psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
Η περασμένη νύχτα ήταν έντονη, η κούραση μεγάλη μετά από ένα τέτοιο ταξίδι και η πορεία προδιαγεγραμμένη. Ξεκουραστήκαμε αρκετά μιας και δεν υπήρχε λόγος να ξεκινήσουμε και να ξυπνήσουμε πολύ πρωί, ήπιαμε τους καφέδες μας, συντονιστήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για την πρώτη από τις δραστηριότητες που είχαμε κλείσει.
Το μικρό λεωφορείο ήταν στην ώρα του νωρίς το μεσημέρι στο ξενοδοχείο για να μας παραλάβει, ξεκινώντας αρχικά τη διαδρομή του εντός Siem Reap με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Σε κάποια φάση έστριψε στη μέση του πουθενά, περνώντας από μια στενή γέφυρα με τη συνέχεια να διεξάγεται σε χωματόδρομο -ή υπό κατασκευή δρόμο αν προτιμάτε- κάνοντας την πρώτη στάση δροσιάς κανένα 40λεπτο μετά.
*Η εκδρομή/δραστηριότητα κλείστηκε μέσω της πλατφόρμας get your guide σε κόστος 19€ κατ’ άτομο και συμπεριλαμβάνει όσα θα δείτε σε αυτό και το επόμενο κεφάλαιο εκτός φαγητών και ποτών, με λίγα λόγια μεταφορές και ξεναγήσεις.
Η στάση ήταν περισσότερο για να συντονιστούμε με τον ξεναγό μας που έφερε το όνομα Τομ, κατόπιν «βαφτίσεως» του από έναν Αυστραλό που τον βοήθησε να μάθει Αγγλικά όπως μας εξήγησε. Με υπερηφάνεια μας ανακοίνωσε την καταγωγή του από τα συγκεκριμένα χωριά που είχε την χαρά να μας δείξει τις επόμενες ώρες. Μπορεί να ήμασταν σχετικά ενήμεροι για το τι επρόκειτο να δούμε, ωστόσο η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή και διαφορετική, κάτι που καταλάβαινες από τη διαδρομή ακόμα και τις πρώτες κιόλας στιγμές, αντικρύζοντας κυρίως κυβερνητικά κτήρια (αδόκιμος ο όρος) όπως της αστυνομίας και του νοσοκομείου:
Το λεωφορείο επιτέλους σταμάτησε λίγο μετά την είσοδο του στο χωριό «Kampong Phluk» όπου και θα λάμβανε χώρα το κυρίως μέρος της περιήγησης, με τις πρώτες εικόνες να είναι κιόλας αποστομωτικές, παίρνοντας μια ισχυρή δόση του μεγαλείου αυτών εδώ των ανθρώπων και της χώρας:
(Το «κάπνισμα» των ψαριών)
Πρακτικά μιλάμε για χωριό του οποίου τα οικήματα είναι χτισμένα πάνω σε ξύλινους πασσάλους ή καλύτερα δοκάρια λόγω του νερού, αν κι εμείς θα το βλέπαμε σε μια διαφορετική του εκδοχή καθώς βρισκόμασταν στην ξηρή περίοδο:
Δε ξέρω τι να πω και τι να πρωτογράψω, δε ξέρω πώς να μεταφέρω αυτό το έντονο συναίσθημα εντυπωσιασμού που ένιωθα από τις πρώτες κιόλας στιγμές, λες και ήμουν συμμετέχων σε κάποιο ντοκιμαντέρ απ’ αυτά που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι είναι τόσο μακρινά από τη δική σου πραγματικότητα. Τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής ήταν αλλεπάλληλα όπως είναι λογικό:
Ο Τομ μας πληροφόρησε πως αυτό που γίνεται με την επίσκεψη μας είναι πάρα πολύ σημαντικό, καθώς τα εισοδήματα πλέον των ντόπιων βασίζονται κατά κύριο λόγο (έως κι 70%) στον τουρισμό και λιγότερο στην αλιεία ή σε άλλες δραστηριότητες:
Το νερό ήταν σαφώς λιγότερο την εποχή της δικής μας άνοιξης με τη βροχερή σεζόν να ξεκινάει γύρω στον Ιούνιο όπως πληροφορηθήκαμε. Σε κάθε περίπτωση είναι αδιανόητο να φανταστείς πως τα μονοπάτια και οι δρόμοι που περπατάς σε λίγους μήνες δε θα υπάρχουν, με τις πλημμύρες να καλύπτουν αρκετά μέτρα ύψους, σίγουρα κοντά στα πέντε όπως αντιλαμβάνεται κάποιος βλέποντας τα σπίτια:
Το κάτω μέρος που είναι επιπλέον ενισχυμένο για λόγους στατικότητας, στα περισσότερα σπίτια χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικός χώρος ή σε κάποια άλλα και κάτι περισσότερο, μέχρι βέβαια να ξεκινήσουν οι πρώτες βροχές:
Βλέπαμε από τη μία τα παιδάκια (εκπαιδευμένα όλα απέναντι στους τουρίστες) να παίζουν αμέριμνα κι από την άλλη τα βίντεο που μας έδειχνε ο Τομ στο κινητό του κάνοντας τις ίδιες διαδρομές στη βροχερή περίοδο με βάρκα, μη μπορώντας να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για το ίδιο μέρος!
Κι ανεβήκαμε, με την αίσθηση να είναι πολύ περίεργη και το μικρό κούνημα να δίνει αρχικά την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε πλωτό μέσο. Ίσως η επίσκεψη αυτή να μην ήταν και τόσο αυθόρμητη, αλλά δεν έχει και σημασία τώρα που το σκέφτομαι.
Είδαμε το εσωτερικό αυτού του ιδιαίτερου σπιτιού, το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο του,
την κουζίνα και την «βεράντα» του με την καταπληκτική θέα,
αλλά και το ντους σε συνδυασμό με τον απόπατο. Φαντάζομαι αλλά δε θέλω να ξέρω που καταλήγουν όλα, μιας και δε νομίζω να υπάρχει αποχέτευση στο χωριό. Ο Τομ μια φορά δήλωνε ευθαρσώς ότι «με αυτό το νερό μεγαλώσαμε όλοι, βλέπετε να έχουμε πάθει κάτι;»
Τα παιδάκια του ιδιοκτήτη βρήκαν την ευκαιρία με τους χαζούς τουρίστες να εξασκήσουν τα Αγγλικά τους κάνοντας μας απλές ερωτήσεις, Αγγλικά τα οποία είναι στα πλαίσια δωρεάν εκμάθησης απ’ ότι είχαμε ενημερωθεί με απώτερο σκοπό να τους δοθεί ένα καλύτερο μέλλον, δουλεύοντας είτε στο κοντινό Siem Reap είτε στη μακρινή Ταιλάνδη…
Πήραμε τις ανάσες δροσιάς και φορέσαμε πάλι τα παπούτσια, μιας και δεν είναι να κυκλοφορείς ξυπόλητος εκτός σπιτιών, συναντώντας κι ένα ψόφιο αρουραίο λίγο πιο κάτω.
Απείχαμε μόνο μερικά μέτρα από μια γέφυρα που μόλις την είδα είπα το Νίκο «σε παρακαλώ, κάνε να είμαστε τυχεροί να μας αφήσει να την περάσουμε» κάτι που εν τέλει έγινε προς μεγάλη μου ικανοποίηση. Βέβαια δεν ήταν τόσο χαβαλέ όσο φαίνεται, καθώς και ύψος διέθεταν αλλά σίγουρα δεν ήταν προσαρμοσμένες και κατασκευασμένες για τα κιλά μας, με τα όχι και τόσο γερά σανίδια να τρίζουν προς προειδοποίηση μας:
Τουλάχιστον είχα την ευκαιρία εξαιρετικών λήψεων από κει πάνω όταν κατάφερα να ισορροπήσω:
Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν ότι θα περνούσαμε και μια άλλη και ίσως και χειρότερη γέφυρα που έχρηζε μεγαλύτερης προσοχής προκειμένου να επιστρέψουμε στον κεντρικό δρόμο, νικώντας παρλληλα και μια μικρή προσωπική μου φοβία με τα σάπια σανίδια.
Κινηθήκαμε για λίγο ακόμα με τα πόδια εντός οικισμού βλέποντας εικόνες από το ψιλικατζίδικο και το μικρό κουρείο με τους θαμώνες του Kampong Phluk, αλλά και τις ετοιμασίες ενός γάμου, με την ιδέα να μας μπαίνει επιτόπου με τον Νίκο, κάτι που αν είχαμε ψάξει καλύτερα θα κάναμε σίγουρα. Ναι, μας επιβεβαίωσε κι ο ξεναγός, υπάρχουν ξενώνες αλλά και σπίτια προς ενοικίαση για τουρίστες.
Πόσο πολύ θα άξιζε αλήθεια να περάσουμε εκεί ένα βράδυ!
Με αυτές τις σκέψεις και τις ασύλληπτες εικόνες που είδαν τα μάτια μας ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο για μια ολιγόλεπτη διαδρομή ως τις όχθες του ποταμού «Tahas» προκειμένου να επιβιβαστούμε στη μεγάλη βάρκα:
Η εκδρομή είχε ακόμα συνέχεια…
Η περασμένη νύχτα ήταν έντονη, η κούραση μεγάλη μετά από ένα τέτοιο ταξίδι και η πορεία προδιαγεγραμμένη. Ξεκουραστήκαμε αρκετά μιας και δεν υπήρχε λόγος να ξεκινήσουμε και να ξυπνήσουμε πολύ πρωί, ήπιαμε τους καφέδες μας, συντονιστήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για την πρώτη από τις δραστηριότητες που είχαμε κλείσει.
Το μικρό λεωφορείο ήταν στην ώρα του νωρίς το μεσημέρι στο ξενοδοχείο για να μας παραλάβει, ξεκινώντας αρχικά τη διαδρομή του εντός Siem Reap με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Σε κάποια φάση έστριψε στη μέση του πουθενά, περνώντας από μια στενή γέφυρα με τη συνέχεια να διεξάγεται σε χωματόδρομο -ή υπό κατασκευή δρόμο αν προτιμάτε- κάνοντας την πρώτη στάση δροσιάς κανένα 40λεπτο μετά.
*Η εκδρομή/δραστηριότητα κλείστηκε μέσω της πλατφόρμας get your guide σε κόστος 19€ κατ’ άτομο και συμπεριλαμβάνει όσα θα δείτε σε αυτό και το επόμενο κεφάλαιο εκτός φαγητών και ποτών, με λίγα λόγια μεταφορές και ξεναγήσεις.
Η στάση ήταν περισσότερο για να συντονιστούμε με τον ξεναγό μας που έφερε το όνομα Τομ, κατόπιν «βαφτίσεως» του από έναν Αυστραλό που τον βοήθησε να μάθει Αγγλικά όπως μας εξήγησε. Με υπερηφάνεια μας ανακοίνωσε την καταγωγή του από τα συγκεκριμένα χωριά που είχε την χαρά να μας δείξει τις επόμενες ώρες. Μπορεί να ήμασταν σχετικά ενήμεροι για το τι επρόκειτο να δούμε, ωστόσο η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή και διαφορετική, κάτι που καταλάβαινες από τη διαδρομή ακόμα και τις πρώτες κιόλας στιγμές, αντικρύζοντας κυρίως κυβερνητικά κτήρια (αδόκιμος ο όρος) όπως της αστυνομίας και του νοσοκομείου:
Το λεωφορείο επιτέλους σταμάτησε λίγο μετά την είσοδο του στο χωριό «Kampong Phluk» όπου και θα λάμβανε χώρα το κυρίως μέρος της περιήγησης, με τις πρώτες εικόνες να είναι κιόλας αποστομωτικές, παίρνοντας μια ισχυρή δόση του μεγαλείου αυτών εδώ των ανθρώπων και της χώρας:
(Το «κάπνισμα» των ψαριών)
Πρακτικά μιλάμε για χωριό του οποίου τα οικήματα είναι χτισμένα πάνω σε ξύλινους πασσάλους ή καλύτερα δοκάρια λόγω του νερού, αν κι εμείς θα το βλέπαμε σε μια διαφορετική του εκδοχή καθώς βρισκόμασταν στην ξηρή περίοδο:
Δε ξέρω τι να πω και τι να πρωτογράψω, δε ξέρω πώς να μεταφέρω αυτό το έντονο συναίσθημα εντυπωσιασμού που ένιωθα από τις πρώτες κιόλας στιγμές, λες και ήμουν συμμετέχων σε κάποιο ντοκιμαντέρ απ’ αυτά που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι είναι τόσο μακρινά από τη δική σου πραγματικότητα. Τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής ήταν αλλεπάλληλα όπως είναι λογικό:
Ο Τομ μας πληροφόρησε πως αυτό που γίνεται με την επίσκεψη μας είναι πάρα πολύ σημαντικό, καθώς τα εισοδήματα πλέον των ντόπιων βασίζονται κατά κύριο λόγο (έως κι 70%) στον τουρισμό και λιγότερο στην αλιεία ή σε άλλες δραστηριότητες:
Το νερό ήταν σαφώς λιγότερο την εποχή της δικής μας άνοιξης με τη βροχερή σεζόν να ξεκινάει γύρω στον Ιούνιο όπως πληροφορηθήκαμε. Σε κάθε περίπτωση είναι αδιανόητο να φανταστείς πως τα μονοπάτια και οι δρόμοι που περπατάς σε λίγους μήνες δε θα υπάρχουν, με τις πλημμύρες να καλύπτουν αρκετά μέτρα ύψους, σίγουρα κοντά στα πέντε όπως αντιλαμβάνεται κάποιος βλέποντας τα σπίτια:
Το κάτω μέρος που είναι επιπλέον ενισχυμένο για λόγους στατικότητας, στα περισσότερα σπίτια χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικός χώρος ή σε κάποια άλλα και κάτι περισσότερο, μέχρι βέβαια να ξεκινήσουν οι πρώτες βροχές:
Βλέπαμε από τη μία τα παιδάκια (εκπαιδευμένα όλα απέναντι στους τουρίστες) να παίζουν αμέριμνα κι από την άλλη τα βίντεο που μας έδειχνε ο Τομ στο κινητό του κάνοντας τις ίδιες διαδρομές στη βροχερή περίοδο με βάρκα, μη μπορώντας να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για το ίδιο μέρος!
- Εδώ είναι το σπίτι του φίλου μου του ΧΧΧ, θέλετε να ανεβούμε; Αρκεί βέβαια να βγάλετε τα παπούτσια σας.
- Και το ρωτάς; Που θα ξαναβρούμε τέτοια ευκαιρία!
Κι ανεβήκαμε, με την αίσθηση να είναι πολύ περίεργη και το μικρό κούνημα να δίνει αρχικά την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε πλωτό μέσο. Ίσως η επίσκεψη αυτή να μην ήταν και τόσο αυθόρμητη, αλλά δεν έχει και σημασία τώρα που το σκέφτομαι.
Είδαμε το εσωτερικό αυτού του ιδιαίτερου σπιτιού, το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο του,
την κουζίνα και την «βεράντα» του με την καταπληκτική θέα,
αλλά και το ντους σε συνδυασμό με τον απόπατο. Φαντάζομαι αλλά δε θέλω να ξέρω που καταλήγουν όλα, μιας και δε νομίζω να υπάρχει αποχέτευση στο χωριό. Ο Τομ μια φορά δήλωνε ευθαρσώς ότι «με αυτό το νερό μεγαλώσαμε όλοι, βλέπετε να έχουμε πάθει κάτι;»
Τα παιδάκια του ιδιοκτήτη βρήκαν την ευκαιρία με τους χαζούς τουρίστες να εξασκήσουν τα Αγγλικά τους κάνοντας μας απλές ερωτήσεις, Αγγλικά τα οποία είναι στα πλαίσια δωρεάν εκμάθησης απ’ ότι είχαμε ενημερωθεί με απώτερο σκοπό να τους δοθεί ένα καλύτερο μέλλον, δουλεύοντας είτε στο κοντινό Siem Reap είτε στη μακρινή Ταιλάνδη…
- Τα παιδιά πουλάνε και κρύες μπύρες άμα θέλετε, είπε ο Τομ κοιτώντας με νόημα εμένα και το Νίκο λες και είχαμε δώσει κάποιο δικαίωμα..
- Αφού είναι έτσι ευχαρίστως, δε θα πούμε όχι, θα βγούμε και μια αναμνηστική μιας και το προτείνεις
Πήραμε τις ανάσες δροσιάς και φορέσαμε πάλι τα παπούτσια, μιας και δεν είναι να κυκλοφορείς ξυπόλητος εκτός σπιτιών, συναντώντας κι ένα ψόφιο αρουραίο λίγο πιο κάτω.
Απείχαμε μόνο μερικά μέτρα από μια γέφυρα που μόλις την είδα είπα το Νίκο «σε παρακαλώ, κάνε να είμαστε τυχεροί να μας αφήσει να την περάσουμε» κάτι που εν τέλει έγινε προς μεγάλη μου ικανοποίηση. Βέβαια δεν ήταν τόσο χαβαλέ όσο φαίνεται, καθώς και ύψος διέθεταν αλλά σίγουρα δεν ήταν προσαρμοσμένες και κατασκευασμένες για τα κιλά μας, με τα όχι και τόσο γερά σανίδια να τρίζουν προς προειδοποίηση μας:
Τουλάχιστον είχα την ευκαιρία εξαιρετικών λήψεων από κει πάνω όταν κατάφερα να ισορροπήσω:
Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν ότι θα περνούσαμε και μια άλλη και ίσως και χειρότερη γέφυρα που έχρηζε μεγαλύτερης προσοχής προκειμένου να επιστρέψουμε στον κεντρικό δρόμο, νικώντας παρλληλα και μια μικρή προσωπική μου φοβία με τα σάπια σανίδια.
Κινηθήκαμε για λίγο ακόμα με τα πόδια εντός οικισμού βλέποντας εικόνες από το ψιλικατζίδικο και το μικρό κουρείο με τους θαμώνες του Kampong Phluk, αλλά και τις ετοιμασίες ενός γάμου, με την ιδέα να μας μπαίνει επιτόπου με τον Νίκο, κάτι που αν είχαμε ψάξει καλύτερα θα κάναμε σίγουρα. Ναι, μας επιβεβαίωσε κι ο ξεναγός, υπάρχουν ξενώνες αλλά και σπίτια προς ενοικίαση για τουρίστες.
Πόσο πολύ θα άξιζε αλήθεια να περάσουμε εκεί ένα βράδυ!
Με αυτές τις σκέψεις και τις ασύλληπτες εικόνες που είδαν τα μάτια μας ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο για μια ολιγόλεπτη διαδρομή ως τις όχθες του ποταμού «Tahas» προκειμένου να επιβιβαστούμε στη μεγάλη βάρκα:
Η εκδρομή είχε ακόμα συνέχεια…
Last edited by a moderator:
