ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 576
- Likes
- 1.164
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Chiang Mai (Ι)
- Chiang Mai (ΙΙ)
- Chiang Mai (III)
- Chiang Mai (ΙV)
- Chiang Mai (V)
- Chiang Mai (VΙ)
- Chiang Mai (VII)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part I
- Κο Σαμούι (Ι)
- Κο Σαμούι (ΙΙ)
- Ao Nang
- Hong Island
- 4 Νησιά
- Khao Lak (I)
- Khao Lak (II)
- Mu Ko Surin
- Ko Πανγκάν (Ι)
- Ko Πανγκάν (ΙΙ)
- Ατελείωτοι Λογαριασμοί Part II
- Μπανγκόκ (Ι)
- Μπανγκόκ (ΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙΙΙ)
- Μπανγκόκ (ΙV)
- Μπανγκόκ (V)
- Μπανγκόκ (VI)
Chiang Mai - 2η Μέρα - Χρυσό Τρίγωνο
Για καλή μας τύχη η εκδρομή στο Χρυσό Τρίγωνο είχε κλειστεί μέσω διαδικτύου πριν αποφασίσουμε να προσλάβουμε τον Πολ ( υπενθύμιση Πολ= ο ξεναγός που μας έστησε). Το ραντεβού με την εταιρεία ήταν στις 7.30 π.μ στην είσοδο του ξενοδοχείου και μας παρέλαβαν με ένα καινούργιο κλιματιζόμενο minibus. Το γκρουπ των συνταξιδιωτών απαρτιζόταν από 9 άτομα. Ένα ζευγάρι Νοτιοκορεάτες, ένα ζευγάρι Κινέζων με την 20χρονη κόρη τους και ένας Αμερικανός με την Ταϊλανδή φίλη του τους οποίους δεν ακούσαμε καθόλου σε όλη την διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού. Ο ξεναγός που μιλούσε άπταιστα αγγλικά προσπαθούσε να δημιουργήσει φιλική ατμόσφαιρα και ρωτούσε έναν έναν τα ονόματα μας και τις χώρες καταγωγής. Όταν έφτασε η σειρά μας
- Cyprus
- Cy what?
- Cyprus, Cyprus..
- Αααα , ναι ναι ξέρω. (Με το κενό βλέμμα της αγελάδας)
- Cyprus!!! Cyprus !!! Υeς, Υeς,very nice!! Πετάχτηκε περιχαρής η Κινεζούλα γεμάτη ενθουσιασμό και άφησε τον ξεναγό (και εμάς) με το στόμα ανοικτό.
Διαλέξαμε να κάνουμε αυτή την εκδρομή για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν η μόνη οργανωμένη εκδρομή που βρήκα που περιλάμβανε τον «Λευκό Ναό» και δεύτερον είχα διαβάσει τα καλύτερα για την διαδρομή και θεώρησα ότι ήταν ένας καλός τρόπος να πάρουμε εικόνες από την βόρεια Ταϊλάνδη.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα η πρώτη στάση θα γινόταν στις θερμές πηγές μετά από 1 ώρα διαδρομή. Πράγματι, μετά από περίπου 1 ώρα αδιάφορης διαδρομής ξύπνησα από τις φωνές της κορεάτισας η οποία γελώντας απορούσε αν πρόκειται για αστείο. Οι πολυδιαφημιζόμενες θερμές πηγές στην πραγματικότητα ήταν ένα περιφραγμένο πηγάδι από το οποίο κάθε μερικά λεπτά εκτοξευόταν ένας πίδακας ζεστού νερού και μέσα στο οποίο έβραζαν κάτι αυγά. Προφανώς η κορεάτισσα, όπως και εμείς δεν εκτίμησε ιδιαίτερα την ‘εντυπωσιακή’ τουριστική ατραξιόν και μετά από μια κλεφτή ματιά κατευθυνθήκαμε προς το μαγειρείο για πρωινό γιατί ως γνωστόν νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και εμείς ιεραρχούμε σωστά τις προτεραιότητες μας.
Αυτό που δεν έχω αναφέρει μέχρι τώρα είναι το μεγάλο μου πρόβλημα με τις ναυτίες. Το πρόβλημά μου είναι τόσο μεγάλο που παθαίνω ναυτία σε φουσκωτό κρεβατάκι σε πισίνα. Στη μοναδική κρουαζιέρα που έκανα όταν ήμουν 13 χρονών κόντεψα να καταλήξω στο νοσοκομείο από αφυδάτωση και το μόνο που μπορώ να περιγράψω από εκείνο το ταξίδι είναι το ντιζάιν της τουαλέτας. Κάνω την επιλογή να ταξιδέψω με βάρκα μόνο αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταβώ στο προορισμό που θέλω και μόνο μετά από κατάποση χαπιών και μετάβαση σε στάδιο νιρβάνας. Για το λόγο αυτό και επειδή σε αυτό το ταξίδι είπα ότι θα ξεπεράσω τον εαυτό μου και θα ανέβω πολλές φορές σε βάρκα, πριν ταξιδέψω επισπεύτηκα τον παθολόγο μου που αφού του εξήγησα την σοβαρότητα του προβλήματος μου έδωσε δύο διαφορετικά χαπάκια . Το ένα πιο ήπιο, το άλλο για extreme καταστάσεις. Αυτό που δεν μου εξήγησε είναι οι παρενέργειες από τα extreme χάπια τις οποία διαπίστωσα με το δύσκολο τρόπο. Υπνηλία, λήθαργος, να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Πήρα το extreme χαπάκι την ώρα του πρωινού γιατί η συνέχεια της εκδρομής περιλάμβανε βαρκάδα στον ποταμό Mekongκαι μισή ώρα μετά είχα πέσει σε ύπνο βαθύτερο από τις ωραίας κοιμωμένης. Γιατί το extreme χαπλακι τώρα για βαρκάδα σε ποταμό μην ρωτάτε, το θέμα είναι ψυχολογικό, δηλαδή άρχίζω να κουνιέμαι μόνο και με την ιδέα ότι θα αναιβώ σε βάρκα. Ανα διαστήματα προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά ήταν μάταιο. Μέχρι που τελικά φτάσαμε στον Λευκό Ναό. Μην ρωτήσετε μετά από πόση ώρα. Δεν έχω ιδέα.
(Ηθικό δίδαγμα : διαβάζετε πάντα το φυλλάδιο πληροφοριών πριν πάρετε ένα χάπι )
Ο Λευκός Ναός (Wat Rong Khun)
Ολόλευκος, μαγευτικός, λαμπερός. Ένα έργο τέχνης.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1997 και δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Δημιουργός του έργου αυτό είναι ο Ταϊλανδός καλλιτέχνης Khun Chalermchai ο οποίος λατρεύεται από τους Ταϊλανδούς. Ο ναός θεωρείται πλέον ένας από τους πιο σημαντικούς στη Ταϊλάνδη και γι αυτό τα ΣΚ καταφθάνουν λεωφορεία από όλη τη χώρα.
Βρίσκεται περίπου 170 χιλ από την Τσιαγκ Μαη και 15 χιλ από την Τσιαγκ Ραι. Είναι ανοικτός για το κοινό από τις 06.00 – 17.00 και η είσοδος είναι δωρεάν.
Το εξωτερικό του ναού είναι πλούσια διακοσμημένο με περίτεχνες λευκές δημιουργίες στις οποίες έχουν τοποθετηθεί μικρά καθρεφτάκια. Ο συνδυασμός του λευκού με τα καθρεφτάκια κάτω από τον αστραφτερό ήλιο δημιουργούσαν ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα μεταφορικά και κυριολεκτικά. Για να μπείς στο εσωτερικό του ναού που συμβολίζει το παράδεισο πρέπει να περάσεις από μια γέφυρα που αιωρείται πάνω από την κόλαση. Μοναδική παραφωνία μια φωνή που ακουγόταν από τα μεγάφωνα που πίεζε τον κόσμο να μην σταματάει πάνω στη γέφυρα και θύμιζε περισσότερο πλανόδιο πωλητή οπωροκηπευτικών.
Επιβιβαστήκαμε ξανά στο λεωφορείο και μετά από μια σύντομη διαδρομή φτάσαμε στις όχθες του ποταμού Mekong στο σημείο που η Ταϋλάνδη συνορεύει με το Λάος και την Βιρμανία. Στο σημείο αυτό ο Mekong ενώνεται με τον ποταμό Ruak o οποίος αποτελεί τα σύνορα της Ταϋλάνδης με την Βιρμανία.
Επιβιβαστήκαμε στις βάρκες, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι αυτά το πλωτά κατασκευάσματα, κατασκευασμένα την ίδια εποχή που ο Νόε έφτιαχνε την κιβωτό του, μας ανάγκασαν για λόγους ασφαλείας να φορέσουμε σωσίβια που κάποτε ήταν κόκκινα αλλά τώρα είναι μαύρα, λιγδιασμένα, σκισμένα και με σπασμένα κορδόνια. Αφού κάναμε 139999998 φορές το σταυρό μας και είπαμε 12354 φορές το Πάτερ Ημών αρχικά κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με την Βιρμανία και ακολούθως στο Λάος όπου κατεβήκαμε για μια σύντομη στάση σε ένα χωριό με σουβενίρ κλπ στο οποίο πλήρωνες ένα μικρό ποσό για να είσοδο και δεν χρειαζόταν βίζα. Ο ξεναγός μας προειδοποίησε αν έχουμε σκοπό να δώσουμε χρήματα στα παιδάκια του χωριού να το κάνουμε όταν θα φεύγουμε. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα γιατί το έλεγε αλλά ήταν πολύ επίμονος γι αυτό και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του. Με το που κατεβήκαμε καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια άρχισαν να μας κυνηγούν φωνάζοντας Φαϊ Μπααααααα (5 Baht). Μας τραβούσαν από τα ρούχα και μας έκοβαν τον δρόμο μπαίνοντας μπροστά μας. Αφού κανένας από το γκρούπ δεν ανταποκρίθηκε μας παράτησαν και πήραν θέσεις για την επόμενη βάρκα.
Στην αγορά δεν υπήρχε και τίποτα το ενδιαφέρον πέραν από πολλές τσάντες μαϊμού, υπερτιμημένες ξύλινες κατασκευές και φιδάκια, σαυράκια και άλλα μέλη του ζωικού βασιλείου σε μπουκάλια.
Αφήσαμε το υπόλοιπο γκρούπ και περπατήσαμε για μερικά λεπτά έξω από το χωριό όπου γυναίκες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά και καλάθια στις πλάτες μάζευαν ανθούς ενός δέντρου. Στα πρόσωπά τους ήταν έκδηλη η ταλαιπωρία και η κούραση. Μας έριξαν μια ματιά και συνέχισαν το μάζεμα.
Καθώς επιστρέφαμε στο χωριό οι επιβάτες μια βάρκας αποβιβάζονταν , τα παιδάκια πήραν θέσεις και όταν ένας τουρίστας έβγαλε το πορτοφόλι του να τους δώσει κάτι του όρμησαν κανονικά. Του τραβούσαν τα χέρια, τον έσπρωχναν και πηδούσαν προσπαθώντας να φτάσουν το πορτοφόλι του που το είχε σηκώσει ψηλά. Το θέαμα πραγματικά ήταν τρομακτικό αλλά και θλιβερό. Ξεναγοί και άλλοι τουρίστες έτρεξαν να τον βοηθήσουν και προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να τον πάρουν από τα χέρια τους. Όταν κατάφερε επιτέλους να τους ξεφύγει ξεκίνησαν να τον ακολουθούν βήμα βήμα επαναλαμβάνοντας φάι μπαααα … φαϊ μπαααα και απομακρύνθηκαν μαζί του μέσα στο χωριό.
Ακολούθως μας πήγαν για μεσημεριανό που ομολογουμένως ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Το γεύμα περιλαμβανόταν στη τιμή της εκδρομής γι αυτό και δεν είχαμε και πολλές ελπίδες για την ποιότητα του, αντίθετα υπήρχε ένα πλούσιο μπουφέ με πικάντικα και πολύ πικάντικα φαγητά, φρούτα και γλυκά. Αν δεν τρως τα πικάντικα θα απολάμβανες μια μερίδα πατάτες τηγανιτές. Στο τραπέζι καθίσαμε απέναντι από τους Νοτιοκορεάτες, ένα ζευγάρι ευγενικό και χαμογελαστό. Ήταν στη Ταϊλάνδη τις τελευταίες 2 εβδομάδες και αυτή ήταν η πρώτη εκδρομή που έκαναν.. Ανταλλάξαμε εντυπώσεις και σχόλια για την Ταϊλάνδη και άλλες χώρες που έχουμε επισπευτεί όταν δειλά η κορεάτισα ρωτάει χαμογελώντας
- Λοιπόν… πού περίπου βρίσκεται η Κύπρος?
Δώσαμε τις συντεταγμένες και εξηγήσαμε ότι είμαστε Έλληνες αλλά αποτελούμε ξεχωριστό κράτος όταν κορεάτης ρωτάει
- Είστε δημοκρατία?
Η ερώτηση του εκείνη τη στιγμή με ξάφνιασε και από τότε τον έχω φέρει αρκετές φορές στη σκέψη μου. Ποιες οι πιθανότητες να ακούσεις από ένα δυτικό την ερώτηση αυτή?
Επόμενη στάση το βορειότερο σημείο της Ταϊλάνδης στα σύνορα με τη Βιρμανία. Από τη μία η Ταϊλάνδη από την άλλη η Βιρμανία, μια μεγάλη αψίδα και μια τουριστική αγορά. Τέλος!
Το πρόγραμμα μιλούσε για ακόμα μια στάση στο χωριό των ορεσίβιων φυλών. Εκφράσαμε πρώτοι την άποψη ότι θα προτιμούσαμε να το προσπερνούσαμε αφού γνωρίζαμε και επιβεβαίωσε και ο ξεναγός ότι πρόκειται για ένα στημένο χωριό όπου οι φυλές απλά πουλάνε χειροτεχνίες. Συμφώνησαν όλοι εκτός των κινέζων που επέμεναν ότι ήθελαν να δουν τις γυναίκες της φυλής Long Neck Karen. Η φυλή είχε το δικό της τουριστικό χωριό δίπλα από το χώρο με τα ‘’καταστηματάκια’’ που για να μπεις έπρεπε να πληρώσεις εισιτήριο και έκαναν αναπαράσταση της καθημερινής ζωής της φυλής. Οι υπόλοιποι χαζέψαμε την πραμάτεια που κοπέλες ντυμένες με τις παραδοσιακές τους στολές προσπαθούσαν να πουλήσουν. Η αγορά υπολειτουργούσε αφού τα σταντ της φυλής Αkha( αν θυμάμαι καλά) οι οποίοι είναι χριστιανοί και κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής που διαρκούσε περίπου 3 ώρες. Κάπου εκεί θυμηθήκαμε ότι δεν είχαμε κανένα σχέδιο για την επομένη αφού τα σχέδια μας με τον Πολ ματαιώθηκαν. Είχαμε κανονισμένο εκδρομή στο Doi Inthanon και περπάτημα στο βουνό για περίπου 2 ώρες. Πλησιάσαμε λοιπόν τον ξεναγό της εκδρομής και πήραμε ιδέες για το τι μπορούσαμε να κάνουμε την επόμενη μέρα. Δυστυχώς οι οργανωμένες εκδρομές στο Doi Inthanon δεν περιλάμβαναν περπάτημα στο βουνό παρά μόνο επίσκεψη σε 2-3 σημεία με αξιοθέατα και πίσω.
Το σκηνικό στο δρόμο της επιστροφής απολαυστικό. Πεδιάδες, ρυζοφυτείες, βουνά στο βάθος με ζουγκλώδη βλάστηση και τούμπαλιν. Χαλάρωσα και απολάμβανα το σκηνικό το οποίο άλλαξε μόνο όταν πλησιάσαμε στη πόλη όπου τα κτήρια γίνονταν πιο συχνά και πιο σύγχρονα και η τροχαία κίνηση πύκνωνε όταν η κορεάτισα άρχισε να φωνάζει αναστατωμένη δείχνοντας μου το παράθυρο δίπλα της. Κάτι έλεγε στα κορεάτικα, κάτι απαντούσα εγώ στα Ελληνικά μέχρι που κοίταξα επιτέλους έξω από το παράθυρό της. Το σώμα ενός άντρα κειτόταν ακίνητο καταμεσής του δρόμου. Δίπλα του στέκονταν 2 αστυνομικοί που κατεύθυναν την τροχαία κίνηση για να μην τον πατήσουν και στα πόδια του το όχημα που μάλλον τον είχε κτυπήσει. Ούτε κόσμος γύρω γύρω, ούτε περίεργοι στα κιγκλιδώματα , ούτε άλλα οχήματα σταματημένα στο πλάι για να ελέγξουν την κατάσταση. Το λεωφορείο πέρασε από ξυστά από δίπλα του και απομακρύνθηκε. – Είναι νεκρός; Έγνεψα αμίλητη ότι δεν ξέρω και πήραμε και οι δύο παγωμένες τις θέσεις μας.
Φτάσαμε στη πόλη γύρω στις 7.30 το βράδυ και αφού εκκρεμούσαν τα σχέδια για την επόμενη μέρα πήγαμε κατευθείαν στα γραφεία της εταιρείας που βρίσκονταν σχεδόν μέσα στη νυκτερινή αγορά για να κλείσουμε τουρ για την επομένη. Είχαμε απορρίψει τα tour σε καταφύγια ελεφάντων και τίγρεων και είχαμε μείνει με ουσιαστικά 2 επιλογές. Το tourστο Doi Inthanon και 2 διαφορετικά tour που περιλάμβαναν ραφτιγκ, πεζοπορία και βόλτα με ελέφαντες. Μετά από πολύ σκέψη και ομολογουμένως με μεγάλο δισταγμό αποφασίσαμε να αφήσουμε την πρώτη μας επιλογή που ήταν το Doi Inthanonγιατί δεν περιλάμβανε καθόλου δραστηριότητες και ταυτόχρονα θα περνούσαμε πολλές ώρες στο λεωφορείο για να δούμε λίγα αξιοθέατα. Έτσι διαλέξαμε το ένα από τα δύο tour το οποίο μας είχε συστήσει το πρακτορείο σαν την πιο ενδιαφέρουσα και με τον πιο αυξημένο βαθμό δυσκολίας κατάλληλο για 12+ αφού είμαστε και πολύ extreme τύποι.
Ευχαριστήσαμε τα παιδία στο πρακτορείο που πραγματικά μας ανέχτηκαν όση ώρα προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε και κατευθυνθήκαμε πού αλλού; Στο food court της νυκτερινής αγοράς. Μετά από άλλο ένα λουκούλλειο γεύμα κατευθυνθήκαμε προς την στοά των ζωγράφων για να παραλάβουμε το πορτραίτο της μεγαλειοτάτης. Το πήραμε, εντυπωσιαστήκαμε, ενθουσιαστήκαμε και πήραμε ποδαράτο το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο γιατί μετά από 16 ώρες δεν ήμασταν αρκετά πτώματα. Και εκεί, στη μέση της νυκτερινής αγοράς, ανοίγουν οι ουρανοί. Κατακλυσμοί, πλημύρες, ποτάμια! Έριχνε καρεκλοπόδαρα για περίπου μισή ώρα και εμείς με άλλους 10 είχαμε εγκλωβιστεί κάτω από το κιόσκι ενός καπελά. Το να τρέξουμε στη βροχή εννοείτε ούτε λόγος. Δεν θα έβαζα εγώ σε κίνδυνο το πορτρέτο!
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι, κουρασμένοι και βρεγμένοι αλλά γεμάτοι εικόνες.
Αύριο έχουμε τρελή μέρα!!!
Για καλή μας τύχη η εκδρομή στο Χρυσό Τρίγωνο είχε κλειστεί μέσω διαδικτύου πριν αποφασίσουμε να προσλάβουμε τον Πολ ( υπενθύμιση Πολ= ο ξεναγός που μας έστησε). Το ραντεβού με την εταιρεία ήταν στις 7.30 π.μ στην είσοδο του ξενοδοχείου και μας παρέλαβαν με ένα καινούργιο κλιματιζόμενο minibus. Το γκρουπ των συνταξιδιωτών απαρτιζόταν από 9 άτομα. Ένα ζευγάρι Νοτιοκορεάτες, ένα ζευγάρι Κινέζων με την 20χρονη κόρη τους και ένας Αμερικανός με την Ταϊλανδή φίλη του τους οποίους δεν ακούσαμε καθόλου σε όλη την διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού. Ο ξεναγός που μιλούσε άπταιστα αγγλικά προσπαθούσε να δημιουργήσει φιλική ατμόσφαιρα και ρωτούσε έναν έναν τα ονόματα μας και τις χώρες καταγωγής. Όταν έφτασε η σειρά μας
- Cyprus
- Cy what?
- Cyprus, Cyprus..
- Αααα , ναι ναι ξέρω. (Με το κενό βλέμμα της αγελάδας)
- Cyprus!!! Cyprus !!! Υeς, Υeς,very nice!! Πετάχτηκε περιχαρής η Κινεζούλα γεμάτη ενθουσιασμό και άφησε τον ξεναγό (και εμάς) με το στόμα ανοικτό.
Διαλέξαμε να κάνουμε αυτή την εκδρομή για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ήταν η μόνη οργανωμένη εκδρομή που βρήκα που περιλάμβανε τον «Λευκό Ναό» και δεύτερον είχα διαβάσει τα καλύτερα για την διαδρομή και θεώρησα ότι ήταν ένας καλός τρόπος να πάρουμε εικόνες από την βόρεια Ταϊλάνδη.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα η πρώτη στάση θα γινόταν στις θερμές πηγές μετά από 1 ώρα διαδρομή. Πράγματι, μετά από περίπου 1 ώρα αδιάφορης διαδρομής ξύπνησα από τις φωνές της κορεάτισας η οποία γελώντας απορούσε αν πρόκειται για αστείο. Οι πολυδιαφημιζόμενες θερμές πηγές στην πραγματικότητα ήταν ένα περιφραγμένο πηγάδι από το οποίο κάθε μερικά λεπτά εκτοξευόταν ένας πίδακας ζεστού νερού και μέσα στο οποίο έβραζαν κάτι αυγά. Προφανώς η κορεάτισσα, όπως και εμείς δεν εκτίμησε ιδιαίτερα την ‘εντυπωσιακή’ τουριστική ατραξιόν και μετά από μια κλεφτή ματιά κατευθυνθήκαμε προς το μαγειρείο για πρωινό γιατί ως γνωστόν νηστικό αρκούδι δεν χορεύει και εμείς ιεραρχούμε σωστά τις προτεραιότητες μας.
Αυτό που δεν έχω αναφέρει μέχρι τώρα είναι το μεγάλο μου πρόβλημα με τις ναυτίες. Το πρόβλημά μου είναι τόσο μεγάλο που παθαίνω ναυτία σε φουσκωτό κρεβατάκι σε πισίνα. Στη μοναδική κρουαζιέρα που έκανα όταν ήμουν 13 χρονών κόντεψα να καταλήξω στο νοσοκομείο από αφυδάτωση και το μόνο που μπορώ να περιγράψω από εκείνο το ταξίδι είναι το ντιζάιν της τουαλέτας. Κάνω την επιλογή να ταξιδέψω με βάρκα μόνο αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεταβώ στο προορισμό που θέλω και μόνο μετά από κατάποση χαπιών και μετάβαση σε στάδιο νιρβάνας. Για το λόγο αυτό και επειδή σε αυτό το ταξίδι είπα ότι θα ξεπεράσω τον εαυτό μου και θα ανέβω πολλές φορές σε βάρκα, πριν ταξιδέψω επισπεύτηκα τον παθολόγο μου που αφού του εξήγησα την σοβαρότητα του προβλήματος μου έδωσε δύο διαφορετικά χαπάκια . Το ένα πιο ήπιο, το άλλο για extreme καταστάσεις. Αυτό που δεν μου εξήγησε είναι οι παρενέργειες από τα extreme χάπια τις οποία διαπίστωσα με το δύσκολο τρόπο. Υπνηλία, λήθαργος, να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου. Πήρα το extreme χαπάκι την ώρα του πρωινού γιατί η συνέχεια της εκδρομής περιλάμβανε βαρκάδα στον ποταμό Mekongκαι μισή ώρα μετά είχα πέσει σε ύπνο βαθύτερο από τις ωραίας κοιμωμένης. Γιατί το extreme χαπλακι τώρα για βαρκάδα σε ποταμό μην ρωτάτε, το θέμα είναι ψυχολογικό, δηλαδή άρχίζω να κουνιέμαι μόνο και με την ιδέα ότι θα αναιβώ σε βάρκα. Ανα διαστήματα προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά ήταν μάταιο. Μέχρι που τελικά φτάσαμε στον Λευκό Ναό. Μην ρωτήσετε μετά από πόση ώρα. Δεν έχω ιδέα.
(Ηθικό δίδαγμα : διαβάζετε πάντα το φυλλάδιο πληροφοριών πριν πάρετε ένα χάπι )Ο Λευκός Ναός (Wat Rong Khun)
Ολόλευκος, μαγευτικός, λαμπερός. Ένα έργο τέχνης.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1997 και δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Δημιουργός του έργου αυτό είναι ο Ταϊλανδός καλλιτέχνης Khun Chalermchai ο οποίος λατρεύεται από τους Ταϊλανδούς. Ο ναός θεωρείται πλέον ένας από τους πιο σημαντικούς στη Ταϊλάνδη και γι αυτό τα ΣΚ καταφθάνουν λεωφορεία από όλη τη χώρα.
Βρίσκεται περίπου 170 χιλ από την Τσιαγκ Μαη και 15 χιλ από την Τσιαγκ Ραι. Είναι ανοικτός για το κοινό από τις 06.00 – 17.00 και η είσοδος είναι δωρεάν.
Το εξωτερικό του ναού είναι πλούσια διακοσμημένο με περίτεχνες λευκές δημιουργίες στις οποίες έχουν τοποθετηθεί μικρά καθρεφτάκια. Ο συνδυασμός του λευκού με τα καθρεφτάκια κάτω από τον αστραφτερό ήλιο δημιουργούσαν ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα μεταφορικά και κυριολεκτικά. Για να μπείς στο εσωτερικό του ναού που συμβολίζει το παράδεισο πρέπει να περάσεις από μια γέφυρα που αιωρείται πάνω από την κόλαση. Μοναδική παραφωνία μια φωνή που ακουγόταν από τα μεγάφωνα που πίεζε τον κόσμο να μην σταματάει πάνω στη γέφυρα και θύμιζε περισσότερο πλανόδιο πωλητή οπωροκηπευτικών.
Επιβιβαστήκαμε ξανά στο λεωφορείο και μετά από μια σύντομη διαδρομή φτάσαμε στις όχθες του ποταμού Mekong στο σημείο που η Ταϋλάνδη συνορεύει με το Λάος και την Βιρμανία. Στο σημείο αυτό ο Mekong ενώνεται με τον ποταμό Ruak o οποίος αποτελεί τα σύνορα της Ταϋλάνδης με την Βιρμανία.
Επιβιβαστήκαμε στις βάρκες, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι αυτά το πλωτά κατασκευάσματα, κατασκευασμένα την ίδια εποχή που ο Νόε έφτιαχνε την κιβωτό του, μας ανάγκασαν για λόγους ασφαλείας να φορέσουμε σωσίβια που κάποτε ήταν κόκκινα αλλά τώρα είναι μαύρα, λιγδιασμένα, σκισμένα και με σπασμένα κορδόνια. Αφού κάναμε 139999998 φορές το σταυρό μας και είπαμε 12354 φορές το Πάτερ Ημών αρχικά κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με την Βιρμανία και ακολούθως στο Λάος όπου κατεβήκαμε για μια σύντομη στάση σε ένα χωριό με σουβενίρ κλπ στο οποίο πλήρωνες ένα μικρό ποσό για να είσοδο και δεν χρειαζόταν βίζα. Ο ξεναγός μας προειδοποίησε αν έχουμε σκοπό να δώσουμε χρήματα στα παιδάκια του χωριού να το κάνουμε όταν θα φεύγουμε. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα γιατί το έλεγε αλλά ήταν πολύ επίμονος γι αυτό και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του. Με το που κατεβήκαμε καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια άρχισαν να μας κυνηγούν φωνάζοντας Φαϊ Μπααααααα (5 Baht). Μας τραβούσαν από τα ρούχα και μας έκοβαν τον δρόμο μπαίνοντας μπροστά μας. Αφού κανένας από το γκρούπ δεν ανταποκρίθηκε μας παράτησαν και πήραν θέσεις για την επόμενη βάρκα.
Στην αγορά δεν υπήρχε και τίποτα το ενδιαφέρον πέραν από πολλές τσάντες μαϊμού, υπερτιμημένες ξύλινες κατασκευές και φιδάκια, σαυράκια και άλλα μέλη του ζωικού βασιλείου σε μπουκάλια.
Αφήσαμε το υπόλοιπο γκρούπ και περπατήσαμε για μερικά λεπτά έξω από το χωριό όπου γυναίκες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά και καλάθια στις πλάτες μάζευαν ανθούς ενός δέντρου. Στα πρόσωπά τους ήταν έκδηλη η ταλαιπωρία και η κούραση. Μας έριξαν μια ματιά και συνέχισαν το μάζεμα.
Καθώς επιστρέφαμε στο χωριό οι επιβάτες μια βάρκας αποβιβάζονταν , τα παιδάκια πήραν θέσεις και όταν ένας τουρίστας έβγαλε το πορτοφόλι του να τους δώσει κάτι του όρμησαν κανονικά. Του τραβούσαν τα χέρια, τον έσπρωχναν και πηδούσαν προσπαθώντας να φτάσουν το πορτοφόλι του που το είχε σηκώσει ψηλά. Το θέαμα πραγματικά ήταν τρομακτικό αλλά και θλιβερό. Ξεναγοί και άλλοι τουρίστες έτρεξαν να τον βοηθήσουν και προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να τον πάρουν από τα χέρια τους. Όταν κατάφερε επιτέλους να τους ξεφύγει ξεκίνησαν να τον ακολουθούν βήμα βήμα επαναλαμβάνοντας φάι μπαααα … φαϊ μπαααα και απομακρύνθηκαν μαζί του μέσα στο χωριό.
Ακολούθως μας πήγαν για μεσημεριανό που ομολογουμένως ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Το γεύμα περιλαμβανόταν στη τιμή της εκδρομής γι αυτό και δεν είχαμε και πολλές ελπίδες για την ποιότητα του, αντίθετα υπήρχε ένα πλούσιο μπουφέ με πικάντικα και πολύ πικάντικα φαγητά, φρούτα και γλυκά. Αν δεν τρως τα πικάντικα θα απολάμβανες μια μερίδα πατάτες τηγανιτές. Στο τραπέζι καθίσαμε απέναντι από τους Νοτιοκορεάτες, ένα ζευγάρι ευγενικό και χαμογελαστό. Ήταν στη Ταϊλάνδη τις τελευταίες 2 εβδομάδες και αυτή ήταν η πρώτη εκδρομή που έκαναν.. Ανταλλάξαμε εντυπώσεις και σχόλια για την Ταϊλάνδη και άλλες χώρες που έχουμε επισπευτεί όταν δειλά η κορεάτισα ρωτάει χαμογελώντας
- Λοιπόν… πού περίπου βρίσκεται η Κύπρος?
Δώσαμε τις συντεταγμένες και εξηγήσαμε ότι είμαστε Έλληνες αλλά αποτελούμε ξεχωριστό κράτος όταν κορεάτης ρωτάει
- Είστε δημοκρατία?
Η ερώτηση του εκείνη τη στιγμή με ξάφνιασε και από τότε τον έχω φέρει αρκετές φορές στη σκέψη μου. Ποιες οι πιθανότητες να ακούσεις από ένα δυτικό την ερώτηση αυτή?
Επόμενη στάση το βορειότερο σημείο της Ταϊλάνδης στα σύνορα με τη Βιρμανία. Από τη μία η Ταϊλάνδη από την άλλη η Βιρμανία, μια μεγάλη αψίδα και μια τουριστική αγορά. Τέλος!
Το πρόγραμμα μιλούσε για ακόμα μια στάση στο χωριό των ορεσίβιων φυλών. Εκφράσαμε πρώτοι την άποψη ότι θα προτιμούσαμε να το προσπερνούσαμε αφού γνωρίζαμε και επιβεβαίωσε και ο ξεναγός ότι πρόκειται για ένα στημένο χωριό όπου οι φυλές απλά πουλάνε χειροτεχνίες. Συμφώνησαν όλοι εκτός των κινέζων που επέμεναν ότι ήθελαν να δουν τις γυναίκες της φυλής Long Neck Karen. Η φυλή είχε το δικό της τουριστικό χωριό δίπλα από το χώρο με τα ‘’καταστηματάκια’’ που για να μπεις έπρεπε να πληρώσεις εισιτήριο και έκαναν αναπαράσταση της καθημερινής ζωής της φυλής. Οι υπόλοιποι χαζέψαμε την πραμάτεια που κοπέλες ντυμένες με τις παραδοσιακές τους στολές προσπαθούσαν να πουλήσουν. Η αγορά υπολειτουργούσε αφού τα σταντ της φυλής Αkha( αν θυμάμαι καλά) οι οποίοι είναι χριστιανοί και κάθε Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής που διαρκούσε περίπου 3 ώρες. Κάπου εκεί θυμηθήκαμε ότι δεν είχαμε κανένα σχέδιο για την επομένη αφού τα σχέδια μας με τον Πολ ματαιώθηκαν. Είχαμε κανονισμένο εκδρομή στο Doi Inthanon και περπάτημα στο βουνό για περίπου 2 ώρες. Πλησιάσαμε λοιπόν τον ξεναγό της εκδρομής και πήραμε ιδέες για το τι μπορούσαμε να κάνουμε την επόμενη μέρα. Δυστυχώς οι οργανωμένες εκδρομές στο Doi Inthanon δεν περιλάμβαναν περπάτημα στο βουνό παρά μόνο επίσκεψη σε 2-3 σημεία με αξιοθέατα και πίσω.
Το σκηνικό στο δρόμο της επιστροφής απολαυστικό. Πεδιάδες, ρυζοφυτείες, βουνά στο βάθος με ζουγκλώδη βλάστηση και τούμπαλιν. Χαλάρωσα και απολάμβανα το σκηνικό το οποίο άλλαξε μόνο όταν πλησιάσαμε στη πόλη όπου τα κτήρια γίνονταν πιο συχνά και πιο σύγχρονα και η τροχαία κίνηση πύκνωνε όταν η κορεάτισα άρχισε να φωνάζει αναστατωμένη δείχνοντας μου το παράθυρο δίπλα της. Κάτι έλεγε στα κορεάτικα, κάτι απαντούσα εγώ στα Ελληνικά μέχρι που κοίταξα επιτέλους έξω από το παράθυρό της. Το σώμα ενός άντρα κειτόταν ακίνητο καταμεσής του δρόμου. Δίπλα του στέκονταν 2 αστυνομικοί που κατεύθυναν την τροχαία κίνηση για να μην τον πατήσουν και στα πόδια του το όχημα που μάλλον τον είχε κτυπήσει. Ούτε κόσμος γύρω γύρω, ούτε περίεργοι στα κιγκλιδώματα , ούτε άλλα οχήματα σταματημένα στο πλάι για να ελέγξουν την κατάσταση. Το λεωφορείο πέρασε από ξυστά από δίπλα του και απομακρύνθηκε. – Είναι νεκρός; Έγνεψα αμίλητη ότι δεν ξέρω και πήραμε και οι δύο παγωμένες τις θέσεις μας.
Φτάσαμε στη πόλη γύρω στις 7.30 το βράδυ και αφού εκκρεμούσαν τα σχέδια για την επόμενη μέρα πήγαμε κατευθείαν στα γραφεία της εταιρείας που βρίσκονταν σχεδόν μέσα στη νυκτερινή αγορά για να κλείσουμε τουρ για την επομένη. Είχαμε απορρίψει τα tour σε καταφύγια ελεφάντων και τίγρεων και είχαμε μείνει με ουσιαστικά 2 επιλογές. Το tourστο Doi Inthanon και 2 διαφορετικά tour που περιλάμβαναν ραφτιγκ, πεζοπορία και βόλτα με ελέφαντες. Μετά από πολύ σκέψη και ομολογουμένως με μεγάλο δισταγμό αποφασίσαμε να αφήσουμε την πρώτη μας επιλογή που ήταν το Doi Inthanonγιατί δεν περιλάμβανε καθόλου δραστηριότητες και ταυτόχρονα θα περνούσαμε πολλές ώρες στο λεωφορείο για να δούμε λίγα αξιοθέατα. Έτσι διαλέξαμε το ένα από τα δύο tour το οποίο μας είχε συστήσει το πρακτορείο σαν την πιο ενδιαφέρουσα και με τον πιο αυξημένο βαθμό δυσκολίας κατάλληλο για 12+ αφού είμαστε και πολύ extreme τύποι.
Ευχαριστήσαμε τα παιδία στο πρακτορείο που πραγματικά μας ανέχτηκαν όση ώρα προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε και κατευθυνθήκαμε πού αλλού; Στο food court της νυκτερινής αγοράς. Μετά από άλλο ένα λουκούλλειο γεύμα κατευθυνθήκαμε προς την στοά των ζωγράφων για να παραλάβουμε το πορτραίτο της μεγαλειοτάτης. Το πήραμε, εντυπωσιαστήκαμε, ενθουσιαστήκαμε και πήραμε ποδαράτο το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο γιατί μετά από 16 ώρες δεν ήμασταν αρκετά πτώματα. Και εκεί, στη μέση της νυκτερινής αγοράς, ανοίγουν οι ουρανοί. Κατακλυσμοί, πλημύρες, ποτάμια! Έριχνε καρεκλοπόδαρα για περίπου μισή ώρα και εμείς με άλλους 10 είχαμε εγκλωβιστεί κάτω από το κιόσκι ενός καπελά. Το να τρέξουμε στη βροχή εννοείτε ούτε λόγος. Δεν θα έβαζα εγώ σε κίνδυνο το πορτρέτο!
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι, κουρασμένοι και βρεγμένοι αλλά γεμάτοι εικόνες.
Αύριο έχουμε τρελή μέρα!!!
