isabelle
Member
- Μηνύματα
- 908
- Likes
- 4.238
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Στου Vatnajokull την ράχη
Πού είχαμε μείνει; Κάπου τριάμισι χρονάκια πίσω, λέει το ημερολόγιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, ντάξει;
Σαν να μην πέρασε λοιπόν ούτε μια μέρα από τότε, νάμαστε πάλι εδώ, καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα ανατολικά από το Hofn έτοιμοι για την ανάβαση προς την παγωμένη ράχη του Vatnajokul από τον περίφημο F985.
Κι επειδή ήδη σας βλέπω να χαμογελάτε ξέχειλοι υπεροψίας στη θέα του στρωτού και φαρδιού στην εκκίνησή του χωματόδρομου, και διαβάζω επίσης τις πολύ χαρακτηριστικές του εξυπνακισμού της φυλής μας, σκέψεις όπως «σιγά τα δύσκολα, κάτι τέτοια εμείς τα μασάμε μ’ ένα κοινό συμβατικό», θα σας το πω σε όσο πιο απλά ελληνικά μπορώ: Χωρίς 4χ4, just forget it guys!
Αν και μόνο δεκαέξι χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα μισά και βάλε διατρέχονται σε σχεδόν ομαλές συνθήκες, ο εν λόγω F985 είναι μακράν ο χειρότερος δρόμος που οδηγήσαμε σε όλη την Ισλανδία - και όπως ήδη γνωρίζετε δεν αφήσαμε και πολλούς απάτητους. Το δε δράμα είναι ότι αν παρασυρθείς από την αρχική ευκολία, ξεκινήσεις να τον ανεβαίνεις και στην πορεία δεις ότι τελικά δεν σε παίρνει, είναι πλέον αργά για δάκρυα, και – κυρίως - για μεταβολή. Λάσπες, πάγοι, περάσματα με βράχια, και πάνω απ’ όλα κλειστές στροφές με απελπιστικά απότομη κλίση (μιλάμε για, σχεδόν ανάσκελη οδήγηση και σκαρφάλωμα περίπου στα τυφλά), συνθέτουν την απόλυτη οφ ρόουντ οδήγηση ή τον απόλυτο εφιάλτη, ανάλογα την οπτική του καθενός.
Θυμάστε τα ποτάμια στην κεντρική Ισλανδία, όπου μετά το πρώτο πέρασμα και το σχετικό ξεψάρωμα, επαναλαμβάναμε το νουμεράκι και δυο και τρεις φορές χάριν φωτογράφησης και ξεχαρμανιάσματος της παιδικής ψυχής των αντρών της παρέας; Ε, εδώ ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο. Τουτέστιν με το πού ξεκίνησε αυτή η κολασμένη ανάβαση, μας έφυγε η μαγκιά και από τότε αγνοείται η τύχη της. Οπότε μην περιμένετε να δείτε φωτό με το τζιπ να εφορμά με τη μύτη ανασηκωμένη σαν αντιαεροπορικός πύραυλος έτοιμος για εκτόξευση ή γερμένο στις στροφές, ένα κλικ πριν πέσει στην κενή αγκαλιά των γκρεμών, γιατί απλά δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα στάσης στα επίμαχα σημεία.
Κατά τα άλλα, πάρτε μερικές φωτό από τα ήπια σημεία της διαδρομής, έτσι για την ιστορία.
Όσο για τον ίδιο τον Vatnajokull, τι να πει κανείς… Με μια επιφάνεια αντίστοιχη με αυτήν της Κρήτης, είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας της ηπειρωτικής Ευρώπης, τόσο σε εμβαδόν όσο και σε όγκο, με μέσο πάχος πάγου τα τετρακόσια μέτρα, που φτάνει κατά τόπους ακόμα και το ένα χιλιόμετρο. Ήτοι, η αδυναμία της (όποιας) φωτογραφικής να αποδώσει τέτοια μεγέθη είναι δεδομένη. Σαν να θες να χωρέσεις το πέλαγος σ’ ένα ποτήρι.
Μα είναι κι άλλα, σημαντικότερα, που κι αυτά επίσης δεν γίνεται να καταγραφούν: Το τι συμβαίνει κάτω από τον πάγο!
Όπως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, έτσι και στην Ισλανδία δεν υφίσταται πάγος δίχως πύρινο αναβρασμό από κάτω – το ’χουμε ξαναπεί. Έτσι, εν προκειμένω, οι θηριώδους πάχους πάγοι του Vatnajokull δεν είναι στην ουσία παρά μια επισφαλή κουβέρτα που απειλούν να αποτινάξουν ανά πάσα στιγμή τα κοιμώμενα από κάτω ηφαίστεια Bárðarbunga και Grímsvötn.
