ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 592
- Likes
- 1.171
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Chiang Mai (Ι)
- Chiang Mai (ΙΙ)
- Chiang Mai (III)
- Chiang Mai (ΙV)
- Chiang Mai (V)
- Chiang Mai (VΙ)
- Chiang Mai (VII)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part I
- Κο Σαμούι (Ι)
- Κο Σαμούι (ΙΙ)
- Ao Nang
- Hong Island
- 4 Νησιά
- Khao Lak (I)
- Khao Lak (II)
- Mu Ko Surin
- Ko Πανγκάν (Ι)
- Ko Πανγκάν (ΙΙ)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part II
- Μπανγκόκ (Ι)
- Μπανγκόκ (ΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙV)
- Μπανγκόκ (V)
- Μπανγκόκ (VI)
Το ταξί μας άφησε στη πύλη του Wat Pho αλλιώς ο ναός του ξαπλωμένου Βούδα. Ο ναός είναι ένας από τους μεγαλύτερους στη Μπανγκόκ και πήρε φυσικά το όνομά του από το τεράστιο άγαλμά που φιλοξενεί. Το άγαλμα έχει μήκος 46 μέτρα και είναι καλυμμένο με φύλλα χρυσού. Η είσοδος στο ναό στοίχιζε 100Β και ο ναός είναι επισκέψιμος από τις 08.00 μέχρι τις 17.00. Υπήρχε μια μικρή ουρά για να μπούμε στο ναό η οποία όμως προχωρούσε αρκετά γρήγορα έτσι περιμέναμε ελάχιστα. Στην είσοδο μας εφοδίασαν με τσάντες για να βάλουμε μέσα τα παπούτσια μας και να τα κουβαλάμε μαζί μας. Το άγαλμα είναι όντως πολύ επιβλητικό λόγω μεγέθους.
Προσπαθούσαμε να βγάλουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας φωτογραφία και να είναι μέσα το κεφάλι του αγάλματος αλλά ήταν αδύνατο (ναι είπαμε έχω κοντά άκρα), μέχρι που ένας συμπαθέστατος ιταλός προσφέρθηκε να μας αποθανατίσει. Αναγκάστηκε ο άνθρωπος να πέσει κάτω φαρδύς πλάτης για να το πετύχει το πλάνο και πριν προλάβει να σηκωθεί ένα άλλο ζευγάρι του έβαλε στο χέρι τη φωτογραφική, και στη συνέχεια ένα άλλο, και ένα άλλο. Τα 15 λεπτά που ήμουν στο ναό ο καημένος δεν είχε σηκωθεί από το πάτωμα!!!
Περιπλανηθήκαμε για λίγο στο προαύλιο όπου υπάρχει και σχολή για μασάζ αλλά δυστυχώς δεν κάτσαμε γιατί είχαμε πολλά στο πρόγραμμα.
Προχωρήσαμε λοιπόν για το Μεγάλο Παλάτι που βρίσκετε μερικά λεπτά περπάτημα μακριά από Wha Pho. Προσεγγίσαμε το χώρο από την πλευρά του ποταμού και στη πρώτη πόρτα που βρήκαμε δοκιμάσαμε να μπούμε. Ένας στρατιώτης φρουρός μας ανέκοψε και μας κατεύθυνε προς ένα καλοντυμένο κύριο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από τη πόρτα. Αυτός με τη σειρά του βγάζει από τη τσέπη του ένα σήμα που έγραφε πάνω Tourist Police και μας ρωτάει ευγενικά τι χρειαζόμαστε. Του λέμε ότι θέλουμε να δούμε το Μεγάλο Παλάτι και μας πληροφορεί ότι σήμερα είναι η μέρα που κλείνει νωρίτερα όπως και το Wha Arun που βρίσκεται σχεδόν απέναντι στην αντίπερα όχθη του ποταμού. Αμέσως βγάζει ένα χάρτη και ξεκινάει να μας κάνει εισηγήσεις που μπορούμε να πάμε και τι ήταν ανοικτό εκείνη την ώρα, πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε φωνάζει και ένα τουκ τουκ κάνει συμφωνία μαζί του για να μας κάνει όλο το τουρ που μας πρότεινε για 40Β. Χωρίς να το πολύ σκεφτούμε και άκρως απογοητευμένοι γιατί αυτό μας κατέστρεφε το πρόγραμμα ανεβαίνουμε στο τουκ τουκ αλλά πριν προλάβει να κάνει 2 μέτρα μου έρχεται φλασιά
- Ωχ!!! Τη πατήσαμε!!!
- Τι? Γιατί?
- Πάλι μας πιάσανε κορόιδααααα και το είχα διαβάσει τόσες φόρες για αυτή τη κομπίνα. Μας είπαν ψέματα είναι ανοικτό το παλάτι και αυτός τώρα θα μας γυρνάει σε ένα σωρό μαγαζιά για να αγοράσουμε διαμάντια.
- Μα ο φρουρός μας έκοψε τη πόρτα και μας έδειξε τον άλλο δίπλα του.
- Ε καλά και ο φρουρός στο κόλπο θα ήταν!!! Τη πατήσαμεεεεε!
Αγριεύει λοιπόν ο φιλήσυχος σύζυγος και απαιτεί από τον τουκτουκαντζή να σταματήσει αμέσως. Αυτός ανένδοτος ήθελε έκανε ότι δεν καταλάβαινε μέχρι που ανέβηκε περισσότερο η ένταση και κατάλαβε ότι τα είχαμε πάρει αγρίως και προσπάθησε να μας καλοπιάσει σε πολύ καλά πλέον αγγλικά, λέγοντας μας ότι αν μας πάει σε ένα μαγαζί θα του δώσουν 240Β έστω και αν δεν αγοράσουμε τίποτα. Αλλά φυσικά αρνηθήκαμε γιατί δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Περισσότερο είχα θυμώσει με τον εαυτό που γιατί είχα διαβάσει για αυτή τη κομπίνα άπειρες φορές και μάλιστα κάθε φορά σκεφτόμουν «Μα καλά πόσο αφελείς κόσμος υπάρχει και την πατάει έτσι!!!». Τέλος καλό όλα καλά. Αν δεν το παίρναμε τόσο σύντομα χαμπάρι θα είχαμε χάσει πολύτιμο χρόνο. Περπατήσαμε αρκετά από το σημείο που μας άφησε για να βρούμε τη κεντρική είσοδο όπου γινόταν χαμός από κόσμο. Σύμφωνα με τον οδηγό μου οι ώρες λειτουργίας είναι 08.30 μέχρι 15.30 καθημερινά και το εισιτήριο εισόδου στοιχίζει 500Β. Χρειαστήκαμε περισσότερο από μια ώρα για να περιηγηθούμε το μεγάλο παλάτι και η ζέστη μας είχε χτυπήσει κατακούτελα.
Το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έτσι στο δρόμο για Wat Arun προσπαθήσαμε να πάρουμε κάτι από τους πάγους που ήταν κατά μήκος του δρόμου αλλά δεν εμπιστευτήκαμε κανένα αφού ήταν όλα προψημένα έτσι την βγάλαμε με ανανάδες. Στη συνέχεια πήραμε το καραβάκι για να μας πάει απέναντι στο Wat Arun.
Έξω από τον ναό γίνονταν εκδηλώσεις για την κινεζική πρωτοχρονιά και παρακολουθήσαμε παραδοσιακούς κινέζικους χορούς με δράκους πριν κατευθυνθούμε προς τον ναό.
Χαζέψαμε το υπέροχο κτήριο και πήραμε ξανά το καραβάκι για την απέναντι πλευρά.
Η ζέστη και η κούραση μας είχαν θερίσει και είχαμε ακόμα να δούμε τη China Town. Μελετήσαμε τον χάρτη μας και βγάλαμε ατυχώς το συμπέρασμα ότι η απόσταση περπατείται και έτσι ξεκινήσαμε με σκοπό να κάνουμε μια στάση για καφέ στη διαδρομή να αναστηλωθούμε. Αφού διανύσαμε μερικά μέτρα εντοπίσαμε ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι, κυριλέ, παραποτάμιο με εκπληκτική θέα. Κάνουμε να μπούμε αλλά... τρώμε πόρτα. Του Αγιού Βαλεντίνου σήμερα βλέπετε και όλο το μαγαζί ήταν κρατημένο. Αν θέλετε μας λέει η κοπέλα για ποτό στον τρίτο όροφο. «Ασανσέρ;» «Τσου! Σκάλες». Κάνω αρχικά να φύγω αλλά η θέα ήταν υπέροχη. «Ας είναι. Θα πάρω θα ποδαράκια μου και θα ανέβω για αν απολαύσω ένα ποτάκι χωσμένη σε μια πολυθρόνα να χαζεύω το ποτάμι».... Αλλά ... λογάριασα χωρίς τον Βαλεντίνο. Όταν καταϊδρωμένη έφτασα στον τρίτο διαπίστωσα ότι ούτε το ποτό μου δεν θα είχε χώρο να ακουμπήσω όχι πολυθρόνα να αράξω τη ταλαιπωρημένη κόρμαρα μου. Με βαριά καρδιά παίρνουμε τη κάθοδο και συνεχίζουμε τη πορεία μας. Πάντως το μαγαζί φαινόταν πολύ ωραίο και πρέπει να είναι αυτόhttp://www.tripadvisor.com/Restaurant_Review-g293916-d816295-Reviews-The_Deck-Bangkok.html.
Πρέπει να είναι πολύ σπουδαίος ο Βαλεντίνος στη Ταιλάνδη αφού οι δρόμοι ήταν γεμάτοι έφηβους με λουλούδια και λούτρινα στα χέρια και τα κοριτσάκια είχαν γεμίσει τα σχολικά τους πουκάμισα με αυτοκόλλητα καρδούλες!!!
Τελικά καταλήξαμε σε ένα πολύ μικρό παραποτάμιο καφενεδάκι με καταπληκτική θέα προς το ποτάμι και το Wat Arun και απολαύσαμε το σκηνικό κατά τη δύση του ήλιου όπου ο ναός απέναντι άλλαζε συνεχώς εληκτικά χρώματα. http://www.tripadvisor.com/Restaura...20-Reviews-Vivi_The_Coffee_Place-Bangkok.html
Προσπαθούσαμε να βγάλουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας φωτογραφία και να είναι μέσα το κεφάλι του αγάλματος αλλά ήταν αδύνατο (ναι είπαμε έχω κοντά άκρα), μέχρι που ένας συμπαθέστατος ιταλός προσφέρθηκε να μας αποθανατίσει. Αναγκάστηκε ο άνθρωπος να πέσει κάτω φαρδύς πλάτης για να το πετύχει το πλάνο και πριν προλάβει να σηκωθεί ένα άλλο ζευγάρι του έβαλε στο χέρι τη φωτογραφική, και στη συνέχεια ένα άλλο, και ένα άλλο. Τα 15 λεπτά που ήμουν στο ναό ο καημένος δεν είχε σηκωθεί από το πάτωμα!!!
Περιπλανηθήκαμε για λίγο στο προαύλιο όπου υπάρχει και σχολή για μασάζ αλλά δυστυχώς δεν κάτσαμε γιατί είχαμε πολλά στο πρόγραμμα.
Προχωρήσαμε λοιπόν για το Μεγάλο Παλάτι που βρίσκετε μερικά λεπτά περπάτημα μακριά από Wha Pho. Προσεγγίσαμε το χώρο από την πλευρά του ποταμού και στη πρώτη πόρτα που βρήκαμε δοκιμάσαμε να μπούμε. Ένας στρατιώτης φρουρός μας ανέκοψε και μας κατεύθυνε προς ένα καλοντυμένο κύριο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από τη πόρτα. Αυτός με τη σειρά του βγάζει από τη τσέπη του ένα σήμα που έγραφε πάνω Tourist Police και μας ρωτάει ευγενικά τι χρειαζόμαστε. Του λέμε ότι θέλουμε να δούμε το Μεγάλο Παλάτι και μας πληροφορεί ότι σήμερα είναι η μέρα που κλείνει νωρίτερα όπως και το Wha Arun που βρίσκεται σχεδόν απέναντι στην αντίπερα όχθη του ποταμού. Αμέσως βγάζει ένα χάρτη και ξεκινάει να μας κάνει εισηγήσεις που μπορούμε να πάμε και τι ήταν ανοικτό εκείνη την ώρα, πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε φωνάζει και ένα τουκ τουκ κάνει συμφωνία μαζί του για να μας κάνει όλο το τουρ που μας πρότεινε για 40Β. Χωρίς να το πολύ σκεφτούμε και άκρως απογοητευμένοι γιατί αυτό μας κατέστρεφε το πρόγραμμα ανεβαίνουμε στο τουκ τουκ αλλά πριν προλάβει να κάνει 2 μέτρα μου έρχεται φλασιά
- Ωχ!!! Τη πατήσαμε!!!
- Τι? Γιατί?
- Πάλι μας πιάσανε κορόιδααααα και το είχα διαβάσει τόσες φόρες για αυτή τη κομπίνα. Μας είπαν ψέματα είναι ανοικτό το παλάτι και αυτός τώρα θα μας γυρνάει σε ένα σωρό μαγαζιά για να αγοράσουμε διαμάντια.
- Μα ο φρουρός μας έκοψε τη πόρτα και μας έδειξε τον άλλο δίπλα του.
- Ε καλά και ο φρουρός στο κόλπο θα ήταν!!! Τη πατήσαμεεεεε!
Αγριεύει λοιπόν ο φιλήσυχος σύζυγος και απαιτεί από τον τουκτουκαντζή να σταματήσει αμέσως. Αυτός ανένδοτος ήθελε έκανε ότι δεν καταλάβαινε μέχρι που ανέβηκε περισσότερο η ένταση και κατάλαβε ότι τα είχαμε πάρει αγρίως και προσπάθησε να μας καλοπιάσει σε πολύ καλά πλέον αγγλικά, λέγοντας μας ότι αν μας πάει σε ένα μαγαζί θα του δώσουν 240Β έστω και αν δεν αγοράσουμε τίποτα. Αλλά φυσικά αρνηθήκαμε γιατί δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Περισσότερο είχα θυμώσει με τον εαυτό που γιατί είχα διαβάσει για αυτή τη κομπίνα άπειρες φορές και μάλιστα κάθε φορά σκεφτόμουν «Μα καλά πόσο αφελείς κόσμος υπάρχει και την πατάει έτσι!!!». Τέλος καλό όλα καλά. Αν δεν το παίρναμε τόσο σύντομα χαμπάρι θα είχαμε χάσει πολύτιμο χρόνο. Περπατήσαμε αρκετά από το σημείο που μας άφησε για να βρούμε τη κεντρική είσοδο όπου γινόταν χαμός από κόσμο. Σύμφωνα με τον οδηγό μου οι ώρες λειτουργίας είναι 08.30 μέχρι 15.30 καθημερινά και το εισιτήριο εισόδου στοιχίζει 500Β. Χρειαστήκαμε περισσότερο από μια ώρα για να περιηγηθούμε το μεγάλο παλάτι και η ζέστη μας είχε χτυπήσει κατακούτελα.
Το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έτσι στο δρόμο για Wat Arun προσπαθήσαμε να πάρουμε κάτι από τους πάγους που ήταν κατά μήκος του δρόμου αλλά δεν εμπιστευτήκαμε κανένα αφού ήταν όλα προψημένα έτσι την βγάλαμε με ανανάδες. Στη συνέχεια πήραμε το καραβάκι για να μας πάει απέναντι στο Wat Arun.
Έξω από τον ναό γίνονταν εκδηλώσεις για την κινεζική πρωτοχρονιά και παρακολουθήσαμε παραδοσιακούς κινέζικους χορούς με δράκους πριν κατευθυνθούμε προς τον ναό.
Χαζέψαμε το υπέροχο κτήριο και πήραμε ξανά το καραβάκι για την απέναντι πλευρά.
Η ζέστη και η κούραση μας είχαν θερίσει και είχαμε ακόμα να δούμε τη China Town. Μελετήσαμε τον χάρτη μας και βγάλαμε ατυχώς το συμπέρασμα ότι η απόσταση περπατείται και έτσι ξεκινήσαμε με σκοπό να κάνουμε μια στάση για καφέ στη διαδρομή να αναστηλωθούμε. Αφού διανύσαμε μερικά μέτρα εντοπίσαμε ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι, κυριλέ, παραποτάμιο με εκπληκτική θέα. Κάνουμε να μπούμε αλλά... τρώμε πόρτα. Του Αγιού Βαλεντίνου σήμερα βλέπετε και όλο το μαγαζί ήταν κρατημένο. Αν θέλετε μας λέει η κοπέλα για ποτό στον τρίτο όροφο. «Ασανσέρ;» «Τσου! Σκάλες». Κάνω αρχικά να φύγω αλλά η θέα ήταν υπέροχη. «Ας είναι. Θα πάρω θα ποδαράκια μου και θα ανέβω για αν απολαύσω ένα ποτάκι χωσμένη σε μια πολυθρόνα να χαζεύω το ποτάμι».... Αλλά ... λογάριασα χωρίς τον Βαλεντίνο. Όταν καταϊδρωμένη έφτασα στον τρίτο διαπίστωσα ότι ούτε το ποτό μου δεν θα είχε χώρο να ακουμπήσω όχι πολυθρόνα να αράξω τη ταλαιπωρημένη κόρμαρα μου. Με βαριά καρδιά παίρνουμε τη κάθοδο και συνεχίζουμε τη πορεία μας. Πάντως το μαγαζί φαινόταν πολύ ωραίο και πρέπει να είναι αυτόhttp://www.tripadvisor.com/Restaurant_Review-g293916-d816295-Reviews-The_Deck-Bangkok.html.
Πρέπει να είναι πολύ σπουδαίος ο Βαλεντίνος στη Ταιλάνδη αφού οι δρόμοι ήταν γεμάτοι έφηβους με λουλούδια και λούτρινα στα χέρια και τα κοριτσάκια είχαν γεμίσει τα σχολικά τους πουκάμισα με αυτοκόλλητα καρδούλες!!!
Τελικά καταλήξαμε σε ένα πολύ μικρό παραποτάμιο καφενεδάκι με καταπληκτική θέα προς το ποτάμι και το Wat Arun και απολαύσαμε το σκηνικό κατά τη δύση του ήλιου όπου ο ναός απέναντι άλλαζε συνεχώς εληκτικά χρώματα. http://www.tripadvisor.com/Restaura...20-Reviews-Vivi_The_Coffee_Place-Bangkok.html
...
