμάτια της διαδρομής να είναι παραθαλάσσια, και κάποια να αναγκάζουν τους ποδηλάτες να διασχίσουν την οροσειρά στη μέση της μαλαισιανής χερσονήσου. Κάθε χρόνο, όσοι παρακολουθούν τον αγώνα και είναι γνώστες του αντικειμένου, ξέρουν τι εθνικότητας θα είναι οι νικητές στα ορεινά κομμάτια της διαδρομής. Κολομβιανοί... Σε -ανελέητα- βουνά προπονούνται οι άνθρωποι στην πατρίδα τους, κι αυτό τους δίνει πλεονέκτημα.
Επόμενο κείμενο, αφιερωμένο στην Μπογκοτά, από την οποία χαιρετώ όσους με διαβάζετε.
