psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Στην πλωτή αγορά και το τρένο
Καλά καταλάβατε, ήταν ώρα για ημερήσια εκδρομή, άλλη μία σε αυτό το σύντομο ταξίδι που δε μπορούσε όμως να μη γίνει, έστω κι αν αφορούσε αρκετά τουριστικά αξιοθέατα.
Είχαμε ξυπνήσει λίγο μετά τις επτάμιση για να ετοιμαστούμε αλλά κυρίως για να ρημάξουμε το εξαίσιο πρωινό του ξενοδοχείου, σερβιρισμένο στον μπουφέ. Μια ώρα αργότερα ξεκινούσαμε την κάθοδο μας προς το κέντρο και το προκαθορισμένο ραντεβού, αντικρύζοντας για πρώτη φορά της εικόνες αυτής της πολύχρωμης και λιγότερο πολύβουης περιοχής:
Το μοσχομυριστό (ούτε καν) κανάλι μας έκανε να βιαστούμε λίγο περισσότερο, την ώρα που τα πρόχειρα μαγειρεία του δρόμου είχαν κιόλας ετοιμάσει την πραμάτεια τους. Το γνωρίζαμε ήδη άλλωστε και το βλέπαμε ξανά, στην Ασία δεν υπάρχουν διαφορετικά γεύματα, όλα μπορεί να είναι πρωινά/μεσημεριανά/βραδινά!
Στο σημείο συνάντησης μας περίμενε η γλυκύτατη Tammy, η οποία αφού μας κατέγραψε και μας είπε να επιβιβαστούμε στο γεμάτο λεωφορείο, φρόντισε να κάνει και τη διαδρομή μας πολύ πιο ευχάριστη, εξηγώντας μας πολλά πράγματα από την κουλτούρα και τη γλώσσα των Ταϊλανδών.
Αυτή ήταν που μας ξαναείπε για τη συνήθεια με τα φαγητά, μας εξήγησε από πού προκύπτει να κυκλοφορούν στο σπίτι ξυπόλητοι και παντού με παντόφλες, μας έκανε να γελάσουμε με τα νούμερα 555 (χο-χο-χο) κι 666 (χα-χα-χα) όπως είναι στη γλώσσα τους και τέλος μας έδωσε ένα παράδειγμα της Ταϊλανδικής διαλέκτου, όπου υπερτονίζουν τη λήγουσα συλλαβή. Εύκολο, είπα αμέσως του Νίκου, αν έχεις μεγαλώσει στα Σέρρας ή τα γύρω χωριά μπορείς ίσως και να συνεννοηθείς…
Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, λιγότερο από 90 χιλιόμετρα, όμως με την κίνηση στους δρόμους της Μπανγκόκ και τους έξωθεν αυτοκινητόδρομους δε μπορείς να είσαι σίγουρος. Όπως και να ‘χει, γύρω στις 11 κάναμε την πρώτη στάση στο πρώτο και πολύ σημαντικό αξιοθέατο της μέρας:
*Η ημερήσια κλείστηκε κι εδώ μέσω του Get your guide, έχοντας κόστος περί τα 19€ κατ’ άτομο και συμπεριλάμβανε μεταφορά, ξεναγήσεις και βαρκάδα.
Η Tammy επιστράτευσε την όλη καπατσοσύνη της και μας έμπασε σχεδόν άμεσα στην βάρκα προκειμένου να ξεκινήσει η περιήγηση, που θα κρατούσε στο σύνολο κανένα 25λεπτο. Τα πολλά και διάφορα χρώματα δεξιά-αριστερά μου, τα αμέτρητα προϊόντα και οι πωλητές αλλά κι όχι μόνο (μανία με τα φίδια αυτοί οι άνθρωποι) κίνησαν αμέσως το φωτογραφικό μου ενδιαφέρον:
Όπως θα γνωρίζετε ήδη οι περισσότεροι βρισκόμασταν στην πλωτή αγορά «Damnoen Saduak» (ή ตลาดน้ำดำเนินสะดวก αν προτιμάτε τα Ταϊλανδικά) ξακουστή στα πέρατα του κόσμου μιας και πέρα από τη σίγουρη διαφήμιση από πρακτορεία κ.α. έχει εμφανιστεί σε ουκ ολίγες ταινίες:
Πρακτικά η αγορά (όπως και πολλές άλλες) προέκυψε από τη διάνοιξη του ομώνυμου καναλιού κατά το 1866, έχοντας σκοπό να συνδέσει τους ποταμούς Mae Klong και Tha Chin, με άπειρα υπο-κανάλια να προκύπτουν κατά τη διάρκεια των ετών, δημιουργώντας εν τέλει το υπέροχο αποτέλεσμα που βλέπαμε:
Κατά το 1971 η τουριστική αρχή της χώρας την μετέτρεψε σε κατά κύριο λόγο αξιοθέατο, έχοντας σκοπό την ανάπτυξη δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην επίσκεψη των τουριστών. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα ιδιαίτερα αυξημένες τιμές με τα ψώνια να μην ενδείκνυνται σε καμία περίπτωση.
Αρκούν η φωτογραφίες από το εκπληκτικό αυτό τεχνητό μέρος, κάτι στο οποίο ποντάρουν και οι υπεύθυνοι άλλωστε:
Αυτό που σίγουρα όμως ενδείκνυται είναι μια μεγάλη παγωμένη LEO, πριν από την κλασσική φωτογραφία δια χειρός Tammy, με τις φανελίτσες που αγοράστηκαν στην Καμπότζη και είχαν ήδη περάσει από το πλυντήριο του Λάος. Όλη η εκδρομή σε ένα:
Η συνέχεια θα αφορούσε περιήγηση στην αγορά αυτή τη φορά με τα πόδια, βρίσκοντας πολύ ωραίες γωνίες και σημεία θέασης που ευνοούσαν την φωτογράφιση:
Σίγουρα υπήρχε η αίσθηση της όχι και τόσο μεγάλης αυθεντικότητας με το όλο τουριστικό του πράγματος, το καταλαβαίναμε, ωστόσο όπως αντιλαμβάνεστε δε γινόταν να μην έρθουμε να δούμε όλο αυτό το υπερθέαμα.
Ευτυχώς φεύγοντας από το κυρίως κανάλι και ψάχνοντας δεξιά αριστερά, βρήκαμε ένα με περισσότερη ησυχία και ντόπιους που κάνανε τα ψώνια τους, κάτι είναι κι αυτό:
Πληρώνοντας 5 bat έκαστος περάσαμε και τα κιγκλιδώματα λες και μπαίναμε στο γήπεδο προκειμένου να πάμε στην τουαλέτα. Δε θέλω να ξέρω που καταλήγει (αν υπάρχει) το σύστημα αποχέτευσης όλων αυτών…
Θα περιμέναμε τους υπόλοιπους του λεωφορείου στο σημείο συνάντησης, καθισμένοι σ΄ ένα ωραίο καφέ με δροσερούς ανεμιστήρες (η θερμοκρασία ήταν σίγουρα στο 35+) αλλά και πολύ παγωμένες μπυρίτσες, μέχρι που είδαμε τον κεντρικό δρόμο να μπλοκάρει και τη βαβούρα να αυξάνει γεωμετρικά.
Θρησκευτική πομπή όπως μας εξήγησαν, αν κι εμένα όλο αυτό με τους Βούδες επάνω στα Ντάτσουν και τις πλατφόρμες με τα ηχεία και τις τραγουδίστριες πιο πολύ μου έκανε για κάτι ενδιάμεσο από γύφτικο πανηγύρι και Πατρινό καρναβάλι, αν και λίγο πολύ είναι το ίδιο.
Πάμε να πάρουμε την ευλογία του ηγούμενου ρε Νίκο είπα και σηκωθήκαμε αμέσως γελώντας, με τον χοντρό καλόγερο να μας ρίχνει ένα ωραίο μπουγέλο πάνω απ’ το άρμα, άκρως χρειαζούμενο εκείνη την ώρα της ζέστης:
Μόνο 20 λεπτά κράτησε η μετάβαση μέχρι τον επόμενο προορισμό μας, με το λεωφορείο να μας αφήνει σε μια κεντρική οδό του χωριού Mu Ban Thep Nimit όπως το βλέπω στο χάρτη, συνεχίζοντας προς την αγορά με τα πόδια:
Μπορεί να είχαμε στο μυαλό μας βέβαια την Train street στο Ανόι του Βιετνάμ, ωστόσο τούτο εδώ το μέρος με το όνομα «Maeklong» ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, αποτελώντας κατά κύριο λόγο μια ανοικτή και σκεπαστή με τέντες αγορά, κυρίως φρούτων και θαλασσινών, με τη σιδηροδρομική γραμμή να περνάει ανάμεσα στα καταστήματα:
Φτάσαμε χαζεύοντας ως το τέλος και τον σκεπαστό σταθμό περπατώντας τα 400 περίπου μέτρα κι επιστρέψαμε χωρίς να βρούμε ούτε εκεί κάτι το αξιόλογο να ψωνίσουμε:
Ούτε καν το βρωμερό -αλλά πεντανόστιμο όπως λένε- φρούτο με το όνομα Durian Που αν δε κάνω λάθος είναι απαγορευμένο σε κοινόχρηστα μέσα μεταφοράς:
Αντ’ αυτού προτιμήσαμε να πιάσουμε τραπέζι σ’ ένα μαγαζάκι, αφενός για να φάμε το εξαιρετικό μεσημεριανό μας, να πιούμε τις Chang μας αλλά και να έχουμε ένα καλό ...πόστο:
Στις 14:20 άρχισαν όλοι να σηκώνουν τις τέντες και να μαζεύουν τους πάγκους που προεξείχαν, θέτοντας και τα όρια ασφαλείας με κορδέλες και σχοινιά μπροστά απ’ τους τουρίστες. Ο λόγος; Μα η διέλευση του τρένου που κάποιες φορές την ημέρα διέρχεται εντός της αγοράς και αποτελεί αξιοθέατο, είτε απ’ έξω είτε ακόμη καλύτερα για όποιους είναι μέσα σ’ αυτό:
Πάλι καλά που οι ψηλοί είναι προνομιούχοι σε τέτοιες περιπτώσεις, με τις φωτογραφίσεις και τις βιντεοσκοπήσεις να έχουν πάρει φωτιά από όλου τους παρευρισκόμενους:
Ωραία κι αυτή η εκδρομή, πίσω στην Μπανγκόκ τώρα…
Καλά καταλάβατε, ήταν ώρα για ημερήσια εκδρομή, άλλη μία σε αυτό το σύντομο ταξίδι που δε μπορούσε όμως να μη γίνει, έστω κι αν αφορούσε αρκετά τουριστικά αξιοθέατα.
Είχαμε ξυπνήσει λίγο μετά τις επτάμιση για να ετοιμαστούμε αλλά κυρίως για να ρημάξουμε το εξαίσιο πρωινό του ξενοδοχείου, σερβιρισμένο στον μπουφέ. Μια ώρα αργότερα ξεκινούσαμε την κάθοδο μας προς το κέντρο και το προκαθορισμένο ραντεβού, αντικρύζοντας για πρώτη φορά της εικόνες αυτής της πολύχρωμης και λιγότερο πολύβουης περιοχής:
Το μοσχομυριστό (ούτε καν) κανάλι μας έκανε να βιαστούμε λίγο περισσότερο, την ώρα που τα πρόχειρα μαγειρεία του δρόμου είχαν κιόλας ετοιμάσει την πραμάτεια τους. Το γνωρίζαμε ήδη άλλωστε και το βλέπαμε ξανά, στην Ασία δεν υπάρχουν διαφορετικά γεύματα, όλα μπορεί να είναι πρωινά/μεσημεριανά/βραδινά!
Στο σημείο συνάντησης μας περίμενε η γλυκύτατη Tammy, η οποία αφού μας κατέγραψε και μας είπε να επιβιβαστούμε στο γεμάτο λεωφορείο, φρόντισε να κάνει και τη διαδρομή μας πολύ πιο ευχάριστη, εξηγώντας μας πολλά πράγματα από την κουλτούρα και τη γλώσσα των Ταϊλανδών.
Αυτή ήταν που μας ξαναείπε για τη συνήθεια με τα φαγητά, μας εξήγησε από πού προκύπτει να κυκλοφορούν στο σπίτι ξυπόλητοι και παντού με παντόφλες, μας έκανε να γελάσουμε με τα νούμερα 555 (χο-χο-χο) κι 666 (χα-χα-χα) όπως είναι στη γλώσσα τους και τέλος μας έδωσε ένα παράδειγμα της Ταϊλανδικής διαλέκτου, όπου υπερτονίζουν τη λήγουσα συλλαβή. Εύκολο, είπα αμέσως του Νίκου, αν έχεις μεγαλώσει στα Σέρρας ή τα γύρω χωριά μπορείς ίσως και να συνεννοηθείς…
Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, λιγότερο από 90 χιλιόμετρα, όμως με την κίνηση στους δρόμους της Μπανγκόκ και τους έξωθεν αυτοκινητόδρομους δε μπορείς να είσαι σίγουρος. Όπως και να ‘χει, γύρω στις 11 κάναμε την πρώτη στάση στο πρώτο και πολύ σημαντικό αξιοθέατο της μέρας:
*Η ημερήσια κλείστηκε κι εδώ μέσω του Get your guide, έχοντας κόστος περί τα 19€ κατ’ άτομο και συμπεριλάμβανε μεταφορά, ξεναγήσεις και βαρκάδα.
Η Tammy επιστράτευσε την όλη καπατσοσύνη της και μας έμπασε σχεδόν άμεσα στην βάρκα προκειμένου να ξεκινήσει η περιήγηση, που θα κρατούσε στο σύνολο κανένα 25λεπτο. Τα πολλά και διάφορα χρώματα δεξιά-αριστερά μου, τα αμέτρητα προϊόντα και οι πωλητές αλλά κι όχι μόνο (μανία με τα φίδια αυτοί οι άνθρωποι) κίνησαν αμέσως το φωτογραφικό μου ενδιαφέρον:
Όπως θα γνωρίζετε ήδη οι περισσότεροι βρισκόμασταν στην πλωτή αγορά «Damnoen Saduak» (ή ตลาดน้ำดำเนินสะดวก αν προτιμάτε τα Ταϊλανδικά) ξακουστή στα πέρατα του κόσμου μιας και πέρα από τη σίγουρη διαφήμιση από πρακτορεία κ.α. έχει εμφανιστεί σε ουκ ολίγες ταινίες:
Πρακτικά η αγορά (όπως και πολλές άλλες) προέκυψε από τη διάνοιξη του ομώνυμου καναλιού κατά το 1866, έχοντας σκοπό να συνδέσει τους ποταμούς Mae Klong και Tha Chin, με άπειρα υπο-κανάλια να προκύπτουν κατά τη διάρκεια των ετών, δημιουργώντας εν τέλει το υπέροχο αποτέλεσμα που βλέπαμε:
Κατά το 1971 η τουριστική αρχή της χώρας την μετέτρεψε σε κατά κύριο λόγο αξιοθέατο, έχοντας σκοπό την ανάπτυξη δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην επίσκεψη των τουριστών. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα ιδιαίτερα αυξημένες τιμές με τα ψώνια να μην ενδείκνυνται σε καμία περίπτωση.
Αρκούν η φωτογραφίες από το εκπληκτικό αυτό τεχνητό μέρος, κάτι στο οποίο ποντάρουν και οι υπεύθυνοι άλλωστε:
Αυτό που σίγουρα όμως ενδείκνυται είναι μια μεγάλη παγωμένη LEO, πριν από την κλασσική φωτογραφία δια χειρός Tammy, με τις φανελίτσες που αγοράστηκαν στην Καμπότζη και είχαν ήδη περάσει από το πλυντήριο του Λάος. Όλη η εκδρομή σε ένα:
Η συνέχεια θα αφορούσε περιήγηση στην αγορά αυτή τη φορά με τα πόδια, βρίσκοντας πολύ ωραίες γωνίες και σημεία θέασης που ευνοούσαν την φωτογράφιση:
Σίγουρα υπήρχε η αίσθηση της όχι και τόσο μεγάλης αυθεντικότητας με το όλο τουριστικό του πράγματος, το καταλαβαίναμε, ωστόσο όπως αντιλαμβάνεστε δε γινόταν να μην έρθουμε να δούμε όλο αυτό το υπερθέαμα.
Ευτυχώς φεύγοντας από το κυρίως κανάλι και ψάχνοντας δεξιά αριστερά, βρήκαμε ένα με περισσότερη ησυχία και ντόπιους που κάνανε τα ψώνια τους, κάτι είναι κι αυτό:
Πληρώνοντας 5 bat έκαστος περάσαμε και τα κιγκλιδώματα λες και μπαίναμε στο γήπεδο προκειμένου να πάμε στην τουαλέτα. Δε θέλω να ξέρω που καταλήγει (αν υπάρχει) το σύστημα αποχέτευσης όλων αυτών…
Θα περιμέναμε τους υπόλοιπους του λεωφορείου στο σημείο συνάντησης, καθισμένοι σ΄ ένα ωραίο καφέ με δροσερούς ανεμιστήρες (η θερμοκρασία ήταν σίγουρα στο 35+) αλλά και πολύ παγωμένες μπυρίτσες, μέχρι που είδαμε τον κεντρικό δρόμο να μπλοκάρει και τη βαβούρα να αυξάνει γεωμετρικά.
Θρησκευτική πομπή όπως μας εξήγησαν, αν κι εμένα όλο αυτό με τους Βούδες επάνω στα Ντάτσουν και τις πλατφόρμες με τα ηχεία και τις τραγουδίστριες πιο πολύ μου έκανε για κάτι ενδιάμεσο από γύφτικο πανηγύρι και Πατρινό καρναβάλι, αν και λίγο πολύ είναι το ίδιο.
Πάμε να πάρουμε την ευλογία του ηγούμενου ρε Νίκο είπα και σηκωθήκαμε αμέσως γελώντας, με τον χοντρό καλόγερο να μας ρίχνει ένα ωραίο μπουγέλο πάνω απ’ το άρμα, άκρως χρειαζούμενο εκείνη την ώρα της ζέστης:
Μόνο 20 λεπτά κράτησε η μετάβαση μέχρι τον επόμενο προορισμό μας, με το λεωφορείο να μας αφήνει σε μια κεντρική οδό του χωριού Mu Ban Thep Nimit όπως το βλέπω στο χάρτη, συνεχίζοντας προς την αγορά με τα πόδια:
Μπορεί να είχαμε στο μυαλό μας βέβαια την Train street στο Ανόι του Βιετνάμ, ωστόσο τούτο εδώ το μέρος με το όνομα «Maeklong» ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, αποτελώντας κατά κύριο λόγο μια ανοικτή και σκεπαστή με τέντες αγορά, κυρίως φρούτων και θαλασσινών, με τη σιδηροδρομική γραμμή να περνάει ανάμεσα στα καταστήματα:
Φτάσαμε χαζεύοντας ως το τέλος και τον σκεπαστό σταθμό περπατώντας τα 400 περίπου μέτρα κι επιστρέψαμε χωρίς να βρούμε ούτε εκεί κάτι το αξιόλογο να ψωνίσουμε:
Ούτε καν το βρωμερό -αλλά πεντανόστιμο όπως λένε- φρούτο με το όνομα Durian Που αν δε κάνω λάθος είναι απαγορευμένο σε κοινόχρηστα μέσα μεταφοράς:
Αντ’ αυτού προτιμήσαμε να πιάσουμε τραπέζι σ’ ένα μαγαζάκι, αφενός για να φάμε το εξαιρετικό μεσημεριανό μας, να πιούμε τις Chang μας αλλά και να έχουμε ένα καλό ...πόστο:
Στις 14:20 άρχισαν όλοι να σηκώνουν τις τέντες και να μαζεύουν τους πάγκους που προεξείχαν, θέτοντας και τα όρια ασφαλείας με κορδέλες και σχοινιά μπροστά απ’ τους τουρίστες. Ο λόγος; Μα η διέλευση του τρένου που κάποιες φορές την ημέρα διέρχεται εντός της αγοράς και αποτελεί αξιοθέατο, είτε απ’ έξω είτε ακόμη καλύτερα για όποιους είναι μέσα σ’ αυτό:
Πάλι καλά που οι ψηλοί είναι προνομιούχοι σε τέτοιες περιπτώσεις, με τις φωτογραφίσεις και τις βιντεοσκοπήσεις να έχουν πάρει φωτιά από όλου τους παρευρισκόμενους:
Ωραία κι αυτή η εκδρομή, πίσω στην Μπανγκόκ τώρα…
Last edited by a moderator:
