psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Καμπότζη, για λίγο ακόμα
Φτάνοντας κιόλας στο απόγευμα είχαμε καταλάβει πως η κλεψύδρα του χρόνου μας στη χώρα κόντευε σχεδόν να αδειάσει, πιο σύντομα απ’ ότι υπολογίζαμε όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Έπρεπε να βάλουμε τα δυνατά μας κι ό,τι προλαβαίναμε στην τελική…
Με αυτό το σκεπτικό (μπορεί και όχι) προσπαθήσαμε να περάσουμε τη γέφυρα «Ornament» συναντώντας για πρώτη φορά στην ημέρα αρκετή κίνηση κι επίσης στολισμό που παρέπεμπε σε κάτι επίσημο. Παραδόξως με τα όσα ήξερα για την Ασία οι οδηγοί ήταν ευγενέστατοι:
Στο διπλανό πάρκο με τα όργανα γυμναστικής είδαμε αρκετούς ηλικιωμένους να εξασκούν το χόμπι τους, κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε στην Ελλάδα ούτε στα επόμενα πενήντα χρόνια. Εμείς από την άλλη γυμναστική έχουμε κάνει πολλή στη ζωή μας, με μια μέρα λιγότερη και μια παγωμένη παραπάνω στο διπλανό μπαράκι να στεγνώσει λίγο ο ιδρώτας δε χάλασε ο κόσμος:
Η διαδρομή κάθε ώρα και με οποιεσδήποτε συνθήκες στην παραλία του ποταμού Siem Reap αυτής της πόλης ήταν καταπληκτική, ειδικότερα τις στιγμές που άλλοι ετοίμαζαν τα τραπεζάκια τους με αφορμή το βραδινό γεύμα κι άλλοι συνέχιζαν την ωραία σιέστα τους κάτω από τα δέντρα:
Γρήγορα καταλάβαμε πως η αγορά «Phsar Po Leangka» στην οποία είχαμε φτάσει δεν έχει να δώσει κάτι, περπατώντας προς το εθνικό μουσείο που κόψαμε δυστυχώς με συνοπτικές διαδικασίες:
Σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα τουκ – τουκ για να μη περπατήσουμε τα επόμενα δύο χιλιόμετρα, κάτι που έγινε με το σχετικό ψάξιμο παρόλο που τόσες μέρες τα βλέπαμε συνεχώς μπροστά μας άλλα όταν τα χρειαστήκαμε ήταν άφαντα. Ο οδηγός ακολούθησε μια περίεργη διαδρομή, καθόλου κεντρική που πολύ δύσκολα να βρεθεί κάποιος τουρίστας σ’ αυτήν, δείχνοντας μας έτσι τυχαία και μια οπτική φτωχογειτονιών που δεν είχαμε υπόψιν μας:
Που θέλαμε να φτάσουμε; Μα τι ερωτήσεις ειν’ αυτές, φυσικά στην τοπική και ξακουστή μπυραρία της πόλης με το όνομα «Krama Craft Brewery» προκειμένου να δοκιμάσουμε τοπικό, φρέσκο ζύθο, πολύ ωραίο σας πληροφορώ. Μπυραρία στην Καμπότζη λοιπόν, γιατί όχι:
Με την ανάλογη δυσκολία και τη βοήθεια ντόπιων που ξεσηξώσαμε από μια αυλή, μπήκαμε και πάλι σ’ ένα τουκ-τουκ με προορισμό το κέντρο, το ανοικτό αυτή τη φορά, το ωραίο, το χαβαλετζίδικο:
Εφόσον η πιο βραδινή «Green Market» υπολειτουργούσε, σταθήκαμε για λίγο στο διπλανό στενάκι προκειμένου να συμπληρώσουμε τα ψώνια μας, με κάτι σακίδια που θέλαμε, ρούχα, αλλά και κάτι αναμνηστικά με την ευκαιρία, προτού συνεχίσουμε προς τη νυκτερινή αγορά:
Ο πεζόδρομος όπως είναι λογικό ουδεμία σχέση δεν είχε με λίγες ώρες πριν, με τα περισσότερα πλέον καταστήματα να έχουν ανοίξει, όπως και το «στέκι» μας στην παρακείμενη οδό. Τι λες, κάνουμε στάση για ένα; Δες τι ωραία εικόνα έχει η Pub με όλα τα παραδοσιακά μπεκρόμουτρα εν δράσει τέτοια ώρα, ρώτησα το Νίκο χωρίς να περιμένω φυσικά αρνητική απάντηση:
Ευτυχώς η αγορά «Old Market» δεν έκλεινε νωρίς, δίνοντας μου την ευκαιρία να προμηθευτώ αγαπημένα μπαχάρια και άλλες σκόνες μαγειρέματος που είχα βάλει στο μάτι απ’ το πρωί κιόλας:
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, καθώς είναι παραπάνω από γνωστή η λατρεία μου για τέτοιες αγορές, πόσο μάλλον για τέτοιες αμιγώς Ασιατικές εικόνες όπως αυτές που συναντήσαμε:
Όσο κι αν μπήκαμε στον πειρασμό δε σταθήκαμε στο ποτάμι παρά μόνο για μερικές βραδινές φωτογραφίες που ήθελα, παίρνοντας αμέσως τον δρόμο για το ξενοδοχείο:
Ήταν άλλη μια βραδιά που δε κατεβήκαμε στην πισίνα για μπύρες περιμένοντας το φαγητό να ετοιμαστεί, ακριβώς επειδή δεν είμαστε τέτοιοι τύποι, ένα φαγητό που για τέταρτη μέρα σερί είχαμε τιμήσει και μας άρεσε πολύ:
Αναβολές και καθυστερήσεις δε χωρούσανε το τελευταίο βράδυ, αποφασίζοντας να βγούμε λίγο μετά τις εννιά με προορισμό ένα ωραίο μπαρ που είχαμε τσεκάρει με το όνομα «Laundry» ,όπου ήπιαμε τις μπύρες μας δίπλα σε μια ειδική κατασκευή με βραστά αυγά (!) τα οποία μπορούσες να αγοράσεις, διότι τι πιο λογικό σε μπαρ απ’ το να χτυπήσεις ένα βραστό αυγουλάκι στην περίπτωση που σε κόψουν τα ξύδια:
Σηκωθήκαμε και μετρώντας ακριβώς 32 βήματα καθίσαμε για μία και στο απέναντι υπαίθριο μπαράκι που μας είχε γυαλίσει, χαζεύοντας κάποιους δυτικούς να προσπαθούν να φάνε τα εδέσματα που τους πούλησε ένας πλανόδιος, άγνωστο τι:
Αυτό ακριβώς σας έλεγα μερικές γραμμές πιο πάνω για την παράκτια βόλτα στο ποτάμι. Κάθε λογής πρόχειρο πολύχρωμο εστιατόριο με ό,τι φαγητό τραβάει το λαρύγγι του καθενός, τα περισσότερα –σίγουρα όχι όλα- δελεαστικά τολμώ να πω:
Χαζεύοντας πολλές ακόμη τέτοιες εικόνες με πράγματα που μαγειρεύονταν μπροστά μας, πάνω στο πεζοδρόμιο, φτάσαμε και ως την περιοχή των τουκ-τουκ μπαρ για αποχαιρετισμό:
Ήταν φυσικό κι επόμενο πως θα περνούσαμε από το άλλο αγαπημένο μας στέκι με τα μεγάλα μπεκρόμουτρα για να χαιρετήσουμε, πιάνοντας αμέσως την ταξιδιωτική κουβέντα με κάτι τύπισσες από Ιρλανδία και Καναδά. Σιγά που θα πίναμε μόνο μία όπως καταλαβαίνετε… Ο Αγγλάρας (καθιστός στο τραπέζι) με θυμήθηκε και με χαιρέτησε, κάτι που εξέλαβα ως μεγάλο παράσημο.
Πρώτη φορά βλέπω οπαδό Citizen και Άγγλο, με φανέλα εθνικής Γερμανίας του είπα για να τον πικάρω. Τι να κάνω, έζησα και δούλεψα εκεί, τους συμπαθώ, μου απάντησε γελώντας:
Φύγαμε με προορισμό τον πεζόδρομο, με τα προσφερόμενα εδέσματα να είναι αυτή τη φορά εντελώς διαφορετικά από τα συνηθισμένα.
Τις ήπιαμε στα σβέλτα βλέποντας μερικές παράταιρες εικόνες ντόπιων με μεγαλύτερους στο μπιλιάρδο, αναχωρώντας γρήγορα προς τον φίλο μας στο μπαρ του ποταμού, ο οποίος με το που είδε να περνάμε τη γέφυρα μας κουνούσε τα χέρια ετοιμάζοντας παράλληλα το τραπέζι μας. Είχαμε αποκτήσει πρόσωπο και στη Siem Reap!
Παραγγείλαμε αυτή τη φορά ποτάκια τα οποία είχαμε πεθυμήσει, μ’ εμένα να επιλέγω tequila sunrise που είχα να γευτώ ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια, αναχωρώντας προς το ξενοδοχείο σχετικά νωρίς, από άλλο, λιγότερο πολυσύχναστο δρόμο.
Όχι δε με καταλάβατε, δε μιλάω για μπούτια που τρώμε κι εμείς.
Πόδια.
Τηγανητά…
Δε γ…ται, πιάσε δυο παγωμένες για το δρόμο μια που σταματήσαμε.
Έτσι κι αλλιώς αύριο θα είμαστε μακριά…
Φτάνοντας κιόλας στο απόγευμα είχαμε καταλάβει πως η κλεψύδρα του χρόνου μας στη χώρα κόντευε σχεδόν να αδειάσει, πιο σύντομα απ’ ότι υπολογίζαμε όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Έπρεπε να βάλουμε τα δυνατά μας κι ό,τι προλαβαίναμε στην τελική…
Με αυτό το σκεπτικό (μπορεί και όχι) προσπαθήσαμε να περάσουμε τη γέφυρα «Ornament» συναντώντας για πρώτη φορά στην ημέρα αρκετή κίνηση κι επίσης στολισμό που παρέπεμπε σε κάτι επίσημο. Παραδόξως με τα όσα ήξερα για την Ασία οι οδηγοί ήταν ευγενέστατοι:
Στο διπλανό πάρκο με τα όργανα γυμναστικής είδαμε αρκετούς ηλικιωμένους να εξασκούν το χόμπι τους, κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε στην Ελλάδα ούτε στα επόμενα πενήντα χρόνια. Εμείς από την άλλη γυμναστική έχουμε κάνει πολλή στη ζωή μας, με μια μέρα λιγότερη και μια παγωμένη παραπάνω στο διπλανό μπαράκι να στεγνώσει λίγο ο ιδρώτας δε χάλασε ο κόσμος:
Η διαδρομή κάθε ώρα και με οποιεσδήποτε συνθήκες στην παραλία του ποταμού Siem Reap αυτής της πόλης ήταν καταπληκτική, ειδικότερα τις στιγμές που άλλοι ετοίμαζαν τα τραπεζάκια τους με αφορμή το βραδινό γεύμα κι άλλοι συνέχιζαν την ωραία σιέστα τους κάτω από τα δέντρα:
Γρήγορα καταλάβαμε πως η αγορά «Phsar Po Leangka» στην οποία είχαμε φτάσει δεν έχει να δώσει κάτι, περπατώντας προς το εθνικό μουσείο που κόψαμε δυστυχώς με συνοπτικές διαδικασίες:
Σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα τουκ – τουκ για να μη περπατήσουμε τα επόμενα δύο χιλιόμετρα, κάτι που έγινε με το σχετικό ψάξιμο παρόλο που τόσες μέρες τα βλέπαμε συνεχώς μπροστά μας άλλα όταν τα χρειαστήκαμε ήταν άφαντα. Ο οδηγός ακολούθησε μια περίεργη διαδρομή, καθόλου κεντρική που πολύ δύσκολα να βρεθεί κάποιος τουρίστας σ’ αυτήν, δείχνοντας μας έτσι τυχαία και μια οπτική φτωχογειτονιών που δεν είχαμε υπόψιν μας:
Που θέλαμε να φτάσουμε; Μα τι ερωτήσεις ειν’ αυτές, φυσικά στην τοπική και ξακουστή μπυραρία της πόλης με το όνομα «Krama Craft Brewery» προκειμένου να δοκιμάσουμε τοπικό, φρέσκο ζύθο, πολύ ωραίο σας πληροφορώ. Μπυραρία στην Καμπότζη λοιπόν, γιατί όχι:
Με την ανάλογη δυσκολία και τη βοήθεια ντόπιων που ξεσηξώσαμε από μια αυλή, μπήκαμε και πάλι σ’ ένα τουκ-τουκ με προορισμό το κέντρο, το ανοικτό αυτή τη φορά, το ωραίο, το χαβαλετζίδικο:
Εφόσον η πιο βραδινή «Green Market» υπολειτουργούσε, σταθήκαμε για λίγο στο διπλανό στενάκι προκειμένου να συμπληρώσουμε τα ψώνια μας, με κάτι σακίδια που θέλαμε, ρούχα, αλλά και κάτι αναμνηστικά με την ευκαιρία, προτού συνεχίσουμε προς τη νυκτερινή αγορά:
Ο πεζόδρομος όπως είναι λογικό ουδεμία σχέση δεν είχε με λίγες ώρες πριν, με τα περισσότερα πλέον καταστήματα να έχουν ανοίξει, όπως και το «στέκι» μας στην παρακείμενη οδό. Τι λες, κάνουμε στάση για ένα; Δες τι ωραία εικόνα έχει η Pub με όλα τα παραδοσιακά μπεκρόμουτρα εν δράσει τέτοια ώρα, ρώτησα το Νίκο χωρίς να περιμένω φυσικά αρνητική απάντηση:
Ευτυχώς η αγορά «Old Market» δεν έκλεινε νωρίς, δίνοντας μου την ευκαιρία να προμηθευτώ αγαπημένα μπαχάρια και άλλες σκόνες μαγειρέματος που είχα βάλει στο μάτι απ’ το πρωί κιόλας:
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, καθώς είναι παραπάνω από γνωστή η λατρεία μου για τέτοιες αγορές, πόσο μάλλον για τέτοιες αμιγώς Ασιατικές εικόνες όπως αυτές που συναντήσαμε:
Όσο κι αν μπήκαμε στον πειρασμό δε σταθήκαμε στο ποτάμι παρά μόνο για μερικές βραδινές φωτογραφίες που ήθελα, παίρνοντας αμέσως τον δρόμο για το ξενοδοχείο:
Ήταν άλλη μια βραδιά που δε κατεβήκαμε στην πισίνα για μπύρες περιμένοντας το φαγητό να ετοιμαστεί, ακριβώς επειδή δεν είμαστε τέτοιοι τύποι, ένα φαγητό που για τέταρτη μέρα σερί είχαμε τιμήσει και μας άρεσε πολύ:
Αναβολές και καθυστερήσεις δε χωρούσανε το τελευταίο βράδυ, αποφασίζοντας να βγούμε λίγο μετά τις εννιά με προορισμό ένα ωραίο μπαρ που είχαμε τσεκάρει με το όνομα «Laundry» ,όπου ήπιαμε τις μπύρες μας δίπλα σε μια ειδική κατασκευή με βραστά αυγά (!) τα οποία μπορούσες να αγοράσεις, διότι τι πιο λογικό σε μπαρ απ’ το να χτυπήσεις ένα βραστό αυγουλάκι στην περίπτωση που σε κόψουν τα ξύδια:
Σηκωθήκαμε και μετρώντας ακριβώς 32 βήματα καθίσαμε για μία και στο απέναντι υπαίθριο μπαράκι που μας είχε γυαλίσει, χαζεύοντας κάποιους δυτικούς να προσπαθούν να φάνε τα εδέσματα που τους πούλησε ένας πλανόδιος, άγνωστο τι:
Αυτό ακριβώς σας έλεγα μερικές γραμμές πιο πάνω για την παράκτια βόλτα στο ποτάμι. Κάθε λογής πρόχειρο πολύχρωμο εστιατόριο με ό,τι φαγητό τραβάει το λαρύγγι του καθενός, τα περισσότερα –σίγουρα όχι όλα- δελεαστικά τολμώ να πω:
Χαζεύοντας πολλές ακόμη τέτοιες εικόνες με πράγματα που μαγειρεύονταν μπροστά μας, πάνω στο πεζοδρόμιο, φτάσαμε και ως την περιοχή των τουκ-τουκ μπαρ για αποχαιρετισμό:
Ήταν φυσικό κι επόμενο πως θα περνούσαμε από το άλλο αγαπημένο μας στέκι με τα μεγάλα μπεκρόμουτρα για να χαιρετήσουμε, πιάνοντας αμέσως την ταξιδιωτική κουβέντα με κάτι τύπισσες από Ιρλανδία και Καναδά. Σιγά που θα πίναμε μόνο μία όπως καταλαβαίνετε… Ο Αγγλάρας (καθιστός στο τραπέζι) με θυμήθηκε και με χαιρέτησε, κάτι που εξέλαβα ως μεγάλο παράσημο.
Πρώτη φορά βλέπω οπαδό Citizen και Άγγλο, με φανέλα εθνικής Γερμανίας του είπα για να τον πικάρω. Τι να κάνω, έζησα και δούλεψα εκεί, τους συμπαθώ, μου απάντησε γελώντας:
Φύγαμε με προορισμό τον πεζόδρομο, με τα προσφερόμενα εδέσματα να είναι αυτή τη φορά εντελώς διαφορετικά από τα συνηθισμένα.
- Νίκο, ευτυχώς δεν έχουμε πιει τόσο για να μπούμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε
- Ευτυχώς, πάμε για καμιά μπύρα εδώ απέναντι τώρα σ’ αυτό που είναι λιγότερο φασαριόζικο, καλό το βλέπω
Τις ήπιαμε στα σβέλτα βλέποντας μερικές παράταιρες εικόνες ντόπιων με μεγαλύτερους στο μπιλιάρδο, αναχωρώντας γρήγορα προς τον φίλο μας στο μπαρ του ποταμού, ο οποίος με το που είδε να περνάμε τη γέφυρα μας κουνούσε τα χέρια ετοιμάζοντας παράλληλα το τραπέζι μας. Είχαμε αποκτήσει πρόσωπο και στη Siem Reap!
Παραγγείλαμε αυτή τη φορά ποτάκια τα οποία είχαμε πεθυμήσει, μ’ εμένα να επιλέγω tequila sunrise που είχα να γευτώ ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια, αναχωρώντας προς το ξενοδοχείο σχετικά νωρίς, από άλλο, λιγότερο πολυσύχναστο δρόμο.
- Τι είναι αυτά τα φώτα ρε φίλε που σταματάνε όλοι λίγο πιο κάτω, λες να έχει κάτι καλό;
- Για να πλησιάσουμε να δούμε.
Όχι δε με καταλάβατε, δε μιλάω για μπούτια που τρώμε κι εμείς.
Πόδια.
Τηγανητά…
Δε γ…ται, πιάσε δυο παγωμένες για το δρόμο μια που σταματήσαμε.
Έτσι κι αλλιώς αύριο θα είμαστε μακριά…
Last edited by a moderator:
