isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ
Στο πάνω αριστερό άκρο του χάρτη της Ισλανδίας, μια εξαδάκτυλη παλάμη απλώνεται προς τη Γροιλανδία σαν να θέλει να την αρπάξει. Είναι τα βορειοδυτικά φιορδ, η πιο απομονωμένη και αραιοκατοικημένη περιοχή του νησιού, εξαιρώντας βεβαίως την παντελώς ακατοίκητη κεντρική έρημο. Σε μια έκταση μεγάλη σαν την Πελοπόννησο ζούνε λιγότεροι από 8.000 άνθρωποι, διασκορπισμένοι σε μικρά ψαροχώρια και μεμονωμένες φάρμες.
66ος παράλληλος, λίγα μόλις χιλιόμετρα κάτω από τον αρκτικό κύκλο. Στο κατάστρωμα του «Μπαλντούρ», γερά αρματωμένη με ό,τι πιο ζεστό διαθέτω, παραμιλάω στα κύματα και στα θαλασσοπούλια. Βόρεια, βόρεια, ακόμα πιο βόρεια! Όχι δεν έχω τρελαθεί. Απλά μ’ έχει συνεπάρει η βουτηγμένη στην καταχνιά γοητεία της Ισλανδίας. Τα ημιτόνια του γκρίζου. Η μουντή ασάφεια της ομίχλης. Τα βρεγμένα δάχτυλα της βροχής. Ακόμα και η τραχιά της γλώσσα με κατακτάει σιγά σιγά, κι ας σκοντάφτω ακόμα σε κάθε συλλαβή. Στικ-κισ-χόλ-μουρ, το λιμάνι απ’ όπου αποπλεύσαμε. Μπρε-ι-ντα-φιορ-δούρ, ο κόλπος που διασχίζουμε. Βεστ-φιρ-δίρ, τα Δυτικά Φιόρδ, ο προορισμός μας, η πιο άγρια και απομονωμένη επαρχία της χώρας. Βεστφιρδίρ! Πανεύκολο.
Όπου κράτος κι εξουσία έχουν οι ξεσαλωμένοι άνεμοι
Δύσκολο ν’ αποκαλέσεις χωριό το μέρος όπου ξεμπαρκάρουμε. Ίσα μια αποβάθρα και μερικά κτίσματα στα πέριξ. Με τον Κώστα στο τιμόνι του νοικιασμένου τζιπ, τραβάμε δυτικά και σε λίγο αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε ψηλά μέσα στα νέφη. Στη θέση του συνοδηγού, ο Βαγγέλης έχει ανοίξει τον χάρτη και επιβλέπει την πορεία λαχταρώντας ανομολόγητα να έρθει γρήγορα η στιγμή της αλλαγής της βάρδιας στα ηνία του καθαρόαιμου τετρακίνητου.
- Άμα κουραστείς, πες μου να το πάρω εγώ.
- Άσε, μην ελπίζεις, είμαι ακμαιότατος.
Παρέα με την Καίτη στο πίσω κάθισμα μάταια πασχίζουμε να καταπνίξουμε τα γέλια μας. Ο Βαγγέλης καλόκαρδα γελάει πιο πολύ απ’ όλους.
- Ντάξει μωρέ, μια κουβέντα είπαμε μήπως και πιάσει!
Ωδή στο ανθρώπινο σθένος απέναντι στη μοναξιά.
Ο γκρεμός της γονιμότητας
Η ομίχλη σιγά σιγά διαλύεται ενώ κατεβαίνουμε κορδελωτά προς το Πατρεκφιορδούρ. Ήσυχα καθισμένο στην αμμώδη παραλία, ένα παροπλισμένο φαλαινοθηρικό καθρεφτίζει την αρχαία σκουριά του στα πρασινογάλαζα νερά του φιόρδ.
Πρόκειται για νορβηγικό σκαρί, εκατό σχεδόν ετών, που πάλεψε επί δεκαετίες με τα αρκτικά κύματα πριν εξοκείλει εδώ να πεθάνει ήσυχα, με μόνους μάρτυρες τα ξεβρασμένα φύκια και τους αραιούς περαστικούς ταξιδιώτες του καλοκαιριού. Μετά την επιβεβλημένη στάση για τον φόρο τιμής σκάνε και οι πρώτες δειλές ηλιαχτίδες. Ανάσταση! Κόλποι και κολπίσκοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, ένα νέο ορεινό πέρασμα μας οδηγεί και πάλι εν μέσω νεφών ώσπου …
Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Μια άδεια απεραντοσύνη άσπιλης λευκής άμμου που βρέχουν νερά σε ιριδίζοντα τροπικά χρώματα αποκαλύπτεται ως η τέλεια εκπλήρωση της φαντασίωσης και του πιο απαιτητικού ερημίτη κατασκηνωτή. Και τ’ όνομα αυτής: Μπρέινταβικ. Μια μικρή «λεπτομέρεια» ωστόσο τινάζει το όνειρο στον αέρα. Θαλάσσια θερμοκρασία τέσσερις βαθμοί κελσίου, κατάλληλη μόνο για κρυοπληξία. Μπρρρ! Άσε καλύτερα!
Μόλις φάνηκε ο φάρος του Μπιαργκτανγκάρ. Κάπου εδώ τερματίζει κι ο δρόμος. Ακουμπάμε πλέον στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, την άγρια Δύση της ηπείρου μας. Από δω, το μικρό δακτυλάκι της απλωμένης παλάμης της Ισλανδίας απέχει διακόσια ογδόντα επτά χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από τη Γροιλανδία - όσα περίπου μέτρα χωρίζουν αυτή τη στιγμή τα πόδια μας από τα αφρίζοντα κύματα από κάτω μας. Ίλιγγος.
Λάτραμπιαργκ σ’ ελεύθερη απόδοση σημαίνει κάτι σαν «γκρεμός της γονιμότητας». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη ονομασία για τα δεκατέσσερα χιλιόμετρα κάθετων βράχων που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής αγναντεύοντας ατάραχα το μανιασμένο πέλαγος. Εδώ συγκεντρώνονται για αναπαραγωγή, από αρχές Ιουνίου μέχρι αρχές Αυγούστου, εκατοντάδες χιλιάδες θαλασσοπούλια, συνδυάζοντας αχαλίνωτο σεξ και καλοκαιρινές διακοπές με άπαρτη θέα πάνω στον βόρειο Ατλαντικό. Αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές σ’ αυτήν την πουλοσύναξη είναι οι θαλάσσιοι παπαγάλοι - ή άλλως πώς θαλασσοψιττακοί, ή φρατερκούλες οι αρκτικές, ή απλά πούφιν (από την αγγλική ονομασία puffin) - τα πιο χαρακτηριστικά και χαριτωμένα πουλιά της Ισλανδίας.
Ντυμένα με μαύρη ρεντιγκότα πάνω σε λευκό πουκάμισο, και εξοπλισμένα με γαμψό πορτοκαλί ράμφος και ασορτί ποδαράκια-βατραχοπέδιλα μοιάζουν σαν να προέκυψαν από την ερωτική συνεύρεση κάποιας τρελαμένης πιγκουίνας με παπαγάλο του Αμαζονίου σε τουριστικό ταξίδι στην Ανταρκτική.
Προκειμένου να τα πλησιάσει, η Καίτη έχει ξαπλώσει στο γρασίδι, στο χείλος του γκρεμού, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και το μισό της σώμα έξω στο κενό λες και ετοιμάζεται για πτήση πάνω από τον Ατλαντικό. Ανάλογη στάση έχει πάρει και ο Κώστας, μη και του ξεφύγει κανένα πουλί αφωτογράφητο.
- Σε παρακαλώ, μη στέκεσαι τόσο άκρη, μου’ χει φύγει η ψυχή.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ο Βαγγέλης που στη θέα της αγαπημένης του σε στάση υποψήφιου αυτόχειρα νοιώθει το έμφραγμα να έρχεται, είναι λιγότερο συγκρατημένος.
- Τραβήξου γρήγορα πίσω γιατί θα πλακωθούμε. Δεν θα με πεθάνεις εμένα πριν την ώρα μου.
- Αμάν ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Ορίστε, τραβήχτηκα, ησύχασες τώρα;
Επί αιώνες τα πουφινάκια αποτέλεσαν πρώτης τάξεως πηγή διατροφής για την περιοχή, κάποτε μάλιστα ίσως και τη μόνη. Από τον Μεσαίωνα κιόλας οι Ισλανδοί συνήθιζαν να δένονται με σχοινιά και να κατεβαίνουν τον γκρεμό να μαζέψουν αυγά και να πιάσουν πουλιά. Υπολογίζεται ότι παλιότερα συλλέγονταν γύρω στα σαράντα χιλιάδες αυγά ετησίως καθώς και καμιά τριανταπενταριά χιλιάδες φτερωτά γεύματα. Εκατόμβη! Η πρακτική της αιώρησης βρήκε ωστόσο και μια άλλη ριψοκίνδυνη πλην σωτήρια εφαρμογή, όταν ένα αγγλικό πλοίο ναυάγησε στα ριζά του γκρεμού λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1946. Οι επιζώντες διασώθηκαν από τους αγρότες της περιοχής που κατέβηκαν μέχρι τη θάλασσα κρεμασμένοι σε σχοινιά και τους ανέβασαν έναν-έναν με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι ποια δοκιμασία ήταν άραγε η πιο τρομακτική για τους ναυτικούς: το ναυάγιο ή η διάσωση;
Το σπιτάκι στο λιβάδι
Μετά από ένα γερό πρωινό στο χόστελ του Μπιλντουνταλούρ όπου διανυκτερεύσαμε, ξεκινάμε ετοιμοπόλεμοι για νέες συγκινήσεις. Για την ώρα ο χωματόδρομος τρέχει δίπλα στη θάλασσα, κατά μήκος των μικρότερων φιόρδ που απαρτίζουν τον μεγάλο Αρναρφιορδούρ. Μια ακτογραμμή κανονική δαντέλα. Η θάλασσα εισχωρεί βαθειά ανάμεσα σε κάθετες πλαγιές ιλιγγιώδους ύψους ενώ η επιφάνεια είναι τόσο λεία που μοιάζει περασμένη με βερνίκι. Εδώ κι εκεί, μικροί καταρράκτες χύνονται από τις κορυφές, λεπτές ασημένιες κλωστές κρεμασμένες στο λαιμό των βουνών.
Η μετάβαση από το ένα φιορδ στο άλλο, όταν δεν γίνεται κατά μήκος της ακτής, συνεπάγεται εξ ορισμού παρατεταμένες κορδελωτές διαδρομές που σκαρφαλώνουν ασθμαίνοντας τα απόκρημνα βράχινα τείχη για να βουτήξουν ξανά φιδωτά προς τον επόμενο βάραθρο. Σε μια τέτοια ηρωική κάθοδο ξεπροβάλλουν ξαφνικά οι μεγαλοπρεπείς καταρράκτες του Ντινγιάντι, ίδια αέρινη κουρτίνα κρεμασμένη από τα βράχια.
Οι Ισλανδοί τους αποκαλούν και «νυφικό πέπλο», ονομασία καθόλου τυχαία αφού, σύμφωνα με την παράδοση, όποια κάπως μεγαλούτσικης ηλικίας ανύπαντρη κόρη έκανε εδώ το μπάνιο της γυμνή, θα έβρισκε, λέει, αυτομάτως τον γαμπρό των ονείρων της. Εφόσον βέβαια δεν τα τίναζε πρώτα από πνευμονία, θα πρόσθετα εγώ.
Μετά την επίσκεψη στους καταρράκτες σκαρφαλώνουμε και πάλι την πλαγιά, από τη βόρεια πλευρά του φιορδ αυτή τη φορά, για να διασχίσουμε τη χερσόνησο που οδηγεί στο Ντυραρφιορδούρ. Είναι η πιο ορεινή περιοχή των Βεστφιρδίρ, αποκαλούμενη και «ισλανδικές άλπεις» καθότι εδώ καταγράφεται ρεκόρ χιονοστιβάδων και κατολισθήσεων. Η διαδρομή διανθίζεται με συνεχείς στάσεις με οποιαδήποτε αφορμή: για φωτογράφιση, για πικ νικ, για τσιγάρο, για ξάπλα στο χορτάρι.
Με το που εντοπίζουμε το αποψινό μας κατάλυμα, ακαριαία βαφτίζεται απ’ όλους μας «το σπιτάκι στο λιβάδι». Είναι μια παλιά φάρμα που μετατράπηκε σε ξενώνα, χαμένη κάπου στη μοναξιά της ειδυλλιακής κοιλάδας του Κορπουνταλούρ.
Χτυπώντας την πόρτα μας περιμένει μια έκπληξη. Η ιδιοκτήτρια λείπει στην πόλη και μέχρι την επιστροφή της την αντικαθιστά στο πόστο της κάποιος … πελάτης. Ευγενέστατος, μας παραδίδει το κλειδί του δωματίου και μας ξεναγεί στο χώρο. Απλά πράγματα, και πολύ ισλανδικά. Η εμπιστοσύνη βασιλεύει και κανείς δεν δείχνει να σκέφτεται την πιθανότητα της κλοπής. Όσο για μας, ξεφορτώνουμε σακίδια και προμήθειες, και βουρ στην κουζίνα για μαγείρεμα. Μισή ώρα αργότερα απολαμβάνουμε μια υπέροχη μακαρονάδα με τόνο από τα χεράκια της Καίτης πίνοντας κόκκινο κρασί υπό τον ήχο μιας κατακλυσμιαίας βροχής. Άντε παιδιά, στην υγειά της Ισλανδίας!
Οι πιο ανυπόμονοι μπορούν να διαβάσουν τη συνέχεια του οδοιπορικού στα Βεστφιρδίρ στο λινκ: ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Οι πιο τεμπέληδες μπορούν να περιμένουν μέχρι να το ανεβάσω σε λίγες μέρες εδώ.
Όλοι μπορούν στο μεταξύ να δούνε 90 φωτογραφίες σε προβολή slide show στο λινκ: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Αν πάλι είστε
Στο πάνω αριστερό άκρο του χάρτη της Ισλανδίας, μια εξαδάκτυλη παλάμη απλώνεται προς τη Γροιλανδία σαν να θέλει να την αρπάξει. Είναι τα βορειοδυτικά φιορδ, η πιο απομονωμένη και αραιοκατοικημένη περιοχή του νησιού, εξαιρώντας βεβαίως την παντελώς ακατοίκητη κεντρική έρημο. Σε μια έκταση μεγάλη σαν την Πελοπόννησο ζούνε λιγότεροι από 8.000 άνθρωποι, διασκορπισμένοι σε μικρά ψαροχώρια και μεμονωμένες φάρμες.
66ος παράλληλος, λίγα μόλις χιλιόμετρα κάτω από τον αρκτικό κύκλο. Στο κατάστρωμα του «Μπαλντούρ», γερά αρματωμένη με ό,τι πιο ζεστό διαθέτω, παραμιλάω στα κύματα και στα θαλασσοπούλια. Βόρεια, βόρεια, ακόμα πιο βόρεια! Όχι δεν έχω τρελαθεί. Απλά μ’ έχει συνεπάρει η βουτηγμένη στην καταχνιά γοητεία της Ισλανδίας. Τα ημιτόνια του γκρίζου. Η μουντή ασάφεια της ομίχλης. Τα βρεγμένα δάχτυλα της βροχής. Ακόμα και η τραχιά της γλώσσα με κατακτάει σιγά σιγά, κι ας σκοντάφτω ακόμα σε κάθε συλλαβή. Στικ-κισ-χόλ-μουρ, το λιμάνι απ’ όπου αποπλεύσαμε. Μπρε-ι-ντα-φιορ-δούρ, ο κόλπος που διασχίζουμε. Βεστ-φιρ-δίρ, τα Δυτικά Φιόρδ, ο προορισμός μας, η πιο άγρια και απομονωμένη επαρχία της χώρας. Βεστφιρδίρ! Πανεύκολο.
Όπου κράτος κι εξουσία έχουν οι ξεσαλωμένοι άνεμοι
Δύσκολο ν’ αποκαλέσεις χωριό το μέρος όπου ξεμπαρκάρουμε. Ίσα μια αποβάθρα και μερικά κτίσματα στα πέριξ. Με τον Κώστα στο τιμόνι του νοικιασμένου τζιπ, τραβάμε δυτικά και σε λίγο αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε ψηλά μέσα στα νέφη. Στη θέση του συνοδηγού, ο Βαγγέλης έχει ανοίξει τον χάρτη και επιβλέπει την πορεία λαχταρώντας ανομολόγητα να έρθει γρήγορα η στιγμή της αλλαγής της βάρδιας στα ηνία του καθαρόαιμου τετρακίνητου.
- Άμα κουραστείς, πες μου να το πάρω εγώ.
- Άσε, μην ελπίζεις, είμαι ακμαιότατος.
Παρέα με την Καίτη στο πίσω κάθισμα μάταια πασχίζουμε να καταπνίξουμε τα γέλια μας. Ο Βαγγέλης καλόκαρδα γελάει πιο πολύ απ’ όλους.
- Ντάξει μωρέ, μια κουβέντα είπαμε μήπως και πιάσει!
Ωδή στο ανθρώπινο σθένος απέναντι στη μοναξιά.
Ο γκρεμός της γονιμότητας
Η ομίχλη σιγά σιγά διαλύεται ενώ κατεβαίνουμε κορδελωτά προς το Πατρεκφιορδούρ. Ήσυχα καθισμένο στην αμμώδη παραλία, ένα παροπλισμένο φαλαινοθηρικό καθρεφτίζει την αρχαία σκουριά του στα πρασινογάλαζα νερά του φιόρδ.
Πρόκειται για νορβηγικό σκαρί, εκατό σχεδόν ετών, που πάλεψε επί δεκαετίες με τα αρκτικά κύματα πριν εξοκείλει εδώ να πεθάνει ήσυχα, με μόνους μάρτυρες τα ξεβρασμένα φύκια και τους αραιούς περαστικούς ταξιδιώτες του καλοκαιριού. Μετά την επιβεβλημένη στάση για τον φόρο τιμής σκάνε και οι πρώτες δειλές ηλιαχτίδες. Ανάσταση! Κόλποι και κολπίσκοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, ένα νέο ορεινό πέρασμα μας οδηγεί και πάλι εν μέσω νεφών ώσπου …
Δεν πιστεύω στα μάτια μου! Μια άδεια απεραντοσύνη άσπιλης λευκής άμμου που βρέχουν νερά σε ιριδίζοντα τροπικά χρώματα αποκαλύπτεται ως η τέλεια εκπλήρωση της φαντασίωσης και του πιο απαιτητικού ερημίτη κατασκηνωτή. Και τ’ όνομα αυτής: Μπρέινταβικ. Μια μικρή «λεπτομέρεια» ωστόσο τινάζει το όνειρο στον αέρα. Θαλάσσια θερμοκρασία τέσσερις βαθμοί κελσίου, κατάλληλη μόνο για κρυοπληξία. Μπρρρ! Άσε καλύτερα!
Μόλις φάνηκε ο φάρος του Μπιαργκτανγκάρ. Κάπου εδώ τερματίζει κι ο δρόμος. Ακουμπάμε πλέον στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, την άγρια Δύση της ηπείρου μας. Από δω, το μικρό δακτυλάκι της απλωμένης παλάμης της Ισλανδίας απέχει διακόσια ογδόντα επτά χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή από τη Γροιλανδία - όσα περίπου μέτρα χωρίζουν αυτή τη στιγμή τα πόδια μας από τα αφρίζοντα κύματα από κάτω μας. Ίλιγγος.
Λάτραμπιαργκ σ’ ελεύθερη απόδοση σημαίνει κάτι σαν «γκρεμός της γονιμότητας». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχη ονομασία για τα δεκατέσσερα χιλιόμετρα κάθετων βράχων που εκτείνονται κατά μήκος της ακτής αγναντεύοντας ατάραχα το μανιασμένο πέλαγος. Εδώ συγκεντρώνονται για αναπαραγωγή, από αρχές Ιουνίου μέχρι αρχές Αυγούστου, εκατοντάδες χιλιάδες θαλασσοπούλια, συνδυάζοντας αχαλίνωτο σεξ και καλοκαιρινές διακοπές με άπαρτη θέα πάνω στον βόρειο Ατλαντικό. Αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές σ’ αυτήν την πουλοσύναξη είναι οι θαλάσσιοι παπαγάλοι - ή άλλως πώς θαλασσοψιττακοί, ή φρατερκούλες οι αρκτικές, ή απλά πούφιν (από την αγγλική ονομασία puffin) - τα πιο χαρακτηριστικά και χαριτωμένα πουλιά της Ισλανδίας.
Ντυμένα με μαύρη ρεντιγκότα πάνω σε λευκό πουκάμισο, και εξοπλισμένα με γαμψό πορτοκαλί ράμφος και ασορτί ποδαράκια-βατραχοπέδιλα μοιάζουν σαν να προέκυψαν από την ερωτική συνεύρεση κάποιας τρελαμένης πιγκουίνας με παπαγάλο του Αμαζονίου σε τουριστικό ταξίδι στην Ανταρκτική.
Προκειμένου να τα πλησιάσει, η Καίτη έχει ξαπλώσει στο γρασίδι, στο χείλος του γκρεμού, με τα χέρια απλωμένα μπροστά και το μισό της σώμα έξω στο κενό λες και ετοιμάζεται για πτήση πάνω από τον Ατλαντικό. Ανάλογη στάση έχει πάρει και ο Κώστας, μη και του ξεφύγει κανένα πουλί αφωτογράφητο.
- Σε παρακαλώ, μη στέκεσαι τόσο άκρη, μου’ χει φύγει η ψυχή.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ο Βαγγέλης που στη θέα της αγαπημένης του σε στάση υποψήφιου αυτόχειρα νοιώθει το έμφραγμα να έρχεται, είναι λιγότερο συγκρατημένος.
- Τραβήξου γρήγορα πίσω γιατί θα πλακωθούμε. Δεν θα με πεθάνεις εμένα πριν την ώρα μου.
- Αμάν ρε παιδάκι μου, πως κάνεις έτσι; Ορίστε, τραβήχτηκα, ησύχασες τώρα;
Επί αιώνες τα πουφινάκια αποτέλεσαν πρώτης τάξεως πηγή διατροφής για την περιοχή, κάποτε μάλιστα ίσως και τη μόνη. Από τον Μεσαίωνα κιόλας οι Ισλανδοί συνήθιζαν να δένονται με σχοινιά και να κατεβαίνουν τον γκρεμό να μαζέψουν αυγά και να πιάσουν πουλιά. Υπολογίζεται ότι παλιότερα συλλέγονταν γύρω στα σαράντα χιλιάδες αυγά ετησίως καθώς και καμιά τριανταπενταριά χιλιάδες φτερωτά γεύματα. Εκατόμβη! Η πρακτική της αιώρησης βρήκε ωστόσο και μια άλλη ριψοκίνδυνη πλην σωτήρια εφαρμογή, όταν ένα αγγλικό πλοίο ναυάγησε στα ριζά του γκρεμού λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1946. Οι επιζώντες διασώθηκαν από τους αγρότες της περιοχής που κατέβηκαν μέχρι τη θάλασσα κρεμασμένοι σε σχοινιά και τους ανέβασαν έναν-έναν με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ τώρα αναρωτιέμαι ποια δοκιμασία ήταν άραγε η πιο τρομακτική για τους ναυτικούς: το ναυάγιο ή η διάσωση;
Το σπιτάκι στο λιβάδι
Μετά από ένα γερό πρωινό στο χόστελ του Μπιλντουνταλούρ όπου διανυκτερεύσαμε, ξεκινάμε ετοιμοπόλεμοι για νέες συγκινήσεις. Για την ώρα ο χωματόδρομος τρέχει δίπλα στη θάλασσα, κατά μήκος των μικρότερων φιόρδ που απαρτίζουν τον μεγάλο Αρναρφιορδούρ. Μια ακτογραμμή κανονική δαντέλα. Η θάλασσα εισχωρεί βαθειά ανάμεσα σε κάθετες πλαγιές ιλιγγιώδους ύψους ενώ η επιφάνεια είναι τόσο λεία που μοιάζει περασμένη με βερνίκι. Εδώ κι εκεί, μικροί καταρράκτες χύνονται από τις κορυφές, λεπτές ασημένιες κλωστές κρεμασμένες στο λαιμό των βουνών.
Η μετάβαση από το ένα φιορδ στο άλλο, όταν δεν γίνεται κατά μήκος της ακτής, συνεπάγεται εξ ορισμού παρατεταμένες κορδελωτές διαδρομές που σκαρφαλώνουν ασθμαίνοντας τα απόκρημνα βράχινα τείχη για να βουτήξουν ξανά φιδωτά προς τον επόμενο βάραθρο. Σε μια τέτοια ηρωική κάθοδο ξεπροβάλλουν ξαφνικά οι μεγαλοπρεπείς καταρράκτες του Ντινγιάντι, ίδια αέρινη κουρτίνα κρεμασμένη από τα βράχια.
Οι Ισλανδοί τους αποκαλούν και «νυφικό πέπλο», ονομασία καθόλου τυχαία αφού, σύμφωνα με την παράδοση, όποια κάπως μεγαλούτσικης ηλικίας ανύπαντρη κόρη έκανε εδώ το μπάνιο της γυμνή, θα έβρισκε, λέει, αυτομάτως τον γαμπρό των ονείρων της. Εφόσον βέβαια δεν τα τίναζε πρώτα από πνευμονία, θα πρόσθετα εγώ.
Μετά την επίσκεψη στους καταρράκτες σκαρφαλώνουμε και πάλι την πλαγιά, από τη βόρεια πλευρά του φιορδ αυτή τη φορά, για να διασχίσουμε τη χερσόνησο που οδηγεί στο Ντυραρφιορδούρ. Είναι η πιο ορεινή περιοχή των Βεστφιρδίρ, αποκαλούμενη και «ισλανδικές άλπεις» καθότι εδώ καταγράφεται ρεκόρ χιονοστιβάδων και κατολισθήσεων. Η διαδρομή διανθίζεται με συνεχείς στάσεις με οποιαδήποτε αφορμή: για φωτογράφιση, για πικ νικ, για τσιγάρο, για ξάπλα στο χορτάρι.
Με το που εντοπίζουμε το αποψινό μας κατάλυμα, ακαριαία βαφτίζεται απ’ όλους μας «το σπιτάκι στο λιβάδι». Είναι μια παλιά φάρμα που μετατράπηκε σε ξενώνα, χαμένη κάπου στη μοναξιά της ειδυλλιακής κοιλάδας του Κορπουνταλούρ.
Χτυπώντας την πόρτα μας περιμένει μια έκπληξη. Η ιδιοκτήτρια λείπει στην πόλη και μέχρι την επιστροφή της την αντικαθιστά στο πόστο της κάποιος … πελάτης. Ευγενέστατος, μας παραδίδει το κλειδί του δωματίου και μας ξεναγεί στο χώρο. Απλά πράγματα, και πολύ ισλανδικά. Η εμπιστοσύνη βασιλεύει και κανείς δεν δείχνει να σκέφτεται την πιθανότητα της κλοπής. Όσο για μας, ξεφορτώνουμε σακίδια και προμήθειες, και βουρ στην κουζίνα για μαγείρεμα. Μισή ώρα αργότερα απολαμβάνουμε μια υπέροχη μακαρονάδα με τόνο από τα χεράκια της Καίτης πίνοντας κόκκινο κρασί υπό τον ήχο μιας κατακλυσμιαίας βροχής. Άντε παιδιά, στην υγειά της Ισλανδίας!
Οι πιο ανυπόμονοι μπορούν να διαβάσουν τη συνέχεια του οδοιπορικού στα Βεστφιρδίρ στο λινκ: ΙΣΛΑΝΔΙΑ 1 - ΒΕΣΤΦΙΡΔΙΡ, Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Οι πιο τεμπέληδες μπορούν να περιμένουν μέχρι να το ανεβάσω σε λίγες μέρες εδώ.
Όλοι μπορούν στο μεταξύ να δούνε 90 φωτογραφίες σε προβολή slide show στο λινκ: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Αν πάλι είστε
Attachments
Last edited by a moderator:
