ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 592
- Likes
- 1.171
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Chiang Mai (Ι)
- Chiang Mai (ΙΙ)
- Chiang Mai (III)
- Chiang Mai (ΙV)
- Chiang Mai (V)
- Chiang Mai (VΙ)
- Chiang Mai (VII)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part I
- Κο Σαμούι (Ι)
- Κο Σαμούι (ΙΙ)
- Ao Nang
- Hong Island
- 4 Νησιά
- Khao Lak (I)
- Khao Lak (II)
- Mu Ko Surin
- Ko Πανγκάν (Ι)
- Ko Πανγκάν (ΙΙ)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part II
- Μπανγκόκ (Ι)
- Μπανγκόκ (ΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙV)
- Μπανγκόκ (V)
- Μπανγκόκ (VI)
Chiang Mai -3η Μέρα - Part III
Το μεσημεριανό σερβιρίστηκε σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά. Νόστιμο και με πολλές επιλογές. Είχαμε γίνει μια ωραία παρέα σαν να γνωριζόμασταν από πριν και δεν λέγαμε να το κουνήσουμε από εκεί.Ανταλλάξαμε πληροφορίες για την Ταϊλάνδη και διαπιστώσαμε ότι είχαμε όλοι εκτός από τους κινέζους, στο πρόγραμμα μας το Κο Πανγκαν. Οι γάλλοι που μόλις είχαν φύγει από κει μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτό το νησί και μας έκαναν όλους ακόμα πιο ενθουσιασμένους για το τι να περιμένουμε.
Επόμενη στάση για πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα. Μετά από ένα 10λεπτο περπάτημα βρεθήκαμε στο χωριό της φυλής White Caren.Το χωρίο αυτό σε αντίθεση μετο χωρίο που είχαμε επισκεφθεί την προηγούμενη μέρα είναι το πραγματικό χωριό της φυλής. Φυσικά οι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί και ανάλογα αφού το ισόγειο των σπιτιών τουςτο έχουν μετατρέψει σε καταστήματα πώλησης των χειροτεχνημάτων τους. Το χωριό ήταν γεμάτο χαριτωμένα πιτσιρίκια που προσπαθούσαν να πουλήσουνβραχιολάκιαμε χάντρες για 5Β τα οποία όμως δεν ήταν καθόλου πιεστικά και κουραστικά. Η φυλή έχει πάρει το όνομά της από την άσπρη στολή που φορούν τα κορίτσια μέχρι να παντρευτούν. Η κύρια ασχολία της φυλής είναι γεωργία γιαυτό και οι άντρες απουσίαζαν στα χωράφια. Περάσαμε περίπου μισή ώρα στο χωριό και μετά συνεχίσαμε τη πορεία μας.
(Βρείτε το παράξενο;;
Έξω ακριβώς από το χωριό υπήρχε ένα ποτάμι όπου κορίτσια έπλεναν τη μπουγάδα τους. Για γέφυρα υπήρχαν δύο στρογγυλοί κορμοί δέντρου και ξεκινήσαμε ναπερνούμε ένας έναςμέχρι που ήρθε η σειρά της μιας κινεζούλαςη οποία ήταν τρομοκρατημένη.
Το γκρούπ ξεκίνησε ξανά την διαδικασία εμψύχωσης αυτή τη φορά της κινεζούλας, ο γιός της είχε λυθεί στο γέλιο μέχρι που ο σύζυγος επέστρεψε να και την βοήθησε να περάσουν μαζί τη γέφυρα. Αυτό επαναλήφτηκε άλλες 3-4 φορές αφού διασχίζαμε ξανά και ξανά το ποτάμι αφού το μονοπάτι γινόταν δύσβατο από την μια ή την άλλη όχθη.
Μετά από 1 περίπου ώρα απολαυστικής διαδρομήςκαι αφού εμείς είχαμε γίνει μούσκεμα λόγω της ζέστης ενώ ο ξεναγός μας παρέμενε ατσαλάκωτος,φτάσαμε στους καταρράκτες όπου οι μισοί από το γκρουπ βούτηξαν για αν δροσιστούν. Εγώ όμως όχι αφού το νερό ήταν πολύ κρύο για τα γούστα μου αλλά επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να μπω με τη θέληση μου σε νερό που δεν μπορώ να δω τι άλλο κολυμπάει μαζί μου.
Συνεχίζεται...
Το μεσημεριανό σερβιρίστηκε σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά. Νόστιμο και με πολλές επιλογές. Είχαμε γίνει μια ωραία παρέα σαν να γνωριζόμασταν από πριν και δεν λέγαμε να το κουνήσουμε από εκεί.Ανταλλάξαμε πληροφορίες για την Ταϊλάνδη και διαπιστώσαμε ότι είχαμε όλοι εκτός από τους κινέζους, στο πρόγραμμα μας το Κο Πανγκαν. Οι γάλλοι που μόλις είχαν φύγει από κει μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτό το νησί και μας έκαναν όλους ακόμα πιο ενθουσιασμένους για το τι να περιμένουμε.
Επόμενη στάση για πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα. Μετά από ένα 10λεπτο περπάτημα βρεθήκαμε στο χωριό της φυλής White Caren.Το χωρίο αυτό σε αντίθεση μετο χωρίο που είχαμε επισκεφθεί την προηγούμενη μέρα είναι το πραγματικό χωριό της φυλής. Φυσικά οι άνθρωποι έχουν προσαρμοστεί και ανάλογα αφού το ισόγειο των σπιτιών τουςτο έχουν μετατρέψει σε καταστήματα πώλησης των χειροτεχνημάτων τους. Το χωριό ήταν γεμάτο χαριτωμένα πιτσιρίκια που προσπαθούσαν να πουλήσουνβραχιολάκιαμε χάντρες για 5Β τα οποία όμως δεν ήταν καθόλου πιεστικά και κουραστικά. Η φυλή έχει πάρει το όνομά της από την άσπρη στολή που φορούν τα κορίτσια μέχρι να παντρευτούν. Η κύρια ασχολία της φυλής είναι γεωργία γιαυτό και οι άντρες απουσίαζαν στα χωράφια. Περάσαμε περίπου μισή ώρα στο χωριό και μετά συνεχίσαμε τη πορεία μας.
(Βρείτε το παράξενο;;
Έξω ακριβώς από το χωριό υπήρχε ένα ποτάμι όπου κορίτσια έπλεναν τη μπουγάδα τους. Για γέφυρα υπήρχαν δύο στρογγυλοί κορμοί δέντρου και ξεκινήσαμε ναπερνούμε ένας έναςμέχρι που ήρθε η σειρά της μιας κινεζούλαςη οποία ήταν τρομοκρατημένη.
Το γκρούπ ξεκίνησε ξανά την διαδικασία εμψύχωσης αυτή τη φορά της κινεζούλας, ο γιός της είχε λυθεί στο γέλιο μέχρι που ο σύζυγος επέστρεψε να και την βοήθησε να περάσουν μαζί τη γέφυρα. Αυτό επαναλήφτηκε άλλες 3-4 φορές αφού διασχίζαμε ξανά και ξανά το ποτάμι αφού το μονοπάτι γινόταν δύσβατο από την μια ή την άλλη όχθη.
Μετά από 1 περίπου ώρα απολαυστικής διαδρομήςκαι αφού εμείς είχαμε γίνει μούσκεμα λόγω της ζέστης ενώ ο ξεναγός μας παρέμενε ατσαλάκωτος,φτάσαμε στους καταρράκτες όπου οι μισοί από το γκρουπ βούτηξαν για αν δροσιστούν. Εγώ όμως όχι αφού το νερό ήταν πολύ κρύο για τα γούστα μου αλλά επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να μπω με τη θέληση μου σε νερό που δεν μπορώ να δω τι άλλο κολυμπάει μαζί μου.
Συνεχίζεται...