isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Μήπως είστε φαν του Τζέιμς Μποντ; Αν ναι, τότε έχετε ήδη επισκεφτεί κινηματογραφικά το Jokulsarlon εν αγνοία σας, και μάλιστα όχι μόνο μια, αλλά δυο φορές.
Την πρώτη στην «Επιχείρηση κινούμενος στόχος»
και τη δεύτερη στο «Πέθανε μια άλλη μέρα»
Μα καλά θα πείτε, δις γυρίσματα στον ίδιο τόπο όταν στην αγκαλιά του σούπερ αρσενικού δεν φτούρισαν τόσες και τόσες γκλαμουράτες γκομενάρες πάνω από μια ταινία; Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Οι φιλμικοί δημιουργοί του γνωστού πράκτορα δεν είναι ωστόσο οι μόνοι χολιγουντιανοί παραμυθάδες που σαγηνεύτηκαν από τη ψυχρή γοητεία του Jokulsarlon. Το μέρος έχει παίξει ως σκηνικό και στο LaraKroft:TombRaider, ενώ ακόμα κι ο Μπάτμαν ζήλεψε και ήρθε εδώ στα πέριξ για μια βόλτα στο Vatnajokull.
Οκ, νομίζω ότι το καταλάβαμε όλοι: Το μέρος είναι φυσική υπερπαραγωγή (πάγου) από μόνο του! Για του λόγου το αληθές, ιδού:
Κάπου όμως εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Και αυτό γιατί η απαρχή δημιουργίας της λίμνης του Jokulsarlon μας πάει πίσω μόλις… για σταθείτε … εξήντα χρόνια! Η λίμνη δυστυχώς δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σταδιακής υπερθέρμανσης του πλανήτη…
Παλιότερα, η γλώσσα του παγετώνα Breiðamerkurjökull (ουσιαστικά «υπό-παγετώνας» του Vatnajokull) κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή και απείχε λιγότερο από 250 μέτρα από τον Ατλαντικό. Όσο για τον κυρίως Vatnajokull εκτείνονταν τότε μέχρι την ακτή, όπου και ξερνούσε επί αιώνες τα παγόβουνά του απ’ ευθείας στον ωκεανό.
Όταν ξεκίνησε η απόσυρση του παγετώνα γεννώντας τη λίμνη στο διάβα του προς τα ενδότερα, το φαινόμενο αρχικά είχε αργή εξέλιξη. Πλην όμως τώρα πια πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βαίνει επιταχυνόμενο. Ο παγετώνας έχει πλέον αποτραβηχτεί πολλά χιλιόμετρα από την ακτή, ενώ η επιφάνεια της λίμνης έχει τετραπλασιαστεί από την δεκαετία του ’70 και καλύπτει σήμερα δεκαοκτώ τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από κάτω της δε, χάσκει βάθος διακοσίων μέτρων, όσο και το άλλοτε πάχος του πάγου σ’ εκείνο το σημείο.
Στο μέλλον εικάζεται μάλιστα ότι το Jokulsalon θα απλωθεί προς τη θάλασσα μέχρι να μετατραπεί σε φιορδ καταπίνοντας το ποτάμι που σήμερα εκβάλει από τη λίμνη και λειτουργεί ως φυσικός σωλήνας απορροής των πλεονασματικών παγόβουνων παρασύροντάς τα αναπόδραστα προς την ακτή.
Για την ώρα πάντως το αποτέλεσμα είναι μια φαντασμαγορική έκθεση φυσικών γλυπτών στην παραλία με φόντο τον Ατλαντικό.
Και όχι μόνο γλυπτών, αλλά και απόκοσμης θαλασσογραφίας
Χορτάτοι (έτσι νομίζαμε) από παγογλυπτική, βάζουμε επιτέλους πλώρη προς το μεσημέρι με δυτική κατεύθυνση από την Ring Road, με επόμενο στόχο το Skaftafell.
Δεν έχουμε ωστόσο διανύσει καλά καλά ούτε πέντε χιλιόμετρα, και να’σου η στροφή για τη λίμνη του Breidarlon. Έλα μωρέ, λίγα λεπτά απέχει από τον κεντρικό δρόμο, να μην τη δούμε κι αυτή;
Λιγότερη γνωστή από την αντίστοιχη του Jokulsarlon, και γι αυτό ελάχιστα τουριστική, ναι μεν δεν προσφέρει το πληθωρικό υπερθέαμα της γείτονος, σε αποζημιώνει όμως σε γαλήνη και σιωπή.
Μοναδικοί επισκέπτες οι αφεντιές μας κι ένα μοναχικό ζευγάρι περιπατητών, ίσα για να τονιστεί καλύτερα η παγωμένη μοναξιά του τοπίου.
Όχι, πείτε μου, άδικο είχαμε που κάναμε την παράκαμψη;
Και να’ταν η μόνη … Όλη η συνέχεια της διαδρομής μέχρι το Skaftafell σφραγίστηκε από τον άπελπι μαρτυρικό αγώνα, ο καθείς ενάντια στον πλεονέκτη εαυτό του, για να βρούμε τη δύναμη να ΜΗΝ σταματάμε κάθε τρεις και λίγο είτε για φωτογράφιση είτε για την απλή απόλαυση του τοπίου.
Πάγο ανάκατος με λάσπη και ηφαιστειακή τέφρα.
Και εννοείται ότι χάσαμε παταγωδώς τη μάχη με τον εαυτό μας (κανα τεσσάρι ώρες για πενήντα χιλιόμετρα απόσταση), με αποτέλεσμα, όταν κάααααααποτε φτάσαμε στο Skaftafell, να μην διαθέτουμε επάρκεια χρόνου παρά για ένα δίωρο περίπατο μέχρι τον καταρράκτη Svartifoss. Πόσα να χωρέσεις πια μέσα σ’ ένα 24ωρο;
Περπατώντας στο Skaftafell
O Svartifoss. Σαν εκκλησιαστικό όργανο
Πίσω από τον καταρράκτη
Ευτυχώς το χοστελάκι μας στο Hvoll όπου είχαμε κάνει και τη σχετική κράτηση για διανυκτέρευση απείχε μόλις 45 χιλιόμετρα, αν και αυτό δεν λέει βέβαια και πολλά άμα σκεφτείς πόσες ώρες κάναμε για τα προηγούμενα 50…
Ωστόσο, παρά την ιδιαιτερότητά του, το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν, ας πούμε, λιγότερο «φωτογραφικό», γεγονός που, μαζί με την κούραση, περιόρισε τον αριθμό των στάσεων. Ο δρόμος διασχίζει το ζοφερό Skeidararsandur, το μεγαλύτερο παγκοσμίως sandar, όπου η λέξη ορίζει τα πεδία μαύρης άμμου παγετωνικής προέλευσης, αποτέλεσμα δηλαδή της κύλισης των παγετώνων που κονιορτοποιούν το έδαφος στο διάβα τους και των ποταμών που εκρέουν κουβαλώντας το αλεσμένο μείγμα και στρώνοντας κατάμαυρες πεδιάδες στα χαμηλά.
Έτσι προέκυψε και το Skeidararsandur, που καλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ μια έκταση χιλίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και συνεχίζει να απλώνεται. Σημειωτέον δε ότι, λόγω της φύσης του εδάφους και των συνεπακόλουθων τεχνικών εμποδίων, οι Ισλανδοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν το τμήμα του δρόμου που διασχίζει το sandar μόλις το 1974. Μέχρι τότε η οδική επικοινωνία μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ισλανδίας γινόταν αποκλειστικά μέσω του Akureyri στο βορρά!
Ισλανδικός ιμπρεσιονισμός
Η μέρα κλείνει με μια χαλαρή βόλτα στα πέριξ του Hvoll
Και μετά γραμμή για μαγείρεμα, δείπνο και ύπνο. Η διαδρομή της επόμενης μέρας για τον «τόπο της μεγάλης έκρηξης», το Laki, δεν είναι παίξε γέλασε και μας χρειάζεται ακμαίους.
Την πρώτη στην «Επιχείρηση κινούμενος στόχος»
και τη δεύτερη στο «Πέθανε μια άλλη μέρα»
Μα καλά θα πείτε, δις γυρίσματα στον ίδιο τόπο όταν στην αγκαλιά του σούπερ αρσενικού δεν φτούρισαν τόσες και τόσες γκλαμουράτες γκομενάρες πάνω από μια ταινία; Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Οι φιλμικοί δημιουργοί του γνωστού πράκτορα δεν είναι ωστόσο οι μόνοι χολιγουντιανοί παραμυθάδες που σαγηνεύτηκαν από τη ψυχρή γοητεία του Jokulsarlon. Το μέρος έχει παίξει ως σκηνικό και στο LaraKroft:TombRaider, ενώ ακόμα κι ο Μπάτμαν ζήλεψε και ήρθε εδώ στα πέριξ για μια βόλτα στο Vatnajokull.
Οκ, νομίζω ότι το καταλάβαμε όλοι: Το μέρος είναι φυσική υπερπαραγωγή (πάγου) από μόνο του! Για του λόγου το αληθές, ιδού:
Κάπου όμως εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Και αυτό γιατί η απαρχή δημιουργίας της λίμνης του Jokulsarlon μας πάει πίσω μόλις… για σταθείτε … εξήντα χρόνια! Η λίμνη δυστυχώς δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σταδιακής υπερθέρμανσης του πλανήτη…
Παλιότερα, η γλώσσα του παγετώνα Breiðamerkurjökull (ουσιαστικά «υπό-παγετώνας» του Vatnajokull) κάλυπτε ολόκληρη την περιοχή και απείχε λιγότερο από 250 μέτρα από τον Ατλαντικό. Όσο για τον κυρίως Vatnajokull εκτείνονταν τότε μέχρι την ακτή, όπου και ξερνούσε επί αιώνες τα παγόβουνά του απ’ ευθείας στον ωκεανό.
Όταν ξεκίνησε η απόσυρση του παγετώνα γεννώντας τη λίμνη στο διάβα του προς τα ενδότερα, το φαινόμενο αρχικά είχε αργή εξέλιξη. Πλην όμως τώρα πια πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βαίνει επιταχυνόμενο. Ο παγετώνας έχει πλέον αποτραβηχτεί πολλά χιλιόμετρα από την ακτή, ενώ η επιφάνεια της λίμνης έχει τετραπλασιαστεί από την δεκαετία του ’70 και καλύπτει σήμερα δεκαοκτώ τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από κάτω της δε, χάσκει βάθος διακοσίων μέτρων, όσο και το άλλοτε πάχος του πάγου σ’ εκείνο το σημείο.
Στο μέλλον εικάζεται μάλιστα ότι το Jokulsalon θα απλωθεί προς τη θάλασσα μέχρι να μετατραπεί σε φιορδ καταπίνοντας το ποτάμι που σήμερα εκβάλει από τη λίμνη και λειτουργεί ως φυσικός σωλήνας απορροής των πλεονασματικών παγόβουνων παρασύροντάς τα αναπόδραστα προς την ακτή.
Για την ώρα πάντως το αποτέλεσμα είναι μια φαντασμαγορική έκθεση φυσικών γλυπτών στην παραλία με φόντο τον Ατλαντικό.
Και όχι μόνο γλυπτών, αλλά και απόκοσμης θαλασσογραφίας
Χορτάτοι (έτσι νομίζαμε) από παγογλυπτική, βάζουμε επιτέλους πλώρη προς το μεσημέρι με δυτική κατεύθυνση από την Ring Road, με επόμενο στόχο το Skaftafell.
Δεν έχουμε ωστόσο διανύσει καλά καλά ούτε πέντε χιλιόμετρα, και να’σου η στροφή για τη λίμνη του Breidarlon. Έλα μωρέ, λίγα λεπτά απέχει από τον κεντρικό δρόμο, να μην τη δούμε κι αυτή;
Λιγότερη γνωστή από την αντίστοιχη του Jokulsarlon, και γι αυτό ελάχιστα τουριστική, ναι μεν δεν προσφέρει το πληθωρικό υπερθέαμα της γείτονος, σε αποζημιώνει όμως σε γαλήνη και σιωπή.
Μοναδικοί επισκέπτες οι αφεντιές μας κι ένα μοναχικό ζευγάρι περιπατητών, ίσα για να τονιστεί καλύτερα η παγωμένη μοναξιά του τοπίου.
Όχι, πείτε μου, άδικο είχαμε που κάναμε την παράκαμψη;
Και να’ταν η μόνη … Όλη η συνέχεια της διαδρομής μέχρι το Skaftafell σφραγίστηκε από τον άπελπι μαρτυρικό αγώνα, ο καθείς ενάντια στον πλεονέκτη εαυτό του, για να βρούμε τη δύναμη να ΜΗΝ σταματάμε κάθε τρεις και λίγο είτε για φωτογράφιση είτε για την απλή απόλαυση του τοπίου.
Πάγο ανάκατος με λάσπη και ηφαιστειακή τέφρα.
Και εννοείται ότι χάσαμε παταγωδώς τη μάχη με τον εαυτό μας (κανα τεσσάρι ώρες για πενήντα χιλιόμετρα απόσταση), με αποτέλεσμα, όταν κάααααααποτε φτάσαμε στο Skaftafell, να μην διαθέτουμε επάρκεια χρόνου παρά για ένα δίωρο περίπατο μέχρι τον καταρράκτη Svartifoss. Πόσα να χωρέσεις πια μέσα σ’ ένα 24ωρο;
Περπατώντας στο Skaftafell
O Svartifoss. Σαν εκκλησιαστικό όργανο
Πίσω από τον καταρράκτη
Ευτυχώς το χοστελάκι μας στο Hvoll όπου είχαμε κάνει και τη σχετική κράτηση για διανυκτέρευση απείχε μόλις 45 χιλιόμετρα, αν και αυτό δεν λέει βέβαια και πολλά άμα σκεφτείς πόσες ώρες κάναμε για τα προηγούμενα 50…
Ωστόσο, παρά την ιδιαιτερότητά του, το τελευταίο τμήμα της διαδρομής ήταν, ας πούμε, λιγότερο «φωτογραφικό», γεγονός που, μαζί με την κούραση, περιόρισε τον αριθμό των στάσεων. Ο δρόμος διασχίζει το ζοφερό Skeidararsandur, το μεγαλύτερο παγκοσμίως sandar, όπου η λέξη ορίζει τα πεδία μαύρης άμμου παγετωνικής προέλευσης, αποτέλεσμα δηλαδή της κύλισης των παγετώνων που κονιορτοποιούν το έδαφος στο διάβα τους και των ποταμών που εκρέουν κουβαλώντας το αλεσμένο μείγμα και στρώνοντας κατάμαυρες πεδιάδες στα χαμηλά.
Έτσι προέκυψε και το Skeidararsandur, που καλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ μια έκταση χιλίων τετραγωνικών χιλιομέτρων και συνεχίζει να απλώνεται. Σημειωτέον δε ότι, λόγω της φύσης του εδάφους και των συνεπακόλουθων τεχνικών εμποδίων, οι Ισλανδοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν το τμήμα του δρόμου που διασχίζει το sandar μόλις το 1974. Μέχρι τότε η οδική επικοινωνία μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ισλανδίας γινόταν αποκλειστικά μέσω του Akureyri στο βορρά!
Ισλανδικός ιμπρεσιονισμός
Η μέρα κλείνει με μια χαλαρή βόλτα στα πέριξ του Hvoll
Και μετά γραμμή για μαγείρεμα, δείπνο και ύπνο. Η διαδρομή της επόμενης μέρας για τον «τόπο της μεγάλης έκρηξης», το Laki, δεν είναι παίξε γέλασε και μας χρειάζεται ακμαίους.
Attachments
Last edited by a moderator:
