isabelle
Member
- Μηνύματα
- 902
- Likes
- 4.165
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μια τζούρα από Γροιλανδία
- Βεστφιδιρ
- Τοπίο Στην Ομίχλη
- Πρακτικές Πληροφορίες
- Περιδιαβαίνοντας Ισλανδικό Βορρά
- Λίγα Λόγια Περι Φαλαινοθηρίας
- Μύβατν
- Κοχλάζουσα Γη
- Dettifoss
- Διευκρινίσεις
- Στο δρόμο για την Askja
- Viti όπως λέμε κόλαση
- Ο ταρανδοκυνηγός
- Στου Vatnajokull την ράχη
- Jokulsarlon, η λίμνη με τα παγάκια
- Laki
- Vik
- Ολίγη από Ρέικιαβικ
- Χρυσός Κύκλος
- Landmannalaugar των χρωμάτων
Τοπίο στην ομίχλη
Για πρώτη φορά από την άφιξη μας, η μέρα ξεκινάει με μεγαλειώδη λιακάδα και ουρανό καταγάλανο χωρίς ούτε ένα σύννεφο. Να που συμβαίνει ενίοτε κι αυτό! Το δε θερμόμετρο έχει σκαρφαλώσει από τους χθεσινούς εφτά βαθμούς στους δεκάξι. Σαν να λέμε ισλανδικός καύσωνας.
Αναχωρούμε με κατεύθυνση το Ιζαφιορδούρ, τη «μητρόπολη» των Βεστφιρδίρ. Με τέσσερις χιλιάδες ψυχές, συγκεντρώνει τους μισούς περίπου κατοίκους όλης της επαρχίας. Άλλοτε το ορεινό πέρασμα προς το φιορδ αυτό ήταν ένα από τα δυσκολότερα και πιο επικίνδυνα της περιοχής, άσε που έκλεινε από τα χιόνια για οχτώ-εννιά μήνες το χρόνο. Ριζική λύση δόθηκε το 1995 με την κατασκευή ενός τούνελ εννιά χιλιομέτρων το οποίο μάλιστα διακλαδίζεται εσωτερικά σε σχήμα Υ. Το ένα τμήμα οδηγεί προς το Ιζαφιορντούρ, ενώ το άλλο προς το Σουδουρέιρι. Τα τούνελ έχουν μια και μοναδική λωρίδα κυκλοφορίας, ενώ η διασταύρωση των οχημάτων που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις εξασφαλίζεται από πλαϊνές διαπλατύνσεις σε τακτά διαστήματα. Ο διακανονισμός αυτός μοιάζει λίγο τρομακτικός στην αρχή, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι με τόσο αραιή, σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία, είναι απολύτως επαρκής.
Μιας και δεν προβλέπεται να ξαναπεράσουμε από την περιοχή, αποφασίζουμε να πάρουμε την παράκαμψη προς Σουδουρέιρι. Ε, να μην το δούμε κι αυτό; Μετά από το εντυπωσιακό πέρασμα του τούνελ, ξεμπουκάρουμε ξαφνικά κατ’ ευθείαν μέσα στο στενό φιόρδ. Η πρωινή λιακάδα συνδυάζεται τώρα με μια περίεργη χαμηλή νέφωση που κατά τόπους κατεβαίνει σχεδόν στο ύψος της θάλασσας. Πάνω ψηλά, ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει εκτυφλωτικά. Μια ακόμη όψη της Ισλανδίας.
Όπως σχεδόν παντού στα Βεστφιρδίρ, η ζωή στο Σουδουρέιρι χτυπάει αποκλειστικά στο ρυθμό της αλιείας. Το εργοστάσιο του λιμανιού ασχολείται με την επεξεργασία και την κατάψυξη του μπακαλιάρου. Απ’ αυτό το ασήμαντο χωριό των τριακοσίων είκοσι κατοίκων εξάγονται καθημερινά δεκάδες τόνοι αλιευμάτων για να μοιραστούν σε όλες τις αγορές του πλανήτη. Την επόμενη φορά που θα παραγγείλω μπακαλιάρο σκορδαλιά στον κυρ Γιάννη στο Βύρωνα θα ζητήσω το ψάρι μου να είναι από το Σουδουρέιρι.
Μετά από έναν απολαυστικό καφέ, επιστρέφουμε από το τούνελ και παίρνουμε τη διακλάδωση προς το Ιζαφιορδούρ. Όταν λίγα λεπτά αργότερα βγαίνουμε από το σκοτάδι της σήραγγας, μαθαίνουμε στην πράξη τι εννοούν οι Ισλανδοί με την τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη φράση «άμα δεν σ’ αρέσει ο καιρός, κάνε υπομονή κάνα πεντάλεπτο για ν’ αλλάξει - συνήθως προς το χειρότερο». Το θερμόμετρο έχει κατρακυλήσει καμιά δεκαριά βαθμούς ενώ ένας γκρίζος μανδύας έχει καταπιεί την πόλη και την έχει καταστήσει περίπου αόρατη από απόσταση μεγαλύτερη των τριάντα μέτρων. Απτόητοι εμείς, τραβάμε κατά κει που σύμφωνα με τον χάρτη πρέπει να βρίσκεται το λιμάνι.
Η ομίχλη δίνει μια ονειρική διάσταση στα πράγματα. Αποθήκες, ντοκ, ψαράδικα, αχνές φιγούρες που ξεπροβάλουν ξαφνικά σαν φαντάσματα για να χαθούν και πάλι βιαστικά, τυλιγμένες μέσα στο μπαμπακένιο παλτό τους.
Συνεχίζουμε τον περίπατο και στις πάνω γειτονιές της πόλης. Παντού όμορφα σκανδιναβικά σπίτια - μονοκατοικίες στην πλειονότητα, παντού πεντακάθαρα και παντού έρημα.
Από το Ιζαφιορδούρ και πέρα, η διαδρομή μας γίνεται σχεδόν στα τυφλά. Ορατότης μηδέν. Αλφταφιορδούρ, Χεστφιορδούρ, Σκοτουφιορδούρ, θα παραμείνουν για μας απλά ονόματα στον χάρτη. Ώσπου, ω του θαύματος, στην είσοδο του Μιοϊφιορδούρ, το γκρίζο πέπλο σιγά σιγά σηκώνεται για να μας αποκαλύψει ξανά το υπέροχο κορμί της Ισλανδίας.
Λίγα λεπτά αργότερα, απομένουν μόνο σκόρπια πουπουλένια ξέφτια, λεπτές εσάρπες που τυλίγουν εδώ κι εκεί τα βουνά και τα αποκόβουν από τη βάση τους δίνοντας την εντύπωση ότι πλέουν στο διάστημα.
Λίγο πριν τον μυχό του φιορδ, μια πινακίδα δεξιά δείχνει τη στροφή για τη φάρμα Χεϊνταλούρ. Εκτός από τα δωμάτια που μας περιμένουν εκεί, βασική ατραξιόν αποτελεί το «χοτ ποτ», δηλαδή τα υπαίθρια φυσικά θερμά λουτρά. Λόγω της γεωθερμικής δραστηριότητας (και) σ’ αυτήν την περιοχή της Ισλανδίας, κάπου στο αγρόκτημα αναβλύζει ζεστό νερό που διοχετεύεται μέσω μιας σωλήνας σε μια ρηχή φυσική βάθρα περιστοιχισμένη από βραχάκια και φυτά.
Πριν καλά καλά προλάβουμε να μεταφέρουμε τις αποσκευές από το αυτοκίνητο, να σου ο Βαγγέλης με μαγιό και πετσέτα. Μα που βρίσκει την όρεξη μ’ αυτό το ψωφόκρυο;
Δεν το χάνω με τίποτε, μου πετάει, καθώς κατευθύνεται προς τα λουτρά τρέχοντας σαν το Βέγγο για να ζεσταθεί. Άσε, δεν πειράζει, του λέω, προτιμώ να κοιτάω. Αρχίζω να κλονίζομαι όταν εμφανίζεται και η Καίτη με ανάλογη περιβολή, και μάλιστα χωρίς να τρέχει (πολύ).
- Μα καλά, δεν κρυώνεις;
- Ε, λιγουλάκι! Αλλά που θα ξαναδοκιμάσουμε τέτοια εμπειρία;
Μήπως έχει δίκιο;
Οι φωνές αγαλλίασης που αναβλύζουν από το χοτ ποτ κάμπτουν τους τελευταίους δισταγμούς μου. Από κοντά κι ο Κώστας, που οφείλει βεβαίως ν’ απαθανατίσει το γεγονός. Το κλείσιμο της μέρας μας βρίσκει τελικά να πλατσουρίζουμε και οι τέσσερις, ηδονικά παραδομένοι στην υδάτινη θαλπωρή των σαράντα βαθμών.
Ζόφος και γοητεία
Ακτή Στραντίρ. Πόσο ανυπότακτο σθένος και πόση άφοβη απαντοχή φωλιάζει άραγε στην ψυχή εκείνων που ήρθαν και έχτισαν τις φάρμες τους εδώ, δυο-τρεις όλες κι όλες, πεισματικά γαντζωμένες στα βράχια ως ύστατο καταφύγιο απέναντι σε μια φύση σκληρά γοητευτική μα και άλλο τόσο ανελέητη; Ωδή στη μοναξιά. Στο δέος του αρχέγονου. Στην σκοτεινή σαγήνη του ψυχρού και της τραχύτητας. Μόνη παρέα εδώ τα θαλασσοπούλια, οι ξεσαλωμένοι άνεμοι και τα αγριεμένα κύματα. Τα ίδια που ξεβράζουν ασταμάτητα στην ακτή έρμαια και ξασπρισμένα ξύλα. Από πού διάολε ξεκίνησαν το ταξίδι τους όλοι αυτοί οι κορμοί όταν οι μόνες σχετικά κοντινές ακτές είναι αυτές της καλυμμένης από πάγο Γροιλανδίας;
Αρχίζουμε να συζητάμε μεταξύ μας διάφορα απίθανα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπως ότι πρόκειται για ξύλα που παρέσυρε το κύμα από τα δάση της Νορβηγίας. Και όμως… Λίγο αργότερα θα μάθουμε ότι η εικασία αυτή δεν ήταν καθόλου τραβηγμένη, αλλά αντίθετα μάλλον συντηρητική, αφού οι κορμοί προέρχονται τελικά από την Σιβηρία! Πρόκειται για έναν προαιώνιο φυσικό κύκλο, όπου μέρος από τα δέντρα που πεθαίνουν ή ξεριζώνουν οι θύελλες του ρώσικου χειμώνα ξεβράζονται από τα σιβηρικά ποτάμια στην αρκτική θάλασσα για να παρασυρθούν στη συνέχεια από τα ωκεάνια ρεύματα μέχρι τις βόρειες ακτές της Ισλανδίας σ’ ένα ταξίδι που διαρκεί κατά μέσο όρο 4-5 χρόνια. Το δε εκπληκτικότερο είναι ότι ο κορεσμός των κορμών σε αλάτι, όχι μόνο δεν αποσαθρώνει το ξύλο, παρά αντίθετα λειτουργεί ως φυσικό σκληρυντικό που αυξάνει την αντοχή του και το κάνει ιδιαίτερα πρόσφορό στη χρήση. Πραγματική μάννα εξ’ ουρανού, ή μάλλον εξ ωκεανού, για την περίπου άδεντρη Ισλανδία.
Μια τελευταία ανηφόρα μέχρι τον αυχένα του Φιλσνταλσφόλ, μια εξίσου απότομη κατεβασιά και να ’μαστε. Ντιούπαβικ! Ύστατο ανθρώπινο προπύργιο πριν την παντελώς ακατοίκητη χερσόνησο του Χορνστραντίρ, του «αντίχειρα» των Βεστφιρδίρ. Η πρώτη εικόνα: ένα σκουριασμένο πλοίο με φόντο βιομηχανικά ερείπια. Ζόφος και γοητεία.
Το Ντιούπαβικ γνώρισε παλιότερα μια σχετική ευημερία ως κέντρο αλιείας ρέγκας. Το 1917 χτίστηκε εδώ το εργοστάσιο επεξεργασίας αλιευμάτων και εξαγωγής λαδιού που λειτούργησε αδιαλείπτως ως το 1954 οπότε και έκλεισε όταν οι ρέγκες σχεδόν εξαφανίστηκαν από την περιοχή. Μέχρι τότε, πάνω από πενήντα εργάτριες δούλευαν εδώ τα καλοκαίρια. Καθάριζαν τα ψάρια, τα βάφτιζαν στη σαλαμούρα και σφράγιζαν τα βαρέλια που έφευγαν για να πουληθούν σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα, μοναδικοί κάτοικοι του Ντιούπαβικ το χειμώνα είναι ένα θαρραλέο ζευγάρι Ισλανδών ερωτευμένων με τον τόπο τους. Υποθέτω και μεταξύ τους, γιατί μόνο πολύ ερωτευμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν ν’ αντέξουν οικειοθελώς σε τόση ερήμωση και απομόνωση. Έχουν μετατρέψει τον παλιό κοιτώνα των εργατριών σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο και εστιατόριο για τους λιγοστούς ταξιδιώτες που αποτολμούν το καλοκαίρι την διαδρομή ως εδώ.
Εκτός από το ξενοδοχείο, διαθέτουν κι ένα ανεξάρτητο ξύλινο σπιτάκι, που μπορεί να φιλοξενήσει ίσα ίσα μια παρέα. Ούτε παραγγελία να το’ χαμε.
Η ιδιοκτήτρια, η Εύα μας ρωτάει αν θέλουμε να δειπνήσουμε απόψε στο εστιατόριο. Συμφωνούμε αμέσως με την πρότασή της για βραστό μπακαλιάρο με ρύζι και λαχανικά και ντόπιο σκυρ με μύρτα για επιδόρπιο. Που θα βρούμε καλύτερη ευκαιρία να γευτούμε σπιτική ισλανδική κουζίνα αν όχι εδώ;
Στο μεταξύ, πάμε να διατρέξουμε τα τριάντα περίπου χωμάτινα χιλιόμετρα που οδηγούν από το Ντιούπαβικ κατά μήκος της ακτής, μέχρι το τέρμα του δρόμου. Ρεϊκιαρφιορδούρ, Νορδουρφιορδούρ. Η δαντέλα των φιορδ συνεχίζεται για να καταλήξει σε … μια πισίνα. Γεωθερμική εννοείται, και με θέα τη θάλασσα. Ευχαρίστως θα τη δοκίμαζε κι αυτήν ο Βαγγέλης αν δεν μας περίμενε ο μπακαλιάρος.
Έχουμε φτάσει στην άκρη των Βεστφιρδίρ. Μαζί με τον δρόμο τερματίζει και κάθε ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού. Πέρα μπροστά μας απλώνεται η ακατοίκητη χερσόνησος του Χορνστραντίρ, όπου «κράτος κι εξουσία» έχει μονάχα η Φύση.
Για πρώτη φορά από την άφιξη μας, η μέρα ξεκινάει με μεγαλειώδη λιακάδα και ουρανό καταγάλανο χωρίς ούτε ένα σύννεφο. Να που συμβαίνει ενίοτε κι αυτό! Το δε θερμόμετρο έχει σκαρφαλώσει από τους χθεσινούς εφτά βαθμούς στους δεκάξι. Σαν να λέμε ισλανδικός καύσωνας.
Αναχωρούμε με κατεύθυνση το Ιζαφιορδούρ, τη «μητρόπολη» των Βεστφιρδίρ. Με τέσσερις χιλιάδες ψυχές, συγκεντρώνει τους μισούς περίπου κατοίκους όλης της επαρχίας. Άλλοτε το ορεινό πέρασμα προς το φιορδ αυτό ήταν ένα από τα δυσκολότερα και πιο επικίνδυνα της περιοχής, άσε που έκλεινε από τα χιόνια για οχτώ-εννιά μήνες το χρόνο. Ριζική λύση δόθηκε το 1995 με την κατασκευή ενός τούνελ εννιά χιλιομέτρων το οποίο μάλιστα διακλαδίζεται εσωτερικά σε σχήμα Υ. Το ένα τμήμα οδηγεί προς το Ιζαφιορντούρ, ενώ το άλλο προς το Σουδουρέιρι. Τα τούνελ έχουν μια και μοναδική λωρίδα κυκλοφορίας, ενώ η διασταύρωση των οχημάτων που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις εξασφαλίζεται από πλαϊνές διαπλατύνσεις σε τακτά διαστήματα. Ο διακανονισμός αυτός μοιάζει λίγο τρομακτικός στην αρχή, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι με τόσο αραιή, σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία, είναι απολύτως επαρκής.
Μιας και δεν προβλέπεται να ξαναπεράσουμε από την περιοχή, αποφασίζουμε να πάρουμε την παράκαμψη προς Σουδουρέιρι. Ε, να μην το δούμε κι αυτό; Μετά από το εντυπωσιακό πέρασμα του τούνελ, ξεμπουκάρουμε ξαφνικά κατ’ ευθείαν μέσα στο στενό φιόρδ. Η πρωινή λιακάδα συνδυάζεται τώρα με μια περίεργη χαμηλή νέφωση που κατά τόπους κατεβαίνει σχεδόν στο ύψος της θάλασσας. Πάνω ψηλά, ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει εκτυφλωτικά. Μια ακόμη όψη της Ισλανδίας.
Όπως σχεδόν παντού στα Βεστφιρδίρ, η ζωή στο Σουδουρέιρι χτυπάει αποκλειστικά στο ρυθμό της αλιείας. Το εργοστάσιο του λιμανιού ασχολείται με την επεξεργασία και την κατάψυξη του μπακαλιάρου. Απ’ αυτό το ασήμαντο χωριό των τριακοσίων είκοσι κατοίκων εξάγονται καθημερινά δεκάδες τόνοι αλιευμάτων για να μοιραστούν σε όλες τις αγορές του πλανήτη. Την επόμενη φορά που θα παραγγείλω μπακαλιάρο σκορδαλιά στον κυρ Γιάννη στο Βύρωνα θα ζητήσω το ψάρι μου να είναι από το Σουδουρέιρι.
Μετά από έναν απολαυστικό καφέ, επιστρέφουμε από το τούνελ και παίρνουμε τη διακλάδωση προς το Ιζαφιορδούρ. Όταν λίγα λεπτά αργότερα βγαίνουμε από το σκοτάδι της σήραγγας, μαθαίνουμε στην πράξη τι εννοούν οι Ισλανδοί με την τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη φράση «άμα δεν σ’ αρέσει ο καιρός, κάνε υπομονή κάνα πεντάλεπτο για ν’ αλλάξει - συνήθως προς το χειρότερο». Το θερμόμετρο έχει κατρακυλήσει καμιά δεκαριά βαθμούς ενώ ένας γκρίζος μανδύας έχει καταπιεί την πόλη και την έχει καταστήσει περίπου αόρατη από απόσταση μεγαλύτερη των τριάντα μέτρων. Απτόητοι εμείς, τραβάμε κατά κει που σύμφωνα με τον χάρτη πρέπει να βρίσκεται το λιμάνι.
Η ομίχλη δίνει μια ονειρική διάσταση στα πράγματα. Αποθήκες, ντοκ, ψαράδικα, αχνές φιγούρες που ξεπροβάλουν ξαφνικά σαν φαντάσματα για να χαθούν και πάλι βιαστικά, τυλιγμένες μέσα στο μπαμπακένιο παλτό τους.
Συνεχίζουμε τον περίπατο και στις πάνω γειτονιές της πόλης. Παντού όμορφα σκανδιναβικά σπίτια - μονοκατοικίες στην πλειονότητα, παντού πεντακάθαρα και παντού έρημα.
Από το Ιζαφιορδούρ και πέρα, η διαδρομή μας γίνεται σχεδόν στα τυφλά. Ορατότης μηδέν. Αλφταφιορδούρ, Χεστφιορδούρ, Σκοτουφιορδούρ, θα παραμείνουν για μας απλά ονόματα στον χάρτη. Ώσπου, ω του θαύματος, στην είσοδο του Μιοϊφιορδούρ, το γκρίζο πέπλο σιγά σιγά σηκώνεται για να μας αποκαλύψει ξανά το υπέροχο κορμί της Ισλανδίας.
Λίγα λεπτά αργότερα, απομένουν μόνο σκόρπια πουπουλένια ξέφτια, λεπτές εσάρπες που τυλίγουν εδώ κι εκεί τα βουνά και τα αποκόβουν από τη βάση τους δίνοντας την εντύπωση ότι πλέουν στο διάστημα.
Λίγο πριν τον μυχό του φιορδ, μια πινακίδα δεξιά δείχνει τη στροφή για τη φάρμα Χεϊνταλούρ. Εκτός από τα δωμάτια που μας περιμένουν εκεί, βασική ατραξιόν αποτελεί το «χοτ ποτ», δηλαδή τα υπαίθρια φυσικά θερμά λουτρά. Λόγω της γεωθερμικής δραστηριότητας (και) σ’ αυτήν την περιοχή της Ισλανδίας, κάπου στο αγρόκτημα αναβλύζει ζεστό νερό που διοχετεύεται μέσω μιας σωλήνας σε μια ρηχή φυσική βάθρα περιστοιχισμένη από βραχάκια και φυτά.
Πριν καλά καλά προλάβουμε να μεταφέρουμε τις αποσκευές από το αυτοκίνητο, να σου ο Βαγγέλης με μαγιό και πετσέτα. Μα που βρίσκει την όρεξη μ’ αυτό το ψωφόκρυο;
Δεν το χάνω με τίποτε, μου πετάει, καθώς κατευθύνεται προς τα λουτρά τρέχοντας σαν το Βέγγο για να ζεσταθεί. Άσε, δεν πειράζει, του λέω, προτιμώ να κοιτάω. Αρχίζω να κλονίζομαι όταν εμφανίζεται και η Καίτη με ανάλογη περιβολή, και μάλιστα χωρίς να τρέχει (πολύ).
- Μα καλά, δεν κρυώνεις;
- Ε, λιγουλάκι! Αλλά που θα ξαναδοκιμάσουμε τέτοια εμπειρία;
Μήπως έχει δίκιο;
Οι φωνές αγαλλίασης που αναβλύζουν από το χοτ ποτ κάμπτουν τους τελευταίους δισταγμούς μου. Από κοντά κι ο Κώστας, που οφείλει βεβαίως ν’ απαθανατίσει το γεγονός. Το κλείσιμο της μέρας μας βρίσκει τελικά να πλατσουρίζουμε και οι τέσσερις, ηδονικά παραδομένοι στην υδάτινη θαλπωρή των σαράντα βαθμών.
Ζόφος και γοητεία
Ακτή Στραντίρ. Πόσο ανυπότακτο σθένος και πόση άφοβη απαντοχή φωλιάζει άραγε στην ψυχή εκείνων που ήρθαν και έχτισαν τις φάρμες τους εδώ, δυο-τρεις όλες κι όλες, πεισματικά γαντζωμένες στα βράχια ως ύστατο καταφύγιο απέναντι σε μια φύση σκληρά γοητευτική μα και άλλο τόσο ανελέητη; Ωδή στη μοναξιά. Στο δέος του αρχέγονου. Στην σκοτεινή σαγήνη του ψυχρού και της τραχύτητας. Μόνη παρέα εδώ τα θαλασσοπούλια, οι ξεσαλωμένοι άνεμοι και τα αγριεμένα κύματα. Τα ίδια που ξεβράζουν ασταμάτητα στην ακτή έρμαια και ξασπρισμένα ξύλα. Από πού διάολε ξεκίνησαν το ταξίδι τους όλοι αυτοί οι κορμοί όταν οι μόνες σχετικά κοντινές ακτές είναι αυτές της καλυμμένης από πάγο Γροιλανδίας;
Αρχίζουμε να συζητάμε μεταξύ μας διάφορα απίθανα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπως ότι πρόκειται για ξύλα που παρέσυρε το κύμα από τα δάση της Νορβηγίας. Και όμως… Λίγο αργότερα θα μάθουμε ότι η εικασία αυτή δεν ήταν καθόλου τραβηγμένη, αλλά αντίθετα μάλλον συντηρητική, αφού οι κορμοί προέρχονται τελικά από την Σιβηρία! Πρόκειται για έναν προαιώνιο φυσικό κύκλο, όπου μέρος από τα δέντρα που πεθαίνουν ή ξεριζώνουν οι θύελλες του ρώσικου χειμώνα ξεβράζονται από τα σιβηρικά ποτάμια στην αρκτική θάλασσα για να παρασυρθούν στη συνέχεια από τα ωκεάνια ρεύματα μέχρι τις βόρειες ακτές της Ισλανδίας σ’ ένα ταξίδι που διαρκεί κατά μέσο όρο 4-5 χρόνια. Το δε εκπληκτικότερο είναι ότι ο κορεσμός των κορμών σε αλάτι, όχι μόνο δεν αποσαθρώνει το ξύλο, παρά αντίθετα λειτουργεί ως φυσικό σκληρυντικό που αυξάνει την αντοχή του και το κάνει ιδιαίτερα πρόσφορό στη χρήση. Πραγματική μάννα εξ’ ουρανού, ή μάλλον εξ ωκεανού, για την περίπου άδεντρη Ισλανδία.
Μια τελευταία ανηφόρα μέχρι τον αυχένα του Φιλσνταλσφόλ, μια εξίσου απότομη κατεβασιά και να ’μαστε. Ντιούπαβικ! Ύστατο ανθρώπινο προπύργιο πριν την παντελώς ακατοίκητη χερσόνησο του Χορνστραντίρ, του «αντίχειρα» των Βεστφιρδίρ. Η πρώτη εικόνα: ένα σκουριασμένο πλοίο με φόντο βιομηχανικά ερείπια. Ζόφος και γοητεία.
Το Ντιούπαβικ γνώρισε παλιότερα μια σχετική ευημερία ως κέντρο αλιείας ρέγκας. Το 1917 χτίστηκε εδώ το εργοστάσιο επεξεργασίας αλιευμάτων και εξαγωγής λαδιού που λειτούργησε αδιαλείπτως ως το 1954 οπότε και έκλεισε όταν οι ρέγκες σχεδόν εξαφανίστηκαν από την περιοχή. Μέχρι τότε, πάνω από πενήντα εργάτριες δούλευαν εδώ τα καλοκαίρια. Καθάριζαν τα ψάρια, τα βάφτιζαν στη σαλαμούρα και σφράγιζαν τα βαρέλια που έφευγαν για να πουληθούν σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα, μοναδικοί κάτοικοι του Ντιούπαβικ το χειμώνα είναι ένα θαρραλέο ζευγάρι Ισλανδών ερωτευμένων με τον τόπο τους. Υποθέτω και μεταξύ τους, γιατί μόνο πολύ ερωτευμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν ν’ αντέξουν οικειοθελώς σε τόση ερήμωση και απομόνωση. Έχουν μετατρέψει τον παλιό κοιτώνα των εργατριών σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο και εστιατόριο για τους λιγοστούς ταξιδιώτες που αποτολμούν το καλοκαίρι την διαδρομή ως εδώ.
Εκτός από το ξενοδοχείο, διαθέτουν κι ένα ανεξάρτητο ξύλινο σπιτάκι, που μπορεί να φιλοξενήσει ίσα ίσα μια παρέα. Ούτε παραγγελία να το’ χαμε.
Η ιδιοκτήτρια, η Εύα μας ρωτάει αν θέλουμε να δειπνήσουμε απόψε στο εστιατόριο. Συμφωνούμε αμέσως με την πρότασή της για βραστό μπακαλιάρο με ρύζι και λαχανικά και ντόπιο σκυρ με μύρτα για επιδόρπιο. Που θα βρούμε καλύτερη ευκαιρία να γευτούμε σπιτική ισλανδική κουζίνα αν όχι εδώ;
Στο μεταξύ, πάμε να διατρέξουμε τα τριάντα περίπου χωμάτινα χιλιόμετρα που οδηγούν από το Ντιούπαβικ κατά μήκος της ακτής, μέχρι το τέρμα του δρόμου. Ρεϊκιαρφιορδούρ, Νορδουρφιορδούρ. Η δαντέλα των φιορδ συνεχίζεται για να καταλήξει σε … μια πισίνα. Γεωθερμική εννοείται, και με θέα τη θάλασσα. Ευχαρίστως θα τη δοκίμαζε κι αυτήν ο Βαγγέλης αν δεν μας περίμενε ο μπακαλιάρος.
Έχουμε φτάσει στην άκρη των Βεστφιρδίρ. Μαζί με τον δρόμο τερματίζει και κάθε ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού. Πέρα μπροστά μας απλώνεται η ακατοίκητη χερσόνησος του Χορνστραντίρ, όπου «κράτος κι εξουσία» έχει μονάχα η Φύση.
Attachments
Last edited by a moderator:
