psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
Άπλα χρόνου σίγουρα δεν υπήρχε, με το ξυπνητήρι να χτυπάει νωρίς ώστε να προλάβουμε το πρωινό και να ετοιμαστούμε έχοντας άλλη μια απαιτητική ημέρα μπροστά μας.
Πρωί μεν ακόμα αλλά με τη ζέστη να είναι ήδη αφόρητη ξεκινήσαμε την ημέρα μας περνώντας το κανάλι και κατεβαίνοντας το δρόμο «Chakrabongse» γνωστό ήδη από την προηγούμενη:
Βλέποντας τα όμορφα κτήρια και τα διάφορα μνημεία όπως αυτό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, φτάσαμε εύκολα και χωρίς να το καταλάβουμε απέναντι από τον πρώτο στόχο της ημέρας, περιμένοντας μια αιωνιότητα στο φανάρι των πεζών:
Έπρεπε πρωτίστως να κινηθούμε διαμέσου του πάρκου όπως είχαμε διαβάσει, μπαίνοντας στην εντυπωσιακή υπόγεια διάβαση – μουσείο «Na Phra Lan» που οδηγούσε προς την είσοδο από τις κυλιόμενες σκάλες. Φοβερή καινοτομία:
Το πρώτο μας μέλημα ήταν να εκδώσουμε εισιτήριο κόστους 500 bat έκαστος κάτι που είχα προσπαθήσει να κάνω και ηλεκτρονικά ανεπιτυχώς νωρίτερα το πρωί. Αυτό που δε σκεφτήκαμε όμως αγνοώντας επιδεικτικά τις παραινέσεις των μικροπωλητών πριν μπούμε, ήταν πως η είσοδος με κοντό παντελόνι δεν επιτρέπονταν, πηγαίνοντας καθ’ υπόδειξη των φυλάκων μπροστά στην γκαρνταρόμπα για να αγοράσουμε κάτι μακρύ, κάτι που κάναμε ευχαριστώντας τον Βούδα ή τον θεό των ταξιδιωτών για την ανέλπιστη τύχη μας!
Γεγονός είναι πως οι Ιάπωνες φημίζονται για την ευγένεια και τη συστολή τους, όμως δικαιολογώ απόλυτα τον συγκεκριμένο που ξεκαρδίστηκε βλέποντας μας ντυμένους έτσι, καθώς δεν ήταν μόνο το παντελόνι (που φορούσαν το ίδιο αρκετοί) αλλά το σύνολο με τα μπλουζάκια. Όπως και να ‘χει, η φωτογραφία με τη στυλιστική αυτή άποψη-επένδυση που θα φορεθεί πολύ το καλοκαίρι του 2025 δε χανότανε!
Πάμε στα του χώρου όμως που δε σας έχω πει κουβέντα. Εδώ και πόση ώρα τριγυρνούσαμε σε ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της πόλης με το όνομα «Phra Kaew» ή ναός του Σμαραγδένιου Βούδα (Emerald Buddha) όπως είναι ευρύτερα γνωστός:
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα συγκρότημα κτηρίων που στο σύνολο τους αποτελούν τον πιο ιερό βουδιστικό χώρο στην Ταϊλάνδη. Εκεί βρίσκεται εκτός των άλλων το άγαλμα του Σμαραγδένιου Βούδα, αλλά κι ένα μικρό αντίγραφο (ίσως) του Angkor Wat που όπως αντιλαμβάνεστε έπεσε κατευθείαν το μάτι μας ξεχωρίζοντας το:
Προχωρούσαμε εντυπωσιασμένοι από τις χρυσές στέγες και τις εκπληκτικές λεπτομέρειες των ναών αρχικής κατασκευής του 1783, μαθαίνοντας παράλληλα ότι εντός του χώρου συμβαίνουν συχνά-πυκνά αρκετές τελετές παρουσία του ίδιου του βασιλιά κι αξιωματούχων του κράτους:
Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μιας και στον ίδιο χώρο συμπεριλαμβάνεται και το «ανώτατο μεγάλο παλάτι» όπου φτάναμε μετά από μια ολιγόλεπτη πλην όμως απαραίτητη στάση για νερό και ανάσες:
Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι δεν αναφέρομαι σε ένα ενιαίο κτήριο αλλά από πολλά περισσότερα, μαζί με κιόσκια, αυλές, αίθρια και πολλούς φυσικά κήπους, προσθήκες που έγιναν στη διάρκεια του χρόνου από τους διάφορους βασιλείς της χώρας που κατοικοέδρευαν εκεί από το 1782:
Ολοκληρώσαμε την περιήγηση μας στο συγκρότημα εν μέσω αρκετής πολυκοσμίας και βγήκαμε προς τον περίβολο και τον εξωτερικό του χώρο για να συνεχίσουμε, έχοντας στόχο τον διάσημο ναό «Reclining Buddha» που βρισκόταν σε διπλανή σύντομη σχετικά απόσταση:
Διαπιστώνοντας ότι το εισιτήριο μας δεν ήταν ενιαίο και πως έπρεπε να εκδώσουμε άλλο, είπαμε ένα μεγάλο φτάνει, είδαμε το ναό απ’ έξω και προχωρήσαμε προς εξερεύνηση της περιοχής:
Περνώντας το κτήριο διοίκησης της άμυνας κάναμε δεξιά σ’ ένα άλλο κανάλι όπου κάποιοι Ταϊλανδοί επιδίδονταν στο ψάρεμα, έχοντας ως στόχο το πάρκο «Saranrom» ,το οποίο όμως βρήκαμε δυστυχώς κλειστό για εργασίες αποκατάστασης:
Ο Βούδας όμως δε μας άφησε μόνους, μιας και πολύ κοντά μπορούσαμε να βρούμε ακόμη ένα ναό με το εύκολο όνομα «Wat Ratchabophit Sathitmahasimaram Ratchaworawihan» όπου αφιερώσαμε μερικές στιγμές. Κατασκευασμένος το 1869 και φημισμένος για τη μοναδική του διάταξη που οφείλεται στην κυκλική αυλή, ο ναός αποτελεί εκτός των άλλων έδρα του Ανώτατου Πατριάρχη (!) της Ταϊλάνδης:
Δε μπορώ να σας περιγράψω πόσα κιλά ζέστη είχαμε φάει, με την ώρα να πλησιάζει σχεδόν μεσημέρι, οπότε μια στάση για ανασύνταξη δυνάμεων με δροσερό Air condition και μπυρίτσα στην εξαιρετική «Effie pool pub and grub» που βρέθηκε μπροστά μας σαν από θαύμα, κρίθηκε απαραίτητη:
Το πλάνο που συζητήσαμε έβγαλε ένα μόνο συμπέρασμα. Είχαμε πολλά να κάνουμε και δε θα τα προλαβαίναμε με τίποτα καθώς ήταν αδύνατον, οπότε αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες να κόψουμε την Chinatown και να συνεχίσουμε προς κέντρο με τα πόδια, γνωρίζοντας παράλληλα μια πολύ ωραία κι αυθεντική περιοχή της πόλης, που κατέληγε μετά από 2 περίπου χιλιόμετρα πάνω στην κεντρική λεωφόρο Ratchadamnoen:
Στην κυκλική πλατεία που μεσολαβούσε βρισκόταν ένα ακόμη ωραίο αλλά και οξύμωρο θα έλεγε κανείς μνημείο της λίστας μας που είχαμε δει φευγαλέα από το όχημα την προηγούμενη και θέλαμε να επισκεφτούμε:
Το μνημείο δημοκρατίας (Democracy monument) ανεγέρθηκε στο σημείο Το το 1939 για να τιμήσει το σιαμέζικο πραξικόπημα (!) του 1932 που οδήγησε εν τέλει σε συνταγματική μοναρχία (!!) ,αποτελώντας απ’ ότι λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα Ηλύσια πεδία και την αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι. Μάλιστα, τι να πει κανείς…
Μια αρκετά «βρώμικη» περιοχή δίπλα απ’ τον πεζόδρομο στον οποίο θα καταλήγαμε λίγο μετά μας άφησε πολλές υποσχέσεις ότι κάτι καλό θα συμβαίνει εκεί το βράδυ, βάζοντας την δυνατά στα υπόψιν:
Ώρα για μια παγωμένη Chang σε μία από τις pub του πεζόδρομου όπου μετά από τόσο περπάτημα μες τη ζέστη την είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας. Τίποτα δε θύμιζε εκείνη την ώρα στο μαγαζί την κατάσταση που θεωρητικά επικρατεί κάθε βράδυ, πέρα ίσως από τις διευκρινιστικές ταμπέλες στην τουαλέτα που δε παρέλειψα να βγάλω φωτογραφία:
Ήταν επίσης ώρα όμως για μεσημεριανό γεύμα, ένα από τα απλά τοπικά τους πιάτα που φάγαμε με λαχτάρα στο πρώτο μαγαζί που βρέθηκε μπροστά μας και μας γέμισε το μάτι.
Σερβιρισμένο με μαχαιροπήρουνα όμως κι όχι με ξυλάκια. Ξενέρωτα.
Άπλα χρόνου σίγουρα δεν υπήρχε, με το ξυπνητήρι να χτυπάει νωρίς ώστε να προλάβουμε το πρωινό και να ετοιμαστούμε έχοντας άλλη μια απαιτητική ημέρα μπροστά μας.
Πρωί μεν ακόμα αλλά με τη ζέστη να είναι ήδη αφόρητη ξεκινήσαμε την ημέρα μας περνώντας το κανάλι και κατεβαίνοντας το δρόμο «Chakrabongse» γνωστό ήδη από την προηγούμενη:
Βλέποντας τα όμορφα κτήρια και τα διάφορα μνημεία όπως αυτό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, φτάσαμε εύκολα και χωρίς να το καταλάβουμε απέναντι από τον πρώτο στόχο της ημέρας, περιμένοντας μια αιωνιότητα στο φανάρι των πεζών:
Έπρεπε πρωτίστως να κινηθούμε διαμέσου του πάρκου όπως είχαμε διαβάσει, μπαίνοντας στην εντυπωσιακή υπόγεια διάβαση – μουσείο «Na Phra Lan» που οδηγούσε προς την είσοδο από τις κυλιόμενες σκάλες. Φοβερή καινοτομία:
Το πρώτο μας μέλημα ήταν να εκδώσουμε εισιτήριο κόστους 500 bat έκαστος κάτι που είχα προσπαθήσει να κάνω και ηλεκτρονικά ανεπιτυχώς νωρίτερα το πρωί. Αυτό που δε σκεφτήκαμε όμως αγνοώντας επιδεικτικά τις παραινέσεις των μικροπωλητών πριν μπούμε, ήταν πως η είσοδος με κοντό παντελόνι δεν επιτρέπονταν, πηγαίνοντας καθ’ υπόδειξη των φυλάκων μπροστά στην γκαρνταρόμπα για να αγοράσουμε κάτι μακρύ, κάτι που κάναμε ευχαριστώντας τον Βούδα ή τον θεό των ταξιδιωτών για την ανέλπιστη τύχη μας!
- Μη μου δίνεις αυτό το φασεΐκο που ‘ναι σαν σαλβάρι, το ωραίο θέλω με τους ελέφαντες που έδωσες και στο Νίκο
- Μα δε θα σε χωρέσει, είσαι ψηλός
- Βρες τότε ένα που να με χωρέσει, δε καταδέχομαι κάτι διαφορετικό!
Γεγονός είναι πως οι Ιάπωνες φημίζονται για την ευγένεια και τη συστολή τους, όμως δικαιολογώ απόλυτα τον συγκεκριμένο που ξεκαρδίστηκε βλέποντας μας ντυμένους έτσι, καθώς δεν ήταν μόνο το παντελόνι (που φορούσαν το ίδιο αρκετοί) αλλά το σύνολο με τα μπλουζάκια. Όπως και να ‘χει, η φωτογραφία με τη στυλιστική αυτή άποψη-επένδυση που θα φορεθεί πολύ το καλοκαίρι του 2025 δε χανότανε!
Πάμε στα του χώρου όμως που δε σας έχω πει κουβέντα. Εδώ και πόση ώρα τριγυρνούσαμε σε ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της πόλης με το όνομα «Phra Kaew» ή ναός του Σμαραγδένιου Βούδα (Emerald Buddha) όπως είναι ευρύτερα γνωστός:
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα συγκρότημα κτηρίων που στο σύνολο τους αποτελούν τον πιο ιερό βουδιστικό χώρο στην Ταϊλάνδη. Εκεί βρίσκεται εκτός των άλλων το άγαλμα του Σμαραγδένιου Βούδα, αλλά κι ένα μικρό αντίγραφο (ίσως) του Angkor Wat που όπως αντιλαμβάνεστε έπεσε κατευθείαν το μάτι μας ξεχωρίζοντας το:
Προχωρούσαμε εντυπωσιασμένοι από τις χρυσές στέγες και τις εκπληκτικές λεπτομέρειες των ναών αρχικής κατασκευής του 1783, μαθαίνοντας παράλληλα ότι εντός του χώρου συμβαίνουν συχνά-πυκνά αρκετές τελετές παρουσία του ίδιου του βασιλιά κι αξιωματούχων του κράτους:
Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μιας και στον ίδιο χώρο συμπεριλαμβάνεται και το «ανώτατο μεγάλο παλάτι» όπου φτάναμε μετά από μια ολιγόλεπτη πλην όμως απαραίτητη στάση για νερό και ανάσες:
Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι δεν αναφέρομαι σε ένα ενιαίο κτήριο αλλά από πολλά περισσότερα, μαζί με κιόσκια, αυλές, αίθρια και πολλούς φυσικά κήπους, προσθήκες που έγιναν στη διάρκεια του χρόνου από τους διάφορους βασιλείς της χώρας που κατοικοέδρευαν εκεί από το 1782:
Ολοκληρώσαμε την περιήγηση μας στο συγκρότημα εν μέσω αρκετής πολυκοσμίας και βγήκαμε προς τον περίβολο και τον εξωτερικό του χώρο για να συνεχίσουμε, έχοντας στόχο τον διάσημο ναό «Reclining Buddha» που βρισκόταν σε διπλανή σύντομη σχετικά απόσταση:
Διαπιστώνοντας ότι το εισιτήριο μας δεν ήταν ενιαίο και πως έπρεπε να εκδώσουμε άλλο, είπαμε ένα μεγάλο φτάνει, είδαμε το ναό απ’ έξω και προχωρήσαμε προς εξερεύνηση της περιοχής:
Περνώντας το κτήριο διοίκησης της άμυνας κάναμε δεξιά σ’ ένα άλλο κανάλι όπου κάποιοι Ταϊλανδοί επιδίδονταν στο ψάρεμα, έχοντας ως στόχο το πάρκο «Saranrom» ,το οποίο όμως βρήκαμε δυστυχώς κλειστό για εργασίες αποκατάστασης:
Ο Βούδας όμως δε μας άφησε μόνους, μιας και πολύ κοντά μπορούσαμε να βρούμε ακόμη ένα ναό με το εύκολο όνομα «Wat Ratchabophit Sathitmahasimaram Ratchaworawihan» όπου αφιερώσαμε μερικές στιγμές. Κατασκευασμένος το 1869 και φημισμένος για τη μοναδική του διάταξη που οφείλεται στην κυκλική αυλή, ο ναός αποτελεί εκτός των άλλων έδρα του Ανώτατου Πατριάρχη (!) της Ταϊλάνδης:
Δε μπορώ να σας περιγράψω πόσα κιλά ζέστη είχαμε φάει, με την ώρα να πλησιάζει σχεδόν μεσημέρι, οπότε μια στάση για ανασύνταξη δυνάμεων με δροσερό Air condition και μπυρίτσα στην εξαιρετική «Effie pool pub and grub» που βρέθηκε μπροστά μας σαν από θαύμα, κρίθηκε απαραίτητη:
Το πλάνο που συζητήσαμε έβγαλε ένα μόνο συμπέρασμα. Είχαμε πολλά να κάνουμε και δε θα τα προλαβαίναμε με τίποτα καθώς ήταν αδύνατον, οπότε αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες να κόψουμε την Chinatown και να συνεχίσουμε προς κέντρο με τα πόδια, γνωρίζοντας παράλληλα μια πολύ ωραία κι αυθεντική περιοχή της πόλης, που κατέληγε μετά από 2 περίπου χιλιόμετρα πάνω στην κεντρική λεωφόρο Ratchadamnoen:
Στην κυκλική πλατεία που μεσολαβούσε βρισκόταν ένα ακόμη ωραίο αλλά και οξύμωρο θα έλεγε κανείς μνημείο της λίστας μας που είχαμε δει φευγαλέα από το όχημα την προηγούμενη και θέλαμε να επισκεφτούμε:
Το μνημείο δημοκρατίας (Democracy monument) ανεγέρθηκε στο σημείο Το το 1939 για να τιμήσει το σιαμέζικο πραξικόπημα (!) του 1932 που οδήγησε εν τέλει σε συνταγματική μοναρχία (!!) ,αποτελώντας απ’ ότι λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα Ηλύσια πεδία και την αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι. Μάλιστα, τι να πει κανείς…
Μια αρκετά «βρώμικη» περιοχή δίπλα απ’ τον πεζόδρομο στον οποίο θα καταλήγαμε λίγο μετά μας άφησε πολλές υποσχέσεις ότι κάτι καλό θα συμβαίνει εκεί το βράδυ, βάζοντας την δυνατά στα υπόψιν:
Ώρα για μια παγωμένη Chang σε μία από τις pub του πεζόδρομου όπου μετά από τόσο περπάτημα μες τη ζέστη την είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας. Τίποτα δε θύμιζε εκείνη την ώρα στο μαγαζί την κατάσταση που θεωρητικά επικρατεί κάθε βράδυ, πέρα ίσως από τις διευκρινιστικές ταμπέλες στην τουαλέτα που δε παρέλειψα να βγάλω φωτογραφία:
Ήταν επίσης ώρα όμως για μεσημεριανό γεύμα, ένα από τα απλά τοπικά τους πιάτα που φάγαμε με λαχτάρα στο πρώτο μαγαζί που βρέθηκε μπροστά μας και μας γέμισε το μάτι.
Σερβιρισμένο με μαχαιροπήρουνα όμως κι όχι με ξυλάκια. Ξενέρωτα.
Last edited by a moderator:
