isabelle
Member
- Μηνύματα
- 908
- Likes
- 4.238
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Περιδιαβαίνοντας τον ισλανδικό βορρά
Saeberg και χερσόνησος Vatness
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει σε θερμούς εναγκαλισμούς με την σπιτονοικοκυρά μας την Εύα ενώ της παραδίδουμε το κλειδί του κόκκινου ξύλινου κουκλόσπιτου που μας φιλοξένησε για ένα βράδυ. Δεν είναι εύκολος ο αποχωρισμός από το Djupavik. Μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες, κατά έναν περίεργο τρόπο νοιώθω να έχω δεθεί με το μέρος, την γοητευτικά σκληρή απομόνωσή του αλλά και την γαλήνια ζεστασιά του ζευγαριού που έκανε τη δύσκολη επιλογή ζωής να μείνει εδώ, στην άκρη του πουθενά, και να αποσπάσει τον τόπο από την απόλυτη ανθρώπινη εγκατάλειψη, καθιστώντας συνάμα εφικτή την επίσκεψή μας χάρη στην παροχή της απαραίτητης στέγης.
Αντίο Εύα! Δεν σε ξεχνώ. Ακόμα και σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, εξακολουθώ να σε ανακαλώ συχνά πυκνά στις μνήμες μου, ειδικά τις μουντές μέρες του χειμώνα όπου τόσο μ’ αρέσει να σε φαντάζομαι - καθώς εσύ η ίδια μου περιέγραψες - να περιμένεις το σέλας να στήσει χορό στον ουρανό πάνω από το ερειπωμένο εργοστάσιο για να βγεις να περπατήσεις στην παραλία, μόνη μέσα στην αρκτική νύχτα…
Στο μεταξύ ξαναπαίρνουμε το δρόμο Νο 643, τον ίδιο που διατρέξαμε την προηγούμενη μέρα κατά μήκος της ακτής Strandir, με πρώτο προορισμό της μέρας το Holmavik για ανεφοδιασμό σε βενζίνη και τρόφιμα και την απαραίτητη στάση για καφέ. Το Holmavik σηματοδοτεί την ανατολική είσοδο ή έξοδο των Βορειοδυτικών Φιορδ, ανάλογα την φορά της διαδρομής του καθένα. Για μας εν προκειμένω θ’ αποτελέσει το σημείο οριστικού αποχαιρετισμού στα Vestfirdir. Η περιήγησή μας σ’ ένα από τα πιο ιδιαίτερα και συναρπαστικά κομμάτια της Ισλανδίας έχει μόλις ολοκληρωθεί.
Τα φιορδ ωστόσο συνεχίζονται κορδελωτά και κατά μήκος του δρόμου Νο 61 που ακολουθούμε μετά το Holmavik: Steingrimfjordur, Kollafjordur, Bitrufjordur, το ένα πιο γαλήνιο από το άλλο.
Το κατάλυμά μας για σήμερα μας περιμένει στο χόστελ του Saeberg (Accommodation - North Iceland - Ring road 1 / S, τιμή τετράκλινου 60 ευρώ, Αυγ. 2009 ), λίγο έξω από το Reykir, πάνω στην ανατολική ακτή του Hrulafjordur. Μόλις 210 χιλιόμετρα χωρίζουν το Djupavik από το Saeberg, που σημαίνει ότι μετά την πρωινή οδήγηση έχουμε στη διάθεσή μας όλο τον απαιτούμενο χρόνο για μια απογευματινή βόλτα 90 χλμ. στην χερσόνησο Vatness.
Κι εδώ θα βιώσουμε την ίδια τραχιά ομορφιά της ερήμωσης. Κάθετα βράχια που υψώνονται πάνω από γκρίζες ηφαιστιογενείς παραλίες, παράξενοι βράχινοι σχηματισμοί - στασίδια για άφοβα θαλασσοπούλια,
άλογα ελεύθερης βοσκής με ανεμίζουσα χαίτη νοτισμένη στην αλμύρα,
παρατεταμένοι περίπατοι σε ιμπρεσσιονιστικά τοπία βουτηγμένα στην παστέλ αρκτική μελαγχολία.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε ξεβρασμένα φύκια και οξειδωμένα έρμαια, η μοναδική συνάντηση ολόκληρης της διαδρομής: ένας άντρας μ’ ένα παιδί, ο μικρός γαντζωμένος πάνω στους ώμους του πατέρα, σαν το σύμβολο του ανθρώπινου πείσματος για επιβίωση σ’ αυτές τις αφιλόξενες εσχατιές.
Οι φώκιες που συχνάζουν συστηματικά στην παραλία του Osar, δεν θα μας κάνουν τη χάρη να ποζάρουν για πορτραίτο. Έχουν αποσυρθεί στην απέναντι πλευρά του μικρού φιορδ, σ’ ένα απολύτως απρόσιτο σημείο και ίσα που τις διακρίνουμε με τα κιάλια, καμιά εικοσαριά αραγμένες στριμωχτά πλάι πλάι στην παραλία. Πότε πότε μια-δυο βουτάνε στο νερό, κάνουν μερικές απλωτές παράλληλα με την ακτή και ξαναβγαίνουν στο ίδιο μακρινό σημείο χωρίς να πλησιάσουν προς το μέρος μας. Ας είναι. Σε κάποια άλλη ευκαιρία ίσως σταθούμε πιο τυχεροί.
Glaumbaer
Αναχωρώντας το πρωί από το Saeberg με ανατολική κατεύθυνση συναντάμε πλέον τον "δρόμο-δακτύλιο" ή αλλιώς ring road ή "Εθνική Νο1", ήτοι την βασική οδική αρτηρία που διατρέχει περιφερειακά όλη την Ισλανδία. Σήμερα πρόκειται να διανυκτερεύσουμε στο Akureyri, την σημαντικότερη πόλη του ισλανδικού βορρά. Πριν όμως φτάσουμε εκεί, έχουμε πολλά και θαυμαστά να δούμε καθ’ οδόν, και κυρίως τα χαρακτηριστικά κτήρια από τύρφη με πρώτο και καλύτερο δείγμα την αναστηλωμένη φάρμα-μουσείο στο Glaumbaer. Γι αυτό και στο ύψος του Varmahlid στρίβουμε βόρεια στην Νο 75 για να φτάσουμε μετά από 8 χιλιόμετρα στον πρώτο στόχο της ημέρας.
Τα κτίρια της φάρμας του Glaumbaer ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους του 18ου και 19ου αιώνα. Όσο εντυπωσιακά ωστόσο είναι τα κτίσματα αυτού του είδους, άλλο τόσο θλιβερά είναι τα αίτια που οδήγησαν τους Ισλανδούς εκείνης της εποχής να στραφούν στην τύρφη ως βασικό οικοδομικό υλικό. Και τα αίτια δεν είναι δυστυχώς άλλα από τη συστηματική και αλόγιστη χρήση του ξύλου από τους προγόνους τους κατά τους προηγούμενους αιώνες, γεγονός που κάποια στιγμή επέφερε την σχεδόν ολοκληρωτική αποψίλωση της Ισλανδίας από δέντρα. Με άλλα λόγια η οικοδόμηση κτισμάτων από τύρφη υπήρξε εν πολλοίς αποτέλεσμα οικολογικής καταστροφής και ουσιαστικά επιβλήθηκε εξ ανάγκης στην άδεντρη πλέον Ισλανδία. Από την άλλη, αυτή η παρελθούσα περιβαλλοντική κακοδιαχείριση σίγουρα δεν είναι άσχετη με το απίστευτα υψηλό επίπεδο οικολογικής συνείδησης των Ισλανδών και την απαρέγκλιτη προσήλωσή τους στην προστασία της Φύσης.
Η πρωτότυπη αυτή τεχνική οικοδόμησης συνίστατο αρχικά στην κατασκευή δύο λεπτών «κελυφών» από ξύλο εισαγωγής, όπου ανάμεσά τους εγκιβωτιζόταν ένα παχύ στρώμα τύρφης που λειτουργούσε ουσιαστικά σαν φυσικό θερμομονωτικό υλικό. Η δε σκεπή καλυπτόταν από ένα πυκνό «ζωντανό» χλοοτάπητα που συνέχιζε με τα χρόνια ν’ αναπτύσσεται δημιουργώντας ένα εξαιρετικά στέρεο και συμπαγές σύμπλεγμα ριζών και χώματος. Τα κτίρια αυτού του τύπου μπορούσαν ν’ αντέξουν γύρω στον ένα αιώνα αρκεί η στέγη να είχε σχεδιαστεί με τη σωστή κλίση. Μια υπερβολικά μεγάλη κλίση θα είχε σαν συνέπεια οι ρίζες να υπερβαίνουν τα όρια ελαστικότητάς τους και να σπάνε κατά τις περιόδους σχετικής ανομβρίας με αποτέλεσμα το πλέγμα τους να αραιώνει και να περνάει αργότερα το νερό της βροχής. Αντίθετα, μια ανεπαρκής κλίση θα οδηγούσε το νερό να λιμνάζει πάνω στη στέγη και τις ρίζες να σαπίζουν, προκαλώντας με διαφορετικό τρόπο το ίδιο αποτέλεσμα: την αποδυνάμωση της στεγανότητας της χορτοκάλυψης και τελικά την εισδοχή του νερού μέσα στο οικοδόμημα
Η παραπάνω τεχνική δεν προσφερόταν ωστόσο για την κατασκευή μεγάλων κτισμάτων. Γι αυτό και η τυπική ισλανδική φάρμα δεν είχε ποτέ την μορφή κάποιου ενιαίου κτιρίου αλλά απαρτιζόταν από ένα σύμπλεγμα πολλών μικρών ανεξάρτητων κτισμάτων συνδεδεμένων μεταξύ τους από έναν κεντρικό διάδρομο.
Ακολουθώντας αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό μοντέλο, η φάρμα του Glaumbaer διαθέτει έναν διάδρομο γύρω στα είκοσι μέτρα μήκους που επιτρέπει την πρόσβαση σε εννιά διαφορετικά τμήματα της φάρμας. Καθιστικό, μαγειρείο, αίθουσα παρασκευής και συντήρησης τροφίμων, γραφείο, υπνοδωμάτια, αποθηκευτικοί χώροι … όλα μαρτυρούν έναν τρόπο ζωής απόλυτα αυτάρκη και ταυτόχρονα συλλογικό.
Στάση πρώτη στο δωμάτιο-γραφείο του εθνικού ποιητή JonasHallgrimson: Ξύλινο πάτωμα, έπιπλα εποχής, και στίχους των ποιημάτων του κεντημένοι στις κουρτίνες
ενώ ακριβώς απέναντι, από την άλλη πλευρά του διαδρόμου συναντάμε το πρώτο σαλόνι της φάρμας, με το πιάνο και τις φωτογραφίες εποχής διαφόρων επιφανών αντρών της περιοχής.
Συνέχεια έχει η κουζίνα-μαγειρείο, το αρχαιότερο απ’ όλα τα κτίσματα του Glaumbaer, που χρονολογείται από τα μέσα του 18ου αιώνα, ενώ συνέχισε να χρησιμοποιείται αδιαλείπτως μέχρι τις αρχές του 20ου. Στον χώρο αυτό μαγειρευόταν το φαγητό για τους είκοσι και πλέον ενοίκους της φάρμας ενώ χρησιμοποιούταν και για το κάπνισμα του κρέατος που κρεμόταν σε τσιγκέλια από την οροφή. Φαίνεται μάλιστα πως η καπνιά δρούσε ευεργετικά ως προς τη συντήρηση του χώρου, απορροφώντας την υγρασία και προστατεύοντας το ξύλο. Ακριβώς δίπλα από την κουζίνα, το παρασκευαστήριο ήταν το κυρίως «βασίλειο» της συζύγου του ιδιοκτήτη της φάρμας, ενώ από την άλλη πλευρά του διαδρόμου διάφοροι αποθηκευτικοί χώροι και κελάρια εξασφάλιζαν τη διατήρηση των τροφίμων – εντόσθια, τυροπήγματα, γαλακτοκομικά, σιτηρά κ.α. – με τα οποία η οικογένεια έπρεπε να βγάλει τους μακριούς αρκτικούς χειμώνες.
Στο βάθος εκτεινόταν και το μεγαλύτερο απ’ όλα τα κτίσματα, η αποκαλούμενη Badstofa, που ήταν ο κυρίως χώρος συγκέντρωσης αλλά και ο συλλογικός κοιτώνας όλων των ενοίκων της φάρμας. Εκεί το κάθε μέλος εργαζόταν κατά την ημέρα καθισμένο στο κρεβάτι του. Οι άντρες έξαιναν μαλλί, έφτιαχναν σκοινιά από τρίχες αλόγου, ή σκάλιζαν χρηστικά αντικείμενα σε ξύλο, ενώ η πλευρά των γυναικών έβλεπε προς τα παράθυρα καθώς οι εργασίες τους (κλώση και ράψιμο) απαιτούσε περισσότερο φως. Τις ατελείωτες χειμωνιάτικες νύχτες, οι άνθρωποι δούλευαν υπό το φως των κεριών, διανθίζοντας τις ώρες τους με απαγγελίες ποιημάτων ή την αφήγηση κάποιας σάγκα από την πλούσια ισλανδική μυθολογία.
Το τοπίο της φάρμας συμπλήρωναν οι χώροι αποθήκευσης των γεωργικών και λοιπών εργαλείων, οι οποίοι ωστόσο στεγάζονταν σε ξεχωριστά κτίσματα με αυτόνομη εξωτερική πρόσβαση. Μέσα σ’ όλα, το μάτι μου δεν μπορεί παρά να σταθεί στα εντυπωσιακού μεγέθους ξύλινα χιονοπέδηλα.
Μετά από την χορταστική επίσκεψη στο Glaumbaer και τον δηλωμένο έρωτα της παρέας για τα κτίσματα από τύρφη, δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον πειρασμό μιας νέας παράκαμψης για το Holar, όπου και μια άλλη ενδιαφέρουσα συλλογή τυρφόσπιτων που μάλιστα κατοικούνταν μέχρι το 1945.
Όταν πλέον προσεγγίζουμε το Akureyriνωρίς το απόγευμα, το κοντέρ θα έχει γράψει 280 χιλιόμετρα για τη μέρα.
Akureyri
Κι εδώ μας περιμένει το χοστελάκι μας Accommodation - North Iceland - / Akureyri φιλόξενο και πεντακάθαρο, με το γνωστό τετράκλινο στα 65 ευρώ. Δεν ήρθε όμως ακόμα η ώρα για να τ’ απολαύσουμε. Με τέτοιο γλυκό απογευματινό φως να μας χαμογελάει, ίσα που ξεφορτώνουμε τις αποσκευές μας για να ξαναπάρουμε τους δρόμους, με τα πόδια αυτή τη φορά.
Με μία μόνο λέξη, το Αkureyri είναι απλά κουκλίστικο. Ευάερο, ευήλιο και λουλουδιασμένο.
Δεν χορταίνουμε να το περπατάμε, να χαιρόμαστε την ηρεμία του, να χαζεύουμε τα καλόγουστα κτίρια του και να στεκόμαστε για καφέ με οποιαδήποτε αφορμή και σε κάθε ευκαιρία.
Δεν θα μπορούσαμε εννοείται να παραλείψουμε και μια επίσκεψη στο λόφο όπου στέκει η κάπως φουτουριστική πλην ενδιαφέρουσα Akureyrarkirkja, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Και βεβαίως μια βόλτα στο λιμάνι είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα για να ολοκληρωθεί γλυκά μια ακόμη τέλεια μέρα.
Για περισσότερες φωτογραφίες αυτού του τμήματος της διαδρομής, πατήστε εδώ: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Saeberg και χερσόνησος Vatness
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει σε θερμούς εναγκαλισμούς με την σπιτονοικοκυρά μας την Εύα ενώ της παραδίδουμε το κλειδί του κόκκινου ξύλινου κουκλόσπιτου που μας φιλοξένησε για ένα βράδυ. Δεν είναι εύκολος ο αποχωρισμός από το Djupavik. Μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες, κατά έναν περίεργο τρόπο νοιώθω να έχω δεθεί με το μέρος, την γοητευτικά σκληρή απομόνωσή του αλλά και την γαλήνια ζεστασιά του ζευγαριού που έκανε τη δύσκολη επιλογή ζωής να μείνει εδώ, στην άκρη του πουθενά, και να αποσπάσει τον τόπο από την απόλυτη ανθρώπινη εγκατάλειψη, καθιστώντας συνάμα εφικτή την επίσκεψή μας χάρη στην παροχή της απαραίτητης στέγης.
Αντίο Εύα! Δεν σε ξεχνώ. Ακόμα και σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, εξακολουθώ να σε ανακαλώ συχνά πυκνά στις μνήμες μου, ειδικά τις μουντές μέρες του χειμώνα όπου τόσο μ’ αρέσει να σε φαντάζομαι - καθώς εσύ η ίδια μου περιέγραψες - να περιμένεις το σέλας να στήσει χορό στον ουρανό πάνω από το ερειπωμένο εργοστάσιο για να βγεις να περπατήσεις στην παραλία, μόνη μέσα στην αρκτική νύχτα…
Στο μεταξύ ξαναπαίρνουμε το δρόμο Νο 643, τον ίδιο που διατρέξαμε την προηγούμενη μέρα κατά μήκος της ακτής Strandir, με πρώτο προορισμό της μέρας το Holmavik για ανεφοδιασμό σε βενζίνη και τρόφιμα και την απαραίτητη στάση για καφέ. Το Holmavik σηματοδοτεί την ανατολική είσοδο ή έξοδο των Βορειοδυτικών Φιορδ, ανάλογα την φορά της διαδρομής του καθένα. Για μας εν προκειμένω θ’ αποτελέσει το σημείο οριστικού αποχαιρετισμού στα Vestfirdir. Η περιήγησή μας σ’ ένα από τα πιο ιδιαίτερα και συναρπαστικά κομμάτια της Ισλανδίας έχει μόλις ολοκληρωθεί.
Τα φιορδ ωστόσο συνεχίζονται κορδελωτά και κατά μήκος του δρόμου Νο 61 που ακολουθούμε μετά το Holmavik: Steingrimfjordur, Kollafjordur, Bitrufjordur, το ένα πιο γαλήνιο από το άλλο.
Το κατάλυμά μας για σήμερα μας περιμένει στο χόστελ του Saeberg (Accommodation - North Iceland - Ring road 1 / S, τιμή τετράκλινου 60 ευρώ, Αυγ. 2009 ), λίγο έξω από το Reykir, πάνω στην ανατολική ακτή του Hrulafjordur. Μόλις 210 χιλιόμετρα χωρίζουν το Djupavik από το Saeberg, που σημαίνει ότι μετά την πρωινή οδήγηση έχουμε στη διάθεσή μας όλο τον απαιτούμενο χρόνο για μια απογευματινή βόλτα 90 χλμ. στην χερσόνησο Vatness.
Κι εδώ θα βιώσουμε την ίδια τραχιά ομορφιά της ερήμωσης. Κάθετα βράχια που υψώνονται πάνω από γκρίζες ηφαιστιογενείς παραλίες, παράξενοι βράχινοι σχηματισμοί - στασίδια για άφοβα θαλασσοπούλια,
άλογα ελεύθερης βοσκής με ανεμίζουσα χαίτη νοτισμένη στην αλμύρα,
παρατεταμένοι περίπατοι σε ιμπρεσσιονιστικά τοπία βουτηγμένα στην παστέλ αρκτική μελαγχολία.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε ξεβρασμένα φύκια και οξειδωμένα έρμαια, η μοναδική συνάντηση ολόκληρης της διαδρομής: ένας άντρας μ’ ένα παιδί, ο μικρός γαντζωμένος πάνω στους ώμους του πατέρα, σαν το σύμβολο του ανθρώπινου πείσματος για επιβίωση σ’ αυτές τις αφιλόξενες εσχατιές.
Οι φώκιες που συχνάζουν συστηματικά στην παραλία του Osar, δεν θα μας κάνουν τη χάρη να ποζάρουν για πορτραίτο. Έχουν αποσυρθεί στην απέναντι πλευρά του μικρού φιορδ, σ’ ένα απολύτως απρόσιτο σημείο και ίσα που τις διακρίνουμε με τα κιάλια, καμιά εικοσαριά αραγμένες στριμωχτά πλάι πλάι στην παραλία. Πότε πότε μια-δυο βουτάνε στο νερό, κάνουν μερικές απλωτές παράλληλα με την ακτή και ξαναβγαίνουν στο ίδιο μακρινό σημείο χωρίς να πλησιάσουν προς το μέρος μας. Ας είναι. Σε κάποια άλλη ευκαιρία ίσως σταθούμε πιο τυχεροί.
Glaumbaer
Αναχωρώντας το πρωί από το Saeberg με ανατολική κατεύθυνση συναντάμε πλέον τον "δρόμο-δακτύλιο" ή αλλιώς ring road ή "Εθνική Νο1", ήτοι την βασική οδική αρτηρία που διατρέχει περιφερειακά όλη την Ισλανδία. Σήμερα πρόκειται να διανυκτερεύσουμε στο Akureyri, την σημαντικότερη πόλη του ισλανδικού βορρά. Πριν όμως φτάσουμε εκεί, έχουμε πολλά και θαυμαστά να δούμε καθ’ οδόν, και κυρίως τα χαρακτηριστικά κτήρια από τύρφη με πρώτο και καλύτερο δείγμα την αναστηλωμένη φάρμα-μουσείο στο Glaumbaer. Γι αυτό και στο ύψος του Varmahlid στρίβουμε βόρεια στην Νο 75 για να φτάσουμε μετά από 8 χιλιόμετρα στον πρώτο στόχο της ημέρας.
Τα κτίρια της φάρμας του Glaumbaer ανήκουν σε διαφορετικές περιόδους του 18ου και 19ου αιώνα. Όσο εντυπωσιακά ωστόσο είναι τα κτίσματα αυτού του είδους, άλλο τόσο θλιβερά είναι τα αίτια που οδήγησαν τους Ισλανδούς εκείνης της εποχής να στραφούν στην τύρφη ως βασικό οικοδομικό υλικό. Και τα αίτια δεν είναι δυστυχώς άλλα από τη συστηματική και αλόγιστη χρήση του ξύλου από τους προγόνους τους κατά τους προηγούμενους αιώνες, γεγονός που κάποια στιγμή επέφερε την σχεδόν ολοκληρωτική αποψίλωση της Ισλανδίας από δέντρα. Με άλλα λόγια η οικοδόμηση κτισμάτων από τύρφη υπήρξε εν πολλοίς αποτέλεσμα οικολογικής καταστροφής και ουσιαστικά επιβλήθηκε εξ ανάγκης στην άδεντρη πλέον Ισλανδία. Από την άλλη, αυτή η παρελθούσα περιβαλλοντική κακοδιαχείριση σίγουρα δεν είναι άσχετη με το απίστευτα υψηλό επίπεδο οικολογικής συνείδησης των Ισλανδών και την απαρέγκλιτη προσήλωσή τους στην προστασία της Φύσης.
Η πρωτότυπη αυτή τεχνική οικοδόμησης συνίστατο αρχικά στην κατασκευή δύο λεπτών «κελυφών» από ξύλο εισαγωγής, όπου ανάμεσά τους εγκιβωτιζόταν ένα παχύ στρώμα τύρφης που λειτουργούσε ουσιαστικά σαν φυσικό θερμομονωτικό υλικό. Η δε σκεπή καλυπτόταν από ένα πυκνό «ζωντανό» χλοοτάπητα που συνέχιζε με τα χρόνια ν’ αναπτύσσεται δημιουργώντας ένα εξαιρετικά στέρεο και συμπαγές σύμπλεγμα ριζών και χώματος. Τα κτίρια αυτού του τύπου μπορούσαν ν’ αντέξουν γύρω στον ένα αιώνα αρκεί η στέγη να είχε σχεδιαστεί με τη σωστή κλίση. Μια υπερβολικά μεγάλη κλίση θα είχε σαν συνέπεια οι ρίζες να υπερβαίνουν τα όρια ελαστικότητάς τους και να σπάνε κατά τις περιόδους σχετικής ανομβρίας με αποτέλεσμα το πλέγμα τους να αραιώνει και να περνάει αργότερα το νερό της βροχής. Αντίθετα, μια ανεπαρκής κλίση θα οδηγούσε το νερό να λιμνάζει πάνω στη στέγη και τις ρίζες να σαπίζουν, προκαλώντας με διαφορετικό τρόπο το ίδιο αποτέλεσμα: την αποδυνάμωση της στεγανότητας της χορτοκάλυψης και τελικά την εισδοχή του νερού μέσα στο οικοδόμημα
Η παραπάνω τεχνική δεν προσφερόταν ωστόσο για την κατασκευή μεγάλων κτισμάτων. Γι αυτό και η τυπική ισλανδική φάρμα δεν είχε ποτέ την μορφή κάποιου ενιαίου κτιρίου αλλά απαρτιζόταν από ένα σύμπλεγμα πολλών μικρών ανεξάρτητων κτισμάτων συνδεδεμένων μεταξύ τους από έναν κεντρικό διάδρομο.
Ακολουθώντας αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό μοντέλο, η φάρμα του Glaumbaer διαθέτει έναν διάδρομο γύρω στα είκοσι μέτρα μήκους που επιτρέπει την πρόσβαση σε εννιά διαφορετικά τμήματα της φάρμας. Καθιστικό, μαγειρείο, αίθουσα παρασκευής και συντήρησης τροφίμων, γραφείο, υπνοδωμάτια, αποθηκευτικοί χώροι … όλα μαρτυρούν έναν τρόπο ζωής απόλυτα αυτάρκη και ταυτόχρονα συλλογικό.
Στάση πρώτη στο δωμάτιο-γραφείο του εθνικού ποιητή JonasHallgrimson: Ξύλινο πάτωμα, έπιπλα εποχής, και στίχους των ποιημάτων του κεντημένοι στις κουρτίνες
ενώ ακριβώς απέναντι, από την άλλη πλευρά του διαδρόμου συναντάμε το πρώτο σαλόνι της φάρμας, με το πιάνο και τις φωτογραφίες εποχής διαφόρων επιφανών αντρών της περιοχής.
Συνέχεια έχει η κουζίνα-μαγειρείο, το αρχαιότερο απ’ όλα τα κτίσματα του Glaumbaer, που χρονολογείται από τα μέσα του 18ου αιώνα, ενώ συνέχισε να χρησιμοποιείται αδιαλείπτως μέχρι τις αρχές του 20ου. Στον χώρο αυτό μαγειρευόταν το φαγητό για τους είκοσι και πλέον ενοίκους της φάρμας ενώ χρησιμοποιούταν και για το κάπνισμα του κρέατος που κρεμόταν σε τσιγκέλια από την οροφή. Φαίνεται μάλιστα πως η καπνιά δρούσε ευεργετικά ως προς τη συντήρηση του χώρου, απορροφώντας την υγρασία και προστατεύοντας το ξύλο. Ακριβώς δίπλα από την κουζίνα, το παρασκευαστήριο ήταν το κυρίως «βασίλειο» της συζύγου του ιδιοκτήτη της φάρμας, ενώ από την άλλη πλευρά του διαδρόμου διάφοροι αποθηκευτικοί χώροι και κελάρια εξασφάλιζαν τη διατήρηση των τροφίμων – εντόσθια, τυροπήγματα, γαλακτοκομικά, σιτηρά κ.α. – με τα οποία η οικογένεια έπρεπε να βγάλει τους μακριούς αρκτικούς χειμώνες.
Στο βάθος εκτεινόταν και το μεγαλύτερο απ’ όλα τα κτίσματα, η αποκαλούμενη Badstofa, που ήταν ο κυρίως χώρος συγκέντρωσης αλλά και ο συλλογικός κοιτώνας όλων των ενοίκων της φάρμας. Εκεί το κάθε μέλος εργαζόταν κατά την ημέρα καθισμένο στο κρεβάτι του. Οι άντρες έξαιναν μαλλί, έφτιαχναν σκοινιά από τρίχες αλόγου, ή σκάλιζαν χρηστικά αντικείμενα σε ξύλο, ενώ η πλευρά των γυναικών έβλεπε προς τα παράθυρα καθώς οι εργασίες τους (κλώση και ράψιμο) απαιτούσε περισσότερο φως. Τις ατελείωτες χειμωνιάτικες νύχτες, οι άνθρωποι δούλευαν υπό το φως των κεριών, διανθίζοντας τις ώρες τους με απαγγελίες ποιημάτων ή την αφήγηση κάποιας σάγκα από την πλούσια ισλανδική μυθολογία.
Το τοπίο της φάρμας συμπλήρωναν οι χώροι αποθήκευσης των γεωργικών και λοιπών εργαλείων, οι οποίοι ωστόσο στεγάζονταν σε ξεχωριστά κτίσματα με αυτόνομη εξωτερική πρόσβαση. Μέσα σ’ όλα, το μάτι μου δεν μπορεί παρά να σταθεί στα εντυπωσιακού μεγέθους ξύλινα χιονοπέδηλα.
Μετά από την χορταστική επίσκεψη στο Glaumbaer και τον δηλωμένο έρωτα της παρέας για τα κτίσματα από τύρφη, δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον πειρασμό μιας νέας παράκαμψης για το Holar, όπου και μια άλλη ενδιαφέρουσα συλλογή τυρφόσπιτων που μάλιστα κατοικούνταν μέχρι το 1945.
Όταν πλέον προσεγγίζουμε το Akureyriνωρίς το απόγευμα, το κοντέρ θα έχει γράψει 280 χιλιόμετρα για τη μέρα.
Akureyri
Κι εδώ μας περιμένει το χοστελάκι μας Accommodation - North Iceland - / Akureyri φιλόξενο και πεντακάθαρο, με το γνωστό τετράκλινο στα 65 ευρώ. Δεν ήρθε όμως ακόμα η ώρα για να τ’ απολαύσουμε. Με τέτοιο γλυκό απογευματινό φως να μας χαμογελάει, ίσα που ξεφορτώνουμε τις αποσκευές μας για να ξαναπάρουμε τους δρόμους, με τα πόδια αυτή τη φορά.
Με μία μόνο λέξη, το Αkureyri είναι απλά κουκλίστικο. Ευάερο, ευήλιο και λουλουδιασμένο.
Δεν χορταίνουμε να το περπατάμε, να χαιρόμαστε την ηρεμία του, να χαζεύουμε τα καλόγουστα κτίρια του και να στεκόμαστε για καφέ με οποιαδήποτε αφορμή και σε κάθε ευκαιρία.
Δεν θα μπορούσαμε εννοείται να παραλείψουμε και μια επίσκεψη στο λόφο όπου στέκει η κάπως φουτουριστική πλην ενδιαφέρουσα Akureyrarkirkja, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Και βεβαίως μια βόλτα στο λιμάνι είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα για να ολοκληρωθεί γλυκά μια ακόμη τέλεια μέρα.
Για περισσότερες φωτογραφίες αυτού του τμήματος της διαδρομής, πατήστε εδώ: Φωτογραφίες Ταξιδιών | Κώστας Ζυρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν
Attachments
Last edited by a moderator:
