isabelle
Member
- Μηνύματα
- 908
- Likes
- 4.238
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Viti όπως λέμε κόλαση
Μετά το πέρασμα του Lindaa, ο δρόμος για την Asja ανοίγεται μπροστά μας ελεύθερος από υδάτινα εμπόδια, όχι όμως λιγότερο θεαματικός.
Κι αν η έκφραση «σεληνιακό τοπίο» έχει γίνει χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα και διαβάζεται πλέον ως ένα ακόμη φθαρμένο συγγραφικό κλισέ, εδώ ωστόσο θα την χρησιμοποιήσω δικαιωματικά. Και μάλιστα με τη βούλα της NASA: Απ’ όλο τον πλανήτη Γη, τα απέραντα πεδία λάβας της Askja επέλεξαν οι υπεύθυνοι του αμερικάνικου διαστημικού προγράμματος για την εκπαίδευση των αστροναυτών του Απόλλων 11 εν όψει της πρώτης βόλτας του Ανθρώπου στο φεγγάρι. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Φτάσαμε. Εντάξει, όχι ακριβώς. Κάπου όμως εδώ θα πρέπει ν’ αφήσουμε το αυτοκίνητο και να τραβήξουμε με τα πόδια το μονοπάτι που μετά από δυόμιση περίπου χιλιόμετρα οδηγεί στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας: τη καρδιά της Askja. Αύγουστος μήνας, μα το κρύο περονιάζει δαιμονισμένα. Κι ο αέρας φυσάει πιο δαιμονισμένα ακόμα. Τον έχουμε ακριβώς κόντρα στην πορεία μας, ένα συμπαγές τείχος όπου μάταια πασχίζουμε ν’ ανοίξουμε κάποια ρωγμή για να διαβούμε. Λες και σε κάθε μας βήμα ένα τεράστιο αόρατο χέρι μας σπρώχνει πίσω στην αφετηρία. Μπροστά μας προπορεύεται ο πολυεθνικός γαλαξίας των επιβατών του ισλανδικού “mountain bus” που τρεις φορές τη βδομάδα πραγματοποιεί ημερήσια εκδρομή αλέ-ρετούρ Myvatn-Askja. Τελικά καταλήγουμε να περπατάμε όλοι ζιγκ ζαγκ σαν ιστιοφόρα στη θύελλα, προσπαθώντας να πάρουμε τον άνεμο από τα πλάγια. Έτσι διπλασιάζουμε σχεδόν την απόσταση για το ηφαίστειο αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Ο ηφαιστειακός κατακλυσμός που γέννησε την καλδέρα της Askja χρονολογείται από το 1875, έτος κατά το οποίο η ισλανδική Μητέρα Γη έβγαλε το μέσα έξω της με τη μορφή δύο κυβικών χιλιομέτρων τέφρας, μέρος της οποίας προσγειώθηκε ακόμα και στην ηπειρωτική Ευρώπη. Από το οργισμένο αυτό ξέσπασμα προέκυψε μία χαώδης καθίζηση πενήντα τετραγωνικών χιλιομέτρων καρβουνιασμένης γης, τμήματα της οποίας διασχίσαμε κι εμείς για να φτάσουμε ως εδώ. Όταν δε στη συνέχεια κατέρρευσε ο θάλαμος του μάγματος που έθρεψε τον θυμό του ηφαιστείου, στη θέση του δημιουργήθηκε ένας δεύτερος μικρότερος κρατήρας έντεκα τετραγωνικών χιλιομέτρων όπου βρήκε φιλόξενη αγκαλιά η βαθύ μπλε χρώματος λίμνη Οskjuvatn. Βρεφικής ηλικίας από γεωλογική άποψη, η λίμνη αυτή ωστόσο ήδη βαρύνεται από μια μακάβρια ιστορία: Κατά τη διάρκεια εξερευνητικής αποστολής το 1907, δύο Γερμανοί επιστήμονες, οι Walter von Knebel και Max Rudloff εξαφανίστηκαν για πάντα στα 220 μέτρα βάθος των νερών της χωρίς να βρεθεί ποτέ το παραμικρό ίχνος τους πέρα από το μικρό πλεούμενο που τους μετέφερε.
Μα η αδιαφιλονίκητη σταρ του ηφαιστειακού συμπλέγματος της Askja είναι ο μόλις 150 μέτρων διαμέτρου κρατήρας Viti. Viti όπως λέμε κόλαση, αφού αυτό είναι το νόημα της λέξης στα ισλανδικά.
Παράταιρη ονομασία θα σκεφτούν οι περισσότεροι, εθισμένοι στο κλασικό στερεότυπο που θέλει την αμαρτωλή πελατεία του βασιλείου του Βελζεβούλ να σιγοψήνεται στον αιώνα τον άπαντα σε πυρακτωμένα καζάνια τυλιγμένα στις φλόγες. Όποιος όμως αντιμετωπίσει έστω και για λίγο την ανελέητη παγωνιά της ισλανδικής ενδοχώρας διασχίζοντας τις απανθρακωμένες εκτάσεις της, θα νοιώσει στο πετσί του ότι η ισλανδική εκδοχή της κόλασης ως μια έρημη κατεψυγμένη επικράτεια απόλυτης μοναξιάς δεν είναι απαραίτητα λιγότερο οδυνηρή. Άσε που στην Ισλανδία, ο πάγος είναι μόνο η επίφαση αφού πάντα κάποια φωτιά σιγοβράζει από κάτω. Έτσι λοιπόν, σχεδόν κολλητός με τη λίμνη Oskjuvatn ως ένα είδος «παρα-καλδέρας», ο Viti μοιάζει πράγματι σαν ένα ανοιχτό στόμιο της κόλασης, έτοιμο να σε καταπιεί στα γαλακτώδη βάθη του τα οποία θερμαίνονται από τα σπλάχνα του ηφαιστείου φτάνοντας στην επιφάνεια τους είκοσι πέντε με τριάντα βαθμούς κελσίου.
Μα τι είναι αυτές οι σκουρόχρωμες κουκίδες σαν τις μύγες μέσα στο γάλα; Αποσβολωμένοι από την απόκοσμη ομορφιά του τοπίου, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ήδη γνωρίζουμε από σχετικά αναγνώσματα: ότι κάποιοι γενναίοι επισκέπτες όχι μόνο κατεβαίνουν τις γλιστερές απότομες πλαγιές του Viti για μια πιο στενή γνωριμία μαζί του, παρά βαφτίζονται κι όλας στα χλιαρά νερά του. Ε, αυτό πιά!
Διακινδυνεύοντας να τσαλακώσω δια παντός το ίματζ μου ως αμετανόητη κυνηγός της περιπέτειας, θα σταθώ από την πλευρά της αλήθειας και θα το ομολογήσω ευθαρσώς: όχι δεν βουτήξαμε. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος από την γλυκιά συμμορία των τεσσάρων. Γεγονός είναι ότι για αρκετή ώρα ταλαντευτήκαμε, ειδικά όταν διαπιστώσαμε με χαρά και ικανοποίηση ότι η πλειονότητα των λουομένων κολυμπούσε σύμφωνα με τις επιταγές της Φύσης, δηλαδή χωρίς το περιττό αξεσουάρ που αποκαλείται μαγιό. The Icelandic way. Σωστοί!
Τελικά όμως, το τσουχτερό κρύο και κυρίως η βαρεμάρα του κατέβα-ξανασκαρφάλωσε επικράτησαν.
Ντάξει μωρέ, και τι έγινε δηλαδή; Πες πως μπήκαμε! Μήπως χρωστάμε σε κανέναν απολογισμό πεπραγμένων; Άσε που πάντα μ’ αρέσει ν’ αφήνω πίσω μου κάτι ανεκπλήρωτο σαν μια καλή δικαιολογία για μελλοντικό γυρισμό.
Στο δρόμο της επιστροφής για τ’ αυτοκίνητο, με ευνοϊκό άνεμο στα πανιά μας αυτή τη φορά, διανύουμε την απόσταση σε χρόνο dt. Σ’ αυτό βοηθάει και το σχετικό τροχαδάκι στο οποίο επιδιδόμαστε σε μια μάλλον απέλπιδα προσπάθεια να ζεσταθούμε.
Οι περισσότεροι ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Askja με αφετηρία το Myvatn, είτε επιστρέφουν αυθημερόν σ’ αυτό, είτε κατευθύνονται για διανυκτέρευση στο Egilsstadir και την ανατολική ακτή. Εμείς, επειδή δεν βιαζόμαστε, κι επειδή η ακατοίκητη και ανεξερεύνητη ενδοχώρα ασκεί πάνω μας μια ακατανίκητη γοητεία, έχουμε αποφασίσει να μείνουμε όσο γίνεται περισσότερο κοντά της καταλύοντας στην φάρμα Adalbol. Η εν λόγω φάρμα είναι η πιο μεσόγεια (δηλαδή η πιο "εσωτερική" και απομακρυσμένη από τις ακτές) ολόκληρης της Ισλανδίας. Τιμή δίκλινου 41 ευρώ. Ιδού και το σαίτ: http://www.simnet.is/samur/en_index.html
Η συνέχιση της διαδρομής μας για από την Askja για το Adalbol μέσω της F910 παρουσιάζει κι αυτή τις κατά τόπους δυσκολίες της (αμμώδη και βραχώδη περάσματα, μία ακόμη διάσχιση ποταμού) καμιά όμως τόσο σημαντική που να αξίζει τον κόπο να αναφερθεί. Ίσως πάλι να έχουμε πια εξοικειωθεί και να μην μασάμε.
Στην πορεία μας διασταυρωνόμαστε και μ’ ένα μικρό κομβόι ξένοιαστων καβαλάρηδων μοτοσικλετιστών. Αυτοί κι αν δεν μασάνε!
Στο Adalbol, εκτός από ζεστό ντους και ζεστά κρεβάτια, o Samur (ο ιδιοκτήτης) μας διαθέτει ως είθισται την κουζίνα του για την ετοιμασία του παραδοσιακού (πλέον!) βραδινού μας. Μα το σημαντικότερο, μας διαθέτει την πείρα του, προτείνοντάς μας διαδρομές για την επόμενη μέρα. Ο στόχος μας αυτή τη φορά είναι ... κινούμενος και γι αυτό εμπεριέχει και μεγάλο ποσοστό απροσδιοριστίας. Θα έχουμε άραγε την τύχη να συναντήσουμε αύριο κάποιον από τους σπάνιους τάρανδους της ανατολικής ισλανδικής ενδοχώρας;
Μετά το πέρασμα του Lindaa, ο δρόμος για την Asja ανοίγεται μπροστά μας ελεύθερος από υδάτινα εμπόδια, όχι όμως λιγότερο θεαματικός.
Κι αν η έκφραση «σεληνιακό τοπίο» έχει γίνει χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα και διαβάζεται πλέον ως ένα ακόμη φθαρμένο συγγραφικό κλισέ, εδώ ωστόσο θα την χρησιμοποιήσω δικαιωματικά. Και μάλιστα με τη βούλα της NASA: Απ’ όλο τον πλανήτη Γη, τα απέραντα πεδία λάβας της Askja επέλεξαν οι υπεύθυνοι του αμερικάνικου διαστημικού προγράμματος για την εκπαίδευση των αστροναυτών του Απόλλων 11 εν όψει της πρώτης βόλτας του Ανθρώπου στο φεγγάρι. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Φτάσαμε. Εντάξει, όχι ακριβώς. Κάπου όμως εδώ θα πρέπει ν’ αφήσουμε το αυτοκίνητο και να τραβήξουμε με τα πόδια το μονοπάτι που μετά από δυόμιση περίπου χιλιόμετρα οδηγεί στο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας: τη καρδιά της Askja. Αύγουστος μήνας, μα το κρύο περονιάζει δαιμονισμένα. Κι ο αέρας φυσάει πιο δαιμονισμένα ακόμα. Τον έχουμε ακριβώς κόντρα στην πορεία μας, ένα συμπαγές τείχος όπου μάταια πασχίζουμε ν’ ανοίξουμε κάποια ρωγμή για να διαβούμε. Λες και σε κάθε μας βήμα ένα τεράστιο αόρατο χέρι μας σπρώχνει πίσω στην αφετηρία. Μπροστά μας προπορεύεται ο πολυεθνικός γαλαξίας των επιβατών του ισλανδικού “mountain bus” που τρεις φορές τη βδομάδα πραγματοποιεί ημερήσια εκδρομή αλέ-ρετούρ Myvatn-Askja. Τελικά καταλήγουμε να περπατάμε όλοι ζιγκ ζαγκ σαν ιστιοφόρα στη θύελλα, προσπαθώντας να πάρουμε τον άνεμο από τα πλάγια. Έτσι διπλασιάζουμε σχεδόν την απόσταση για το ηφαίστειο αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Ο ηφαιστειακός κατακλυσμός που γέννησε την καλδέρα της Askja χρονολογείται από το 1875, έτος κατά το οποίο η ισλανδική Μητέρα Γη έβγαλε το μέσα έξω της με τη μορφή δύο κυβικών χιλιομέτρων τέφρας, μέρος της οποίας προσγειώθηκε ακόμα και στην ηπειρωτική Ευρώπη. Από το οργισμένο αυτό ξέσπασμα προέκυψε μία χαώδης καθίζηση πενήντα τετραγωνικών χιλιομέτρων καρβουνιασμένης γης, τμήματα της οποίας διασχίσαμε κι εμείς για να φτάσουμε ως εδώ. Όταν δε στη συνέχεια κατέρρευσε ο θάλαμος του μάγματος που έθρεψε τον θυμό του ηφαιστείου, στη θέση του δημιουργήθηκε ένας δεύτερος μικρότερος κρατήρας έντεκα τετραγωνικών χιλιομέτρων όπου βρήκε φιλόξενη αγκαλιά η βαθύ μπλε χρώματος λίμνη Οskjuvatn. Βρεφικής ηλικίας από γεωλογική άποψη, η λίμνη αυτή ωστόσο ήδη βαρύνεται από μια μακάβρια ιστορία: Κατά τη διάρκεια εξερευνητικής αποστολής το 1907, δύο Γερμανοί επιστήμονες, οι Walter von Knebel και Max Rudloff εξαφανίστηκαν για πάντα στα 220 μέτρα βάθος των νερών της χωρίς να βρεθεί ποτέ το παραμικρό ίχνος τους πέρα από το μικρό πλεούμενο που τους μετέφερε.
Μα η αδιαφιλονίκητη σταρ του ηφαιστειακού συμπλέγματος της Askja είναι ο μόλις 150 μέτρων διαμέτρου κρατήρας Viti. Viti όπως λέμε κόλαση, αφού αυτό είναι το νόημα της λέξης στα ισλανδικά.
Παράταιρη ονομασία θα σκεφτούν οι περισσότεροι, εθισμένοι στο κλασικό στερεότυπο που θέλει την αμαρτωλή πελατεία του βασιλείου του Βελζεβούλ να σιγοψήνεται στον αιώνα τον άπαντα σε πυρακτωμένα καζάνια τυλιγμένα στις φλόγες. Όποιος όμως αντιμετωπίσει έστω και για λίγο την ανελέητη παγωνιά της ισλανδικής ενδοχώρας διασχίζοντας τις απανθρακωμένες εκτάσεις της, θα νοιώσει στο πετσί του ότι η ισλανδική εκδοχή της κόλασης ως μια έρημη κατεψυγμένη επικράτεια απόλυτης μοναξιάς δεν είναι απαραίτητα λιγότερο οδυνηρή. Άσε που στην Ισλανδία, ο πάγος είναι μόνο η επίφαση αφού πάντα κάποια φωτιά σιγοβράζει από κάτω. Έτσι λοιπόν, σχεδόν κολλητός με τη λίμνη Oskjuvatn ως ένα είδος «παρα-καλδέρας», ο Viti μοιάζει πράγματι σαν ένα ανοιχτό στόμιο της κόλασης, έτοιμο να σε καταπιεί στα γαλακτώδη βάθη του τα οποία θερμαίνονται από τα σπλάχνα του ηφαιστείου φτάνοντας στην επιφάνεια τους είκοσι πέντε με τριάντα βαθμούς κελσίου.
Μα τι είναι αυτές οι σκουρόχρωμες κουκίδες σαν τις μύγες μέσα στο γάλα; Αποσβολωμένοι από την απόκοσμη ομορφιά του τοπίου, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουμε αυτό που ήδη γνωρίζουμε από σχετικά αναγνώσματα: ότι κάποιοι γενναίοι επισκέπτες όχι μόνο κατεβαίνουν τις γλιστερές απότομες πλαγιές του Viti για μια πιο στενή γνωριμία μαζί του, παρά βαφτίζονται κι όλας στα χλιαρά νερά του. Ε, αυτό πιά!
Διακινδυνεύοντας να τσαλακώσω δια παντός το ίματζ μου ως αμετανόητη κυνηγός της περιπέτειας, θα σταθώ από την πλευρά της αλήθειας και θα το ομολογήσω ευθαρσώς: όχι δεν βουτήξαμε. Ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος από την γλυκιά συμμορία των τεσσάρων. Γεγονός είναι ότι για αρκετή ώρα ταλαντευτήκαμε, ειδικά όταν διαπιστώσαμε με χαρά και ικανοποίηση ότι η πλειονότητα των λουομένων κολυμπούσε σύμφωνα με τις επιταγές της Φύσης, δηλαδή χωρίς το περιττό αξεσουάρ που αποκαλείται μαγιό. The Icelandic way. Σωστοί!
Τελικά όμως, το τσουχτερό κρύο και κυρίως η βαρεμάρα του κατέβα-ξανασκαρφάλωσε επικράτησαν.
Ντάξει μωρέ, και τι έγινε δηλαδή; Πες πως μπήκαμε! Μήπως χρωστάμε σε κανέναν απολογισμό πεπραγμένων; Άσε που πάντα μ’ αρέσει ν’ αφήνω πίσω μου κάτι ανεκπλήρωτο σαν μια καλή δικαιολογία για μελλοντικό γυρισμό.
Στο δρόμο της επιστροφής για τ’ αυτοκίνητο, με ευνοϊκό άνεμο στα πανιά μας αυτή τη φορά, διανύουμε την απόσταση σε χρόνο dt. Σ’ αυτό βοηθάει και το σχετικό τροχαδάκι στο οποίο επιδιδόμαστε σε μια μάλλον απέλπιδα προσπάθεια να ζεσταθούμε.
Οι περισσότεροι ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Askja με αφετηρία το Myvatn, είτε επιστρέφουν αυθημερόν σ’ αυτό, είτε κατευθύνονται για διανυκτέρευση στο Egilsstadir και την ανατολική ακτή. Εμείς, επειδή δεν βιαζόμαστε, κι επειδή η ακατοίκητη και ανεξερεύνητη ενδοχώρα ασκεί πάνω μας μια ακατανίκητη γοητεία, έχουμε αποφασίσει να μείνουμε όσο γίνεται περισσότερο κοντά της καταλύοντας στην φάρμα Adalbol. Η εν λόγω φάρμα είναι η πιο μεσόγεια (δηλαδή η πιο "εσωτερική" και απομακρυσμένη από τις ακτές) ολόκληρης της Ισλανδίας. Τιμή δίκλινου 41 ευρώ. Ιδού και το σαίτ: http://www.simnet.is/samur/en_index.html
Η συνέχιση της διαδρομής μας για από την Askja για το Adalbol μέσω της F910 παρουσιάζει κι αυτή τις κατά τόπους δυσκολίες της (αμμώδη και βραχώδη περάσματα, μία ακόμη διάσχιση ποταμού) καμιά όμως τόσο σημαντική που να αξίζει τον κόπο να αναφερθεί. Ίσως πάλι να έχουμε πια εξοικειωθεί και να μην μασάμε.
Στην πορεία μας διασταυρωνόμαστε και μ’ ένα μικρό κομβόι ξένοιαστων καβαλάρηδων μοτοσικλετιστών. Αυτοί κι αν δεν μασάνε!
Στο Adalbol, εκτός από ζεστό ντους και ζεστά κρεβάτια, o Samur (ο ιδιοκτήτης) μας διαθέτει ως είθισται την κουζίνα του για την ετοιμασία του παραδοσιακού (πλέον!) βραδινού μας. Μα το σημαντικότερο, μας διαθέτει την πείρα του, προτείνοντάς μας διαδρομές για την επόμενη μέρα. Ο στόχος μας αυτή τη φορά είναι ... κινούμενος και γι αυτό εμπεριέχει και μεγάλο ποσοστό απροσδιοριστίας. Θα έχουμε άραγε την τύχη να συναντήσουμε αύριο κάποιον από τους σπάνιους τάρανδους της ανατολικής ισλανδικής ενδοχώρας;
Attachments
Last edited by a moderator:
