psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
Δέκα του μήνα Μαρτίου, ημερομηνία από καιρό κυκλωμένη στο ημερολόγιο μας, ώρα οκτώ πρωινή, θερμοκρασία ήδη γύρω στο 30 και υγρασία στο άστο καλύτερα…
Είχαμε ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα προκειμένου να ετοιμαστούμε και να φάμε πρωινό με την ησυχία μας, περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στη μεγάλη, την πολύ σπουδαία δραστηριότητα που ακολουθούσε. Αφού μαζέψαμε τον κάθε συμμετέχοντα εντός πόλης, κατευθυνθήκαμε λίγα χιλιόμετρα βορειότερα αυτής και κατεβήκαμε προκειμένου να ενημερωθούμε για τα διαδικαστικά. Ο ξεναγός με το όνομα Ράμεν είχε πάρει ήδη τη θέση του και μας έβαζε στο παιχνίδι, όσο εμείς παρατηρούσαμε τις βάρκες στο κανάλι δίπλα μας.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα την περιγραφή της ημέρας, που σαφώς δεν ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα. Ήταν αυτή που καλούμασταν να δούμε και να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο σπουδαία μέρη της Ασίας και του κόσμου όλου, από αυτά που αξίζει και γίνονται αφορμή να ταξιδέψεις μόνο και μόνο για να τα δεις μια φορά στη ζωή σου, την πρωτεύουσα των Ναών της Καμπότζης και αρχαία πρωτεύουσα των Χμερ, που φέρει τον συνολικό τίτλο Angkor.
Το μνημείο προφανώς και είναι πασίγνωστο στους ταξιδιωτικούς κύκλους, ωστόσο όπως διαπιστώνω όχι ευρέως γνωστό στην πλατιά μάζα, γεγονός που δεν αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του. Ακόμα και στον άτυπο κατάλογο με τα σύγχρονα επτά θαύματα του κόσμου το όνομα του απουσιάζει, κάτι που μου δημιουργεί ακόμα εύλογες απορίες κρίνοντας το πόσο σημαντικό μνημείο αποτελεί, εφάμιλλο ίσως άλλων -δίχως να θέλω να κάνω συγκρίσεις- όπως το Μάτσου Πίτσου ή οι Πυραμίδες της Γκίζας. Όπως και να ‘χει η χαρά μας ήταν ιδιαίτερη που καταφέρναμε να βρεθούμε εκεί και να το δούμε επιτέλους από κοντά.
*Για την κράτηση της εκδρομής χρησιμοποιήθηκε η πλατφόρμα του get your guide, επιλέγοντας το κατάλληλο πακέτο για τα μέτρα μας που συμπεριλάμβανε μεταφορά, επίσημο ξεναγό, δεκάωρο πρόγραμμα, μεσημεριανό γεύμα, άφθονο νερό και πάντα κρύες πετσέτες, κοστίζοντας 26€ στον καθένα μας. Απαιτείται η ξεχωριστή αγορά της εισόδου στο μνημείο, κάτι που γίνεται από τον ίδιο τον επισκέπτη εκ των προτέρων όπως αναφέρω αναλυτικά στο κεφάλαιο με τα οργανωτικά.
Μετά από την εξαιρετική ενημέρωση που λάβαμε από τον Ράμεν, ήμασταν έτοιμοι κι ανυπόμονοι να διαβούμε μεζή την πύλη «Tonle Om» περνώντας από την ομώνυμη γέφυρα με τα αγάλματα και τις ινδουιστικές μορφές:
Η πύλη χρονολογείται από τον δωδέκατο αιώνα και είναι μία από τις πέντε αρχαίες πύλες, με το καλύτερα όμως ανακαινισμένο μονοπάτι που κατέληξε σύντομα δίπλα από ένα αντίγραφο μιας μηχανής λάξευσης βράχων την οποία και δοκιμάσαμε.
Εντυπωσιασμένοι μαθαίναμε παράλληλα ότι η τεράστια αυτή περιοχή δεν αποτελούσε απλά ένα σύμπλεγμα ναών όπως οι περισσότεροι αρχικά πιστεύουν, αλλά τη μεγαλύτερη προβιομηχανική πόλη στον κόσμο σε έκταση, με ένα περίτεχνο σύστημα υποδομής, αρχιτεκτονικής και κυρίως ύδρευσης που ήταν και το ζητούμενο άλλα και ο λόγος εν τέλει εγκατάλειψης της.
Χωρίς να μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, εικάζεται πως η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Χμερ απαριθμούσε στην ακμή της από επτακόσιες χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο (!) κατοίκους.
Να που είχε έρθει η ώρα για τα πρώτα σπουδαία, μιας και αντίκρυ μας είχαμε τον σπουδαίο ναό «Bayon» κατασκευής του 12ου αιώνα στον οποίο δε παραλείψαμε να φωτογραφηθούμε πριν ξεκινήσουμε. Τα μακριά παντελόνια είχαν αρχίσει ήδη να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη λόγω της ζέστης, ήταν όμως αναγκαίο κακό καθώς αναγραφόταν στις οδηγίες ως προαπαιτούμενα, κάτι που δεν είδαμε να τηρούν όλοι:
Αν για ένα λόγο είναι γνωστός ο ναός Bayon, είναι οι είναι τα χαμογελαστά πέτρινα πρόσωπα του Μπράχμα στις στέγες του, πιθανώς με πρότυπο το πρόσωπο του βασιλιά Τζαγιάβαρμαν Ζ΄ κατά τη διάρκεια του οποίου χτίστηκε. Ποιες στέγες; Αυτές που καθαρίζει και ξεχορταριάζει κάθε μέρα με χαρακτηριστική ευκολία ο σκαρφαλωμένος κύριος που ίσως διακρίνετε στη φωτογραφία:
Μέσα σε κλίμα ευφορίας περάσαμε στα ενδότερα, ακούγοντας με προσοχή την ξενάγηση του Ράμεν για την ιδιότητα και ιδιαιτερότητα των μορφών που βλέπαμε παντού, με κοινά πρόσωπα ως επί το πλείστον, αλλά και με αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων της περιοχής:
Ο ναός που ξεκίνησε ως ινδουιστικός είχε υποστεί ουκ ολίγες βουδιστικές προσθήκες με το πέρασμα των ετών, μέχρι να ακολουθήσει τη μοίρα των περισσοτέρων και να εγκαταλειφθεί στη ζούγκλα:
Από εκεί προκύπτουν και αρκετοί «κάτοικοι» του σήμερα όπως η συγκεκριμένη, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής για επιθέσεις αλλά και κλοπές, όσο αστείο κι αν ακούγεται:
Προχωρήσαμε παρατηρώντας καλά και την αρχιτεκτονική του ναού που κρατούσε στο πέρασμα των ετών. Ο κύριος που εν τω μεταξύ είχε κατέβει με ταχύτητα κασκαντέρ από την στέγη, μου έκανε νόημα να τον φωτογραφίσω μόλις είδε στα χέρια μου τη μηχανή:
Υπό τη σκιά των πανέμορφων στεγών του ναού κι εν μέσω ασύλληπτων εικόνων βγαίναμε από αυτόν ακολουθώντας την υπόλοιπη ομάδα:
Ένα αρκετά μεγάλο άγαλμα του Βούδα με κάμποσους προσκυνητές μπρος του, βρισκόταν εκεί για να μας υπενθυμίσει που ακριβώς ήμασταν:
Με ελάχιστο περπάτημα πάνω σε ένα υπερυψωμένο δρομάκι θα φτάναμε και στον επόμενο ναό της ημέρας με το όνομα «Baphuon» που είχε σειρά στην περιήγηση, κατασκευασμένος με στυλ πυραμιδοειδούς τεχνοτροπίας κατά τον 11ο αιώνα, αρχικά αφιερωμένος στον Σίβα και κατόπιν ως βουδιστικός:
Εκεί δε μπορούσες να εισέλθεις όπως στον προηγούμενο ναό, αλλά να ανέβεις αν θες την πολύ απότομη σκάλα του που οδηγεί σ’ ένα περιμετρικό μονοπάτι από το οποίο μπορείς να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική του αλλά και μέρη του ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση της περιοχής:
Ακόμη λιγότερος χρόνος απαιτούνταν και στην επόμενη στάση μας στον ακόμα παλαιότερο ινδουιστικό ναό του δέκατου αιώνα «Phimeanakas» ο οποίος δεν ήταν επισκέψιμος, πριν φτάσουμε στην περιοχή «Terrace of the Elephants» όπου χρησιμοποιούταν για εκπαίδευση του στρατού και των ελεφάντων όπως φανερώνει το όνομα της αλλά και για επιδείξεις προς τέρψιν του βασιλέα:
Αποκαμωμένοι ήδη από τη ζέστη μπήκαμε στο λεωφορείο για μερικές γουλιές δροσιάς αλλά και μια παγωμένη πετσετούλα, κάνοντας λίγα χιλιόμετρα προς τον επόμενο και πολύ σημαντικό προορισμό μας, τον οποίο θα βλέπαμε ευθύς αμέσως περπατώντας προς αυτόν μέσα από ένα κατάφυτο δρομάκι με ψηλά δέντρα:
Εδώ δεν υπήρχε αμφιβολία. Μόνο μια άνιση μάχη μεταξύ της εξαιρετικής δημιουργίας και της φύσης, που ήταν απλά θέμα χρόνου να επιβάλλει την κυριαρχία της ειδικότερα από τη στιγμή που υπήρξε η ανθρώπινη εγκατάλειψη:
Ο πασίγνωστος, ο πολυφωτογραφημένος, ο μοναδικής ομορφιάς ναός «Ta Prohm» ξεδιπλωνόταν μπροστά μας! Χτισμένος σε στυλ Μπαγιόν στα τέλη του 12ου αιώνα, ιδρύθηκε αρχικά από τον βασιλιά Jayavarman VII ως βουδιστικό μοναστήρι απαιτώντας 80.000 (!) άτομα για τη συντήρηση του:
Συχνά αναφέρεται και ως ναός Tomb Raider λόγω σκηνών της ομώνυμης ταινίας που γυρίστηκαν εκεί το 2001, σ’ ένα απόλυτα έτοιμο φυσικό σκηνικό που δεν επιδέχεται και μεγάλης νομίζω παρέμβασης. Δε θα χάναμε ούτε εδώ την ευκαιρία για φωτογραφίες στο διασημότερο ίσως σημείο:
Βάσει του τρόπου χτισίματος του ήταν λογικό κι επόμενο να κυριαρχηθεί από τις ρίζες που φύονται στο εσωτερικό του ανάμεσα στα ερείπια, δίνοντας του έναν μυθικό χαρακτήρα και μια διασημότητα, ιδιαίτερα από το 1992 και μετά που συμπεριλήφθηκε και στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco:
Δε χρειάζεται νομίζω να γίνω πιο παραστατικός για την χαρά που νιώσαμε και γενικότερα για τις εντυπώσεις μας έως τώρα, ειδικά από αυτή την τελευταία.
Με αυτές τις σκέψεις προχωρήσαμε προς το λεωφορείο ανάμεσα σε μικροπωλητές και μαγαζάκια από ανθρώπους που μένουν μόνιμα εντός των τειχών του Angkor και εργάζονται σ’ αυτό, καταλήγοντας στο συμβεβλημένο προφανώς εστιατόριο για να γευματίσουμε, κάτι που χρειαζόμασταν όπως και τις παγωμένες του μπυρίτσες. Ωραίο το ποταμίσιο ψάρι με εμφανέστατη την προσπάθεια βέβαια να μαγειρευτεί στα δυτικά δεδομένα:
Αφού πήραμε τις ανάσες μας για σχεδόν μια ώρα, κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το λεωφορείο με τη στάση που ακολούθησε λίγο μετά να είναι μη αναμενόμενη (μπορεί να έπαιζε καμιά προμήθεια, συμβαίνουν αυτά), σ’ ένα κατάστημα με τοπικά προϊόντα όπου μα κέρασαν ένα ιδιαίτερο τηγανιτό γλυκό μέσα σε φύλλο:
Δίπλα ακριβώς εξελίσσονταν το γλέντι ενός γάμου, με μόνους καλεσμένους προς ώρας κάποιους ηλικιωμένους που χόρευαν ανάμεσα στην εξωφρενική βαβούρα των ηχείων. Δευτέρα μεσημέρι, με 35 βαθμούς. Πόσο Ασία!
Εμείς όμως πηγαίναμε στα πιο καλά που ακόμα δεν είχαμε δει…
Δέκα του μήνα Μαρτίου, ημερομηνία από καιρό κυκλωμένη στο ημερολόγιο μας, ώρα οκτώ πρωινή, θερμοκρασία ήδη γύρω στο 30 και υγρασία στο άστο καλύτερα…
Είχαμε ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα προκειμένου να ετοιμαστούμε και να φάμε πρωινό με την ησυχία μας, περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στη μεγάλη, την πολύ σπουδαία δραστηριότητα που ακολουθούσε. Αφού μαζέψαμε τον κάθε συμμετέχοντα εντός πόλης, κατευθυνθήκαμε λίγα χιλιόμετρα βορειότερα αυτής και κατεβήκαμε προκειμένου να ενημερωθούμε για τα διαδικαστικά. Ο ξεναγός με το όνομα Ράμεν είχε πάρει ήδη τη θέση του και μας έβαζε στο παιχνίδι, όσο εμείς παρατηρούσαμε τις βάρκες στο κανάλι δίπλα μας.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα την περιγραφή της ημέρας, που σαφώς δεν ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα. Ήταν αυτή που καλούμασταν να δούμε και να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο σπουδαία μέρη της Ασίας και του κόσμου όλου, από αυτά που αξίζει και γίνονται αφορμή να ταξιδέψεις μόνο και μόνο για να τα δεις μια φορά στη ζωή σου, την πρωτεύουσα των Ναών της Καμπότζης και αρχαία πρωτεύουσα των Χμερ, που φέρει τον συνολικό τίτλο Angkor.
Το μνημείο προφανώς και είναι πασίγνωστο στους ταξιδιωτικούς κύκλους, ωστόσο όπως διαπιστώνω όχι ευρέως γνωστό στην πλατιά μάζα, γεγονός που δεν αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του. Ακόμα και στον άτυπο κατάλογο με τα σύγχρονα επτά θαύματα του κόσμου το όνομα του απουσιάζει, κάτι που μου δημιουργεί ακόμα εύλογες απορίες κρίνοντας το πόσο σημαντικό μνημείο αποτελεί, εφάμιλλο ίσως άλλων -δίχως να θέλω να κάνω συγκρίσεις- όπως το Μάτσου Πίτσου ή οι Πυραμίδες της Γκίζας. Όπως και να ‘χει η χαρά μας ήταν ιδιαίτερη που καταφέρναμε να βρεθούμε εκεί και να το δούμε επιτέλους από κοντά.
*Για την κράτηση της εκδρομής χρησιμοποιήθηκε η πλατφόρμα του get your guide, επιλέγοντας το κατάλληλο πακέτο για τα μέτρα μας που συμπεριλάμβανε μεταφορά, επίσημο ξεναγό, δεκάωρο πρόγραμμα, μεσημεριανό γεύμα, άφθονο νερό και πάντα κρύες πετσέτες, κοστίζοντας 26€ στον καθένα μας. Απαιτείται η ξεχωριστή αγορά της εισόδου στο μνημείο, κάτι που γίνεται από τον ίδιο τον επισκέπτη εκ των προτέρων όπως αναφέρω αναλυτικά στο κεφάλαιο με τα οργανωτικά.
Μετά από την εξαιρετική ενημέρωση που λάβαμε από τον Ράμεν, ήμασταν έτοιμοι κι ανυπόμονοι να διαβούμε μεζή την πύλη «Tonle Om» περνώντας από την ομώνυμη γέφυρα με τα αγάλματα και τις ινδουιστικές μορφές:
Η πύλη χρονολογείται από τον δωδέκατο αιώνα και είναι μία από τις πέντε αρχαίες πύλες, με το καλύτερα όμως ανακαινισμένο μονοπάτι που κατέληξε σύντομα δίπλα από ένα αντίγραφο μιας μηχανής λάξευσης βράχων την οποία και δοκιμάσαμε.
Εντυπωσιασμένοι μαθαίναμε παράλληλα ότι η τεράστια αυτή περιοχή δεν αποτελούσε απλά ένα σύμπλεγμα ναών όπως οι περισσότεροι αρχικά πιστεύουν, αλλά τη μεγαλύτερη προβιομηχανική πόλη στον κόσμο σε έκταση, με ένα περίτεχνο σύστημα υποδομής, αρχιτεκτονικής και κυρίως ύδρευσης που ήταν και το ζητούμενο άλλα και ο λόγος εν τέλει εγκατάλειψης της.
Χωρίς να μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, εικάζεται πως η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Χμερ απαριθμούσε στην ακμή της από επτακόσιες χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο (!) κατοίκους.
Να που είχε έρθει η ώρα για τα πρώτα σπουδαία, μιας και αντίκρυ μας είχαμε τον σπουδαίο ναό «Bayon» κατασκευής του 12ου αιώνα στον οποίο δε παραλείψαμε να φωτογραφηθούμε πριν ξεκινήσουμε. Τα μακριά παντελόνια είχαν αρχίσει ήδη να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη λόγω της ζέστης, ήταν όμως αναγκαίο κακό καθώς αναγραφόταν στις οδηγίες ως προαπαιτούμενα, κάτι που δεν είδαμε να τηρούν όλοι:
Αν για ένα λόγο είναι γνωστός ο ναός Bayon, είναι οι είναι τα χαμογελαστά πέτρινα πρόσωπα του Μπράχμα στις στέγες του, πιθανώς με πρότυπο το πρόσωπο του βασιλιά Τζαγιάβαρμαν Ζ΄ κατά τη διάρκεια του οποίου χτίστηκε. Ποιες στέγες; Αυτές που καθαρίζει και ξεχορταριάζει κάθε μέρα με χαρακτηριστική ευκολία ο σκαρφαλωμένος κύριος που ίσως διακρίνετε στη φωτογραφία:
Μέσα σε κλίμα ευφορίας περάσαμε στα ενδότερα, ακούγοντας με προσοχή την ξενάγηση του Ράμεν για την ιδιότητα και ιδιαιτερότητα των μορφών που βλέπαμε παντού, με κοινά πρόσωπα ως επί το πλείστον, αλλά και με αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων της περιοχής:
Ο ναός που ξεκίνησε ως ινδουιστικός είχε υποστεί ουκ ολίγες βουδιστικές προσθήκες με το πέρασμα των ετών, μέχρι να ακολουθήσει τη μοίρα των περισσοτέρων και να εγκαταλειφθεί στη ζούγκλα:
Από εκεί προκύπτουν και αρκετοί «κάτοικοι» του σήμερα όπως η συγκεκριμένη, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής για επιθέσεις αλλά και κλοπές, όσο αστείο κι αν ακούγεται:
Προχωρήσαμε παρατηρώντας καλά και την αρχιτεκτονική του ναού που κρατούσε στο πέρασμα των ετών. Ο κύριος που εν τω μεταξύ είχε κατέβει με ταχύτητα κασκαντέρ από την στέγη, μου έκανε νόημα να τον φωτογραφίσω μόλις είδε στα χέρια μου τη μηχανή:
Υπό τη σκιά των πανέμορφων στεγών του ναού κι εν μέσω ασύλληπτων εικόνων βγαίναμε από αυτόν ακολουθώντας την υπόλοιπη ομάδα:
Ένα αρκετά μεγάλο άγαλμα του Βούδα με κάμποσους προσκυνητές μπρος του, βρισκόταν εκεί για να μας υπενθυμίσει που ακριβώς ήμασταν:
Με ελάχιστο περπάτημα πάνω σε ένα υπερυψωμένο δρομάκι θα φτάναμε και στον επόμενο ναό της ημέρας με το όνομα «Baphuon» που είχε σειρά στην περιήγηση, κατασκευασμένος με στυλ πυραμιδοειδούς τεχνοτροπίας κατά τον 11ο αιώνα, αρχικά αφιερωμένος στον Σίβα και κατόπιν ως βουδιστικός:
Εκεί δε μπορούσες να εισέλθεις όπως στον προηγούμενο ναό, αλλά να ανέβεις αν θες την πολύ απότομη σκάλα του που οδηγεί σ’ ένα περιμετρικό μονοπάτι από το οποίο μπορείς να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική του αλλά και μέρη του ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση της περιοχής:
Ακόμη λιγότερος χρόνος απαιτούνταν και στην επόμενη στάση μας στον ακόμα παλαιότερο ινδουιστικό ναό του δέκατου αιώνα «Phimeanakas» ο οποίος δεν ήταν επισκέψιμος, πριν φτάσουμε στην περιοχή «Terrace of the Elephants» όπου χρησιμοποιούταν για εκπαίδευση του στρατού και των ελεφάντων όπως φανερώνει το όνομα της αλλά και για επιδείξεις προς τέρψιν του βασιλέα:
Αποκαμωμένοι ήδη από τη ζέστη μπήκαμε στο λεωφορείο για μερικές γουλιές δροσιάς αλλά και μια παγωμένη πετσετούλα, κάνοντας λίγα χιλιόμετρα προς τον επόμενο και πολύ σημαντικό προορισμό μας, τον οποίο θα βλέπαμε ευθύς αμέσως περπατώντας προς αυτόν μέσα από ένα κατάφυτο δρομάκι με ψηλά δέντρα:
Εδώ δεν υπήρχε αμφιβολία. Μόνο μια άνιση μάχη μεταξύ της εξαιρετικής δημιουργίας και της φύσης, που ήταν απλά θέμα χρόνου να επιβάλλει την κυριαρχία της ειδικότερα από τη στιγμή που υπήρξε η ανθρώπινη εγκατάλειψη:
Ο πασίγνωστος, ο πολυφωτογραφημένος, ο μοναδικής ομορφιάς ναός «Ta Prohm» ξεδιπλωνόταν μπροστά μας! Χτισμένος σε στυλ Μπαγιόν στα τέλη του 12ου αιώνα, ιδρύθηκε αρχικά από τον βασιλιά Jayavarman VII ως βουδιστικό μοναστήρι απαιτώντας 80.000 (!) άτομα για τη συντήρηση του:
Συχνά αναφέρεται και ως ναός Tomb Raider λόγω σκηνών της ομώνυμης ταινίας που γυρίστηκαν εκεί το 2001, σ’ ένα απόλυτα έτοιμο φυσικό σκηνικό που δεν επιδέχεται και μεγάλης νομίζω παρέμβασης. Δε θα χάναμε ούτε εδώ την ευκαιρία για φωτογραφίες στο διασημότερο ίσως σημείο:
Βάσει του τρόπου χτισίματος του ήταν λογικό κι επόμενο να κυριαρχηθεί από τις ρίζες που φύονται στο εσωτερικό του ανάμεσα στα ερείπια, δίνοντας του έναν μυθικό χαρακτήρα και μια διασημότητα, ιδιαίτερα από το 1992 και μετά που συμπεριλήφθηκε και στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco:
Δε χρειάζεται νομίζω να γίνω πιο παραστατικός για την χαρά που νιώσαμε και γενικότερα για τις εντυπώσεις μας έως τώρα, ειδικά από αυτή την τελευταία.
Με αυτές τις σκέψεις προχωρήσαμε προς το λεωφορείο ανάμεσα σε μικροπωλητές και μαγαζάκια από ανθρώπους που μένουν μόνιμα εντός των τειχών του Angkor και εργάζονται σ’ αυτό, καταλήγοντας στο συμβεβλημένο προφανώς εστιατόριο για να γευματίσουμε, κάτι που χρειαζόμασταν όπως και τις παγωμένες του μπυρίτσες. Ωραίο το ποταμίσιο ψάρι με εμφανέστατη την προσπάθεια βέβαια να μαγειρευτεί στα δυτικά δεδομένα:
Αφού πήραμε τις ανάσες μας για σχεδόν μια ώρα, κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το λεωφορείο με τη στάση που ακολούθησε λίγο μετά να είναι μη αναμενόμενη (μπορεί να έπαιζε καμιά προμήθεια, συμβαίνουν αυτά), σ’ ένα κατάστημα με τοπικά προϊόντα όπου μα κέρασαν ένα ιδιαίτερο τηγανιτό γλυκό μέσα σε φύλλο:
Δίπλα ακριβώς εξελίσσονταν το γλέντι ενός γάμου, με μόνους καλεσμένους προς ώρας κάποιους ηλικιωμένους που χόρευαν ανάμεσα στην εξωφρενική βαβούρα των ηχείων. Δευτέρα μεσημέρι, με 35 βαθμούς. Πόσο Ασία!
Εμείς όμως πηγαίναμε στα πιο καλά που ακόμα δεν είχαμε δει…
Last edited by a moderator:
