isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Γνωστό και ως «πρωτεύουσα» της Ισλανδίας στην παρατήρηση φαλαινών, το λιμανάκι του Husavik, καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Akureyri, μπορεί να καυχιέται για τη συγκέντρωση δώδεκα διαφορετικών ειδών θαλάσσιων κητών στα νερά του κόλπου του. Από την πιο συνηθισμένη ρυγχοφάλαινα μέχρι τη σπάνια γαλάζια, χωρίς να αποκλείονται οι ευκαιριακές όρκες και άλλες ανάλογες συναρπαστικές συναντήσεις. Με τέτοιες πληροφορίες, περιττό να πω ότι ξεκινάμε από το Akureyri με μεγάλες προσδοκίες εν όψει της προβλεπόμενης βόλτας με καϊκι για whale-watching.
Λίγα λόγια περί της φαλαινοθηρίας
Έχω πει σε προηγούμενη ευκαιρία για το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο ευαισθητοποίησης των Ισλανδών στα περιβαλλοντικά ζητήματα, στο ζήτημα ωστόσο της προστασίας των φαλαινών παρατηρείται ιστορικά μία κάποια αμφιθυμία. Πιο συγκεκριμένα, ενώ το 1915 το ισλανδικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο απόλυτης απαγόρευσης κάθε κυνηγετικής δραστηριότητας σε βάρος αυτών των υπέροχων θαλάσσιων θηλαστικών, το μέτρο αυτό άρθηκε το 1948. Τα επόμενα τριάντα επτά χρόνια, δηλαδή μέχρι το 1985, οπότε και επιβλήθηκε προσωρινό μορατόριουμ στο κυνήγι της φάλαινας κάτω από την πίεση διεθνών οργανώσεων προστασίας του περιβάλλοντος, οι Ισλανδοί ανέπτυξαν αξιοσημείωτη φαλαινοθηρική δραστηριότητα. Μπορεί ο μέσος όρος των διακοσίων σφαγιασθέντων κητών ετησίως για κείνη την περίοδο ν’ ακούγεται μικρός, δεν είναι ωστόσο καθόλου αμελητέος για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας.
Από το 1985 μέχρι τις μέρες μας η ισλανδική πολιτική στον τομέα της φαλαινοθηρίας χαρακτηρίζεται από μια συνεχή αμφιταλάντευση και προσπάθεια εξισορρόπησης ανάμεσα στην αυξανόμενη διεθνή απαίτηση για την πλήρη απαγόρευσή της και την πίεση των εγχώριων αλιευτικών κύκλων που πασχίζουν ποικιλοτρόπως για την επαναφορά του ελεύθερου κυνηγιού. Οι τελευταίοι κέρδισαν πόντους το 2003, όταν για πρώτη φορά μετά από δυο σχεδόν δεκαετίες το Υπουργείο Αλιείας επέτρεψε τη θήρα 38 φαλαινών Minkeγια λόγους «επιστημονικής έρευνας», ενώ στις 17 Οκτωβρίου 2006 η ισλανδική κυβέρνηση προχώρησε ένα βήμα παραπέρα θεσμοθετώντας το «λελογισμένο» κυνήγι για εμπορική εκμετάλλευση, με όριο τις 39 φάλαινες ετησίως. Εξ όσων γνωρίζω, η πολιτική αυτή ισχύει και σήμερα, κατατάσσοντας την Ισλανδία, μαζί με τη Νορβηγία, τη Δανία, την Ρωσία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, μεταξύ των ελάχιστων κρατών του πλανήτη που συνεχίζουν την φαλαινοθηρία.
Husavik
Πώς χαρακτήρισα το Akureyri κατά την βόλτα μας την προηγούμενη μέρα; Κουκλίστικο; Ε λοιπόν, φτάνοντας στο Husavikσυνειδητοποιώ αμέσως ότι μάλλον βιάστηκα, γιατί τι επίθετο θα βρω τώρα για να περιγράψω αυτό το χάρμα οφθαλμών που αποκαλύπτεται μπροστά μου; Δείτε.
Όσο περιορισμένο σε έκταση είναι το Husavik - μόλις 2500 τυχεροί κατοικούν τα πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια με την άπαρτη θέα πάνω στον ήρεμο κόλπο του Skjalfandiκαι τη χιονισμένη οροσειρά που τον περικλείει – άλλο τόσο απλωμένη στο χρόνο είναι η ιστορία του. Για την ακρίβεια, εδώ καταγράφεται η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση εποίκων στην Ισλανδία. Βέβαια, η τιμή αυτή απονέμεται συνήθως στο Ρέικιαβικ και στον Ινγκολφούρ Άρναρσον, πλην όμως αυτό προφανώς οφείλεται στο καλύτερο μάρκετινγκ που διαθέτουν οι εν λόγω – αλλιώς δεν εξηγείται. Διότι, κατά τα λοιπά, η ιστορική πραγματικότητα είναι άλλη και έχει ως έξης:
Η ανθρωπότητα διένυε το χριστιανικό έτος 850 όταν κάποιος Βίκινγκ ονόματι Γκάρνταρ Σβάβαρσον, ορμώμενος από τα σουηδικά παράλια, αντί να τραβήξει νότια όπως συνηθίζουν οι σημερινοί απόγονοί του και ν’ ανακαλύψει πριν απ’ αυτούς τη Μεσόγειο και τη Ρόδο, έβαλε πλώρη βόρεια ν’ αναζητήσει τη μυθική Thula, ή αλλιώς Χώρα του Χιονιού. Τώρα γιατί με τόσο χιόνι στη Σουηδία το’ χε καημό να ψάξει και γι άλλο, θα σας γελάσω. Γεγονός πάντως είναι ότι έφτασε κάποια στιγμή στην (αβάφτιστη τότε) Ισλανδία, έκανε πρώτα μια στάση στη νότια ακτή, στο Hornafjordurκαι στη συνέχεια ξεμπάρκαρε στον κόλπο του Skjalfandi όπου έστησε έναν καταυλισμό που ονόμασε Husavik. Αφού λοιπόν ξεχειμώνιασε, φαίνεται πως τον έπιασε νοσταλγία για τα πάτρια, κι έτσι με την έλευση της άνοιξης αποφάσισε να πάρει το κύμα της επιστροφής. Όχι όμως πριν κατοχυρώσει το νησί στ’ όνομά του. Κυριολεκτικά. Και τ' όνομα αυτού Γκαρνταρσχολμούρ, δηλαδή το νησί του Γκάρνταρ.
Και καθώς ως γνωστόν ατομική ιδιοκτησία χωρίς αστυνόμευση δεν αντέχει στο χρόνο, φρόντισε ν’ αφήσει πίσω του μερικούς από τους σκλάβους του να το παίξουν σεκιούριτι μέχρι να γυρίσει. (Κάτι μου λέει ότι δεν ζητήθηκε η σύμφωνη γνώμη τους). Όπως και να’ χει, η ουσία είναι ότι τελικά ο Γκαρνταρ δεν γύρισε ποτέ στο νησί «του», κι έτσι θέλοντας και μη, οι σκλάβοι ξέμειναν οριστικά εκεί, αποκομμένοι δια παντός από τον υπόλοιπο κόσμο, οπότε και έστησαν την πρώτη μόνιμη ανθρώπινη κοινότητα στην Ισλανδία.
Εδώ φάλαινα, εκεί φάλαινα, που είναι τελικά η φαλαίνα;
Με τα εισιτήρια του whalewatchingστο χέρι, χαζεύω για πολλοστή φορά τις σχετικές αφίσες των πρακτορείων.
Ε, να μην γυρίσουμε κι εμείς με μία ανάλογη φωτογραφία;
Άντε έστω και με μία όπως αυτή:
Έμπλεη ενθουσιασμού φαντάζομαι ήδη ουρές και πίδακες να ξεπηδάνε εδώ κι εκεί και κοπάδια από όρκες να δίνουν σάλτα έξω από το νερό. Ο Ζυρ έχει λιγότερο αισιόδοξη άποψη, περίπου μαύρη για την ακρίβεια:
- Ξέχνα τις φωτογραφίες. Ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες δεν έχουμε να πετύχουμε κάτι αξιόλογο σε μια δίωρη βολτούλα, στριμωγμένοι παρέα με άλλους πενήντα βλάκες σαν κι εμάς που όλοι μαζί θα προσπαθούμε να φωτογραφήσουμε ο ένας πάνω από το κεφάλι του άλλου.
Μα που το ήξερε; Έχει ξανάρθει; Αυτό σκέφτομαι καθώς κάθομαι στη θέση μου από την δεξιά πλευρά του πλοιάριου και αντιλαμβάνομαι ότι έτσι και εμφανιστεί φάλαινα π.χ. στ’ αριστερά θα πρέπει να πηδήξω πάνω από καμιά εικοσαριά συνεπιβάτες για να φτάσω (κάποτε) σε θέση φωτογραφικής βολής. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι δηλαδή.
Στο μεταξύ ένα μέλος του πληρώματος μας εξηγεί τους κανονισμούς που έτσι κι αλλιώς αποκλείουν ακόμα και τη σκέψη απελπισίας που μόλις έκανα. «Απαγορεύεται η μετακίνηση πέρα δώθε για λόγους ευστάθειας του πλοίου». Μάλιστα. Πάνε λοιπόν οι αριστερές φάλαινες, τις έχω χάσει από χέρι, και απομένουν μόνο οι δεξιές (ο,τι χειρότερο δηλαδή
).
Όσο για τον εντοπισμό των κητών, θα φροντίσει λέει γι αυτό ο επί τούτου αρμόδιος ο οποίος θα μας ενημερώνει από την ντουντούκα του πλοίου χρησιμοποιώντας ωρολογιακό κώδικα: δώδεκα η ώρα θα σημαίνει φάλαινα μπροστά, στον άξονα της πλώρης, έξι η ώρα θα σημαίνει φάλαινα πίσω, στον άξονα της πρύμνης, τρεις η ώρα στα δεξιά της πορείας μας, εννιά η ώρα στα αριστερά και ούτω καθ’ εξής. Έξυπνο κι απλό το σύστημα, δεν λέω, αν υπήρχαν όμως και φάλαινες, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Ήδη έχει περάσει ο μισός και βάλε χρόνος της βόλτας και το μόνο που έχουμε δει είναι κάτι μακρινές αναταράξεις στις «τέσσερις», στις «οκτώ» και στις «έντεκα», σημάδι αδιάψευστο ότι «κάτι» κινείται στα νερά του κόλπου αλλά … πέραν αυτού, ουδέν. Ευτυχώς που υπάρχουν τα πανέμορφα σκαριά των άλλων πλοιαρίων, με ανάλογο αριθμό επίδοξων φαλαινοπαρατηρητών, για να’ χουμε κάτι να φωτογραφίζουμε.
Ώσπου, ξαφνικά:
- Ρυγχοφάλαινα στις δέκα.
Φτου σου γκαντεμιά! Ε, άμα δεν σε θέλει, δεν σε θέλει, πάει και τελείωσε. Μια φάλαινα εμφανίστηκε επιτέλους, κι αυτή από τη λάθος μεριά!
Όλοι οι επιβάτες της αριστερής πλευράς του πλοίου έχουν σηκωθεί με τις φωτογραφικές μηχανές προτεταμένες, έτοιμοι να πυροβολήσουν, κι εγώ κοιτώ τις πλάτες τους.
Να όμως που ξαφνικά ανάμεσά τους διακρίνω και την πλάτη του αγαπημένου μου. Πότε βρέθηκε εκεί;
- Απάνω της Ζυρ, μη και σου ξεφύγει! Ρίξε κατά ριπές!
Μπα. Ποιες ριπές και πράσιν’ άλογα. Τζάμπα η αναστάτωση. Κάτι βόλτες έκοψε το κήτος ίσα για ν’ ανακατέψει τα νερά, έβγαλε κάποια στιγμή ένα φτερό στην επιφάνεια, κι … αυτό ήταν. Άλλο δεν μας αποκάλυψε.
Τέλος χρόνου. Επιστροφή στο λιμάνι. Μια ζεστή σοκολάτα μας αποζημιώνει μερικώς για τις ματαιωμένες φαλαινικές μας φιλοδοξίες. Ε, δεν θα σκάσουμε κιόλας για μερικές ουρές που δεν είδαμε. Σιγά τ’ αυγά! (όσα δεν φτάνει η αλεπού…).
Εξάλλου τόσα και τόσα έχουμε ακόμα να ανακαλύψουμε σ’ αυτό το νησί των θαυμάτων (από το επόμενο επεισόδιο).
Λίγα λόγια περί της φαλαινοθηρίας
Έχω πει σε προηγούμενη ευκαιρία για το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο ευαισθητοποίησης των Ισλανδών στα περιβαλλοντικά ζητήματα, στο ζήτημα ωστόσο της προστασίας των φαλαινών παρατηρείται ιστορικά μία κάποια αμφιθυμία. Πιο συγκεκριμένα, ενώ το 1915 το ισλανδικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο απόλυτης απαγόρευσης κάθε κυνηγετικής δραστηριότητας σε βάρος αυτών των υπέροχων θαλάσσιων θηλαστικών, το μέτρο αυτό άρθηκε το 1948. Τα επόμενα τριάντα επτά χρόνια, δηλαδή μέχρι το 1985, οπότε και επιβλήθηκε προσωρινό μορατόριουμ στο κυνήγι της φάλαινας κάτω από την πίεση διεθνών οργανώσεων προστασίας του περιβάλλοντος, οι Ισλανδοί ανέπτυξαν αξιοσημείωτη φαλαινοθηρική δραστηριότητα. Μπορεί ο μέσος όρος των διακοσίων σφαγιασθέντων κητών ετησίως για κείνη την περίοδο ν’ ακούγεται μικρός, δεν είναι ωστόσο καθόλου αμελητέος για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας.
Από το 1985 μέχρι τις μέρες μας η ισλανδική πολιτική στον τομέα της φαλαινοθηρίας χαρακτηρίζεται από μια συνεχή αμφιταλάντευση και προσπάθεια εξισορρόπησης ανάμεσα στην αυξανόμενη διεθνή απαίτηση για την πλήρη απαγόρευσή της και την πίεση των εγχώριων αλιευτικών κύκλων που πασχίζουν ποικιλοτρόπως για την επαναφορά του ελεύθερου κυνηγιού. Οι τελευταίοι κέρδισαν πόντους το 2003, όταν για πρώτη φορά μετά από δυο σχεδόν δεκαετίες το Υπουργείο Αλιείας επέτρεψε τη θήρα 38 φαλαινών Minkeγια λόγους «επιστημονικής έρευνας», ενώ στις 17 Οκτωβρίου 2006 η ισλανδική κυβέρνηση προχώρησε ένα βήμα παραπέρα θεσμοθετώντας το «λελογισμένο» κυνήγι για εμπορική εκμετάλλευση, με όριο τις 39 φάλαινες ετησίως. Εξ όσων γνωρίζω, η πολιτική αυτή ισχύει και σήμερα, κατατάσσοντας την Ισλανδία, μαζί με τη Νορβηγία, τη Δανία, την Ρωσία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, μεταξύ των ελάχιστων κρατών του πλανήτη που συνεχίζουν την φαλαινοθηρία.
Husavik
Πώς χαρακτήρισα το Akureyri κατά την βόλτα μας την προηγούμενη μέρα; Κουκλίστικο; Ε λοιπόν, φτάνοντας στο Husavikσυνειδητοποιώ αμέσως ότι μάλλον βιάστηκα, γιατί τι επίθετο θα βρω τώρα για να περιγράψω αυτό το χάρμα οφθαλμών που αποκαλύπτεται μπροστά μου; Δείτε.
Όσο περιορισμένο σε έκταση είναι το Husavik - μόλις 2500 τυχεροί κατοικούν τα πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια με την άπαρτη θέα πάνω στον ήρεμο κόλπο του Skjalfandiκαι τη χιονισμένη οροσειρά που τον περικλείει – άλλο τόσο απλωμένη στο χρόνο είναι η ιστορία του. Για την ακρίβεια, εδώ καταγράφεται η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση εποίκων στην Ισλανδία. Βέβαια, η τιμή αυτή απονέμεται συνήθως στο Ρέικιαβικ και στον Ινγκολφούρ Άρναρσον, πλην όμως αυτό προφανώς οφείλεται στο καλύτερο μάρκετινγκ που διαθέτουν οι εν λόγω – αλλιώς δεν εξηγείται. Διότι, κατά τα λοιπά, η ιστορική πραγματικότητα είναι άλλη και έχει ως έξης:
Η ανθρωπότητα διένυε το χριστιανικό έτος 850 όταν κάποιος Βίκινγκ ονόματι Γκάρνταρ Σβάβαρσον, ορμώμενος από τα σουηδικά παράλια, αντί να τραβήξει νότια όπως συνηθίζουν οι σημερινοί απόγονοί του και ν’ ανακαλύψει πριν απ’ αυτούς τη Μεσόγειο και τη Ρόδο, έβαλε πλώρη βόρεια ν’ αναζητήσει τη μυθική Thula, ή αλλιώς Χώρα του Χιονιού. Τώρα γιατί με τόσο χιόνι στη Σουηδία το’ χε καημό να ψάξει και γι άλλο, θα σας γελάσω. Γεγονός πάντως είναι ότι έφτασε κάποια στιγμή στην (αβάφτιστη τότε) Ισλανδία, έκανε πρώτα μια στάση στη νότια ακτή, στο Hornafjordurκαι στη συνέχεια ξεμπάρκαρε στον κόλπο του Skjalfandi όπου έστησε έναν καταυλισμό που ονόμασε Husavik. Αφού λοιπόν ξεχειμώνιασε, φαίνεται πως τον έπιασε νοσταλγία για τα πάτρια, κι έτσι με την έλευση της άνοιξης αποφάσισε να πάρει το κύμα της επιστροφής. Όχι όμως πριν κατοχυρώσει το νησί στ’ όνομά του. Κυριολεκτικά. Και τ' όνομα αυτού Γκαρνταρσχολμούρ, δηλαδή το νησί του Γκάρνταρ.
Και καθώς ως γνωστόν ατομική ιδιοκτησία χωρίς αστυνόμευση δεν αντέχει στο χρόνο, φρόντισε ν’ αφήσει πίσω του μερικούς από τους σκλάβους του να το παίξουν σεκιούριτι μέχρι να γυρίσει. (Κάτι μου λέει ότι δεν ζητήθηκε η σύμφωνη γνώμη τους). Όπως και να’ χει, η ουσία είναι ότι τελικά ο Γκαρνταρ δεν γύρισε ποτέ στο νησί «του», κι έτσι θέλοντας και μη, οι σκλάβοι ξέμειναν οριστικά εκεί, αποκομμένοι δια παντός από τον υπόλοιπο κόσμο, οπότε και έστησαν την πρώτη μόνιμη ανθρώπινη κοινότητα στην Ισλανδία.
Εδώ φάλαινα, εκεί φάλαινα, που είναι τελικά η φαλαίνα;
Με τα εισιτήρια του whalewatchingστο χέρι, χαζεύω για πολλοστή φορά τις σχετικές αφίσες των πρακτορείων.
Ε, να μην γυρίσουμε κι εμείς με μία ανάλογη φωτογραφία;
Άντε έστω και με μία όπως αυτή:
Έμπλεη ενθουσιασμού φαντάζομαι ήδη ουρές και πίδακες να ξεπηδάνε εδώ κι εκεί και κοπάδια από όρκες να δίνουν σάλτα έξω από το νερό. Ο Ζυρ έχει λιγότερο αισιόδοξη άποψη, περίπου μαύρη για την ακρίβεια:
- Ξέχνα τις φωτογραφίες. Ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες δεν έχουμε να πετύχουμε κάτι αξιόλογο σε μια δίωρη βολτούλα, στριμωγμένοι παρέα με άλλους πενήντα βλάκες σαν κι εμάς που όλοι μαζί θα προσπαθούμε να φωτογραφήσουμε ο ένας πάνω από το κεφάλι του άλλου.
Μα που το ήξερε; Έχει ξανάρθει; Αυτό σκέφτομαι καθώς κάθομαι στη θέση μου από την δεξιά πλευρά του πλοιάριου και αντιλαμβάνομαι ότι έτσι και εμφανιστεί φάλαινα π.χ. στ’ αριστερά θα πρέπει να πηδήξω πάνω από καμιά εικοσαριά συνεπιβάτες για να φτάσω (κάποτε) σε θέση φωτογραφικής βολής. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι δηλαδή.
Στο μεταξύ ένα μέλος του πληρώματος μας εξηγεί τους κανονισμούς που έτσι κι αλλιώς αποκλείουν ακόμα και τη σκέψη απελπισίας που μόλις έκανα. «Απαγορεύεται η μετακίνηση πέρα δώθε για λόγους ευστάθειας του πλοίου». Μάλιστα. Πάνε λοιπόν οι αριστερές φάλαινες, τις έχω χάσει από χέρι, και απομένουν μόνο οι δεξιές (ο,τι χειρότερο δηλαδή
). Όσο για τον εντοπισμό των κητών, θα φροντίσει λέει γι αυτό ο επί τούτου αρμόδιος ο οποίος θα μας ενημερώνει από την ντουντούκα του πλοίου χρησιμοποιώντας ωρολογιακό κώδικα: δώδεκα η ώρα θα σημαίνει φάλαινα μπροστά, στον άξονα της πλώρης, έξι η ώρα θα σημαίνει φάλαινα πίσω, στον άξονα της πρύμνης, τρεις η ώρα στα δεξιά της πορείας μας, εννιά η ώρα στα αριστερά και ούτω καθ’ εξής. Έξυπνο κι απλό το σύστημα, δεν λέω, αν υπήρχαν όμως και φάλαινες, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Ήδη έχει περάσει ο μισός και βάλε χρόνος της βόλτας και το μόνο που έχουμε δει είναι κάτι μακρινές αναταράξεις στις «τέσσερις», στις «οκτώ» και στις «έντεκα», σημάδι αδιάψευστο ότι «κάτι» κινείται στα νερά του κόλπου αλλά … πέραν αυτού, ουδέν. Ευτυχώς που υπάρχουν τα πανέμορφα σκαριά των άλλων πλοιαρίων, με ανάλογο αριθμό επίδοξων φαλαινοπαρατηρητών, για να’ χουμε κάτι να φωτογραφίζουμε.
Ώσπου, ξαφνικά:
- Ρυγχοφάλαινα στις δέκα.
Φτου σου γκαντεμιά! Ε, άμα δεν σε θέλει, δεν σε θέλει, πάει και τελείωσε. Μια φάλαινα εμφανίστηκε επιτέλους, κι αυτή από τη λάθος μεριά!
Όλοι οι επιβάτες της αριστερής πλευράς του πλοίου έχουν σηκωθεί με τις φωτογραφικές μηχανές προτεταμένες, έτοιμοι να πυροβολήσουν, κι εγώ κοιτώ τις πλάτες τους.
Να όμως που ξαφνικά ανάμεσά τους διακρίνω και την πλάτη του αγαπημένου μου. Πότε βρέθηκε εκεί;
- Απάνω της Ζυρ, μη και σου ξεφύγει! Ρίξε κατά ριπές!
Μπα. Ποιες ριπές και πράσιν’ άλογα. Τζάμπα η αναστάτωση. Κάτι βόλτες έκοψε το κήτος ίσα για ν’ ανακατέψει τα νερά, έβγαλε κάποια στιγμή ένα φτερό στην επιφάνεια, κι … αυτό ήταν. Άλλο δεν μας αποκάλυψε.
Τέλος χρόνου. Επιστροφή στο λιμάνι. Μια ζεστή σοκολάτα μας αποζημιώνει μερικώς για τις ματαιωμένες φαλαινικές μας φιλοδοξίες. Ε, δεν θα σκάσουμε κιόλας για μερικές ουρές που δεν είδαμε. Σιγά τ’ αυγά! (όσα δεν φτάνει η αλεπού…).
Εξάλλου τόσα και τόσα έχουμε ακόμα να ανακαλύψουμε σ’ αυτό το νησί των θαυμάτων (από το επόμενο επεισόδιο).
Attachments
Last edited by a moderator:
