isabelle
Member
- Μηνύματα
- 908
- Likes
- 4.238
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Landmannalaugar των χρωμάτων
Και να λοιπόν που έφτασε η στιγμή, πάνω στο νήμα, να γνωρίσουμε τον πλέον δημοφιλή προορισμό της ισλανδικής ενδοχώρας. Ενδοχώρα και δημοφιλής; Ε ναι! Δυστυχώς. Τόσο μάλιστα δημοφιλής, που υποχρεωθήκαμε να αναπροσαρμόσουμε επί τούτου το δρομολόγιό μας. Εξηγούμαι:
Να πας, να δεις, και να επιστρέψεις από το Landmannalaugar την ίδια μέρα, δεν λέει. Πολλοί το κάνουν, το ξέρω, όχι όμως εμείς. Το «σωστό» μάλιστα είναι ν’ αφιερώσεις τέσσερις μέρες τουλάχιστον για να περπατήσεις τη διαδρομή Thormsmork-Landamannalaugar προκειμένου ν’ αποκτήσεις μια πραγματικά ολοκληρωμένη εικόνα της γεωλογικής πανδαισίας της περιοχής. Επειδή όμως ούτε τόσο χρόνο διαθέταμε, ούτε, κυρίως, τα κότσια για κάτι τέτοιο, πρόκρινα εξ αρχής μια ενδιάμεση λύση προσαρμοσμένη στα μέτρα μας: να διανυκτερεύσουμε επί τόπου ένα βράδυ εξασφαλίζοντας έτσι επάρκεια ωρών για χαλαρούς περιπάτους στα πέριξ. Αφού λοιπόν η πρόταση μου εγκρίθηκε μετ’ επαίνων από την υπόλοιπη παρέα, χρεώθηκα και με την υλοποίησή της.
Πλην της κατασκήνωσης με ίδια μέσα, εκδοχή που αποκλείστηκε από χέρι (γιατί ποιος έχει όρεξη να κουβαλάει κατασκηνωτικό εξοπλισμό από την Ελλάδα για ένα και μόνο βράδυ), ή μόνη δυνατότητα διαμονής στην περιοχή είναι στο καταφύγιο του Landmannalaugar, κατά τα πρότυπα εκείνου όπου διανυκτερεύσαμε στο Hveravellir. Μια χαρά λύση, δεν λέω, πλην όμως για να εξασφαλίσεις διαθεσιμότητα πρέπει να έχεις, όπως αποδείχτηκε, μπάρμπα στην Κορώνη. Αρκεί να πω ότι όταν έστειλα, στις αρχές Μαρτίου, αίτημα κράτησης για μέσα Αυγούστου, αντί επιβεβαίωσης έλαβα ενημερωτικό μέιλ με τις δύο μοναδικές ημερομηνίες ολόκληρου του καλοκαιριού όπου υπήρχαν ακόμη κάποιες ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις. Δεν χρειάζεται να πω ότι έκλεισα ασθμαίνοντας και χωρίς δεύτερη σκέψη ο,τι μου προσφερόταν, στις 30 Αυγούστου για την ακρίβεια. έστω κι αν εξ’ αιτίας αυτού υποχρεωθήκαμε εντελώς ανορθολογικά να περάσουμε από το Βικ δυο φορές μέσα σε οκτώ μέρες (όχι ότι μας χάλασε που βολτάραμε δις στις απίστευτες παραλίες του!).
Η προσέγγιση στο Landmannalaugar μπορεί να γίνει από τρεις διαφορετικές πλευρές. Όσοι έρχονται από το Ρέικιαβικ επιλέγουν συνήθως την είσοδο από βορρά μέσω της F208. Πρόκειται για την πιο βατή διαδρομή, που κάτω από ευνοϊκές μετεωρολογικές συνθήκες μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και μ’ ένα γερό συμβατικό αυτοκίνητο.
Η είσοδος από δυτικά μέσω της F225 είναι αρκετά δυσκολότερη, και προϋποθέτει αδιαπραγμάτευτα τη χρήση 4Χ4.
Όσο για την τρίτη διαδρομή από τον νότο, μέσω ενός άλλου τμήματος της F208, είναι μακράν η πιο ζόρικη όλων, με διασχίσεις ποταμών, λακκούβες, κοτρώνια και όλα τα σχετικά. Νομίζω ότι είναι μάλλον περιττό να πούμε ποια εναλλακτική επιλέξαμε. Έ, να μην κάνουμε ένα τεστ ντράιβ και στο Liberty;
Τώρα, μεταξύ μας, μετά τα ποτάμια που περάσαμε στο δρόμο για την Askja, τούτα δω για το Landmannalaugar φαντάζουν (και είναι) περίπου άκακα. Ίσα για ξεχαρμάνιασμα και για να κρατιόμαστε σε φόρμα δηλαδή. Ήρεμα, ομαλά, σχετικά αβαθή, ακόμα και το SUV πολύ τους πέφτει.
Στο μεταξύ, τα αλλόκοσμα ισλανδικά τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο
Μέχρι που διασχίζοντας ένα τελευταίο ποτάμι,
φτάνουμε στο καταφύγιο.
Απ’ έξω, η γνωστή καλαίσθητη ισλανδική απλότητα, και μέσα τα αναγκαία: Μια κουζίνα, ντους και τουαλέτες, καθώς και δυο μεγάλες αίθουσες με στρώματα αραδιασμένα δίπλα δίπλα στο πάτωμα, επαρκή για να κοιμίσουν εβδομήντα οκτώ επισκέπτες (τόση είναι η επίσημη χωρητικότητα).
Λίγο πιο πέρα, ο χώρος των κατασκηνωτών φιλοξενεί τουλάχιστον άλλους τόσους.
Το απόγευμα είναι όλο δικό μας για να περπατήσουμε τα μονοπάτια που φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις από τον καταυλισμό.
Παίρνουμε ένα στην τύχη και αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε. Καλά, όταν λέμε μονοπάτι, δεν κυριολεκτούμε κι όλας! Απλά τρόπος του λέγειν. Στην ουσία πασχίζουμε να προσανατολιστούμε μέσα σ’ ένα κακοτράχαλο κι άλλο τόσο γοητευτικό πεδίο λάβας.
Παντού ένα γύρω καρβουνιασμένη γη, που ενίοτε φοντάρει σε βουνά από ρυολίτη μέσα σ’ ένα όργιο παστέλ αποχρώσεων. Πράσινο, γκρι, σομόν, απαλή ώχρα… Απογείωση!
Ώσπου κάποια στιγμή θα ξεκουμπάρουμε στο ισλανδικό σήμα κατατεθέν: ένα από τα γεωθερμικά πεδία του Landmannalaugar.
Το’ χουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά εδώ:
Τρεις λέξεις που εμφανίζονται συχνά ως συνθετικά τοπωνυμίων σηματοδοτούν την ύπαρξη γεωθερμικής δραστηριότητας σε μια περιοχή: Reyk, δηλαδή ατμίδες, Hver, ήτοι θερμή πηγή, Laugar, χλιαρό ή ζεστό μπάνιο. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο τρίτο συνθετικό.
Όσες φορές και να αντικρίσεις αυτό το θέαμα, δεν χορταίνεται με τίποτε.
Μια γη με ανάσα βαριά, που εκπνέει τα σωθικά της ατμίζοντας.
Μια γη που πάλλεται από ζωή και ξεσπάει μπροστά σου ασταμάτητα ένα αστείρευτο περίσσευμα νεανικής ενέργειας.
Ένας τόπος σε συνεχή εφηβικό αναβρασμό, σαν να λέμε ο ίδιος ο ορισμός της ζωικής ορμής, να τι είναι η Ισλανδία!
Σχήματα και φόρμες. Χρώματα και άλλα χρώματα. Περιφερόμαστε στην τύχη έχοντας χάσει προ πολλού την αίσθηση του χρόνου, του προσανατολισμού και της απόστασης. Τι σημασία έχει εξάλλου όταν μπορείς και ταϊζεις τα μάτια σου με τέτοια αρμονία;
Ύστατο χαίρε
Όσο κι αν προσπαθούμε να τ’ απωθήσουμε, και όσο κι αν κανείς δεν αναφέρει ακόμα τη λέξη «τέλος», ξυπνώντας την επόμενη μέρα όλοι ουσιαστικά γνωρίζουμε ότι οι ώρες μετρούν αμείλικτα και πως η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον ξεκινήσει. Το βράδυ πρέπει να είμαστε στο Ρέικιαβικ, για να πάρουμε την πτήση της επιστροφής στα πάτρια το επόμενο πρωί.
Κανείς ωστόσο δεν έχει το κουράγιο να δώσει το σύνθημα της αναχώρησης, όχι τουλάχιστον πριν εξαντλήσουμε και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό σ’ ο,τι μας έχει περισσότερο συνεπάρει σ’ αυτόν τον ανάδελφο τόπο: την ενδοχώρα του.
Λες και σε σιωπηρή συνεννόηση, κανείς δεν ανακαλεί στην τάξη τον Βαγγέλη όταν εκείνος αγνοώντας επιδεικτικά την στροφή για τον F208, προχωράει λίγο πιο πέρα για να πάρει ένα χωματόδρομο με την ένδειξη F229 που θα μας οδηγήσει βόρεια. Ε, να μην δούμε τι είναι αυτό το Jokulheimer που αναγράφει ο χάρτης ως τέρμα της διαδρομής;
Ένα ακόμη καταφύγιο, στις δυτικές παρυφές του Vatnajokull, αυτό είναι! Χωρίς ψυχή ζώσα, πλην ημών.
Η ισλανδική έρημος δεν είναι Σαχάρα ούτε Ναμίμπ..
Εδώ δεν έχει παιχνίδια φωτοσκιάσεων σε κυματιστούς αμμόλοφους.
Ούτε αποχρώσεις της ώχρας, να φοντάρουν σε εκτυφλωτικά μπλε ουρανούς.
Μόνο άμμο, και λάβα, και στάχτη έχει.
Στην παλέτα του γκρίζου.
Κι ένα φως μουντό, γκρίζο κι αυτό.
Όχι, η έρημος εδώ δεν είναι εικαστικό γεγονός, ούτε εικόνα φτιαγμένη για ιλλουστρασιόν εξώφυλλο.
Αίσθηση είναι, και βίωμα είναι, αμεταβίβαστα όσο κι ο παγωμένος άνεμος που ουρλιάζει γύρω μας.
Και μνήμη είναι η έρημος, ριζωμένη εντός μας
Μαζί με το δικό μας ύστατο «χαίρε»
σ’ αυτό το άδειο τίποτε που είναι συγχρόνως όλα.
Άλφα και Ωμέγα
Νυν και Αεί
Αρχή και Τέλος
Και ξανά Αρχή
Και να λοιπόν που έφτασε η στιγμή, πάνω στο νήμα, να γνωρίσουμε τον πλέον δημοφιλή προορισμό της ισλανδικής ενδοχώρας. Ενδοχώρα και δημοφιλής; Ε ναι! Δυστυχώς. Τόσο μάλιστα δημοφιλής, που υποχρεωθήκαμε να αναπροσαρμόσουμε επί τούτου το δρομολόγιό μας. Εξηγούμαι:
Να πας, να δεις, και να επιστρέψεις από το Landmannalaugar την ίδια μέρα, δεν λέει. Πολλοί το κάνουν, το ξέρω, όχι όμως εμείς. Το «σωστό» μάλιστα είναι ν’ αφιερώσεις τέσσερις μέρες τουλάχιστον για να περπατήσεις τη διαδρομή Thormsmork-Landamannalaugar προκειμένου ν’ αποκτήσεις μια πραγματικά ολοκληρωμένη εικόνα της γεωλογικής πανδαισίας της περιοχής. Επειδή όμως ούτε τόσο χρόνο διαθέταμε, ούτε, κυρίως, τα κότσια για κάτι τέτοιο, πρόκρινα εξ αρχής μια ενδιάμεση λύση προσαρμοσμένη στα μέτρα μας: να διανυκτερεύσουμε επί τόπου ένα βράδυ εξασφαλίζοντας έτσι επάρκεια ωρών για χαλαρούς περιπάτους στα πέριξ. Αφού λοιπόν η πρόταση μου εγκρίθηκε μετ’ επαίνων από την υπόλοιπη παρέα, χρεώθηκα και με την υλοποίησή της.
Πλην της κατασκήνωσης με ίδια μέσα, εκδοχή που αποκλείστηκε από χέρι (γιατί ποιος έχει όρεξη να κουβαλάει κατασκηνωτικό εξοπλισμό από την Ελλάδα για ένα και μόνο βράδυ), ή μόνη δυνατότητα διαμονής στην περιοχή είναι στο καταφύγιο του Landmannalaugar, κατά τα πρότυπα εκείνου όπου διανυκτερεύσαμε στο Hveravellir. Μια χαρά λύση, δεν λέω, πλην όμως για να εξασφαλίσεις διαθεσιμότητα πρέπει να έχεις, όπως αποδείχτηκε, μπάρμπα στην Κορώνη. Αρκεί να πω ότι όταν έστειλα, στις αρχές Μαρτίου, αίτημα κράτησης για μέσα Αυγούστου, αντί επιβεβαίωσης έλαβα ενημερωτικό μέιλ με τις δύο μοναδικές ημερομηνίες ολόκληρου του καλοκαιριού όπου υπήρχαν ακόμη κάποιες ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις. Δεν χρειάζεται να πω ότι έκλεισα ασθμαίνοντας και χωρίς δεύτερη σκέψη ο,τι μου προσφερόταν, στις 30 Αυγούστου για την ακρίβεια. έστω κι αν εξ’ αιτίας αυτού υποχρεωθήκαμε εντελώς ανορθολογικά να περάσουμε από το Βικ δυο φορές μέσα σε οκτώ μέρες (όχι ότι μας χάλασε που βολτάραμε δις στις απίστευτες παραλίες του!).
Η προσέγγιση στο Landmannalaugar μπορεί να γίνει από τρεις διαφορετικές πλευρές. Όσοι έρχονται από το Ρέικιαβικ επιλέγουν συνήθως την είσοδο από βορρά μέσω της F208. Πρόκειται για την πιο βατή διαδρομή, που κάτω από ευνοϊκές μετεωρολογικές συνθήκες μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και μ’ ένα γερό συμβατικό αυτοκίνητο.
Η είσοδος από δυτικά μέσω της F225 είναι αρκετά δυσκολότερη, και προϋποθέτει αδιαπραγμάτευτα τη χρήση 4Χ4.
Όσο για την τρίτη διαδρομή από τον νότο, μέσω ενός άλλου τμήματος της F208, είναι μακράν η πιο ζόρικη όλων, με διασχίσεις ποταμών, λακκούβες, κοτρώνια και όλα τα σχετικά. Νομίζω ότι είναι μάλλον περιττό να πούμε ποια εναλλακτική επιλέξαμε. Έ, να μην κάνουμε ένα τεστ ντράιβ και στο Liberty;
Τώρα, μεταξύ μας, μετά τα ποτάμια που περάσαμε στο δρόμο για την Askja, τούτα δω για το Landmannalaugar φαντάζουν (και είναι) περίπου άκακα. Ίσα για ξεχαρμάνιασμα και για να κρατιόμαστε σε φόρμα δηλαδή. Ήρεμα, ομαλά, σχετικά αβαθή, ακόμα και το SUV πολύ τους πέφτει.
Στο μεταξύ, τα αλλόκοσμα ισλανδικά τοπία διαδέχονται το ένα το άλλο
Μέχρι που διασχίζοντας ένα τελευταίο ποτάμι,
φτάνουμε στο καταφύγιο.
Απ’ έξω, η γνωστή καλαίσθητη ισλανδική απλότητα, και μέσα τα αναγκαία: Μια κουζίνα, ντους και τουαλέτες, καθώς και δυο μεγάλες αίθουσες με στρώματα αραδιασμένα δίπλα δίπλα στο πάτωμα, επαρκή για να κοιμίσουν εβδομήντα οκτώ επισκέπτες (τόση είναι η επίσημη χωρητικότητα).
Λίγο πιο πέρα, ο χώρος των κατασκηνωτών φιλοξενεί τουλάχιστον άλλους τόσους.
Το απόγευμα είναι όλο δικό μας για να περπατήσουμε τα μονοπάτια που φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις από τον καταυλισμό.
Παίρνουμε ένα στην τύχη και αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε. Καλά, όταν λέμε μονοπάτι, δεν κυριολεκτούμε κι όλας! Απλά τρόπος του λέγειν. Στην ουσία πασχίζουμε να προσανατολιστούμε μέσα σ’ ένα κακοτράχαλο κι άλλο τόσο γοητευτικό πεδίο λάβας.
Παντού ένα γύρω καρβουνιασμένη γη, που ενίοτε φοντάρει σε βουνά από ρυολίτη μέσα σ’ ένα όργιο παστέλ αποχρώσεων. Πράσινο, γκρι, σομόν, απαλή ώχρα… Απογείωση!
Ώσπου κάποια στιγμή θα ξεκουμπάρουμε στο ισλανδικό σήμα κατατεθέν: ένα από τα γεωθερμικά πεδία του Landmannalaugar.
Το’ χουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά εδώ:
Τρεις λέξεις που εμφανίζονται συχνά ως συνθετικά τοπωνυμίων σηματοδοτούν την ύπαρξη γεωθερμικής δραστηριότητας σε μια περιοχή: Reyk, δηλαδή ατμίδες, Hver, ήτοι θερμή πηγή, Laugar, χλιαρό ή ζεστό μπάνιο. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο τρίτο συνθετικό.
Όσες φορές και να αντικρίσεις αυτό το θέαμα, δεν χορταίνεται με τίποτε.
Μια γη με ανάσα βαριά, που εκπνέει τα σωθικά της ατμίζοντας.
Μια γη που πάλλεται από ζωή και ξεσπάει μπροστά σου ασταμάτητα ένα αστείρευτο περίσσευμα νεανικής ενέργειας.
Ένας τόπος σε συνεχή εφηβικό αναβρασμό, σαν να λέμε ο ίδιος ο ορισμός της ζωικής ορμής, να τι είναι η Ισλανδία!
Σχήματα και φόρμες. Χρώματα και άλλα χρώματα. Περιφερόμαστε στην τύχη έχοντας χάσει προ πολλού την αίσθηση του χρόνου, του προσανατολισμού και της απόστασης. Τι σημασία έχει εξάλλου όταν μπορείς και ταϊζεις τα μάτια σου με τέτοια αρμονία;
Ύστατο χαίρε
Όσο κι αν προσπαθούμε να τ’ απωθήσουμε, και όσο κι αν κανείς δεν αναφέρει ακόμα τη λέξη «τέλος», ξυπνώντας την επόμενη μέρα όλοι ουσιαστικά γνωρίζουμε ότι οι ώρες μετρούν αμείλικτα και πως η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον ξεκινήσει. Το βράδυ πρέπει να είμαστε στο Ρέικιαβικ, για να πάρουμε την πτήση της επιστροφής στα πάτρια το επόμενο πρωί.
Κανείς ωστόσο δεν έχει το κουράγιο να δώσει το σύνθημα της αναχώρησης, όχι τουλάχιστον πριν εξαντλήσουμε και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό σ’ ο,τι μας έχει περισσότερο συνεπάρει σ’ αυτόν τον ανάδελφο τόπο: την ενδοχώρα του.
Λες και σε σιωπηρή συνεννόηση, κανείς δεν ανακαλεί στην τάξη τον Βαγγέλη όταν εκείνος αγνοώντας επιδεικτικά την στροφή για τον F208, προχωράει λίγο πιο πέρα για να πάρει ένα χωματόδρομο με την ένδειξη F229 που θα μας οδηγήσει βόρεια. Ε, να μην δούμε τι είναι αυτό το Jokulheimer που αναγράφει ο χάρτης ως τέρμα της διαδρομής;
Ένα ακόμη καταφύγιο, στις δυτικές παρυφές του Vatnajokull, αυτό είναι! Χωρίς ψυχή ζώσα, πλην ημών.
Η ισλανδική έρημος δεν είναι Σαχάρα ούτε Ναμίμπ..
Εδώ δεν έχει παιχνίδια φωτοσκιάσεων σε κυματιστούς αμμόλοφους.
Ούτε αποχρώσεις της ώχρας, να φοντάρουν σε εκτυφλωτικά μπλε ουρανούς.
Μόνο άμμο, και λάβα, και στάχτη έχει.
Στην παλέτα του γκρίζου.
Κι ένα φως μουντό, γκρίζο κι αυτό.
Όχι, η έρημος εδώ δεν είναι εικαστικό γεγονός, ούτε εικόνα φτιαγμένη για ιλλουστρασιόν εξώφυλλο.
Αίσθηση είναι, και βίωμα είναι, αμεταβίβαστα όσο κι ο παγωμένος άνεμος που ουρλιάζει γύρω μας.
Και μνήμη είναι η έρημος, ριζωμένη εντός μας
Μαζί με το δικό μας ύστατο «χαίρε»
σ’ αυτό το άδειο τίποτε που είναι συγχρόνως όλα.
Άλφα και Ωμέγα
Νυν και Αεί
Αρχή και Τέλος
Και ξανά Αρχή
Attachments
Last edited by a moderator:
