Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[delmem2233]

Περί κολομβιανών ανέμων (ύμνων, εκλογικών υποψηφίων, ποδηλάτων) και υδάτων...

Έβδομη μέρα στην Μπογκοτά, έχω... μέλλον ακόμα εδώ, πριν συνεχίσω προς Περέιρα, οπότε μοιράζομαι εντυπώσεις και παρατηρήσεις που δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την Μπογκοτά, ή με κάποια άλλη από τις πόλεις που έχω περάσει χρόνο τις τελευταίες 27 ημέρες...

Το ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μπορεί να είναι αβάσταχτα βαρετός, πρώτος εγώ το παραδέχομαι, άνθρωπος που μεγάλωσε -σχεδόν κυριολεκτικά- με μία μπάλα κολλημένη στο πόδι του. Έστω κι έτσι όμως, το να πηγαίνεις σε ποδοσφαιρικό αγώνα ενώ ταξιδεύεις στο εξωτερικό, θεωρώ ότι σου ανοίγει τα μάτια και σου επιτρέπει να ρίχνεις ματιές σε πτυχές της ζωής κάθε χώρας που αν δεν πήγαινες σε ένα τόσο “μαζικό” γεγονός, σε μία “εκδήλωση” με χιλιάδες ντόπιους παρόντες, το πιθανότερο ίσως είναι να σου διέφευγαν...

Για τις εντυπώσεις μου από την ατμόσφαιρα στα γήπεδα της Κολομβίας, θα γράψω τη Δευτέρα σε ένα θέμα που -μάλλον- θα δημοσιευθεί σε αθλητική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, εδώ, θα αρκεστώ στο... κεφάλαιο “εθνικός και περιφερειακός ύμνος”. Καρταχένα, Μπαρρανκίγια, Μεντεγίν, Μανισάλες, Μπογκοτά, ίδιο “φαινόμενο”... Πριν την έναρξη κάθε αγώνα στην Κολομβία, από τα μεγάφωνα ακούγονται δύο ύμνοι, ο εθνικός, και ο περιφερειακός. Χωρίς ούτε μία εξαίρεση στα δέκα παιχνίδια που έχω δει τις τελευταίες 27 ημέρες, οι Κολομβιανοί σχεδόν αδιαφόρησαν για τον εθνικό ύμνο τους, και... ξελαρυγγιάστηκαν στον περιφερειακό τους...

Αν έχεις διαβάσει για την Κολομβία και τους Κολομβιανούς πριν έρθεις στην χώρα τους, έχεις καταλάβει ότι σε γενικές γραμμές είναι περήφανοι για την πατρίδα τους. Όταν όμως είσαι εδώ και παρατηρείς τη σκηνή με τους ύμνους σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, διαπιστώνεις ότι οι Κολομβιανοί αισθάνονται πρώτα... Αντιοκένιος, για παράδειγμα, στο Μεντεγίν, και μετά Κολομβιανοί.

Επί του θέματος είχα εκτενή κουβέντα με συμπαθή ντόπιο στο Μεντεγίν, ιστορικός στο επάγγελμα, ο οποίος ήταν απόλυτος στο ότι η Κολομβία είναι πρώτα μία ένωση περιφερειών, και μετά μία χώρα. Στην Ευρώπη, μπορώ να σκεφτώ μια ντουζίνα χώρες που έχουν “προβλήματα εθνικής ομοιογένειας”, και στις οποίες κάποια κομμάτια τους ονειρεύονται, ανοικτά ή κεκαλυμμένα, την απόσχισή και ανεξαρτητοποίησή τους. Στην Κολομβία όμως, στην Κολομβία της “πρώτα η περιφέρειά μου, και μετά η χώρα μου” νοοτροπίας, είναι εντυπωσιακό -νομίζω- ότι καμία περιφέρεια δεν οραματίζεται τον εαυτό της ξεχωριστή κρατική οντότητα, παρά τα τεράστια παράπονα που κάποιοι Κολομβιανοί έχουν για τον τρόπο που διανέμεται ο πλούτος που παράγει η χώρα...

Προχθές έβλεπα στις ειδήσεις ρεπορτάζ για την κατάσταση στην Μπουεναβεντούρα, το μεγαλύτερο λιμάνι της Κολομβίας, στον Ειρηνικό. Τα νούμερα είναι σοκαριστικά. Το λιμάνι από το οποίο περνάει το 60% των κάθε λογής προϊόντων που παράγει η Κολομβία, έχει κατοίκους που σε ποσοστό 80% ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας(!), και πάνω από τα μισά σπίτια στην πόλη δεν έχουν καν πόσιμο νερό!!

Όσο για τους “κοστένιος”, και την ιδιαίτερη... φήμη που έχουν στην Κολομβία, αναφέρθηκα σε προηγούμενο κείμενο. Με ενδιαφέρον πρόσεξα από την πρώτη μέρα που ήρθα στην Κολομβία τις ταμπέλες σε δρόμους της Καρταχένα και σε στάσεις λεωφορείων, που διαφήμιζαν την πρεμιέρα μίας νέας κωμικής σειράς σε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας. “La playita” λέγεται η σειρά, μόλις άρχισε να παίζεται, και το “ζουμί” της είναι “costeños en Bogotá”, οι περιπέτειες και τα ευτράπελα μίας ομάδας κοστένιος που βρίσκεται στην Μπογκοτά και καθημερινά βιώνει τις διαφορές μεταξύ εκείνων και των “κατσάκος”, όπως αποκαλούν οι κοστένιος τους κατοίκους της Μπογκοτά (όλοι οι υπόλοιποι Κολομβιανοί αποκαλούν τους μπογκοτάνος “ρόλος”, μόνο οι κοστένιος τούς αποκαλούν “κατσάκος”. “Τραβηγμένο” το “ρ” στο “ρόλος”, “παχύ” το “τσ” στο “κατσάκος”).

Δεν έχω δει επεισόδια, έχω δει όμως τρέιλερ, αλλά και ρεπορτάζ με δηλώσεις πρωταγωνιστών της σειράς. Οι κοστένιος ορκίζονται ότι... ξέρουν να ζουν πιο έντονα, πιο χαρούμενα, με περισσότερο πάθος, αναγνωρίζοντας στους κατσάκος ότι είναι πιο αφοσιωμένοι στη δουλειά. Το ενδιαφέρον -για μένα- της υπόθεσης, είναι ότι σε μία σειρά σε πρωτοκλασάτο κανάλι στην τηλεόραση, επιστρατεύεται το χιούμορ για να διακωμωδήσει (και προφανώς να αποφορτίσει, στο μέτρο που μία άκρατα διαφημιζόμενη τηλεοπτική σειρά μπορεί να πετύχει) τις διαφορές μεταξύ δύο “ομάδων” Κολομβιανών που τους χωρίζουν -στον τομέα “νοοτροπία”- πολλά περισσότερα από τα χίλια (και κάτι) χιλιόμετρα που είναι ο συντομότερος δρόμος μεταξύ Μπογκοτά και Καρταχένα...

Κατά τα άλλα, στην Κολομβία έχουμε/έχουν προεκλογική περίοδο. Στο συγκεκριμένο θέμα θα μπορούσα να αφιερώσω ένα ξεχωριστό μακροσκελέστατο κείμενο, “μπλέκοντας” και τις συγκρίσεις με παρόμοια περίοδο που έζησα πέρσι, ίδιο καιρό, στη Μαλαισία. Εδώ, σήμερα, θα αναφερθώ μόνο στο πόσο... “μαϊντανός” έχει γίνει η λέξη “ειρήνη”, σε σημείο οι υποψήφιοι των εκλογών να μου θυμίζουν την κλασική απάντηση που δίνουν οι συμμετέχουσες σε διαγωνισμούς ομορφιάς, στην ερώτηση ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία τους που θα ήθελαν να δουν να πραγματοποιείται (“παγκόσμια ειρήνη”)...

Δύσκολα βρίσκεις μπανεράκι υποψηφίου από το οποίο να λείπει η λέξη “paz”. Όλοι θέλουν paz, όλοι ορκίζονται να δουλέψουν για την paz, όλοι δηλώνουν έτοιμοι να τείνουν χείρα φιλίας και συγχώρεσης προς οποιονδήποτε χρειάζεται προκειμένου να επιτευχθεί η πολυαναμενόμενη paz. Στον κεντρικό δρόμο του Πομπλάδο δε, στο Μεντεγίν, υπάρχει μία τεράστια πινακίδα με τη χαμογελαστή φιγούρα μίας τρισχαριτωμένης υπερήλικης γιαγιάκας, η οποία είναι γεννημένη το 1913, και ντυμένη με παραδοσιακά ρούχα και αξεσουάρ της (περιφέρειας) Αντιόκια, φαίνεται να λέει “επιτέλους βλέπω την ειρήνη”. Ναι μεν δεν υπάρχει το όνομα υποψηφίου στην πινακίδα, υπάρχει όμως το λόγκο του Δήμου του Μεντεγίν, επομένως το μήνυμα είναι σαν να το στέλνει έμμεσα η διοίκηση του Δήμου.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οι -περισσότεροι- ξένοι ακούγαμε “Κολομβία” και το μυαλό μας πήγαινε σε ναρκωτικά, σε απαγωγές, σε δολοφονίες, σε βία γενικά, στον Εσκομπάρ και τους ομοίους του. Τα τελευταία χρόνια η Κολομβία προβλήθηκε δυναμικά στο εξωτερικό σαν τουριστικός προορισμός, πάμπολλοι τουρίστες όντως ήρθαν, ερωτεύτηκαν τη χώρα (δεν έχω βρει ακόμα τουρίστα/ταξιδιώτη στην Κολομβία ή αλλού, που να έχει έρθει εδώ, και να μην έχει γοητευτεί από τη χώρα), κι αισθάνομαι ότι έχουμε φθάσει στο... άλλο άκρο, να θεωρούμε ότι η Κολομβία έχει αφήσει οριστικά πίσω της τις FARC και το πρόβλημα που γενικά αποκαλούμε “βία”. Δεν είναι έτσι...

Δεν είναι έτσι, κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη... ζέση όλων των υποψήφιων στις εκλογές να διανύσουν τα τελευταία βήματα προκειμένου να επιτευχθεί επιτέλους ειρήνη, μία και καλή, αλλά κι από συζητήσεις που μπορείς να έχεις με ντόπιους ή ξένους ταξιδιώτες που αφήνουν αυτό που λέμε “beaten path”, και παίρνουν “off the beaten path” μονοπάτια...

Στο Μανισάλες συνάντησα μία νεαρή Γαλλίδα, της οποίας η ταξιδιωτική τρέλα κάνει τη δική μου να φαντάζει ανάξια αναφοράς, Γαλλίδα που ταξιδεύει εδώ και κάποιους μήνες μόνη της στη Νότια Αμερική, διανύοντας όλες τις αποστάσεις με το ποδήλατο που αγόρασε στην αρχή του ταξιδιού της. Όταν τη ρώτησα για προβλήματα που τυχόν αντιμετώπισε, μου είπε ότι μόνο στην Κολομβία δυσκολεύτηκε/δυσκολεύεται (είναι ακόμα εδώ), επειδή οι βασικοί δρόμοι μεταξύ των πόλεων είναι σχετικά στενοί και γεμάτοι από φορτηγά και λεωφορεία, κάτι που αφαιρεί πολύ από την εμπειρία τού να ταξιδεύεις ποδηλατώντας.

Κάθε φορά που ζητούσε πληροφορίες από ντόπιους για δευτερεύοντες δρόμους που θα μπορούσε να πάρει για να καλύψει την απόσταση μεταξύ της Α και της Β πόλης, ο κόσμος την προέτρεπε να μείνει στον κεντρικό δρόμο, επειδή οι δευτερεύοντες δεν είναι 100% ασφαλείς. Μου είπε ότι 2-3 φορές αγνόησε τις συμβουλές ντόπιων, πήρε δευτερεύοντες δρόμους, και κατέληξε να λατρέψει κάθε εμπειρία της off the beaten path, επειδή βρήκε κόσμο (σε χωράφια, σε μικρούς οικισμούς) που την υποδέχθηκε σαν... VIP, δίνοντάς της μέρος να κοιμηθεί, φαγητό, ό,τι χρειαζόταν.

Ακόμα κι εκεί όμως, εν μέσω αυθεντικά φιλικών και φιλόξενων ανθρώπων, άκουσε συμβουλές να επιστρέψει στον κεντρικό δρόμο, να μη συνεχίσει “πιο πέρα”, επειδή “η περιοχή δεν είναι 100% ασφαλής”. Η ίδια ιστορία με εκείνη που μου περιέγραψε Έλληνας απασχολούμενος στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το 2010, στη Μοντερία (βορειοδυτικά της Μπογκοτά, στα μισά του δρόμου προς την Καραϊβική). Υπάρχουν χωριά στα οποία ένα ωραίο απόγευμα “σκάνε μύτη” αντάρτες, ή παραμιλιτάρες, ή... ποιος ξέρει τι, και “ζητούν” (βασικά απαιτούν και παίρνουν) “προμήθειες”, ζώα για παράδειγμα, προκειμένου να συντηρηθούν. Περνάει την επόμενη μέρα από το ίδιο χωριό ο στρατός, και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαπιστώνει ότι οι χωρικοί έχουν “προσφέρει” την προηγούμενη μέρα “βοήθεια” στους αντάρτες (λες και ήταν ελεύθερη επιλογή τους). Οι μικρές τοπικές κοινότητες βρίσκουν τον μπελά τους, είναι “στη μέση”, θυμίζοντας αυτό που λέμε ότι... όταν μαλώνουν βουβάλια σε βάλτο, εκείνα που την πληρώνουν είναι τα βατράχια...

Κλείνω με τούτο (με αφορμή τη Γαλλίδα)... Οι κοστένιος λατρεύουν το μπέιζμπολ (όπως και οι γείτονές τους κοστένιος στη Βενεζουέλα), οι ρόλος/κατσάκος και οι υπόλοιποι Κολομβιανοί είναι μουρλοί με το ποδόσφαιρο, εκείνο όμως που ενώνει τους μεν και του δε, είναι η αγάπη τους για, και το πόσο σοβαρά παίρνουν, την ποδηλασία. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, όμως έχω την αίσθηση ότι μόνο στη Γαλλία (μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών) ο κόσμος είναι ΤΟΣΟ κολλημένος με την ποδηλασία όσο εδώ. Και στον υπόλοιπο πλανήτη, έχω την εντύπωση ότι μόνο στην ποδηλατομάνα (εκεί φτιάχνονται τα περισσότερα ποδήλατα που κυκλοφορούν σε δρόμους/βουνά/λαγκάδια επί Γης) και ποδηλατο-aholic Ταϊβάν η τρέλα του κόσμου για το πετάλι είναι συγκρίσιμη με αυτήν στην Κολομβία...

Δεν είναι τυχαίο ότι η Κολομβία έχει “βγάλει” και συνεχίζει να “βγάζει” σπουδαίους ποδηλάτες που έχουν πρωτεύσει και συνεχίζουν να πρωτεύουν στους σημαντικότερους αγώνες παγκοσμίως. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κατορθώματα των Κολομβιανών ποδηλατών “παίζουν” στις ειδήσεις τόσο “δυνατά” όσο και εκείνα των διεθνών ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δρόμοι σε κάθε πόλη της Κολομβίας είναι γεμάτοι από μαγαζιά με ποδήλατα, και μάλιστα ποδήλατα που... “φυσάνε”, όχι το απλό ποδήλατο που αγοράζεις για να κάνεις μια χαλαρή βόλτα μια στο τόσο...

Οι Κολομβιανοί παίρνουν το “πεταλίζειν” σοβαρά, ΣΟΒΑΡΑ, και δε θα ξεχάσω τη Γαλλίδα στο Μανισάλες να μου λέει ότι ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, στη μέση του πουθενά, όταν μιλούσε με ντόπιους και η κουβέντα έφθανε στο ποδήλατο, τα μάτια τους “άνοιγαν ορθάνοιχτα”, και μιλούσαν με πάθος και περηφάνια για το πόσο σημαντικό είναι το ποδήλατο για τους Κολομβιανούς, και τις επιτυχίες ποδηλατών τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Λεπτομέρεια: στη Μαλαισία κάθε χρόνο διοργανώνεται ένας ποδηλατικός γύρος, ο “Tour de Langkawi” (άσχετα αν ο αγώνας δεν περιλαμβάνει κάθε χρόνο απαραίτητα το νησί Langkawi). Νομίζω ότι το... πανηγύρι διαρκεί μια βδομάδα με δέκα μέρες, με κάποια κομμάτια της διαδρομής να είναι παραθαλάσσια, και κάποια να αναγκάζουν τους ποδηλάτες να διασχίσουν την οροσειρά στη μέση της μαλαισιανής χερσονήσου. Κάθε χρόνο, όσοι παρακολουθούν τον αγώνα και είναι γνώστες του αντικειμένου, ξέρουν τι εθνικότητας θα είναι οι νικητές στα ορεινά κομμάτια της διαδρομής. Κολομβιανοί... Σε -ανελέητα- βουνά προπονούνται οι άνθρωποι στην πατρίδα τους, κι αυτό τους δίνει πλεονέκτημα.

Επόμενο κείμενο, αφιερωμένο στην Μπογκοτά, από την οποία χαιρετώ όσους με διαβάζετε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Μας βάζεις στην μπρίζα να περιμένουμε ανταποκρίσεις. Καλό σου ταξίδι!

 

[_antonis_]

Φυσικά περιμένουμε... αυτό.

 

[delmem2233]

Από το “el riesgo es que te quieras quedar”, στο “¡que viva Colombia, carajo!”

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ιστορία, η ιδέα να πάω στην Κολομβία δεν είχε περάσει ούτε καν φευγαλέα από το μυαλό μου μέχρι το 2009. Ήμουν ήδη 34, είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, ήμουν ήδη “άρρωστος” με τα Ισπανικά και τη Λατινική Αμερική, όμως... όταν άκουγα “Κολομβία”, το μυαλό μου πήγαινε είτε στα καρτέλ των ναρκωτικών, είτε σε ποδοσφαιριστές, στον Κάρλος Βαλντεράμα, στον Φαουστίνο Ασπρίγια, ή στον Αντόλφο Βαλένσια, που φόρεσε και τη δική μας φανέλα (“μας”, γράφοντας σαν “παοκτσής από κούνια”). Μέχρι εκεί. Το να ταξιδέψω στη χώρα, δε με είχε απασχολήσει ούτε καν σε... θεωρητικό επίπεδο.

Το 2009 όμως, στην τηλεόραση της Γουατεμάλας (την οποία διάλεξα τότε για εντατικά μαθήματα Ισπανικών), “έπαιζε” μία διαφήμιση του οργανισμού τουρισμού της Κολομβίας, στην οποία έβλεπες κάποια από τα ομορφότερα μέρη της χώρας, με ξένους επισκέπτες να μοιράζονται τις διθυραμβικές εντυπώσεις τους. Η “punch line” της διαφήμισης στο τέλος της, ήταν, “el riesgo es que te quieras quedar”, “το ρίσκο, ο κίνδυνος, είναι να θελήσεις να μείνεις” (δηλαδή να περάσεις ΤΟΣΟ καλά στην Κολομβία, που να μη θέλεις να την αποχωριστείς).

Βρήκα τη διαφήμιση έξυπνη, επειδή έπαιζε με τη λέξη “riesgo”, λέξη άρρηκτα δεμένη μέχρι τότε με την Κολομβία, λόγω της κατάστασης με τα καρτέλ και τους αντάρτες των FARC. Εκείνη η διαφήμιση ήταν που έσπειρε στο μυαλό μου τον καρπό/ιδέα να πάω κάποτε στην Κολομβία.

Το μεγαλύτερο διάστημα του 2009 το πέρασα σε εφτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (όχι όμως στην Κολομβία), στις οποίες, σε όλες σχεδόν, συνάντησα Κολομβιανούς ταξιδιώτες. Τα παιδιά, στο σύνολό τους, κανενός εξαιρουμένου, ήταν... σκέτοι “μπαχτσέδες”. Μιλώντας μαζί τους, πάνω στο πεντάλεπτο, αισθανόμουν ότι γνωριζόμασταν καιρό. Εκείνες οι “καλύτερες, δε γίνεται” εντυπώσεις που μου άφησαν, ήρθαν κι έδεσαν με τις εικόνες από τη διαφήμιση στην τηλεόραση.

Τέλη του χρόνου όμως, έχοντας κλείσει εφτάμηνο στη Λατινική Αμερική, αισθάνθηκα ότι ήθελα να αλλάξω τελείως περιβάλλον, και κάπως έτσι κατέληξα να περάσω το διάστημα Ιανουάριος-Νοέμβριος 2010 στη νοτιοανατολική Ασία. Όταν όμως έκλεισε κι εκείνος ο κύκλος, κι έπρεπε να αποφασίσω “και τώρα, τι; Πού”, η απόφαση ήταν εύκολη. Πίσω στη Λατινική Αμερική, με πρώτο, βασικό προορισμό, την πολλά υποσχόμενη -στο μυαλό μου- Κολομβία...

Αρχές Δεκέμβρη του '10 ήμουν ήδη εκεί. Τους πέντε μήνες που ακολούθησαν, κατέληξα να περάσω τρεις μήνες στην Κολομβία (με τρεις ξεχωριστές μηνιαίες παραμονές), έναν μήνα στη Βενεζουέλα, κι έναν στο Εκουαδόρ. Έγραψα λιγοστά κείμενα σε μία ιστορία τότε, μόνο τον πρώτο μήνα. Σήμερα, αν έπρεπε να βάλω τίτλο στο πώς αισθάνομαι για την Κολομβία μετά την προ τριετίας εμπειρία μου εκεί, θα δανειζόμουν μια ατάκα από την ταινία “El Paseo”, κωμωδία, εγχώρια παραγωγή, που είδα σε κινηματογράφο στο Μεντεγίν.

Πατέρας παίρνει την οικογένειά του, μπαίνουν σε ένα παλιό Volkswagen, και μετά από... γεμάτο απρόοπτα ταξίδι, φθάνουν στον προορισμό τους, την ακτή της Καραϊβικής. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, με τις αναποδιές να τους έχουν ήδη ανατρέψει τα σχέδια και χαλάσει μέχρι ενός σημείου τη διάθεση, ο πατέρας αγναντεύει από ψηλά μία όμορφη θέα, και μιλώντας στα παιδιά του γεμάτος περηφάνια για τη χώρα τους, κραυγάζει από την άκρη του δρόμου, πάνω σε βουνό, “¡QUE VIVA COLOMBIA, CARAJO!”, “να ζήσει η Κολομβία, γαμώτο!”

(Στις πηγές του ενθουσιασμού μου όταν σκέφτομαι την Κολομβία τώρα πλέον, θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο)

 

[tripakias]

Από τη μία, ικανοποιώ την ανάγκη μου να γράφω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι κάποια μέρα, κάποιος, ετοιμάζοντας δικό του ταξίδι “προς τα εκεί”, θα βρει κάτι ακόμα (μεταξύ των πάμπολλων “λατινοαμερικάνικων” ιστοριών που ήδη υπάρχουν εδώ) για να ικανοποιήσει τη δίψα του.

Πες ανοιχτα οτι γραφεις για να μας σπασεις τα νευρα και ασε τα σαπια πως σ' επιασ' ο πονος να μας ξεδιψασεις...

 

[Yorgos]

Η Κολομβία διαθέτει:
α) τις εντυπωσιακότερες, σωστότερες και πιο ΄σεξι γυναίκες στον πλανήτη
β) απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια), εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της ΚΑραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)
γ) τρομερή φύση, τελείως ανεξερεύνητη σε πολλά κομμάτια
δ) αρχαία της προκοπής, κι ας μην τα ξέρει κανείς

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Για ταξίδι πάντως, σαν το Περού, πουθενά. Άντε να δώσω το βραβείο "σχεδόν σαν το Περού" στη Βολιβία, δηλαδή το "Περού πριν από 30 χρόνια".

Γεια σου ρε σύντροφε με τα ωραία γραπ΄τα σου...

 

[tripakias]

Αύριο θα πήγαινα αν έβρισκα δουλειά.

Καλα με αυτο δεν της δινεις ποντους. Ξερω γω Ελληνες μιλιουνια που θα πηγαιναν και στη Βουλγαρια (που χειροτερο δεν εχω) αν εβρισκαν δουλεια...οχι αυριο, χθες.

 

[delmem2233]

Ο Γιώργος μού έδωσε ιδανική πάσα... Χωρίς να υποβαθμίζω τη βαρύτητα των άλλων τριών, σήμερα θα μείνω στο “β” του, το “απίστευτο σέρβις σε όλα (σκίζονται οι άνθρωποι, εξαιρετική ευγένεια)...”

Προσωπικά, το ΠΌΣΟ πραγματικά “περίπτωση” είναι οι Κολομβιανοί, νομίζω ότι το συνειδητοποίησα (και το εκτίμησα όσο του έπρεπε) όχι τον πρώτο μήνα που πέρασα εκεί, αλλά την ημέρα που επέστρεψα στην Κολομβία μετά τον δεύτερο μήνα εκείνου του ταξιδιού, στη γειτονική Βενεζουέλα(...).

Στο πρώτο μαγαζί που μπήκα (στην Κούκουτα, προερχόμενος από Μέριδα), άκουσα κάτι που είχα να ακούσω έναν ολόκληρο μήνα (εκείνον που πέρασα στη Βενεζουέλα)... “¿Qué le damos?” (κάτι σαν “τι σας προσφέρουμε;”), πρόσχαρο, από χείλη χαμογελαστού προσώπου. Έχω ανάγκη να μπαίνω σε φαγάδικο και να με προϋπαντούν με χαμόγελο στα χείλη και χαρωπό “μήνυμα υποδοχής”; Όχι, μπορώ να καθίσω, να παραγγείλω και να φάω, ακόμα και με το αφεντικό... μουτρωμένο, και τον σερβιτόρο αμίλητο. Όμως αυτή είναι μία μικρή λεπτομέρεια που παίζει τον ρόλο της στο να σε προδιαθέτει θετικά με το που μπαίνεις σε έναν χώρο, δημιουργεί “buena onda” που λένε, προσθέτει πόντους στο... σκορ των εντυπώσεων με τις οποίες αφήνεις μία χώρα...

Μετά από έναν μήνα στη Βενεζουέλα, στην οποία οι αστυνομικοί φαινόντουσαν πιο... “υποκοσμικοί” κι από αφεντικά συμμοριών, επιστρέφοντας στην Κολομβία μπορούσα πλέον ξανά να πλησιάζω αστυνομικούς για πληροφορίες (ακόμα και συμβουλές), ξέροντας ότι ο ένστολος συνομιλητής μου θα “σκιζόταν” να μου λύσει οποιαδήποτε απορία, και θα σιγουρευόταν για αυτό πριν αποχαιρετιστούμε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ήταν μία -κουκλίτσα- αστυνομικός στην Μπογκοτά. Μία “πώς πάνε εκεί;” ερώτησή μου, ψάχνοντας για κάποιο μέρος, κατέληξε σε μισάωρη κουβέντα για ένα κάρο ενδιαφέροντα θέματα, από τις συνθήκες εργασίας των αστυνομικών, μέχρι το πού μπορούσα να βρω φθηνότερα φρούτα κοντά στο χόστελ μου. Ειλικρινά, θεωρώ τους Κολομβιανούς αστυνομικούς ασύγκριτους στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον τουρίστα, βάζοντας κι αυτοί το λιθαράκι τους στο να φύγεις από τη χώρα εντυπωσιασμένος από αυτό που λέμε “κόσμος”.

Στη Μέριδα, στη Βενεζουέλα, πέρασα αρκετό χρόνο με έναν Ισπανό που επιβεβαίωσε κάτι που είχα ακούσει και διαβάσει. Τον ρώτησα αν ισχύει ότι οι Κολομβιανοί χρησιμοποιούν ακόμα εκφράσεις ευγενείας τόσο παλιές, που στην ίδια την Ισπανία θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες. Μου το επιβεβαίωσε. Του είχε κάνει εντύπωση κι εκείνου (είχε περάσει καιρό στην Κολομβία πριν περάσει τα σύνορα με τη Βενεζουέλα), και ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση του είχε κάνει ότι οι “ξεπερασμένες” εκφράσεις ευγενείας των Κολομβιανών, του ακούγονταν... φυσικές, όχι προσποιητές. Τις χρησιμοποιούν όχι “παίζοντάς” το “εξαιρετικά ευγενικοί”, που έγραψε κι ο Γιώργος, αλλά επειδή... το έχουν μέσα τους.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω παιδιά με τα οποία πέρασα άπλετο χρόνο στην Μπογκοτά, στο Μεντεγίν, στο Κάλι, οπουδήποτε πήγα στην Κολομβία, παιδιά που όταν, για παράδειγμα, σταματούσαν πλανόδιο πωλητή για να αγοράσουν τσιγάρα, άρχιζαν τη φράση τους λέγοντας “¿me regala...?” Κυριολεκτικά σημαίνει “μου δωρίζετε;”, κάτι που ακούστηκε στα αυτιά μου τις πρώτες φορές πολύ-πολύ παράξενο, μια και επρόκειτο για αγορά, κάποιος έδινε χρήματα για να αγοράσει κάτι, κανείς δεν χάριζε τίποτα σε κανέναν. Αυτό το “¿me regala...?” δεν το είχα ακούσει σε καμία άλλη ισπανόφωνη χώρα πριν, ούτε το άκουσα σε άλλη ισπανόφωνη χώρα μετά την Κολομβία. Προσθέστε το πόσο ευχάριστα ακούγονται τα Ισπανικά της Κολομβίας (αγαπημένη μου προφορά εκείνη του Μεντεγίν), και μπορείτε να φανταστείτε πόσο έξτρα χαριτωμένο κι ευγενικό ακούγεται αυτό το “¿me regala...?”

Όσο για το πώς μου συμπεριφέρθηκε κόσμος και κοσμάκης που συνάντησα στην Κολομβία μέσω ενός σάιτ, δεν αρχίζω καν, γιατί αντί για σύντομη καταχώριση σε αυτήν την ιστορία, θα κατέληγα να γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας. Ένα γράφω μόνο: χθες μοιράστηκα τις υψηλές προσδοκίες με τις οποίες πρωτοπήγα στην Κολομβία, έχοντας εντυπωσιαστεί από Κολομβιανούς που είχα συναντήσει σε άλλες χώρες. Ο κανόνας, εκτιμώ, είναι, όταν πηγαίνεις κάπου με ΠΟΛΥ υψηλές προσδοκίες, να καταλήγεις να μένεις με “ναι μεν, αλλά”, εντυπώσεις, θύμα των ίδιων των πολύ υψηλών προσδοκιών σου. Στην περίπτωση όμως των Κολομβιανών, οι όχι απλά υψηλές, αλλά... αιωρούμενες κάπου στη στρατόσφαιρα προσδοκίες μου, αποδείχθηκαν παιχνιδάκι για εκείνους να τις υπερκαλύψουν. ΤΟΣΟ με εντυπωσίασαν...

Ο Γιώργος όμως έγραψε και κάτι άλλο στο “β” του. “(...)εξαιρώντας φυσικά το κομμάτι της Καραϊβικής (εκεί κουβανίζουν τελείως)”. Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Από όλα τα μέρη στα οποία πήγα στην Κολομβία, μόνο στην Καρταχένα βγήκα από τα ρούχα μου, μέσα στα νεύρα. Φανταστείτε να έχετε περάσει ένα 13ωρο σε βραδινό λεωφορείο, να φθάνετε επιτέλους στον προορισμό σας, να βρίσκετε το μέρος στο οποίο έχετε κάνει κράτηση, και να σας λένε “α, είμαστε γεμάτοι, αν θέλεις μπορούμε να σου δώσουμε ένα στρώμα και να περάσεις τη βραδιά απόψε στον διάδρομο. Αύριο βλέπουμε... Μπορεί να αδειάσει κάποιο κρεβάτι”. Κι αυτό, σε ξενώνα στον οποίο είχα κάνει κράτηση, κι είχα προπληρώσει το 10%.

Επιπλέον, μόνο στην Καρταχένα είδα (στην Κολομβία) με τα μάτια μου σκηνές που μου σήκωσαν την τρίχα και με έκαναν να ανησυχήσω για την ασφάλειά μου. Το “κακό” μπορεί να σου τύχει οπουδήποτε, όμως άλλο είναι το επίπεδο επιφυλακής στο οποίο βρίσκεσαι σε μέρος για το οποίο απλά έχεις ακούσει “κακές” ιστορίες, κι άλλο είναι σε μέρος στο οποίο μπροστά στα μάτια σου, σε πολυσύχναστο δρόμο γειτονιάς τίγκα στους ξενώνες, τα μπαράκια και τα φαγάδικα, βλέπεις ξαφνικά δέκα ντόπιους εκτός εαυτού να σπάνε γυάλινα μπουκάλια που κρατούν στα χέρια τους, να τα πετάνε οι μεν στους δε, και μετά να κυνηγιούνται και να “κόβουν” ο ένας τον άλλο, με δεκάδες τουρίστες να τρέχουν να χωθούν σε μαγαζιά, και καταστηματάρχες να κατεβάζουν γρήγορα-γρήγορα τα ρολά και να τραβάνε τις κουρτίνες των μαγαζιών τους για να προστατέψουν τους πελάτες τους. Μόνο στην Καρταχένα (στην οποία όμως με ενθουσιασμό θα επιστρέψω την 1η Φεβρουαρίου, μια και τα αρνητικά της ωχριούν, στα μάτια μου, μπροστά στα ασύγκριτα περισσότερα θετικά της).

 

[Yorgos]

Το "μου δωρίζετε" είναι εκτός από ευγενικό και πάρα πολύ αστείο. Μου έχει τύχει στην Κούβα να πηγαίνει Κολομβιανή σε κατάστημα να ρωτάει "μου δωρίζετε ένα αντιηλιακό" και η απάντηση της Κουβανής δημοσίας υπαλλήλου να είναι "εδώ δε χαρίζουμε μωρό μου, της κυβέρνησης είναι το κατάστημα και δαγκώνει χοντρά!".

Η ευγένεια των βουνίσιων Κολομβιανών είναι άνευ προηγουμένου. Η κοπέλα μου σε ένα παλιό αυτοκίνητο που έκανε φασαρία και δεν άκουσε τι της είπα μου απάντησε "senor?". Η αντίστοιχη Κουβανή θα είχε πει κανένα "εεεεεεεε;".

Και η κορύφωση είναι τα call centers όπου αν έχεςι συνηθίσει τους κακοπληρωμένους, μπουχτισμένους, ανάγωγους της Αργεντινής, Αγγλίας, Βενεζουέλας οι Κολομβιανοί σου ζητούν και συγγνώμη για την κακή ποιότητα του χρόνου ή για "το πόσο πολύτιμο χρόνο χάσατε από την αναμονή".

 

[tripakias]

Πολυ μ' αρεσει αυτο το θεμα-ιστορια. Ρεσιταλ πληροφοριων απο δυο καλους γνωστες της λατινοαμερικανικης κουλτουρας. Κι ακομα δεν αρχισες καν το ταξιδι σου @10900km.

 

[delmem2233]

Στην Κολομβία αξίζουν όχι δύο, αλλά χίλια δύο κείμενα-ύμνοι, όμως ούτως ή άλλως αυτή η ιστορία θα είναι -εκ των πραγμάτων- “κολομβιοβαρής” τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο που θα είμαι εκεί, οπότε αφιερώνω το σημερινό κείμενο στον επόμενο νοτιοαμερικάνικο προορισμό μου, το “κάθε μέρα-τόπος, και μια ευχάριστη έκπληξη”, Εκουαδόρ.

Στη χώρα πέρασα έναν μήνα αρχές του 2011, και από τη στιγμή που έφθασα (μετά από ένα τρίμηνο στην Κολομβία και στη Βενεζουέλα) αισθάνθηκα ότι... κατέβασα ταχύτητα (ευχαρίστως). Το Τουλκάν, πόλη εισόδου από την Κολομβία, είναι μικροσκοπικό, δεν είχε/έχει καμία σχέση με τις -κατά κανόνα- μεγαλουπόλεις όπου είχα περάσει το προηγούμενο τρίμηνο, σε λίγη ώρα είχα περπατήσει από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη, μέχρι και την... πολυτέλεια μεσημεριανού υπνάκου επέτρεψα στον εαυτό μου (είχα περάσει τη βραδιά στο λεωφορείο από Κάλι για Ιπιάλες, ακριβώς πριν τα σύνορα, και ποτέ -μα ποτέ- δεν κοιμάμαι καλά, ούτε καν “στοιχειωδώς ικανοποιητικά” σε λεωφορεία). Με μία λέξη, “χαλαρά...”

Την επομένη, αντί να στριμωχτώ ξανά σε ένα λεωφορείο για αμέτρητες ώρες για να καλύψω μία ακόμα μεγάλη απόσταση, σε λιγότερο από δύο ώρες ήμουν ήδη στον προορισμό μου, την Ιμπάρρα. Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές άνετος και ξεκούραστος στον υπολογιστή του στο σπίτι, μπορεί το “σε λιγότερο από δύο ώρες” να μη λέει τίποτα. Φανταστείτε όμως να έχετε περάσει ήδη κάποιους μήνες κατά τους οποίους ο κανόνας ήταν τα -άβολα, αλλά κάποιες φορές απαραίτητα- βραδινά λεωφορεία. Το ότι τη δεύτερη μέρα μου στο Εκουαδόρ πήγα από το Α στο Β μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, το υποδέχθηκα σαν... χαλαρωτικό μασάζ στους ώμους...

Η ίδια η Ιμπάρρα, μου άρεσε τόσο πολύ που αισθάνθηκα σχεδόν... άσχημα με τον εαυτό μου... Βρήκα ένα τέλειο για μένα δωμάτιο με καλωδιακή τηλεόραση, περνούσα τα πρωινά κάνοντας βόλτα στη -μικρή- πόλη, κάθε μεσημέρι διάλεγα για φαγητό όποιο μέρος μου είχε φανεί πιο συμπαθητικό πάνω στη βόλτα, επέστρεφα στο δωμάτιο για να γράψω (γενικώς και αορίστως, να γράψω, από μέιλ σε φίλους, μέχρι για το προσωπικό ημερολόγιό μου), αργά το απόγευμα άνοιγα την τηλεόραση και χάζευα με τις ώρες διαδοχικούς αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες, το βραδάκι έβγαινα για φαγητό κάπου γύρω από το πάρκο που είχα μπροστά από το ξενοδοχείο “μου”, και... αυτό ήταν.

Μετά την Κολομβία και τη Βενεζουέλα στην οποία είχα βαλθεί να συναντάω κόσμο σε κάθε πόλη (πηγαίνοντας κόντρα στη γενικώς μοναχική, στα όρια της αντικοινωνικής, φύση μου), μπαίνοντας στο Εκουαδόρ... κατέβασα ρολά, δεν ήθελα να συναντήσω κανέναν, κι η “βαρετή” και “αδιάφορη” (για τους περισσότερους ταξιδιώτες, είμαι βέβαιος) Ιμπάρρα, αποδείχθηκε ιδανική για μένα, για τη “φάση” στην οποία ήμουν. Κάπως έτσι, κατέληξα να περάσω αρκετές ημέρες, αισθανόμενος “άσχημα” από ένα σημείο και μετά, επειδή μια φωνή στο μυαλό μου μου έλεγε ότι έπρεπε να κάνω πιο “περιπετειώδη” πράγματα από το να βλέπω αγώνες Λιμπερταδόρες στην τηλεόραση και να σημειώνω εκφράσεις των σχολιαστών στο μπλοκάκι μου (στη Λατινική Αμερική πάντα κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου, σε κάθε βόλτα, ή έστω ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, και σημειώνω λέξεις και εκφράσεις που βλέπω ή ακούω, οτιδήποτε μου κεντρίζει την προσοχή).

Το πώς πέρασα και το πόσο χάρηκα τον χρόνο μου στην Ιμπάρρα, φαντάζομαι ότι με κάνουν να “ακούγομαι” εντελώς ξενέρωτος (που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Ο κανόνας λέει ότι κάποιος ταξιδεύει μία, δύο, τρεις φορές τον χρόνο, επιλέγει έναν προορισμό, πηγαίνει για μία, δύο, τρεις εβδομάδες, και φροντίζει μέσα σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει όσα περισσότερα μπορεί. Αν είσαι... Αυστραλός κι έρχεσαι στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες, δεν περνάς πέντε μέρες στο... Κιλκίς (με κάθε σεβασμό στους Κιλκισιώτες), πηγαίνοντας πάνω-κάτω στους ίδιους δρόμους γύρω από το ίδιο πάρκο κάθε μέρα, και περνώντας ώρες επί ωρών χαζεύοντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και σημειώνοντας λέξεις σε ένα τεφτεράκι σαν... nerd...

Αν όμως ένα ταξίδι σου διαρκεί μήνες, κι είναι το πέμπτο back-to-back πολύμηνο ταξίδι σου δύο χρόνια μετά τη μέρα που πρωτοφορτώθηκες έναν σάκο στην πλάτη, τότε... όταν βρίσκεις comfort zone, όταν βρίσκεις ένα μέρος στο οποίο μπορείς να αράξεις κάνοντας... τίποτα απολύτως, χώνεσαι στην αγκαλιά της και δεν ξεκολλάς (για μερικές ημέρες). Αυτό τουλάχιστον έκανα εγώ. Μου είχε λείψει να έχω δικό μου δωμάτιο, δικό, μου, δωμάτιο, να μην κοιμάμαι σε κοιτώνα χόστελ, να μη φιλοξενούμαι από κάποιον -φιλόξενο- άγνωστο ερχόμενος σε επαφή μαζί του μέσω ενός σάιτ. Μου είχε λείψει ο ήσυχος ύπνος, βλέποντας διαδοχικά επεισόδια του “Two and a half men” μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Και μου είχε λείψει να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, μόνος, ΜΟΝΟΣ, χωρίς να ανησυχώ ότι κάποιος άλλος στην common area του χόστελ θέλει ίσως να δει κάτι άλλο στην τηλεόραση.

Όταν... ήρθα στα ίσα μου έχοντας χαρεί αυτά που μου είχαν λείψει για πολύ-πολύ καιρό, πήρα το επόμενο λεωφορείο, για Κίτο, με το... μασάζ στους ώμους να συνεχίζεται (απόσταση, μικρότερη από 150 τοσοδούλια χιλιόμετρα).

Αύριο συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις εντυπώσεις-αναμνήσεις μου από Εκουαδόρ, κλείνοντας με μία σύντομη λίστα εκείνων που με κάνουν να αισθάνομαι τη συγκεκριμένη χώρα σαν εκείνη στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα από οπουδήποτε αλλού στη Νότια Αμερική. Επιλέγω προσεχτικά τις λέξεις μου, “στην οποία ταξιδεύεις πιο ξέγνοιαστα”, γράφω. Αύριο, εξηγούμαι.

 

[Defkalion]

Πολεμικό σε βρίσκω