Και μην παραπλανηθεί κανείς από τη λέξη «κοιμώμενα» γιατί εδώ μιλάμε για ηφαίστεια με πολύ, μα πάρα πολύ, ταραγμένο ύπνο. Το τι απειλητικά σκιρτήματα, τινάγματα, αναστεναγμοί και μουγκρητά καταγράφονται κατά καιρούς από τις αρμόδιες ισλανδικές υπηρεσίες, καλύτερα ας το παραβλέψουμε για την ώρα, μη χάσουμε στο μεταξύ τον δικό μας ύπνο - ειδικότερα εν όψει του τι θα συμβεί (όχι μόνο στην Ισλανδία αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο) έτσι και ξυπνήσουν για τα καλά τα εκρηκτικά ένστικτα αυτών των γιγάντων.Όπως συνέβη για παράδειγμα το 1783 στο Laki… Αλλά ας μην προτρέχουμε, αυτά θα τα πούμε κατά την επίσκεψή μας εκεί.
Όσο για την αίσθηση του τι σημαίνει να βρίσκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον Vatnajokull, και ν’ αγγίζεις το παγωμένο του πρόσωπο, γνωρίζοντας ότι δεν είναι παρά μια μάσκα πίσω από την οποία κρύβεται μια τεράστια πυρακτωμένη καρδιά, τι να πεις που να μην είναι λίγο και παράταιρο; Γιαυτό καλύτερα απ΄ όλα η σιωπή.
Η διαμονή μας το ίδιο βράδυ στο απομονωμένο χοστελάκι στο Vagnsstadir http://www.hostel.is/Hostels/Vagnsstadir/ αποδείχτηκε σοφή επιλογή σε σχέση με το αντίστοιχο στο πολυσύχναστο και τουριστικό Hofn.
Η τοποθεσία του σε αγροτικό, σχεδόν βουκολικό περιβάλλον προσφέρεται για γαλήνη και ξεκούραση, χώρια που απέχει μόλις 28 χιλιόμετρα από το επόμενο αντικείμενο του πόθου μας.
Τι πάει να πει «ποιο είναι αυτό»; Ένα είναι το Jokulsarlon!
Πού είχαμε μείνει; Κάπου τριάμισι χρονάκια πίσω, λέει το ημερολόγιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, ντάξει;
Σαν να μην πέρασε λοιπόν ούτε μια μέρα από τότε, νάμαστε πάλι εδώ, καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα ανατολικά από το Hofn έτοιμοι για την ανάβαση προς την παγωμένη ράχη του Vatnajokul από τον περίφημο F985.
Κι επειδή ήδη σας βλέπω να χαμογελάτε ξέχειλοι υπεροψίας στη θέα του στρωτού και φαρδιού στην εκκίνησή του χωματόδρομου, και διαβάζω επίσης τις πολύ χαρακτηριστικές του εξυπνακισμού της φυλής μας, σκέψεις όπως «σιγά τα δύσκολα, κάτι τέτοια εμείς τα μασάμε μ’ ένα κοινό συμβατικό», θα σας το πω σε όσο πιο απλά ελληνικά μπορώ: Χωρίς 4χ4, just forget it guys!
Αν και μόνο δεκαέξι χιλιόμετρα, εκ των οποίων τα μισά και βάλε διατρέχονται σε σχεδόν ομαλές συνθήκες, ο εν λόγω F985 είναι μακράν ο χειρότερος δρόμος που οδηγήσαμε σε όλη την Ισλανδία - και όπως ήδη γνωρίζετε δεν αφήσαμε και πολλούς απάτητους. Το δε δράμα είναι ότι αν παρασυρθείς από την αρχική ευκολία, ξεκινήσεις να τον ανεβαίνεις και στην πορεία δεις ότι τελικά δεν σε παίρνει, είναι πλέον αργά για δάκρυα, και – κυρίως - για μεταβολή. Λάσπες, πάγοι, περάσματα με βράχια, και πάνω απ’ όλα κλειστές στροφές με απελπιστικά απότομη κλίση (μιλάμε για, σχεδόν ανάσκελη οδήγηση και σκαρφάλωμα περίπου στα τυφλά), συνθέτουν την απόλυτη οφ ρόουντ οδήγηση ή τον απόλυτο εφιάλτη, ανάλογα την οπτική του καθενός.
Θυμάστε τα ποτάμια στην κεντρική Ισλανδία, όπου μετά το πρώτο πέρασμα και το σχετικό ξεψάρωμα, επαναλαμβάναμε το νουμεράκι και δυο και τρεις φορές χάριν φωτογράφησης και ξεχαρμανιάσματος της παιδικής ψυχής των αντρών της παρέας; Ε, εδώ ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο. Τουτέστιν με το πού ξεκίνησε αυτή η κολασμένη ανάβαση, μας έφυγε η μαγκιά και από τότε αγνοείται η τύχη της. Οπότε μην περιμένετε να δείτε φωτό με το τζιπ να εφορμά με τη μύτη ανασηκωμένη σαν αντιαεροπορικός πύραυλος έτοιμος για εκτόξευση ή γερμένο στις στροφές, ένα κλικ πριν πέσει στην κενή αγκαλιά των γκρεμών, γιατί απλά δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα στάσης στα επίμαχα σημεία.
Κατά τα άλλα, πάρτε μερικές φωτό από τα ήπια σημεία της διαδρομής, έτσι για την ιστορία.
Όσο για τον ίδιο τον Vatnajokull, τι να πει κανείς… Με μια επιφάνεια αντίστοιχη με αυτήν της Κρήτης, είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας της ηπειρωτικής Ευρώπης, τόσο σε εμβαδόν όσο και σε όγκο, με μέσο πάχος πάγου τα τετρακόσια μέτρα, που φτάνει κατά τόπους ακόμα και το ένα χιλιόμετρο. Ήτοι, η αδυναμία της (όποιας) φωτογραφικής να αποδώσει τέτοια μεγέθη είναι δεδομένη. Σαν να θες να χωρέσεις το πέλαγος σ’ ένα ποτήρι.
Μα είναι κι άλλα, σημαντικότερα, που κι αυτά επίσης δεν γίνεται να καταγραφούν: Το τι συμβαίνει κάτω από τον πάγο!
Όπως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, έτσι και στην Ισλανδία δεν υφίσταται πάγος δίχως πύρινο αναβρασμό από κάτω – το ’χουμε ξαναπεί. Έτσι, εν προκειμένω, οι θηριώδους πάχους πάγοι του Vatnajokull δεν είναι στην ουσία παρά μια επισφαλή κουβέρτα που απειλούν να αποτινάξουν ανά πάσα στιγμή τα κοιμώμενα από κάτω ηφαίστεια Bárðarbunga και Grímsvötn.
Και μην παραπλανηθεί κανείς από τη λέξη «κοιμώμενα» γιατί εδώ μιλάμε για ηφαίστεια με πολύ, μα πάρα πολύ, ταραγμένο ύπνο. Το τι απειλητικά σκιρτήματα, τινάγματα, αναστεναγμοί και μουγκρητά καταγράφονται κατά καιρούς από τις αρμόδιες ισλανδικές υπηρεσίες, καλύτερα ας το παραβλέψουμε για την ώρα, μη χάσουμε στο μεταξύ τον δικό μας ύπνο - ειδικότερα εν όψει του τι θα συμβεί (όχι μόνο στην Ισλανδία αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, ίσως και στον κόσμο) έτσι και ξυπνήσουν για τα καλά τα εκρηκτικά ένστικτα αυτών των γιγάντων.Όπως συνέβη για παράδειγμα το 1783 στο Laki… Αλλά ας μην προτρέχουμε, αυτά θα τα πούμε κατά την επίσκεψή μας εκεί.
Όσο για την αίσθηση του τι σημαίνει να βρίσκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον Vatnajokull, και ν’ αγγίζεις το παγωμένο του πρόσωπο, γνωρίζοντας ότι δεν είναι παρά μια μάσκα πίσω από την οποία κρύβεται μια τεράστια πυρακτωμένη καρδιά, τι να πεις που να μην είναι λίγο και παράταιρο; Γιαυτό καλύτερα απ΄ όλα η σιωπή.
Η διαμονή μας το ίδιο βράδυ στο απομονωμένο χοστελάκι στο Vagnsstadir http://www.hostel.is/Hostels/Vagnsstadir/ αποδείχτηκε σοφή επιλογή σε σχέση με το αντίστοιχο στο πολυσύχναστο και τουριστικό Hofn.
Η τοποθεσία του σε αγροτικό, σχεδόν βουκολικό περιβάλλον προσφέρεται για γαλήνη και ξεκούραση, χώρια που απέχει μόλις 28 χιλιόμετρα από το επόμενο αντικείμενο του πόθου μας.
Τι πάει να πει «ποιο είναι αυτό»; Ένα είναι το Jokulsarlon!
Attachments
Last edited by a moderator:
