psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
Όχι, δεν ήταν μόνο το γεγονός πως θέλαμε να κάνουμε κάποιο ταξίδι. Πάντα θέλουμε, δεν αλλάζει αυτό. Ούτε η κοινή μας απόφαση πως ήρθε επιτέλους η ώρα να ξοδέψουμε τα μίλια που με κόπο μαζεύουμε τόσο καιρό, αγοράζοντας ηλεκτρικές σκούπες και μίξερ, ψωνίζοντας σαμπουάν & φυστικοβούτυρα, βάζοντας πετρέλαιο ή με οποιονδήποτε άλλο ευφάνταστο και μη τρόπο.
Υπήρχε η κοινή απόφαση μετά την περσινή εκδρομή μας στο Περού, πως το βλέμμα μας θα πέσει αποκλειστικά στη δεξιά «πλευρά» του χάρτη, έχοντας ξεκάθαρο στόχο την ανατολή. Θέλω Ασία φίλε, είπα σχεδόν επιτακτικά πριν ξεκινήσουμε το ψαχτήρι, μου ‘χει λείψει αυτό το χυμαδιό, μη σου πω και η βρωμιά της, ακόμα και το ποντίκι που περνάει από μπροστά μου των ώρα που τρώω! Πειστικό το επιχείρημα δε λέω, όχι πως ο Νίκος είναι απ’ αυτούς που φέρνουν αντιρρήσεις σε τέτοια πράγματα…
Κάπως έτσι ξεκίνησε λοιπόν το καλοκαίρι του 2024 άλλη μια διαδικασία αναζήτησης, ή καλύτερα καψίματος θα έλεγα, αυτού ακριβώς που λατρεύουμε και μη σας πω προσδοκούμε κιόλας, ένα βήμα πίσω όμως αυτή τη φορά καθώς το πρώτο μέλημα μας ήταν να βρούμε προορισμό. Όπως γνωρίζετε θαρρώ οι περισσότεροι, η αναζήτηση μακρινών εισιτηρίων με εξαργύρωση μιλίων είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που απαιτεί καλή έρευνα και πολλές φορές τύχη ή απλά φώτιση προκειμένου να σου έρθει η κατάλληλη ιδέα στο δαιδαλώδες σύστημα προορισμών που προσφέρει.
Ήταν 20 του Σεπτέμβρη, με το ραντεβού μας να δίνεται στο σαλόνι υποδοχής της Aegean στη Θεσσαλονίκη, όπου πίνοντας ποτάκια ξεκινήσαμε να μελετάμε τις εισηγήσεις μας, περιμένοντας παράλληλα την βραδινή πτήση για Ηράκλειο προκειμένου να γράψουμε ακόμα ένα καλοκαιρινό τριήμερο σ’ έναν αδελφικό μου φίλο που ζει και εργάζεται στα Μάλια.
Όπως καταλαβαίνετε όλα τα σενάρια ήταν πολύ θελκτικά στα μάτια μας, το μπέρδεμα όμως είχε γίνει μεγαλύτερο αδυνατώντας να κατασταλάξουμε, όσο κι αν το συζητήσαμε τις επόμενες ώρες, κλίνοντας περισσότερο προς Ιαπωνία μεριά. Ήταν απλά από ‘κείνες τις στιγμές που με κάποιο τρόπο -ο οποίος συνήθως δε βασίζεται σε καμία λογική- περιμένεις μια ένδειξη, μια κατεύθυνση, ή καλύτερα όπως αρέσκομαι να λέω ένα σημάδι.
Παιχνίδι της μοίρας, ανώτερη δύναμη του καλού θεούλη των ταξιδιωτών, αυθυποβολή ή κάτι άλλο; Δε ξέρω και δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι πως συνέβη για άλλη μια φορά έτσι ώστε να μη το αγνοήσουμε, ξεδιαλύνοντας τη σκέψη και την αναποφασιστικότητα στην οποία είχαμε περιέλθει. Ήταν η επόμενη κιόλας μέρα, το απόγευμα περιμένοντας τον Κώστα να σχολάσει από τη δουλειά του.
Κοιταχτήκαμε με το Νίκο για ένα δευτερόλεπτό και χαμογελάσαμε. Ήταν αρκετό, δε χρειάστηκε να πούμε ούτε κουβέντα καθώς μετά από τόσα χρόνια συνεννοούμαστε σε άλλο επίπεδο. Η απόφαση είχε παρθεί κι εμείς δεν είχαμε σχεδόν καμία συμμετοχή σ’ αυτό. Το πεπρωμένο βλέπετε…
Ούτε 24 ώρες μετά είμασταν κιόλας έτοιμοι για το επόμενο αποφασιστικό βήμα, έχοντας μπροστά μας άλλους έξι μήνες να διαμορφώσουμε την εκδρομή όπως θέλουμε.
Η δουλειά έγινε γρήγορα, όπως έπρεπε κι όπως σας έχω πει πολλάκις κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ γραφικός:
«Το καλύτερο ταξίδι είναι αυτό που κλείνεται όταν βρίσκεσαι ήδη σε ταξίδι».
Πόσο μάλλον σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο της Κρήτης, πίνοντας παγωμένες μπυρίτσες. Υπάρχει καλύτερος τρόπος;
Ο κύβος ερρίφθη!
Όχι, δεν ήταν μόνο το γεγονός πως θέλαμε να κάνουμε κάποιο ταξίδι. Πάντα θέλουμε, δεν αλλάζει αυτό. Ούτε η κοινή μας απόφαση πως ήρθε επιτέλους η ώρα να ξοδέψουμε τα μίλια που με κόπο μαζεύουμε τόσο καιρό, αγοράζοντας ηλεκτρικές σκούπες και μίξερ, ψωνίζοντας σαμπουάν & φυστικοβούτυρα, βάζοντας πετρέλαιο ή με οποιονδήποτε άλλο ευφάνταστο και μη τρόπο.
Υπήρχε η κοινή απόφαση μετά την περσινή εκδρομή μας στο Περού, πως το βλέμμα μας θα πέσει αποκλειστικά στη δεξιά «πλευρά» του χάρτη, έχοντας ξεκάθαρο στόχο την ανατολή. Θέλω Ασία φίλε, είπα σχεδόν επιτακτικά πριν ξεκινήσουμε το ψαχτήρι, μου ‘χει λείψει αυτό το χυμαδιό, μη σου πω και η βρωμιά της, ακόμα και το ποντίκι που περνάει από μπροστά μου των ώρα που τρώω! Πειστικό το επιχείρημα δε λέω, όχι πως ο Νίκος είναι απ’ αυτούς που φέρνουν αντιρρήσεις σε τέτοια πράγματα…
Κάπως έτσι ξεκίνησε λοιπόν το καλοκαίρι του 2024 άλλη μια διαδικασία αναζήτησης, ή καλύτερα καψίματος θα έλεγα, αυτού ακριβώς που λατρεύουμε και μη σας πω προσδοκούμε κιόλας, ένα βήμα πίσω όμως αυτή τη φορά καθώς το πρώτο μέλημα μας ήταν να βρούμε προορισμό. Όπως γνωρίζετε θαρρώ οι περισσότεροι, η αναζήτηση μακρινών εισιτηρίων με εξαργύρωση μιλίων είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που απαιτεί καλή έρευνα και πολλές φορές τύχη ή απλά φώτιση προκειμένου να σου έρθει η κατάλληλη ιδέα στο δαιδαλώδες σύστημα προορισμών που προσφέρει.
Ήταν 20 του Σεπτέμβρη, με το ραντεβού μας να δίνεται στο σαλόνι υποδοχής της Aegean στη Θεσσαλονίκη, όπου πίνοντας ποτάκια ξεκινήσαμε να μελετάμε τις εισηγήσεις μας, περιμένοντας παράλληλα την βραδινή πτήση για Ηράκλειο προκειμένου να γράψουμε ακόμα ένα καλοκαιρινό τριήμερο σ’ έναν αδελφικό μου φίλο που ζει και εργάζεται στα Μάλια.
- Βρήκες τίποτα καλό;
- Έχω υπεραναλύσει τις πτήσεις από & προς Ιαπωνία, βγαίνει άκρη. Εσύ;
- Το ίδιο, μόνο που κοιτούσα με αναχώρηση τη Θεσσαλονίκη. Επίσης βρήκα και για Κίνα, με λιγότερο κόστος σε φόρους.
- Ωραία ιδέα, τι τελικά σκέφτεσαι να κάνουμε για να ψάξουμε καλύτερα;
- Δε ξέρω φίλε, μου αρέσουν και με μπερδεύουν όμως όλα, γι’ αυτό βρήκα και μια τρίτη εναλλακτική πρόταση.
- Για πες;
- Αναχώρηση από Κωνσταντινούπολη, προορισμός η Καμπότζη κι επιστροφή από Ταϊλάνδη, με εξευτελιστικούς μάλιστα φόρους. Θυμάσαι πόσες φορές το έχουμε συζητήσει αυτό το σενάριο έτσι;
- Εννοείται, όλα είναι καλά, ας πιούμε τις τσικουδιές μας στην Κρήτη το ΣΚ και το βλέπουμε.
Όπως καταλαβαίνετε όλα τα σενάρια ήταν πολύ θελκτικά στα μάτια μας, το μπέρδεμα όμως είχε γίνει μεγαλύτερο αδυνατώντας να κατασταλάξουμε, όσο κι αν το συζητήσαμε τις επόμενες ώρες, κλίνοντας περισσότερο προς Ιαπωνία μεριά. Ήταν απλά από ‘κείνες τις στιγμές που με κάποιο τρόπο -ο οποίος συνήθως δε βασίζεται σε καμία λογική- περιμένεις μια ένδειξη, μια κατεύθυνση, ή καλύτερα όπως αρέσκομαι να λέω ένα σημάδι.
Παιχνίδι της μοίρας, ανώτερη δύναμη του καλού θεούλη των ταξιδιωτών, αυθυποβολή ή κάτι άλλο; Δε ξέρω και δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι πως συνέβη για άλλη μια φορά έτσι ώστε να μη το αγνοήσουμε, ξεδιαλύνοντας τη σκέψη και την αναποφασιστικότητα στην οποία είχαμε περιέλθει. Ήταν η επόμενη κιόλας μέρα, το απόγευμα περιμένοντας τον Κώστα να σχολάσει από τη δουλειά του.
- Ψηλέ πλάκωσε κόσμος, σε κανένα μισάωρο σχολάω κι ετοιμάζομαι να πάμε για φαγητό και ρακές.
- Με την ησυχία σου φίλε, εμείς έτσι κι αλλιώς τουρίστες είμαστε, θα πάμε να πιούμε μια μπύρα εδώ πιο κάτω σε μια ωραία παμπ που ανακαλύψαμε και θα σε περιμένουμε.
- Που θα πάτε ρε μαλάκες, στην παμπ της Καμποτζιανής;
- Ορίστε; Πως το πες αυτό;
- Ναι ρε, αυτήν εδώ πιο κάτω λέτε την ξέρω. Μια κοπέλα απ’ την Καμπότζη την έχει, προφανώς μετανάστρια μαζί με τον Ευρωπαίο άντρα της.
Κοιταχτήκαμε με το Νίκο για ένα δευτερόλεπτό και χαμογελάσαμε. Ήταν αρκετό, δε χρειάστηκε να πούμε ούτε κουβέντα καθώς μετά από τόσα χρόνια συνεννοούμαστε σε άλλο επίπεδο. Η απόφαση είχε παρθεί κι εμείς δεν είχαμε σχεδόν καμία συμμετοχή σ’ αυτό. Το πεπρωμένο βλέπετε…
Ούτε 24 ώρες μετά είμασταν κιόλας έτοιμοι για το επόμενο αποφασιστικό βήμα, έχοντας μπροστά μας άλλους έξι μήνες να διαμορφώσουμε την εκδρομή όπως θέλουμε.
Η δουλειά έγινε γρήγορα, όπως έπρεπε κι όπως σας έχω πει πολλάκις κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ γραφικός:
«Το καλύτερο ταξίδι είναι αυτό που κλείνεται όταν βρίσκεσαι ήδη σε ταξίδι».
Πόσο μάλλον σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο της Κρήτης, πίνοντας παγωμένες μπυρίτσες. Υπάρχει καλύτερος τρόπος;
Ο κύβος ερρίφθη!
Last edited by a moderator:
