ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 592
- Likes
- 1.171
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Chiang Mai (Ι)
- Chiang Mai (ΙΙ)
- Chiang Mai (III)
- Chiang Mai (ΙV)
- Chiang Mai (V)
- Chiang Mai (VΙ)
- Chiang Mai (VII)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part I
- Κο Σαμούι (Ι)
- Κο Σαμούι (ΙΙ)
- Ao Nang
- Hong Island
- 4 Νησιά
- Khao Lak (I)
- Khao Lak (II)
- Mu Ko Surin
- Ko Πανγκάν (Ι)
- Ko Πανγκάν (ΙΙ)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part II
- Μπανγκόκ (Ι)
- Μπανγκόκ (ΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙV)
- Μπανγκόκ (V)
- Μπανγκόκ (VI)
Chiang Mai - 3η Μέρα - Part II
Πρώτη στάση για βόλτα με τους ελέφαντες. Βόλτα με τα συμπαθεί τετράποδα είχαμε στο πρόγραμμα να κάνουμε στο Κο Σαμούι αφού περιλαμβανόταν στην εκδρομή στο εσωτερικό του νησιού αλλά και γενικότερα δεν ήταν στις προτεραιότητες μου έχοντας ακούσει και διάφορα για την κακομεταχείριση που υφίστανται τα ζώα. Περιλαμβανόταν όμως στα τουρ και δεν μπορούσες να το αφήσεις πίσω παρά μόνο να περιμένεις τους άλλους να τελειώσουν και έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με αυτούς τους αξιαγάπητους γίγαντες. Η τελευταία φορά που είχα δει ελέφαντα ήταν στο ζωολογικό κήπο της Λεμεσού καμιά εικοσαριά χρόνια πριναλλά πάνε χρόνια που μας έχει αφήσει.
Φτάνει λοιπόν η καλή μου Μπούμα και ο ξεναγός μου κάνει νόημα να ανεβώ πρώτη. Πως όμως; Εμείς ήμασταν ανεβασμένοι σε μία εξέδρα και η Μπούμα είχε ‘’παρκάρει’’ ακριβώς δίπλα ώστε η πλάτη της να είναι στο ίδιο επίπεδο με την εξέδρα και έπρεπε να πατήσεις τη πλάτη της για να καθίσεις στο κάθισμα. Εγώ όμως δεν ήθελα να την πατήσω και δεν έβρισκα άλλο τρόπο να ανέβω. Οι συνταξιδιώτες μου που μας είδαν να το συζητάμε με το σύζυγο που προσπαθούσε να με πείσει ότι το ζώο των 400 κιλών δεν ενοχληθεί από τα 48 δικά μου, νόμιζαν ότι εγώ φοβάμαι να ανέβω και άρχισαν να με πειράζουν, να γελάνε και να με ενθαρρύνουν. Όταν τελικά ανέβηκα άρχισαν να με επευφημούν και να ζητωκραυγάζουν. Δεν ήθελα να τους χαλάσω τον ενθουσιασμό λέγοντας τους ότι το πρόβλημα μου ήταν να πατήσω πάνω στο ζώο και ανταποκρίθηκα στις επευφημίες τους με ύφος νικητή.
Άρχισε λοιπόν η Μπούμα να κατευθύνεται με γοργούς ρυθμούς μέσα στο δάσος οδηγούμενη από τον Μαχούτ της,ο οποίος δεν μας έριξε ούτε μια ματιά.Ο Μαχούτ μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Schumacher της ζούγκλας. Πήγαινε με χίλια και είχε στόχο το σημείο τερματισμού αλλά και κάθε λακκούβα που μπορεί να υπήρχε μέσα στη ζούγκλα. «Ωχ παναγία μου! Πάει σπλήνα μου , πάνε τα πλευρά μου!! Μωρό μου νομίζω ότι μόλις έχασα και ένα νεφρό...» Προχωρήσαμε για μερικά λεπτά όπου προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε πάνω στον ελέφαντα, το ότι είχαμε λυθεί στα γέλια δεν βοηθούσε καθόλου,όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε χαθεί μόνοι μέσα στο δάσος. Όλοι οι άλλοι είχαν πάρει άλλη πορεία.Άρχισαν να μου μπαίνουνδιάφορες αγχωτικές ιδέες « Πού μας πάει καλέ αυτός ο μούργος; Γιατί φεύγει μακριά απ τους άλλους; Αχχχχ εδώ θα αφήσουμε και τα κοκαλάκια μας μαζί με τα νεφρά μας.!!!» (μάλλον βλέπω πολύ Criminal Minds). Κατηφόρες,λακκούβες και μετά από 3 μετατοπίσεις σπονδύλων φτάνουμε σε ένα ξέφωτο. Εμείς, η Μπούμα και ο μαχουτ. Ο μαχούτ φεύγει και μένουμε εμείς και η Μπούμα. Αρχίζουμε να ταΐζουμε τη Μπούμα τις μπανάνες και τα ζαχαροκάλαμα που τις είχαμε πάρει και 5-6 λεπτά αργότερα εμφανίζεται ξανά ο μαχούτ και στο βάθος διακρίνονται και οι υπόλοιποιοι οποίοι φαίνονται να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα, να παίζουν με τους ελέφαντες, να προσπαθούν να τους οδηγήσουν και οι μαχουτ τους σε αντίθεση με τον στρυφνό δικό μας, χαμογελαστοί να τους βγάζουν φωτογραφίες. Μέχρι να μας φτάσουν η αχόρταγη Μπούμα είχε φάει όλες τις μπανάνες και ζητούσε και άλλες ξεφυσώντας μέσα από την προβοσκίδα της στα μούτρα μας. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για να καταλήξουμε σε ένα ποτάμι όπου οι ελέφαντες άρχισαν να τσαλαβουτούν στο νερό και να μας ραντίζουν με την προβοσκίδα τους. Σημειώστε ότι για να μπούμε στο ποτάμι περάσαμε μέσα από ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο εκεί που εγώ νόμιζα ότι ήμασταν στη μέση της ζούγκλας.
Πρέπει να ομολογήσω ότι η βόλτα με τη Μπούμα ήταν απολαυστική και ξεκαρδιστική αλλά ταυτόχρονα και πολύ άβολη. Χαίρομαι πολύ που την έκανα και είχα την ευκαιρία να βρεθώ τόσο κοντά με αυτούς τουςευγενικούς γίγαντες.
Συνεχίζεται ...
Πρώτη στάση για βόλτα με τους ελέφαντες. Βόλτα με τα συμπαθεί τετράποδα είχαμε στο πρόγραμμα να κάνουμε στο Κο Σαμούι αφού περιλαμβανόταν στην εκδρομή στο εσωτερικό του νησιού αλλά και γενικότερα δεν ήταν στις προτεραιότητες μου έχοντας ακούσει και διάφορα για την κακομεταχείριση που υφίστανται τα ζώα. Περιλαμβανόταν όμως στα τουρ και δεν μπορούσες να το αφήσεις πίσω παρά μόνο να περιμένεις τους άλλους να τελειώσουν και έτσι είπαμε να το δοκιμάσουμε. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με αυτούς τους αξιαγάπητους γίγαντες. Η τελευταία φορά που είχα δει ελέφαντα ήταν στο ζωολογικό κήπο της Λεμεσού καμιά εικοσαριά χρόνια πριναλλά πάνε χρόνια που μας έχει αφήσει.
Φτάνει λοιπόν η καλή μου Μπούμα και ο ξεναγός μου κάνει νόημα να ανεβώ πρώτη. Πως όμως; Εμείς ήμασταν ανεβασμένοι σε μία εξέδρα και η Μπούμα είχε ‘’παρκάρει’’ ακριβώς δίπλα ώστε η πλάτη της να είναι στο ίδιο επίπεδο με την εξέδρα και έπρεπε να πατήσεις τη πλάτη της για να καθίσεις στο κάθισμα. Εγώ όμως δεν ήθελα να την πατήσω και δεν έβρισκα άλλο τρόπο να ανέβω. Οι συνταξιδιώτες μου που μας είδαν να το συζητάμε με το σύζυγο που προσπαθούσε να με πείσει ότι το ζώο των 400 κιλών δεν ενοχληθεί από τα 48 δικά μου, νόμιζαν ότι εγώ φοβάμαι να ανέβω και άρχισαν να με πειράζουν, να γελάνε και να με ενθαρρύνουν. Όταν τελικά ανέβηκα άρχισαν να με επευφημούν και να ζητωκραυγάζουν. Δεν ήθελα να τους χαλάσω τον ενθουσιασμό λέγοντας τους ότι το πρόβλημα μου ήταν να πατήσω πάνω στο ζώο και ανταποκρίθηκα στις επευφημίες τους με ύφος νικητή.
Άρχισε λοιπόν η Μπούμα να κατευθύνεται με γοργούς ρυθμούς μέσα στο δάσος οδηγούμενη από τον Μαχούτ της,ο οποίος δεν μας έριξε ούτε μια ματιά.Ο Μαχούτ μας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Schumacher της ζούγκλας. Πήγαινε με χίλια και είχε στόχο το σημείο τερματισμού αλλά και κάθε λακκούβα που μπορεί να υπήρχε μέσα στη ζούγκλα. «Ωχ παναγία μου! Πάει σπλήνα μου , πάνε τα πλευρά μου!! Μωρό μου νομίζω ότι μόλις έχασα και ένα νεφρό...» Προχωρήσαμε για μερικά λεπτά όπου προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε πάνω στον ελέφαντα, το ότι είχαμε λυθεί στα γέλια δεν βοηθούσε καθόλου,όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε χαθεί μόνοι μέσα στο δάσος. Όλοι οι άλλοι είχαν πάρει άλλη πορεία.Άρχισαν να μου μπαίνουνδιάφορες αγχωτικές ιδέες « Πού μας πάει καλέ αυτός ο μούργος; Γιατί φεύγει μακριά απ τους άλλους; Αχχχχ εδώ θα αφήσουμε και τα κοκαλάκια μας μαζί με τα νεφρά μας.!!!» (μάλλον βλέπω πολύ Criminal Minds). Κατηφόρες,λακκούβες και μετά από 3 μετατοπίσεις σπονδύλων φτάνουμε σε ένα ξέφωτο. Εμείς, η Μπούμα και ο μαχουτ. Ο μαχούτ φεύγει και μένουμε εμείς και η Μπούμα. Αρχίζουμε να ταΐζουμε τη Μπούμα τις μπανάνες και τα ζαχαροκάλαμα που τις είχαμε πάρει και 5-6 λεπτά αργότερα εμφανίζεται ξανά ο μαχούτ και στο βάθος διακρίνονται και οι υπόλοιποιοι οποίοι φαίνονται να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα, να παίζουν με τους ελέφαντες, να προσπαθούν να τους οδηγήσουν και οι μαχουτ τους σε αντίθεση με τον στρυφνό δικό μας, χαμογελαστοί να τους βγάζουν φωτογραφίες. Μέχρι να μας φτάσουν η αχόρταγη Μπούμα είχε φάει όλες τις μπανάνες και ζητούσε και άλλες ξεφυσώντας μέσα από την προβοσκίδα της στα μούτρα μας. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε για να καταλήξουμε σε ένα ποτάμι όπου οι ελέφαντες άρχισαν να τσαλαβουτούν στο νερό και να μας ραντίζουν με την προβοσκίδα τους. Σημειώστε ότι για να μπούμε στο ποτάμι περάσαμε μέσα από ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο εκεί που εγώ νόμιζα ότι ήμασταν στη μέση της ζούγκλας.
Πρέπει να ομολογήσω ότι η βόλτα με τη Μπούμα ήταν απολαυστική και ξεκαρδιστική αλλά ταυτόχρονα και πολύ άβολη. Χαίρομαι πολύ που την έκανα και είχα την ευκαιρία να βρεθώ τόσο κοντά με αυτούς τουςευγενικούς γίγαντες.
Συνεχίζεται ...
...
